Τελικά, μάλλον τον θέλουμε τον Γάλλο μας! Ο Sabri Lamouchi έφυγε, το (σχεδόν εξ ολοκλήρου γαλλικό) επιτελείο του επίσης, ο "ατακτούλης" José Anigo επιτέλους ξεκαθαρίστηκε ότι δεν εργάζεται πια για τον σύλλογο, αλλά το γαλλικό στοιχείο θα παραμείνει στη Nigel Doughty Academy και στο City Ground! Εκτός του Loïc Mbe-Soh στα κόκκινα ντύθηκε και ο Anthony Knockaert, που υπέγραψε από τη Fulham ως δανεικός μέχρι τον Ιανουάριο (και βλέπουμε, γιατί υπάρχει και οψιόν αγοράς) και ξανασμίγει με τον παλιό του προπονητή στη Brighton Chris Hughton, σε μια προσπάθεια να κάνει "καρέ" των ανόδων!

Μάλιστα! Ο γεννημένος στο Roubaix στις 20 Νοεμβρίου 1991 επιθετικός χαφ (που με τα 1,72 μ. του λόγω χαμηλού κέντρου βάρους και καλού χειρισμού της μπάλας μπορεί να παίξει και ως εξτρέμ, αλλά και ως περιφερειακός κυνηγός) έχει στο βιογραφικό του περισσότερες ανόδους και από τον ίδιο τον Hughton, και όχι μόνο αυτό: έχει παίξει σε τρεις αγγλικούς συλλόγους και έχει ανεβεί από την Championship στην Premier League και με τους τρεις! Εντυπωσιακό κατόρθωμα, δεδομένου ότι και στους τρεις υπήρξε βασικό και αναντικατάστατο μέλος της ομάδας που έκανε το μεγάλο βήμα, όπως θα δούμε στη συνέχεια. Αλλά καλύτερα να πάρουμε τα πράγματα από την αρχή.

Μικρός ο Knockaert (επειδή όλοι το κάνουν λάθος, να σημειώσουμε ότι προφέρεται "Κνοκέρτ") ήταν... ανήσυχο παιδάκι και γύρισε τις ακαδημίες πέντε συλλόγων της Γαλλίας και του Βελγίου (Wasquehal, Leers, Lens, Mouscron, Lesquin) πριν τελικά βρει το πρώτο επαγγελματικό συμβόλαιό του το 2009 με τη Guingamp. Πάντα γούσταρε την Αγγλία και το 2008 λίγο έλειψε να μεταγραφεί στη Leeds, αλλά η Lens ζητούσε κάποια τροφεία που οι "λατρεμένοι μας" από το Yorkshire δεν ήθελαν να δώσουν. Έπαιξε το πρώτο του επαγγελματικό παιχνίδι στις αρχές της περιόδου 2010-'11, και μάλιστα σκόραρε στη νίκη της "En Avant" με 2-1 επί της Grenoble για το γαλλικό League Cup. H Guingamp έπαιζε τότε στην τρίτη κατηγορία, αλλά από τότε ο Knockaert είχε το κοκαλάκι της νυχτερίδας και τη βοήθησε... να ανεβεί στη Ligue 2, αγωνιζόμενος σε 27 ματς και πετυχαίνοντας 5 γκολ. Στη μεγαλύτερη κατηγορία τα στατιστικά του ήταν ακόμα καλύτερα, με 40 συμμετοχές και 13 γκολ! Είχε ήδη αγωνιστεί στην Εθνική Γαλλίας Κ20 (10 ματς, 4 γκολ) και η πολύ καλή χρονιά του στη Ligue 2 έγινε αφορμή να κληθεί και στην Κ21, να σκοράρει στο ντεμπούτο του (2-1 επί της Χιλής) και να κάνει δύο ακόμα εμφανίσεις προς τα τέλη του 2012.

Την εποχή εκείνη είχε ήδη ταξιδέψει στην Αγγλία. Αρχικά τον ήθελε η Newcastle (όπως και η Benfica και η γαλλική Montpellier), αλλά τελικά τον κέρδισε η Leicester, που πλήρωσε 2,5 εκατομμύρια λίρες για να τον αποκτήσει από τη Guingamp και να του κάνει τριετές συμβόλαιο. Και ο... χρυσοδάκτυλος παρά λίγο να κάνει το θαύμα του από την πρώτη κιόλας σεζόν! Μετά από μια γεμάτη περίοδο φτάσαμε στο φινάλε της 4ης Μαΐου 2013. Η Forest του Billy Davies ήθελε μόνο νίκη στο City Ground επί της Leicester για να μπει πάνω στο νήμα στα πλέι-οφ. Δυστυχώς όμως, ένα γκολ του Knockaert στις καθυστερήσεις σήμαινε ότι οι Foxes μάς είχαν κλέψει τη θέση (2-3). Αυτή ήταν η καλή όψη του νομίσματος. Η κακή ήταν ότι ο Anthony ήταν ο αρνητικός πρωταγωνιστής στη φάση που έκανε το γύρο του κόσμου στον δεύτερο ημιτελικό των πλέι-οφ με τη Watford: πάλι στις καθυστερήσεις κέρδισε ένα πέναλτι που αν γινόταν γκολ θα έδινε στη Leicester την πρόκριση στον τελικό, το εκτέλεσε ο ίδιος, ο γκολκίπερ των Hornets Manuel Almunia απέκρουσε και στην εξέλιξη της φάσης ο Troy Deeney σκόραρε στην άλλη άκρη του γηπέδου, δίνοντας στη Watford το εισιτήριο. Πάντως με 47 συμμετοχές και 9 γκολ έκανε αίσθηση (Νεαρός Παίκτης της Σεζόν, ενώ το πρώτο του γκολ στο πρωτάθλημα, εναντίον της Huddersfield, ένας κεραυνός στο "Γ" από τα 30 μέτρα και βάλε, βγήκε Γκολ της Σεζόν).

Την επόμενη χρονιά (50 ματς, 7 γκολ) ήταν από τους πρωταγωνιστές της ανόδου της ομάδας του στην Premiership, και μάλιστα ως πρωταθλήτριας, μετά από ένα φοβερό αήττητο σερί που κράτησε από τις αρχές Δεκεμβρίου ως τις αρχές Απριλίου, όταν η άνοδος είχε πια κριθεί! Το όνειρο είχε γίνει πραγματικότητα, αλλά μετά ήρθε η ανώμαλη προσγείωση: αν και έπαιξε στο πρώτο ματς της σεζόν 2014-'15 βασικός, το ξεπέταγμα του Marc Albrighton του στοίχισε τη θέση του, έπαιξε στο μεγαλύτερο μέρος της περιόδου στις ρεζέρβες και ολοκλήρωσε με μόλις 11 συμμετοχές στην πρώτη ομάδα (9 στο πρωτάθλημα), χωρίς να σκοράρει. Πολλές ομάδες της Championship ενδιαφέρθηκαν να τον αποκτήσουν δανεικό, αλλά ο Nigel Pearson δεν τον έδινε. Στο τέλος της σεζόν το συμβόλαιό του έληξε.

Μετά θυμήθηκε πάλι το Βέλγιο, και πήγε να παίξει στη Standard Λιέγης ως ελεύθερος, χάνοντας την ευκαιρία να πανηγυρίσει με τη Leicester το πρωτάθλημα Αγγλίας. Ξεκίνησε καλά, σκόραρε στο ντεμπούτο του, σκόραρε και στο Europa League εναντίον της βοσνιακής Željezničar και της νορβηγικής Molde, έβγαλε τον προπονητή του Yannick Ferrera στα μανταλάκια του Twitter γιατί τον έκανε αλλαγή σε ένα ματς (δεν είναι και το πιο ήρεμο παιδί του κόσμου γενικά), ζήτησε συγγνώμη, αλλά το γυαλί είχε ραγίσει, ήθελε και ο ίδιος να επιστρέψει στην Αγγλία και ήρθε ως σωτήρας του ο Hughton, που τον ζήτησε και τον πήρε στη Brighton της Championship τον Ιανουάριο του 2016, μετά από κάπου έξι μήνες στο Βέλγιο. Ως τη λήξη της περιόδου είχε 16 ματς και 5 γκολ, είχε βγει Παίκτης του Μήνα τον Απρίλιο και είχε γευτεί μία ακόμα απογοήτευση, καθώς οι Seagulls αποκλείστηκαν στα ημιτελικά των πλέι-οφ από τη Sheffield Wednesday.

Στη δεύτερη αγωνιστική της περιόδου 2016-'17. ο Knockaert άνοιξε το σκορ στο 3-0 της ομάδας του επί της Forest. Ήταν μια καταπληκτική χρονιά, που έφερε τους Seagulls να ανεβαίνουν απευθείας στην Premiership με μαέστρο τον Hughton μετά από 34 ολόκληρα χρόνια απουσίας, άσχετα αν στο τέλος χαλάρωσαν και έχασαν στην τελευταία αγωνιστική τον τίτλο του πρωταθλητή της Championship από τη Newcastle. O Knockaert τον Μάρτιο του 2017 υπέγραψε νέο συμβόλαιο ως το 2021 και ολοκλήρωσε την περίοδο με 45 ματς, 15 γκολ και 9 ασίστ! Καμια έκπληξη λοιπόν που βγήκε Παίκτης της Χρονιάς στην κατηγορία... Η δεύτερη απόπειρά του να καθιερωθεί στην Premiership ήταν επιτυχημένη αυτή τη φορά, αφού το 2017-'18 είχε 37 ματς (33 στο πρωτάθλημα) και 3 γκολ, αλλά και την πρώτη του κόκκινη κάρτα εξαιτίας ενός πολύ άσχημου μαρκαρίσματος (λόγω... νεύρων) σε αγώνα με την Everton. H Brighton τερμάτισε 15η και σώθηκε.

Το 2018-'19 σήμανε το πρώτο του γκολ στο FA Cup μετά από τόσο καιρό στην Αγγλία. 36 αγώνες, 4 γκολ και 7 ασίστ ήταν ο απολογισμός του, η Brighton φλέρταρε με τον υποβιβασμό αλλά αποδείχθηκε εφτάψυχη (17η). Τον Μάιο του 2019 ο Hughton απομακρύνθηκε, ανέλαβε ο Graham Potter και την επόμενη σεζόν ο Knockaert βρέθηκε δανεικός στη Fulham, επιστρέφοντας στη δεύτερη τη τάξει κατηγορία. Έκανε αυτό που ξέρει καλύτερα από όλα: 46 συμμετοχές, 4 γκολ και φυσικά... άνοδος μέσω πλέι-οφ, παρέα με τους Harry Arter και Cyrus Christie, και παίζοντας στα κρίσιμα τελευταία ματς της σεζόν ακόμα και ως "φουνταριστός" μετά τον τραυματισμό του Aleksandar Mitrović. Την εποχή της καραντίνας η Fulham αποφάσισε να τον αποκτήσει με κανονική μεταγραφή και το έκανε τον περασμένο Ιούλιο, βάζοντας το χέρι βαθιά στην τσέπη και βγάζοντας 15 εκατομμύρια! Χαλάλι βέβαια, αφού η άνοδος ήρθε...

Φέτος όμως τα πράγματα δεν πήγαν όπως τα υπολόγιζε. Όπως κατάλαβαν με τον ίδιο σκληρό τρόπο και οι Arter και Christie, o Scott Parker προτιμούσε τις μεταγραφές του καλοκαιριού. Ο Knockaert έπαιξε μόνο σε τρεις αγώνες του League Cup, απέναντι σε Ipswich, Sheffield Wednesday και Brentford, καταγράφοντας μόνο μία ασίστ στο δεύτερο ματς. Δεν είναι λοιπόν να απορεί κανείς με το χαρούμενο μήνυμά του στο Twitter αμέσως μόλις έκλεισε η μετακίνησή του στη Forest: "Μου έφτιαξε την Παρασκευή... Τώρα μπορώ να ξαναπαίξω μπάλα με χαμόγελο". Εμείς να δεις, Anthony, πόσο θέλουμε να χαμογελάσουμε, και ελπίζουμε το πολύτιμο "know-how" σου να μας βοηθήσει να εκπληρώσουμε και τα δικά μας όνειρα...

Υ.Γ.: Υπήρχαν πληροφορίες που ήθελαν να αποκτούμε, επίσης πάνω στη λήξη της περιόδου των "εγχώριων" μεταγραφών, ως δανεικό από τη West Brom και τον Πολωνό διεθνή Kamil Grosicki, αλλά επίσημη ανακοίνωση δεν υπήρξε ακόμα. Θα δούμε μήπως υπάρξει αύριο... 

* Η φωτογραφία είναι από την επίσημη ιστοσελίδα του συλλόγου.