Ωραία η νίκη στην Ευρώπη, αλλά το είχαμε πει: το πραγματικό θαύμα για τον Sean Dyche θα ήταν να πάρει αποτέλεσμα απέναντι στη Bournemouth, τον κακό μας δαίμονα εδώ και χρόνια, και μάλιστα μέσα στο γήπεδό της και στην κατάσταση που βρίσκεται τώρα: αήττητοι μετά το 2-4 στο Anfield στην πρεμιέρα και παίζοντας κατά διαστήματα υπέροχο ποδόσφαιρο, οι Cherries ήταν πέρα από κάθε αμφισβήτηση το γκραν φαβορί του αγώνα. Δεν έγινε. Η ζαριά μάς έστειλε κατευθείαν πάνω στο... φιδάκι, κουτρουβαλήσαμε αρκετά τετράγωνα πίσω, εδραιωθήκαμε στη 18η θέση και μείναμε για τέταρτο σερί ματς στην Premier League χωρίς γκολ. 

Πριν πούμε οτιδήποτε άλλο για το ματς, ας τονίσουμε κάτι. Όταν ο Andoni Iraola κατηφόρισε στον αγγλικό νότο, πέτυχε την πρώτη του νίκη στη... δέκατη απόπειρά του. Ο Bill Foley, ο Αμερικανός πρόεδρος της Bournemouth (μας τον έδειξε η τηλεόραση να κάθεται μόνος, με καθημερινά ρούχα, στην εξέδρα του πιο μικρού γηπέδου της Premier League), δεν ενέδωσε στις πιέσεις να τον απολύσει. Τον κράτησε, και τώρα απολαμβάνει τους καρπούς της δικαίωσης, καμαρώνοντας την ομάδα του στη δεύτερη θέση! Οποιαδήποτε σχέση με πρόσωπα και καταστάσεις στο City Ground του Nottingham είναι εντελώς συμπτωματική...

Η Bournemouth, λοιπόν, συνέχισε να είναι ο επίσημος "μπαμπούλας" μας, αφού με λίγο αλλά "ποιοτικό" σπρώξιμο, αλλά και με τη δική μας βοήθεια (να δούμε πόσες φορές ακόμα θα το πούμε αυτό φέτος), εξαργύρωσε την -όχι πάντως και συντριπτική- κυριαρχία της στον αγωνιστικό χώρο στο πρώτο μέρος, και -αυτό είναι το χειρότερο- στο δεύτερο ασχολήθηκε μόνο με τη διαχείριση, βλέποντας ότι το σύνολο που είχε απέναντί της αδυνατούσε να την απειλήσει σοβαρά. Η Forest έδειξε και πάλι ότι έχει σοβαρό πρόβλημα στο σκοράρισμα (μόνη της πλέον στην τελευταία θέση του σχετικού πίνακα της Premier League, με τη συνεχιζόμενη απουσία του Chris Wood να μη βοηθάει σίγουρα καθόλου), και μάλιστα χωρίς να δημιουργήσει σήμερα την πληθώρα των φάσεων που βλέπαμε ότι πήγαιναν χαμένες από κακές τελικές πάσες ή τελικές προσπάθειες στη σύντομη θητεία του Άγγελου Ποστέκογλου (κάποια στιγμή διάβασα ότι η Forest, 17η στη βαθμολογία εκείνη τη στιγμή, ήταν 5η στη δημιουργία ευκαιριών!). Αυτή τη φορά οι φάσεις όπου απειλήσαμε πραγματικά μετριούνται στα δάχτυλα του ενός χεριού. Όχι βέβαια ότι και οι γηπεδούχοι τρέλαναν κόσμο με την εμφάνισή τους, αλλά το πραγματικά ανησυχητικό ήταν και είναι ότι οι αντίπαλοί μας παίζουν σαν να είναι βέβαιοι πια ότι "κάτι" θα συμβεί και το ματς θα το πάρουν, έστω και χωρίς να πιάσουν φανταστική απόδοση. Πέραν της δικαιολογίας, που μπορεί να ευσταθεί κιόλας, ότι η ομάδα ήταν κουρασμένη από την προσπάθεια της Πέμπτης (η ενδεκάδα ήταν απαράλλαχτη με εξαίρεση την παρουσία του Nicolò Savona αντί του τραυματία Oleksandr Zinchenko), συγγνώμη, αλλά πίστη για τη νίκη φέτος δεν διακρίνω. 

Ένα άλλο ανησυχητικό στοιχείο είναι ότι ο Elliot Anderson... δεν έχει το δικαίωμα να κάνει ένα κακό παιχνίδι γιατί όλη η ομάδα καταρρέει, όπως έγινε σήμερα. Εδώ δεν βοηθάει η συνεχιζόμενη κακή φόρμα του Morgan Gibbs-White, που δυστυχώς έδειξε και σήμερα ότι η αναλαμπή της Πέμπτης ήταν μόνο μια καλή παρένθεση. Ναι, αλλά δεν είναι πολύ άδικο να βασίζεσαι τόσο υπερβολικά σ' ένα παιδί που σε λίγες μέρες κλείνει μόλις τα 23 του χρόνια και έχει δεχθεί στο σώμα του τη μεγαλύτερη σε σχέση με τους συμπαίκτες του κακομεταχείριση από τους αντιπάλους, οι οποίοι φυσικά και έχουν καταλάβει ότι αν μπλοκάρουν αυτόν η Forest θα βραχυκυκλώσει; Η δημιουργία μας από τα άκρα, που πέρσι με Callum Hudson-Odoi, Anthony Elanga, Neco Williams και Ola Aina έσκιζε, φέτος έχει πέσει κατακόρυφα και τα περιμένουμε όλα από τον άξονα. Κι αυτό φυσικά δεν είναι καθόλου άσχετο με την πολύ μικρή παραγωγή της ομάδας στο πρωτάθλημα (αφού "έξω πάμε καλά", που έλεγε και μια ψυχή, με δύο γκολ ανά αγώνα...).

Λίγα δευτερόλεπτα αφότου Dyche και Iraola έκαναν την εμφάνισή τους με στεφάνια από παπαρούνες στα χέρια (στην ετήσια μέρα μνήμης για τους πεσόντες των πολέμων) ήταν αρκετά για να καταλάβει κανείς ότι η Bournemouth δεν είχε κανένα σκοπό να μας αφήσει να κάνουμε παιχνίδι. Ίσα ίσα που μόλις στο 2' ο Matz Sels χρειάστηκε να επέμβει για πρώτη φορά για να διώξει σε κόρνερ το δυνατό αριστερό σουτ του Marcus Tavernier που κατευθυνόταν στην αριστερή του γωνία. Ο Βέλγος ήταν παρών και έξι λεπτά αργότερα, για να αποκρούσει με τα πόδια την επικίνδυνη σέντρα-σουτ του Antoine Semenyo από αριστερά (ήταν η μόνη απειλητική ενέργεια του Γκανέζου επιθετικού, που στο υπόλοιπο ματς αντιμετωπίστηκε καλά από τον Savona), ενώ στο 10' Alex Scott και Tavernier έπαιξαν το "1-2" στην περιοχή μας, ο πρώτος ευτυχώς κοντραρίστηκε από τον Douglas Luiz και ο δεύτερος σούταρε στα πουλιά. 

Η Bournemouth είναι καλή ομάδα, αλλά στις τάξεις της έχει κάποιους παίκτες που πραγματικά σε βγάζουν απ' τα ρούχα σου. Όπως για παράδειγμα ο Justin Kluivert, τον οποίο θυμόμαστε κι από παλιότερες κακές συμπεριφορές εναντίον μας, κι αυτή τη φορά στο 17' όταν έκανε ένα φάουλ στον Luiz σηκώθηκε να ζητήσει και τα ρέστα, ο Βραζιλιάνος σιγά μη δεν απαντούσε, κάπου μπήκε στη φάση κι ο Nikola Milenković κι όπως καταλαβαίνετε ο "μαγκάκος" Ολλανδός την έκανε με ελαφρά πηδηματάκια, για να δουν τελικά οι δύο πρωταγωνιστές του επεισοδίου την κίτρινη κάρτα του Sam Barrott. Κι αφού στο 20' ο Williams είχε την πρώτη τελική για τους Reds αλλά το σουτ του ήταν πολύ άστοχο, στο 25' ήρθε ένα γκολ που δεν έπρεπε όχι να μετρήσει, αλλά ούτε καν να μπει ποτέ. Ο λόγος είναι ότι στη μονομαχία του Tavernier με τον Williams κοντά στη γραμμή η μπάλα βγήκε καθαρά από το πόδι του πρώτου, ο διαιτητής όμως, παρ' όλο που ήταν σε χειρότερη θέση από τον επόπτη James Mainwaring, απέρριψε την υπόδειξή του για άουτ και η μπάλα στήθηκε στη γωνία (αυτά δεν φάνηκαν στην τηλεόραση, και προκύπτουν από τις δηλώσεις του Dyche μετά τον αγώνα). Ο Tavernier, αντί να εκτελέσει με πάσα όπως τις προηγούμενες φορές, πήγε κατευθείαν για γκολ και... το πέτυχε, καθώς η μπάλα πέρασε πάνω από τον Sels. Τι είχε γίνει όμως πριν; Ο Βέλγος γκολκίπερ είχε δεχθεί καθαρό φάουλ από τον Tyler Adams, για τον οποίο νομίζω ότι έχω ξαναγράψει: ένας άμπαλος Αμερικανός με μεγάλα πνευμόνια και πολλά τρεξίματα, αλλά πάνω απ' όλα μάστορας στα ύπουλα φάουλ. Ειλικρινά, αν αποβληθεί ποτέ αυτός ο τύπος-ντροπή για το άθλημα σε ΟΠΟΙΟΔΗΠΟΤΕ ματς θα πανηγυρίσω. Τραβολογούσε τον Sels ακόμα πριν σηκωθεί για ν' αποκρούσει το κόρνερ, κι όμως η εξέταση της VAR Sian Massey-Ellis έδειξε "όλα καλά"! Ευχαριστούμε, μαντάμ...

Έτσι οι Reds, που δεν έπαιζαν καλά ομολογουμένως, βρέθηκαν πίσω από δύο συνεχόμενες λανθασμένες αποφάσεις. Προσπάθησαν να αντιδράσουν στο 28', με τον Williams αυτή τη φορα να σουτάρει στην εστία αλλά τον βασικό γκολκίπερ της Εθνικής Σερβίας Đorđe Petrović να αποκρούει δύσκολα σε κόρνερ στην αριστερή του γωνία, εκεί δηλαδή όπου και ο Sels έβγαλε το σουτ του Scott στο 36'. Το 1-0 όμως δεν θα παρέμενε για πολύ, εξαιτίας της απίθανης φετινής μας συνήθειας να χαρίζουμε γκολ στους αντιπάλους και να τους κάνουμε να φαινόμαστε καλύτεροι απ' ό,τι είναι. Η μπάλα ήταν δική μας στο κέντρο ανάμεσα σε Anderson και Luiz, οι δυο τους κατάφεραν να μπερδευτούν μεταξύ τους, ο Kluivert έκλεψε, ο Anderson τον γκρέμισε από πίσω, ο Barrott σωστά άφησε πλεονέκτημα αφού ο Eli Junior Kroupi έφευγε μόνος του μπροστά, Milenković και Murillo άργησαν χαρακτηριστικά να πάνε πάνω στον Γάλλο κι αυτός λίγο έξω από την περιοχή έπιασε ένα σουτ που έσκασε μπροστά στον Sels πριν καταλήξει στη δεξιά του γωνία. Σε απευθείας μετάδοση πίστεψα ότι ο Sels είχε ευθύνη, αλλά τώρα την αποδίδω 100% στους δύο σέντερ μπακ, καθώς το σουτ ήταν πολύ καλό, έγινε ακόμα πιο δύσκολο με το σκάσιμο της μπάλας στο χορτάρι και οι πιθανότητες να αποκρουστεί ήταν ελάχιστες...

Στην αμέσως επόμενη φάση (41') ο Dan Ndoye έπιασε ένα επίσης ωραίο σουτ από τη γραμμή της περιοχής, ατύχησε όμως αφού η μπάλα πέρασε ξυστά από το δεξί δοκάρι του Petrović, και στο 43' ο Dyche χρεώθηκε με κίτρινη κάρτα επειδή διαμαρτυρήθηκε έντονα για ένα μαρκάρισμα του Scott με δύο πόδια στον αέρα (!) στον Luiz που δεν δόθηκε καν φάουλ! Κι αν έχουμε δει τέτοια μαρκαρίσματα στην Premier League να τιμωρούνται με απευθείας κόκκινη... Ο Βραζιλιάνος βγήκε στο ημίχρονο, και μπορεί μεν να είχε κίτρινη κάρτα, κάτι μου λέει όμως πως αυτό το βίαιο και ατιμώρητο μαρκάρισμα ήταν η βασική αιτία της αντικατάστασής του από τον Ryan Yates. Η αλλαγή της ανάπαυλας ήταν τριπλή και κατανοητή ως προς την αντικατάσταση του Igor Jesus, που δεν είχε φανεί καθόλου, από τον Taiwo Awoniyi (τον ένιωσε πολύ περισσότερο η αντίπαλη άμυνα), αλλά δεν πολυκατάλαβα το τρίτο σκέλος. Ο Hudson-Odoi δεν ήταν τόσο καλός όσο την Πέμπτη, ήταν φανερό, αλλά μάλλον ο Sean θα μπορούσε να περιμένει λίγο ακόμα πριν βάλει τον ξεχασμένο Omari Hutchinson (άλλη μια "τεράστια μεταγραφική επιτυχία" του Edu Gaspar για την οποία πετάχτηκαν ένα σωρό λεφτά, θα το λέω συνέχεια), που για άλλη μια φορά δεν πρόσφερε τίποτα παραπάνω - ίσα ίσα που ανάγκασε τον Ndoye να πάει αριστερά και σιγά σιγά να εξαφανιστεί.

Και ναι, με τις αλλαγές (κυρίως του Taiwo) η Forest πήρε κάποια μέτρα στο γήπεδο, απέναντι στη Bournemouth που δεν έδειχνε να ενδιαφέρεται να αυξήσει το σκορ, αλλά -είτε το πιστεύετε είτε όχι- μέχρι το 77' κοντέψαμε να κοιμηθούμε ελλείψει φάσεων εκατέρωθεν. Τότε ήταν που ο Anderson βρήκε με πισινή κεφαλιά μάλλον συμπτωματικά τον Awoniyi σε θέση πλάγια δεξιά στην περιοχή, πιεζόμενο όμως από τον Veljko Milosavljević που τον ανάγκασε να σουτάρει αδύναμα, και στην επόμενη φάση χάσαμε την πιο καλή μας ευκαιρία στο ματς, με τον Hutchinson να βρίσκει με τακουνάκι τον Gibbs-White, αυτός να σημαδεύει από το ύψος της περιοχής τη δεξιά γωνία του Petrović και τον Σέρβο να κάνει την απόκρουση του αγώνα, πετώντας τη μπάλα κόρνερ. Στο 83' μια απερισκεψία του Gibbs-White πρόσφερε τη μπάλα στον David Brooks που προχώρησε μέχρι την περιοχή μας, έκανε όμως μια ντρίμπλα παραπάνω, πιέστηκε και σούταρε άουτ. Στο 85' ο Nico Domínguez, που είχε μόλις πάρει τη θέση του Ndoye με τον Gibbs-White να γίνεται... αριστερός εξτρέμ (πριν αφήσει για κάποιο λόγο και ο ίδιος τη θέση του στον επίσης ξεχασμένο Arnaud Kalimuendo στο 89'), βρήκε με κάθετη στην περιοχή τον Awoniyi, που πάλι υπό πίεση, από πλάγια και αδύναμα έστειλε τη μπάλα στα χέρια του Petrović. Αυτές ήταν όλες κι όλες οι φάσεις του δεύτερου μέρους...

Κι όπως είθισται τα τελευταία χρόνια, η επόμενη αντίπαλός μας έχει μόλις βγει από το τέλμα όπου είχε πέσει, έχει φορμαριστεί και έχει σκαρφαλώσει πια στην πέμπτη θέση! Ο λόγος για τη Manchester United, που θα έρθει το Σάββατο στο City Ground μετά από μια πιο άνετη απ' ότι δείχνει το τελικό 4-2 νίκη επί της Brighton (καλή φάση το πρώτο γκολ του Μπάμπη Κωστούλα στην Premier League να είναι μέσα στο Old Trafford, πάντως). Η Forest, όπως είπαμε, διατηρήθηκε στη 18η θέση και στο +1 από τη West Ham που έχασε και από τη Leeds στο Elland Road (2-1) κι ακούστηκαν οι πρώτες μουρμούρες για τις επιλογές του Nuno Espírito Santo στην ενδεκάδα, αλλά πλέον βρίσκεται πέντε βαθμούς πίσω από τη Burnley, που πέρασε με 3-2 από το Molineux αφήνοντας τους αξιοθρήνητους Wolves χωρίς νίκη και στην τελευταία θέση, και τρεις από τη Fulham, που έχασε 2-1 εκτός από τη Newcastle. Στην κορυφή η Arsenal νίκησε 1-0 στο γήπεδό της την Crystal Palace και ήταν η μεγάλη κερδισμένη, αφού είναι πια στο +4 από τη δεύτερη Bournemouth, στο +5 από την τρίτη Tottenham, που έκλεισε την αυλαία της 9ης αγωνιστικής με το εντυπωσιακό εκτός έδρας 3-0 επί της Everton, και τη Sunderland που έκανε τη μεγάλη έκπληξη με το 2-1 στο Stamford Bridge επί της Chelsea, στο +6 από τις δύο του Manchester (η City έχασε 1-0 εκτός από την Aston Villa με γκολ του Matty Cash) και στο +7 από τη Liverpool που υπέστη την τέταρτη σερί ήττα της στο πρωτάθλημα, στο Λονδίνο από τη μόνη ομάδα που έχουμε νικήσει, τη Brentford (3-2)!  

Bournemouth: Petrović, Jiménez, Milosavljević, Senesi, Truffert, Scott (Christie 80'), Adams, Tavernier (Cook 92'), Kluivert (Brooks 69'), Semenyo (Ünal 92'), Kroupi (Adli 69').
Forest: Sels, Savona, Milenković, Murillo, Williams, Douglas Luiz (Yates 46'), Anderson, Ndoye (Domínguez 83'), Gibbs-White (Kalimuendo 89'), Hudson-Odoi (Hutchinson 46'), Igor Jesus (Awoniyi 46').
Σκόρερς: Tavernier 25', Kroupi 40'.
Δαιτητής: Sam Barrott. Κίτρινες: Kluivert 18', Senesi 63', Brooks 87' - Douglas Luiz 18'.
Θεατές: 11.204 (Forest: περίπου 1.300).

Sean Dyche: "Είχαμε μια ανησυχία μήπως μετά τη μεγάλη νίκη της Πέμπτης οι παίκτες 'ξεφούσκωναν' λιγάκι. Έγινε θόρυβος, υπήρχε και ανακούφιση μεταξύ τους μετά το πολύ καλό αποτέλεσμα. Στο πρώτο μέρος δείχναμε πεσμένοι και την ενέργεια που διαθέτει η Bournemouth και την εχει χρησιμοποιήσει πολύ καλά ως τώρα. Δεν μπορούσαμε να φτάσουμε στα επίπεδα που χρειαζόταν. Στο δεύτερο ήμασταν λίγο καλύτεροι. Αλλά πιστεύω πως το πράγμα χειροτέρεψε ακόμα περισσότερο από μια πολύ κακή διαιτητική απόφαση εναντίον μας (σ.σ. εννοεί το μαρκάρισμα του Scott στον Luiz). Πήρα και κίτρινη κάρτα, κατά τη γνώμη μου χωρίς λόγο, γιατί ήταν μια ξεκάθαρα λανθασμένη απόφαση. Αλλά καμιά φορά γίνεται κι έτσι. Μέρος του ποδοσφαίρου είναι να αντιμετωπίζεις και τέτοιες αναποδιές. Τουλάχιστον στην Premier League. Κι εμείς δεν τις αντιμετωπίσαμε σωστά σήμερα. Όσο για το κόρνερ που απέφερε το πρώτο τους γκολ, είμαι πολύ απογοητευμένος. Στην Premier League παίζονται τόσα πολλά και αναλύονται τα πάντα με λεπτομέρειες. Γιατί λοιπόν όχι κι αυτό; Αναλύουν τα πάντα, και για κάτι τόσο πεντακάθαρο δεν κάνουν τίποτα. Πρέπει να είναι πολύ εκνευριστικό για όλους, και σίγουρα είναι για μένα ως προπονητή. Μην παρεξηγηθώ, δεν πάω να δικαιολογηθώ για το αποτέλεσμα. Δικαιολογίες δεν υπάρχουν, η Bournemouth ήταν καλύτερη και άξιζε να είναι μπροστά στο ημίχρονο. Αλλά αυτό το βρίσκω παράξενο, και το έχω πει σε πολλές σχετικές συναντήσεις. Όταν ο διαιτητής είναι σε χειρότερη θέση από τον επόπτη, δεν καταλαβαίνω γιατί απορρίπτει την υπόδειξή του κι αποφασίζει μόνος του. Αν ο επόπτης δεν είναι εκεί για να βοηθάει τον διαιτητή, γιατί τον βάφτισαν βοηθό διαιτητή; Κατά τα άλλα, καμιά δικαιολογία, ήταν καλύτεροι και μας νίκησαν".

* Κι ένα ευχάριστο: Ο αρχηγός Yates με το ένα ημίχρονο που έπαιξε έφτασε τις 250 συμμετοχές με την ομάδα σε όλες τις διοργανώσεις και βρίσκεται στην 56η θέση του σχετικού πίνακα όλων των εποχών, με προοπτική να έχει ανεβεί πάνω από την 50ή ως το τέλος της σεζόν. 

* Η φωτογραφία είναι από την ιστοσελίδα της εφημερίδας Nottingham Post.