sheffieldw17181

Τα αμυντικά θέματα της Forest έχουν πλέον καταντήσει κάτι ανάμεσα σε κρύο ανέκδοτο και γραφικότητα. Είναι σαν κάθε τόσο να αλλάζεις ολόκληρη τη μηχανή ενός αυτοκινήτου κι αυτό συνέχεια να χάνει λάδια. Είναι η στιγμή που ο μάστορας σηκώνει τα χέρια ψηλά και σου λέει "μεγάλε, άλλαξε αμάξι". Δε μπορεί να περνάνε τόσα χρόνια και τόσοι προπονητές και η ομάδα να εξακολουθεί να δέχεται τόσο προβλέψιμα και τόσο "παιδικά" γκολ. Αν ήμουν ο Βαγγέλης Μαρινάκης, θα αναζητούσα τον καλύτερο αμυντικό κόουτς που κυκλοφορεί ελεύθερος. Αλλιώς προκοπή δεν πρόκειται να δούμε...

Δεν κατάφερα να δω το ματς ζωντανό λόγω επαγγελματικών υποχρεώσεων. Είδα όμως σε αρκετά εκτεταμένα στιγμιότυπα πώς η Sheffield Wednesday έφτασε, παρακαλώ, στην έκτη σερί νίκη της εναντίον μας (!) και μου σηκώθηκε η τρίχα - για πολλοστή φορά. Δεν είναι δυνατόν ό,τι όμορφο χτίζεται μπροστά να γκρεμίζεται τόσο εύκολα πίσω. Εννέα γκολ υπέρ σε έξι ματς δεν είναι καθόλου λίγα, αλλά 11 κατά; Κι εκεί, θες δε θες, μπαίνει μέσα σου το γνωστό σκουλήκι της αμφισβήτησης και λες: ρε παιδιά μου μια χαρά παίκτες πήραμε φέτος, ένας κι ένας, όλοι δείχνουν ότι μπορούν να προσφέρουν, αλλά μήπως ήταν προτιμότερο να ξοδέψουμε κάποια από τα πολλά χρήματα από τη μεταγραφή του Britt Assombalonga ώστε να πάρουμε έναν σέντερ μπακ που να κάνει τη διαφορά;

Από την άλλη, αυτό ίσως να αφορά λίγα από τα γκολ που δεχόμαστε. Ελάχιστα θα έλεγα, γιατί η συντριπτική τους πλειοψηφία αφορά κακή συγκέντρωση. Κι αυτή μόνο ο ένας βαρβάτος αμυντικός κόουτς μπορεί να τη διορθώσει. Υπέρ μου μπορούν κάλλιστα, πιστεύω, να συνηγορήσουν και τα τρία που φάγαμε σήμερα. Έλεγαν στη Nottingham Post ότι στο πρώτο, στο 23', έφταιγε ο Jack Hobbs (που εμφανίστηκε μετά από πολύ καιρό στο βασικό σχήμα σε αγώνα πρωταθλήματος) που γύρισε άσχημα τη μπάλα στον Jordan Smith. Και αναρωτηθείτε όλοι μαζί μου αν βλέπατε άλλο ματς - εσείς που το βλέπατε. Μια χαρά γυρίζει τη μπάλα ο Hobbs, αλλά ο Smith χωρίς ιδιαίτερη πίεση την πετάει σε αντίπαλο (Barry Bannan), εκείνος αμέσως βγάζει τον γνωστό "φονιά" Gary Hooper στο τετ α τετ, πανεύκολο, 1-0. Μου αρέσει πολύ ο Smith - κάτω από την εστία του μοιάζει πολλές φορές ανίκητος και έβγαλε και σήμερα κάποια δύσκολα σουτ (Steven Fletcher 5', Ross Wallace 32'), έχει καλή έξοδο και στον αέρα και στο έδαφος. Αλλά με τη μπάλα στα πόδια κάπου κάπου αγγίζει τα όρια του τραγικού. Το πιο εξοργιστικό στη συγκεκριμένη φάση ήταν ότι η απομάκρυνσή του, αν και με το καλό του πόδι, το αριστερό, ήταν εντελώς νωχελική. Στο Nottingham λένε πως αυτός ήταν ο κύριος λόγος που ήρθε στην ομάδα ο Adam Federici, ένας γκολκίπερ που μπορεί να σου πιάσει το άπιαστο και να σου φάει το... αφάγωτο, αλλά είναι πολύ καλός με τη μπάλα στα πόδια. Τώρα όμως που χτύπησε πριν καν φορέσει κόκκινη φόρμα (ήταν με την Εθνική Αυστραλίας σε αποστολή όταν έγινε η μεταγραφή του ΚΑΙ όταν τραυματίστηκε), τι γίνεται; Ίσως ο Smith να μη νιώθει και μεγάλη πίεση από Stephen Henderson και Dimitar Evtimov, αλλά είναι δυνατόν ένας τόσο νεαρός τερματοφύλακας να δείχνει τέτοια κακώς εννοούμενη σιγουριά; Είναι δυνατόν να μην του το έχει πει κανείς ότι κινδυνεύει έτσι να καταστρέψει μια πολλά υποσχόμενη καριέρα πριν καν αρχίσει;

Πάμε στο δεύτερο. Τι είχες Forest, τι είχα πάντα. Ειδικά φέτος, η άμυνά μας στις στημένες φάσεις είναι ΓΤΠ (για τα πανηγύρια εννοώ, πονηροί). Και δεν θα χαϊδέψουμε τον Ανδρέα Μπουχαλάκη επειδή είναι δικό μας παιδί - το ότι σηκώθηκε στο 63' ο Fletcher από το κόρνερ του Kieran Lee και εκτέλεσε τον Smith από το ύψος της μικρής περιοχής είναι δικό του σφάλμα, αφού πήδησε σε λάθος χρόνο. Έτρεξε ο (αρχηγός σήμερα για πρώτη φορά στην ανδρική ομάδα σε επίσημο αγώνα απόντων των Chris Cohen, Eric Lichaj, Matt Mills και Michael Mancienne) Joe Worrall να καλύψει, αλλά πού να προλάβει. Δεν κάθομαι να μετρήσω πόσα γκολ έχουμε φάει ΜΟΝΟ φέτος από κόρνερ, μη συγχυστώ νυχτιάτικα.

Πάμε και στο τρίτο, στο 70'. Πρώτη σέντρα, ο Worrall και πάλι εκεί με κεφαλιά, η μπάλα καταλήγει μέσω Wallace στον Jack Hunt, τον Σκοτσέζο δεξιό μπακ (αν δεν τον θυμάστε, πέρασε κι από μας ένα φεγγάρι δανεικός). Κατεβαίνει ως την τελική γραμμή, κάνει τη συρτή σέντρα και βρίσκει τον... Tendayi Darikwa, που πανικοβάλλεται χωρίς λόγο και διώχνει πάνω στον Worrall! Πανευτυχής ο Lee τη δέχεται συστημένη και την καρφώνει στα δίχτυα. Από τα γκολ που τρως και πέφτεις στα ναρκωτικά, και η σεμνή τελετή έλαβε τέλος.

Ας δούμε και τα δικά μας. Ο Mark Warburton το παίδεψε πολύ το παιχνίδι. Αποφάσισε να αφήσει εκτός ενδεκάδας όλους τους άνδρες διεθνείς (Μπουχαλάκη, Eric Lichaj, Daryl Murphy και τον μάλλον εκτός πλάνων -όσο κι αν μας πειράζει αυτό- Απόστολο Βέλλιο), να βάλει τον Hobbs, να δώσει άλλη μια ευκαιρία στον Zach Clough, να ποντάρει επιθετικά στον νεανικό ενθουσιασμό του Jason Cummings και του Ben Brereton. Οι δύο τελευταίοι αντικαταστάθηκαν, αλλά προηγουμένως είχαν προλάβει να χάσουν τις πιο αξιόλογες ευκαιρίες μας (Cummings προβολή μόλις άουτ από συρτή σέντρα του Brereton στο 17' και στο 58' από φοβερή κάθετη του Ben Osborn πλασάρισμα που νίκησε τον Keiren Westwood αλλά απέκρουσε ο Tom Lees με το κεφάλι πριν η μπάλα περάσει τη γραμμή, Brereton προσπάθεια στην περιοχή και σουτ ελάχιστα έξω στο 45'). Το γκολ ξεκίνησε από τον Barrie McKay, που από αριστερά συνέκλινε προς το κέντρο και άνοιξε κάθετα πολύ όμορφα για τον Osborn, ο οποίος απέφυγε το τάκλιν του Joost van Aken σα να μην υπήρχε και στο τετ α τετ πλάσαρε τον Westwood, ισοφαρίζοντας στο 29' με το πρώτο φετινό του γκολ. Ο Warburton είδε το γήπεδο να γέρνει μετά το γκολ μας και πήρε τη γενναία απόφαση αντικαθιστώντας μόλις στο 37' τον -όχι και τόσο κακό- Clough με τον Μπουχαλάκη. Κι αυτή η κίνηση έπιασε τόπο μέχρι τα δύο σχεδόν απανωτά γκολ των γηπεδούχων στο δεύτερο ημίχρονο, ενώ ο Ανδρέας είχε και ένα από τα γνωστά φαρμακερά σουτ του που πέρασε λίγο πιο ψηλά απ' όσο έπρεπε προς το τέλος του ματς.

Το σερί των δύσκολων αγώνων συνεχίζεται για τη Forest την Τρίτη, όταν οι Reds επισκέπτονται το Stadium of Light για να παίξουν με το πληγωμένο θηρίο που λέγεται Sunderland. Μετά την αποψινή ήττα τους με 2-1 από τη Sheffield United στο ίδιο γήπεδο, οι Black Cats κατρακύλησαν στην εικοστή θέση (οκτώ δηλαδή κάτω από μας) με μόλις πέντε βαθμούς στο ενεργητικό τους σε έξι ματς, και λογικά ψάχνουν κάπου να ξεσπάσουν. Ας λειτουργήσουμε εγωιστικά και ας αρνηθούμε να τους αναστήσουμε...

Sheffield Wednesday: Westwood, Hunt, Lees, van Aken, Reach, Wallace, Jones, Lee (Butterfield 75'), Bannan, Fletcher (Boyd 69'), Hooper (Rhodes 77').
Forest: Smith, Darikwa, Worrall, Hobbs, Fox, McKay, Bridcutt, Osborn, Clough (Bouchalakis 37'), Brereton (Dowell 64'), Cummings (Murphy 64').
Σκόρερς: Hooper 23', Fletcher 63', Lee 70' - Osborn 29'.
Διαιτητής: Andrew Madley. Κίτρινη: Wallace 75'.
Θεατές: 25.710.

Mark Warburton: "Οι αντίπαλοί μας μπήκαν πολύ γερά στο παιχνίδι από το πρώτο κιόλας σφύριγμα του διαιτητή. Χρειάστκε πολύ νωρίς να αλλάξουμε τη διάταξή μας στο γήπεδο και αργότερα την τακτική μας με την είσοδο του Μπουχαλάκη. Το πρώτο γκολ ήταν κοροϊδίστικο, τους το κάναμε δώρο, αλλά αντιδράσαμε σωστά, επιτεθήκαμε, ισοφαρίσαμε δίκαια και στο ημίχρονο πιστεύαμε ότι πάμε καλά. Ξαναβγήκαμε στο γήπεδο και για 10-15 λεπτά ήμασταν κυρίαρχοι στο παιχνίδι, ελέγχαμε το ρυθμό και ήμουν ικανοποιημένος. Ετοιμαστήκαμε να κάνουμε αλλαγές για να πάρουμε το μάξιμουμ, και τότε τους κάναμε δώρο και δεύτερο γκολ. Μια αμαρκάριστη κεφαλιά από τη μικρή περιοχή που φυσικά άλλαξε τη ροή του αγώνα. Μέσα σε κλάσματα δευτερολέπτου η μορφή του αγώνα άλλαξε, και μετά απ' αυτό ήταν δύσκολο να σπάσουμε την άμυνά τους. Είναι απογοητευτικό να έρχεσαι σε μια δύσκολη έδρα, να παίζεις καλά και μετά ένα γκολ να τα αλλάζει όλα. Δεν υπήρχε έλλειψη ούτε εργατικότητας ούτε επιθυμίας, αλλά τους χαρίσαμε δύο γκολ, κι όταν συμβαίνει αυτό δε μπορείς να περιμένεις να φύγεις με τους τρεις βαθμούς".

* Η φωτογραφία είναι από την επίσημη ιστοσελίδα του συλλόγου.