Λήξη πρώτου γύρου, λήξη αγωνιστικών υποχρεώσεων για το 2024, και ποιος να το πίστευε: Η Forest δεύτερη στη βαθμολογία! Εντάξει, μετά το τέλος της 19ης ημέρας μπορεί να είναι πάλι τέταρτη, σας χαλάει όμως να το γλεντήσουμε λίγο απόψε; Οι παίκτες, πάντως, έχουν κάθε δικαίωμα να βγουν, να τα πιουν και να χαρούν το ρεπό τους αφού το επόμενο παιχνίδι είναι σε εννέα μέρες, γιατί παρουσιάστηκαν αλύγιστοι παρά τις απουσίες που προέκυψαν, απογοήτευσαν πλήρως τους αντιπάλους τους και αποχαιρέτησαν το Goodison Park, που από το τέλος της σεζόν θα αποτελέσει παρελθόν μετά από 133 χρόνια, με μια σπουδαία νίκη.

Μιας και κάνουμε λόγο για την εμβληματική έδρα της Everton, πρέπει εδώ σίγουρα να αναφέρουμε ότι το πρώτο γκολ σε αυτή το πέτυχε παίκτης της Forest! Ήταν 3 Σεπτεμβρίου του 1892 όταν το Park άνοιγε τις πύλες του στον κόσμο, και οι Reds αντιμετώπιζαν τους Toffees, καλή ώρα όπως σήμερα. Το σκορ άνοιξε ο Horace Pike, που έμεινε έτσι στη μακρόχρονη ιστορία του γηπέδου ως ο πρώτος που βρήκε δίχτυα εκεί. Τότε ο αγώνας τελείωσε ισόπαλος 2-2, ενώ σήμερα, σε μια μέρα με... φουλ του 2, όπως θα δείτε αργότερα στα αποτελέσματα, όχι μόνο το πρώτο γκολ της Forest δεν βρήκε απάντηση, αλλά ακολούθησε και δεύτερο!

Και να πει κανείς ότι όλα ήταν ρόδινα πριν τον αγώνα για την ομάδα μας; Καταρχάς ο Ryan Yates δεν ήταν διαθέσιμος, αφού στο παιχνίδι με την Tottenham συμπλήρωσε πέντε κίτρινες κάρτες και εξέτιε τιμωρία μιας αγωνιστικής. Ο Callum Hudson-Odoi, που φαινόταν... πτώμα μετά τη λήξη την Πέμπτη και τον κουβάλησε στην πλάτη του στα αποδυτήρια ο συνήθης... χαβαλές Ola Aina (είχε φάει μια κλωτσιά από την οποία δεν συνήλθε εγκαίρως, θα είναι μάλλον έτοιμος στο επόμενο ματς), έμεινε κι αυτός στο Nottingham, όπως και ο Àlex Moreno, που πλέον έχει να αγωνιστεί πολύ καιρό και ουδείς ξέρει τι παίζεται (κυκλοφορούν και οι σχετικές θεωρίες συνωμοσίας ότι η Aston Villa θέλει να τον δώσει αλλού τον Ιανουάριο και δεν θέλει να πάθει κάτι). Ο Nuno Espírito Santo καλωσόρισε πίσω τον Nico Domínguez, που επέστρεφε από τη δική του τιμωρία, και κατέστρωσε τα πλάνα του αποφασίζοντας να κατεβάσει την ομάδα με το σχήμα που είχε κάνει θαύματα στο Λονδίνο με τη Brentford: το 3-4-2-1, με τον Morato ξανά βασικό και τον Αργεντίνο στη θέση του Yates. Έλα όμως που η μοίρα είχε άλλα σχέδια... Στην προθέρμανση τραυματίστηκε ο Murillo (ελπίζουμε όχι σοβαρά, πόσο να χτυπήσει κάποιος σε προθέμανση;) και ο Πορτογάλος τεχνικός στράφηκε σε χρόνο μηδέν στο Plan B του: 4-2-3-1, με τον Morato αριστερό στόπερ, οπισθοχώρηση των Aina και Neco Williams, μετατόπιση του Anthony Elanga στα δεξιά και τοποθέτηση στα αριστερά του Ramón Sosa, στην πρώτη του εμφάνση στην αρχική ενδεκάδα σε αγώνα Premier League μετά από 11 παρουσίες ως αλλαγή!

Η αλήθεια είναι ότι τον φοβόμουν λιγάκι τον δαντελένιο Sosa, απέναντι σε μια ομάδα που... βαράει αρκετά, και με δεδομένη τη μη επαρκή ψυχολογική προετοιμασία ενός παίκτη που δεν είχε αγωνιστεί ποτέ στην Ευρώπη μέχρι φέτος. Με διέψευσε. Έτρεξε πολύ, έκλεψε μπάλες, κέρδισε κίτρινη από τον αρχηγό της Everton James Tarkowski μόλις στο 8', έβγαλε κόντρες και αν είχε και καλύτερα τελειώματα (πράγμα που έχουμε επισημάνει εδώ από τότε που αποκτήθηκε, πριν καν κλωτσήσει μπάλα φορώντας το Garibaldi) θα είχε χριστεί και σκόρερ στο full ντεμπούτο του στο κορυφαίο πρωτάθλημα του κόσμου. Όμως στα σχεδόν 70 λεπτά που αγωνίστηκε κανείς δεν δικαιούται να έχει παράπονο απ' αυτόν. Ήταν έτοιμος!

Αλλά ας μη μείνουμε στον Sosa. Όλη η ομάδα ήταν συγκινητική με την άφθονη ενέργεια που έβγαλε στο χορτάρι, μόλις τρία 24ωρα μετά τη μεγάλη νίκη επί της Tottenham. Έβλεπες παίκτες που είχαν σκυλιάσει να μην αφήσουν καμιά μπαλιά να πάει χαμένη, που έπεφταν σαν καμικάζι να μαρκάρουν τους αντιπάλους τους, που τους υποχρέωναν να βγάζουν ατέλειωτες σέντρες μπας και αλλάξουν τη μοίρα τους. Ο Nuno ήξερε, όπως όλοι μας άλλωστε, ότι η Everton έχει τεράστιο επιθετικό πρόβλημα, κι ας είχε μείνει όρθια χάρη στην άμυνα και τον τερματοφύλακά της απέναντι σε ομάδες τύπου Arsenal, Chelsea και Manchester City. Η ξηρασία αυτή είναι άλλωστε η αιτία που οι Toffees έχουν γίνει η ομάδα των ισοπαλιών (8, πρώτοι στον σχετικό πίνακα μαζί με Fulham, Brighton και Crystal Palace). Ποιο ήταν λοιπόν το σχέδιο; Να σκοράρουμε πρώτοι, και το καταφέραμε. Μετά το 0-2 δεν υπήρχε η παραμικρή αμφιβολία ότι θα φεύγαμε νικητές, με δεδομένο και το βραχυκύκλωμα που έπαθαν οι γηπεδούχοι απέναντι σε μια άμυνα που έλεγε "απαγορεύεται" σε κάθε καθαρή ευκαιρία. Έκαναν άλλωστε την πρώτη τους προσπάθεια στο τέρμα μόλις στο 81'! Μεγάλο παράσημο αυτό για την οπισθοφυλακή μας, σε ένα γήπεδο που είχε έξι αγώνες να δει ήττα και διψούσε για μια σπάνια νίκη της Everton στο τελευταίο ματς της χρονιάς (την τελευταία δεκαετία έχει μόλις δύο).

Πρέπει να το κατάλαβαν οι Toffees από πολύ νωρίς ότι η αρχική φούρια του γηπεδούχου δεν θα φτουρούσε και πολύ. Κάτι πήγαν να κάνουν στο 5', με την ατομική προσπάθεια του Iliman Ndiaye, που ξέφυγε από τις δαγκάνες του Nikola Milenković, απέφυγε και τον Morato και σούταρε από το "D" πολύ ψηλά και άστοχα. Στη συνέχεια ο Chris Wood άρχισε να ζεσταίνει μηχανή. Πρώτη προειδοποίηση στο 11', με την πάσα του Elliot Anderson μετά από κλέψιμο και το πολύ μακρινό σουτ που δεν βρήκε εστία, δεύτερη στο 13' με την εξίσου άστοχη κεφαλιά του σε σέντρα του Elanga, αλλά στο 15' πέτυχε το 11ο φετινό του γκολ σε μια φάση-ποίημα. Ο Morgan Gibbs-White τον σημάδεψε με βαθιά μπαλιά ακριβείας κάτω από το κέντρο, αυτός έπαιξε το "1-2" με κεφαλιές με τον Elanga βάζοντας στη μέση τον άτυχο Jarrad Branthwaite και βλέποντας τον Jordan Pickford να έχει βγει από το τέρμα τον κρέμασε, σκορπώντας ενθουσιασμό στην "κόκκινη" κερκίδα.

Τώρα αν σας πω ότι η Everton έβγαλε σκληρή αντίδραση, θα σας γελάσω. Φλύαρη υπεροχή, δύο κεφαλιές που δεν ανησύχησαν καθόλου τον Matz Sels (στο 22' του Branthwaite από κόρνερ του Ashley Young και στο 31' του -γεννημένου στην Αγγλία- Αλβανού διεθνή Armando Broja που παίζει ως δανεικός από την Chelsea από σέντρα του Vitaliy Mykolenko) και ένα καλό διαγώνιο αριστερό σουτ του Broja που απέφυγε τον Williams λίγο έξω από το δεξί δοκάρι του Βέλγου γκολκίπερ. Ίσα ίσα, που οι Toffees πρέπει να αισθάνονται ιδιαίτερα τυχεροί που: α) δεν έμειναν με δέκα παίκτες στο 45' όταν ο Tarkowski, ήδη χρεωμένος με κίτρινη όπως είπαμε, έκανε ένα πολύ σκληρό μαρκάρισμα στον Wood και ο διαιτητής Tony Harrington δεν έδωσε ούτε φάουλ (ο VAR σε περιπτώσεις κίτρινης δεν δικαιούται να παρέμβει) και β) δεν πήγαν στα αποδυτήρια με ένα 0-2 στην πλάτη, καθώς στο δεύτερο λεπτό των καθυστερήσεων ο Gibbs-White με φοβερή κάθετη έβγαλε τον Sosa απέναντι στον Pickford, αλλά ο Παραγουανός σούταρε εκατοστά έξω από το αριστερό δοκάρι του τερματοφύλακα της Εθνικής Αγγλίας (τα τελειώματα που λέγαμε...).

Ο Sean Dyche είχε απαυδήσει και άρχισε τις αλλαγές, τις οποίες μέχρι το 75' ολοκλήρωσε, αρχικά με τον νεαρό Δανό Jesper Lindstrøm (δανεικός κι αυτός, από τη Napoli) στη θέση τού (επίσης δανεικού από τη Leeds! Πώς φτιάχνεις ομάδα έτσι;) Jack Harrison. Επίσης μάλλον θα είπε στους δικούς του να το γυρίσουν στο bullying, αφού μέχρι το 54' ήδη και ο Idrissa Gueye και ο Branthwaite είχαν μπει στο μπλοκάκι του Harrington. Σε άλλες εποχές η Forest θα έδειχνε κάποια φοβία. Αυτή η Forest, όμως, με τίποτα. Όχι μόνο απάντησε με εξίσου σκληρή στάση, αλλά έβαλε και ένα πανέμορφο δεύτερο γκολ και ουσιαστικά καθάρισε το ματς. Στο 61' ο Elanga που παραμόνευε έξω από την περιοχή της Everton διάβασε σωστά το λάθος του Abdoulaye Doucouré και άνοιξε στον Wood λίγο αριστερά από το "D". Ο Νεοζηλανδός έδειξε αρχικά να διστάζει, αλλά βλέποντας την κίνηση του Gibbs-White αριστερά στην περιοχή τού πέρασε άψογα τη μπάλα. Ο MGW, που στα τελευταία ματς είναι και πάλι ο παίκτης που συνηθίσαμε να... χαζεύουμε, με υπέροχη ντρίμπλα άδειασε τον άτυχο Doucouré που έτρεχε μπας και σώσει ό,τι σωζόταν και με το αριστερό κεραυνοβόλησε τον Pickford που δεν είχε καμιά τύχη. Δύο λεπτά αργότερα, ο Pickford έσωσε τρεις φορές την ομάδα του από το 0-3: πρώτα νίκησε τον Sosa που με ωραία προσπάθεια είχε μπει στην περιοχή και γύρεψε το δεύτερό του φετινό γκολ, μετά τον Williams που είχε ακολουθήσει τη φάση και πλάσαρε πάνω στο απλωμένο κορμί του και μετά πάλι τον Sosa, που πήρε το δεύτερο ριμπάουντ και ξαναδοκίμασε! Δουλίτσα, Ramón, δουλίτσα...

Βλέποντας τον Dyche να βάζει τον ικανό, αλλά διανύοντα περίοδο εκτεταμένης αφλογιστίας Dominic Calvert-Lewin πλάι στον Broja (και τον Nathan Patterson αντί του 39χρονου Young που είχε τραβήξει τα πάνδεινα από τον Sosa), o Nuno αποφάσισε να απαντήσει... επιστρέφοντας στην αρχική του σκέψη, το 3-4-2-1. Ο καλός στρατιώτης Willy Boly αντικατέστησε τον Sosa, o Elanga με τον MGW πλησίασαν περισσότερο τον Wood και η ομάδα πίσω δεν άφηνε διαδρόμους ούτε με αίτηση (απίστευτο το τάκλιν του Elanga -ξαναλέω, του Elanga- πάνω στον Doucouré, αν το προσέξατε). Μοιραία οι σέντρες συνεχίστηκαν, αλλά αναχαιτίζονταν εύκολα, εκτός ίσως από εκείνη του 74', όταν ο παλιόφιλος Orel Mangala (ναι, ναι, δανεικός κι αυτός από τη Lyon) πρόλαβε τον Morato αλλά πλάσαρε άουτ, με τον Sels πάντως να ελέγχει την πορεία της μπάλας και τον Βραζιλιάνο να κάνει άλλο ένα βήμα προς το απίθανο στατιστικό των 362 λεπτών παρουσίας με τη Forest να δέχεται σε αυτό το διάστημα μόλις ένα γκολ κι αυτό άνευ σημασίας, το τρίτο της Manchester City.

Αφού συνέχιζε με σέντρες, ο Dyche έβαλε και τον γεροδεμένο Beto στη θέση του πιο μικροκαμωμένου Broja (ο Nuno, σίγουρος πια, απέσυρε Wood και MGW βάζοντας τον Taiwo Awoniyi και τον Jota Silva). O φορ από τη Γουινέα-Μπισάου άνοιξε κάποιους διαδρόμους για τον Calvert-Lewin, που έπιασε δύο κεφαλιές σε ισάριθμες σέντρες του Mykolenko: στο 80' τροφοδοτώντας τον Ndiaye που σούταρε πολύ έξω και στο 81' επιχειρώντας αυτή τη φορά να σκοράρει ο ίδιος, αλλά στέλνοντας τη μπάλα στην αγκαλιά του Sels. Αυτή ήταν η πρώτη προσπάθεια στο τέρμα, που λέγαμε πριν. Κι αφού ο Harry Toffolo και ο James Ward-Prowse αντικατέστησαν τους εμφανώς καταπονημένους Williams και Anderson, που είχαν κάνει σπουδαίο παιχνίδι, και στο 83' μια ακόμα κεφαλιά του Calvert-Lewin από σέντρα του Patterson πέρασε έξω από το δεξί δοκάρι του Sels, ήρθε και η στιγμή να... κερδίσει ο Βέλγος με τον ιδρώτα του το 8ο clean sheet που τον φέρνει πλέον ολομόναχο στην κορυφή της σχετικής λίστας της Premier League, αποκρούοντας όμορφα σε κόρνερ κεφαλιά του Beto από μία ακόμα σέντρα του Mykolenko (πλέον ο Matz με τον Aina είναι οι μόνοι που έχουν παίξει σε όλους τους αγώνες του φετινού πρωταθλήματος, αφού ο Murillo απουσίασε για πρώτη φορά). Παρ' όλα αυτά, η μεγαλύτερη ευκαιρία στο δεύτερο μέρος ανήκε πάλι στη Forest, καθώς στο 91' ο Jota έβγαλε τετ α τετ τον Elanga. Ο Σουηδός δεν άντεξε ίσως την κούραση, ίσως τη συγκίνηση να σκοράρει για τέταρτο σερί ματς (!), και πλάσαρε πάνω στον Pickford, που μετά χίμηξε και πάνω στον Awoniyi που ερχόταν με φόρα και κατάφερε να αποκρούσει και το δικο του σουτ!

Πέντε σερί νίκες στην Premier League... Είχαμε να το πετύχουμε αυτό από τη φοβερή σεζόν 1994-'95, όταν η νεοφώτιστη Forest του Frank Clark εντυπωσίασε τους πάντες και βγήκε στο Κύπελλο UEFA! Για την ώρα, με την επιφύλαξη των επόμενων αποτελεσμάτων, είναι στις θέσεις του Champions League, δεύτερη πίσω από την ασυγκράτητη Liverpool που αυτή τη στιγμή που γράφω διαλύει στο Λονδίνο τη West Ham (τελικό 0-5). Μπορούν να μας περάσουν η Arsenal, αν δεν χάσει εκτός από τη Brentford στον αγώνα που κλείνει την αυλαία της 19ης αγωνιστικής ανήμερα την Πρωτοχρονιά, και η Chelsea, αν νικήσει αύριο στο Ipswich (παίζουν ακόμα Aston Villa-Brighton και Manchester United-Newcastle). Σήμερα η Manchester City έβγαλε την... τσαντίλα της για τα τελευταία άσχημα αποτελέσματα πάνω στη Leicester, νικώντας την εκτός με 2-0, ενώ είχαμε "δυάρια" και σ' όλα τα άλλα ματς: Crystal-Palace-Southampton 2-1, Fulham-Bournemouth 2-2 και Tottenham-Wolves 2-2 με ισοφαρίσεις των φιλοξενουμένων στο 89' και στο 87' αντίστοιχα (Άγγελε Ποστέκογλου, δε σε βλέπω καλά...) 

Everton: Pickford, Young (Patterson 68'), Tarkowski, Branthwaite, Mykolenko, Mangala, Gueye (Calvert-Lewin 68'), Doucouré, Harrison (Lindstrøm 46'), Ndiaye, Broja (Beto 75').
Forest: Sels, Aina, Milenković, Morato, Williams (Toffolo 82'), Domínguez, Anderson (Ward-Prowse 82'), Elanga, Gibbs-White (Jota Silva 76'), Sosa (Boly 69'), Wood (Awoniyi 76'). 
Σκόρερς: Wood 15', Gibbs-White 61'.
Διαιτητής: Tony Harrington. Κίτρινες: Tarkowski 8', Gueye 47', Branthwaite 54', Pickford 65' - Boly 70'.
Θεατές: 39.352 (Forest: περίπου 2.950).

Nuno Espírito Santo: "Προετοιμάσαμε τον αγώνα με τον Murillo στα πλάνα μας. Ξεκίνησε ζέσταμα, αλλά ένιωσε ενοχλήσεις στον προσαγωγό του. Ήταν πια θέμα απόφασης αν θα τον ρισκάραμε ή όχι, αλλά ο παίκτης δεν ένιωθε άνετα. Ελπίζω να μην είναι κάτι σοβαρό, ήταν πιασμένος και δεν μπορούσε καν να κλωτσήσει μπάλα. Έτσι αλλάξαμε στα γρήγορα σχήμα, αλλά οι δουλειές που είχε να κάνει κάθε παίκτης έμειναν κατά βάση ίδιες. Έπρεπε ως ομάδα να λειτουργήσουμε επιθετικά στο γήπεδο και να μην αφήσουμε την Everton να νιώσει άνετα. Ο Hudson-Odoi προσπάθησε μέχρι τελευταία στιγμή να έρθει μαζί μας αλλά δεν τα κατάφερε γιατί πονούσε πολύ, και ελπίζω να είναι έτοιμος για τον επόμενο αγώνα γιατί τους χρειαζόμαστε όλους. Τα παιδιά τα πήγαν πολύ καλά, με δεδομένη και τη μικρή χρονική απόσταση μεταξύ των αγώνων. Ήμασταν πολύ οργανωμένοι και αποφασισμένοι να βοηθήσουμε ο ένας τον άλλο. Εκμεταλλευτήκαμε καλά τους χώρους που μας άφησε η Everton. Ξέρουμε πλέον ότι στο επιθετικό μας τρίτο του γηπέδου πρέπει να είμαστε συγκεντρωμένοι, και πετύχαμε δύο πανέμορφα γκολ. Έχω την αίσθηση ότι αυτή τη στιγμή απολαμβάνουμε το παιχνίδι, και ιδιαίτερα επειδή οι φίλοι μας το απολαμβάνουν κι αυτοί μαζί μας. Τους άκουγες σε όλο τον αγώνα να τραγουδάνε, δίνοντας ενέργεια στην ομάδα. Αυτό πρέπει να κάνουμε όλοι μαζί: να απολαμβάνουμε το ταξίδι και να παίζουμε καλά σε κάθε ματς. Τίποτα δεν αλλάζει, είμαστε υποχρεωμένοι να συνεειδητοποιήσουμε ότι ακόμα δεν έχουμε πετύχει τίποτα. Αγωνιζόμαστε σε ένα πολύ σκληρό πρωτάθλημα, ο επόμενος αγώνας θα είναι ακόμα πιο σκληρός κι έτσι θα πάει μέχρι το τέλος. Ο δεσμός με τους οπαδούς μας γίνεται όλο και πιο δυνατός. Το ένιωσα και στο προηγούμενο παιχνίδι με την Tottenham, ότι στην κερκίδα μας δεν υπήρχε νευρικότητα. Είναι κι αυτό σύμπτωμα αυτοπεποίθησης και αμοιβαίας πίστης. Ξέρουμε ότι είναι στο πλευρό μας και ελπίζουμε να συνεχίσουμε να τους δίνουμε τέτοιες στιγμές χαράς".

* Η φωτογραφία είναι από την ιστοσελίδα της εφημερίδας The Guardian.