Το έμβλημα της ομάδας μας, το αγαπημένο μας δεντράκι από το δάσος του Sherwood με τα κύματα του ποταμού Trent, που έχει ψηφιστεί ως ένα από τα ωραιότερα σήματα ποδοσφαιρικών ομάδων στον κόμο, έκλεισε πενήντα χρόνια ζωής. Ήταν το 1973 όταν ο 29χρονος David Lewis, ένας γραφίστας από το Nottingham, έστελνε τη συμμετοχή του στον διαγωνισμό που είχε προκηρύξει ο σύλλογος έχοντας αποφασίσει να αντικαταστήσει τον θυρεό της πόλης, που κοσμούσε μέχρι τότε τη φανέλα της ομάδας: αυτό το μικρό θαύμα, που έγινε πασίγνωστο σε όλη την Ευρώπη τα αμέσως επόμενα χρόνια!

Σε εκείνον ανήκει η υπογραφή που βλέπετε κάτω από το σήμα στο παραπάνω λογότυπο, με το οποίο ο σύλλογος γιορτάζει αυτή την τόσο σημαντική 50ετηρίδα. Η Forest κυκλοφόρησε μάλιστα και ένα μπλε αναμνηστικό φούτερ με κουκούλα, για το οποίο μπορείτε να δείτε περισσότερες λεπτομέρειες εδώ, και αν αντέχει η τσέπη σας τις 45 λίρες (συν μεταφορικά, συν εκτελωνιστικά λόγω Brexit) να το παραγγείλετε αποκλειστικά από εδώ. 

Όμως αρκετά με τα εμπορικά. Ήταν λογικό αυτή η επέτειος να ξαναφέρει στο προσκήνιο έναν τόσο σημαντικό άνθρωπο στην ιστορία του συλλόγου όπως ο Lewis. Λίγο πριν τα 80 του, ο θρυλικός σχεδιαστής πήγε ξανά μια βόλτα στο City Ground, όπου είχε να εμφανιστεί πολλά χρόνια, και γύρισε δύο όμορφα βίντεο, ένα για την επίσημη σελίδα του συλλόγου στο facebook και ένα για τη γνωστή ομάδα υποστηρικτών του συλλόγου Forza Garibaldi. Εμείς θα επικεντρωθούμε σε αυτόν, και θα αναδημοσιεύσουμε σήμερα ένα απόσπασμα από τη συνέντευξη που του είχε πάρει πριν από δύο χρόνια για την ιστοσελίδα The Athletic ο γνωστός δημοσιογράφος Daniel Taylor, οπαδός της Forest και ο ίδιος. Απολαύστε τον κ. Lewis να αναλύει πώς γεννήθηκε το λατρεμένο μας λογότυπο...

Στη μακρόχρονη, και για ένα μικρό χρονικό διάστημα δοξασμένη, ιστορία της Nottingham Forest υπάρχει μια μικρή και εκλεκτή ομάδα ανθρώπων, η προσφορά των οποίων στον σύλλογο θα μείνει στη μνήμη των ανθρώπων του για πάντα. Ένας είναι προφανής: ο άνθρωπος που έκανε κλισέ την προσφώνηση "νεαρέ", που έδινε στους δημοσιογράφους της τηλεόρασης που του έπαιρναν συνέντευξη φιλάκι στο μάγουλο και που ράντισε το City Ground με την πολύτιμη μαγεία του για 18 χρόνια. Υπάρχουν και οι παίκτες από τις ομάδες του Brian Clough, που οδήγησαν τον σύλλογο από τα βάθη της παλιάς Δεύτερης Κατηγορίας στο πραγματικό και ολοζώντανο θαύμα των συνεχόμενων κατακτήσεων του Κυπέλλου Πρωταθλητριών.

Και υπάρχει και ο David Lewis, που ίσως το όνομά του να μην ακούγεται οικείο, ακόμα και αν η προσφορά του στην ιστορία του συλλόγου είναι ανεξίτηλα αποτυπωμένη στη φανέλα της ομάδας. Μην εκπλήσσεστε αν δεν έχετε ξανακούσει για τον Lewis. Πολλοί οπαδοί της Forest δεν θα αναγνώριζαν αυτόν τον ηλικιωμένο άνθρωπο, που σήμερα ζει σε ένα ήρεμο χωριουδάκι κάπου 80 χιλιόμετρα από τα όρια του Nottinghamshire και πάντα ήθελε να μένει μακριά από το προσκήνιο. "Αυτό το σήμα", λέει, "δεν είναι όπως ένα έργο τέχνης, στο οποίο βάζεις την υπογραφή σου από κάτω. Το φτιάχνεις ανώνυμα. Βλέπεις το έργο σου, ένα σωρό άνθρωποι βλέπουν το έργο σου, αλλά υπογραφή δεν βάζεις. Το φτιάχνεις, το δίνεις και το αποχαιρετάς".

Όλα αυτά εξηγούν γιατί ο Lewis φάνηκε λίγο παραξενεμένος όταν εμφανίστηκε ο Athletic από το πουθενά και τον ρώτησε μήπως είχε έρθει η ώρα να πάρει λίγα εύσημα παραπάνω, ίσως μια κάποια αναγνώριση - αν ήταν όντως ο άνθρωπος που νομίζαμε ότι ήταν. Ήταν αυτός; Είχαμε πάει στο σωστό μέρος; Ύστερα ένα χαμόγελο πέρασε από το πρόσωπό του όταν είδε την κόκκινη φανέλα της Forest, το Garibaldi, με το γνωστό σήμα στο μέρος της καρδιάς. Μας είχε πάρει αρκετό καιρό -καθώς ο Lewis δεν είναι ένας άνθρωπος που τον ξετρυπώνεις εύκολα- αλλά επιτέλους εντοπίσαμε έναν από τους πιο σημαντικούς ανθρώπους, χωρίς καμιά δόση υπερβολής, στην ιστορία της Forest.

Ήταν Μάρτιος του 1973 όταν δημοσιεύθηκε στη Nottingham Evening Post η αγγελία που έλεγε πως η Forest είχε προκηρύξει διαγωνισμό ανάμεσα στους οπαδούς της για το νέο έμβλημα του συλλόγου. Ο Lewis ήταν τότε 29 ετών, εργαζόταν ως γραφίστας και λέκτορας στο Κολέγιο Τεχνών του Nottingham και του άρεσε η ιδέα να κάνει μια προσπάθεια να κερδίσει το έπαθλο των 25 λιρών. Υπήρχε όμως ένα πρόβλημα: "Ήμουν τρελαμένος με το ποδόσφαιρο", λέει. "Αποφάσισα ότι ο διαγωνισμός είχε ενδιαφέρον, αλλά όταν άρχισα να διαβάζω λεπτομέρειες συνειδητοποίησα ότι αντιμετώπιζα ένα δίλημμα. Κατά τα φαινόμενα ο επικεφαλής της επιτροπής του διαγωνισμού ήταν κάποιος Wilf Payne, δηλαδή... ο διευθυντής μου. Πίστευα λοιπόν πως ό,τι σχέδιο και να έστελνα δεν θα αξιολογείτο δίκαια αν ήξερε ότι ήταν δικό μου, και δεν ήθελα να φέρω την επιτροπή σε δύσκολη θέση. Ήθελα όμως να πάρω μέρος, οπότε αποφάσισα να χρησιμοποιήσω το πατρικό όνομα της μητέρας μου για να κρύψω την πραγματική μου ταυτότητα. Η μητέρα μου καταγόταν από Ιταλούς μετανάστες και το πατρικό της ήταν Lago. Έτσι κατέθεσα το σχέδιό μου ως Lago και οι κριτές έμαθαν το πραγματικό μου όνομα μόνο αφού είχαν ήδη βγάλει την απόφασή τους".

Στον διαγωνισμό κατατέθηκαν συνολικά 855 σχέδια - κάποια μάλιστα ήρθαν από πολύ μακριά, από χώρες όπως η Γερμανία και η Αυστραλία. Ανάμεσα σ' αυτά ήταν 258 από παιδιά, ενώ υπήρχε και ένας ιδιαίτερα ενθουσιώδης οπαδός, ο οποίος κατέθεσε 27 σχέδια. Ο Wally Ardron, ένας από τους πρώτους σκόρερ στην ιστορία της Forest, έβαλε στο σήμα που πρότεινε λίγη από την ξακουστή δαντέλα του Nottingham και ένα ακόμα προϊόν της περιοχής, ένα ποδήλατο Raleigh. Άλλοι προτίμησαν τον Ρομπέν των Δασών, ή τον τοξότη από το έμβλημα της τοπικής ζυθοποιίας. Κι όμως, το σχέδιο που νίκησε ήταν ένα "παιχνιδιάρικο δεντράκι" ("Tricky Tree"), για να χρησιμοποιήσουμε την αγαπησιάρικη περιγραφή του Lewis, ένα σήμα που είχε μια ιδιαιτερότητα στην αναγραφή του ονόματος του συλλόγου. 

"Ήθελα να κρατήσω κάτι από την ιστορία που είχε παρέλθει πια", λέει ο Lewis. "Το δέντρο ήταν μέρος του παλιού σήματος, που βασιζόταν στον θυρεό του Nottingham, και ήθελα να το κρατήσω. Ήθελα όμως να συμπεριλάβω και το γεγονός ότι το City Ground βρισκόταν στην όχθη του ποταμού Trent. Ξέρω ότι ο Trent δεν είναι θάλασσα, αλλά τα κύματα αντιπροσωπεύουν τα νερά του. Στην αρχή έβαλα δύο κύματα, αλλά δεν μου καθόταν καλά. Έβαλα τέσσερα, κι έμοιαζαν με στρατιωτικά γαλόνια. Τελικά μου φάνηκε πως τα τρία ήταν η σωστή ισορροπία".

Αυτό που ακολουθεί ίσως να κάνει τους φιλάθλους να δουν το διάσημο πλέον σήμα πολύ διαφορετικά. "Ήξερα επίσης -και δεν το είπα ποτέ σε κανέναν- ότι υποσυνείδητα το δέντρο παραπέμπει σε φαλλικό σύμβολο. Όχι σεξουαλικά, αλλά σαν συναισθηματικό κύμα που ξεσπάει. Αυτό το έκανα επίτηδες, γνωρίζοντας πόσο θερμόαιμοι ήταν οι ποδοσφαιρόφιλοι - κι ας μην είμαι βέβαιος ότι πολλοί από τους οπαδούς το είδαν ποτέ έτσι". 

Σήμερα αποκαλύπτεται και το μυστήριο μισού αιώνα για την ασυνήθιστη αναγραφή του "Forest" κάτω από το δέντρο. Και αυτή έγινε επίτηδες, αν και ο Lewis εξομολογείται ότι του πήρε κάποιο χρόνο μέχρι να καταλήξει στο αποτέλεσμα που γνωρίζουμε. "Το κοίταζα, μια μου άρεσε, μια δεν μου άρεσε...", θυμάται. "Ήθελα να μην το κάνω πολύ τυπικό, γι' αυτό και έβαλα την ουρά του 'R' να στρίβει κάτω από το μικρό 'e'. Αν έφτιαχνα ένα κανονικό R και ένα κεφαλαίο E θα φαινόταν πολύ επίσημο, ενώ εγώ ήθελα κάτι μοναδικό που θα ήταν αποκλειστικά ιδιοκτησία του συλλόγου και των φίλων του. Το μικρό 'e' δίνει στο σήμα μια δική του ταυτότητα".

Τα υπόλοιπα, όπως λένε, είναι ιστορία. "Μετά φυσικά ήρθε ο Clough, και μέχρι να το καταλάβω το σήμα είχε γίνει γνωστό σ' όλη την Ευρώπη. Λίγα χρόνια αργότερα η Forest κατέκτησε το Κύπελλο Πρωταθλητριών δύο φορές. Έγινα οπαδός της Forest και δέθηκα πολύ με τον σύλλογο. Και συναισθηματικά ήμουν περισσότερο δεμένος με το σήμα παρά με τις συνηθισμένες μου δουλειές. Έβλεπα την ομάδα να παίζει στην Ευρώπη, να τους νικάει όλους, να παίρνει ό,τι τρόπαιο υπήρχε φορώντας το σήμα... Και ναι, καμιά φορά σκεφτόμουν: 'Διάβολε, κοίτα να δεις...'"

* Η φωτογραφία είναι από τη συνέντευξη του David Lewis στην ιστοσελίδα The Athletic.