Όπως ξέρουν οι αναγνώστες μας, κάθε 21η Μαρτίου είναι ξεχωριστή μέρα για μας. Είναι τα γενέθλια του Brian Clough, που αν ήταν ακόμα μαζί μας σήμερα θα γινόταν 86 ετών. Κάθε χρόνο με αυτή την ευκαιρία δημοσιεύουμε μια από τις -τελικά αμέτρητες- σπαρταριστές ιστορίες που αποκαλύπτουν τον πολύ ιδιαίτερο χαρακτήρα του ανθρώπου που άλλαξε την ιστορία της Forest με τη 18χρονη θητεία του στον πάγκο της. Η σημερινή έχει αφηγητή τον επί σειρά ετών βασικό τερματοφύλακα της ομάδας Mark Crossley και δείχνει πώς ο Clough μπορούσε να προσγειώσει έναν νεαρό παίκτη πριν πάρουν τα μυαλά του αέρα...

Ο Crossley, για όσους δεν γνωρίζουν, αν και όχι παιδί του Nottingham (γεννήθηκε στο Barnsley και ζει ακόμα εκεί), ήταν προϊόν της Ακαδημίας της Forest, ενός συλλόγου που υπηρέτησε για δεκατρία χρόνια (με 393 συμμετοχές ως επαγγελματίας). Στη διάρκεια της παραμονής του στο City Ground δόθηκε επίσης δανεικός σε Manchester United (!) και Millwall, ενώ στη συνέχεια πέρασε από Middlesbrough, Stoke, Fulham, Sheffield Wednesday (όπου πέτυχε και το μοναδικό του γκολ σε μια από τις γνωστές... κατεβασιές απελπισίας των γκολκίπερ σε κόρνερ στα τελευταία δευτερόλεπτα), Oldham, για να κλείσει την καριέρα του, έχοντας "γράψει" 566 αγώνες (συν οκτώ στην Εθνική Ουαλίας) στην τρυφερή ηλικία των... 44 ετών με τα χρώματα της Chesterfield! Ας αφήσουμε τον ίδιο να μας πει μια πραγματικά πολύ αστεία ιστορία:

"Είχα την τύχη να κάνω το ντεμπούτο μου στη Forest στα 18 μου, και μάλιστα με αντίπαλο τη Liverpool, και χωρίς ο Clough να μου το πει από πριν. Είχαμε τότε όχι έναν και δύο, αλλά πέντε τερματοφύλακες στην ομάδα, κι εγώ ήμουν ο τελευταίος στην ιεραρχία, αλλά ο Hans Segers είχε πάει δανεικός, ο Paul Crichton και ο Darren Hayes ήταν τραυματίες και τη μέρα του αγώνα ο Steve Sutton αρρώστησε, οπότε είχα μείνει μόνο εγώ! Ο αγώνας ήταν, θυμάμαι, μια Τρίτη βράδυ, και ο Clough πήρε τηλέφωνο τον πατέρα μου και του είπε: "Έλα απόψε στο ματς γιατί θα παίξει ο Mark, αλλά... μην του το πεις με τίποτα γιατί... θα τα κάνει πάνω του!" Και μάλλον είχε δίκιο, αφού εκείνο το βράδυ η επιθετική τριάδα της Liverpool αποτελείτο από τους John Barnes, Peter Beardsley και Ian Rush... Τελικά γύρω στις 7 μου το αποκάλυψε. "Μικρέ", μου είπε, "βάλε παπούτσια και γάντια. Θα σου φανούν χρήσιμα, γιατί θα παίξεις εσύ".

Έτσι έπαιξα στον αγώνα με τη Liverpool, την επόμενη εβδομάδα με τη Newcastle και μετά με την Coventry στο League Cup. Νικήσαμε και στα τρία ματς, και για να μην πολυλογώ κάπου είχα πιστέψει ότι τα είχα πλέον καταφέρει και στο εξής θα ήμουν ο βασικός γκολκίπερ της Forest. Δεκαοκτώ ετών ήμουν, δεν ήταν δύσκολο να πάρουν τα μυαλά μου αέρα. Ο Clough, όμως, είχε πάντα στο μυαλό του ένα σχέδιο για τέτοιες περιπτώσεις, και αποφάσισε να το εφαρμόσει σε μένα ακριβώς μετά τον αγώνα με την Coventry. Συνήθως η Κυριακή μετά από ματς ήταν ρεπό, οπότε μάζευα σιγά σιγά τα πράγματά μου στα αποδυτήρια για να γυρίσω σπίτι μου.

"Για πού το 'βαλες, σκατιάρη;" Έτσι με φώναζε... χαϊδευτικά.

"Πάω σπίτι, στο Barnsley, για το Σαββατοκύριακο".

"Αύριο το πρωί στις 9 στο σπίτι μου. Φέρε τα παπούτσια και τα γάντια σου, θα σου φανούν χρήσιμα".

Στον Clough δεν έλεγες ποτέ όχι. Τόσο απλά. Οπότε την άλλη μέρα στις 9 ήμουν στο σπίτι του, το οποίο δεν ήξερα καν πού ήταν γιατί δεν είχα ξαναπάει και έβαλα τον φροντιστή του γηπέδου να με πάει ως εκεί. Χτυπάω και βγαίνει η γυναίκα του, η Barbara. "Γεια σου Mark, χαίρομαι πολύ που σε γνωρίζω. Έλα μέσα. Θέλεις λίγο τσάι; Μια φρυγανιά; Ο Brian θα κατέβει σε λίγο."

Πιάνουμε λοιπόν την κουβέντα στην κουζίνα με τη Barbara και όντως ο Clough κατεβαίνει σε λίγο, με μια ριγέ μπλούζα του ράγκμπι, ένα μπλε παντελόνι φόρμας και τη ρακέτα του σκουός στο χέρι, με παίρνει παράμερα και μου λέει: "Κοίτα, δε θα σε πω σκατιάρη σήμερα γιατί είναι μπροστά η Barbara, αλλά σ' ευχαριστώ που δέχτηκες να παίξεις για την ομάδα του γιου μου στο Sunday League (σ.σ. τα πρωταθληματάκια που γίνονται τις Κυριακές στα πάρκα και παίζει ο κάθε απίθανος, όποιος έχει μείνει στην Αγγλία ξέρει). Δεν έχουν τερματοφύλακα και νομίζω ότι τους κάνεις". Είχα μείνει άφωνος!

Με πήρε και πήγαμε στο γήπεδο. Εδώ που τα λέμε, το πάρκο είχε κάπου 25 γήπεδα! Ο αγωνιστικός χώρος ήταν γεμάτος... σκυλόσκατα και σπασμένα γυαλιά. Έτσι, αφού πολύ πρόσφατα είχα παίξει μπροστά σε 30.000 κόσμο απέναντι στη Liverpool, τη Newcastle και την Coventry, το επόμενο βήμα στην καριέρα μου ήταν να παίξω στη φοβερή AC Hunters που προπονούσε ο γιος του ο Simon, στην πέμπτη κατηγορία του Sunday League του Derbyshire! Βεβαίως και στο Sunday League υπάρχουν κανόνες, και εφόσον με αναγνώρισαν και κατάλαβαν ότι έπαιζα με το δελτίο κάποιου άλλου η ομάδα έφαγε πρόστιμο 50 λίρες... το οποίο ο Clough κράτησε από τον μισθό μου! Δεν ήταν και λίγα λεφτά αν λάβετε υπόψη ότι τότε έβγαζα 27,50 λίρες την εβδομάδα! Τέλος πάντων, το καλό ήταν ότι νικήσαμε 4-0..."

* Η φωτογραφία, που απεικονίζει τον Crossley στη μέση, δίπλα στον Stuart Pearce και ανάμεσα στον Clough και τον τότε μάνατζερ της Tottenham Terry Venables που μπήκαν στο Wembley πιασμένοι χεράκι-χεράκι (μη ρωτήσετε με πρωτοβουλία ποιου από τους δύο!) πριν τον τελικό του FA Cup το 1991, είναι από την ιστοσελίδα των Times του Λονδίνου.