Το γεγονός της ημέρας στο Madejski Stadium δεν ήταν, φυσικά, ότι μια ομάδα με όλη τη σημασία της λέξης, που βρίσκεται δικαιότατα εκεί που βρίσκεται στη βαθμολογία και φωνάζει δυνατά πως φέτος πάει για άνοδο, αντιμετώπισε και νίκησε πανεύκολα ένα συνονθύλευμα που βρίσκεται επίσης δικαιότατα μία θέση πάνω από την επικίνδυνη ζώνη. Το γεγονός ήταν ότι μετά από πολύ καιρό ακούστηκαν φωνές από κόσμο στα γήπεδα. Όχι δυστυχώς αρκετά δυνατές ώστε να σκεπάσουν τις βλαστήμιες από τον πάγκο της Forest, αλλά και πάλι ενθαρρυντικές. Ο κόσμος χάρηκε, η κανονικότητα σιγά σιγά επανέρχεται.

Οι 2.000 φίλοι των Royals απόλαυσαν την απόδοση της ομάδας τους, που φέτος τους έχει δώσει πολλές χαρές, αλλά και γέλασαν μαζί μας κάθε φορά που κάναμε κάποιο αβίαστο λάθος. Αναφαίρετο δικαίωμά τους βέβαια. Εμείς δεν θα ξαναζήσουμε σύντομα τέτοιες στιγμές, καθώς το Nottingham βρίσκεται ακόμα στα κόκκινα από πλευράς πανδημίας και έτσι η προσέλευση φιλάθλων απαγορεύεται μέχρι νεωτέρας. Αλλά και πάλι, θα πήγαιναν λέτε πολλοί να δουν αυτό το πράγμα; Να ξεμπερδέψουμε γρήγορα-γρήγορα με τα διαδικαστικά (είχαμε μία αλλαγή στην ενδεκάδα με την πολυαναμενόμενη παράταξη του διδύμου Joe Worrall-Scott McKenna για πρώτη φορά μαζί, με τον Σκοτσέζο να παίρνει τη θέση του Tobias Figueiredo και τον Πορτογάλο να κάθεται αντί του Loïc Mbe Soh στον πάγκο όπου επέστρεψε ο Samba Sow αντί του Alex Mighten) και να περάσουμε στα σημαντικά στοιχεία του αγώνα από την πλευρά μας και μόνο. Για τη Reading έχουμε να πούμε αρκετά και θα τα πούμε αργότερα.

Πρώτον: Έχουμε φτάσει στο 14' και οι ομάδες, ίσως με νέα ψυχολογία από την παρουσία του κόσμου, έχουν μπει με δύναμη και χάσει από μια ευκαιρία: στο 8' ο Brice Samba έχει αποκρούσει δύσκολα ένα δύσκολο μακρινό φαλτσαριστό σουτ του Yakou Méïté όπου η μπάλα άλλαξε εντελώς κατεύθυνση στον αέρα, και στο 9' ο Rafael τον έχει μιμηθεί βγάζοντας το απευθείας κοντινό πλασέ του Lyle Taylor από ένα φάουλ που εκτέλεσε από πολύ μακριά και δεξιά ο Anthony Knockaert στο δεύτερο δοκάρι. Αυτή τη φάση κρατήστε τη, γιατί ήταν η μόνη που φτιάξαμε σε όλο το ματς. Γιατί; Εν πολλοίς γιατί στο 14' ο Michael Olise πήγε να μιμηθεί τον συμπατριώτη του και χτύπησε κι αυτός ένα φάουλ (ο θεός να το κάνει αν ρωτάτε εμένα, του Knockaert στον Andy Rinomhota) στο δεύτερο δοκάρι. Εκεί ο Samba και στις μύτες να σηκωνόταν θα μπλόκαρε εύκολα. Αντ' αυτού περίμενε γεμάτος χαλαρότητα να του έρθει η μπάλα, με συνέπεια να του πάρει την κεφαλιά ο Tom Holmes και να τη στείλει προς το τέρμα, όπου ο Ryan Yates σηκώθηκε απεγνωσμένα στο αριστερό "Γ" και την απέκρουσε με το χέρι, αντικρίζοντας δίκαια σε δευτερόλεπτα την κόκκινη κάρτα του Gavin Ward. Πολύς κόσμος στα social media κατηγόρησε τον Yates (τι πρωτότυπο) που άφησε την ομάδα με δέκα, ενώ με έντεκα θα ήταν πιο εύκολο να αντιδράσει στη συνέχεια. Ελάτε και πέστε μου τώρα, αν σε τέτοια θέση μπορείτε να σκεφτείτε τόσο ψύχραιμα. Υπάρχει πάντα η πιθανότητα να μην το δει ο διαιτητής. Ή να δώσει φάουλ, καθώς ένας αντίπαλος ήταν κρεμασμένος πάνω του (όπως είπε μάλλον και ο Ryan στον διαιτητή φεύγοντας, αλλά μάλλον σωστά εκείνος δεν έδωσε τίποτα). Στο πέναλτι ο Lucas João, ο πιο φορμαρισμένος φορ της Championship αυτή τη στιγμή, έστειλε τον Samba στην αντίθετη γωνία και σκόραρε για πέμπτο σερί ματς. Οι Reds είχαν πάλι ένα βουνό να ανεβούν εξαιτίας μιας υπέρτατης βλακείας του τερματοφύλακά τους, που φέτος δεν έχει σταθεί καθόλου στο ύψος των περιστάσεων και δεν θα εκπλαγώ αν χάσει τη θέση του σύντομα.

Δεύτερον: Η Forest έχει καταφέρει με κάποιο τρόπο να πάει στα αποδυτήρια χάνοντας μόνο 1-0, και δέχεται το δεύτερο πλήγμα, αφού ο McKenna δεν μπορεί να συνεχίσει και ο Figueiredo παίρνει τη θέση του. Στο 53' ο Olise εκτελεί ένα κόρνερ από αριστερά και στην καρδιά της άμυνας ο σέντερ μπακ Michael Morrison πιάνει την κεφαλιά και σκοράρει για το 2-0. Ο παίκτης που τελευταία στιγμή προσπαθεί να τρέξει πάνω του είναι ο Figueiredo, και μάλλον τα ακούει μετά το γκολ. Προφανώς ζοχαδιάζεται και με το δίκιο του, γιατί δεν υπάρχει καμιά λογική στο να ζητάς από τον στόπερ σου να μαρκάρει τον αντίπαλο σέντερ μπακ τη στιγμή που υπάρχουν στην περιοχή δύο θηρία σαν τον Méïté και τον João. Τρία λεπτά αργότερα ο Πορτογάλος κερδίζει μια κόντρα στην περιοχή μας, ντριμπλάρει, βγαίνει έξω, ξαναντριμπλάρει, ξαναμπαίνει μέσα, δεν δίνει στον Samba πίσω του, ο João απλώνει το πόδι πάνω στο διώξιμο και η μπάλα ευτυχώς βγαίνει άουτ. Δεύτερο σημάδι πλήρους αποσύνθεσης σε μια ομάδα που πέρσι έσφυζε από υγεία.

Τρίτον: Ο Hughton, έχοντας αηδιάσει και αυτός μετά από εμάς, βγάζει έναν έναν από το γήπεδο όσους όχι μόνο δεν ενδιαφέρονται πλέον να βοηθήσουν την ομάδα να σταθεί αξιοπρεπώς αλλά και γκρινιάζουν σε κάθε φάση, με πρώτους τον πολύ λίγο και πάλι Harry Arter και τον αγαπημένο του Knockaert, για να περάσουν ο Samba Sow και ο Sammy Ameobi. Έντεκα λεπτά αργότερα βγάζει και τον Taylor για να βάλει τον 20χρονο Will Swan, που είχε κάνει ντεμπούτο απέναντι στη Swansea. Όλοι μουρμουρίζουν γαλλικά βγαίνοντας, είτε ξέρουν είτε όχι. Αλλά το μήνυμα έχει περάσει. Οι εναπομείναντες πάντως σνομπάρουν επιδεικτικά τον πιτσιρικά, που έπαιξε πάνω από μισή ώρα χωρίς να ακουμπήσει -στην κυριολεξία- μπάλα. 

Τέταρτον: Ο Ameobi παίρνει βέβαια πάσες, αλλά τι μ' αυτό; Δείχνει να μην ενδιαφέρεται καθόλου, με αποκορύφωμα τη φάση του 84', όταν μετά από μια μπαλιά από τη μια άκρη του γηπέδου στην άλλη που τον βρίσκει με ακρίβεια πάει να κοντρολάρει με το τακουνάκι και η μπάλα βγαίνει πλάγιο. Η αδιαφορία έχει χτυπήσει κόκκινο, ο κόσμος στην κερκίδα γελάει και κανείς δεν συγκινείται. Η ομάδα εντελώς στην τύχη της. Αγαπητέ κύριε Βαγγέλη Μαρινάκη, σε μια πρόσφατη παρόμοια κατάσταση στον Ολυμπιακό εισβάλατε σαν σίφουνας στην προπόνηση και απειλήσατε ότι θα φύγουν όλοι (και ως επί το πλείστον κρατήσατε την "υπόσχεσή" σας). Τώρα υπάρχει κάποιο σχέδιο; Μέχρι και ο Cafú, που στην Ελλάδα τουλάχιστον δεν τον είχαμε δει ποτέ να εκνευρίζεται, απηύδησε που έβλεπε γύρω του τέτοια αδιαφορία κι έδωσε στο 92' άνευ λόγου και αιτίας δύο κλοτσιές σερί στους αναπληρωματικούς Alfa Semedo (ναι, έπαιξε κι αυτός) και Tomás Esteves, παίρνοντας φυσικά κίτρινη κάρτα.

Από την άλλη, μια ομάδα να την πιείς στο ποτήρι, με έναν προπονητή που μπορεί να μην ξέρει ακόμα τις αγγλικές συνήθειες και δεν κατάλαβε τι παιζόταν όταν κάπου στο 60' οι θεατές τού ζήτησαν εν χορώ να τους χαιρετήσει (κάποιος του το σφύριξε και το έκανε, παραβλέποντας φυσικά ότι "σκότωσαν" το όνομά του), αλλά ξεχειλίζει από πάθος και θέληση και μετά τη λήξη, αφού συνεχάρη τους παίκτες του έναν έναν και ξαναχαιρέτησε με τις γροθιές υψωμένες την κερκίδα, έμεινε στο γήπεδο λίγο παραπάνω για να εξηγήσει στον Holmes κάποια λάθη που είχε κάνει. Λεπτομέρεια: Ο Holmes είναι στόπερ και έπαιζε κατά συνθήκη δεξιός μπακ! Ο Veljko Paunović έχει φτιάξει ένα καταπληκτικό σύνολο, που ξεκίνησε διαλύοντας τα πάντα στο πέρασμά του και δεν πτοήθηκε όταν έκανε τη μεγάλη "κοιλιά" που κορυφώθηκε με το εκτός έδρας 2-4 από τη Bournemouth ενώ είχε προηγηθεί 2-0 στο ημίχρονο. Η διοίκηση της ομάδας μπορεί επιτέλους να είναι αισιόδοξη, έχοντας ξοδέψει -όπως άκουσα στη μετάδοση- πάνω από 150 εκατομμύρια λίρες τα τελευταία χρόνια σε μεταγραφές και μισθούς! Οι τελικές προσπάθειες ήταν 24-2, πράγμα που σημαίνει πολύ απλά ότι οι Royals δεν επαναπαύθηκαν ούτε όταν μείναμε με δέκα, ούτε όταν απέκτησαν προβάδισμα δύο γκολ. Οι πιο χαρακτηριστικές φάσεις μετά το 1-0 ήταν στο 17' (μακρινό σουτ του Ovie Ejaria πάνω στον Samba), στο 20' (τρομερή διαγώνια μπαλιά του Olise στον Méïté, που μέσα στην περιοχή απαλλάχθηκε πανεύκολα από το τάκλιν απελπισίας του Yuri Ribeiro αλλά σούταρε εντελώς άστοχα μόνος με τον Samba), στο 26' (από κόρνερ του Olise o Samba βγήκε με γροθιά, ο Ejaria έπιασε απευθείας βολέ εκτός περιοχής και ο γκολκίπερ μας πρόταξε πάλι τη γροθιά του για να αποκρούσει), στο 40' (ο Méïté πέρασε πάλι για πλάκα τον Ribeiro και έκανε δυνατή σέντρα σουτ που μπλόκαρε ο Samba πάνω στη γραμμή), στο 45+1' (σουτ του Liam Moore βρήκε πάνω στον Méïté και ξεγέλασε τον Samba, αλλά βγήκε άουτ), στο 52' (ο Samba απέκρουσε μακρινό σουτ του Olise), στο 69' (o Morrison βρέθηκε στη μικρή περιοχή μετά από αναστάτωση από κόρνερ και σούταρε για να αποκρούσε κάποιο από τα σώματα που ήταν μπροστά του) και στο 89' (συνδυασμός αναπληρωματικών, με τον Sone Aluko να σεντράρει συρτά από αριστερά και τον Sam Baldock, που πέρσι είχε σκοράρει εναντίον μας στο City Ground, να αστοχεί στην προβολή του).

Θέλω να σταθώ ιδιαίτερα στον Olise. Είναι 18 ετών και είναι το απόλυτο αφεντικό αυτής της ομάδας. Από τα πόδια του φεύγουν τα πάντα. Όλα τα στημένα, όλες οι κάθετες και γενικά οι τελικές πάσες, συν κάποιες τελικές προσπάθειες. Και όλα αυτά με ένα μόνιμο χαμόγελο στα χείλη, που σε εμένα τουλάχιστον θύμισε τη χαρά του παιχνιδιού που ένιωθε κάποτε ο Ronaldinho. Όσοι παραπονούνται για τον παραγκωνισμό του João Carvalho πραγματικά πρέπει να δουν πώς παίζει ο νεαρός Γάλλος χαφ, που ξεκίνησε από την Chelsea αλλά βρίσκεται στη Reading από τα 13 του, και να αναθεωρήσουν τις απόψεις τους άπαξ και δια παντός. Γι' αυτό βέβαια ο ένας οδηγεί τη Reading στην άνοδο και ο άλλος δεν μπορεί να σταυρώσει παιχνίδι στην Almería. Όλα έχουν την εξήγησή τους... 

Όπως λέγαμε και πριν, η Forest, που την Τετάρτη πάει στο Carrow Road για να αντιμετωπίσει την πρωτοπόρο Norwich, θα διατηρηθεί στην 21η θέση, εκτός αν γίνει το θαύμα και νικήσει η Wycombe μέσα στο Preston και την προσπεράσει. Προς το παρόν, πάντως, ενώ γράφονται αυτές οι γραμμές και έχουν ξεκινήσει οι αγώνες των 5 που ολοκληρώνουν τη 16η αγωνιστική (παίζουν ακόμα Brentford-Blackburn, Bristol City-Birmingham, Coventry-Rotherham, Huddersfield-QPR, Millwall-Derby, Norwich-Sheffield Wednesday, Stoke-Middlesbrough, Swansea-Luton και Watford-Cardiff) δεν φαίνεται κάτι τέτοιο στον ορίζοντα. Χθες το βράδυ η Bournemouth έκανε μία ακόμα επίδειξη δύναμης, συντρίβοντας εκτός έδρας τη Barnsley με 4-0.

Reading: Rafael, Holmes, Moore, Morrison, Richards (Gibson 85'), Rinomhota, Laurent, Ejaria (Esteves 81'), Olise (Aluko 81'), Méïté (Semedo 74'), João (Baldock 86').
Forest: Samba, Christie, Worrall, McKenna (Figueiredo 46'), Ribeiro, Yates, Cafú, Arter (Sow 60'), Lolley, Knockaert (Ameobi 60'), L. Taylor (Swan 71').
Σκόρερς: João 16' (πέναλτι), Morrison 53'.
Διαιτητής: Gavin Ward. Κίτρινες: Richards 83' - Cafú 92'. Κόκκινη: Yates 14' (απευθείας).
Θεατές: 2.000.

Chris Hughton: "Δεν έχουμε την πολυτέλεια να δεχόμαστε γκολ σαν το πρώτο. Λυπάμαι για λογαριασμό του Yates, γιατί βρέθηκε σε μια θέση όπου έπρεπε να αποφασίσει ενστικτωδώς. Είναι ένα παιδί με μεγάλη καρδιά, και αυτή την απόφαση πήρε. Μετά απ' αυτό τα πράγματα θα ήταν δύσκολα έτσι κι αλλιώς, και η απογοήτευση έγινε ακόμα μεγαλύτερη όταν δεχθήκαμε και δεύτερο γκολ από μια στημένη φάση. Στο πρώτο γκολ η μπάλα έρχεται στην περιοχή με εσωτερικό φάλτσο και είναι δουλειά του τερματοφύλακα να καθαρίσει τη φάση. Από κει και πέρα ο Yates πρέπει να πάρει μια απόφαση, αλλά το θέμα είναι ότι δεν έπρεπε ποτέ να βρεθεί σε τέτοια θέση. Μετά το ξέραμε ότι θα περνούσαμε δύσκολο απόγευμα απέναντι σε μια από τις κορυφαίες ομάδες της κατηγορίας. Δεν έχω κανένα παράπονο από τις αποφάσεις του διαιτητή να μη σφυρίξει φάουλ στον τερματοφύλακά μας και να δείξει κόκκινη κάρτα. Είχαμε την καλύτερη ευκαιρία μας στο παιχνίδι πριν σκοράρουν οι αντίπαλοί μας, αλλά αυτό ήταν όλο. Και αυτό συμβαίνει αυτή τη στιγμή στην ομάδα μας: δεν φτιάχνουμε πολλές ευκαιρίες, έχουμε καταφέρει να κινούμαστε καλά στις περιοχές που πρέπει και μας έχουν προκύψει αρκετές ευκαιρίες τουλάχιστον για να διώξουμε την πίεση από πάνω μας. Από τη στιγμή που δεχθήκαμε και δεύτερο γκολ, η δουλειά μου ως μάνατζερ πρώτα απ' όλα ήταν να φροντίσω να μη δεχθούμε και τρίτο ή τέταρτο. Προσπαθήσαμε να εξισορροπήσουμε την κατάσταση και να μείνουμε στο ματς, αλλά δεν βρήκαμε τρόπο. Στο Luton είχαμε μείνει στο ματς με δέκα παίκτες και είχαμε πάρει έναν βαθμό, αλλά σήμερα το δεύτερο γκολ μάς σκότωσε και έκανε το απόγευμά μας πολύ απογοητευτικό. Αυτή είναι η κατάστασή μας και δεν μπορούμε να την αποφύγουμε. Η αναστροφή της είναι δουλειά δική μου και των παικτών μου. Πρέπει να συνεχίσουμε να δουλεύουμε σκληρά στην προπόνηση, να δείχνουμε περισσότερα πράγματα στα παιχνίδια και φυσικά να βγάζουμε περισσότερη ποιότητα στην επίθεση".

* Η φωτογραφία είναι από την ιστοσελίδα της εφημερίδας Nottingham Post.