Τι άλλο ζητούσαμε απόψε στο Old Trafford εκτός από μια αξιοπρεπή εμφάνιση; Ας είμαστε ειλικρινείς: τίποτα. Και η εμφάνιση ήταν αξιοπρεπέστατη. Μέχρι να μπει το πρώτο -και πολύ τυχερό- γκολ αμυνόμασταν σωστά και είχαμε κι εμείς τις ευκαιρίες μας. Τα θετικά από το παιχνίδι είναι πολλά, με δεδομένες τις συνθήκες υπό τις οποίες έγινε. Παρ' όλα αυτά, παραμένει το γαμώτο. Όχι μόνο γιατί μας καθάρισαν μέσα σε τρία λεπτά, αλλά κυρίως επειδή σε τρία ματς δεν τους έχουμε βάλει ούτε ένα γκολ. Κι αυτή τη φορά η μπάλα δε μπήκε καν στα δίχτυα ώστε να επέμβει το VAR και να τους σώσει... 

Ο πρώτος ημιτελικός κυπέλλου της Forest μετά το 1992 πέρασε με εύκολη επικράτηση του γκραν φαβορί. Όμως οφείλουμε κάποια εύσημα στην ομάδα, που δεν είχε μόνο το βαρύ 0-3 του πρώτου αγώνα στις πλάτες της, αλλά και πολλά προβλήματα στη συγκρότηση της αποστολής της. Οι Dean Henderson, Morgan Gibbs-White και Ryan Yates τραυματίες (δεν υπολογίζουμε φυσικά τους μακροχρόνιους), ο Chris Wood χωρίς δικαίωμα συμμετοχής, οι τρεις νέοι (Felipe, Jonjo Shelvey, Keylor Navas) επίσης αφού δεν είχαν συμπληρωθεί 24 ώρες από την αποστολή των εγγράφων τους, οι Lewis O'Brien και Harry Toffolo χαμένοι στις ιστορίες του δανεισμού τους, ο Wayne Hennessey μόνος διαθέσιμος γκολκίπερ μετά τον δανεισμό του Jordan Smith (επιστρατεύτηκε για αναπληρωματικός ο George Shelvey από την Κ21), και σαν να μην έφταναν όλα αυτά στην προθέρμανση χτύπησε και ο Jesse Lingard, για να μπει στη θέση του ο μέχρι πρότινος... φευγάτος Emmanuel Dennis (άσχετα αν έκανε τελικά το καλύτερο παιχνίδι του με τη φανέλα της Forest, δεν είναι τυχαία η φωτογραφία που έβαλα) και να πάρει θέση στον πάγκο ο 19χρονος Alex Gibson-Hammond πλάι στους επίσης πιτσιρικάδες Oli Hammond και Detlef Esapa Osong και τον... Alex Mighten, που είχε να παίξει σε αγώνα της Forest από τον αγώνα με τη Grimsby τον Αύγουστο και μας έχει επιστραφεί από τη Sheffield Wednesday της League One πριν ολοκληρωθεί ο δανεισμός του.

Έτσι ο Steve Cooper, θέλοντας και μη, έκανε λιγοστές αλλαγές σε σχέση με τον πρώτο ημιτελικό. Κράτησε τον Serge Aurier στον πάγκο για να ξεκινήσει ο Neco Williams, έδωσε συμμετοχή στον Willy Boly που ξαναβρίσκει τα πατήματά του αντί του Joe Worrall, επανέφερε τον Orel Mangala στη θέση του Danilo (και ω του θαύματος, ο Βέλγος έπαιξε για πρώτη φορά φέτος ολόκληρο ματς!) και αναγκαστικά, αφού ο MGW "θα λείψει για κάποιο καιρό", όπως είπε, έβαλε τον Lingard και μετά την ατυχία του στην προθέρμανση τον Dennis. Ναι, έχουμε σπουδαίο ματς την Κυριακή στο City Ground με τη Leeds, αλλά τι έπρεπε να γίνει; Να βάλουμε μέσα τα μικρά και να τελειώσει μια τόσο σπουδαία πορεία με συντριβή, δεδομένου ότι και ο Erik ten Hag παρέταξε δυνατή ενδεκάδα; Δεν ήταν σωστό. Δυστυχώς η στραβή έγινε με τον τραυματισμό του Lingard, η κατάσταση του οποίου θα εκτιμηθεί μέσα στο επόμενο διήμερο (ένιωσε μια ενόχληση στον αχίλλειο τένοντα, και ούτως ή άλλως λόγω του τυπικού χαρακτήρα του ματς θα έβγαινε, απλώς ας ελπίσουμε να μην είναι κάτι σοβαρό).  

Το σύστημα γενικά λειτούργησε στο βροχερό Manchester, και παρά τη μερίδα του λέοντος στην κατοχή της μπάλας από τους γηπεδούχους είδαμε και κάποιες πολύ καλές επιθετικές ενέργειες από τους δικούς μας. Το σύστημα άλλαξε αναγκαστικά λόγω Dennis σε 4-2-1-3, με τον Gustavo Scarpa μπροστά από τα αμυντικά χαφ, δύο αυθεντικά εξτρέμ (Dennis και Brennan Johnson) και τον Sam Surridge καθαρό φουνταριστό και όχι να ξεκινάει τις επιθέσεις του από αριστερά. Η United έκανε την πρώτη της τελική μόλις στο 18', ένα αριστερό σουτ του Antony ύστερα από την κλασική του κίνηση σύγκλισης προς το κέντρο, που εξουδετέρωσε άνετα ο Hennessey, και τη δεύτερη και πιο επικίνδυνη στο 29', όταν ο Ουαλός τερματοφύλακας απέκρουσε δύσκολα αμαρκάριστη κεφαλιά του Casemiro μετά από φάουλ του Luke Shaw. Εμείς όμως θα μπορούσαμε να είχαμε ανοίξει το σκορ στο 34', όταν ο Johnson από πάσα του Scarpa απέφυγε με ντρίμπλες τον Casemiro και τον Lisandro Martínez, κέρδισε και μια κόντρα και από πλάγια δεξιά σούταρε πάνω στον Tom Heaton. O Antony απείλησε και στο 38', με απευθείας αριστερό βολέ λίγο πάνω από τα δοκάρια μετά από απομάκρυνση της άμυνάς μας σε κόρνερ. Και στο 43' μια ακόμα καταπληκτική διείσδυση του Johnson στην περιοχή έφερε τη μπάλα στο πέναλτι, όπου ο Dennis, κορυφαίος της Forest μέχρι τότε, σούταρε απευθείας, και ενώ η μπάλα πήγαινε στο τέρμα σταμάτησε πάνω στον Surridge, που δεν πρόλαβε να φύγει από την πορεία της! Λίγο έλειψε να τιμωρηθούμε στο 45', με τη σέντρα του Bruno Fernandes (τι καταπληκτικός παίκτης όταν έχει κέφια) και την κεφαλιά του Ολλανδού Wout Weghorst στη ρίζα του δεξιού δοκαριού του εξουδετερωμένου Hennessey.

Σε όλο το πρώτο ημίχρονο η United αναπτυσσόταν σχεδόν μόνιμα από αριστερά, όπου ο Johnson δεν γύριζε να μαρκάρει και ο Alejandro Garnacho είχε γίνει κακός μπελάς του Williams (ευτυχώς ο Αργεντίνος, κατά τη συνήθειά του που γνωρίζουμε από τον περσινό τελικό των Κ18, φρόντιζε να βουτάει πολύ και να κερδίζει την... αντιπάθεια του Peter Bankes). Έτσι στο 61' κατάφερε να τον περάσει και να σουτάρει από πλάγια αριστερά, αλλά ο Hennessey απέκρουσε στην κλειστή του γωνία. Αφού δεν έβρισκε άκρη ούτε με τις πτώσεις των παικτών του μπας και πάρουν πέναλτι, ο ten Hag που ήθελε και δεύτερη νίκη αποφάσισε να βάλει τον Marcus Rashford, τον Anthony Martial που είχε να παίξει καιρό λόγω τραυματισμού και τον Jadon Sancho που για τον ίδιο λόγο είχε να εμφανιστεί από τις 22 Οκτωβρίου. Δευτερόλεπτα αργότερα και ο Cooper αποφάσισε ότι δεν υπήρχε πια λόγος να ταλαιπωρεί κάποιους παίκτες. Έβγαλε τον εκτάκτως για απόψε αρχηγό Remo Freuler, τον Johnson και τον Renan Lodi και έβαλε τον Danilo, τον Mighten και τον Aurier (που πήρε και το περιβραχιόνιο, προφανώς λόγω της εμπειρίας του ως αρχηγού της Ακτής Ελεφαντοστού). Το γήπεδο άρχισε να γέρνει: είχαμε στο 66' το άστοχο σουτ του Casemiro μετά από κόρνερ του Fernandes και σχεδόν αμέσως το κρύψιμο της μπάλας από τους παίκτες της United, την τελική πάσα του Martial και το σουτ του Casemiro που μπλόκαρε καλά τοποθετημένος ο Hennessey. Εμείς πήγαμε κάτι να κάνουμε με μια κάθετη του Scarpa (νομίζω, δεν είδαμε ριπλέι) προς τον Surridge, για να βγει στο τσακ ο Heaton και να μαζέψει μπροστά στον ξανθομάλλη φορ.

Ό,τι δεν έβρισκε από τους συνδυασμούς της η United το βρήκε από τύχη στο 73'. Και ήταν άδικο για τον Boly, που έκανε φοβερό ματς, να χαθεί η μπάλα στο κέντρο σε μια προώθησή του και να ξεχυθούν μπροστά Martial, Rashford και Fred με αντίπαλο μόνο τον Scott McKenna. Ο Σκοτσέζος έκανε ηρωική προσπάθεια και κόντραρε τον Rashford, στον οποίο άνοιξε ο Martial, αλλά η μπάλα κατέληξε συστημένη στα πόδια του ίδιου του Γάλλου που σκόραρε εύκολα από κοντά. Στο 76' η σεμνή τελετή έλαβε οριστικά τέλος με μια πανέμορφη σέντρα του Fernandes από δεξιά με εξωτερικό φάλτσο, τον Aurier να μη μπορεί να αποκρούσει στο δεύτερο δοκάρι, τον Rashford να γυρίζει παράλληλα στο τέρμα και τον Fred να μπαίνει με τη μπάλα στα δίχτυα. Λίγο πριν ο Cooper προσφέρει μια αξέχαστη εμπειρία στους νεαρούς Hammond και Esapa-Osong (82'), χάθηκε και η τελευταία ευκαιρία για το γκολ της τιμής. Ο Mighten κέρδισε με πείσμα τη μπάλα στο κέντρο, άνοιξε αριστερά στον Dennis και αυτός βρήκε τον εφορμούντα Danilo, που κέρδισε μια κόντρα και βρέθηκε απέναντι στον Heaton. Το σουτ του Βραζιλιάνου χαφ ήταν και καλό και δυνατό, όμως ο κάποτε γκολκίπερ της Εθνικής Αγγλίας απέκρουσε καταπληκτικά με το δεξί χέρι και ο Surridge, που είχε μεν άδειο το τέρμα μπροστά του αλλά όχι και την πιο εύκολη γωνία στόχευσης και γενικά την πιο εύκολη δουλειά του κόσμου, έστειλε το βολέ του πάνω από το οριζόντιο δοκάρι.

Συγχαρητήρια λοιπόν στη United, δίκαια πέρασε στον τελικό της 26ης Φεβρουαρίου με αντίπαλο τη Newcastle (επίσης δύο νίκες επί της Southampton, 1-0 εκτός και 2-1 εντός), και εμείς απλώς καταγράφουμε την πρώτη επιτυχία για φέτος και στρεφόμαστε αποκλειστικά και χωρίς άλλους περισπασμούς στο πρωτάθλημα. Η Leeds έρχεται στο City Ground την Κυριακή χωρίς να έχει νικήσει στο πρωτάθλημα στη μετά Μουντιάλ εποχή (τελευταία επιτυχία της το 4-3 επί της Bournemouth στις 5 Νοεμβρίου), και σίγουρα θα ήθελε πολύ να μας κερδίσει, να μας φτάσει σε βαθμούς και να μας προσπεράσει λόγω καλύτερης διαφοράς τερμάτων. Στο χέρι μας είναι να διατηρήσουμε το γήπεδό μας αλώβητο σε έναν ακόμα αγώνα πρωταθλήματος, όπως συμβαίνει από την ήττα τον Σεπτέμβριο από τη Fulham κι έπειτα.

Δεν θα ήταν σωστό να μη γίνει αναφορά στους φίλους της Forest. Επτά χιλιάδες παρακαλώ! Δεν τους πτόησε ούτε το 0-3, ούτε η βροχή. Βρέθηκαν εκεί, στήριξαν, στο μεγαλύτερο διάστημα του αγώνα ήταν οι μόνοι που ακούγονταν. Και στην εξέδρα της η Forest βγάζει υγεία. Αξίζουν να μείνουμε στη μεγάλη κατηγορία και να χαίρονται και του χρόνου τη μαζική παρουσία τους σε τέτοια μεγάλα γήπεδα...

Manchester United: Heaton, Wan-Bissaka, Varane (Maguire 80'), Martínez, Shaw, Fernandes, Casemiro (Lindelöf 80'), Fred, Antony (Sancho 63'), Garnacho (Rashford 62'), Weghorst (Martial 63').
Forest: Hennessey, Williams, Boly, McKenna, Lodi (Aurier 65'), Mangala, Freuler (Danilo 64'), Scarpa (Hammond 86'), Johnson (Mighten 64'), Surridge (Osong 86').
Σκόρερς: Martial 73', Fred 76'.
Διαιτητής: Peter Bankes. Κίτρινες: Fred 34', Casemiro 68' - Surridge 45+1'.
Θεατές: 72.315. 

Steve Cooper: "Γενικά είμαστε απογοητευμένοι που δεν περάσαμε στον τελικό, γιατί όταν φτάνεις μέχρι εδώ θέλεις και το βήμα παραπάνω. Όμως η ζημιά έγινε την περασμένη εβδομάδα, όχι απόψε. Δεν ήθελα να το πω νωρίτερα γιατί θα έβγαζε ηττοπάθεια, και δεν είμαστε ούτε θέλουμε να είμαστε ηττοπαθείς. Τα παιδιά απόψε ακολούθησαν το πλάνο μας. Αν είχαμε σκοράρει σε μία από τις δύο καθαρές ευκαιρίες που είχαμε στο πρώτο ημίχρονο, ή τουλάχιστον στη μία, θα μιλούσαμε για διαφορετικό παιχνίδι. Εμείς όμως είμαστε αυτοί που πρέπει να εκμεταλλεύονται τέτοιες ευκαιρίες. Πρέπει να βελτιωθούμε, δεν υπάρχει αμφιβολία. Πιστεύω όμως ότι πρέπει να αντλήσουμε και κάποια αυτοπεποίθηση από το γεγονός ότι μείναμε προσηλωμένοι στο πλάνο και λίγο έλειψε και να προηγηθούμε στο πρώτο ημίχρονο. Αφού το ματς προχωρούσε και έμενε το 0-0, έπρεπε να κάνουμε κάποιες αλλαγές, και αυτό επηρέασε κάπως τον ρυθμό και την απόδοσή μας. Και μετά οι αντίπαλοί μας σκόραραν. Στην ουσία ο αγώνας τελείωσε μετά το 1-0, και μετά ήρθε και το 2-0. Βλέποντας την απόδοσή μας πιστεύω ότι ήταν καλή. Σίγουρα θα εξετάσουμε τα πράγματα που πρέπει να βελτιώσουμε. Η United ήταν πολύ καλύτερή μας και στα δύο παιχνίδια και άξια προκρίθηκε, έστω κι αν απόψε κάποιες κόντρες δεν μας ευνόησαν. Καμιά φορά την τύχη σου τη φτιάχνεις μόνος σου. Δεν πρέπει να ξεχάσουμε ότι φτάσαμε ως τον ημιτελικό. Πολλές ομάδες θα ήθελαν να βρίσκονται στη θέση μας. Ο σύλλογος είχε 30 χρόνια να φτάσει τόσο μακριά. Παρ' όλο που τα πράγματα δεν εξελίχθηκαν όπως θέλαμε, χαίρομαι που η νεότερη γενιά των οπαδών μας κατάφερε να μπει σ' ένα γήπεδο και να δει για πρώτη φορά την ομάδα της να παίζει ημιτελικό. Τέτοιο καιρό πέρσι ήμασταν στη μέση της βαθμολογίας της Championship και προσπαθούσαμε να μπούμε στις θέσεις που οδηγούσαν στα πλέι-οφ. Για μας το γεγονός ότι προσπαθούμε να είμαστε ανταγωνιστικοί στην Premier League και φτάσαμε στα ημιτελικά του League Cup δείχνει ότι βρισκόμαστε σε ανοδική πορεία. Ας μην το ξεχνάμε αυτό κι ας δουλεύουμε καθημερινά για να συνεχιστεί".

* Η φωτογραφία είναι από την ιστοσελίδα της εφημερίδας Nottingham Post.