Κάναμε μεγάλο λάθος που ειρωνευτήκαμε τη Reading το περασμένο Σάββατο. Γιατί; Γιατί, απλά, δε μας παίρνει! Μια ομάδα που φέτος (και όχι μόνο) έχει αναστήσει τον κάθε πικραμένο της Championship δεν δικαιούται δια να ομιλεί, που έλεγε κι ο μακαρίτης ο Μένιος. Την ώρα που η Huddersfield προκαλούσε το κοινό αίσθημα, κατέβαζε τα δεύτερα στο Birmingham (δεν είναι υπερβολή, 10 αλλαγές στην ενδεκάδα σε σχέση με το προηγούμενο παιχνίδι της) και έχανε με τα χέρια κάτω 2-0 απέναντι σε δέκα παίκτες (!), την ώρα που η Aston Villa έγραφε εκεί που δεν πιάνει μελάνι την ιστορία μιας ομάδας με την οποία συνεργάζεται εδώ και χρόνια (τελευταίο δείγμα ο δανεισμός του Ross McCormack που μας κόστισε ένα σωρό λεφτά για 7 ματς και 1 γκολ από τον Ιανουάριο) και έχανε επίσης χαλαρουίτα με 1-0 στο Blackburn, οι Reds επέτρεπαν στην QPR των 6 σερί ηττών να τους νικήσει 2-0 και να εξασφαλίσει το δικό της τομάρι.

Γιατί το δικό μας, όπως τα κάναμε σήμερα, είναι έτοιμο για τα γουναράδικα, αν δεν σοβαρευτούμε έστω την τελευταία αγωνιστική και δεν νικήσουμε στο γήπεδό μας την αδιάφορη Ipswich. Εδώ που τα λέμε, ίσως κι αυτό να μη φτάσει! Ας τα πάρουμε από την αρχή. Η Burton σώθηκε σήμερα οριστικά με την ισοπαλία που πήρε στο Barnsley (1-1), αφήνοντας Forest, Birmingham και Blackburn να ανησυχούν για το ποια από τις τρεις θα ακολουθήσει στη League One τις Rotherham και Wigan.  Η Birmingham, που βρίσκεται πλέον δύο βαθμούς πάνω από μας, αντιμετωπίζει εκτός έδρας τη Bristol City, που μετά τη σωτηρία έχει ως μόνο κίνητρο μια καλή τελευταία φετινή εμφάνιση μπροστά στον κόσμο της. Οι φορμαρισμένοι Robins έκαναν την έκπληξη της ημέρας νικώντας 1-0 εκτός τη Brighton και στερώντας της τη φιέστα της πρωταθλήτριας (αν και η άνοδος είναι εδώ και κάποια παιχνίδια εξασφαλισμένη). Η δε Blackburn, που είναι πίσω μας με την πιο βραχεία κεφαλή που γίνεται (ίδιοι βαθμοί, ένα γκολ χειρότερη διαφορά τερμάτων από μας αλλά μακράν χειρότερη επίθεση, παράγοντας που θα μετρήσει υπέρ μας σε περίπτωση καθολικής ισοβαθμίας), θα παίξει στο Λονδίνο με τη Brentford, μια τίμια συνοικιακή ομάδα που αν και αδιάφορη κόντεψε σήμερα να χαλάσει εντελώς το πάρτι της Fulham για την είσοδο στα πλέι-οφ στο Craven Cottage (1-1). Aν λοιπόν η Forest νικήσει, μένει στην κατηγορία σε περίπτωση που δεν νικήσει η Birmingham ή η Blackburn ή και οι δύο. Αν δεν νικήσει, κολλημένο το μάτι στο κινητό για updates από το Griffin Park. Αν η Blackburn φέρει καλύτερο αποτέλεσμα, καλωσορίσαμε και πάλι στη League One. Ακόμα κι αν νικήσουμε και οι δύο, αν οι Rovers νικήσουν με δύο γκολ παραπάνω από μας (ή σε περίπτωση ήττας αν χάσουν με δύο γκολ λιγότερα από μας) αρπάζουν στη θέση μας το σωσίβιο της τελευταίας στιγμής. Με ισοπαλία και στα δύο ματς σωζόμαστε!

Η Forest, λοιπόν, κατέβηκε στο Λονδίνο και βγήκε στο χορτάρι του Loftus Road (του πρώτου γηπέδου στη Βρετανία που έβαλε πλαστικό χλοοτάπητα στη δεκαετία του 1980 και ευτυχώς τον κατάργησε, για να μαθαίνουν οι νεότεροι) για να αντιμετωπίσει μια ομάδα γεμάτη παλιούς γνώριμους. Από τις κακές γνωριμίες, πάντως. Πρώτα απ' όλα ο Ian Holloway, που μας στέρησε την είσοδο στον τελικό των πλέι-οφ το 2010 ως μάνατζερ της Blackpool κι από τότε έχει δημιουργήσει μια δυσμενέστατη για μας παράδοση κάθε φορά που παίζουμε με ομάδα του. Στην ενδεκάδα της QPR o James Perch, προϊόν των ακαδημιών της Forest αλλά υπό διαρκή αμφισβήτηση όσο βρισκόταν στο City Ground, πριν φύγει για τη Newcastle και παίξει και στην Premiership με τους Magpies, αλλά και ο Joel Lynch, που γλίτωσε στο τσακ την εποχή Fawaz Al-Hasawi αφού έφυγε για τη Huddersfield μια μέρα πριν αναλάβει την ομάδα ο σημερινός -και μόνο για κάποιες μέρες ακόμα, όπως ακούγεται- Πρόεδρός της, ενώ βρισκόταν εμφανώς σε δυσμένεια, και είχε σήμερα την ευκαιρία, όπως θα δούμε, να πάρει την εκδίκησή του. Στον πάγκο ήταν ο Jamie Mackie, που έπαιξε ουσιαστικά μόνο μια χρονιά στους Reds πριν καταλήξει δανεικός στη Reading και μετά ελεύθερος στους R's. Ο Mackie μπήκε αλλαγή, όπως και ο Michael Doughty, γιος του αείμνηστου Προέδρου μας Nigel Doughty και οπαδός της QPR, από τις ακαδημίες της οποίας άλλωστε ξεκίνησε. Ο Holloway έδωσε το σύνθημα από την περασμένη εβδομάδα: "Πάμε να νικήσουμε και να σωθούμε μια και καλή". Ατυχώς για μας, εισακούστηκε.

Ο Mark Warburton είπε να διατηρήσει την ενδεκάδα που νίκησε τη Reading, αλλά δεν ήταν γραφτό. Στην προθέρμανση ο Danny Fox ένιωσε ενοχλήσεις στον αστράγαλο και χρειάστηκε να μπει στη θέση του ο Dani Pinillos και να καθίσει στον πάγκο ο αρχικά εκτός 18άδας Thomas Lam. Εκτός αποστολής ήταν δυστυχώς και ο Zach Clough, που θα μπορούσε να βοηθήσει στο τέλος, αλλά ένας μικροτραυματισμός δεν τον άφησε, και τώρα ο μικρός ίσως μέσα του να καταριέται την τύχη του που του χρόνου η Forest μπορεί να παίζει League One, ενώ η παλιά του ομάδα, η Bolton, έχει ήδη ανεβεί στην Championship...

Μεγάλος πρωταγωνιστής του αγώνα, ως είθισται στα ματς της Forest, ήταν ο αντίπαλος τερματοφύλακας. Λίγο πριν τη σέντρα, ο Alex Smithies τιμήθηκε ως παίκτης της χρονιάς για τους Rangers (πράγμα που λέει πολλά για τη φετινή δυναμικότητα των Λονδρέζων, που έχουν δεχθεί 62 γκολ στο πρωτάθλημα, ή 1,38 ανά αγώνα αν προτιμάτε). Μετά ο Smithies είπε να ευχαριστήσει τους οπαδούς της ομάδας του για την τιμή που του έκαναν και κατέβασε τα ρολά, πραγματοποιώντας σπουδαίες αποκρούσεις. Βεβαίως την πρώτη φοβερή επέμβαση του ματς την έκανε ο Jordan Smith μόλις στο 6', όταν έδιωξε το σουτ του Pawel Wszołek και με υπερπροσπάθεια κράτησε εκτός εστίας και την κεφαλιά-ριμπάουντ του Matt Smith όσο χρειαζόταν ώστε να δώσει την ευκαιρία στον Joe Worrall να αποκρούσει πάνω στην γραμμή. Ο Smithies έκανε την αρχή σε ένα φοβερό σουτ του -και πάλι πολύ δραστήριου- Mustapha Carayol στο 15', ίσως στην τελευταία σοβαρή φάση ενός μάλλον βαρετού πρώτου ημιχρόνου, όπου ένα σουτ του Massimo Luongo που απέκρουσε ο Smith στο 31' και μια κεφαλιά του... αντιπάλου Smith τέσσερα λεπτά αργότερα έσπασαν τη μονοτονία μιας διαρκούς μάχης στο κέντρο.

Η μανία της Forest να δέχεται γκολ στα τέλη των πρώτων ημιχρόνων και (κυρίως) τις αρχές των δεύτερων έμελλε να καθορίσει την τύχη του αγώνα. Στο 48' η QPR έριξε μια προειδοποιητική βολή με νέα κεφαλιά του Smith που αστόχησε ελάχιστα. Δεν αστόχησε όμως στο επόμενο λεπτό ο Conor Washington. Ο συμπαίκτης του Jamie Ward στην Εθνική Βόρειας Ιρλανδίας δέχτηκε μια πανέμορφη κάθετη μπαλιά από τον Luongo και πλάσαρε τον δικό μας Smith πάνω στην έξοδο. Σα να μην έφτανε αυτό, στο 60' η άμυνά μας απέτυχε να απομακρύνει σωστά μετά από κόρνερ (τι πρωτότυπο!), ο Ryan Manning επανέφερε και ο Lynch σκόραρε με κοντινή κεφαλιά, για δεύτερη φορά εναντίον μας από τότε που μας άφησε (η πρώτη ήταν με τη Huddersfield το 2014, στο 43ο δευτερόλεπτο...).

Ο Warburton πήρε τα ρίσκα του. Τι άλλο να έκανε; Και οι δύο κύριοι αντίπαλοι στην υπόθεση "σωτηρία" νικούσαν. Άλλαξε το σύστημα σε 3-5-2 περνώντας τρίτο σέντερ μπακ τον Matt Mills αντί του Pinillos, ενίσχυσε τη μεσοεπιθετική γραμμή με τον Matty Cash αντί του Ben Brereton που σήμερα δεν έπαιξε καλά και έπαιξε το χαρτί Ward αντί Carayol. Λίγο έλειψε να δικαιωθεί αμέσως. Στο 68' ο Smithies δεν κατάφερε να συγκρατήσει το σουτ του Ward, o Worrall έπιασε την κεφαλιά αλλά οι αμυντικοί απομάκρυναν λίγο πριν η μπάλα περάσει τη γραμμή. Ακολούθησαν η απώλεια της ευκαιρίας στο 75' εξαιτίας της έλλειψης ψυχραιμίας του Cash, που σούταρε άουτ ενώ ο Britt Assombalonga βρισκόταν σε εμφανώς καλύτερη θέση, η φανταστική απόκρουση του Smithies στο 81' στο σουτ του David Vaughan και η ακόμα καλύτερη στο 91' σε κεραυνό του Cash. Αυτό ήταν, game over και την άλλη Κυριακή τα σπουδαία...

Η σεζόν, λοιπόν, τελειώνει με τη Forest να έχει πετύχει μόνο δύο νίκες σε 23 εκτός έδρας αγώνες. Κι αν πιστεύετε στους οιωνούς, ΜΗ δείτε το τελευταίο παιχνίδι. Δυστυχώς η σύμπτωση είναι εξοργιστικά μεγάλη. Το 2005, όταν οι Reds αποχαιρέτησαν την Championship, είχαν αλλάξει πάλι προπονητή μεσούσης της σεζόν (Gary Megson αντί Joe Kinnear, με υπηρεσιακό τον Mick Harford), είχαν χάσει την προτελευταία αγωνιστική στο Loftus Road από την QPR (2-1) και είχαν ακολουθήσει στη League One τη Rotherham, που υποβιβάστηκε και φέτος! Βέβαια τότε στο Λονδίνο είχε γραφτεί ουσιαστικά η τελευταία πράξη του δράματος, αφού στο τελευταίο ματς (εντός με τη Gillingham) δεν υπήρχαν πια ελπίδες. Φέτος υπάρχουν, η σωτηρία είναι ακόμα στο χέρι μας και οφείλουμε να το εκμεταλλευτούμε, αυτές τις τελευταίες μέρες πριν την αλλαγή στο ιδιοκτησιακό καθεστώς που φαίνεται πλέον καθαρά.

QPR: Smithies, Perch, Lynch, Onuoha, Bidwell, Wszolek, Luongo, Freeman (Doughty 82'), Manning, Washington (Mackie 66'), Smith (N'Gbakoto 82').
Forest: Smith, Lichaj, Worrall, Mancienne, Pinillos (Mills 62'), Vaughan, Cohen, Brereton (Cash 61'), Osborn, Carayol (Ward 62'), Assombalonga.
Σκόρερς: Washington 49', Lynch 60'.
Διαιτητής: James Linington. Κίτρινες: Onuoha 4', Manning 58' - Osborn 72', Vaughan 76', Ward 80'.
Θεατές: 16.474 (Forest: 1.823).

Mark Warburton: "Το σημερινό αποτέλεσμα ήταν απογοητευτικό για ευνόητους λόγους. Το 0-0 του ημιχρόνου ήταν μάλλον δίκαιο, είχαμε κατοχή της μπάλας και δεν απειλούμασταν. Κάναμε λάθη, μείναμε πίσω στο σκορ και μετά κυνηγούσαμε απελπισμένα το γκολ. Δημιουργήσαμε ευκαιρίες και πρέπει να ανταμειβόμαστε για την προσπάθειά μας, αλλιώς τα στατιστικά δε λένε τίποτα. Η QPR κατάλαβε ότι αν τη νικούσαμε θα την περνούσαμε και τα πράγματα θα γίνονταν δύσκολα, αλλά δεν ένιωσα να απειλούμαστε. Ο τερματοφύλακάς της ήταν πολύ καλός, ειδικά προς το τέλος. Τώρα είμαστε πια στην καρδιά της μάχης, αλλά τα παιδιά ξέρουν από μάχες και έχουν νιώσει την πίεση. Ξέρουμε τι πρέπει να κάνουμε. Τους έδωσα δύο μέρες ρεπό για να γεμίσουν τις μπαταρίες τους και να προετοιμαστούμε κατάλληλα. Χρειαζόμαστε αποτέλεσμα και πρέπει να το πάρουμε. Ας ελπίσουμε ότι σε ένα γεμάτο City Ground και με τον αγωνιστικό χώρο σε καλή κατάσταση θα τα καταφέρουμε. Ξέρουμε τι διακυβεύεται, ξέρουμε τι ευθύνες έχουμε. Πάμε να παίξουμε".

* Η φωτογραφία είναι από την ιστοσελίδα της εφημερίδας Nottingham Post.