Από χθες έχει γίνει γνωστή η ανανέωση της συμφωνίας με τη Fulham για την επέκταση του δανεισμού του Anthony Knockaert ως το τέλος της σεζόν. Προφανώς στο Craven Cottage ο Γάλλος δεν υπολογίζεται, κι ας πασχίζει η ομάδα του Scott Parker να απαγκιστρωθεί από την επικίνδυνη ζώνη της Premiership. Χαράς ευαγγέλια για μια μεγάλη μερίδα των φίλων των Reds, που τόσες μέρες περίπου ικέτευαν τον σύλλογο να κρατήσει τον Knockaert για να ενισχύσει τη δική μας προσπάθεια αποφυγής του υποβιβασμού, θεωρώντας ότι δεν έχουμε την πολυτέλεια να στερηθούμε την ποιότητά του. Είναι όμως ακριβώς έτσι;

Για να μην παρεξηγηθώ, αυτή την ποιότητα δεν την αμφισβητεί κανείς. Στη μέρα του ο Knockaert φαντάζει εκτός των ορίων της κατηγορίας και γίνεται κακός μπελάς για τους αντίπαλους αμυντικούς. Πόσες φορές, όμως, τον έχουμε δει "στη μέρα του"; Αν προσέξει κανείς, οι καλύτερες εμφανίσεις του έχουν σημειωθεί όταν έρχεται από τον πάγκο. Δηλαδή όταν ο μέντοράς του στη Brighton και καλός του φίλος Chris Hughton, ο άνθρωπος -ας μην κρυβόμαστε- που πριν ακόμα πιάσει το τιμόνι μας μάς είχε βάλει να ξεκινήσουμε διαπραγματεύσεις με τους Cottagers για τον δανεισμό του, του βάζει πάγο. Τότε βλέπουμε έναν ορεξάτο Anthony, που μπαίνει στο ματς και αυτόματα μας ανεβάζει ταχύτητα. Έτσι ξαναπαίρνει θέση στην ενδεκάδα, επανέρχεται στη μετριότητα και συνήθως αντικαθίσταται.

Ο Knockaert είναι ένας παίκτης που θέλει διαρκώς τη μπάλα στα πόδια του, αλλά δεν δημιουργεί από τον άξονα, από εκεί δηλαδή που πάσχουμε μετά τις αποχωρήσεις του João Carvalho και (κυρίως) του Tiago Silva, από τον οποίο "κληρονόμησε" τη φανέλα με το νούμερο 28. Έχει ανάγκη να τροφοδοτείται στα άκρα και από εκεί να ξεκινάει την προσπάθειά του. Όταν καταφέρνει να σεντράρει όπως θέλει, οι μπαλιές του είναι πολύ δύσκολα αντιμετωπίσιμες από άμυνες και γκολκίπερ (όπως και οι στημένες μπάλες του). Όταν όχι, επιχειρεί να πάει από τη μια πλάγια γραμμή του γηπέδου στην άλλη, μπερδεύει και τους συμπαίκτες του (ειδικά ο Joe Lolley, που τις περισσότερες φορές μένει στον πάγκο για χάρη του, δεν πρέπει να είναι και πολύ ευτυχισμένος τον τελευταίο καιρό), συνήθως χάνει τη μπάλα εύκολα και ο αντίπαλος βγαίνει στην κόντρα. Για αμυντικές βοήθειες, ας μην το συζητήσουμε καλύτερα, ούτε για απλότητα στο παιχνίδι όταν η μπάλα καταλήγει στα πόδια του στο δικό μας μισό γήπεδο. Πολλές επικίνδυνες ντρίμπλες σε λάθος χώρους.

Ναι, ο Knockaert είναι ένας game changer, αλλά μόνο εν δυνάμει, και καθόλου σταθερός στην απόδοσή του. Αν και καθαρά επιθετικογενής, σε 16 αγώνες με τη φανέλα της Forest έχει συνεισφέρει μόνο ένα γκολ στον αγώνα με τη Norwich, άντε και ένα ακόμα που ακυρώθηκε ενώ ίσως δεν θα έπρεπε απέναντι στη Brentford, και μία ασίστ στον Joe Worrall στο ίδιο ματς με κόρνερ για το γκολ της τιμής, όλα δηλαδή σε αγώνες που χάσαμε. Ίσως η μοναδική ενέργειά του με βαθμολογικό αντίκρισμα να είναι η σέντρα του που προκάλεσε το αυτογκόλ του James Chester στο 1-1 με τη Stoke. Συν μια αποβολή στις καθυστερήσεις, πάλι με τη Brentford ενώ τα πάντα είχαν κριθεί, με δεύτερη κίτρινη κάρτα για κάτι που ο διαιτητής είδε ως βουτιά στην περιοχή με σκοπό να εκβιάσει πέναλτι.

Πριν από λίγο καιρό, έκανε τον γύρο του διαδικτύου μια λίστα με τις εβδομαδιαίες αποδοχές των παικτών της Forest, με την ιστοσελίδα που τη δημοσίευσε σχεδόν να ορκίζεται ότι βασιζόταν σε επίσημα στοιχεία από την EFL. Σύμφωνα με αυτή, o Knockaert βγάζει 37.500 λίρες την εβδομάδα και είναι μακράν ο πιο ακριβοπληρωμένος στην ομάδα μας (για να καταλάβετε, ο περσινός πρώτος σκόρερ μας Lewis Grabban εμφανίζεται να παίρνει 27.500). Αν ισχύει, και με βάση τον πραγματισμό που προσπαθεί να επιβάλει στη σκέψη μας το modern football, ο Γάλλος έχει πάρει μέχρι στιγμής από τον σύλλογο, αφού ήρθε στις 16 Οκτωβρίου, κάτι λιγότερο από μισό εκατομμύριο λίρες. Μήπως μαζί με το άλλο μισό που θα εισπράξει ως το τέλος της σεζόν μπορούσε να βγει τουλάχιστον το κόστος μεταγραφής ενός παίκτη που θα βοηθούσε πιο ουσιαστικά;

Θα μου πείτε, και ποιος είναι αυτός; Δεν ξέρω, απλώς εφόσον συζητιέται ότι η ομάδα επιδιώκει να αποκτήσει τον Filip Krovinović και τον Ben Whiteman, δύο παίκτες που δημιουργούν από τον άξονα, εγώ καταλαβαίνω ότι το γνωστό πρόβλημα στη δημιουργία, που φέρνει και τη δυστοκία στην επίθεση, εξακολουθεί να υφίσταται και παρά την απόκτηση του Knockaert και την ανανέωση του δανεισμού του. Και εφόσον η ομάδα δεν πηγαίνει καλά και ίσως και μέσα στον Ιανουάριο να αναγκαστεί να παραδεχτεί ότι οι μεγαλεπήβολοι στόχοι του καλοκαιριού παραπέμπονται στις καλένδες, τι είδους κίνητρο να έχει ένας τέτοιος παίκτης; Ξέρετε, είναι πολύ χρήσιμο να έχεις στο ρόστερ σου έναν ποδοσφαιριστή που έχει κατακτήσει όχι μία, όχι δύο, αλλά τρεις ανόδους, όμως αν έχει τον κακώς εννοούμενο εγωισμό που δείχνει καμιά φορά στο γήπεδο ο Knockaert λέτε να έχει και το κίνητρο να σκιστεί για να καταφέρει για δεύτερη σερί χρονιά το ίδιο για λογαριασμό μιας ομάδας στην οποία στο κάτω κάτω δεν ανήκει; Για μένα ο Γάλλος βγάζει μια βαθιά απογοήτευση που οι Λονδρέζοι δεν του επέτρεψαν να αγωνιστεί και πάλι στην Premiership, και ναι μεν κάτι τέτοιο καμιά φορά σε πεισμώνει και θέλεις να οδηγήσεις από μόνος σου μια άλλη ομάδα στην άνοδο για να δείξεις στο αφεντικό σου ότι έκανε λάθος, αλλά όταν τα πράγματα πάνε στραβά απογοητεύεσαι εύκολα. Άσε που όταν έχεις καταφέρει τόσα, πέφτεις συχνά στην παγίδα να θεωρήσεις τον εαυτό σου ανώτερο από την ομάδα που σε φιλοξενεί και σε πληρώνει...

Ειλικρινά, εύχομαι τον Μάιο να έχει βγει αυτό το άρθρο πέρα για πέρα λάθος και να με κράζει όλος ο κόσμος. 

* Η φωτογραφία είναι από την ιστοσελίδα Football Transfer Tavern.