Τον λένε Brennan Johnson. Στις αρχές του αιώνα μας ο μπαμπάς του φόρτωνε με γκολ τις αντίπαλες εστίες φορώντας τη φανέλα της Forest. Ο μικρός πέτυχε σήμερα το πρώτο του γκολ με την ανδρική ομάδα των Reds.  Το να βάζεις γκολ σε ματς με τη Derby, κερδίζοντας μάλιστα την ισοπαλία και τη διατήρηση του Brian Clough Trophy σχεδόν από το πουθενά, αρκεί για να μείνεις στην ιστορία της ομάδας. Έστω και με μόλις δέκα συμμετοχές (εκτός από τις φετινές είχε και πέντε ακόμα σε προηγούμενες σεζόν), έστω κι αν έχει βουίξει η πιάτσα ότι μάλλον θα είναι το τελευταίο σου γιατί μέχρι την Τρίτη θα είσαι παίκτης της Brentford...

Θλίψη, σίγουρα, να φύγει αυτό το παιδί, που στα 20 χρόνια του δείχνει να έχει τεράστια προσόντα. Αλλά ας μην προτρέχουμε, στο σύγχρονο ποδόσφαιρο όλα αλλάζουν στη στιγμή και οι Bees φέρονται απρόθυμοι να δώσουν τα 10 εκατομμύρια που ζητάμε. Όλα αυτά βέβαια πριν το σημερινό γκολ... Ένα γκολ που επισφράγισε μια καλή προσπάθεια στο δεύτερο ημίχρονο, αλλά είχε μέσα και όλη τη σημερινή τύχη της ομάδας συμπυκνωμένη. Τύχη που ο μακράν χειρότερος παίκτης της έφτιαξε το γκολ της ισοφάρισης, τύχη που ο Tim Robinson, ένας από τους χειρότερους διαιτητές της Championship, δεν είδε πέναλτι μαρς εναντίον της (εδώ λέμε ΜΟΝΟ αλήθειες), τύχη που το γόνατο του σέντερ μπακ της βρέθηκε στη σωστή θέση, τύχη που η σέντρα συνέλαβε την άμυνα της Derby κοιμώμενη και το σουτ του Johnson πέρασε κάτω από το σώμα του γκολκίπερ. Τύχη που κέρδισε χρόνο για τον Chris Hughton, ο οποίος μάλλον πρέπει να άρχισε ήδη να καταλαβαίνει κάποια πράγματα...

Ο Ιρλανδός μάνατζερ, τον οποίο απλά δεν γίνεται να μη σέβεσαι για όσα έχει καταφέρει στην κατηγορία, οφείλει να ελευθερωθεί από την εσωτερική (κυρίως) πίεση που νιώθει. Δεν μιλάω για αυτή του εμετικού "You're getting sacked in the morning" ("το πρωί απολύεσαι", σύνθημα συνήθως κοροϊδευτικό από τους αντίπαλους οπαδούς αλλά προς μεγάλη μου απογοήτευση τελευταία και από κάποιους δικούς μας) - σιγά μην αγγίζουν αυτά τα γελοία πράγματα έναν ποδοσφαιράνθρωπο της δικής του εμπειρίας. Εννοώ την υπερβολική εμπιστοσύνη του στο μοντέλο που πετυχημένα εφάρμοσε στη Brighton και βασίζεται κυρίως στη σφιχτή άμυνα. Με όλο το σεβασμό σε έναν συμπαθέστατο σύλλογο που μάλιστα είναι και σε ψηλότερη κατηγορία, η σημερινή του ομάδα, που ακόμα υποφέρει από το "σύνδρομο Brian Clough" και από 22 χρόνια εκτός Premiership, δεν είναι Brighton (δεν μιλάω για Newcastle, μια ομάδα με πολύ και φανατικό κόσμο και ιστορία, αλλά στην οποία έκανε τη δουλειά του, στην αρχή τουλάχιστον, χωρίς κανένα άγχος ως νεαρός μάνατζερ). Αλλά και από κάποιες εμμονές. Chris, o Gaëtan Bong που ήξερες στη Brighton δεν υπάρχει πια, πόσω μάλλον αυτός που έπαιζε με τον Ολυμπιακό στο Champions League. Πάρ' το απόφαση πια. Παίρνει τη μπάλα και σταυροκοπιόμαστε όλοι. Ακέραιη ευθύνη στο γκολ της Derby. Ναι, ο Max Lowe που αποκτήθηκε χθες δεν έχει αγωνιστικές παραστάσεις φέτος, αλλά δεδομένου ότι ξέρει το Pride Park και τους σημερινούς μας αντιπάλους καλύτερα και από την τσέπη του, και σίγουρα θα προσπαθούσε να τα δώσει όλα για να τον εντυπωσιάσει και να πάρει τη φανέλα του βασικού σπίτι του, δεν άξιζε την ευκαιρία; (Και μιλώντας για ευκαιρίες, νομίζω ότι ο João Carvalho πήρε σήμερα μία από τις τελευταίες αν όχι την τελευταία του, και δικαίως.) Τότε γιατί λέω ότι άρχισε να μαθαίνει; Θα το δούμε παρακάτω.

Απέναντί μας η Derby, μια μετριότατη ομάδα που άξιζε όσο οι δύο καλοί της παίκτες, οι οποίοι ξεχώριζαν σαν τη μύγα μες στο γάλα, και έγινε κομπάρσος του ματς όταν ο ένας τραυματίστηκε και βγήκε και ο άλλος έγινε ανεξήγητα αλλαγή, σε μια κίνηση-δώρο του Wayne Rooney προς τους δικούς μας. Τρέμανε τα πόδια της στην αρχή! Της φτιάξαμε δύο φάσεις στο δεκάλεπτο, και ήταν πολύ τυχερή και η ίδια που από το 5' δεν έπαιζε με δέκα παίκτες, αφού ο Robinson μάλλον κοιτούσε αλλού και δεν είδε τo πάτημα του Craig Forsyth στον Philip Zinckernagel (όταν προσγειώθηκαν μετά από εναέρια διεκδίκηση ο Forsyth πάτησε τον Δανό πρώτα στο πόδι και μετά στην... ευαίσθητη για κάθε άντρα περιοχή - ίσως χωρίς να το θέλει προσπαθώντας να ανακτήσει την ισορροπία του, αλλά έχουμε δει να βγαίνουν κόκκινες για πιο ελαφρά και εντελώς ακούσια χτυπήματα), και έξι λεπτά αργότερα ο αριστερός μπακ της Derby έβγαλε ασίστ για γκολ! Ο Zinckernagel βρέθηκε μέσα στην περιοχή στο 3', σούταρε με όχι και τόσο μεγάλη δύναμη, αλλά η μπάλα βρήκε στο πόδι του Forsyth και ξεγέλασε τον Kelle Roos, που την είδε ανακουφισμένος να περνάει κόρνερ δίπλα στο αριστερό δοκάρι του. Και στο 9' μια τρισάθλια πάσα του 39χρονου και βάλε Phil Zagielka προς τον γκολκίπερ του ανακόπηκε από τον Lyle Taylor (επίσης άγνωστο γιατί προτιμήθηκε για τέτοιο ματς από τον Lewis Grabban), ο οποίος βλέποντας τον Roos να επιστρέφει στο τέρμα πανικόβλητος με βήματα πίσω είπε να γίνει ήρωας και να σουτάρει από τα τριάντα μέτρα, μη δίνοντας μάλιστα καθόλου ύψος στη μπάλα, και ο Ολλανδός μπλόκαρε με όλη του την άνεση ενώ δεξιά περίμενε ολομόναχος ο Zinckernagel. 

Η τιμωρία για την απώλεια μιας τέτοιας ευκαιρίας ήρθε μόλις δύο λεπτά αργότερα, από φάση όμως που ξεκίνησε από ξεκάθαρο φάουλ στον Zinckernagel έξω από την περιοχή της Derby, το οποίο κατάπιε ο Robinson. Η μπάλα έφτασε αριστερά στον Forsyth, που κάτω από το κέντρο έβγαλε μια φοβερή βαθιά διαγώνια σαραντάρα μπαλιά προς τον Tom Lawrence, ο Bong καρφώθηκε βλακωδώς στο χορτάρι νομίζοντας ότι ο Ουαλός ήταν οφσάιντ (μιλάμε για ΜΗΔΕΝΙΚΗ αίσθηση του παιχνιδού), ο αρχηγός της Derby και μακράν πιο ποιοτικός της παίκτης προχώρησε, μπήκε στην περιοχή και με δυνατό δεξί σουτ εξέθεσε τόσο τον Brice Samba, που το έφαγε για άλλη μια φορά στην κλειστή του γωνία, όσο και τον Hughton, που μάλλον περιμένει να καταπιεί σπαθιά o Ethan Horvath (μετά τη συγκλονιστική εμφάνιση της Τρίτης) για να τον βάλει να παίξει και στο πρωτάθλημα. Εκεί η Forest έσβησε και η Derby (προφανώς μην έχοντας εμπιστοσύνη και στις δικές της δυνάμεις) άρχισε τη συντήρηση και ενίοτε και τις καθυστερήσεις, απειλώντας πάντως στο 28' (ο Samba έβγαλε στην αριστερή του γωνία σουτ του υπερδραστήριου Kamil Jóźwiak μέσα από την περιοχή μας, ενώ στο ριμπάουντ ο Jordan Gabriel που επανήλθε μετά την τιμωρία του πρόλαβε να κοντράρει τον Forsyth) και δικαίως ζήτησε πέναλτι στο 40', όταν σε αναστάτωση στην περιοχή μας ο Joe Worrall, που εμφανίστηκε για πρώτη φορά φέτος και φυσικά με το περιβραχιόνιο, μάζεψε πεσμένος τη μπάλα με το χέρι και με ξεκάθαρη πρόθεση για να τη δώσει δίπλα του στοn Bong. Αλλά είπαμε, ο Robinson είναι πολύ κακός διαιτητής... Ο Joe άκουσε πολλές φορές τους φίλους των Rams να του τραγουδάνε "Worrall, Worrall, what's the score", εξαιτίας προφανώς των περσινών του δηλώσεων για το 1-1 του Pride Park ("Ε, καλά, μην τα παραλέμε, με τη Derby παίζαμε, όχι με τη Barcelona". Θεούλης!). 

Ο Hughton δεν περίμενε άλλο. Στην ανάπαυλα έβαλε μέσα τον Alex Mighten αντί του Carvalho, που περισσότερο τράκαρε με τον Zinckernagel πίσω από τον σέντερ φορ παρά βοήθησε με κάποιο τρόπο. Αποτέλεσμα ήταν να ξεκινήσει η ομάδα με ζωντάνια το δεύτερο ημίχρονο, αλλά παρά την κυριαρχία της η Derby ήταν και πάλι αυτή που κόντεψε να σκοράρει στην κόντρα, όταν στο 50' ο Jóźwiak έβγαλε τον Lawrence αριστερά στην περιοχή αλλά το σουτ του Ουαλού αποκρούστηκε θεαματικά όσο και αποτελεσματικά από τον Samba. Στην αμέσως επόμενη φάση, από πάσα του Taylor o Johnson έριξε την προειδοποιητική του βολή, ξεφεύγοντας άνετα στο σπριντ από τον Curtis Davies και σουτάροντας μέσα από την περιοχή από πλάγια δεξιά λίγα εκατοστά πιο πέρα από το απέναντι δοκάρι του Roos. 

Το κομβικό σημείο για μένα ήταν η αποχώρηση στο 67' του Lawrence, που σε μια διεκδίκηση χτύπησε και δεν μπορούσε πια να πατήσει καλά το πόδι του, παρ' όλο που ο νεαρός Σκοτσέζος Jack Stretton που τον αντικατέστησε ήταν σκέτος μπελάς. Ή για να ακριβολογώ το δίλεπτο 67'-69', αφού ο Hughton είδε τον μεγαλύτερο πονοκέφαλό του να αποχωρεί και έκανε μια κίνηση που δεν συνηθίζει τόσο νωρίς: έβγαλε τον Ryan Yates αφήνοντας μόνο κόφτη τον James Garner (που δυστυχώς κινήθηκε σε πολύ ρηχά νερά σε σχέση με τις περσινές του εμφανίσεις, είχε σκοράρει μάλιστα στο συγκεκριμένο γήπεδο) και πέρασε τον Grabban δίπλα στον Taylor, παίζοντας φουλ επίθεση. Παρ' όλα αυτά, υπήρχε στη Derby ακόμα ο Jóźwiak, που μας καρδιοχτύπησε στο 73' σουτάροντας μετά από ελιγμούς στην έξω μεριά των διχτυών, ενώ και στο 74' ο Louie Sibley γύρισε στη μικρή περιοχή για τον Stretton, που πρόλαβε τον McKenna και πλάσαρε, αλλά το γόνατο του Σκοτσέζου άγγιξε τη μπάλα ακριβώς όσο χρειαζόταν για να περάσει αυτή χιλιοστά έξω από το δεξί δοκάρι του Samba. Οι δικοί μας πέρασαν πάλι μπροστά και στο 76' ο Mighten σέντραρε στη μικρή περιοχή και ο Grabban με φοβερό τακουνάκι ανάγκασε τον Roos να απλώσει το κορμί του όσο μπορούσε και να βγάλει τη μπάλα κόρνερ, από το οποίο (Zinckernagel) o Worrall έκανε την προβολή προς το τέρμα αλλά ο Graeme Shinnie τον πρόλαβε κι έβαλε την κόντρα, με τον διαιτητή προς γενική έκπληξη να δίνει άουτ αντί για κόρνερ.

Και τότε ο Rooney αποφάσισε (81'), άνευ λόγου και αιτίας, να αποσύρει τον Πολωνό, βάζοντας αριστερό εξτρέμ... τον Lee Buchanan, που έστω κι έτσι και για λίγα λεπτά πρόλαβε να δείξει γιατί μας ενδιέφερε τόσο η απόκτησή του. Εκτός και ο δεύτερος πονοκέφαλος. Ήδη οι παίκτες του είχαν αρχίσει να κουράζονται και στο τελευταίο δεκάλεπτο έφαγαν άλλες δύο κίτρινες κάρτες από ατσούμπαλα μαρκαρίσματα. Και στο 82' έγινε το θαύμα. Ο Bong εκτέλεσε πλάγιο προς τον Mighten που του επέστρεψε τη μπάλα, έβγαλε τη μόνη σέντρα της προκοπής που έχει κάνει φέτος, η άμυνα της Derby είπε στη στρογγυλή θεά "παρακαλώ περάστε" και αυτή κατέληξε συστημένη στα πόδια του Johnson, που είπε με τη σειρά του "ευχαριστώ πολύ" και με δυνατό δεξί σουτ πέρασε τη μπάλα κάτω από το πανύψηλο κορμί του Roos, κερδίζοντας μια θέση στο πάνθεον των αγαπημένων των οπαδών της Forest. Οι τελευταίοι ξύπνησαν από τον λήθαργό τους, άρχισαν να τραγουδάνε και να φωνάζουν δυνατά, αλλά προς απογοήτευσή τους (και δική μας φυσικά) η ομάδα δεν έβγαλε ούτε μισή ευκαιρία στη συνέχεια (ούτε η Derby φυσικά παρ' όλο που ήταν περισσότερο μπροστά και κέρδισε κάποια κόρνερ). Είναι αυτό που λένε, όποιος καεί απ' το χυλό (βλέπε Coventry) φυσάει και το γιαούρτι. Το 1-1 σφράγισε τις προσπάθειες των δύο ομάδων για τέταρτο σερί μεταξύ τους ματς και σύμφωνα με τον σχετικό κανονισμό το Brian Clough Trophy έμεινε στο Nottingham, με τη Forest να μειώνει σε 18-12 τις κατακτήσεις (ή διατηρήσεις) και να ανεβάζει τις συνεχόμενες μέρες που το έχουμε κρατήσει στα γραφεία μας στις 915 (από τις 25/2/2019 μέχρι σήμερα, έναντι 1.075 της Derby ανάμεσα στον Μάρτιο του 2016 και τον Φεβρουάριο του 2019). Πλάκα πλάκα, έχουμε να χάσουμε από τους Rams από τις 15 Οκτωβρίου 2017 (0-2 στο Pride Park) κι αυτό σίγουρα τους έχει δημιουργήσει κάποια... ψυχολογικά, αλλά για να προσγειωθούμε λιγάκι και εμείς μόνο ισοπαλίες έχουμε να επιδείξουμε από τις 9 Νοεμβρίου 2019 (1-0 στο City Ground με γκολ του Grabban) κι έπειτα.

Για να επανέλθουμε όμως στα πολύ σημαντικά (τα υπόλοιπα αφορούν μόνο την αντιπαλότητα των δύο ομάδων), η Forest κέρδισε μετά κόπων και βασάνων τον πρώτο της φετινό βαθμό, αποφεύγοντας να ξεκινήσει το πρωτάθλημα με πέντε σερί ήττες μετά το μακρινό 1954-'55, όταν αγωνιζόταν και πάλι στη δεύτερη επαγγελματική κατηγορία της Αγγλίας. Αυτός ο βαθμός πάντως δεν τη βοήθησε να ξεκολλήσει από την τελευταία θέση, καθώς η Sheffield United του ρόστερ της Premiership έφτασε τους... δύο μένοντας στο 0-0 εκτός με τη Luton. H Cardiff, την οποία θα αντιμετωπίσουμε την Κυριακή 12 Σεπτεμβρίου στο City Ground αμέσως μετά την (καλοδεχούμενη για να ξεκαθαρίσουν και τα μεταγραφικά μας) διακοπή για τις Εθνικές ομάδες (με αρκετούς παίκτες μας να φεύγουν, όπως θα δούμε σε ξεχωριστό κομμάτι) με τις τηλεοπτικές κάμερες και πάλι παρούσες όπως σήμερα, έπαιζε την ίδια ώρα με μας και έχει τα δικά της προβληματάκια, αφού έχασε στην έδρα της 2-1 από τη Bristol City και βγήκε ξανά από την εξάδα. Τα υπόλοιπα αποτελέσματα της 5ης αγωνιστικής: Barnsley-Birmingham 1-1, Fulham-Stoke 3-0, Huddersfield-Reading 4-0, Hull-Bournemouth 0-0, Middlesbrough-Blackburn 1-1, Millwall-Blackpool 2-1, Preston-Swansea 3-1, QPR-Coventry 2-0. Η αυλαία πέφτει αργά απόψε με το ματς Peterborough-West Brom.

Derby: Roos, Byrne, Jagielka, Davies, Forsyth, Bird, Shinnie, Jóźwiak (Buchanan 81'), Morrison, Sibley, Lawrence (Stretton 67').
Forest: Samba, Gabriel, Worrall, McKenna, Bong, Yates (Grabban 69'), Garner, Zinckernagel, Carvalho (Mighten 46'), Johnson, Taylor.
Σκόρερς: Lawrence 11' - Johnson 82'.
Διαιτητής: Tim Robinson. Κίτρινες: Jóźwiak 39', Morrison 68', Byrne 80', Sibley 83' - Garner 35'.
Θεατές: 22.991 (Forest: περίπου 2.900).

Chris Hughton: "Δεν σκέφτομαι ποτέ την πίεση προς εμένα. Το μόνο που σκέφτομαι είναι τα αποτελέσματα. Αυτή τη στιγμή νιώθω καλύτερα, εφόσον θεωρώ ότι πήραμε ένα αποτέλεσμα που αξίζαμε. Δεν είναι ούτε η νίκη που θέλαμε, ούτε κάτι που αλλάζει δραματικά τη βαθμολογική μας θέση ή τον τρόπο που βλέπουμε τη σεζόν μέχρι στιγμής. Όμως είναι πιο σημαντικό για μας από ό,τι θα ήταν για τη Derby εν όψει της διακοπής για τις Εθνικές ομάδες. Στα τρία-τέσσερα παιχνίδια που προηγήθηκαν τα αποτελέσματα ήταν οριακά και μπορούσε να έρθει οποιοδήποτε αποτέλεσμα. Έτσι όταν οι αντίπαλοί μας σκόραραν ήταν αναπόφευκτό να σκεφτείς ότι για μια ακόμα φορά δεν ήταν η μέρα μας. Όμως οι παίκτες προσπάθησαν πολύ. Είναι πάντα καλύτερα όταν είσαι η ομάδα που επιστρέφει στο ματ; ενώ είναι πίσω, η αίσθηση είναι διαφορετική. Νομίζω πως το αξίζαμε. Ο αγώνας ήταν μοιρασμένος, με ένα ημίχρονο για την κάθε ομάδα και όχι πολλές καθαρές ευκαιρίες. Δεν βρεθήκαμε σε πολλές θέσεις σαν αυτές που θέλουμε, αλλά έτσι είναι αυτά τα παιχνίδια. Η ατμόσφαιρα ήταν καταπληκτική και αξίζουν συγχαρητήρια στους φίλους και των δύο ομάδων. Γενικά πιστεύω ότι το αποτέλεσμα ήταν δίκαιο, και ελπίζω να καταφέρουμε να χτίσουμε πάνω σ' αυτό".

* Η φωτογραφία είναι από την επίσημη ιστοσελίδα του συλλόγου.