Πραγματικά, θεωρώ μάταιο ακόμα και να ψάξω πόσα χρόνια έχουν περάσει από τότε που η Forest ολοκλήρωσε τις επτά πρώτες αγωνιστικές ενός πρωταθλήματος χωρίς νίκη (για τις έξι της προηγούμενης πάντως ήταν 108) και συμπλήρωσε δεκατρία ολόκληρα ματς χωρίς νίκη, συμπεριλαμβανομένου και του φινάλε της προηγούμενης περιόδου. Η ομάδα που προ κορονοϊού πετούσε έχει καταντήσει ένα συνοθύλευμα χωρίς αρχή και τέλος. Όσοι κουνούσαμε με δυσπιστία το κεφάλι μας το 2017 αναρωτώμενοι κατά πόσο το "ελληνικό μοντέλο" μπορεί να πιάσει στην Αγγλία περισσότερο από το "κουβεϊτινό" δυστυχώς δικαιωνόμαστε.

Η αγαπημένη μας ομάδα νοσεί. Και όταν συμβαίνει αυτό, ευθύνεται πρωτίστως αυτός που κρατάει το τιμόνι της. Μετά τη σωτηρία στο τελευταίο ματς το 2017, ακολούθησαν κάποια χρόνια βελτίωσης και αισιοδοξίας, μέχρι η βιασύνη να επικρατήσει της υπομονής και τελικά να έρθει και η πανδημία που διέλυσε τα πάντα. Η ομάδα που πετούσε προς τα πλέι-οφ έγινε η χαρά του κάθε πικραμένου, έχασε την εξάδα την τελευταία αγωνιστική, πέρσι πάλεψε για τη σωτηρία της και φέτος, έστω σ' ένα τόσο πρώιμο στάδιο της περιόδου, φαντάζει πρώτο φαβορί για τον υποβιβασμό με έναν πόντο σε επτά αγώνες και με τέσσερις ήττες σε ισάριθμα ματς στην έδρα της. Αν ο Nicholas Randall μόλις ανέλαβε τα καθήκοντά του μιλούσε για "άρρωστο σύλλογο" που άφησε η διοίκηση του Fawaz Al-Hasawi, τώρα δικαιούμαστε κι εμείς να μιλήσουμε για σύλλογο διασωληνωμένο και στην εντατική. Αλήθεια, πιστεύουν όλοι αυτοί οι αχαρακτήριστοι που μέσα στο ματς ζητούσαν επιτακτικά την απόλυση του Chris Hughton και κορόιδευαν την ομάδα όταν άλλαζε πάσες στο δεύτερο ημίχρονο (οπαδοί να σου πετύχουν, πραγματικά) ότι της έκαναν καλό; Και ότι αν αποχωρήσει ο Ιρλανδός θα λυθούν όλα μας τα προβλήματα και θα τραβήξουμε ξανά προς τη δόξα;

Προφανώς το ίδιο πίστευαν όταν ζητούσαν το κεφάλι του Sabri Lamouchi επί πίνακι. Ή του Martin O'Neill. Ή του Aitor Karanka. Ή του Mark Warburton. Ή κάποτε που διαδήλωναν για να πουλήσει και να φύγει ο Nigel Doughty, ένας άνθρωπος δηλωμένος οπαδός της ομάδας που έκανε ό,τι μπορούσε για να την ξαναφέρει εκεί που ήταν κάποτε και έφυγε φαρμακωμένος και νεότατος λίγους μήνες μετά τη διαδήλωση του αίσχους. Αναρωτήθηκαν ποτέ άραγε αυτοί οι τύποι ότι μπορεί και να τον έστειλαν στον τάφο πριν της ώρας του;

Αυτά είναι παλιές ιστορίες, θα μου πείτε. Ούτε καν δέκα ετών, θα σας πω εγώ. Μέσα σ' αυτή τη δεκαετία η ομάδα έφτασε μόλις δύο φορές κοντά στα πλέι-οφ, χωρίς να πετύχει ποτέ τον στόχο της. Άλλες τόσες έφτασε κοντά στην επιστροφή στη League One, από τα δόντια της οποίας είχε ξεφύγει το 2008 μετά από μια εφιαλτική τριετία. Τελικά μήπως πρέπει να εστιάζουμε σε αυτά και όχι τόσο πια σε πράγματα που έγιναν τις δεκαετίες του 1970, του 1980 και του 1990; Μήπως πρέπει να θυμηθούμε ότι ακόμα και τότε η συνταγή ήταν παίκτες που μπορεί να μην είχαν πετύχει κάτι ακόμα στην καριέρα τους, αλλά ήταν διψασμένοι για επιτυχίες και πρόθυμοι να ακούσουν αυτά που τους έλεγαν; 

Πρώτη φορά τόσα χρόνια που γράφω θα δείξω παίκτες με το δάχτυλο. Η Forest δεν έχει ανάγκη έναν παίκτη που το μόνο που τον ενδιαφέρει είναι το πέσιμο για να πάρει φάουλ και η γκρίνια στον διαιτητή για φάσεις που δεν είναι καν φάουλ και λέγεται Lyle Taylor. Ούτε έναν παίκτη που προφανώς νομίζει ότι μετά από ένα εξάμηνο στην Αγγλία έχει πιάσει τον ταύρο από τα κέρατα (μην πω τίποτα άλλο) και τώρα έπρεπε να παίζει στην Premiership (το είχε δηλώσει άλλωστε ότι αυτός ήταν ο στόχος του για φέτος πριν έρθει στο Nottingham) αλλά τον έριξαν που τον έστειλαν σε μας και λέγεται Philip Zinckernagel. Ούτε έναν 20χρονο που από συγκεντρωμένος και σοβαρός πέρσι τώρα δεν μπορεί να κάνει ούτε μια πάσα σωστή και προφανώς θεωρεί ότι έπρεπε να παίζει Champions League με τη Manchester United και λέγεται James Garner. Και αν οι δύο τελευταίοι χρειάζονται απλώς ένα τρίξιμο στα δόντια, απ' αυτά που ο φίλτατος ιδιοκτήτης μας κάνει στους παίκτες του στον Ολυμπιακό και συνήθως πιάνουν, ο πρώτος πρέπει να φύγει από την ομάδα χθες. Είμαι σε θέση να γνωρίζω ότι δεν τρέφει κανέναν σεβασμό στον προπονητή του, ότι μιλάει άσχημα στους συμπαίκτες του ακόμα και μέσα στο ματς και ότι έχει εκφράσει ήδη την επιθυμία να φύγει. Στο καλό και να μη μας γράφει!

Δεν είναι ότι η Forest είναι "ιστορική". Είναι ότι οφείλει να είναι αξιοπρεπής! Λάθη στο σκάουτινγκ κάνει κάθε σύλλογος. Ανθρώπινο είναι. Ανόητο όμως είναι αυτά τα λάθη να τα αφήνεις να κακοφορμίζουν. Απέναντι σε μια Middlesbrough που δεν έπαιξε και καμιά σπουδαία μπάλα (9 βαθμούς έχει άλλωστε σε 7 αγώνες, μαζί με τους τρεις αποψινούς), οι Reds δεν έδειξαν ούτε στον ελάχιστο βαθμό αυτό που στο ποδόσφαιρο λέμε "ψυχή". Μόλις μπήκε το πρώτο γκολ, ξέραμε όλοι τον νικητή του αγώνα. Έχουν συνηθίσει στην ήττα και πλέον δεν τους πειράζει και τόσο πολύ. Ατυχώς αυτή η ομάδα δεν σώζεται ούτε από δέκα μεταγραφές που έγιναν μέσω της νέας πολιτικής των παραμέτρων που αποφασίζουν το τμήμα σκάουτινγκ και ο προπονητής. Ο Dane Murphy έχει δίκιο, για να εμπεδωθεί η νέα φιλοσοφία πρέπει να περάσουν δύο με τρεις μεταγραφικές περίοδοι. Αρκεί βέβαια στο μεταξύ να έχουν φύγει και τα βαρίδια που μας τραβάνε προς τα κάτω, παίκτες με σκανδαλωδώς μεγάλα συμβόλαια που είναι ολοφάνερο πια ότι μας εμπαίζουν - κι ας φοράνε και περιβραχιόνιο, για να το κάνω πιο συγκεκριμένο. Η διοίκηση πρέπει να καταλάβει ότι η Forest δεν έχει ούτε τη δύναμη, ούτε τη διαπραγματευτική ικανότητα του Ολυμπιακού για να κάνουν όλοι "κρα" να παίξουν σ' αυτή. Ας κρατήσουν λοιπόν τα δικά μας παιδιά που αποδεδειγμένα πονάνε την ομάδα και σκάνε μετά από τις ήττες όταν άλλοι χαριεντίζονται στον πάγκο, ας εξακολουθήσουν την πολιτική απόκτησης νεαρών παικτών και ας πορευτούμε έτσι. Στη χειρότερη περίπτωση, αν χρειάζεται να πέσουμε κιόλας προκειμένου ο σύλλογος να ξαναβρεί τη χαμένη του υγεία, ας γίνει κι αυτό! Την ομάδα δεν την παρατήσαμε το 2005, δεν βλέπω τον λόγο να την παρατήσουμε το 2021. 

Ο Hughton να μείνει; Ναι, αν όλες οι μεταγραφές έγιναν και γίνονται με τη συναίνεσή του. Όχι, αν έχει μηδαμινή συμβολή στις περισσότερες από αυτές. Στον κόσμο δεν υπάρχει προπονητής-μάγος, που να φτιάχνει ομάδα ό,τι υλικά κι αν του δώσουν. Ο Brian Clough έμεινε στη Leeds 44 μέρες, ο Claudio Ranieri έφυγε από την Chelsea (αλλά και την Εθνική μας!) ως αποτυχημένος και πήρε πρωτάθλημα με τη Leicester. Μπορεί ο Ιρλανδός να υπηρετήσει το πλάνο; Αν η διοίκηση κρίνει ότι δεν μπορεί, ας τον αλλάξει αύριο πρωί πρωί. Αν όμως πιστεύει ότι μπορεί, ας κάνει κάτι για να σταματήσει αυτή η κατάσταση που ντροπιάζει τον σύλλογο, με τον καθένα να λέει το μακρύ του και το κοντό του και δημοσιογράφους που δηλώνουν οπαδοί της ομάδας και παλαιμάχους με παιδί στην αρχική της ενδεκάδα (γιατί David Johnson; Ποτέ δεν το περίμενα από σένα) να την κρεμάνε στα μανταλάκια ανήμερα αγώνα! Ως εδώ και μη παρέκει!

Να πούμε και δυο πράγματα για το ματς. Ο Hughton αναγκάστηκε να στερηθεί σήμερα τον Djed Spence, που ανήκει στη Middlesbrough και φυσικά στην Αγγλία αυτές οι απουσίες θεωρούνται -όπως και είναι- απόλυτα λογικές, αντίθετα με ό,τι συμβαίνει σε κάποιες ποδοσφαιρικά υπανάπτυκτες χώρες. Καθώς ο Jordi Osei-Tutu παραμένει στα πιτς, είχε να επιλέξει ανάμεσα σε δύο πιτσιρίκια, τον Jayden Richardson και τον Fin Back. Δεν διάλεξε κανέναν από τους δύο και έδωσε το χρίσμα στον... Loïc Mbe Soh, που όντας σέντερ μπακ είχε κάνει το χαμαλίκι και σε φιλικό - από την άλλη πλευρά μάλιστα αν και δεξιοπόδαρος! Ταυτόχρονα αποφάσισε να αφήσει για πρώτη φορά στο πρωτάθλημα στον πάγκο τον εμφανώς εκτός φόρμας Brice Samba και να επιτρέψει στον Ethan Horvath να υπερασπιστεί την εστία μας. Μέσα στη συνολική γκαντεμιά του, είχε την ατυχία ακριβώς αυτοί οι δύο, οι μοναδικές αλλαγές σε σχέση με τον αγώνα με την Cardiff, να βάλουν οριστικά ταφόπλακα στις ελπίδες μας να πάρουμε απόψε έστω έναν βαθμό. Ούτε ματιασμένος να ήταν!

Η Forest, όπως σε όλα τα τελευταία παιχνίδια, ξεκίνησε δυνατά, ήταν καλύτερη και ανάγκασε τον Neil Warnock να προχωρήσει πριν καν συμπληρωθεί το εικοσάλεπτο στις αντιπαθέστατες πρακτικές του, διαμαρτυρόμενος για κανένα πεντάλεπτο στον τέταρτο διαιτητή για ένα ανάποδο πλάγιο. Στο 11' ο Joe Lumley απέκρουσε ασθενώς σουτ του Zinckernagel και ο Lewis Grabban απέτυχε να σκοράρει στο ριμπάουντ από κοντά, άσχετα αν ήταν έτσι κι αλλιώς οφσάιντ. Στο 20' μετά από ωραία προσπάθεια του Max Lowe, που ήταν και πάλι πολύ καλός, μέσω Zinckernagel η μπάλα έφτασε στον Garner, που εντελώς ασυγκέντρωτος από το σημείο που πέρσι είχε σκοράρει αν θυμάμαι καλά δύο φορές έστειλε τη μπάλα απελπιστικά άουτ. Ο Garner είχε χάσει ηλιθιωδώς τη μπάλα στο κέντρο στο 3' και κινδυνέψαμε, αλλά ευτυχώς ο James Léa Siliki σούταρε ψηλά. Όταν όμως το κάναμε δεύτερη φορά, με τον Zinckernagel στο 24', δεν μας συγχώρησαν, αφού ο κορυφαίος των φιλοξενουμένων Marcus Tavernier έβγαλε τετ α τετ με τον Horvath τον Andraž Šporar, και ο διεθνής Σλοβένος, που η Boro απέκτησε δανεικό από την πορτογαλική Sporting την τελευταία μέρα των μεταγραφών, κέρδισε -λογικά- στο σπριντ τον Joe Worrall και με δυνατό σουτ μέσα από την περιοχή δεν άφησε κανένα περιθώριο στον Αμερικανό γκολκίπερ (φωτογραφία επάνω). Η Forest προσπάθησε να αντιδράσει, είχε στο 31' την πονηρή προσπάθεια του Mbe Soh να αλλάξει με το πλάι του ποδιού του την πορεία της μπάλας σε σουτ του Brennan Johnson από το ύψος της περιοχής στέλνοντάς την όμως κατευθείαν πάνω στον Lumley, και έχασε την καλύτερη ευκαιρία της στο ματς στις καθυστερήσεις, με τον Johnson να σεντράρει από δεξιά, τον Taylor να κατεβάζει στο δεύτερο δοκάρι με κεφαλιά και τον Worrall, που ατυχώς βρέθηκε εκεί αντί για σχεδόν οποιονδήποτε άλλο, να κοντράρεται πάνω στο σουτ σε ουσιαστικά κενό τέρμα σε κόρνερ.

Ήδη από το πρώτο μέρος οι Reds είχαν υπέρ τους κατοχή μπάλας και τελικές προσπάθειες, και συνέχισαν στον ίδιο ρυθμό, χωρίς βέβαια να θέλγουν με την απόδοσή τους ούτε να πολιορκούν ακριβώς τους φιλοξενούμενους, αλλά επιδιώκοντας να φτάσουν στην ισοφάριση, με χαρακτηριστικότερη τη φάση του 51', όταν από πάσα του Johnson o Zinckernagel έστειλε μια δύσκολη σέντρα-σουτ που πέρασε ελάχιστα πάνω από το οριζόντιο δοκάρι και σταμάτησε στον ουρανό των διχτυών. Ο Hughton μάλιστα ρίσκαρε κιόλας, γυρίζοντας τον Δανό λίγο πιο πίσω, αποσύροντας τον υστερήσαντα Garner και τοποθετώντας τον Johnson πίσω από τον Grabban με τον Joe Lolley στα δεξιά και τον Xande Silva στο ντεμπούτο του στη θέση του Taylor (για χάρη του Πορτογάλου ο Hughton άφησε τον Alex Mighten εκτός αποστολής) να επιχειρεί από αριστερά. Μπήκαν και οι δύο με όρεξη, αλλά η φάση του 72' έκοψε τα πόδια όλης της ομάδας. Η Boro πρέσαρε ψηλά και ο Mbe Soh γύρισε λίγο δυνατά στον Horvath, που μπορούσε πάντως άνετα να διώξει. Όμως ο Αμερικανός, που έδειχνε εμπιστοσύνη στα πόδια του με τη μπάλα στο χόρτο, κατέβαζε με ευχέρεια όλες τις σέντρες και είχε αντιδράσει θετικότατα σε επικίνδυνες προσπάθειες των Onel Hernández στο 23' και στο 47' και Lea-Siliki στο 63', αποφάσισε να κοντρολάρει. Η μπάλα τού έφυγε και ο Hernández (κι αυτός απόκτημα της τελευταίας μέρας, δανεικός από τη Norwich) που καραδοκούσε τον απέφυγε εύκολα και σκόραρε σε κενό τέρμα. Αμέσως ο Hughton απέσυρε τον Mbe Soh και έβαλε τον Richardson, διαλύοντας την ψυχολογία του νεαρού Γάλλου που επίσης παρά την αλλαγή θέσης είχε πολύ καλή παρουσία ως εκείνη τη στιγμή απέναντι στον πολύ καλό Κουβανό προσωπικό του αντίπαλο. Για μένα unfair απ' άκρου εις άκρον.

Δυστυχώς όσοι άρχισαν να αποχωρούν μαζικά από το γήπεδο είχαν δίκιο: τα τελευταία λεπτά ήταν εντελώς διαδικαστικού χαρακτήρα. Οι Reds έδειξαν σφυγμό μόνο στο 82', όταν ο Grabban έβγαλε με κάθετη στην περιοχή τον Silva και εκείνος σούταρε από δύσκολη θέση με το αριστερό σημαδεύοντας το απέναντι δοκάρι και αστοχώντας, ή στο 93' με την παράλληλη χαμηλή σέντρα του (ίσως κορυφαίου μας) Johnson που πέρασε και τον Lumley, αλλά κανείς δεν ήταν παρών για να επωφεληθεί. Αντίθετα, η Boro θα μπορούσε να σκοράρει και στη φάση του 84', όταν από φάουλ του Tavernier από αριστερά ο νεοεισελθείς Uche Ikpeazu έπιασε κεφαλιά στο δεύτερο δοκάρι που απέκρουσε ενστικτωδώς ο Horvath και στην επαναφορά ο Grant Hall προσπάθησε να σκοράρει με ψαλιδάκι αλλά ο Worrall έδιωξε. Και επειδή όλοι γίνονται μάγκες στου κασίδη το κεφάλι, ο Warnock έφτασε τις επτά σερί νίκες επί της Forest (όχι απαραίτητα με την ίδια ομάδα), ρεκόρ που δεν έχει επί οποιουδήποτε άλλου αντιπάλου στη μακρόχρονη καριέρα του.

Είναι φυσικά να αναρωτιέται κανείς πώς η κατάσταση μπορεί να αναστραφεί το Σάββατο στο John Smith's απέναντι στη Huddersfield, η οποία φιγουράρει στην έκτη θέση μετά και τη χθεσινή της εμφατική νίκη μέσα στο Blackpool με 3-0. Δεν αποκλείεται μέχρι τότε να υπάρξουν εξελίξεις, που αναμένονται με ιδιαίτερη αγωνία εφόσον υπάρχει η εμπειρία της αδυναμίας αυτού του συλλόγου να πάρει έστω μία σωστή σημαντική απόφαση τα τελευταία χρόνια. Την 7η αγωνιστική συμπλήρωσαν οι αγώνες Blackburn-Hull 2-0, Bournemouth-QPR 2-1, Sheffield United-Preston 2-2, Reading-Peterborough 3-1, West Brom-Derby 0-0 (αυτοί χθες), Birmingham-Fulham 1-4, Bristol City-Luton 1-1, Coventry-Cardiff 1-0 (έπιασε τόπο η κατασκοπεία του Mark Robins στο City Ground και η 4η Coventry είναι η πιο ευχάριστη έκπληξη του πρωταθλήματος μέχρι στιγμής), Stoke-Barnsley 1-1 και Swansea-Millwall 0-0.

Forest: Horvath, Mbe Soh (Richardson 74'), Worrall, McKenna, Lowe, Yates, Garner (Lolley 67'), Zinckernagel, Johnson, Grabban, Taylor (Silva 66').
Middlesbrough: Lumley, Dijksteel, Fry, Hall, Peltier, Léa Siliki (Jones 71'), Howson, Tavernier, Crooks, Hernández (Watmore 87'), Šporar (Ikpeazu 80').
Σκόρερς: Šporar 24', Hernández 72'.
Διαιτητής: Andy Woolmer (αντικατέστησε τον αρχικώς ορισθέντα James Linington, που μάλλον είχε... θαλασσοταραχή και δεν κατάφερε να φύγει από το νησί Wight όπου κατοικεί). Κίτρινες: Yates 68' - Šporar 26', Howson 45+1', Peltier 50', Crooks 62', Hernández 73'.
Θεατές: 23.830 (Forest: 22.410).

Chris Hughton: "Μου λέτε για δημοσιεύματα που γράφουν ότι είμαι έτοιμος να φύγω. Δεν έχω ιδέα. Αν δεν μου πει κάποιος κάτι, τότε η δική μου ευθύνη είναι να προσπεράσω αυτό το παιχνίδι και να προσπαθήσω να επιλέξω μια ομάδα που θα σηκωθεί στα πόδια της και θα πάρει αποτέλεσμα στο Huddersfield, που αυτή τη στιγμή τρέχει ένα καλό σερί. Με την τωρινή μας φόρμα, μάλλον δεν υπάρχουν και πολλοί που πιστεύουν ότι μπορούμε να καταφέρουμε κάτι. Αλλά έτσι είναι το ποδόσφαιρο. Αυτή τη στιγμή βρισκόμαστε σε δύσκολη θέση. Το ηθικό στα αποδυτήρια είναι χαμηλό. Παρ' όλα αυτά δεν μπορώ να πω ότι ήταν και στις προπονήσεις ή όταν ήρθαμε απόψε να παίξουμε. Η αίσθησή μου ήταν καλή. Όπως ξεκινήσαμε το ματς, υπήρχε μια αίσθηση ότι ίσως σήμερα επιτέλους θα αναστρέφαμε την κατάσταση. Δυστυχώς όμως δεν τα καταφέραμε. Η τωρινή κατάσταση είναι μεν αρκετά άβολη, αλλά δεν θα με έκανε ποτέ να σκεφτώ να τα παρατήσω. Ξέρω ότι ειπώθηκαν κάποια πράγματα στο δεύτερο ημίχρονο και προς το τέλος (σ.σ. εννοεί τις αποδοκιμασίες προς το πρόσωπό του). Αλλά σας λέω ειλικρινά ότι ως γενική εικόνα ο κόσμος ήταν καταπληκτικός, και σήμερα και την Κυριακή που επίσης δεν νικήσαμε. Στήριξε την ομάδα και αντέδρασε σε κάποια πράγματα που είπαν οι οπαδοί των αντιπάλων μας. Τους καταλαβαίνω. Νιώθουν άβολα, όπως κι εγώ. Όπως και η ομάδα, που αυτή τη στιγμή δεν παίζει αρκετά καλά ώστε να νικάει. Εγώ όμως ως μάνατζερ οφείλω να αποδέχομαι κάθε κριτική που μου γίνεται. Δεν μπορώ να περιμένω κάτι άλλο τη στιγμή που φέτος δεν έχουμε νικήσει ακόμα. Οφείλω να δεχτώ την κριτική και να κάνω ό,τι περνάει από το χέρι μου για ν' αλλάξει αυτή η κατάσταση".

* Η φωτογραφία είναι από την ιστοσελίδα της εφημερίδας The Northern Echo.