O Brennan Johnson κινδύνεψε πολύ φέτος να γίνει... ο περσινός Ryan Yates. Ο αποδιοπομπαίος της εξέδρας, δηλαδή. Πολλές φορές έμενα με ανοιχτό το στόμα γι' αυτά που διάβαζα, και όπου γινόταν λόγος για έναν παίκτη που πρόπερσι αγωνιζόταν στη League One με τη Lincoln (!) και πέρσι, στην πρώτη του ουσιαστικά σεζόν στη Championship (μετά από σκόρπιες εμφανίσεις εδώ κι εκεί τα προηγούμενα χρόνια) είχε αναδειχθεί κορυφαίος νέος παίκτης της κατηγορίας για το 2021-'22. Σαν κάποιοι να περίμεναν να μπει σίφουνας στην Premier League, το πρωτάθλημα όπου παίζουν οι κορυφαίοι του κόσμου, και να επιβάλει το νόμο του...

Ελπίζω τώρα να μην υπάρχει καμιά αμφιβολία ότι ο Brennan -που σίγουρα έχει κάνει πολλά λάθη φέτος λόγω απειρίας, αλλά απορώ γιατί να μην τον δικαιολογούμε εξαιτίας αυτής της δύσκολης ακόμα και για πολύ πιο έμπειρους παίκτες μετάβασης πριν τον κράξουμε- μπορεί να βοηθήσει πολύ, αν η ομάδα κάνει αυτό που έκανε πέρσι: να παίξει και γι' αυτόν όταν καταλάβει ότι μπορεί να εκμεταλλευτεί την ταχύτητά του, που ακόμα και στη μεγάλη κατηγορία λίγοι πλάγιοι μπακ μπορούν να αντιμετωπίσουν. Ο Morgan Gibbs-White, με τον οποίο ο Brennan έχει αποκτήσει μια φοβερή σχέση που φαίνεται με κάθε ευκαιρία και με τον τρόπο που ο ένας πάει να συγχαρεί τον άλλο όταν σκοράρει, διαπίστωσε σήμερα (καλύτερα από τον Gustavo Scarpa) ότι η αριστερή πλευρά της Leicester έμπαζε ασύστολα. Δύο νέα παιδιά, ο 21χρονος Luke Thomas και ο 22χρονος Lewis Brunt που τον αντικατέστησε, δεν μπορούσαν να τον ακολουθήσουν ούτε κατά διάνοια. Δύο καταπληκτικές μπαλιές από τον MGW, που όσο πάει ανεβαίνει και ανεβάζει μαζί του και όλη την ομάδα, ήταν αρκετές για να πετύχει ο Johnson δύο γκολ, να προσπεράσει τον Taiwo Awoniyi και να είναι πλέον ο πρώτος σκόρερ της Forest στη φετινή περίοδο με 6 γκολ. 

Ο Νιγηριανός φορ δεν ήταν βέβαια εκεί για να "υπερασπιστεί" τα κατορθώματά του. Ούτε ο Willy Boly. Έμειναν και οι δύο εκτός αποστολής - γι' αυτό άλλωστε αυτή η νίκη, που άφησε τους Foxes τρεις βαθμούς πίσω μας, μας ανέβασε στη 13η θέση και μας έδωσε αέρα πέντε πόντων από την επικίνδυνη ζώνη, αποκτά ξεχωριστή σημασία. Οι δύο λαβωμένοι Reds είναι πάρα πολύ κοντά στην αποκατάσταση, σύμφωνα με όσα έβγαιναν από την ομάδα τις τελευταίες μέρες, οπότε θα είναι κατά πάσα πιθανότητα έτοιμοι το άλλο Σάββατο, σε ένα ακόμα "εξάποντο", εκτός έδρας αυτή τη φορά, κόντρα σε μια ομάδα με τους ίδιους στόχους με μας, τη Bournemouth. Επίσης μεγάλο κέρδος από αυτό το ματς είναι ο Scott McKenna, που σκουριασμένος από την απραξία (λόγω του φορμαρίσματος του Boly) έψαχνε να βρει τα πατήματά του απέναντι σε Blackpool και Wolves, αλλά σήμερα ήταν ο "Great Scott" που όλοι γνωρίζουμε και άφησε τον Jamie Vardy απλή αναφορά στο φύλλο αγώνα για την ομάδα του Brendan Rodgers.

Και κάτι ακόμα. Η Forest για πρώτη φορά στο πρωτάθλημα νίκησε για δεύτερο σερί ματς, για πρώτη φορά επίσης νίκησε με διαφορά δύο γκολ και επιπλέον κατέγραψε το πέμπτο της φετινό clean sheet. Και αυτά τα στοιχεία ήταν σπουδαία, υπήρξαν όμως και πάλι σοβαρά αμυντικά σφάλματα που η Leicester δεν εκμεταλλεύτηκε κυρίως λόγω της αφλογιστίας του Harvey Barnes. Δύο φορές βρέθηκε σε θέση για γκολ, όχι αστεία, αλλά και τις δύο ο Dean Henderson δεν χρειάστηκε να επέμβει, αφού  ο Άγγλος εξτρέμ δεν μπόρεσε καν να βρει τέρμα. Οι Foxes έχουν κι αυτοί τα θεματάκια τους μπροστά, αφού στο πρωτάθλημα μετά τη διακοπή για το Μουντιάλ έχουν μόνο ήττες και σε τέσσερις πλέον αγώνες έχουν σκοράρει μόλις μία φορά, ενώ έχουν πάρει χαρά μόνο σε αγώνες Κυπέλλων απέναντι σε εμφανώς υποδεέστερες ομάδες όπως είναι οι MK Dons και η Gillingham. Τέλος πάντων, αυτό είναι δικό τους πρόβλημα και όχι δικό μας!

Όπως αναμενόταν, ο Steve Cooper (που για να μην ξεχνάμε μετά τη συντριβή με 4-0 από τη Leicester στο King Power τον Οκτώβριο βρέθηκε να ισορροπεί σε τεντωμένο σκοινί, αλλά αντί να απολυθεί ανανεώθηκε το συμβόλαιό του - ευτυχώς εκ του αποτελέσματος) άρχισε με την ενδεκάδα της Τετάρτης, με εξαίρεση φυσικά την παρουσία του McKenna αντί του Boly. Για άλλη μια φορά η Forest έκανε καλό ξεκίνημα, που δυστυχώς δεν κράτησε ούτε ένα τέταρτο και απέφερε μόνο δύο φάσεις, αμφότερες με τροφοδότη τον Remo Freuler και εκτελεστή τον Yates, που είχε σαφώς την εντολή να βγαίνει ως κρυφός σέντερ φορ! Στο 4' ο Ελβετός σέντραρε από αριστερά και ο Ryan, σε πολύ καλή θέση απέναντι στο τέρμα, δεν έπιασε την κεφαλιά όπως ήθελε και έστειλε τη μπάλα λίγο άουτ, και στο 10' μετά από ωραίο τάκλιν του Remo στο κέντρο ο Yates έφυγε κατά μέτωπο απέναντι στον Danny Ward, αλλά είχε μεγάλη απόσταση να διανύσει και αναγκάστηκε να σουτάρει από μακριά, αστοχώντας απελπιστικά. Ενδιάμεσα η Leicester είχε δείξει τα δόντια της και ο Barnes την κακή του μέρα, σουτάροντας από καλή θέση στην αγκαλιά του Henderson.

Από εκεί και πέρα, μέχρι τη στιγμή που άνοιξε το σκορ, για κάπου 40 λεπτά δηλαδή, η Leicester έβγαινε μπροστά, κέρδιζε κόρνερ και έφτιαχνε φάσεις πιο εύκολα. Όχι πολλές, αλλά φαρμακερές. Στο πρώτο μέρος ξεχώρισε η ευκαιρία του 14', με τη σέντρα από δεξιά του αρχηγού Marc Albrighton (μαζί με τον Vardy είναι πια οι μοναδικοί επιζήσαντες από την ομάδα που κατέκτησε το πρωτάθλημα το 2016), που βρήκε τον Barnes στο πέναλτι φάτσα με το τέρμα (ο Serge Aurier απουσίαζε και ήταν το μοναδικό του μεγάλο λάθος σε ένα σχεδόν άψογο παιχνίδι), αλλά το πλασέ του τελευταίου έφυγε άουτ και ο Rodgers τραβούσε τα μαλλιά του. Άλλο ένα αμυντικό λάθος των Reds στο 20' έφερε τον Youri Tielemans σε θέση για σουτ έξω από την περιοχή μας (και αυτό δεν το επιτρέπεις απλά ΠΟΤΕ), ευτυχώς όμως στην πορεία της μπάλας βρέθηκε ο McKenna, αφήνοντας τον εντελώς εξουδετερωμένο Henderson να την παρακολουθεί καθώς έφευγε κόρνερ δίπλα από το δεξί δοκάρι του. Ο Barnes στο 43' προσπάθησε να το πάρει αλλιώς, γυρίζοντας στην περιοχή από την τελική γραμμή, όμως το σουτ του Tielemans με τη μία έκανε κάποιον πιτσιρικά (ή μη) στο Trent End να πλέει σε πελάγη ευτυχίας. Σε όλο αυτό το διάστημα, για να μην παρεξηγηθώ, η Forest δεν είχε δώσει χώρο στη Leicester ή κάτι τέτοιο. Απλώς στην επίθεση η τελική και η... προτελική πάσα μας ήταν για κλάματα, ενώ φαινόταν πολύ η απουσία ενός φορ περιοχής που θα εκμεταλλευόταν τις πλαγιοκοπήσεις του Aurier, του Johnson και του Renan Lodi.

Όπως είπαμε, στο ίδιο ρεφρέν ξεκίνησε και το δεύτερο ημίχρονο, με μια σοβαρή απώλεια για τη Forest: o Yates, που είχε χτυπήσει σε μια διεκδίκηση λίγο πριν την ανάπαυλα, δεν μπόρεσε να συνεχίσει και τη θέση του πήρε ο Jack Colback. Ο Jack, από τους υποτιμημένους παίκτες της φετινής σεζόν. ήταν άψογος στα καθήκοντά του και κάλυψε το κενό του Ryan κάτι παραπάνω από επαρκώς - γνωρίζοντας μάλιστα ότι η σημερινή μπορεί και να είναι και μία από τις τελευταίες παρουσίες του στην αποστολή των Reds, καθώς αν δεν το μάθατε Forest και Palmeiras ήρθαν σε συμφωνία για τη μεταγραφή του 21χρονου αμυντικού χαφ Danilo, ο οποίος αποχαιρέτησε ήδη δημόσια την ομάδα του και ίσως και να βρίσκεται κιόλας στο Nottingham για τα ιατρικά τεστ και την υπογραφή του (πολυετούς) συμβολαίου του. Στο 50' ο Barnes κέρδισε με το σπαθί του τον τίτλο του μοιραίου, όταν από κακή εκτίμηση του McKenna (και γι' αυτόν το μοναδικό λάθος) αλλά και αφηρημάδα του Freuler ο Tielemans πετάχτηκε και κέρδισε μπροστά από τον Ελβετό και άνοιξε αριστερά βγάζοντάς τον πιο-τετ-α-τετ-δεν-γίνεται, αλλά και πάλι στο τέλος βρέθηκε να καταριέται την τύχη του, αφού το διαγώνιο πλασέ του έγλειψε το αριστερό δοκάρι του Henderson και κατέληξε πλάι στους φωτογράφους.

Αυτό ήταν. Ο Cooper είχε δει αρκετά και προχώρησε στην κίνηση-ματ με την αποχώρηση του Scarpa (κουρασμένος από δύο παιχνίδια σε τέσσερις μέρες δεν άντεξε περισσότερο με δύο και τρεις να βγαίνουν πάνω του μόλις έπαιρνε τη μπάλα) και την είσοδο... ποιανού λέτε; Του Sam Surridge! Μάλιστα, του "φευγάτου για τη Burnley", μοιραίου με τη Blackpool και παρά λίγο μοιραίου με το πέναλτι που έχασε απέναντι στους Wolves. O Sam, προς τιμή του, έπαιξε με πολύ μυαλό. Πήρε τον χώρο που καλύπτει συνήθως ο Awoniyi, ελευθέρωσε τον Gibbs-White και απασχόλησε τους αντίπαλους αμυντικούς σε εκνευριστικό βαθμό. Μάλιστα από τα πόδια του ξεκίνησαν οι φάσεις και των δύο γκολ! Πριν καλά καλά συμπληρώσει ένα λεπτό στο γήπεδο, τροφοδότησε τον MGW στο κέντρο και εκείνος έφυγε μπροστά και βλέποντας τον Johnson να κάνει το σπριντ από θέση "μέσα δεξιά", που θα 'λεγαν και οι παλιοί, του πέταξε τη μπάλα. Η φάση κρίθηκε από κάτι παραπάνω δέκατα του δευτερολέπτου που έκανε ο Wout Faes να τραβηχτεί για να βγάλει τον Ουαλό οφσάιντ. Τόσο οριακή ήταν η φάση. Ο επόπτης Κωνσταντίνος Χατζιδάκης, όπως ορίζουν πλέον οι κανόνες, άφησε τον Johnson να προχωρήσει, να περάσει τον Ward που έκανε την έξοδο της απελπισίας και να πλασάρει με το αριστερό σε άδειο τέρμα πριν σηκώσει το σημαιάκι του. Ο VAR ανέλαβε δράση, μπήκαν οι γραμμές, η μαγική λέξη "ONSIDE" εμφανίστηκε στην οθόνη και ο Cooper άρχισε να χοροπηδάει σαν τρελός. Η μισή δουλειά είχε γίνει. Τώρα έπρεπε να διατηρηθεί το προβάδισμα.

Ο Rodgers κατάλαβε μάλλον αργά ότι ο Thomas δεν τραβούσε ούτε με σφαίρες και μην έχοντας άλλη επιλογή έβαλε στη θέση του τον Brunt, ενώ απέσυρε και τον άτσαλο Σενεγαλέζο Nampalys Mendy από το κέντρο για χάρη του Dennis Praet (βάζοντας και τέταρτο Βέλγο στο παιχνίδι μετά τους Tielemans, Faes και τον δεξιό μπακ Timothy Castagne) και το κουρασμένο παλικάρι Albrighton για να περάσει τον συμπαίκτη των Awoniyi και Emmanuel Dennis στην Εθνική Νιγηρίας Kelechi Iheanacho και να παίξει πλέον και με δεύτερο επιθετικό πλάι στον Vardy. Άλλη φάση, όμως, η Leicester δεν έκανε μέχρι το τέλος. Ο Cooper, από την πλευρά του, έκανε τη γνωστή, περίπου αναγκαστική αλλαγή της εξόδου του Orel Mangala (στη θέση του ένας Lewis O'Brien που ίσως από το φόβο να πάει κι αυτός δανεικός έβγαλε μια απόδοση που θύμισε λίγο τις αρχές της σεζόν). Στο 73' μια φοβερή σέντρα του Aurier βρήκε στο δεύτερο δοκάρι τον Surridge, που άγγιξε πολύ ελαφρά τη μπάλα κι αυτή έφυγε έξω (μάλλον όμως ήταν οφσάιντ έτσι κι αλλιώς).

Ως το 85' οι Reds είχαν διαμαρτυρηθεί δύο φορές στον ρέφερι Paul Tierney, σε δύο φάσεις ύποπτες για κόκκινη κάρτα: στο 77', όταν ο Daniel Amartey ανέτρεψε ως τελευταίος παίκτης τον O'Brien (μάλλον ο διαιτητής έλαβε υπόψη του ότι ο Lewis δεν είχε πορεία κατά μέτωπο αλλά προς τα αριστερά) και στο 80', όταν ο Tielemans, που είχε ήδη κίτρινη κάρτα, κλάδεψε από πίσω και πάλι τον O'Brien που έφευγε από θέση αριστερού εξτρέμ (εδώ μάλλον δεν υπάρχει δικαιολογία, ρεφ). Αλλά στο 85' τελείωσαν όλα, με μια φάση να τη βλέπεις και να τη χαίρεσαι. Ο Surridge κέρδισε τη μπάλα στο κέντρο και ανάμεσα σε δύο αντιπάλους κατάφερε να βγάλει στον Gibbs-White, που προχώρησε και άνοιξε πανέμορφα δεξιά στον Johnson. O Brunt δεν κατάφερε να βρει τη μπάλα, ο Brennan έκανε το ωραίο κοντρόλ, προχώρησε κάθετα στην περιοχή και με εξαιρετικό διαγώνιο πλασέ έστειλε τη μπάλα στην απέναντι γωνία του ανήμπορου Ward. Με ένα χαμόγελο μέχρι τ' αυτιά, ο Johnson έβγαλε τη φανέλα (κίτρινη, αλλά ποιος νοιάζεται) και πανηγύρισε με πάθος μπροστά στο Trent End. Δευτερόλεπτα αργότερα άφησε τη θέση του στον Neco Williams και βγήκε μέσα σε αποθέωση.

Επειδή όμως Forest είμαστε και δεν μπορούμε να ευχαριστηθούμε ούτε τις μεγάλες νίκες, ο ορισμός της "Πύρρειας" μας ταίριαξε και πάλι γάντι. Εκτός του Yates, μάλλον χάνουμε -άγνωστο για πόσο- και τον Henderson, που στο 89' προσπαθώντας να απομακρύνει ένιωσε αν κατάλαβα καλά ένα τράβηγμα στον δεξιό προσαγωγό. Οι κάμερες στράφηκαν στον Wayne Hennessey στον πάγκο, όμως η Forest είχε εκμεταλλευτεί ήδη και τα τρία διαστήματα που είχε για να κάνει αλλαγές στο δεύτερο ημίχρονο. Ο Dean έσφιξε τα δόντια για επτά λεπτά ακόμα, όπου δεν έγινε τίποτα σπουδαίο, αλλά φάνηκε σε μια φάση που ο Aurier του γύρισε τη μπάλα ότι δεν μπορούσε καν να τη διώξει και την έστειλε με πολύ κόπο με το αριστερό πόδι σε πλάγιο. Καθώς δεν θα μπορούσε έτσι κι αλλιώς να αγωνιστεί στους δύο ημιτελικούς του League Cup με τη Manchester United (αμφιβάλλω πολύ αν θα δώσει τη σχετική άδεια που απαιτεί ο κανονισμός της διοργάνωσης), το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι, σε περίπτωση που έχει πάθει ζημιά, να επανέλθει στις 5 Φεβρουαρίου απέναντι στη Leeds. 

O Hennessey, λοιπόν, ετοιμάζεται για το ενδεχόμενο να παίξει και στο Bournemouth, όπου οι Cherries θα μας περιμένουν για να ρεφάρουν μετά από την αποψινή ήττα τους στο Λονδίνο από τη Brentford (2-0), η οποία τους άφησε τέσσερις βαθμούς πίσω μας. Τα υπόλοιπα σημερινά αποτελέσματα των αγώνων που μας αφορούσαν δεν ήταν ιδανικά για μας, καθώς θα θέλαμε ισοπαλίες, αλλά ήρθαν τα... αμέσως επόμενα καλύτερα (Everton-Southampton 1-2 και Wolves-West Ham 1-0). H Manchester United, πιστοποιώντας την πολύ καλή της φόρμα τον τελευταίο καιρό, νίκησε στο Old Trafford 2-1 τη συμπολίτισσα City, πλησιάζοντάς τη στον πόντο και δίνοντας την ευκαιρία στην Arsenal, αν νικήσει αύριο εκτός στο λονδρέζικο ντέρμπι την Tottenham, να φύγει οκτώ βαθμούς μακριά από τους Citizens. Τεράστια νίκη και για τη Brighton, που διέλυσε στο AMEX με 3-0 την αγνώριστη Liverpool και την προσπέρασε στη βαθμολογία, και πολύ σημαντική και η χθεσινή της Aston Villa στο γήπεδό της επί της Leeds (2-1), που άφησε την ομάδα του West Yorkshire τρεις πόντους πίσω μας. Αύριο στο κλείσιμο της αυλαίας της 20ής αγωνιστικής παίζουν ακόμα Chelsea-Crystal Palace και Newcastle-Fulham.

Forest: Henderson, Aurier, Worrall, McKenna, Lodi, Yates (Colback 46'), Freuler, Mangala (O'Brien 70'), Scarpa (Surridge 55'), Johnson (Williams 86'), Gibbs-White.
Leicester: Ward, Castagne, Amartey, Faes, Thomas (Brunt 68'), Ndidi, Mendy (Praet 68'), Albrighton (Iheanacho 68'), Tielemans, Barnes, Vardy.
Σκόρερ: Johnson 56', 85'.
Διαιτητής: Paul Tierney. Κίτρινες: Johnson 86' - Tielemans 29', Amartey 77'. 
Θεατές: 29.301.

Steve Cooper: "Πριν από τον αγώνα έδειξα στα παιδιά ένα βίντεο. Ήταν από τους οπαδούς μας στο King Power, που συνέχιζαν να μας στηρίζουν με το σκορ στο 4-0. Τους είπα ότι ήταν σημαντικό να τους ανταποδώσουμε αυτή την αγάπη στο σημερινό ματς. Για μένα προσωπικά αυτή η στήριξη σημαίνει πολλά, για ό,τι έγινε εκείνη τη μέρα και όλη την επόμενη εβδομάδα (σ.σ. ως την ανανέωση του συμβολαίου του ο κόσμος στη συντριπτική του πλειοψηφία απαιτούσε να παραμείνει στη θέση του). Δεν κοιτάζω ποτέ τον εαυτό μου, απλώς λέω πόσο σημαντικό ήταν για μένα να νικήσουμε σήμερα για τον κόσμο μας. Πολλά έχουν συμβεί από τότε μέχρι σήμερα, αλλά χαίρομαι πολύ γιατί ο αγώνας ήταν και ένα τοπικό ντέρμπι. Η Leicester είχε την καλύτερη ευκαιρία του πρώτου ημιχρόνου με τον Barnes, πέρα όμως απ' αυτή το παιχνίδι ήταν ισορροπημένο. Στο δεύτερο ημίχρονο η ομάδα μού άρεσε πολύ. Και πάλι η Leicester είχε μια καλή ευκαιρία, εμείς όμως δημιουργήσαμε περισσότερες στη συνέχεια και τις εκμεταλλευτήκαμε κιόλας. Είχαμε θετική στάση, καλή γλώσσα σώματος, θέλαμε να έχουμε εμείς το πάνω χέρι στο παιχνίδι και στο τελευταίο κομμάτι του αγώνα ήμασταν πολύ καλύτεροι από τους αντιπάλους μας. Είμαι πολύ χαρούμενος για τον Brennan, όπως ήμουν απογοητευμένος που στα προηγούμενα παιχνίδια δεν είχε ευκαιρίες να σκοράρει. Ο Surridge πάντα επηρεάζει το παιχνίδι όταν μπαίνει, κι ας μην αρέσει σε κανέναν ο ρόλος του αναπληρωματικού. Και αυτός, και οι Colback, O'Brien και Williams μας βοήθησαν να διατηρήσουμε την ίδια ένταση στο παιχνίδι μας. Έχουμε αρχίσει να εμφανίζουμε κάποια σταθερότητα στην απόδοσή μας, όμως ακόμα έχουμε πολλή δουλειά να κάνουμε. Πρέπει να μας γίνει εμμονή να βελτιωνόμαστε ολοένα και περισσότερο. Ο τραυματισμός του Henderson είναι μυικός και δεν φάνηκε να αφήνει πολλά περιθώρια αισιοδοξίας, αλλά θα τον εκτιμήσουμε πιο καλά μέσα στις επόμενες 48 ώρες. Το ίδιο ακριβώς ισχύει και για τον Yates. Κρίμα για δύο παιδιά που αυτή την περίοδο παίζουν τόσο καλά, αλλά όπως λέω πάντα σε τέτοιες περιπτώσεις... αναλαμβάνει ο επόμενος".

* Η φωτογραφία είναι από την επίσημη ιστοσελίδα του συλλόγου.