Από πότε έχει να παίξει στη Forest εν ενεργεία διεθνής με την Αγγλία; Μπορεί και από την εποχή του Stuart Pearce! Μέσα στον 21ο αιώνα παρέλασαν από τις τάξεις μας παίκτες -πάντα ως δανεικοί- που είτε είχαν υπάρξει διεθνείς (όπως ο Nicky Shorey), είτε θα γίνονταν στο μέλλον (όπως ο John Terry). O Jesse Lingard έπαιξε το 32ο παιχνίδι του με τα τρία λιοντάρια στο στήθος λιγότερο από έναν χρόνο πριν, ουσιαστικά αποτελεί ακόμα μέλος της οικογένειας της Εθνικής και τώρα, μέσω της Forest, θα προσπαθήσει να πείσει τον Gareth Southgate ότι δεν πρέπει να επιβιβαστεί η ομάδα στο αεροπλάνο για το Κατάρ χωρίς αυτόν.

Μετά από δέκα αποκτήσεις παικτών απόλυτα στοχευμένες και μετά από προσεκτική εξέταση, οι Reds απόψε συμπλήρωσαν μία ενδεκάδα μεταγραφών με την πυροδότηση μιας βόμβας. Υπό την έννοια, βέβαια, ότι δεν θα περίμενε κανείς στο ξεκίνημα της μεταγραφικής περιόδου από νεοφώτιστη ομάδα μια τέτοια κίνηση, που αποτελεί σαφή δήλωση για την επιθυμία της διοίκησης Βαγγέλη Μαρινάκη να μη στοχεύσει η Forest μόνο στην παραμονή, αλλά και σε κάτι παραπάνω. Επίσης η είδηση είχε διαρρεύσει από προχθές, και έλεγε σαφώς ότι ο Lingard, μετά την απόρριψή του από τον Erik ten Hag και τη μη ανανέωση του συμβολαίου του από τη Manchester United, δεν θα συνέχιζε τελικά στο Λονδίνο με τη West Ham, με την οποία είχε αναστήσει την καριέρα του το 2020-'21, αλλά στο Nottingham με τους Reds. Χθες κυκλοφόρησε το νέο για επικείμενα ιατρικά τεστ, ενώ ο ίδιος έκανε πλακίτσα στα social media με τη γνωστή φράση-σήμα κατατεθέν των κατοίκων του Nottinghamshire "me duck" ("παπάκι μου", όπως εμείς στην Ελλάδα λέμε "πουλάκι μου"), και σήμερα ο συνήθης άγγελος καλών ειδήσεων Μιλτιάδης Μαρινάκης ανέβασε στο Twitter φωτογραφία του μαζί με τον Άγγλο διεθνή, που φορούσε το θρυλικό Garibaldi. Από εκείνη την ώρα, όλοι οι φίλοι της Forest τραγουδάνε στον γνωστό ρυθμό του παιδικού τραγουδιού "London Bridge is falling down": "Jesse Lingard is a Red, is a Red, is a Red, Jesse Lingard is a Red, he hates Derby". Στην οποία Derby, παρεμπιπτόντως, έχει παίξει!

Ο γεννημένος στο Warrington του Cheshire επιθετικός χαφ, που μπορεί να αγωνιστεί και ως εξτρέμ, αφήνει για πρώτη φορά στη ζωή του οριστικά τους "Κόκκινους Διαβόλους" του Manchester, στους οποίους εντάχθηκε στην τρυφερή ηλικία των οκτώ ετών μετά από μικρές θητείες στις παιδικές ομάδες των Fletcher Moss Rangers και της Penketh United. Εικοσιδύο χρόνια μετά, μετά το ξεκίνημα της συλλογής των τίτλων του από το FA Youth Cup του 2011 (με συμπαίκτη τον Paul Pogba) έχει κερδίσει τα πάντα εκτός από ένα πρωτάθλημα: FA Cup (2016), League Cup (2017), Community Shield (2016) και βέβαια έναν ευρωπαϊκό τίτλο, το Europa League του 2017. Με 232 αγώνες και 35 γκολ στη διάρκεια της θητείας του στο Old Trafford, καταγράφεται σίγουρα στην ιστορία της United ως ένα από τα πλέον επιτυχημένα προϊόντα της ακαδημίας της.

Υπέγραψε το πρώτο του επαγγελματικό συμβόλαιο το 2011, στα 19 του, και παρ' όλο που πρόλαβε το τέλος της εποχής του Sir Alex Ferguson και συμπεριλήφθηκε σε αποστολές της πρώτης ομάδας, ο Σκοτσέζος δεν του έκανε ποτέ νεύμα να μπει στο ματς για να κάνει το επαγγελματικό του ντεμπούτο. Αυτό έγινε τελικά τον Νοέμβριο του 2012, όταν είχε δοθεί δανεικός στη Leicester της Championship, με την οποία συμπλήρωσε όλες κι όλες πέντε συμμετοχές. Την επόμενη χρονιά (2013-'14) έλαβε μέρος στην προετοιμασία της United και στην τουρνέ της στην Αυστραλία, αλλά το αποτέλεσμα ήταν το ίδιο: ξανά στην Championship, μισή σεζόν με τη Birmingham (13 αγώνες, 6 γκολ, τα 4 στο ντεμπούτο του!) και μισή με τη Brighton (17-4), την οποία βοήθησε να φτάσει στα πλέι-οφ. Οι Seagulls ηττήθηκαν στα ημιτελικά από τη Derby (που με τη σειρά της έχασε στον τελικό από την QPR με το γκολ του Bobby Zamora στο 90φεύγα, άσχετο αλλά δεν κρατήθηκα), δηλαδή... τον επόμενο σταθμό του! Γιατί αν και ξεκίνησε το 2014-'15 με τη United και ντεμπουτάρισε επιτέλους και μάλιστα ως βασικός στην Premier League απέναντι στη Swansea, ήταν άτυχος: μόλις στο 24' έπρεπε να βγει λόγω τραυματισμού. Τον Ιανουάριο μετακόμισε στο Pride Park και έβγαλε τη σεζόν εκεί, με απολογισμό 15 ματς και 2 γκολ. Μόλις που έχασε τον θρίαμβο της Forest εκεί επί Pearce, με το γκολ του Ben Osborn στο τέλος, αφού πήγε στο τέλος της περιόδου των μεταγραφών και άρχισε να παίζει από Φεβρουάριο...

Η επόμενη περίοδος (2015-'16) τον βρίσκει να σκοράρει για πρώτη φορά με τη φανέλα της United, στις 7 Νοεμβρίου, ανοίγοντας το σκορ στο εντός έδρας 2-0 επί της West Brom με μακρινό σουτ. Μάνατζερ της United, μετά και από το σύντομο πέρασμα του David Moyes, είναι πια ο Louis van Gaal, που τον εμπιστεύεται. Πρόκειται για τη χρονιά της καθιέρωσης, με 40 αγώνες και 6 γκολ, όπου μάλιστα η ομάδα του κατακτά το FA Cup με δικό του νικητήριο γκολ στο 2-1 στον τελικό επί της Crystal Palace. Παίρνει και την πρώτη του γεύση από Ευρώπη (7 ματς), όπου η United πέφτει θύμα έκπληξης μεγατόνων και βγαίνει τρίτη στον όμιλό της στο Champions League πίσω από Wolfsburg και Eindhoven (!), ενώ και στο Europa League αποκλείεται στους "16" από τη Liverpool!

Στο τέλος της σεζόν ο van Gaal αποχωρεί, αλλά ο José Mourinho εξακολουθεί να ποντάρει στον Lingard. Ξεκινάει δυνατά, ανοίγοντας το σκορ στον αγώνα του Community Shield, όπου η κυπελλούχος United επικρατεί με 2-1 της πρωταθλήτριας Leicester. Στο Wembley θα βρεθεί και τον Φεβρουάριο, πετυχαίνοντας το δεύτερο γκολ της ομάδας του στο 3-2 επί της Southampton στον τελικό του League Cup (ρε παιδιά, η Southampton στον τελικό της συγκεκριμένης διοργάνωσης μόνο με αυτό το σκορ χάνει;). Τον Απρίλιο ανανεώνει το συμβόλαιό του για τέσσερα χρόνια, με οψιόν και για πέμπτο. Παίζει σε 42 αγώνες και πετυχαίνει 5 γκολ, ανάμεσα στα οποία και τα δύο πρώτα του στην Ευρώπη, στο Europa League, απέναντι σε Fenerbahce και Feyenoord. H United φτάνει στον τελικό και κατακτά το τρόπαιο με νίκη 2-0 επί του Ajax. Σιγά μη δεν το σήκωνε ο "Special One"...

Κάπου εκεί οι τίτλοι του Lingard στερεύουν. Ακολουθούν τρεις γεμάτες περίοδοι με συνολικά 124 συμμετοχές και 22 γκολ (τα 13 το 2017-'18, στην πιο παραγωγική σεζόν της καριέρας του). Ο Mourinho φεύγει το 2018 και ακολουθεί η θητεία του Ole Gunnar Solskjær. O Lingard περνάει δύο καλά χρόνια με τον Νορβηγό, αλλά όταν φτάνει το 2020-'21 το μέλλον του στη United φαίνεται πια θολό. Ένας τραυματισμός στην αρχή της σεζόν δεν βοηθάει, αγωνίζεται μόνο σε ένα ματς του FA Cup και δύο του League Cup και ξαφνικά ο Moyes, που πλέον είναι αφεντικό της West Ham και τον γνώριζε από τη δική του θητεία στο Old Trafford, του πετάει ένα σωσίβιο. O Lingard το αρπάζει και αναβαπτίζεται. Πάει δανεικός στο Λονδίνο και ολοκληρώνει τη σεζόν με 9 γκολ και 5 ασίστ σε 16 συμμετοχές, όλες στην Premier League. Τον Απρίλιο, μάλιστα, ανακηρύσσεται Παίκτης του Μήνα στην Premier League και πετυχαίνει και το Γκολ του Μήνα με φοβερή ατομική προσπάθεια απέναντι στους Wolves ενώ έχει διανύσει... 52 μέτρα με τη μπάλα! Επιστρέφει στο Manchester γεμάτος ελπίδες, αλλά σχεδόν χάνεται μέσα στον χαμό που επικρατεί, με Solskjaer, Michael Carrick και Ralf Rangnick να εναλλάσσονται στον πάγκο. Σκοράρει στο 89' το νικητήριο γκολ πληγώνοντας τον Moyes στο 2-1 επί της West Ham, αλλά δεν αρκεί. Οι 22 συμμετοχές του (16 στο πρωτάθλημα) έρχονται στη συντριπτική πλειοψηφία τους από τον πάγκο και τον Ιούνιο ο ten Hag του ανακοινώνει ότι δεν τον υπολογίζει. Ο Moyes φαίνεται να του προσφέρει δεύτερη σανίδα σωτηρίας, τον θέλει διακαώς και το διατυμπανίζει, εκείνος όμως καταλήγει στη Forest, όπου συναντά τον για κάποια χρόνια συνοδοιπόρο του στο Old Trafford Dean Henderson.

Η σχέση του με τον Southgate στην Εθνική έχει τα πάνω και τα κάτω της. Μετά από 3 συμμετοχές στην Κ17 και 11 στην Κ21, ο Roy Hodgson τον καλεί για πρώτη φορά το 2015, λίγο πριν κλείσει τα 23, και απλώς τον έχει στον πάγκο στο φιλικό 2-0 επί της Γαλλίας. Ο βετεράνος προπονητής δεν τον συμπεριλαμβάνει στην αποστολή για το Euro 2016, μια διοργάνωση στα τελικά της οποίας δεν έχει βρεθεί ακόμα. Αμέσως μετά τα τελικά της Γαλλίας ο Southgate, που έχει πάρει τη σκυτάλη από τον Hodgson, τον καλεί ξανά και του προσφέρει το πολυπόθητο ντεμπούτο του στις 8 Οκτωβρίου 2016 στο 2-0 επί της Μάλτας για τα προκριματικά του Παγκοσμίου Κυπέλλου. Το πρώτο του γκολ με την Εθνική έρχεται στις 23 Μαρτίου 2018, και είναι μάλιστα το νικητήριο στο φιλικό εκτός έδρας 1-0 επί της Ολλανδίας. Ο Southgate όχι μόνο θα τον πάρει μαζί του στη Ρωσία, αλλά θα τον έχει βασικό και θα τον χρησιμοποιήσει στα 6 από τα 7 παιχνίδια των Άγγλων, που τερμάτισαν στη διόλου ευκαταφρόνητη 4η θέση. Σκοράρει μάλιστα και στο 6-1 επί του Παναμά και δίνει δύο ασίστ απέναντι σε Παναμά και Σουηδία. Όλα πηγαίνουν μια χαρά μέχρι έναν τραυματισμό στο ξεκίνημα της σεζόν 2019-'20. Χάνει τη θέση του και επανέρχεται πλέον ως παίκτης της West Ham τον Μάρτιο του 2021. Παίζει πέντε σερί ματς, αλλά ο Southgate, παρ' όλο που τον καλεί στην προεπιλογή, τελικά τον "κόβει" από τα μεταχρονολογημένα τελικά του Euro 2020 και τον βάζει στους "stand-by". O Lingard το φέρει βαρέως, αλλά δεν αρνείται την πρόσκληση όταν τον ξαναφωνάζει για τα προκριματικά του Παγκοσμίου Κυπέλλου τον Σεπτέμβριο, και αγωνίζεται απέναντι σε Ουγγαρία και Ανδόρρα (δις), σκοράροντας μάλιστα απέναντι στην ομάδα του μικρού κράτους τα δύο τελευταία από τα 6 συνολικά γκολ του με την Εθνική. Τελευταία του συμμετοχή τα 73 λεπτά στις 9 Οκτωβρίου, στο 5-0 της Αγγλίας στην Andorra la Vella, χωρίς γκολ. Έκτοτε δεν έχει ξανακληθεί.

Η απόκτηση του Lingard αντί του πολύ μικρότερού του Morgan Gibbs-White, που είχε κοστολογηθεί από τους Wolves με το εξωφρενικό ποσό των 30 εκ. λιρών, δημιούργησε και κάποιες ανησυχίες λόγω της φοβερά υψηλής αμοιβής του, που αποτελεί ρεκόρ στην ιστορία της Forest: 200 χιλιάρικα την εβδομάδα θα εισπράττει. Κάποιος έβγαλε το κομπιουτεράκι του, τα λογάριασε και προέκυψαν τα εξής: Ο Lingard αποκτήθηκε ως ελεύθερος και υπέγραψε κατ' αρχάς μονοετές συμβόλαιο με τη Forest, άρα με αυτές τις αποδοχές θα μας στοιχίσει μέσα σ' αυτόν τον χρόνο χοντρικά 10 εκατομμύρια. Ο MGW, με το τεράστιο κόστος μεταγραφής και τις αποδοχές του που υπολογίζονταν κοντά στις 50 χιλιάδες την εβδομάδα, θα στοίχιζε 33 και ο σύλλογος θα είχε πάντα τον βραχνά της απόσβεσης! Βεβαίως το έγκυρο σάιτ "The Athletic" απορρίπτει τα περί 200 χιλιάδων και μιλάει για 80 συν ορισμένα μπόνους που μπορεί να φτάσουν το νούμερο στα 121 - επίσης ρεκόρ πάντως. Κατά τα άλλα, το μπαλάκι τώρα περνάει στον Steve Cooper, που έχει την ευθύνη να μην ταράξει το όμορφο κλίμα των αποδυτηρίων αυτό το τεράστιο χάσμα στη μισθολογική κλίμακα. Μεγάλα καράβια, μεγάλες φουρτούνες!

O Jesse Ellis Lingard, με τους προγόνους από τον Άγιο Βικέντιο και τις Γρεναδίνες, σκοπεύει να γιορτάσει τα 30ά γενέθλιά του στη Μέση Ανατολή, αφού γεννήθηκε στις 15 Δεκεμβρίου, τρεις μέρες δηλαδή πριν τον προγραμματισμένο τελικό του Μουντιάλ. Θα είναι γι' αυτόν μια δικαίωση μετά από τα τελευταία χρόνια της αβεβαιότητας. Το κίνητρο τεράστιο, ειδικά για παίκτη με τόσο μεγάλο ποδοσφαιρικό (και γενικότερο) εγωισμό. Φαίνεται να το απολαμβάνει, πάντως, αφού ανέβασε στο Twitter βίντεο όπου φοράει κασκόλ της Forest, δηλώνει "έτοιμος για το νέο κεφάλαιο" και αποκαλύπτει τη φανέλα της ομάδας, με τον αριθμό 3 και το όνομα της 3χρονης κόρης του: Hope (Ελπίδα). 

Μέχρι αυτή τη στιγμή, ο Lingard δεν έχει κάνει δηλώσεις ως παίκτης της Forest (υποθέτω ότι θα κανονιστεί συνέντευξη Τύπου), θα προπονηθεί όμως με την ομάδα και αναμένεται να ταξιδέψει στη Γερμανία για το φιλικό του Σαββάτου με την Union Βερολίνου.

Καλωσόρισε, και μακάρι να πετύχει τους στόχους του και να βοηθήσει και τους Reds να πετύχουν τους δικούς τους.

* Η φωτογραφία είναι από την επίσημη ιστοσελίδα του συλλόγου.