1865: Στο pub “Clinton Arms”, στην οδό Shakespeare του Nottingham, μια παρέα παικτών του “shinney” (ένα άθλημα παρόμοιο με το χόκεϊ σε χόρτο) συναντιούνται για να συζητήσουν αν συμφωνούν ή όχι να το... γυρίσουν στο ποδόσφαιρο. Η απόφαση είναι θετική.Σε λίγο καιρό θα παρατήσουν τελείως το shinney, και κάπως έτσι θα γεννηθεί η Nottingham Forest Football Club. Τα μέλη της νέας ομάδας αγοράζουν δώδεκα κόκκινα κασκέτα, καθορίζοντας έτσι και το βασικό χρώμα της. Εμπνέονται από τα κατορθώματα του Ιταλού μαχητή της ελευθερίας Giuseppe Garibaldi, του οποίου οι στρατιώτες έγιναν γνωστοί και ως «ερυθροχίτωνες». Ως σήμερα οι οπαδοί της Forest αποκαλούν το χρώμα της ομάδας τους «Garibaldi Red».

 1866: Πρώτο επίσημο ματς στις 22 Μαρτίου απέναντι στη συμπολίτισσα Notts County, που έχει ιδρυθεί το 1862. Αποτέλεσμα 0-0, όπως και στον «επαναληπτικό» στις 19 Απριλίου.

1874: Μια μεγάλη φυσιογνωμία της Forest εκείνη την εποχή, ο Sam Weller Widdowson (αριστερά), εισάγει στο άθλημα τη χρησιμοποίηση επικαλαμίδων για την αποφυγή τραυματισμών. Ο πρωτοπόρος Widdowson θα εισηγηθεί δύο ακόμα καινοτομίες: σφυρίχτρα για τον διαιτητή (1878) και προβολείς για νυχτερινούς αγώνες.

1878: Μέχρι τότε η Forest παίζει μόνο φιλικούς αγώνες. Αυτή τη χρονιά, ενισχυμένη και με τους παίκτες της Notts Castle Club που διαλύθηκε, συμμετέχει για πρώτη φορά στο FA Cup. Στον πρώτο γύρο επικρατεί της Notts County με 3-1, στον δεύτερο της Sheffield με 2-0, στον τρίτο της Old Harrovians με 2-0, στον τέταρτο του πανεπιστημίου της Οξφόρδης με 2-1, πριν έρθει ο αποκλεισμός από την ισχυρή τότε Old Etonians με 1-2.

1889: Η ομάδα αρχίζει να παίζει σε εθνικό πρωτάθλημα, και συγκεκριμένα σ’ αυτό της Football Alliance, το δεύτερο τη τάξει μετά τη Football League.

1892: Ως πρωταθλήτρια της Football Alliance, η Forest εξασφαλίζει τη συμμετοχή της στην επαγγελματική Football League για πρώτη φορά από την περίοδο 1892-’93.

1898: Χρονιά διπλής χαράς. Η Forest (κάτω σε πλήρη σύνθεση) φτάνει στον τελικό του FA Cup, το οποίο και κατακτά νικώντας στον τελικό της 16ης Απριλίου τη γειτόνισσα Derby County με 3-1 μπροστά σε 62.017 θεατές στο Crystal Palace του Λονδίνου. Τα γκολ πετυχαίνουν οι Arthur Capes (2) και John McPherson. Δεξιά οι παίκτες της Forest ποζάρουν μετά την κατάκτηση του τροπαίου με τις εμφανίσεις... της Derby για να βγει πιο καθαρή η φωτογραφία! Η αντιπαλότητα μεταξύ των δύο ομάδων ξεκινάει και διαρκεί ως τις μέρες μας. Το φθινόπωρο του ίδιου χρόνου η Forest, μετά από περιπλάνηση σε έξι διαφορετικά γήπεδα, βρίσκει επιτέλους μόνιμη στέγη στο αγαπημένο σε όλους μας City Ground…

1901: Πέμπτη θέση για τη Forest στο πρωτάθλημα της Α’ Κατηγορίας, η μεγαλύτερη μέχρι στιγμής επιτυχία της ομάδας.

1905: Για μια ακόμα φορά η Forest πρωτοπορεί, πραγματοποιώντας καλοκαιρινή τουρνέ στην Αργεντινή και την Ουρουγουάη! Το ποδόσφαιρο βρίσκεται ακόμα στα σπάργανα στη Λατινική Αμερική και οι νίκες των Reds και στα οκτώ παιχνίδια που δίνουν είναι μεγάλες σε έκταση, από 5-0 ως 13-1! Το πιο συναρπαστικό ματς είναι ένας αγώνας επίδειξης ανάμεσα σε “Forest A” και “Forest B”, που λήγει 2-1!

1906: Η Forest υποβιβάζεται στη Β’ Κατηγορία, επανέρχεται όμως αμέσως την επόμενη σεζόν.

1911: Νέος υποβιβασμός. Αυτή τη φορά η επάνοδος θα καθυστερήσει πολύ...

1915: Χρονιά-ορόσημο για την επιβίωση της Forest. Λόγω της οικονομικής κρίσης διατηρείται στη ζωή με έρανο των οπαδών της και αποπληρωμή των χρεών της σε εβδομαδιαίες δόσεις. Τη σώζει (κατά μία έννοια) η είσοδος της Βρετανίας στον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο και η αναστολή των επίσημων ποδοσφαιρικών δραστηριοτήτων. Το 1919, όταν τα πρωταθλήματα ξαναρχίζουν, παίρνει κανονικά τη θέση της στη Β’ Κατηγορία.

1939: Η Forest έχει ξεκινήσει με δύο νίκες στους τρεις πρώτους αγώνες της και βρίσκεται καθ’ οδόν προς το Swansea για τον τέταρτο όταν τα πρωταθλήματα διακόπτονται και πάλι λόγω της κήρυξης του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου.

1946: Τα πρωταθλήματα ξαναρχίζουν και 33.000 θεατές παρακολουθούν τον πρώτο εντός έδρας αγώνα της Forest με τη Newcastle.

1947: Τον Μάρτιο το City Ground πλημμυρίζει από τις έντονες βροχοπτώσεις. Τα αρχεία της ομάδας υφίστανται φοβερές ζημιές.

1949: Υποβιβασμός και από τη Β’ Κατηγορία. Μετά από δύο χρόνια στη Γ’, η ομάδα θα στεφθεί πρωταθλήτρια και θα επανέλθει (1951).

1957: Η Forest τερματίζει δεύτερη και επανέρχεται στην Α’ Κατηγορία μετά από 46 χρόνια.

1959: Επιστροφή στους τίτλους. Στο πρωτάθλημα η Forest δεν τα πάει και τόσο καλά (13η), αλλά στις 2 Μαΐου πατάει για πρώτη φορά το χορτάρι του Wembley για τον τελικό του Κυπέλλου εναντίον της Luton Town, έχοντας αποκλείσει διαδοχικά τις Tooting & Mitcham (2-2 και 3-0), Grimsby Town (4-1), Birmingham (1-1, 1-1 και 5-0), Bolton (2-1) και Aston Villa (1-0). Στον τελικό, το τελευταίο παιχνίδι του Billy Walker, μακροβιότερου μάνατζερ στην ιστορία της ομάδας (21 χρόνια!), και με διαιτητή ονόματι... Clough (!), η Forest παίζει εκπληκτικά, προηγείται στο πρώτο 15λεπτο του αγώνα με 2-0 με γκολ των Roy Dwight και Tommy Wilson, αλλά μένει με δέκα παίκτες λόγω τραυματισμού του πρώτου (έσπασε το πόδι του και άκουσε το υπόλοιπο ματς από το ραδιόφωνο στο νοσοκομείο...). Αλλαγές δεν επιτρέπονταν τότε, η Luton μειώνει σε 2-1 αλλά η Forest αντέχει και ο αρχηγός Jack Burkitt σηκώνει τη δεύτερη κούπα στην ιστορία της ομάδας! Στο Nottingham, όλη η πόλη βγαίνει στους δρόμους για να υποδεχθεί τους νικητές... Για να ξαναζήσετε τις συγκλονιστικές στιγμές εκείνου του τελικού πατήστε εδώ.

1961: Πρώτα ευρωπαϊκά παιχνίδια στην ιστορία μας, εναντίον της Βαλένθια στον πρώτο γύρο του Κυπέλλου Πόλεων Διεθνών Εκθέσεων (προγόνου του Κυπέλλου ΟΥΕΦΑ και του Γιουρόπα Λιγκ). Η Valencia αποδεικνύεται πολύ σκληρή για τη Forest του Andy Beattie, που χάνει με 2-0 στην Ισπανία και με 5-1 στην έδρα της...

1965: Η Forest γιορτάζει τα 100 χρόνια της με την κατάληψη της πέμπτης θέσης στο πρωτάθλημα της Α’ Κατηγορίας.

1967: Η καλύτερη μέχρι στιγμής πορεία στην Α’ Κατηγορία. Δεύτερη θέση πίσω από τη Manchester United.

1968: Νέος υποβιβασμός στη Β’ Κατηγορία, απ’ όπου μόνο ένας άνθρωπος θα σταθεί ικανός να ξεκολλήσει την ομάδα...

1974: Στον έκτο (προημιτελικό) γύρο του FA Cup, η Forest της Β’ Κατηγορίας προηγείται με 3-1 μέσα στο γήπεδο της Newcastle, που παίζει και με δέκα παίκτες λόγω αποβολής του Pat Howard. Οι οπαδοί των γηπεδούχων εισβάλλουν κατά κύματα στο γήπεδο, επικρατεί πανδαιμόνιο, κάποιοι παίκτες της Forest γίνονται αποδέκτες... γροθιών, αλλά μετά από δεκάλεπτη διακοπή το ματς ξαναρχίζει! Η Newcastle βάζει τρία γκολ και νικά 4-3, αλλά η ποδοσφαιρική ομοσπονδία της Αγγλίας ακυρώνει τον αγώνα και διατάσσει επαναληπτικό αντί να τιμωρήσει τους «Ανθρακωρύχους». Ο επαναληπτικός λήγει 0-0 και σε τρίτο ματς η Newcastle παίρνει τη νίκη με 1-0 και την πρόκριση...

1975: ... και αυτός ο άνθρωπος καταφθάνει στις 6 Ιανουαρίου 1975. Μιλάμε βέβαια για τον Brian Clough, που αφήνει τη θέση του μάνατζερ στη Brighton για να έρθει στο Nottingham. Θα τον συναντήσει και πάλι τον Ιούλιο του 1976 ο αχώριστος συνεργάτης του Peter Taylor. Πρώτες κινήσεις του Clough η απόκτηση των John McGovern και John O’Hare από τη Leeds και προώθηση των John Robertson και Martin O’Neill. O “Cloughie” θα μείνει 18 χρόνια και τίποτα πια στη Forest δεν θα είναι το ίδιο...

1977: Άνοδος στην Α’ Κατηγορία κυριολεκτικά την τελευταία στιγμή, όταν Clough και παίκτες βρίσκονται για διακοπές στην Ισπανία έχοντας ολοκληρώσει τις αγωνιστικές τους υποχρεώσεις. Στην Αγγλία η Bolton, που χρειάζεται τρεις βαθμούς στα δύο τελευταία ματς για να πάρει την τρίτη θέση και την άνοδο, παίρνει τελικά έναν και η... Μαγιόρκα παίρνει φωτιά! Η Forest, που στο μεταξύ έχει κατακτήσει το όχι ευκαταφρόνητο για ομάδα Β’ Κατηγορίας Anglo-Scottish Cup, επανέρχεται ως τρίτη στα μεγάλα σαλόνια!

1978: Η σεζόν της καταξίωσης. Μετά την προσθήκη-κλειδί του γκολκίπερ της Εθνικής Αγγλίας Peter Shilton, η Forest γίνεται η πρώτη ομάδα σε σοβαρό ευρωπαϊκό πρωτάθλημα που καταφέρνει να ανεβεί στην Α’ Κατηγορία και να κατακτήσει αμέσως τον τίτλο (θα το κατόρθωνε αργότερα και η Kaiserslautern του Otto Rehhagel). Το πρωτάθλημα εκείνο παραμένει το μοναδικό της Forest μέχρι σήμερα. Σε 42 αγώνες πετυχαίνει 25 νίκες (εκ των οποίων και ένα εμφατικό 4-0 επί της Manchester United μέσα στο Old Trafford πατήστε εδώ για στιγμιότυπα), και θέτει τις βάσεις για το απίστευτο ρεκόρ των 42 αήττητων αγώνων πρωταθλήματος που θα διακοπεί την επόμενη αγωνιστική περίοδο (ρεκόρ που θα κατέρριπτε πάνω από 20 χρόνια αργότερα η Arsenal). Παράλληλα η Forest κατακτά για πρώτη φορά στην ιστορία της και το League Cup, νικώντας στον τελικό τη μεγάλη Liverpool της εποχής (0-0 στο Wembley, 1-0 στον επαναληπτικό του Old Trafford με πέναλτι του John Robertson).

1979: Πολύ καλή πορεία στο πρωτάθλημα (2η θέση πίσω από τη Liverpool), δεύτερο συνεχόμενο League Cup με νίκη στον τελικό επί της Southampton με 3-2 (δύο γκολ ο Garry Birtles και ένα ο Tony Woodcock, στιγμιότυπα του τελικού εδώ) και κυρίως κατάκτηση του Κυπέλλου Πρωταθλητριών! Στο δρόμο για τον τελικό του Μονάχου η Forest αποκλείει διαδοχικά την κάτοχο του τροπαίου Liverpool (2-0, 0-0), την ΑΕΚ (5-1, 2-1), την ελβετική Grasshoppers (4-1, 1-1) και την Κολονία σε δύο ματς-θρίλερ (3-3 στο City Ground, 1-0 στη Γερμανία!). Στον τελικό η Forest επιβεβαιώνει τον τίτλο του φαβορί επί της σουηδικής Malmö, υπερέχει σε όλο σχεδόν τον αγώνα και επικρατεί με 1-0 χάρη σε γκολ του Trevor Francis (του πρώτου παίκτη στην Αγγλία που στοίχισε 1 εκατομμύριο λίρες για να έρθει από τη Birmingham) λίγο πριν τη λήξη του πρώτου ημιχρόνου. Ξαναζήστε τον αξέχαστο εκείνο τελικό με ένα κλικ εδώ.

1980: Η χρονιά ξεκινάει καλά, με την κατάκτηση τον Φεβρουάριο του ευρωπαϊκού Super Cup με αντίπαλο τη Barcelona (1-0 στο City Ground με γκολ του Charlie George, 1-1 στο Nou Camp με τον Kenny Burns). Στο πρωτάθλημα η πέμπτη θέση δεν είναι κακή. Απογοήτευση στον τρίτο σερί τελικό του League Cup, όπου η Forest σφυροκοπά τη Wolves αλλά μια ασυνεννοησία των Peter Shilton - David Needham χαρίζει ένα γκολ στον Andy Gray και τη νίκη στους «Λύκους». Στην Ευρώπη όμως τα πράγματα είναι αλλιώς. Η σουηδική Östers (2-0, 1-1), η ρουμανική Arges Pitesti (2-0, 2-1), η ανατολικογερμανική Dynamo Βερολίνου (0-1, 3-1!) και ο μεγάλος Ajax (2-0, 0-1) υποκλίνονται. Στον τελικό της Μαδρίτης, και με τον Francis απόντα λόγω τραυματισμού, η Forest είναι το απόλυτο αουτσάιντερ απέναντι στο Αμβούργο του Kevin Keegan. O Clough κατεβάζει τον νεαρό Gary Mills (ο νεαρότερος παίκτης που έχει αγωνιστεί ποτέ σε τελικό Κυπέλλου Πρωταθλητριών σε ηλικία 18 ετών και 200 ημερών), ο Robertson πετυχαίνει ένα εκπληκτικό γκολ στο 21’, ο Shilton... κατεβάζει ρολά, τέλος! Δεύτερο σερί Κύπελλο Πρωταθλητριών! Η Forest είναι αυτή τη στιγμή η μοναδική ομάδα στον κόσμο που έχει αναδειχθεί πρωταθλήτρια της ηπείρου της περισσότερες φορές απ’ ό,τι της χώρας της... Για μια θέση στις κερκίδες του Santiago Bernabeu εκείνη τη βραδιά, πατήστε εδώ.

1981: Αρχίζει η κάμψη. Έβδομη θέση στο πρωτάθλημα, αποκλεισμός-σοκ στον πρώτο γύρο του Κυπέλλου Πρωταθλητριών από την CSKA Σόφιας (0-1, 0-1). Σταδιακά οι παίκτες της μεγάλης ομάδας του 1977-‘80 θα αποχωρήσουν και θα έρθει μια περίοδος παρακμής.

1984: Μικρή ανάκαμψη. Η Forest τερματίζει τρίτη στο πρωτάθλημα. Έχοντας πάρει την πέμπτη θέση την προηγούμενη χρονιά, κάνει μια συγκλονιστική πορεία στο Κύπελλο ΟΥΕΦΑ, φτάνοντας ως τα ημιτελικά. Στο City Ground αποκτά σοβαρό προβάδισμα εναντίον της Anderlecht, νικώντας με 2-0. Στις Βρυξέλλες έρχεται αντιμέτωπη με τον ανεκδιήγητο Ισπανό διαιτητή Guruceta Muro, που πολλά χρόνια αργότερα θα ομολογήσει ότι είχε δωροδοκηθεί από τον πρόεδρο των Βέλγων Constant Vanden Stock. Δεν της δίνεται πέναλτι, της ακυρώνεται κανονικό γκολ και γνωρίζει την ήττα με 3-0 και τον αποκλεισμό... Ήταν η πρώτη και μοναδική φορά που ο Brian Clough καταφέρθηκε εναντίον διαιτητή: «Απόψε μας έκλεψαν».

1985: Μέτρια χρονιά. Ένατη θέση στο πρωτάθλημα, αποκλεισμός στον πρώτο γύρο του Κυπέλλου ΟΥΕΦΑ από μια άλλη βελγική ομάδα, την Club Brugge (0-0, 0-1).

1988: Επιτυχία η τρίτη θέση στο πρωτάθλημα. Δεν υπάρχει όμως έξοδος στην Ευρώπη, λόγω του πενταετούς αποκλεισμού των αγγλικών ομάδων μετά τα γεγονότα του Heysel το 1985.

1989: Ξανά τρίτη η Forest, και επιτέλους άλλος ένας τίτλος, το League Cup. Στον τελικό του Wembley, όπως και πριν από 30 χρόνια, νίκη επι της άτυχης Luton (3-1 με δύο γκολ του Nigel Clough, γιου του Brian, και ένα του Neil Webb, δείτε στιγμιότυπα εδώ). Κατάκτηση του Simod Cup (ονομασία του θεσμού Full Members Cup, που αφορούσε τις ομάδες Α’ και Β’ κατηγορίας από το 1985 ως το 1992, από το όνομα της χορηγού εταιρείας) πάλι στο Wembley σε τελικό-θρίλερ με 4-3 επί της Everton (από δύο γκολ οι Garry Parker και Lee Chapman).

1990: Ένατη θέση στο πρωτάθλημα, αλλά και νέα κατάκτηση του League Cup, με 1-0 επί της Oldham στον τελικό (το γκολ ο Nigel Jemson). Θλιβερό νέο ο θάνατος του Peter Taylor, που έχει αποχωρήσει από την ομάδα από το 1982...

1991: To μόνο εγχώριο τρόπαιο που λείπει από την προπονητική καριέρα του Brian Clough είναι το FA Cup, και έχει την ευκαιρία να το αποκτήσει κι αυτό. Η Forest φτάνει στον τελικό έχοντας αποκλείσει διαδοχικά τις Crystal Palace (0-0, 2-2, 3-0), Newcastle (2-2, 3-0), Southampton (1-1, 3-1), Norwich (1-0) και West Ham (4-0). Στο Wembley περιμένει η Tottenham. Η Forest προηγείται με απευθείας φάουλ του Stuart Pearce μετά από εγκληματικό τάκλιν του Paul Gascoigne στον Gary Charles. O “Gazza” προς γενική έκπληξη δεν αποβάλλεται, αλλά τραυματίζεται και αποχωρεί. Ο γκολκίπερ Mark Crossley αποκρούει πέναλτι του Gary Lineker, αλλά τελικά οι Spurs θα ισοφαρίσουν με τον Paul Stewart και θα πάρουν τη νίκη στην παράταση με αυτογκόλ του Des Walker…

1992: Δύο φορές στο Wembley. Στον τελικό του League Cup χάνεται η ευκαιρία για τρίτη συνεχόμενη κατάκτηση (ήττα 1-0 από τη Manchester United). Αντίθετα, στον τελευταίο τελικό του Zenith Data Systems Cup (νέα ονομασία του Full Members Cup) η Forest επικρατεί στην παράταση με 3-2 της Southampton (δύο γκολ ο Scot Gemmill, γιος του θρύλου του 1977-’80 Archie Gemmill, και ένα ο Kingsley Black). To τελευταίο τρόπαιο της ανεπανάληπτης περιόδου 1975-’93...

1993: Το κύκνειο άσμα. Η Forest παραπαίει, τερματίζει τελευταία, υποβιβάζεται και ο μεγάλος Brian Clough αποχωρεί από το ποδόσφαιρο μετά από 18 χρόνια στο τιμόνι της Forest. Στο τελευταίο εντός έδρας ματς της ομάδας κανείς δεν ασχολείται με ό,τι γίνεται στο γήπεδο. Όλοι είναι όρθιοι, κλαίνε και τον αποθεώνουν... Το τελευταίο ματς της σεζόν είναι εκτός, εναντίον της Ipswich. H Forest χάνει με 2-1 και κατά τραγική ειρωνεία ο γιος του, ο Nigel, πετυχαίνει το τελευταίο γκολ για τη Forest στην περίοδο Clough. Ένα άδοξο τέλος σε μια μεγάλη καριέρα...

1994: Nigel Clough, Roy Keane και Gary Charles φεύγουν μετά τον υποβιβασμό. Στη θέση τους έρχονται ονόματα που θα γίνουν επίσης θρυλικά στο City Ground: Stan Collympore, Colin Cooper, David Phillips, Lars Bohinen… Με οδηγό πλέον τον Frank Clark, αριστερό μπακ της φοβερής ομάδας του 1977-’79, η Forest τερματίζει δεύτερη στη B’ Κατηγορία και επανέρχεται στην πρώτη, την ονομαζόμενη πλέον Premiership.

1995: Με την προσθήκη του Ολλανδού Bryan Roy, η Forest κάνει δυναμική επανεμφάνιση στη μεγάλη κατηγορία, τερματίζοντας τρίτη και εξασφαλίζοντας θέση στο Κύπελλο ΟΥΕΦΑ. Ο Collymore είναι ασυγκράτητος με 22 γκολ, αλλά αυτό επιφέρει και τη μεταγραφή του στη Liverpool αντί 8,5 εκατομμυρίων λιρών, ποσού-ρεκόρ στην ιστορία της Forest. Στη θέση του έρχονται ο Kevin Campbell από την Arsenal και ο Ιταλός Andrea Silenzi, που τελικά θα βγει σκέτη απογοήτευση...

1996: H ομάδα φτάνει μέχρι τα προημιτελικά του ΟΥΕΦΑ, όπου αποκλείεται από τη Bayern (1-5, 1-2). Όμως στο σύλλογο τα πράγματα δεν είναι καλά. Η υπερχρεωμένη Forest καταλήγει στα χέρια των ορκωτών λογιστών Price Waterhouse.

1997: To διοικητικό πρόβλημα θα λυθεί προσωρινά με την ανάληψη των μετοχών από την ομάδα «Bridgford Group», αλλά αγωνιστικά η ομάδα είναι επηρεασμένη. Ο Frank Clark παραιτείται μετά τα Χριστούγεννα του ’96 και ο αρχηγός Stuart Pearce χρίζεται παίκτης-μάνατζερ. Δεν καταφέρνει να σώσει την παρτίδα, η Forest υποβιβάζεται και ο Dave Bassett, που έχει έρθει τον Ιανουάριο ως γενικός διευθυντής, αναλαμβάνει την τεχνική ηγεσία. Ο Pearce, o αγαπημένος «Psycho» των οπαδών της Forest, αποχωρεί...

1998: Με επικεφαλής το τρομερό επιθετικό δίδυμο που αποτελείται από τον Campbell και τον Ολλανδό Pierre van Hooijdonk, η Forest αναδεικνύεται πρωταθλήτρια στη Β’ κατηγορία και επανέρχεται στην Premiership.

1999: Δεν θα μείνει όμως για πολύ. Η διοίκηση δεν δείχνει ιδιαίτερες φιλοδοξίες, παραχωρεί παίκτες-κλειδιά, ο van Hooijdonk κάνει... απεργία για αυτόν ακριβώς το λόγο (επανέρχεται πολύ αργά για να περισωθεί οτιδήποτε) και η ομάδα τερματίζει τελευταία και υποβιβάζεται ξανά. Δεν θα επανέλθει στη μεγάλη κατηγορία ως τις μέρες μας. Μετά το τέλος της σεζόν ο Nigel Doughty, οπαδός της Forest από μικρό παιδί, αγοράζει την ομάδα από το «Bridgford Group» και ρίχνει πολλά χρήματα για να την ξανακάνει μεγάλη. Λάθος απειρίας: Ο David Platt, που αναλαμβάνει μάνατζερ, θα ξοδέψει του κόσμου τα λεφτά σε παίκτες αμφίβολης ποιότητας, θα καταχρεώσει τον σύλλογο αλλά η άνοδος δεν θα έρθει...

2001: Η κατάσταση με τον Platt φτάνει στο απροχώρητο, η Forest χάνει συνέχεια χρήματα και ο Doughty παραδίδει την ομάδα στον παλαίμαχο παίκτη της και μέχρι τότε υπεύθυνο των ακαδημιών της Paul Hart. Παίκτες παραχωρούνται για να εξοφληθούν χρέη, ενώ προωθούνται πιτσιρικάδες όπως ο Jermaine Jenas, o Andy Reid, o Michael Dawson και ο Wes Morgan…

2003: Τα «μωρά» του Hart φτάνουν στα πλέι-οφ της Division I (έτσι λέγεται πλέον η Β’ Κατηγορία), αλλά δεν θα πετύχουν την άνοδο καθώς σε δυο ματς-θρίλερ στα ημιτελικά αποκλείονται από τη Sheffield United (1-1, 3-4)…

2004: Ενός κακού μύρια έπονται. Η ομάδα δεν πάει καλά τη νέα περίοδο, η διοίκηση καλύπτει ακόμα τρύπες πουλώντας τους Reid και Dawson, o Hart απολύεται και με μάνατζερ τον Joe Kinnear η Forest μόλις καταφέρνει να αποφύγει τον υποβιβασμό. Σα να μην έφταναν όλα αυτά, στις 20 Σεπτεμβρίου ο σύλλογος βυθίζεται στο πένθος: Στα 69 του χρόνια, μετά από μακροχρόνια ασθένεια, ο Brian Clough αποχαιρετά τον κόσμο τούτο...

2005: Ένα γαϊτανάκι μάνατζερ (Kinnear - Mick Harford - Gary Megson) ποτέ δεν βοηθάει. Η Forest υποβιβάζεται στη League One (Γ’ Κατηγορία) για πρώτη φορά μετά το 1951...

2007: Με μάνατζερ τον Colin Calderwood, η Forest φτάνει στα πλέι-οφ της League One όπου την περιμένει ένα σοκ: Αν και ξεκινάει τέλεια, με νίκη 2-0 εκτός επί της Yeovil, στη ρεβάνς συντρίβεται στο City Ground με 2-5 (παράταση, κανονικός αγώνας 1-3) και παραμένει χαμηλά...

2008: Ο Calderwood παραμένει στο τιμόνι, κι αυτή τη φορά τα καταφέρνει με... χιτσκοκικό τρόπο να ανεβάσει τη Forest. Τελευταία αγωνιστική, και η Doncaster που διεκδικεί τη δεύτερη θέση και την απευθείας άνοδο χρειάζεται ισοπαλία στην έδρα της Cheltenham (που κινδυνεύει με υποβιβασμό) για να την κατακτήσει. Χάνει με 2-1, η Forest νικά με 3-2 την ένα χρόνο πριν «δολοφόνο» της Yeovil και αποχαιρετά τη League One, ελπίζουμε μια για πάντα...

2010: Από τον Ιανουάριο του 2009 ο Calderwood έχει αντικατασταθεί από τον Billy Davies, που στην πρώτη του σεζόν απλώς κρατάει την ομάδα στην κατηγορία. Τη δεύτερη τη φτάνει στα πλέι-οφ, όπου αντιμετωπίζει τη Blackpool. Η ήττα με 2-1 στο Bloomfield Road δίνει ελπίδες, που όμως στο City Ground εξανεμίζονται: 3-4...

2011: Davies και Forest δεν το βάζουν κάτω και φτάνουν ξανά στα πλέι-οφ. Εναντίον της Swansea στο City Ground η ομάδα παίζει στο μεγαλύτερο μέρος του αγώνα με παίκτη παραπάνω, αλλά γκολ δε μπαίνει (0-0). Στην έδρα τους οι Ουαλοί θα νικήσουν με 3-1, με τη Forest να έχει 3 (!) δοκάρια... Το καλοκαίρι η διοίκηση θα απολύσει τον Davies, φέρνοντας στη θέση του τον πρώην μάνατζερ τη Εθνικής Αγγλίας Steve McClaren. Αποτυχία: Τον Οκτώβριο αντικαθίσταται ήδη από τον Steve Cotterill, ενώ μετά από 12 χρόνια ο Nigel Doughty αποχωρεί από την προεδρία και δηλώνει πως ο σύλλογος πωλείται...

2012: Η χρονιά ξεκινάει πολύ άσχημα. Στις 4 Φεβρουαρίου ο Nigel Doughty βρίσκεται νεκρός στο γυμναστήριο του σπιτιού του... Πέραν από το θρήνο, η αγωνία είναι διπλή, αν θα σωθεί η ομάδα κι αν θα βρεθεί νέος ιδιοκτήτης με δεδομένα τα πολλά χρέη... Ο Cotterill, με τη βοήθεια και του Sean O’Driscoll που προστίθεται στο τεχνικό τιμ, με πολύ κόπο εξασφαλίζει την παραμονή.

2013: Το καλοκαίρι λύνεται και το ιδιοκτησιακό, με την παραχώρηση των μετοχών στην οικογένεια Al-Hasawi από το Κουβέιτ. Οι νέοι ιδιοκτήτες απολύουν τον Cotterill, επαναφέρουν τον O’Driscoll (που είχε ήδη αναλάβει την Crawley!) στη θέση του μάνατζερ και μια νέα εποχή αρχίζει... Θα είναι μια τρικυμιώδης σεζόν, με τον O'Driscoll να απολύεται τις τελευταίες μέρες του 2012, τον διάδοχό του Alex McLeish να παραιτείται μετά από θητεία 41 ημερών (!) και τον Billy Davies να επιστρέφει "για να τελειώσει τη δουλειά" που άφησε στη μέση το 2011. Η Forest θα ανεβεί αγωνιστικά, αλλά θα χάσει τη συμμετοχή της στα πλέι-οφ την τελευταία αγωνιστική. Από εκεί και πέρα αρχίζει η πτωτική πορεία: 8η το 2013, 11η το 2014, 14η το 2015, 16η το 2016, 21η το 2017, όταν σώζεται στη διαφορά τερμάτων την τελευταία αγωνιστική. Στα πέντε χρόνια των Al-Hasawi από την ομάδα πέρασαν οκτώ προπονητές (μεταξύ των οποίων και ο θρύλος της Stuart Pearce και ο πρώτος ξένος στην ιστορία της, ο Γάλλος Philippe Montanier) και έγιναν απαράδεκτα λάθη που εξέθεσαν τον σύλλογο σε αγωνιστικό και διοικητικό επίπεδο.

2017: Λίγες μέρες μετά την οριστικοποίηση της σωτηρίας, ο σύλλογος περνάει στα χέρια του Έλληνα εφοπλιστή Βαγγέλη Μαρινάκη, ιδιοκτήτη και του Ολυμπιακού Πειραιώς, που δίνει υποσχέσεις για την αρχή μιας νέας εποχής, φροντίζοντας πρώτα απ' όλα να μπει τάξη στις διοικητικές δομές και την καθημερινή λειτουργία.

 

 

2022: Μετά από ακόμα μία μέτρια σεζόν και παρ’ όλο που η περίοδος 2021-’22 ξεκινάει άσχημα, η έλευση του Steve Cooper στον πάγκο δίνει στην ομάδα άλλο αέρα και από τις τελευταίες θέσεις φτάνει να διεκδικεί ακόμα και απευθείας άνοδο. Τελικά τερματίζει στην τέταρτη θέση και ανεβαίνει μέσω πλέι-οφ, αφού αποκλείει σε διπλό ημιτελικό τη Sheffield United (2-1, 1-2, 3-2 πέν.) και στον τελικό τη Huddersfield (1-0). Μετά από 23 χρόνια η Forest επανέρχεται στην Premier League, όπου αγωνίζεται μέχρι και σήμερα. Είναι χαρακτηριστικό ότι επί Μαρινάκη και μέχρι τη στιγμή της ανόδου η ομάδα άλλαξε έξι προπονητές (Mark Warburton, Aitor Karanka, Martin O’Neill, Sabri Lamouchi, Chris Hughton και φυσικά ο Cooper).