Ξέρετε πόσα χρόνια είχε να προκριθεί η Forest στους "8" του FA Cup; Είκοσι έξι! Ήταν 13 Μαρτίου του 1996, έξι μέρες πριν από την τελευταία τους μέχρι σήμερα εμφάνιση στην Ευρώπη (εκείνη την υπόκλιση με 5-1 στον Jürgen Klinsmann και τη Bayern στα προημιτελικά του Κυπέλλου UEFA), όταν οι Reds ηττήθηκαν στο City Ground με 1-0 από την Aston Villa και απέτυχαν να φτάσουν στα ημιτελικά. Μιλάμε για μια... άλλη εποχή, όπου μόλις είχαν εμφανιστεί στο ποδόσφαιρο η τρίτη αλλαγή, η απαγόρευση στον γκολκίπερ να πιάσει τη μπάλα με τα χέρια μετά από γύρισμα, τα μόνιμα νούμερα στις φανέλες και η Premier League...

Και ήρθαν σήμερα αυτοί οι... μπαγάσηδες του Steve Cooper να σπάσουν την κατάρα. Ή μάλλον να τη διαλύσουν! Σαν να μην τους έφτανε που για να φτάσουν ως το αποψινό παιχνίδι έπρεπε να αποκλείσουν δύο από τις ομάδες του "πάνω μισού" της Premiership, τους έλαχε να αντιμετωπίσουν και την πιο φορμαρισμένη ομάδα της Championship, που εγώ ο ίδιος είχα ονομάσει "τρελό φορτηγό" την περασμένη Παρασκευή (18 αγώνες αήττητη σε όλες τις διοργανώσεις ήταν). Κι όχι μόνο αυτό, αλλά πριν συμπληρωθεί το πρώτο τέταρτο να τους ακυρωθεί ΚΑΝΟΝΙΚΟΤΑΤΟ γκολ και να δεχθούν το 0-1 στο καπάκι! Ε λοιπόν, φίλες και φίλοι, για να φτάσεις να ανατρέψεις αυτή την κατάσταση πριν τελειώσει καν το ημίχρονο και να πάρεις μια παλικαρίσια νίκη και πρόκριση, έχοντας μάλιστα και τις καλύτερες ευκαιρίες ως το τέλος του αγώνα, πρέπει να έχεις μεγάλα... αυγά, που έλεγε κάποτε ο Γιάννης Ιωαννίδης. Συγχωρήστε μου το κάπως αγοραίο ύφος, αλλά τα έβγαλαν, τα έδειξαν κι έστειλαν τους Terriers στα... σπιτάκια τους! Πώς να μην παρασύρεται κανείς στη σκέψη ότι εκείνες οι ωραίες εποχές μπορεί και να ξανάρθουν;

Κεντρικό πρόσωπο της ιστορίας μας κάποιος που δεν περίμενε κανείς να ξεκινήσει βασικός. Ο Sam Surridge ήταν μία από τις δύο μόλις αλλαγές του Cooper στην αποψινή ενδεκάδα (η άλλη ήταν η αναμενόμενη επιστροφή του Max Lowe, που επέτρεψε στον Jack Colback να πάρει μερικές ανάσες στον πάγκο, πριν μπει μέσα για να φάει σίδερα ως συνήθως στο δεύτερο ημίχρονο), παίρνοντας τη θέση του Keinan Davis που για πρώτη φορά έπαιξε ολόκληρο ματς την Παρασκευή. Ο φορ που αποκτήθηκε τον Ιανουάριο από τη Stoke έκανε για πρώτη φορά την εμφάνισή του στο αρχικό σχήμα, ήταν μέσα σ' όλες τις φάσεις, πέτυχε το γκολ που κακώς ακυρώθηκε, άνοιξε λογαριασμό ως παίκτης της Forest και έβγαλε την ψυχή των αντίπαλων αμυντικών πρεσάροντας ανελέητα. Εμείς δεν το περιμέναμε, αλλά ο Cooper ξέρει πως ο Surridge πρέπει να παίρνει ευκαιρίες - ας μην ξεχνάμε πως είναι δικός μας παίκτης, ενώ ο Davis δανεικός και με τόσο καλές εμφανίσεις δεν είναι και τόσο εύκολο να μείνει πέρα από τον Μάιο. Ο Ουαλός νιώθει απόλυτα δικαιωμένος με την επιλογή του κι εμείς πανευτυχείς που τον έχουμε στον πάγκο μας.

Και κάπου εδώ σβήνουν τα φώτα και ξεκινάει το φιλμ του αγώνα. Αυτά που θα διαβάσετε αποτελούν προϊόν ομαδικής προσπάθειας, καθώς και πάλι οι επαγγελματικές μου υποχρεώσεις μού απαγόρευσαν να δω τον αγώνα ζωντανά. Όμως όλη η ομάδα των Tricky Greeks "έπεσε πάνω μου", που λέμε, και μου πρόσφερε τα πάντα στο πιάτο: σημειώσεις, αναλύσεις, στιγμιότυπα. Γιάννη, Γιώργο, Αλίκη, Μιχάλη, Γρηγόρη, Φατήχ, όσα "ευχαριστώ" και να πω θα είναι λίγα...

Η Forest, λοιπόν, μπήκε στον αγώνα με διαθέσεις αφεντικού, και μόλις στο πρώτο λεπτό έδειξε και ο Surridge τις δικές του, αφού από σέντρα του Lowe σούταρε -όχι πολύ καλά- και κοντραρίστηκε σε κόρνερ. Στο 9' ο James Garner είπε να τεστάρει για πρώτη φορά την ετοιμότητα του Jamal Blackman, που έπεσε και μπλόκαρε με διπλή προσπάθεια. Στο 11' έγινε η φάση που ευτυχώς δεν σημάδεψε αρνητικά τον αγώνα: ο Garner από δεξιά άνοιξε στον Yates, αυτός σέντραρε συρτά μέσα από τα πόδια του Naby Sarr, o Surridge πετάχτηκε μπροστά από τον Jonathan Hogg και με ωραίο πλασέ έστειλε τη μπάλα στα δίχτυα. Προς γενική έκπληξη, ο βοηθός σήκωσε τη σημαία και υπέδειξε οφσάιντ, το οποίο μόνο αυτός είδε αν και όλη η φάση έγινε μπροστά του! Και το χειρότερο, μόλις δύο λεπτά αργότερα, πριν συνέλθουν παίκτες και κόσμος από το σοκ, η Huddersfield κέρδισε δύο συνεχόμενα κόρνερ. Ο Danel Sinani χτύπησε το δεύτερο από δεξιά και οι φιλοξενούμενοι εκτέλεσαν στην εντέλεια κάτι όπως φάνηκε πολύ δουλεμένο από το επιτελείο του Carlos Corberán στην προπόνηση: οι προσωπικοί αντίπαλοι των Steve Cook και Scott McKenna δεν κινήθηκαν καθόλου με συνέπεια οι δικοί μας να "καρφωθούν" στη θέση τους, ένας άλλος μπαστακώθηκε μπροστά στον Ethan Horvath (ο Αμερικανός διατήρησε, καλώς κατ' εμέ, τη θέση του ενώ ο Brice Samba που εξέτισε την ποινή του ήταν στον πάγκο), ο Hogg έσπρωξε έξυπνα τον Ryan Yates που μπορούσε να κινηθεί και το πεδίο ήταν πλέον ελεύθερο για τον Tom Lees, ο οποίος διέγραψε μια απόλυτα συγκεκριμένη πορεία και βρέθηκε εντελώς αμαρκάριστος στη μικρή περιοχή, στέλνοντας τη μπάλα στα δίχτυα με κεφαλιά από απόσταση αναπνοής. 

Από τους πανηγυρισμούς, με την πλάτη στον τοίχο. Αλλά πόσες φορές δεν έχει βρεθεί στο καναβάτσο η Forest του Cooper και δεν έχει καταφέρει να ξανασηκωθεί και να καταφέρει τα δικά της χτυπήματα στον αντίπαλο; Δεν περιμέναμε και πολύ να δούμε αντίδραση. Στο 29', για την ακρίβεια, ο Garner, που έκανε ένα τρομερό παιχνίδι και δέχθηκε μετά επίθεση αγάπης στα social media από τους οπαδούς της... Manchester United, έβγαλε την κάθετη της χρονιάς, κάπου 35 μέτρα μπαλιά, στον Yates, που έμπαινε ως κρυφός σέντερ φορ. Ο Sarr πρόλαβε τον Ryan πριν σουτάρει, αλλά το τάκλιν του έστρωσε πλάγια αριστερά τη μπάλα στον Surridge, που με πανέμορφο απευθείας δεξί πλασέ την κάρφωσε στην απέναντι γωνία του Blackman και πανηγύρισε το παρθενικό του γκολ με το Garibaldi προτρέποντας τους οπαδούς της Huddersfield... να σωπάσουν. 

Στο 33' ιδρώσαμε λιγάκι, όταν ένα μάλλον περίεργο σουτ του Pipa κατέληξε στο κάθετο δοκάρι του Horvath, που χρειάστηκε να διατηρήσει την ψυχραιμία του και να εξουδετερώσει την προσπάθεια του Sorba Thomas στο ριμπάουντ. Αλλά στο 37' οι Reds μπήκαν στη θέση του οδηγού, την οποία δεν έμελλε να παραχωρήσουν ξανά στους αντιπάλους τους. Από αριστερά ο Garner εκτέλεσε στην περιοχή με δεξιό εσωτερικό φάλτσο ένα φάουλ, για να πεταχτεί ο Yates και να κεραυνοβολήσει τον Blackman με κοντινή κεφαλιά για το 2-1. Οι φιλοξενούμενοι έπεσαν πάνω στον βοηθό για οφσάιντ, πρωτοστατούντος βεβαίως του... ενόχου Josh Ruffels, που είχε ξεχαστεί και κάλυπτε τον Ryan. Οι διαιτητές (με επικεφαλής τον Graham Scott, όλοι επιπέδου Premiership) δεν μάσησαν, και ένα πρώτο ημίχρονο όπου η Forest κρατούσε γερά στην άμυνα (με εξαίρεση τη φάση του γκολ) και απειλούσε με τις κατεβασιές του Lowe και του Djed Spence έληξε ουσιαστικά εκεί.

Οι Terriers προσπάθησαν να αντιδράσουν, αλλά στα πρώτα τουλάχιστον λεπτά δεν είχαν κάτι να δείξουν εκτός από ένα λίγο άστοχο σουτ του Thomas στο 48'. Παρ' όλα αυτά ο Cooper, για να έχει το κεφάλι του ήσυχο, και βλέποντας τον Corberán να ενισχύει άκρα και επίθεση με Harry Toffolo, Danny Ward και Jordan Rhodes, απέσυρε τον μέτριο Philip Zinckernagel και έδεσε περισσότερο το κέντρο με τον Colback, στέλνοντας ταυτόχρονα τον Garner πιο μπροστά. Λίγο αργότερα θα έβγαινε και ο Surridge για να αναλάβει δράση ο Davis με τη γνωστή δύναμή του στην επίθεση. Στο τρίλεπτο 73'-76' ο Horvath συνέχισε να κερδίζει πόντους, κάνοντας δύο σημαντικές αποκρούσεις σε ισάριθμες προσπάθειες του Ward, πρώτα σε φάουλ και μετά σε σουτ μετά από ωραία κάθετη του Carel Eiting. Στο 78' θα μπορούσε να γίνει το 3-1, όταν ο Davis μπήκε από αριστερά και γύρισε στην καρδιά της περιοχής στον Brennan Johnson, που δεν ξέρω ακριβώς αν στραβοκλώτσησε ή έκανε τακουνάκι, πάντως η μπάλα έφτασε σε έναν εντελώς αμαρκάριστο Spence που με το τέρμα στο έλεός του σούταρε πάνω από το οριζόντιο δοκάρι. Εξίσου μεγάλη ευκαιρία έχασε στο 86' ο Garner, που μετά από τέτοια εμφάνιση άξιζε και με το παραπάνω ένα γκολ. Ο Johnson από δεξιά τον βρήκε κι αυτόν με συρτή διαγώνια μπαλιά στο δεύτερο δοκάρι, όμως και το δικό του πλασέ έφυγε ψηλά. Τίποτα δεν άλλαξε στα λεπτά που απέμεναν και στις καθυστερήσεις, με τους Reds να δίνουν ένα μεγάλο ραντεβού με τη Liverpool, πάλι στο City Ground, στον επόμενο γύρο. Για να το ευχαριστηθούν, και όλα είναι πιθανά! Προέχουν βέβαια οι δύο αγώνες που ακολουθούν για το πρωτάθλημα, εντός αμφότεροι με Reading και QPR, και η Forest με έξι βαθμούς σίγουρα θα ξαναμπεί γερά στη μάχη της εξάδας...

Forest: Horvath, Worrall, Cook, McKenna, Spence, Yates, Garner, Lowe, Johnson, Zinckernagel (Colback 64'), Surridge (Davis 68').
Huddersfield: Blackman, Pearson, Lees, Sarr (Ward 55'), Pipa, Eiting, Hogg, Ruffels (Toffolo 55'), Holmes (Rhodes 67'), Sinani (Anjorin 79'), Thomas.
Σκόρερς: Surridge 29', Yates 37' - Lees 13'.
Διαιτητής: Graham Scott. Κίτρινη: Lowe 32'.
Θεατές: 27.417 (Forest: 25.444).

Steve Cooper: "Είμαι πολύ ευχαριστημένος. Ήταν ένας ωραίος αγώνας Κυπέλλου. Στο πρώτο ημίχρονο θεωρώ ότι ήμασταν εξαιρετικοί. Ήταν απογοητευτικό να μείνουμε πίσω από ένα γκολ από στατική φάση, όμως έπρεπε να ήμασταν ήδη 1-0 μπροστά αφού ο Surridge καλυπτόταν καθαρά στο γκολ που πέτυχε. Όταν δεχθήκαμε το γκολ δείξαμε πολύ καλή αντίδραση, συνεχίζοντας να παίζουμε με τον ρυθμό και με τη σκέψη που θέλαμε εμείς. Το δεύτερο ημίχρονο ήταν καταπληκτικό. Οι αντίπαλοί μας έκαναν τέσσερις αλλαγές και έβαλαν τέσσερις-πέντε παίκτες μπροστά, οπότε έπρεπε να το διαχειριστούμε, γνωρίζοντας ταυτόχρονα ότι μπορούσαμε να τους χτυπήσουμε στην κόντρα. Ματς Κυπέλλου είναι, κάνεις ό,τι μπορείς για να κερδίσεις. Μόνο ένας νικητής θα υπήρχε απόψε, κι αυτός ήμασταν εμείς. Ο αγώνας με τη Liverpool θα είναι σίγουρα πολύ ιδιαίτερος, αλλά πριν απ' αυτόν έχουμε να παίξουμε ορισμένα σημαντικά παιχνίδια. Το γήπεδό μας είναι υπέροχο όταν υπάρχει ατμόσφαιρα σαν την αποψινή".

* Η φωτογραφία είναι από την ιστοσελίδα της εφημερίδας Nottingham Post.