Η Nottingham Forest έξω από τα γήπεδα, μέσα από τη μουσική... Ένα πρωτότυπο ταξίδι στην αφιερωμένη στην αγαπημένη μας ομάδα δισκογραφία! Γράφει και επιμελείται ο Κυριάκος Μαυροειδέας.

Μάιος 1979

"... Ναι... Νιώθω τόσο καλά... νιώθω τόσο υπέροχα... Θα κατέβω κάτω στην πόλη... Θα τους δω να παίζουν... Το ξέρω, θα είναι ένα θέαμα τόσο όμορφο..."

Τελικός Ευρωπαϊκού Κυπέλλου στο Μόναχο και ο κύριος Trevor Francis σκοράρει μετά από 45 λεπτά παιχνιδιού. Η Nottingham Forest στέφεται πρωταθλήτρια Ευρώπης για πρώτη φορά στην ιστορία της. Χιλιάδες άνθρωποι ξεχύνονται στους δρόμους της επαρχιακής πόλης του Nottingham μέσα σε ξέφρενα πανηγύρια, ενώ κάποιες άλλες χιλιάδες άνθρωποι αποθεώνουν τη Forest σε ολόκληρο τον κόσμο. Εντυπωσιασμένοι; Ναι. Απίστευτο; Και πάλι ναι. Μουτζούρικες εφημερίδες, σε όλο σχεδόν τον πλανήτη, καταγράφουν το γεγονός. Μεγάλες ασπρομαυροκίτρινες τηλεοράσεις το διαδίδουν. Στο ραδιόφωνο κάτι κυκλοφόρησε. Ο καθένας λειτουργεί αυθόρμητα... Οι αθλητικογράφοι εκθειάζουν το θαύμα, οι φωτορεπόρτερ εκθέτουν τις φωτογραφίες τους, οι σκιτσογράφοι παρατηρούν την εκφραστική φυσιογνωμία του Brian Clough και οι μουσικοί της εποχής εμπνέονται από έναν πραγματικό άθλο.   

Μουσικά, θα δούμε πως στα τέλη της δεκαετίας του '70 και ενώ το Rock 'n' Roll είναι πια... "παλιά νέα", η μισή Ευρώπη είχε στραφεί στην Punk Rock σκηνή και η άλλη μισή στην... Disco! Έτσι, λοιπόν, η πάντα πιστή στη μουσική μόδα Νορβηγία και ο κύριος Njaal Helle δεν κατάφεραν να μείνουν ανεπηρέαστοι από την ποδοσφαιρική αντι-μόδα που λεγόταν Nottingham Forest. Θες ο ελκυστικός τρόπος παιχνιδιού, θες το ότι η αντίπαλος της Forest στον τελικό ήταν η σουηδική Malmo, πάντως μέσα στο 1979, θα μας προσέφεραν ένα συμπαθητικό ποπ-ντίσκο βινύλιο με τον τίτλο "Talent", το οποίο θα περιείχε δύο κομμάτια αφιερωμένα στους πρωταθλητές Ευρώπης. Στην Α πλευρά, το πρώτο ("Nottingham Forest is my Rock 'n' Roll"), και στην Β πλευρά το τέταρτο ("Nottingham Forest is in my soul").

Εδώ μπορούμε να ακούσουμε το "Nottingham Forest is in my Soul", ή ελληνικά "η Nottingham Forest είναι στην ψυχή μου", δηλαδή όπως νιώθουμε όλοι μας λίγο-πολύ. Από τη Νορβηγία, λοιπόν, με αγάπη, ένα αρκετά διασκεδαστικό κομματάκι (αν και ντίσκο)!

"Psycho" and music

"...He's the Forest number three, number one to you and me!"

Αν κάποιος κρατούσε στα χέρια του ένα πρόγραμμα αγώνα της Forest στο City Ground τη σεζόν 1985-'86, θα παρατηρούσε μια διαφήμιση για τις υπηρεσίες ενός νεαρού... ηλεκτρολόγου, που μόλις είχε έρθει στο Nottingham. Ποιος ήταν όμως ο νεαρός; Και γιατί είχε έρθει;

Ο Stuart Pearce, ή αλλιώς "Psycho", μετακόμισε το καλοκαίρι του 1985 από την Coventry City στη Nottingham Forest, χωρίς όμως να αποχωριστεί το ηλεκτρολογικό του βαλιτσάκι. Δεν είναι ότι αντιμετώπιζε το ποδόσφαιρο σαν χόμπι, απλά ο νεαρός τότε Stuart δεν ένοιωθε και πολύ σίγουρος για την ποδοσφαιρική του καριέρα. Η ιστορία όμως έμελλε να τον διαψεύσει, καθώς αναδείχθηκε στην ίσως πιο εμβληματική φυσιογνωμία της ιστορίας της Forest, μετά από τον κύριο με την πράσινη μπλούζα. Έγινε πολύ γρήγορα αρχηγός της Forest και αναπόσπαστο μέλος της Εθνικής Αγγλίας, αποτελώντας παράλληλα πηγή έμπνευσης για χιλιάδες νέους ποδοσφαιριστές. Εκρηκτικός, εξαιρετικά εκδηλωτικός, πολύ ιδιαίτερος τύπος, δεν άργησε να χαρακτηριστεί με το προσωνύμιο "Psycho".

Τι είδος μουσικής όμως θα ταίριαζε σε έναν εκρηκτικό χαρακτήρα, όπως ο Stuart Pearce; Μα φυσικά, η Punk Rock. Αγγλία... δεκαετία του '80... ε, δεν ήθελε και πολύ για να δέσει με το συγκεκριμένο είδος μουσικής. Φημολογείται, μάλιστα, πως στο εξώφυλλο ενός δίσκου του λονδρέζικου punk συγκροτήματος The Lurkers φαίνεται ο Pearce μέσα στο φρενήρες κοινό να ουρλιάζει εκστασιασμένος. Ένα από τα αγαπημένα του συγκροτήματα είναι οι Stranglers, οι οποίοι, σε μια από τις δεκάδες συναντήσεις που είχαν με τον Stuart, αποφάσισαν να βάλουν την ετικέτα "Psycho Records" σε ένα εξώφυλλο από τους δίσκους τους, προς τιμήν του. 

Ο Stuart Pearce όμως ενέπνευσε πιο "εξημερωμένους" μουσικούς, όπως μια μπάντα από το Nottinghamshire με το όνομα The Merry Men (όπως δηλαδή αποκαλούσαν και τους παράνομους του δάσους Sherwood στην ιστορία του Robin Hood). Οι Merry Men, λοιπόν, έγραψαν μια ωδή στον εμβληματικό αρχηγό της Forest με τίτλο... "Psycho". Το τραγούδι μάς μιλάει για τον Stuart Pearce και μόνο.

Εδώ ακούτε τους Merry Men, με απόχρωση Rock 'n' Roll, να μας παρουσιάζουν το... ανάλαφρο "Psycho"...

Οι κυρίαρχοι του κόσμου!

"...Έχουμε ολόκληρο τον κόσμο μες στα χέρια μας, έχουμε την καλύτερη ομάδα στη χώρα..."

Στις αρχές του 21ου αιώνα, μια νέα ποδοσφαιρική ομάδα από το Irthlingborough της Αγγλίας, η Rushden and Diamonds, μετά από ένα σύντομο πέρασμα από τις εθνικές κατηγορίες και μια σεζόν "πυροτέχνημα" στη Division 2, υποβιβάζεται ξανά στο περιφερειακό πρωτάθλημα. Οι οπαδοί της, λοιπόν, σαφώς απογοητευμένοι με αυτό το γεγονός, τραγουδούν στις κερκίδες του Nene Park "We are the worst team in the league". Και το τραγουδούν με ένα ρυθμό γνώριμο για όποιον έχει επαφή με τα αγγλικά γήπεδα.

25 χρόνια νωρίτερα, το Γενάρη του 1978, μια ποπ-ροκ μπάντα από το Nottingham, οι Paper Lace, πρότειναν στην τότε επικείμενη πρωταθλήτρια Nottingham Forest να συμμετάσχει στη διασκευή ενός παλιού αμερικάνικου φολκ τραγουδιού: του "He's got the whole world in his hands", του Frank Warner. Η ομάδα δέχθηκε την πρόκληση και έτσι δεν άργησε -ένα μήνα αργότερα- να ηχογραφηθεί ο single δίσκος "The Forest March", με το προφητικό "We got the whole world in our hands"! Με το πέρασμα των χρόνων, το εν λόγω τραγούδι έγινε αγαπημένο όχι μόνο στα στόματα των οπαδών του City Ground, αλλά σε κάθε γήπεδο, σπίτι και σχολείο του νησιού. Έδωσε έμπνευση ακόμη και σε σύγχρονους διαφημιστές, που κατάφεραν να μετατρέψουν τον τίτλο σε "ψαγμένο" motto. Πολλά χρόνια αργότερα, τη δεκαετία του '90, το χρησιμοποίησε και... ο Πανιώνιος στον ύμνο που έβγαλε εκείνη την εποχή!

Η Nottingham Forest εκείνη τη χρονιά στέφθηκε, για πρώτη και μοναδική φορά, πρωταθλήτρια Αγγλίας. Όντας ευτυχισμένοι λοιπόν, οι... "τραγουδιστές" μας μαζεύτηκαν ένα πρωί στο City Ground. Και τι έκαναν; Γύρισαν βιντεοκλίπ... Απολαύστε το με ένα κλικ εδώ.

Όταν τραγούδησε ο Clough

"... Το ποδόσφαιρο είναι το παιχνίδι μου. Μα είναι κάτι παραπάνω από παιχνίδι, είναι ένα υπέροχο άθλημα... Έχει την ευθύνη να ενώνει τους ανθρώπους σε όλο τον κόσμο... Οπότε ας το φροντίσουμε, ας το προστατέψουμε! Είναι δικό μας!..." - Brian Clough

Όταν ο Καναδός τραγουδοποιός J. J. Barrie -καμιά σχέση με αυτόν που δημιούργησε τον Πίτερ Παν- επέστρεψε στην Αγγλία το 1980, θέλησε να ξεφορτωθεί μια για πάντα την ταμπέλα του "one-hit wonder". Δηλαδή, του καλλιτέχνη της μιας επιτυχίας. Μια ταμπέλα που είχε αποκτήσει τέσσερα χρόνια πριν με την κάντρι μπαλάντα "No Charge". Επιθυμούσε να επιστρέψει στη βρετανική μουσική σκηνή με κάτι πραγματικά δυνατό, οπότε στράφηκε στο δημοφιλέστερο αντικείμενο που μπορούσε να αγαπηθεί στο Νησί... Το ποδόσφαιρο. Βρέθηκε λοιπόν, μια βραδιά, με τους κυρίους Halfin και Langley σε ένα υγρό δωματιάκι στο Soho του Λονδίνου και έγραψαν δυο-τρία ποδοσφαιρικά τραγουδάκια.

Ο Barrie όμως ήθελε κάτι σίγουρο, κάτι ηχηρό. Κάτι που θα του εξασφάλιζε την επιτυχία. Έτσι αποφάσισε να προσεγγίσει το νούμερο 1 της τότε ευρωπαϊκής ποδοσφαιρικής σκηνής, τον προπονητή και θαυματοποιό της Nottingham Forest κύριο Brian Clough. Ο πάντα φιλόμουσος και επιρρεπής στην προβολή των φωνητικών ικανοτήτων του "Cloughie" δεν αρνήθηκε τη δελεαστική συνεργασία. Μαζί λοιπόν, αργότερα την ίδια χρονιά, ηχογράφησαν δύο single βινύλια, διαλαλώντας πως το ποδόσφαιρο είναι απλά ένα παιχνίδι.

Το πρώτο κατά σειρά ήταν το ποπ "You Can't Win 'em All" (ακούστε το εδώ) -εκ του ασφαλούς φυσικά, καθώς ο Clough τα είχε ήδη κερδίσει όλα- και στη συνέχεια το ευφωνικό "It's Only a Game" (θα το βρείτε εδώ).

Ωδή στον Brian!

... Τι κοινό μπορεί να συνδέει έναν παπά της Αγγλικανικής εκκλησίας στο Exeter, έναν ηγούμενο στο Brighton, έναν πάστορα από το Winchester και έναν ανεξάρτητο μουσικό σκηνοθέτη; Μα φυσικά, ο λόγος του Θεού, θα έλεγε κανείς... Κι όμως, όχι! Οι θεοσεβούμενοι αυτοί κύριοι πρiν είκοσι περίπου χρόνια σταμάτησαν να ηχογραφούν δίσκους ως Fat and Frantic. Μάλιστα, το τελευταίο τους single, που κυκλοφόρησε αρχές του 1991, ήταν εμπνευσμένο από την ποδοσφαιρική σκηνή της Γηραιάς Αλβιόνας.

Γυρίζοντας λοιπόν, πίσω στo 1991, θα συναντήσουμε την εξαιρετική τότε Forest των Brian και Nigel Clough να φτάνει στον τελικό του FA Cup, όπου θα συναντούσε την υπερηχητική Tottenham Hotspur του Terry Venables, με τους Paul Gascoigne, Paul Stewart και Gary Lineker στα ποδοσφαιρικά "ντουζένια" τους. Αυτός ήταν ο μοναδικός τίτλος που έλειπε από την τροπαιοθήκη του Brian Clough, και εκείνη ήταν η μοναδική ευκαιρία του να τον κατακτήσει. Μια τέτοια προοπτική εξίταρε μεταξύ άλλων και τους Fat and Frantic, μια τυχαία μπάντα από το Λονδίνο, που κυκλοφόρησαν μια ωδή στο χαρισματικό ηγέτη της Forest.

Ένα τραγούδι, που έφερε απλά τον τίτλο "Brian!", προϋπήρχε. Οι Fat and Frantic άλλαξαν τα λόγια, έτσι ώστε να έχουν λίγο σχέση με το ποδόσφαιρο και τη Nottingham Forest. Και τον Brian Clough.

Σε ρυθμούς σκα λοιπόν, απολαύστε εδώ το τραγούδι που κι ο ίδιος ο Brian Clough λάτρευε...

Σημείωση: 

Όλες οι φωτογραφίες και το κείμενο στο άρθρο αυτό είναι όπως τα είχε γράψει ο Κυριάκος Μαυροειδέας εκτός απο την φωτογραφία του Stuart Pearce που δεν μπορούσε να ανακτηθεί