Ο αγώνας με τους Wolves στο Molineux μου θύμισε κάτι που έλεγε ένας δάσκαλός μου στη δραματική σχολή (γνωστός, διετέλεσε και διευθυντής του Εθνικού Θεάτρου) όταν δεν του άρεσε ένας αυτοσχεδιασμός: "Ωραία, το είδαμε, το δοκιμάσαμε, ας το ξεχάσουμε". Για μένα προσωπικά, αυτό το ματς θα μπει στο χρονοντούλαπο και δεν το κόβω να ανασύρεται ποτέ till the end of time, που λένε κι εκεί στο Νησί. Βαρετό, άνοστο σαν ξαναζεσταμένη σούπα της κακιάς ώρας ακόμα κι όταν ήταν φρεσκοβρασμένη, δύο ώρες χαμένες από τη ζωή μας, όπως θέλετε πείτε το - μάλλον ό,τι χειρότερο έχουμε δει φέτος στην Premier League. 

Το μόνο σημαντικό ήταν ότι κερδίσαμε. Γιατί θα ήταν μεγάλη γκέλα ακόμα και η ισοπαλία, ακόμα και εκτός έδρας, ακόμα κι αν οι δύο ομάδες απέχουν μεταξύ τους στη βαθμολογία μόνο τέσσερις θέσεις. Ο λόγος; Αποκλείεται στη συνέχεια του πρωταθλήματος να συναντήσουμε ξανά τόσο κακή ομάδα - αυτό το υπογράφω και με τα δύο χέρια. Αυτοί οι Wolves είναι η ζωντανή ενσάρκωση της ελπίδας που τρέφουν εδώ και 18 χρόνια οι... εντιμότατοι φίλοι μας της Derby: να βρεθεί κάποιος να τους ξεφορτώσει από τη ντροπή της περιόδου 2007-'08, όταν μάζεψαν μόνο 11 πόντους στην Premier League. Υποτίθεται ότι άλλαξαν προπονητή (Rob Edwards αντί Vitor Pereira) με στόχο τη σωτηρία, κι όμως έπαιξαν με τη 16η της βαθμολογίας και είχαν... μία προσπάθεια στον στοχο, κι αυτή ήταν ένα άψυχο σουτ στο 91' που μπορεί να πέρασαν τα καλά μου χρόνια (αν υπήρξαν ποτέ) στο τέρμα, αλλά είμαι βέβαιος ότι στα 60 μου και πλησιάζοντας τα 100 κιλά θα το θεωρούσα μάλλον πάσα, ούτε καν σουτ προπόνησης. (Σημειωτέον ότι ο Matz Sels "δυσκολεύτηκε" σε όλο το ματς μόνο σε μια έξοδο που έκανε και έδιωξε με γροθιές.)

Αυτούς, λοιπόν, τους Wolves, που φαίνεται καθαρά ότι σωσμό δεν έχουν και δεν είμαι και βέβαιος αν τους νοιάζει και ιδιαίτερα, τους αφήσαμε να ελπίζουν μέχρι τα τελευταία λεπτά, άσχετα αν μάλλον δεν πίστευαν ούτε οι ίδιοι στην ισοφάριση. Υπάρχουν όμως οι τυχαίες καραμπόλες, τα αυτογκόλ, τα πέναλτι απροσεξίας και όλα αυτά, οπότε τρώγαμε έτσι κι αλλιώς τα νύχια μας μέχρι να σφυρίξει αυτός ο τύπος που λέγεται Tim Robinson και είναι θαύμα που σφυρίζει ακόμα, με τις μη-ικανότητες και την κοιλιά που διαθέτει, και να κλειδώσουμε το τέταρτο τρίποντο της χρονιάς, το οποίο είχε ακόμα μεγαλύτερη σημασία με βάση τα υπόλοιπα αποτελέσματα... Εν κατακλείδι, αυτούς τους πεθαμένους ΔΕΝ τους αναστήσαμε, κι αυτό αποτελεί είδηση, όπως και ότι γι' αυτό ευθύνεται ένας... Ιησούς. Πάμε παρακάτω...

Ειδικά το πρώτο ημίχρονο δεν βλεπόταν με τίποτα, τουλάχιστον στα 35 πρώτα λεπτά του. Οι Wolves ήταν κλεισμένοι πίσω και δεν μπορούσαν καν να πλησιάσουν στην περιοχή μας. Ήταν που ήταν κακοί από πέρσι, σκεφτείτε τους φέτος χωρίς τον Matheus Cunha... Μιλάμε για ομάδα χωρίς αρχή και τέλος. Το θέμα είναι τι κάναμε εμείς σ' αυτό το διάστημα που πήγε εντελώς στράφι: το πρώτο σουτ στο 8', ένα αριστερό του Omari Hutchinson (που όπως είχαμε προβλέψει την Κυριακή ξεκίνησε για πρώτη φορά στο πρωτάθλημα αντί του Nico Domínguez με τον Dan Ndoye να πηγαίνει αριστερά, καμιά άλλη αλλαγή αφού ο Murillo δεν ήταν ακόμα έτοιμος) έφυγε πάνω από το οριζόντιο δοκάρι, στο 24' σε σέντρα του Hutchinson ο Ndoye βρήκε ελάχιστα τη μπάλα με το κεφάλι και την έστειλε να περάσει δίπλα από το δεξί δοκάρι του Sam Johnstone και στο 37' σε κόρνερ του Elliot Anderson και απομάκρυνση της άμυνας ο Jhon Arias (θυμάται κανείς που τον γλυκοκοίταζε τον περασμένο Ιανουάριο ο Ολυμπιακος;) κόντραρε το βολέ του Neco Williams.

Από το νέο κόρνερ, πάντως, προήλθε η φάση που ΔΕΝ μας έβαλε μπροστά. Το εκτέλεσε από δεξιά ο Hutchinson και ο Igor Jesus από τη μικρή περιοχή με κεφαλιά έστειλε τη μπάλα στα δίχτυα κι έτρεξε να πανηγυρίσει το πρώτο γκολ του στην Premier League (έτσι νόμιζε). Μετά άρχισε το αλαλούμ, το γνωστό των τελευταίων εβδομάδων στην Αγγλία, αν δηλαδή ο Ndoye, που στεκόταν μπροστά στον Johnstone σε εμφανή θέση οφσάιντ αλλά δεν κουνήθηκε καθόλου, επηρέαζε το οπτικό του πεδίο. Αυτή τη φορά η απάντηση ήταν "ναι". Να το δεχτούμε. Αυτό που δεν καταπίνεται με τίποτα ήταν ότι ο Robinson και ο VAR Rob Jones (άλλη ταλεντάρα κι αυτός) χρειάστηκαν ΠΕΝΤΕΜΙΣΙ ΛΕΠΤΑ για να αποφασίσουν, μέχρι ο πρώτος να εξηγήσει από το μικρόφωνό του για να ακούσουν οι θεατές (άλλος τάχαμου δήθεν μοντερνισμός, που υπάρχει στους αγώνες του NFL στις ΗΠΑ από τη δεκαετία του 1980) το σκεπτικό της απόφασής του. Το ότι μετά έδειξαν καθυστέρηση... πέντε λεπτών, ενώ είχε προηγηθεί και τραυματισμός του Anderson, το αφήνω ασχολίαστο. Πάντως από κει και πέρα μέχρι την ανάπαυλα δεν έγινε τίποτα απολύτως.

Να ξεκινήσουν οι γηπεδούχοι πιο δυνατά το δεύτερο μέρος το περίμενα. Χαζοί ήταν, αφού είχαν καταφέρει να μας κρατήσουν στο μηδέν; Μας βρήκαν και ανεπίτρεπτα μπόσικους, και δεν ήθελε και πολύ να γίνει η ζημιά όταν στο 49' μια σέντρα του Jackson Tchatchoua βρήκε τον Arias στη μικρή περιοχή να πιάνει την κεφαλιά (που δεν είναι και το φόρτε του) πριν από τον Nicolò Savona και να στέλνει τη μπάλα δίπλα στο δεξί δοκάρι του Sels, που δεν θα μπορούσε να κάνει κάτι αν πήγαινε προς το τέρμα του. Ή στο 50', όταν στο κόρνερ του André o Emmanuel Agbadou έπιασε την κεφαλιά για να διώξει σε κόρνερ ο συμπαίκτης του στην Εθνική Ακτής Ελεφαντοστού Ibrahim Sangaré πριν ακόμα φτάσει η μπάλα στο τέρμα. (Μιας και τον αναφέραμε, ο Ibrahim, όπως ίσως και ο Willy Boly, κατά τη συμφωνία που έγινε μεταξύ CAF και Premier League θα φύγει για το Κύπελλο Εθνών Αφρικής στις 15 Δεκεμβρίου, πράγμα που σημαίνει ότι θα είναι διαθέσιμος για τους αγώνες πρωταθλήματος με Everton και Tottenham και τον ευρωπαϊκό με την Ουτρέχτη ανάμεσά τους. Πρέπει πάντως σιγά σιγά να συνηθίζουμε την απουσία του, και ίσως αυτός να είναι ο λόγος που τον αντικαθιστά τακτικά στο δεύτερο ημίχρονο ο Ryan Yates χωρίς να είναι καθόλου κακός.)

Το μήνυμα ευτυχώς ελήφθη, οι δικοί μας ξαναβγήκαν μπροστά και στο 52' είχαμε, αλληλούια αλληλούια, την πρώτη προσπάθεια εντός εστίας στο ματς (!), με τον Johnstone να διώχνει θεαματικά σε κόρνερ το ωραία χτυπημένο φάουλ του Williams. Στο 60' ο γκολκίπερ των Wolves χρειάστηκε να επέμβει ξανά, όταν ο Morgan Gibbs-White (με τις απαραίτητες αποδοκιμασίες της αντίπαλης εξέδρας να τον συνοδεύουν όπως κάθε φορά...) πέταξε διαγώνια στον Hutchinson και εκείνος, χωρίς συμπαίκτη στην περιοχή για πάσα και από πλάγια θέση, σημάδεψε την κλειστή γωνία. Στο 67' ο Sean Dyche ανακάτεψε για πρώτη φορά την τράπουλα με τη διπλή αλλαγή (Yates αντί Sangaré όπως είπαμε και ο Callum Hudson-Odoi στη θέση του Ndoye που μάλλον δεν τραβάει από αριστερά και κάποιος πρέπει να του πει να φεύγει μπροστά από τον τερματοφύλακα στα κόρνερ όταν η μπάλα βγαίνει προς τα έξω...) και στο 72' ήρθε η λύτρωση, με πρωταγωνιστές τους ίδιους ακριβώς με τη φάση του ακυρωθέντος γκολ. Ο Hutchinson φάνηκε να ταλαιπωρεί τη μπάλα στα δεξιά, αλλά τελικά σέντραρε εκεί που έπρεπε, με τον Jesus να προλαβαίνει τόσο τον Agbadou όσο και τον Johnstone που έβγαινε και να σκοράρει με κεφαλιά στο άδειο τέρμα. Πρέπει να έφαγε και καμιά μπουνιά στο κεφάλι, αλλά διόλου δεν πτοήθηκε, και αυτή τη φορά χάρηκε με την ψυχή του το παρθενικό του γκολ στο καλύτερο πρωτάθλημα του κόσμου, πρώτα ανοίγοντας τα χέρια σαν τον... συνονόματό του στο άγαλμα πάνω από το Rio de Janeiro και μετά κάνοντας με τις παλάμες του τον πανηγυρισμό-σήμα κατατεθέν του με το στόμα του κροκόδειλου! Εννοείται ότι αναδείχθηκε Παίκτης του Αγώνα.

O Edwards δεν είχε άλλη λύση από το να μας μπερδέψει με πολλές αλλαγές ταυτόχρονα, και έκανε τρεις μαζεμένες στο 81' κι άλλη μία τέσσερα λεπτά αργότερα. Εμείς πάλι μάλλον από ένστικτο γυρίσαμε πίσω για να αποφύγουμε τη "στραβή" (που συνήθως έρχεται όταν γυρίζεις πίσω αλλά άντε να το εξηγήσεις αυτό στους ποδοσφαιριστές), και ακόμα κι όταν βγαίναμε μπροστά σκοπός ήταν περισσότερο να φάμε χρόνο παρά να απειλήσουμε. Έτσι καταγράφηκαν, ως το 96' που τελείωσε το ματς, δύο ακόμα φάσεις για τους γηπεδούχους (στο 89' με τη διαγώνια μπαλιά του Mateus Mané προς τη μικρή περιοχή μας, όπου ο άφαντος σε όλο τον αγώνα Jørgen Strand Larsen ήταν πολύ πίσω για να κάνει την προβολή, και στο 91' με το σουτ που λέγαμε και μόνο με σουτ δεν έμοιαζε, του Marshall Munetsi στα χερια του Sels) και η τρίτη μας αλλαγή, με τον Gibbs-White να αποχωρεί κουτσαίνοντας ελαφρά και τον Domínguez να τον αντικαθιστά για τα τελευταία δευτερόλεπα. 

Η νίκη αυτή, λοιπόν, αποκτά μεγάλη σημασία καθώς ξεφύγαμε πέντε βαθμούς από τη Burnley (0-1 εντός από την Crystal Palace) και ίσως τέσσερις από τη West Ham, αν αύριο χάσει στο Old Trafford από τη Manchester United στον αγώνα που κλείνει την αυλαία της 14ης αγωνιστικής, κι ακόμα μεγαλύτερη εφόσον η Leeds, που το έχει βάλει πείσμα να μείνει στην κατηγορία (και ο Daniel Farke στη θέση του), μετά από πολύ καλή εμφάνιση λύγισε στην έδρα της την ασταθή (και) φέτος Chelsea με 3-1, αλλά παρέμεινε έναν βαθμο πίσω μας. Επίσης πλησιάσαμε στους δύο βαθμούς τη Fulham, που χθες στο Craven Cottage έχανε 1-5 από τη Manchester City και κόντεψε να ισοφαρίσει στις καθυστερήσεις (τελικό 4-5)! Η έτερη ματσάρα της αγωνιστικής έγινε στο Brighton, όπου η Aston Villa που έχανε 2-0 έφυγε νικήτρια με 4-3 (με τον Στέφανο Τζίμα να ξεκινάει τον αγώνα αλλά δυστυχώς να αποχωρεί τραυματίας στο 24'). Ο κατήφορος της Liverpool συνεχίζεται (1-1 στο Anfield με τη Sunderland που δεν ξεκολλάει από τις πρώτες θέσεις), θρίλερ χθες και στο Newcastle όπου η Tottenham ισοφάρισε στο τέλος (2-2), η δε Everton, την οποία θα επισκεφθούμε το Σάββατο για πρώτη φορά στο νέο της γήπεδο, πέρασε νικηφόρα από την έδρα της Bournemouth που τελευταία... ρετάρει (0-1). Κι όλοι δουλεύουν για την Arsenal, που καθάρισε εύκολα εντός τη Brentford (2-0) και απολαμβάνει τη μοναξιά της κορυφής. 

Wolves: Johnstone, Mosquera (Mané 81'), Agbadou, Toti, Tchatchoua (Hoever 81'), André, João Gomes (Munetsi 85'), Møller Wolfe, Arias (Arokodare 81'), Bellegarde (Hwang 67'), Strand Larsen.
Forest:Sels, Savona, Milenković, Morato, Williams, Sangaré (Yates 67'), Anderson, Hutchinson, Gibbs-White (Domínguez 93'), Ndoye (Hudson-Odoi 67'), Igor Jesus.
Σκόρερ: Igor Jesus 72'.
Διαιτητής: Tim Robinson. Κίτρινες: João Gomes 52', Mosquera 67' -  Milenković 19', Anderson 61'.
Θεατές: 28.646 (Forest: περίπου 3.000).

Sean Dyche: "Αυτοί οι αγώνες είναι πολύ δύσκολοι. Οι Wolves μάχονται για τη ζωή τους και όλοι περιμένουν την πρώτη τους νίκη. Σε όλο το παιχνίδι μάς έβαζαν δύσκολα (σ.σ. πολύ ευγενικός ο Sean, ο Edwards είπε ότι η ομάδα του δεν δυσκόλεψε σοβαρά τη Forest και ήταν σαν να καθόταν και να περίμενε να χάσει). Είμαι ευχαριστημένος από τη νοοτροπία μας. Είδατε πώς το παλέψαμε, και ό,τι κι αν δοκίμασαν οι αντίπαλοί μας στο δεύτερο ημίχρονο το χειριστήκαμε σωστά. Δεν θα έλεγα ότι αισθάνομαι 'ανακούφιση' που ο Jesus σκόραρε, αλλά κάθε παίκτης θέλει ανταμοιβή για τη δουλειά του κι αυτός έχει δουλέψει πολύ και έχει παραμείνει γερός. Η σέντρα ήταν πολύ καλή, κάρφωσε τα μάτια του στη μπάλα, έκανε δύο βήματα και έβαλε το κεφάλι του εκεί που έπρεπε με μια γενναία κίνηση. Ήταν η βραδιά του απόψε, γιατί η νίκη μας ήταν μεγάλη. Έχουμε κερδίσει έδαφος από την ημέρα που ήρθαμε, και αυτό με ευχαριστεί. Οι παίκτες άκουσαν αυτά που τους είπαμε και τα εφάρμοσαν στους αγώνες. Πιστεύω πως την Κυριακή παίξαμε καλύτερα από σήμερα αλλά δεν ανταμειφθήκαμε, ενώ απόψε χρειάστηκε να πάρουμε τη νίκη με νύχια και με δόντια και κρατώντας την εστία μας ανέπαφη, κάτι που επίσης με χαροποίησε. Όσο για την απόφαση του VAR, ο Dan δεν κινείται καθόλου, απλώς στέκεται εκεί. Πού να πάει δηλαδή; Δεν νομίζω ότι ο τερματοφύλακας μπορούσε να αποκρούσει, είτε έβλεπε τη μπάλα είτε όχι. Δεν βγάζω νόημα. Δεν ξέρω γιατί όλοι αυτοί οι άνθρωποι που είδαν τη φάση στο στούντιο του VAR έστειλαν τον διαιτητή στην οθόνη. Μου αρέσει το VAR, είναι χρήσιμο στο άθλημα. Δίνει μεγαλύτερη ισορροπία. Δεν είναι και πολύ καλό για τον κόσμο, αλλά καμιά φορά αν είσαι προπονητής η επαγγελματική σου ζωή εξαρτάται από αυτό. Οφείλω να πω όμως ότι η απόφαση απόψε ήταν λανθασμένη, γιατί σε μια άλλη βραδιά ίσως και να μας στοίχιζε. Ευτυχώς δεν μας στοίχισε".

* Η φωτογραφία είναι από την ιστοσελίδα Sports Mole.