Είχε φτάσει το 80', χάναμε 1-0, και όπως φαινόταν πλησίαζε το τέλος του αήττητου για τον Steve Cooper, το τέλος της ρέντας για την πορτοκαλοκίτρινη εμφάνιση, το τέλος της πορείας της ανάστασης μετά τη ζωή εν τάφω στις αρχές του πρωταθλήματος, κι έπρεπε να το πάρουμε απόφαση, να ανασκουμπωθούμε και φτου κι απ' την αρχή. Η Forest προσπαθούσε μέσα στην καταρρακτώδη βροχή, δεν της έβγαιναν οι τελικές πάσες, οι άλλοι είχαν γυρίσει όλοι πίσω πασχίζοντας με νύχια και με δόντια να κερδίσουν για πρώτη φορά στο γήπεδό τους μετά από 16 σερί αποτυχίες - αλλά προσπαθούσε! Και δικαιώθηκε πανηγυρικά.

Κάπου εκεί που φτάναμε πια προς τα χασομέρια, σκεφτόμουν όλο πιο έντονα τον καημό του φίλου μου του Στέλιου, οπαδού της Aston Villa, που το Σάββατο ήταν μπροστά με 2-0 στην έδρα της στο 80' και μετά έφαγε τρία και έχασε από τους Wolves. Και σκεφτόμουν, να κάναμε κι εμείς μια φορά ένα τέτοιο πάρτι... Και τότε εμφανίστηκε μέσα στα καρεκλοπόδαρα που έριχνε ο ουρανός του Bristol η ροζ τούφα του Lyle Taylor. Είχε αντικαταστήσει καμιά δεκαριά λεπτά νωρίτερα τον αποκαμωμένο Lewis Grabban, είχε γίνει αντικείμενο χλευασμού από κάτι πανηλίθιους της κερκίδας που δεν ξέρουν ότι κάθε Οκτώβριο βάφει τα μαλλιά του ροζ και δίνει χρήματα για να ενισχυθεί η έρευνα για τη θεραπεία του καρκίνου, είχε προλάβει να κάνει κι ένα άψυχο σουτ στην αγκαλιά του αντίπαλου γκολκίπερ. Ο Joe Lolley, αλλαγή κι αυτός στη θέση του επίσης κατάκοπου Philip Zinckernagel, άνοιξε στον Djed Spence και αυτός μπήκε στην περιοχή με όση δύναμη και ταχύτητα του είχαν απομείνει. Άτσαλα ο Nathan Baker, προφανώς κουρασμένος κι αυτός, έπεσε πάνω του και τον έριξε στο χόρτο. Ο διαιτητής Stephen Martin, που νωρίτερα είχε "καταπιεί" δύο ολοφάνερα πέναλτι, ένα για κάθε ομάδα, αυτή τη φορά δεν δίστασε κι έδειξε την άσπρη βούλα. Η ροζ τούφα έτρεξε, πήρε τη μπάλα, την έστησε, όπως συνηθίζει μετά το σφύριγμα του ρεφ πήγε σ' αυτή... περπατώντας, επίσης όπως συνηθίζει έστειλε τον τερματοφύλακα από την άλλη γωνία και ισοφάρισε, αλλά όπως δεν συνηθίζει άρπαξε τη μπάλα, την πήγε στη σέντρα κι άρχισε να ουρλιάζει στους συμπαίκτες ότι δεν της έφτανε η ισοπαλία, ήθελε νίκη! Το χρονόμετρο έδειχνε ήδη το 91ο λεπτό και το ματς θα τελείωνε στο 94ο...

Σα να το ήξερε. Οι Reds κέρδισαν τη μπάλα με τη σέντρα, ο Lolley έκανε βαθιά μπαλιά αριστερά στον Alex Mighten, τον τρίτο της παρέας που ήρθε από τον πάγκο, εκείνος βρήκε για πολλοστή στα λίγα λεπτά συμμετοχής του μπροστά του τον George Tanner που ως τότε έκοβε όλες του τις σέντρες. Ο μικρός τού γύρισε στην πλάτη, έβγαλε στον Lolley λίγο έξω από την πλάγια γραμμή της περιοχής, εκείνος μπήκε μέσα, απέφυγε έναν αντίπαλο, έκανε δηλαδή την κίνηση-σήμα κατατεθέν του αλλά από την αντίθετη, την αριστερή πλευρά, σούταρε δυνατά με το δεξί, ο Dan Bentley οριζοντιώθηκε και έβγαλε δύσκολα το σουτ, αλλά για κακή του τύχη μέσα από την κουρτίνα της βροχής που έπεφτε παράλληλα με το τέρμα πετάχτηκε ξανά η ροζ τούφα κι έσπρωξε τη μπάλα μέσα. Από την κόλαση στον παράδεισο μέσα σε δύο λεπτά η Forest, πέντε νίκες και μία ισοπαλία στα έξι τελευταία ματς, τέσσερις σερί νίκες για πρώτη φορά από τον Μάρτιο του 2013 (!!!), ο Cooper σήκωσε τρεις φορές τη γροθιά του στον αέρα μπροστά στους φανατικούς ταξιδιάρηδες Reds, που είδαν και τα δύο γκολ της ανατροπής "πιάτο" μπροστά τους, και τους "παρέδωσε", κατά τη δική του συνήθεια, τον Taylor που είχε σπεύσει να τον αγκαλιάσει, στο πνεύμα των τρομερών δηλώσεων που είχε κάνει γι' αυτόν από την άφιξή του και μετά ("Νιώθω να μαθαίνω ξανά το ποδόσφαιρο στα 31 μου. Ο κόουτς είναι καταπληκτικός!").

Αυτή η αλλαγή νοοτροπίας! Όχι, δεν μας ικανοποιεί το ανέλπιστο (λόγω πέναλτι) "Χ", θέλουμε τη νίκη, τρία λεπτά φτάνουν, πάμε! Και μάλιστα από έναν παίκτη που δεν μας έχει πείσει καθόλου ότι λατρεύει την ομάδα - εδώ που τα λέμε, προσωπικά δεν με έχει πείσει ούτε καν ότι λατρεύει τη δουλειά που κάνει! Ποιο μαγικό ραβδί έχει επιτέλους αυτός ο Cooper, ποιο κουμπί πάτησε και έστριψε όλων τους τα μυαλά προς την ίδια κατεύθυνση και τους έδωσε φτερά στα πόδια; Ναι, το ξέρω, μαγικά ραβδιά δεν υπάρχουν, κάποια στιγμή θα έρθουν και οι ήττες, και οι κακές εμφανίσεις, και κατά τα ειωθότα η γκρίνια θα επιστρέψει στο City Ground, μην παρασυρόμαστε από το αρχικό θετικό ηλεκτροσόκ της αλλαγής στον πάγκο και τα γνωστά. Όμως η αρχή έχει γίνει, το ήμισυ του παντός, η αλλαγή νοοτροπίας, το ξαναγράφω προσπαθώντας να το πιστέψω κι εγώ...

Ο αγώνας, φυσικά, δεν ήταν μόνο τα τελευταία λεπτά. Αυτό όμως μάλλον ενισχύει την άποψη ότι κάτι αλλάζει θεαματικά στην ομάδα παρά τη θαμπώνει. Η Forest, με μία μόνο αλλαγή στην ενδεκάδα της και γενικά στην αποστολή της (ξεκίνησε ο James Garner αντί του Jack Colback), είχε τη μερίδα του λέοντος στην κατοχή μπάλας (34-66%), στις τελικές προσπάθειες (9-15, 2-6 στην εστία), στα κόρνερ (1-9) και ξεδίπλωσε τις επιθετικές της αρετές (μάλιστα, διαθέτει και τέτοιες) απέναντι σε μια ομάδα που στην απέλπιδα προσπάθειά της να σπάσει την κατάρα του Ashton Gate, μια ομάδα που ο πολύπειρος Nigel Pearson είχε κατεβάσει επίσης με τρεις στην άμυνα και wing-backs, που μας έκανε τις περισσότερες φάσεις από κάθε άλλη επί Cooper, που προηγήθηκε κόντρα στη ροή αλλά... θα μπορούσε να είχε προηγηθεί ακόμα νωρίτερα, που ήταν ισόπαλή μας στα δοκάρια και τις δίκαιες διαμαρτυρίες για πέναλτι, που έπαιξε με ψυχή για 90 λεπτά και μετά λύγισε από το ασήκωτο βάρος τού "όχι πάλι ρε γαμώτο"... Τα ξέρουμε αυτά, τα έχουμε ζήσει τόσες φορές άλλωστε...

Ο ρυθμός του αγώνα ήταν -χωρίς καμιά υπερβολή- φρενήρης από το ξεκίνημα. Η μπάλα πήγαινε συνέχεια πάνω κάτω, μόλις στο 3' ο πρώην παίκτης της Chelsea Τσέχος διεθνής Tomáš Kalas κόντραρε στην περιοχή τον Brennan Johnson μετά από υπέροχη κάθετη μπαλιά του Grabban, αλλά η φάση του 17' ήταν αυτή που περιέγραφε πιο πιστά από οτιδήποτε αυτό που γινόταν: οι γηπεδούχοι άλλαξαν τρεις μπαλιές μέσα στην περιοχή μας, ευτυχώς τελικός αποδέκτης ήταν ο μπακ Jay Dasilva που κόπηκε πάνω στο σουτ από φοβερό τάκλιν του Joe Worrall, στην εξέλιξη της φάσης ο 18χρονος Alex Scott σέντραρε από αριστερά και αμαρκάριστος ο Αυστριακός Andreas Weimann (πρώην παίκτης της Derby, αν λέει κάτι) έστειλε την κεφαλιά του πάνω στον Brice Samba, που άνοιξε με το χέρι στον Johnson, ο οποίος έφυγε σφαίρα στην κόντρα, μπήκε στην περιοχή, ντρίμπλαρε και σούταρε με το αριστερό για να μπλοκάρει δύσκολα ο Bentley! Χανόταν η μπάλα λέμε... Δύο λεπτά αργότερα η City έχασε το άχαστο, όταν από τον Weimann και μέσω Nahki Wells ο Scott βρέθηκε μπροστά σε ουσιαστικά κενό τέρμα με τον Samba να κάνει τη βουτιά της απελπισίας. Ο νεαρός τα 'χασε και αστόχησε. Θα εξιλεωνόταν αργότερα...

Μετά από αυτό οι Reds πήραν τα ηνία, και στο 31' ο Weimann, που εκτός από τα επιθετικά του καθήκοντα παρακολουθούσε "διακριτικά" και τον Zinckernagel, πρόλαβε και έκοψε σε κόρνερ τον Δανό που ήταν έτοιμος να απασφαλίσει μετά από ωραίο συνδυασμό με τον Johnson. Ο τελευταίος ήταν για την άμυνα των Robins ό,τι για σχεδόν οποιαδήποτε άμυνα φέτος: κακός μπελάς. Στο 33' δέχθηκε τη μπαλιά του Worrall χωρίς να είναι οφσάιντ, μπήκε στην περιοχή, άδιασε τον Robert Atkinson και σούταρε πάλι με το αριστερό, για να δει αυτή τη φορά τη μπάλα να σταματάει στο δεξί δοκάρι του Bentley. Και στο 35', μετά από άλλη μια όμορφη κάθετη του Grabban, απέφυγε αυτή τη φορά και τον γκολκίπερ, σούταρε δυνατά για να αποκρούσει με το κεφάλι μπροστά στο τέρμα ο Atkinson και στην επαναφορά ο Zinckernagel με αριστερό βολ-πλανέ ήταν πολύ δύσκολο να σκοράρει και δεν τα κατάφερε. Και εκεί που πιέζαμε, ήρθε το γκολ για τη City σχεδόν από το πουθενά. Ο Bentley επανέφερε με βολέ, ο Chris Martin (άλλος πρώην Ram...) έπιασε την κεφαλιά κάτω από τη σέντρα, η μπάλα γλίστρησε στο βρεγμένο χόρτο και έφυγε γρήγορα μπροστά, ο Wells βρέθηκε από πλάγια αριστερά απέναντι στον Samba που απέκρουσε πανέμορφα με το αριστερό χέρι το συρτό σουτ, αλλά δυστυχώς από πίσω ερχόταν ο Scott, που σε μια φάση ακόμα πιο εύκολη και από εκείνη του 19' αυτή τη φορά δε λάθεψε σε εντελώς κενό τέρμα. Άλλη φάση ως το ημίχρονο δεν έγινε, καθώς οι γηπεδούχοι είχαν μόνο στόχο τους να πάνε στα αποδυτήρια προηγούμενοι και εμείς αιφνιδιαστήκαμε αρκετά ώστε να μην καταφέρουμε να δημιουργήσουμε κάτι καλό. 

Η Forest μπήκε στο δεύτερο ημίχρονο αποφασισμένη όχι απλώς να πιέσει, αλλά να κλείσει τους Robins στο μισό γήπεδο. Εγκαταστάθηκε έξω από την περιοχή των γηπεδούχων, πέτυχε στο 52' ένα γκολ (με τον Grabban από σέντρα του Zinckernagel) που σωστά ακυρώθηκε ως οφσάιντ, είχε στο 54' έναν άστοχο κεραυνό του Garner μετά από κόρνερ και απόκρουση της άμυνας, γλίτωσε πάντως και ένα πέναλτι στο 56', όταν ο Max Lowe φάνηκε να ανατρέπει τον Scott στην περιοχή αλλά ο πιτσιρικάς έπεσε προφανώς θύμα της δικής του τακτικής να σωριάζεται συνέχεια κάτω με το παραμικρό, σαν τον βοσκό με τον λύκο, και ο Martin έμεινε ασυγκίνητος (ο διαιτητής, ο άλλος διαμαρτυρήθηκε και πολύ μάλιστα). Η Forest συνέχισε την πολιορκία, ο Samba είχε βγει πλέον καμιά δεκαριά μέτρα έξω από την περιοχή του σε ρόλο "σκούπας", που θα έλεγε παλιά και ο θρύλος Γιάννης Διακογιάννης, και κοντέψαμε να το πληρώσουμε στο 62', στο μοναδικό λάθος του Worrall στο ματς. Μια κακή πάσα στον Tobias Figueiredo, o Wells έκλεψε και προσπάθησε να κρεμάσει τον Κονγκολέζο από τη σέντρα, χωρίς να αστοχήσει για πολύ.

Λίγο αργότερα ο Cooper αποφάσισε να ανακατέψει την τράπουλα. Τα πλάγια μπακ μας δεν ήταν αυτή τη φορά σε καλή μέρα, οπότε τα γύρισε πίσω, πέρασε τον Mighten στη θέση του Figueiredo και άλλαξε το σύστημα σε κάτι που έμοιαζε πολύ με 4-3-3. Ο Pearson απάντησε με τον Γάλλο "σβούρα" Han-Noah Massengo, από τον οποίο ξεκίνησε η φάση του 71' που κατέληξε με τον Wells να αποφεύγει στην περιοχή τον Worrall και να σουτάρει δυνατά για να βρει ο Samba τη μπάλα όσο έπρεπε ώστε αυτή να χτυπήσει στο δεξί δοκάρι του και να βγει έξω. Καθαρό κόρνερ, ο διαιτητής μάλλον είχε προβλήματα με τη βροχή, έδωσε άουτ - αλλά αυτό δεν ήταν τίποτα, αφού δύο λεπτά αργότερα ο Matt James θα γκρέμιζε τον Johnson στην περιοχή και εκείνος θα έδειχνε "παίζετε", κερδίζοντας πανάξια την προσοχή του σκηνοθέτη και της κάμερας όπως συνηθίζεται στην Αγγλία. Στο 77' ο Cooper έβαλε τον Lolley και στο 81' τον Taylor. Τη συνέχεια την ξέρετε ήδη, αφού σήμερα ξεκινήσαμε με σχήμα πρωθύστερο, που μαθαίναμε κάποτε στα Νέα Ελληνικά.

Βεβαίως σήμερα παίχθηκαν μόνο 5 από τα 12 ματς της αγωνιστικής, αλλά ας χαρούμε λίγο το ότι προσπερνώντας την αποψινή μας αντίπαλο βρεθήκαμε στη 12η θέση με 4 βαθμούς διαφορά από τα πλέι-οφ! Την Κυριακή άλλωστε μας περιμένει πολλή δουλειά κόντρα στην ακριβότερη ομάδα της κατηγορίας, τη Fulham (όχι, δεν μεταδίδεται το ματς, στις 5 ξεκινάμε όπως θα παίζαμε κανονικά το Σάββατο, αλλά ας όψεται η πρεμούρα της αστυνομίας -φαντάζομαι- μην πλακωθούμε με τους οπαδούς της... ερασιτεχνικής πλέον Notts County που αγωνίζεται επίσης γηπεδούχος την ίδια μέρα). Είχαμε λοιπόν επίσης απόψε Derby-Luton 2-2, QPR-Blackburn 1-0, Sheffield United-Millwall 1-2 (επίσης με ανατροπή) και βέβαια τη σημαντική νίκη μέσα στο Stoke με 1-0 για την πρωτοπόρο Bournemouth, που ξέφυγε 6 βαθμούς από τη West Brom και της έβαλε πίεση να νικήσει αύριο μέσα στο Swansea, πράγμα καθόλου εύκολο. Αύριο παίζουν ακόμα Fulham-Cardiff, Huddersfield-Birmingham, Hull-Peterborough, Middlesbrough-Barnsley, Preston-Coventry και Reading-Blackpool.

Bristol City: Bentley, Kalas, Atkinson, Baker, James, Tanner, Weimann, Scott (Palmer 77'), Dasilva, Wells (O'Dowda 83'), Martin (Massengo 66').
Forest: Samba, Worrall, Figueiredo (Mighten 66'), McKenna, Spence, Yates, Garner, Lowe, Johnson, Zinckernagel (Lolley 77'), Grabban (Taylor 81').
Σκόρερς: Scott 39' - Taylor 91' (πέναλτι), 92'.
Διαιτητής: Stephen Martin. Κίτρινη: Scott 66'.
Θεατές: 18.325 (Forest: 1.514).

Steve Cooper: "Το τέλος του αγώνα ήταν τουλάχιστον συναρπαστικό και ευνοϊκό για μας. Όμως κι εμείς δεν τα παρατήσαμε στιγμή. Ήταν ένα υπέροχο παράδειγμα μαχητικού πνεύματος, περηφάνιας και πίστης πως όταν δεν τα παρατάς μπορεί να συμβούν ωραία πράγματα - όπως κι έγινε. Οι ευκαιρίες που προσφέραμε ήταν απογοητευτικές, όπως και το γκολ των αντιπάλων μας. Από δικά μας λάθη έγιναν όλες, ήταν καταστάσεις που έπρεπε να διαχειριστούμε καλύτερα. Δεν γίνεται να προσφέρουμε τέτοιες ευκαιρίες μέσα στο παιχνίδι. Αλλά σε νορμάλ καταστάσεις πιστεύω πως ήμασταν πολύ καλοί. Θα μπορούσαμε να κάνουμε κάποια σουτ ακόμα ή να είμαστε καλύτεροι στην τελική πάσα, αλλά ήμασταν η ομάδα που έδειχνε ότι μπορούσε να πετύχει ένα γκολ χάρη στη δική της προσπάθεια. Στο τέλος δεν εκβιάσαμε καταστάσεις. Βάλαμε τη μπάλα κάτω και συνεχίσαμε να παίζουμε. Έτσι κερδίσαμε το πέναλτι. Μου άρεσε πολύ που σκοράραμε και δεν μας έφτανε. Πήραμε τη μπάλα, την αφήσαμε στη σέντρα και βάλαμε ξανά μπρος. Τα τρία παιδιά που μπήκαν αλλαγή επέδρασαν σημαντικά στο ματς. Ο Alex τους ανάγκασε να αμυνθούν, όπως και ο Joe που πήρε καλές θέσεις και είχε θετική απόδοση. Είναι καλοί παίκτες. Όπως και ο Lyle. Όλα τα παιδιά που δεν παίζουν τελευταία ήταν καταπληκτικοί επαγγελματίες και περίμεναν τη σειρά τους. Έτσι πρέπει να γίνεται. Ο Lyle δεν έχει παίξει ποτέ βασικός όσο είμαι εδώ, αλλά είναι πάντα σωστός επαγγελματίας, θετικός και αφοσιωμένος στην ομάδα. Φρόντισε να είναι έτοιμος και έκανε τη διαφορά".

* Η φωτογραφία είναι από τον επίσημο λογαριασμό της Forest στο facebook.