Μην ψάχνετε να βρείτε ποιοι είναι οι "παλιοί". Είμαστε όλοι εμείς, που ζήσαμε τις δοξασμένες μέρες του συλλόγου, που αγαπήσαμε το αγγλικό ποδόσφαιρο και το FA Cup ως πραγματικό θεσμό των εκπλήξεων. Η αρχαιότερη ποδοσφαιρική διοργάνωση στον κόσμο συμπληρώνει φέτος αισίως 150 χρόνια ζωής μετά την πρώτη σέντρα της την περίοδο 1871-'72, κι εμείς οι παλιομοδίτες, οι στενόμυαλοι, που δεν εννοούμε να προσαρμοστούμε στο modern football, ευχαριστούμε τον Steve Cooper που κατέβασε την ισχυρή μας ενδεκάδα, χτύπησε το ματς, το πήρε και μας επέτρεψε να πανηγυρίζουμε τώρα σαν μικρά παιδιά!

Όσο για τους αριθμούς, έχω να ευχαριστήσω κάποιον άλλο. Τον παλιό καλό φίλο από την Κύπρο Γιαννάκη Γιάννη, που έκατσε κι έψαξε πόσες φορές έχουμε αποκλείσει ομάδα της Premiership στον τρίτο γύρο του Κυπέλλου από το 2000 και μετά. Προσέξτε: Manchester City-Forest 0-3 στις 3 Ιανουαρίου 2009. Forest-West Ham 5-0 στις 5 Ιανουαρίου 2014. Forest-Arsenal 4-2 στις 7 Ιανουαρίου 2018. Η φετινή ημερομηνία ήταν 9 Ιανουαρίου. 3, 5, 7, 9. Αρμονική αναλογία. Σαν το αποψινό αποτέλεσμα να ήταν γραμμένο στα άστρα. Δεν ξέρω αν ήταν αυτό που με τσίγκλησε να παρακολουθήσω την κλήρωση του τέταρτου γύρου που έγινε κανένα δεκάλεπτο πριν τη σέντρα του αγώνα και να επιμένω (ρίξτε μια ματιά στη σελίδα μας στο facebook για να πειστείτε) ότι απόψε οι Reds θα προκρίνονταν και θα αντιμετώπιζαν στον επόμενο γύρο, πάλι στο City Ground, τη Leicester, σε ένα χορταστικό East Midlands derby!

Μπράβο στον Cooper, λοιπόν. Δεν έριξε τα μωρά στο στόμα του λύκου, όπως είχε κάνει ο Chris Hughton με τους Wolves, και τώρα γιορτάζει την πρώτη του πραγματικά μεγάλη επιτυχία στον πάγκο της Forest. Έβαλε για να δοκιμάσει κατευθείαν στα βαθιά τους καινούργιους Steve Cook και Keinan Davis και γύρισε πάλι στο αγαπημένο του 3-4-3, πράγμα αναμενόμενο σαν απόδοση της τάξης του 1,05 μετά την απόκτηση του αρχηγού της Bournemouth. Αυτοί οι δύο και ο Ryan Yates, που επέστρεψε μετά την περιπέτεια με τον κορονοϊό (όπως και ο Tobias Figueiredo που κάθισε στον πάγκο), ήταν οι μόνες αλλαγές σε σχέση με τον αγώνα απέναντι στη Huddersfield. Έξω έμειναν ο Lewis Grabban, o Xande Silva και ο Braian Ojeda. Θα μου πείτε, με τον προηγούμενο αγώνα πριν από δέκα μέρες και τον επόμενο μετά από έξι, λογικό ήταν να βάλει την πρώτη ομάδα για να ξαναβρεί ρυθμό. Έλα όμως που δεν σκέφτονται όλοι έτσι...

Ο Davis ήταν μαχητής. Έχοντας να παίξει σοβαρή μπάλα (εννοώ όχι Κ23) από πέρσι, λογικό ήταν να κουραστεί κάποια στιγμή και να αφήσει τη θέση του στον Grabban - αυτό ήταν άλλωστε πιθανότατα και το αρχικό σχέδιο, και δούλεψε στην εντέλεια με τον ξεκούραστο αρχηγό να πετυχαίνει το γκολ της νίκης. Μέχρι τότε όμως έδειξε πολύ καλά στοιχεία, έπεισε ότι μπορεί να χρησιμοποιεί το σώμα και το κεφάλι του, δεν άφησε την αντίπαλη άμυνα σε ησυχία. Όσο για τον Cook, τι να πει κανείς. Δεν θέλω να βιαστώ, αλλά νομίζω ότι βρήκαμε τον τέλειο σύνδεσμο ανάμεσα σε Joe Worrall και Scott McKenna. Η εμπειρία ξεχείλιζε σε κάθε του επέμβαση, και έδειξε την κλάση του στη φάση του 49', όταν ο Worrall που είχε ανεβεί στην επίθεση έχασε τη μπάλα κι εκείνος κατόρθωσε να προλάβει να κοντράρει τον ταχύτερό του Eddie Nketiah και να σώσει μια πολύ επικίνδυνη κατάσταση. 

Η Arsenal, πριν πούμε οτιδήποτε άλλο, έκανε κάτι αξιέπαινο. Θέλοντας να στείλει μήνυμα ενάντια στη μάστιγα της δραματικής αύξησης των θανάτων νέων ανθρώπων στο Λονδίνο από μαχαίρωμα, έσβησε εντελώς το κόκκινο από την εμφάνισή της ("No More Red" ήταν το μήνυμα, που εύκολα γίνεται κατανοητό) και αγωνίστηκε με ολόλευκα, όπου το σήμα και ο χορηγός ήταν απλώς ανάγλυφα επίσης σε λευκό χρώμα, στην πλάτη δεν υπήρχαν καθόλου ονόματα παικτών και τα νούμερά τους είχαν ίσα-ίσα ένα πολύ λεπτό μαύρο περίγραμμα. Μας έκαναν τη ζωή δύσκολη, αλλά χαλάλι. Μετά την ειδική άδεια που δόθηκε από τη FA, παρατηρήσαμε κάτι που τα παλιά χρόνια γινόταν συνέχεια αλλά σήμερα δεν γίνεται καθόλου: τις δύο ομάδες να παίζουν με ίδιο χρώμα σορτσάκι. Οι εμφανίσεις αυτές δεν θα κυκλοφορήσουν στη μπουτίκ των Gunners, αλλά θα πουληθούν σε δημοπρασίες για να συγκεντρωθούν χρήματα για την καταπολέμηση της βίας στους δρόμους. Ελπίζω ειλικρινά οι φίλοι τους να τις τιμήσουν παρά το αποψινό αποτέλεσμα...

Η ομάδα της πρωτεύουσας δεν αντιμετώπισε το ματς υπεροπτικά. Ο Mikel Arteta ήθελε την πρόκριση και κατέβασε μια αρκετά ισχυρή ενδεκάδα, λαμβάνοντας βέβαια υπόψη ότι την Πέμπτη έχει πολύ σοβαρό αγώνα απέναντι στη Liverpool για τα ημιτελικά του League Cup. Μπορεί να πρόσφερε στον 18χρονο Charlie Patino το ντεμπούτο του, αλλά παρέταξε στο χορτάρι του City Ground παίκτες όπως οι Άγγλοι διεθνείς Bukayo Saka και Ben White, o Νορβηγός επίσης διεθνής Martin Ødegaard, ο μοναδικός... επιζήσας (μαζί με τον Nketiah που είχε παίξει αλλαγή) από το 4-2 του 2018 Rob Holding που ήταν και αρχηγός, o Βραζιλιάνος κυνηγός Gabriel Martinelli που είχε πετύχει το πρώτο του γκολ με την πρώτη ομάδα των Gunners εναντίον μας (στο σαρωτικό 5-0 της... εκδίκησης το 2019 για το League Cup). Σε σχέση με το μεγάλο ματς της Πρωτοχρονιάς με τη Manchester City αγωνίστηκαν συνολικά επτά παίκτες, πέντε ως βασικοί και δύο ως αλλαγές. Ο Arteta "δούλεψε" το παιχνίδι όπως θα δούμε παρακάτω, και έκανε κινήσεις αναβάθμισης με τους Kieran Tierney και Alexandre Lacazette. Δεν του βγήκε τίποτα. Η Arsenal τελείωσε με μηδέν τελικές στο τέρμα (!), ο ίδιος έφυγε με σκυμμένο το κεφάλι, όπως το 2018 o τεράστιος Arsène Wenger, και στις δηλώσεις του τόνισε: "Εκείνοι σκόραραν, εμείς όχι. Από την ομάδα μας έλειπε το κίνητρο, η ποιότητα και η πεποίθηση".

Ούτε καν στο πρώτο ημίχρονο, με την Arsenal κυρίαρχη από το 25' και μετά και με τους Reds να βρίσκουν τείχος μπροστά τους όποτε προσπαθούσαν να κάνουν κάτι καλό στην επίθεση, δεν μπορώ να πω ότι ιδροκοπήσαμε από την αγωνία μας, όπως είχε συμβεί, λόγου χάρη, στο 0-4 από τους Wolves, όπου το πρώτο μέρος είχε λήξει επίσης χωρίς γκολ. Τρία σουτ ήταν όλα κι όλα ο επιθετικός απολογισμός των Gunners, και όλα κατέληξαν άουτ από το αριστερό δοκάρι του Brice Samba: στο 7' από τον White που βρέθηκε στην περιοχή αλλά σε σχέση με την καλή του θέση το σουτ ήταν πραγματικά... σεντερμπακίσιο, στο 30' από τον Saka με τον Cook να βάζει το πόδι του όσο έπρεπε ώστε η μπάλα να πάει κόρνερ και όχι στο τέρμα και στο 32' να επαναλαμβάνεται σχεδόν καρμπόν η ίδια φάση με πρωταγωνιστές αυτή τη φορά τους Albert Sambi Lokonga και McKenna. H Forest είχε μπει καλά στο ματς, αλλά από το 25' και μετά η κατοχή έγειρε προς τα... εξηντάρια υπέρ των φιλοξενουμένων χάρη στην έμπνευση του Arteta α) να βγάλει τον Πορτογάλο Nuno Tavares που τα είχε βρει μπαστούνια με τον Djed Spence και να βάλει τον Tierney στα αριστερά και β) να φορτώσει από τα δεξιά, με σαφή εντολή στους Saka, Ødegaard και Sambi Lokonga να βάζουν στη μέση τον κατά συνθήκη μπακ Jack Colback. Το πλάνο πέτυχε, αλλά από ουσία τα "κανόνια" των Λονδρέζων ήταν άσφαιρα. Ο διαιτητής Craig Pawson, της Premier League, στο μεταξύ, έδινε διαρκώς τα σπόρια στην Arsenal, με αποκορύφωμα τη φάση του 44', όταν ο Samba απομάκρυνε με τα πόδια και ο Nketiah πήγε με φόρα και τον κλάδεψε κανονικότατα χωρίς ο διαιτητής να του δείξει κίτρινη κάρτα.

Η Forest μπήκε με άλλον αέρα στο δεύτερο ημίχρονο: τον αέρα της ομάδας που έχει στόχο να χτυπήσει στην κόντρα τη μεγάλη της αντίπαλο και να τη νικήσει. Αφού αποφύγαμε αβρόχοις ποσί τη φάση του 49', στο 53' ο Brennan Johnson, που δεν είχε φανεί πολύ ως τότε, ξέφυγε σαν σίφουνας από τον Tierney, έβγαλε σέντρα ακριβείας στην περιοχή, ο Philip Zinckernagel πλάσαρε σωστά με τη μία, αλλά για κακή του τύχη μίλησε η εμπειρία του Bernd Leno. O Γερμανός διεθνής γκολκίπερ, που έχει περιοριστεί στον πάγκο στο πρωτάθλημα από τον Arteta και βασικός παίζει ο Aaron Ramsdale, ήθελε να πιάσει την ευκαιρία από τα μαλλιά και απέκρουσε με δυσκολία σε κόρνερ. Η κόκκινη εξέδρα πήρε μπρος για τα καλά. Στο 58' η Arsenal έχασε την πιο καλή ευκαιρία της στον αγώνα, όταν ο Saka σέντραρε από δεξιά, η μπάλα πέρασε πάνω από το κεφάλι του Worrall και ο Nketiah, μόνος στο δεύτερο δοκάρι, κατάφερε να στείλει τη μπάλα... προς το πλάγιο άουτ, "θυμίζοντας" γιατί δεν είναι στα πλάνα του Arteta και αναμένεται να δοθεί δανεικός. Και στο 62' ο Leno, που είχε σαφέστατα περισσότερη δουλειά στο ματς από τον Samba, απογειώθηκε στο δεξί του "Γ" για να διώξει προς τα πλάγια μετά από μια εξαιρετική εκτέλεση φάουλ του James Garner. Στην εξέλιξη της φάσης ο Colback, που έτρεξε να διεκδικήσει τη μπάλα, διαμαρτυρήθηκε ότι ανατράπηκε στην περιοχή από τον Saka, αλλά από ό,τι είδα στο ριπλέι μάλλον δεν υπήρχε πέναλτι.

Μετά την αποχώρηση του Davis και την αντικατάστασή του από τον Grabban, αλλά και ένα ακόμα σουτ του Nketiah με το αριστερό από καλή θέση πλάγια αριστερά που έφυγε άουτ χωρίς να ανησυχήσει ο Samba (68'), τον Arteta τον έζωσαν τα φίδια και πέρασε τον Lacazette αντί του πιτσιρικά Patino. Ο Γάλλος, "μπλαζέ" άλλωστε σε τέτοια παιχνίδια, πέρασε και δεν άγγιξε. Ο Cooper έβγαλε και τον Zinckernagel, που είχε τραυματιστεί σε μια διεκδίκηση και είχε και κίτρινη από το πρώτο ημίχρονο, και πέρασε τον Cafú σε ρόλο-έκπληξη: σέντερ φορ, με τον Grabban να τραβιέται πλάγια αριστερά! Η Arsenal απείλησε για τελευταία φορά στο 79', όταν ο Saka ξέφυγε και σέντραρε χαμηλά, αλλά ο Worrall ήταν παρών για να παρενοχλήσει στη μικρή περιοχή τον Lacazette και η μπάλα να φύγει προς την άλλη πλευρά. Και στο 83' γράφτηκε η ιστορία.

Ο Sambi Lokonga, ακριβώς στο κέντρο του γηπέδου και ενώ η Arsenal βρισκόταν σε φάση επίθεσης, πήγε να πασάρει και η μπάλα χτύπησε πάνω στον Yates. O Βέλγος ζήτησε χέρι, όμως ο Ryan ήταν πολύ κοντά του και με κολλημένο το χέρι στο σώμα του (ή το πολύ σε απόσταση 5 εκατοστών). Ο Pawson δεν σφύριξε, ο Yates έδωσε στον Johnson και ανοίχτηκε ο ίδιος σαν δεξί εξτρέμ. Φτάνοντας έξω από τα καρέ των Gunners ήξερε πολύ καλά τι να κάνει: ο Grabban είχε μυριστεί ήδη αίμα και βρισκόταν στη μικρή περιοχή. Η σέντρα του Ryan πέρασε τον White και ήταν πια πολύ εύκολη υπόθεση να σκοράρει ο αρχηγός με προβολή. Αυτή τη φορά ο Leno ήταν ανήμπορος να αντιδράσει. Το τρίτο μας σουτ στο τέρμα ήταν και το φαρμακερό. Ο Grabban έτρεξε κατευθείαν στον Yates, o Cafú έπεσε πάνω τους, όλοι οι παίκτες έγιναν κουβάρι, ακόμα και ο Cook πανηγύριζε έξαλλα ("Μεγάλη συγκίνηση, τρελάθηκα από την αντίδραση του κόσμου, δεν έχω ξαναζήσει κάτι τέτοιο", είπε μετά), μέσα στη σύγχυση κάποιοι ενθουσιώδεις φίλοι της ομάδας έσπασαν τον κλοιό των stewards και μπήκαν στο γήπεδο να αγκαλιάσουν τους παίκτες, ενώ στον πάγκο ο Cooper ατάραχος συζητούσε με τους συνεργάτες του το επόμενο βήμα. Ήξερε ότι εκείνος είχε δικαίωμα να πανηγυρίσει μόνο όταν θα ερχόταν η ώρα να σηκώσει τη γροθιά του προς τον κόσμο. Μαζί με τις καθυστερήσεις, άλλωστε, είχαμε ακόμα δέκα λεπτά παιχνίδι. Ο Arteta πανικοβλήθηκε, έδωσε εντολή στον Tierney για μακρινά πλάγια-σέντρες και κάποια στιγμή έβαλε και τον Sead Kolašinac μπας και επωφεληθεί από καμιά αναμπουμπούλα στην περιοχή. Nothing doing. Η άμυνά μας ήταν ά-ψο-γη και το τελευταίο σφύριγμα του Pawson μας βρήκε να πανηγυρίζουμε μια μεγάλη νίκη. Είμαστε πλέον ο επίσημος κακός δαίμονας των Gunners στο FA Cup, αφού τους αποκλείσαμε για δεύτερη φορά σερί και πήραμε μάλιστα κεφάλι και στις προκρίσεις στο θεσμό με 3-2! Τα τελευταία δε 26 χρόνια η Arsenal έχει αποκλειστεί από τον τρίτο γύρο του FA Cup μόνο δύο φορές, και τις δύο από μας!

Κάπως έτσι οι Reds ξεπέρασαν εντυπωσιακά τα δύο στραβοπατήματα με τα οποία έκλεισαν το 2021, έκαναν το καλύτερο ποδαρικό στο 2022 και ετοιμάζονται πλέον για την αναμέτρηση με άλλη μια λονδρέζικη ομάδα, τη Millwall, το Σάββατο εκτός έδρας για το πρωτάθλημα, με το ηθικό ψηλά για να διεκδικήσουν όσες πιθανότητες να μπουν στα πλέι-οφ τους αναλογούν. Μεθαύριο, στην πρώτη προπόνηση μετά το καθιερωμένο ρεπό, το προπονητικό επιτελείο θα έχει ήδη "ξεχάσει" τον αποψινό θρίαμβο και θα έχει επικεντρωθεί στον αγώνα με τους Lions. Ο κόσμος της ομάδας, όμως, δεν θα τον ξεχάσει τόσο εύκολα και σκέφτεται ήδη την επανάληψή του απέναντι στους γείτονες από το Leicester κάπου στις αρχές Φεβρουαρίου...

Forest: Samba, Worrall, Cook, McKenna, Spence, Yates, Garner, Colback, Johnson, Zinckernagel (Cafú 75'), Davis (Grabban 67').
Arsenal: Leno, Cédric (Kolašinac 91'), White, Holding, Tavares (Tierney 34'), Sambi Lokonga, Patino (Lacazette 69'), Saka, Ødegaard, Martinelli, Nketiah.
Σκόρερ: Grabban 83'.
Διαιτητής: Craig Pawson. Κίτρινες: Zinckernagel 35', Spence 78' - Martinelli 74'.
Θεατές: 24.938 (Forest: 20.449). 

Steve Cooper: "Χαίρομαι για λογαριασμό των παικτών. Αλλά και ο κόσμος μας το άξιζε πολύ. Το απολαύσαμε το παιχνίδι. Ήταν ένα ματς στο οποίο έπρεπε να αφοσιωθούμε και να το αντιμετωπίσουμε με θετική διάθεση γιατί είχαμε μια μεγάλη πρόκληση μπροστά μας. Είμαστε εδώ για να αγωνιζόμαστε, να παίζουμε και να νικάμε. Αξίζαμε τη νίκη, η Arsenal δεν είχε ούτε μία προσπάθεια εντός εστίας, εμείς χάσαμε καλές ευκαιρίες, κερδίσαμε πολλά στημένα και ίσως να μη μας δόθηκε και ένα πέναλτι. Πετύχαμε γκολ χάρη στην πιο όμορφη επίθεση του αγώνα. Τακτικά ήμασταν εξαιρετικοί, γι' αυτό άλλωστε ο αντίπαλος δεν κατάφερε να βρει τέρμα. Χρειάζεται μεγάλη προσπάθεια για να το πετύχεις αυτό απέναντι στην Arsenal, οπότε αξίζουν συγχαρητήρια στα παιδιά που συγκεντρώθηκαν στο πλάνο του αγώνα και το εκτέλεσαν με μεγάλη προθυμία. Ελπίζω ότι πλέον πιστεύουν απόλυτα σ' αυτό που κάνουμε. Θέλαμε να πρεσάρουμε με γενναιότητα και να χτυπήσουμε στην κόντρα, και έτσι σκοράραμε. Θα περιμένουμε με ανυπομονησία τον αγώνα με τη Leicester. Δεν ξέρω πότε θα γίνει, αλλά για την ώρα πρέπει να προετοιμαστούμε για το παιχνίδι της άλλης εβδομάδας με τη Millwall. Σκεφτόμαστε να χτίσουμε έναν τρόπο παιχνιδιού που θα μας βοηθήσει από δω και μπρος. Η Forest είναι μεγάλος σύλλογος".

* Η φωτογραφία είναι από την ιστοσελίδα της εφημερίδας Guardian.