Όπως κάθε χρόνο, γιορτάζουμε τα γενέθλια του Brian Clough -τα 84α φέτος αν ήταν ακόμα μαζί μας- με μια ιστορία από το πλούσιο ρεπερτόριο των ανεκδότων που έχουν διηγηθεί γι' αυτόν άνθρωποι του ποδοσφαίρου στην Αγγλία. Η συγκεκριμένη είναι ξεχωριστή, αφού αγγίζει το θέμα των μεταγραφών, και πώς ο "Old Big 'ead" κατάφερνε να πείθει παίκτες να υπογράφουν στη Forest. Κεντρικός ήρωας της σημερινής ιστορίας είναι ο Dean Saunders, που μετά από μεγάλη καριέρα σε Liverpool και Aston Villa και ένα σύντομο πέρασμα από την Τουρκία και τη Galatasaray το 1995-'96 είχε αποφασίσει να επαναπατριστεί.

Το ραντεβού είχε κλειστεί στο σπίτι του Alan Hill, βοηθού του Clough, παρόντος και του κόουτς της πρώτης ομάδας Archie Gemmill. O Saunders ήταν ήδη εκεί με τον ατζέντη του Kevin Mason, έναν (για να το πούμε κομψά) μάλλον ευτραφή τύπο, αλλά ο Clough δεν είχε εμφανιστεί ακόμα - αν και είχε δείξει πολύ μεγαλύτερο ενδιαφέρον από τον Howard Kendall της Everton (κάποτε και της Ξάνθης), ο οποίος είχε προσφέρει κοντά στα 3 εκατομμύρια λίρες, ποσό μεγάλο εκείνη την εποχή, για να αποσπάσει την υπογραφή του διεθνούς Ουαλού. Ας αφήσουμε τον Saunders να μας πει τα υπόλοιπα...  

"Είχαμε καθίσει λοιπόν και τον περιμέναμε. Έριξα μια ματιά στον κήπο: ήταν με διαφορά ο ωραιότερος που είχα δει. Χτυπάει η πόρτα: "Ήρθε το αφεντικό". Μπαίνει μέσα ο Clough με το γνωστό πράσινο φούτερ, άσπρο σορτσάκι, άσπρες κάλτσες και κατακόκκινα μάγουλα. Σηκώνομαι και τον χαιρετώ κάπως αμήχανα - Clough ήταν αυτός! "Χάρηκα για τη γνωριμία, νεαρέ", μου λέει. "Κι εγώ, κύριε Clough", του λέω. Βλέπει τον ατζέντη μου, δεν τον χαιρετάει, πηγαίνει στην άλλη άκρη του σαλονιού και κάθεται σε μια καρέκλα με την πλάτη του σε μας και τη μύτη του να απέχει 2-3 πόντους από τον τοίχο. Περνάει ένα λεπτό χωρίς να πει τίποτα, εγώ σκεφτόμουν τι κάνει αυτός εκεί, και τελικά λέει: "Παιδί μου, μπορώ να μιλήσω κατευθείαν σε σένα, ή πρέπει να μιλήσω σ' αυτόν για να στα πει μετά;" "Μπορείτε να μιλήσετε σε μένα, κύριε Clough", του λέω. "Σ' ευχαριστώ, παιδί μου", μου λέει, "γιατί δε μ' αρέσει να μιλάω για ποδόσφαιρο μπροστά σ' αυτόν τον χοντρο... (λογοκρισία)". Και τι κάνει; Γλιστράει από την καρέκλα, πέφτει στα γόνατα κι αρχίζει να κλαψουρίζει: "Αχ, παιδί μου, τα γόνατά μου με πεθαίνουν". Κι αρχίζει να σέρνεται προς το μέρος μου! Εγώ δεν πιστεύω στα μάτια μου, υποτίθεται ότι είμαστε έτοιμοι να σπάσουμε το ρεκόρ μεταγραφής στη Βρετανία! Σταματάει, κοιτάζει το χαλί, και λέει στον Hill: "Ωραίο χαλί, Hillie. Από πού το πήρες;" Ο Hill του λέει το όνομα του μαγαζιού. "Πόσο;" Τόσο. "Άαααχ, πόσο θα άρεσε στη Barbara (σ.σ. τη σύζυγό του) αυτό το χαλί", συνεχίζει ο Clough. Εγώ αρχίζω να αναρωτιέμαι αν είναι μεθυσμένος...

"Σέρνεται λοιπόν προς το μέρος μου, και κάποια στιγμή βλέπει και τον κήπο, και λέει: "Αχ, τα γόνατά μου... Μα τι υπέροχος κήπος!" Και σηκώνεται. "Σ' αρέσουν τα λουλούδια, παιδί μου;" με ρωτάει. "Ωραία είναι", του λέω. "Μην κουνηθείς από κει", μου λέει. Με ένα πήδημα βγαίνει στον κήπο, αρπάζει τη μεγαλύτερη και ωραιότερη γλάστρα που βρήκε μπροστά του, τη φέρνει μέσα και προσπαθεί να κόψει τα λουλούδια. Ο Hill διαμαρτύρεται. "Σιωπή, Hillie, μη μου χαλάς τη μεταγραφή! Αφού του παιδιού τού αρέσουν τα λουλούδια!" Κόβει λοιπόν ένα μπουκέτο λουλούδια, μου τα δίνει. "Μύρισέ τα, παιδί μου", μου λέει. "Πώς σου φαίνονται;" "Ωραία", του λέω. "Εγώ λατρεύω τα λουλούδια", μου λέει. 

"Και συνεχίζει: "Ο Frank σ' αρέσει;" Μένω εμβρόντητος. "Ποιος Frank;" "Μα ο Frank Sinatra, φυσικά! Hillie, βάλε ένα δίσκο, του παιδιού τού αρέσει ο Sinatra!" O Hill όντως βάζει ένα δίσκο, και ακούμε το τραγούδι "My kind of town". Και με βάζει να τραγουδήσω το ρεφρέν με τα λουλούδια στο χέρι σαν μικρόφωνο! "Έλα τώρα", μου λέει, "εκεί στην Ουαλία όλοι τραγουδάτε!" Τι να κάνω, υπακούω μέχρι το τέλος του τραγουδιού...

"Ωραία", μου λέει τότε. "Σ' αρέσουν τα λουλούδια, σ' αρέσει ο Frank, εγώ σ' αρέσω;" Τι να πεις τώρα εκτός από "ναι"; "Ωραία!" συνεχίζει. "Φέρτε τότε το συμβόλαιο!" Ο Kevin, ο ατζέντης μου, αμίλητος ως τότε, ανοίγει το στόμα του κάτι να πει: "Ξέρετε, κύριε Clough, πρέπει να συζητήσουμε κάποια πράγματα πριν ο παίκτης γίνει δικός σας". Ο Clough γίνεται έξαλλος: "Σου είπε κανείς να μιλήσεις, χοντρέ; Hillie, πάρε το χοντρό έξω στον κήπο, δε μπορώ να μιλάω για ποδόσφαιρο μπροστά του!" Το καταπίνει ο Kevin, βγαίνουν, και ο Clough μου λέει συνωμοτικά: "Να βρεις άλλον ατζέντη!" "Μα είναι φίλος μου, κύριε Clough..." "Φίλος σου;" μου λέει. "Αυτός θα σου αδειάζει κάθε μέρα το ψυγείο!"

Ξανακαθόμαστε, και ο Gemmill λέει: "Τι κάνουμε λοιπόν, αφεντικό;" Ο Clough τον κοιτάζει έκπληκτος. "Τι, δεν τελειώσαμε; Δεν τα συμφωνήσαμε; Έλα Arch, να τελειώνουμε, να τελειώνουμε!" Τι να κάνει και ο Gemmill, προσπαθεί να με πείσει να υπογράψω: "Ξέρω ότι μίλησες το πρωί με τον Kendall. Ένα έχω να σου πω: Μην αφήσεις τα λεφτά να σε παρασύρουν". Πετάγεται ο Clough: "Εγώ θα τα έπαιρνα, Arch... Αλλά ξέρεις, παιδί μου, έχω ένα γιο, τον Nigel, που παίζει στην ομάδα και θα σου φτιάχνει 20 γκολ τη σεζόν από μόνος του". Ο Gemmill δεν ξέρει πια τι να πει: "Μα αφεντικό, πρέπει να του κάνουμε μια προσφορά... Τι λεφτά του δίνουμε εμείς;" Η απάντηση του Clough: "Arch, το παιδί αγαπάει τα λουλούδια, τον Frank και μένα, ποιος σου είπε ότι θέλει λεφτά; Θες λεφτά, παιδί μου;" γυρίζει σε μένα. Εγώ ψάχνω μια δικαιολογία να την κοπανήσω, και τη βρίσκω: "Όχι, κύριε Clough, απλώς πρέπει να το συζητήσω με τη γυναίκα μου". 

Πάω λοιπόν στο σπίτι, είκοσι χιλιόμετρα μακριά, με τον Kevin να ωρύεται "Πώς μου μιλάει εμένα έτσι" κλπ., μπαίνω μέσα και λέω στη γυναίκα μου: "Δε θα πιστέψεις τι μου συνέβη". "Σσσσς", μου λέει, "είναι μέσα!" Και πράγματι, στο σαλόνι μου βρισκόταν ο ίδιος ο Clough, αγκαλιά ακόμα με τη γλάστρα με τα λουλούδια!!!"

Για την ιστορία, ο Saunders υπέγραψε τελικά στη Forest, αλλά έμεινε μόνο ένα χρόνο, αφού δεν έπιασε ποτέ τα στάνταρ του Clough...

* Η φωτογραφία του Brian στον πάγκο με τον Gemmill στο πλευρό του είναι από την ιστοσελίδα της εφημερίδας Evening Standard.