H αγωνιστική περίοδος 2024-'25 ολοκληρώθηκε μεν με μάλλον στενάχωρο τρόπο για τη Forest, έναν τρόπο όμως που δεν πρέπει επουδενί να μας κάνει να ξεχάσουμε ότι η συγκεκριμένη σεζόν είναι -ούτε λίγο ούτε πολύ- το highlight του 21ου αιώνα για την ομάδα μας. Και όχι μόνο γενικά κι αόριστα επειδή οι Reds έδειξαν με την απόδοσή τους ότι ΑΝΗΚΟΥΝ 100% στην Premier League και οι βλέψεις τους δεν περιορίζονται πια στην (έστω εύκολη) αποφυγή του υποβιβασμού, αλλά έχουν και πάλι ως σημείο αναφοράς τις ένδοξες εποχές της θητείας του Brian Clough, κυρίως στα τέλη της δεκαετίας του 1970 και στις αρχές αυτής του 1980.

Δεν είναι πλέον μια οραματική εξαγγελία του ούτως ή άλλως φιλόδοξου Βαγγέλη Μαρινάκη -που προσδοκά να μετατρέπει σε χρυσάφι ό,τι πιάνει στα χέρια του, έστω κι αν για να το καταφέρει πρέπει πρώτα να υποπέσει σε λάθη και να μάθει από αυτά- σε μια μέρα χαράς όπως αυτή των πανηγυρισμών του Μαΐου του 2022, όταν η Forest ανέβαινε πάλι στα μεγάλα σαλόνια μετά από 23 ατελείωτα χρόνια στέρησης. Οι Reds, που κυνήγησαν μέχρι το τέλος την έξοδό τους στο Champions League, θα αγωνιστούν τελικά στο Conference League, πράγμα που συνιστά την πρώτη έξοδο της ομάδας στην Ευρώπη μετά από σχεδόν 30 χρόνια (και συγκεκριμένα από τις 19 Μαρτίου 1996, όταν η Forest στα προημιτελικά τού -τότε- Κυπέλλου UEFA ηττήθηκε με 5-1 στο City Ground από τη μέλλουσα τροπαιούχο της διοργάνωσης, τη μεγάλη Bayern του Jürgen Klinsmann, του Lothar Matthäus, του Oliver Kahn, του Mehmet Scholl και φυσικά του πολύ "δικού μας" Otto Rehhagel). 

Δεν είναι όμως μόνο αυτό. Στον απόηχο των εσωτερικών βραβεύσεων, όπου Παίκτης της Σεζόν αναδείχθηκε o Nikola Milenković και Γκολ της Σεζόν η φανταστική κούρσα 60 μέτρων και βάλε του Anthony Elanga που κατέληξε στο πλασέ στα δίχτυα του André Onana της Manchester United στο 1-0 του City Ground στις αρχές Απριλίου, υπάρχουν κάποια πράγματα που σίγουρα δεν τα θυμόμαστε όλοι όλα, γι' αυτό άλλωστε και τα υπενθυμίζουμε...

• Καταρχάς, η Forest έγινε η πρώτη ομάδα στην ιστορία της Premier League που μέσα σε μία σεζόν υπερδιπλασίασε τους βαθμούς της: από τους περσινούς 32 (ΟΚ, 36 αγωνιστικά αλλά με το -4 τόσους έγραψε η βαθμολογία) στους φετινούς 65! Σε 33 χρόνια "ζωής" του θεσμού απλά δεν έχει ξαναγίνει!
•  Οι Reds νίκησαν από δύο φορές Manchester United, Tottenham, West Ham, Ipswich και Southampton. Πέντε doubles σε μία σεζόν δηλαδή. Στις δύο προηγούμενες μαζί ο απολογισμός ήταν... δύο, επί της Southampton πρόπερσι και της Sheffield United πέρσι.
• Για πρώτη φορά στην ιστορία μας στην Premier League και μετά από 55 ολόκληρα χρόνια φύγαμε νικητές από την έδρα της Liverpool (δεν τη νίκησε άλλη ομάδα φέτος στο Anfield σε αγώνα πρωταθλήματος) και είχαμε ανάλογες επιτυχίες στις αντίστοιχες της Manchester United (μετά από 30 χρόνια), της Tottenham και της Brentford (πρώτη νίκη στην EPL στις δύο τελευταίες). Μάλιστα στο Liverpool κάναμε για πρώτη φορά στην ιστορία μας το 2/2, αφού νικήσαμε και την Everton στον τελευταίο αγώνα που δώσαμε στο Goodison Park, σε μια απίστευτη σεζόν με ΔΕΚΑ εκτός έδρας νίκες! Νικήσαμε επίσης τη Manchester City σε αγώνα πρωταθλήματος μετά από 27 χρόνια (και 18 γενικότερα μετά το αλησμόνητο 3-0 με διαφορά κατηγορίας στο FA Cup μέσα στο γήπεδό της το 2009). 
• O Chris Wood έγινε ο πρώτος μας παίκτης που έβαλε 20 γκολ σε μια σεζόν στην EPL μετά τον Stan Collymore την περίοδο 1994-'95. Έγινε μάλιστα και ο πρώτος σκόρερ στην ιστορία των Reds στη συγκεκριμένη κατηγορία με 35 γκολ, διαλύοντας το ρεκόρ των 24 του Bryan Roy από τη δεκαετία του 1990. 
• O Matz Sels ήταν (μαζί με τον David Raya της Arsenal) ο νικητής του διαγωνισμού "Golden Glove", κρατώντας την εστία μας ανέπαφη σε 14 ματς.
• Ο Morgan Gibbs-White διεκδίκησε μαζί με τον Wood το βραβείο του Παίκτη της Σεζόν στην Premier League (που κατέληξε φυσικά στον εξωπραγματικό φέτος Mo Salah της πρωταθλήτριας Liverpool, ο οποίος μόνο απέναντί μας δεν είχε ΟΥΤΕ γκολ ΟΥΤΕ ασίστ!) και έγινε ο πρώτος παίκτης της Forest που αγωνίστηκε στην Εθνική Ανδρών της Αγγλίας μετά από την τελευταία εμφάνιση του Stuart Pearce ως Red με τη φανέλα με τα τρία λιοντάρια τον Ιούνιο του 1997.
• Ο κόουτς Nuno Espírito Santo διεκδίκησε το βραβείο του Προπονητή της Σεζόν, όπου κέρδισε ο Arne Slot της Liverpool ο οποίος δεν τον νίκησε!
• Ο Elanga διεκδίκησε το βραβείο του Νεαρού Παίκτη της Σεζόν, που κατέληξε στον Ryan Gravenberch της Liverpool. Το σκάνδαλο εδώ είναι πώς στην ευχή δεν συμπεριλήφθηκε στον κατάλογο των υποψηφίων ο Elliot Anderson μετά από μια εκπληκτική χρονιά. 
• Το εκκωφαντικό 7-0 επί της Brighton ήταν η μεγαλύτερή μας νίκη εδώ και 34 χρόνια σε οποιαδήποτε κατηγορία (το 1991 είχαμε νικήσει με το ίδιο σκορ την Chelsea για την τότε Division I).
• Φτάσαμε στα ημιτελικά του FA Cup για πρώτη φορά μετά το 1991 (όταν πήγαμε και τελικό και χάσαμε όπως χάσαμε από την Tottenham...).
• O Murillo έγινε ο πρώτος Βραζιλιάνος διεθνής που ανήκει στην ομάδα μας (ο Renan Lodi που είχε επίσης μία συμμετοχή πρόπερσι ανήκε στην Atlético Μαδρίτης και αγωνιζόταν στη Forest ως δανεικός).
• Και φυσικά να μην ξεχάσουμε τις μεγάλες επιτυχίες των υπόλοιπων τμημάτων του συλλόγου: η γυναικεία ομάδα αναδείχθηκε πρωταθλήτρια στην τρίτη κατηγορία και ανέβηκε πανηγυρικά στην Championship, κατακτώντας παράλληλα και το League Cup της κατηγορίας της, ενώ η Β' Ομάδα κατέκτησε το Premier League International Cup νικώντας στον τελικό του City Ground τη Lyon στα πέναλτι.

Η συνήθης ευχή είναι "και του χρόνου καλύτερα". Πόσο καλύτερο μπορεί να γίνει; Λέτε το Μάιο του 2026 να ετοιμάζουμε βαλίτσες για Λειψία...;

* Η φωτογραφία είναι από την αυστραλιανή ιστοσελίδα Nine.