Έγραφα κάπου στα social media μετά από το παιχνίδι με τη Swansea ότι ναι μεν οι παίκτες μας είχαν σαρώσει τους αντιπάλους τους με 25 τελικές προσπάθειες, θα έπρεπε όμως να φανούν το ίδιο αποτελεσματικοί και απόψε στο Dean Court (ή Vitality Stadium αν προτιμάτε, δεν πρόκειται... να μεγαλώσει), όπου ίσως να κατάφερναν να βγάλουν 5 και όχι 25. Όμως η Forest, που στο πρώτο ημίχρονο ήταν καλύτερη, δεν κατάφερε να μετατρέψει σε γκολ τις ευκαιρίες της και δείχνοντας ένα εντυπωσιακά πιο άσχημο πρόσωπο στο δεύτερο μέρος έχασε τον αγώνα και μαζί τις ελπίδες της για απευθείας άνοδο.

Δεν αγνοώ καθόλου το γεγονός ότι αξίζαμε 100% ένα γκολ στο πρώτο ημίχρονο, ή ότι μας αρνήθηκαν (πάλι) ένα πέναλτι. Καλώς ή κακώς, την αντιμετώπισή μας από τη διαιτησία φέτος ως παιδιών κατώτερου θεού τη συνηθίσαμε και δεν πρέπει να μας κάνει εντύπωση, ακόμα κι αν προέρχεται από τρίο Premiership. Τι στην ευχή, ένα ολόκληρο πρωτάθλημα έχουν στα όπα-όπα την ομάδα που εκπροσωπεί την... τουριστική πρωτεύουσα της Αγγλίας, έστω και χωρίς ιστορία και με έδρα που παραπέμπει στη δεκαετία του '80. Είδαμε με τι πέναλτι ισοφάρισε στο 98' τη Fulham, και τι κόκκινη δεν πήρε ο Kieffer Moore που ισοφάρισε στο 90' τη Swansea ενώ κανονικά δεν έπρεπε να βρίσκεται στο γήπεδο - ούτε και σήμερα άλλωστε, αφού θα έτρωγε τρεις αγωνιστικές, και αντ' αυτού... πέτυχε το νικητήριο γκολ. Το θέμα είναι εμείς τι κάναμε. Γιατί την τόσο ελπιδοφόρα εμφάνιση του πρώτου μέρους διαδέχθηκε η ατολμία και η αδυναμία να κρατήσουμε μπάλα και να περιορίσουμε τους γηπεδούχους, όπως τόσο καλά είχαμε κάνει για 45 λεπτά. Να συνετέλεσαν σ' αυτό τα πολλά συνεχόμενα ματς; Είναι μια εξήγηση. Αλλά, διάβολε, αν νικούσαμε απόψε το πιο πιθανό ήταν να κερδίζαμε πολύ περισσότερες μέρες ξεκούρασης και να μη μπαίναμε στη διαδικασία των πλέι-οφ.

Ίσως το πρόβλημα τελικά να ήταν αυτό: ότι εμείς δεν είχαμε στον πάγκο μας έναν τόσο επιδραστικό παίκτη. Καλώς ή κακώς, οι δικοί μας ξέρουν την παράδοση που έχει δημιουργήσει ο Moore απέναντί μας και ήθελαν-δεν ήθελαν ασχολούνταν συνέχεια μαζί του (εκτός, φευ, από τη μοιραία φάση). Σκεφτείτε, ας πούμε, να είχαμε να βάλουμε τον Keinan Davis, που χθες πάρκαρε το αυτοκίνητό του στη Nigel Doughty Academy και ακολούθησε την ομάδα στο Bournemouth, μόνο όμως για ψυχολογικούς λόγους αφού δεν μπορούσε να βοηθήσει. Ή έστω τον Lewis Grabban, να δώσει ένα χέρι βοήθειας στον φιλότιμο αλλά μάλλον κουρασμένο σήμερα Sam Surridge. Εμείς περιορίσαμε τον δεύτερο σκόρερ όλων των κατηγοριών της EFL Dominic Solanke, αλλά από την επιπλέον βοήθεια ήρθε η ζημιά.

Η ενδεκάδα μας έμεινε απείραχτη από τον Steve Cooper, όπως σχεδόν και η 18άδα με τον Xande Silva να επιστρέφει στον πάγκο αντί του Dale Taylor. Οι Reds ξεπέρασαν σε χρόνο ρεκόρ την προσπάθεια των Cherries να μπουν δυνατά στο ματς (η επέμβαση του Brice Samba σε ένα πονηρό γύρισμα του Philip Billing στο 4' ήταν ό,τι πιο αξιόλογο) και θα μπορούσαν μια χαρά να προηγηθούν μόλις στο 9', με τον Djed Spence (που το Σάββατο συμπλήρωσε τις πρώτες του 100 επαγγελματικές εμφανίσεις) να συγκλίνει προς το κέντρο και να βγάζει μια καταπληκτική συρτή διαγώνια μπαλιά στον Surridge. Όλοι θυμηθήκαμε το φανταστικό τρίτο γκολ με τη Swansea από την ίδια θέση. Αυτή τη φορά ο ξανθομάλλης επιθετικός άφησε τη μπάλα να περάσει από μπροστά του, πλάσαρε κατευθείαν με το αριστερό και τράνταξε το οριζόντιο δοκάρι του Mark Travers, που είχε εξουδετερωθεί. (Σημειώνω ότι δύο λεπτά νωρίτερα όλο το γήπεδο είχε χειροκροτήσει τον -παρόντα- David Brooks, τον εξτρέμ των Cherries που είχε σκοράρει και αποβληθεί στον πρώτο γύρο στο City Ground, πέρασε μια μεγάλη περιπέτεια υγείας και σήμερα το πρωί ανακοίνωσε ότι ο καρκίνος, τουλάχιστον προς το παρόν, έχει εγκαταλείψει το σώμα του.)

Από κει και πέρα είχαμε ένα πολύ δυνατό πρώτο ημίχρονο. Την πλήρωσε ο Steve Cook στην επιστροφή του στα παλιά του λημέρια, αφού σε μια διεκδίκηση της μπάλας σε κόρνερ σκίστηκε το κεφάλι του και από κει και πέρα χρειάστηκε να βγει τρεις φορές από τον αγώνα και εκτός των πρώτων βοηθειών να αλλάξει και φανέλα, αφού το αίμα δεν σταματούσε με τίποτα. O Steve ήταν γενικά πολύ άτυχος στην επιστροφή του στο γήπεδο όπου πέρασε τόσα χρόνια, καθώς πριν τη σέντρα ο μπαμπάς του έπαθε ανακοπή καρδιάς στην εξέδρα και ευτυχώς οι υπεύθυνοι για τις πρώτες βοήθειες ήταν κοντά και τον επανέφεραν. Η Bournemouth απείλησε στο 28' με συρτή σέντρα από αριστερά του Jordan Zemura που έφυγε από τον Samba, αλλά στο δεύτερο δοκάρι ο Jack Colback με εξαιρετικό τάκλιν πρόλαβε τον Ryan Christie, και μετά σίγησε για τα καλά, αφού οι δικοί μας έδειχναν να βρίσκονται συνέχεια εκεί που πήγαινε η μπάλα. Η συνέχεια ανήκε ολοκληρωτικά στη Forest, αφού στο 30' σε γύρισμα του Philip Zinckernagel από αριστερά και απευθείας πλασέ του Brennan Johnson στο δεύτερο δοκάρι ο Zemura απέκρουσε σωτήρια, ενώ στο 34' ο Brennan απέφυγε δύο αντιπάλους μέσα στο "D" αλλά το σουτ που επιχείρησε πήγε κατευθείαν στην αγκαλιά του Travers. 

Και ήρθε η πολυσυζητημένη φάση του 41'. Ο Zinckernagel έβγαλε άλλη μια υπέροχη κάθετη στον Surridge, που απέφυγε τον Travers και ανατράπηκε από αυτόν. Την ίδια ώρα ο βοηθός Κωνσταντίνος Χατζιδάκης (που δεν... έπεσε μέσα και σε πολλές αποφάσεις, για να πούμε τη μαύρη αλήθεια) σήκωνε τη σημαία για οφσάιντ. Ο ρέφερι Stuart Attwell ταλαντεύτηκε για μια στιγμή και τελικά υιοθέτησε τη γνώμη του βοηθού του. Δυστυχώς γι' αυτόν, το ριπλέι έδειξε ότι δεν υπήρχε κανένα οφσάιντ. Ας το καταπιούμε λοιπόν κι αυτό. Και στο 43' από ένα από τα γνωστά και "στοχευμένα" βολέ του Samba o Zinckernagel μπήκε από αριστερά στην περιοχή, απέφυγε τον Adam Smith αλλά σούταρε από δύσκολη θέση στα χέρια του Travers.

Εννοείται ότι στην επανάληψη οι γηπεδούχοι μπήκαν πάλι δυνατά, μόνο που αυτή τη φορά δεν υπήρχε ανάλογη αντίδραση από μας. Η κάθετη του Smith στον Solanke και το σουτ του δεύτερου στην έξω πλευρά των διχτυών ήταν η πρώτη προειδοποιητική βολή. Ο τραυματισμός του Jefferson Lerma στο 59' και η είσοδος του Moore, αντί να αποδυναμώσει το κέντρο της Bournemouth με την απώλεια του Ολλανδού με τα πολλά τρεξίματα, φόρτωσε ακόμα πιο πολύ τα μετόπισθέν μας, και καθώς η μπάλα δύσκολα έφτανε σε παίκτες που μπορούσαν να κάνουν παιχνίδι (Zinckernagel ή James Garner) τη χάναμε πάντα σχεδόν αμέσως και ο Surridge έμοιαζε αποκομμένος μπροστά. Ταυτόχρονα οι διαιτητές έκλειναν τα μάτια στα τραβολογήματα που έπεφταν στην άμυνα της Bournemouth (ειδικά σε ενέργειες του Johnson) και καταλήξαμε να αμυνόμαστε συνεχώς.

Όταν γίνεται αυτό, συνήθως προκύπτουν και φάσεις. Στο 66' από κακό υπολογισμό του Yates ο Billing μπήκε από αριστερά στην περιοχή και με τρομερή προσπάθεια ο Samba μπλόκαρε με διπλή προσπάθεια τη συρτή σέντρα που επιχείρησε. Στο 71' Solanke και Jaidon Anthony έπαιξαν το "1-2", με το σουτ του πρώτου να εξουδετερώνει και πάλι ο Samba. Εμείς κάτι προσπαθήσαμε να κάνουμε με τη μόνη σωστή πρωτοβουλία του Garner στο ματς, μια έξυπνη σέντρα από αριστερά που ο Ryan Yates δεν πρόλαβε να ελέγξει αρκετά ώστε να στείλει το σουτ του προς την εστία (79'). Και στο 83' έγινε η ζημιά μετά από ένα μάλλον αχρείαστο φάουλ του Scott McKenna στον Zemura, που είχε κάνει τις ντρίμπλες του αλλά φαινόταν ότι δεν είχε προοπτικές, πάνω σχεδόν στη γραμμή της περιοχής. Όλοι περίμεναν σουτ του Solanke, αλλά αυτός ψύχραιμα εκτέλεσε πλασαριστά στο αριστερό άκρο της περιοχής μας, όπου ο Zinckernagel είχε ξεχάσει αμαρκάριστο τον Moore κι εκείνος με απευθείας δεξί πλασέ στην αντίθετη γωνία δεν άφησε στον Samba περιθώρια αντίδρασης.

Η τριπλή αλλαγή του Cooper (Joe Lolley, Richie Laryea και Alex Mighten για Cook, Colback και Zinckernagel) δεν μπορούσε να φέρει τα πάνω κάτω, ειδικά με τους γηπεδούχους να κάνουν διαρκώς καθυστερήσεις και να παίρνουν κάρτες στα 8 λεπτά του έξτρα χρόνου. Προς το τέλος ίσως θα μπορούσε να γίνει κάτι καλύτερο από την ωραία κάθετη του... Samba σε φάουλ λίγο κάτω από το κέντρο μέσα στην περιοχή στον Surridge, που όμως είδε τον Lloyd Kelly να αποκρούει τη συρτή σέντρα του σε κόρνερ, από όπου μετά από πολλές περιπέτειες ο Samba που είχε ανεβεί κι αυτός προσπάθησε ανεπιτυχώς να σκοράρει με τακουνάκι. Το 1-0 παρέμεινε, οι Cherries ανέβηκαν και οι οπαδοί τους πλημμύρισαν το γήπεδο για να γιορτάσουν την επάνοδό τους στην Premiership μετά από δύο χρόνια απουσίας. Ο δε Scott Parker πανηγύρισε τη δεύτερη άνοδό του σε τρία χρόνια, έχοντας ανεβάσει και τη Fulham πρόπερσι.

Το ζήτημα τώρα είναι να μη μας πάρει από κάτω. Η ομάδα έκανε την προσπάθειά της και ο στόχος παραμένει - απλώς πήρε παράταση. Η σωστή σωματική και πνευματική ανάπαυση θα παίξουν τον δικό τους ρόλο. Ο τελευταίος αγώνας, το Σάββατο στην έδρα της Hull, δεν έχει πια και μεγάλη σημασία. Απλώς αν φέρουμε χειρότερο αποτέλεσμα από τη Huddersfield, που πιθανότατα θα νικήσει τη Bristol City στο γήπεδό της, θα τερματίσουμε τέταρτοι και όχι τρίτοι, έχοντας πάντως ακόμα πλεονέκτημα έδρας στα πλέι-οφ (τουτέστιν θα δώσουμε το δεύτερο ματς στο City Ground). Την ίδια ώρα θα γίνεται σφαγή για τις θέσεις 5-6 που διεκδικούν τέσσερις ομάδες (η Sheffield United που υποδέχεται την πρωταθλήτρια Fulham, η Luton που μετά τη χθεσινή συντριβή της με 7-0 στο Craven Cottage έχασε τη μισή της διαφορά στα γκολ και παίζει εντός με την πολύ κακή φέτος Reading, και η Middlesbrough με τη Millwall, που περιμένουν στραβοπάτημα αυτών των δύο αντιμετωπίζοντας εκτός έδρας Preston και Bournemouth αντίστοιχα). Λίγη υπομονή λοιπόν για να μάθουμε και την αντίπαλό μας. (Κάτι μου λέει ότι θέλουμε Luton, σωστά;)

Bournemouth: Travers, Smith, Phillips, Kelly, Zemura, Lerma (Moore 59'), L. Cook, Christie (Pearson 88'), Billing, Anthony (Mepham 89'), Solanke.
Forest: Samba, Worrall, S. Cook (Lolley 84'), McKenna, Spence, Yates, Garner, Colback (Laryea 84'), Johnson, Zinckernagel (Mighten 85'), Surridge.
Σκόρερ: Moore 83'.
Διαιτητής: Stuart Attwell. Κίτρινες: Travers 96', Solanke 98' - McKenna 82', Spence 91'.
Θεατές: 10.563 (Forest: περίπου 1.300).

Steve Cooper: "Συγχαρητήρια στη Bournemouth, που δεν κέρδισε την άνοδο απόψε, αλλά με τη σταθερή της παρουσία όλη τη χρονιά. Θα πάμε στα πλέι-οφ και θα προσπαθήσουμε να της κάνουμε παρέα. Η διαιτησία απόψε ενόχλησε πολύ τους παίκτες. Για τη φάση του πέναλτι οι δύο διαιτητές (σ.σ. Attwell-Χατζιδάκης) με φώναξαν και μου ζήτησαν συγγνώμη. Δεν βοηθάει και πολύ βέβαια, μάλλον να με ηρεμήσουν ήθελαν - που δεν τα κατάφεραν, αλλά τουλάχιστον είχαν την ευγένεια να το παραδεχθούν. Ήταν μια απόφαση που μπορούσε να αλλάξει μία ολόκληρη σεζόν, και ξέρουν ότι δεν πήραν τη σωστή. Γενικά οι αποφάσεις των διαιτητών φέτος για μας δεν ήταν ό,τι καλύτερο, αλλά ας μην αρχίσουμε να γκρινιάζουμε γι' αυτές γιατί θα ξημερώσουμε. Δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία ότι στο δεύτερο ημίχρονο δεν παίξαμε και πολύ καλά χωρίς τη μπάλα. Αμυντικά πιστεύω ότι τα πήγαμε αρκετά καλά. Οι αντίπαλοί μας είχαν μια-δυο καλές στιγμές, τη διαφορά όμως την έκανε μια στημένη φάση. Φυσικά και μας πονάει, αλλά πρέπει να το ξεπεράσουμε και να ετοιμαστούμε για τα πλέι-οφ". 

* Η φωτογραφία είναι από την επίσημη ιστοσελίδα του συλλόγου.