Λέγαμε μεταξύ σοβαρού και αστείου ότι δε γίνεται να φύγει ολόκληρη σεζόν χωρίς να νικήσουμε μια φορά την Arsenal... Δεν τους έχουμε κάνει και λίγα χουνέρια τα τελευταία χρόνια, παίζοντας μάλιστα σε χαμηλότερη κατηγορία! Ε, ήρθε η ώρα να το διαπράξουμε και παίζοντας στην Premier League. Και μένοντας στην Premier League! Ωραίο δεν ακούγεται; Αγαπητές Everton, Leeds United και Leicester City, τώρα μπορείτε με την ησυχία σας να βγάλετε τα ματάκια σας για το ποιες θα ακολουθήσουν τη Southampton στην Championship. Εμείς εδώ θα μείνουμε! Και του χρόνου δεν μπορούμε παρά να είμαστε καλύτεροι!

Πρώτη φορά τόσα χρόνια γράφω match report την επόμενη μέρα. Είχα μια υποχρέωση, αλλά και μέσα μου ρε παιδί μου ήθελα να "καθίσει" λιγάκι αυτό το υπέροχο συναίσθημα, που μ' έκανε να αγκαλιάσω έναν έναν όλους τους συνοδοιπόρους της Λέσχης που παρακολουθήσαμε μαζί αυτό το τελευταίο φετινό ματς στο City Ground. Ένα γήπεδο που κόχλαζε ως το τέλος, καθώς οι φίλοι της ομάδας δεν πήγαν για να απολαύσουν τη λιακάδα, αλλά για να πολεμήσουν! Ένα γήπεδο πλημμυρισμένο από ερυθρόλευκα κασκόλ, κατά την έκκληση του συλλόγου, ένα γήπεδο που έσπρωχνε με όλες του τις δυνάμεις τούς παίκτες με το Garibaldi να φτάνουν συνέχεια πρώτοι στη μπάλα και να μην αφήνουν τους πολυδιαφημισμένους μεν, απογοητευμένους δε από την εξέλιξη της σεζόν αντιπάλους τους -που για να μη δοθούν λάθος εντυπώσεις να τονίσουμε ότι έπαιξαν με την πιο δυνατή τους ενδεκάδα- να διανοηθούν καν ότι θα έπαιρναν κάτι από το παιχνίδι, πόσο μάλλον τη νίκη που απλώς θα μετέθετε τη στέψη της Manchester City. Κατοχή 18-82%, είπατε; Όπως λέει και ο Νίκος Αναστόπουλος, "η μόνη κατοχή που έχει σημασία είναι του 1941-'44"... Και προς επίρρωσιν των λεγομένων του allenatore, οι στατιστικολόγοι μάς πληροφορούν ότι τόσο μικρή κατοχή έχει να καταγράψει νικήτρια ομάδα στην Premier League από την περίοδο 2003-'04!

Με το σφύριγμα της λήξης του μεσημεριανού παιχνιδιού, όπου η Everton ισοφάρισε σε 1-1 στο... 99' τους αδιάφορους Wolves στο Molineux, ξέραμε πια τι έπρεπε να γίνει. Η μη νίκη των Toffees απλούστευε τα πράγματα: με τρίποντο επί της Arsenal θα βρισκόμασταν τέσσερις βαθμούς μακριά από εκείνους και επτά από τη Leicester, και τα μαθηματικά δεν θα έβγαιναν πια για τους συγκεκριμένους ανταγωνιστές. Θα αδιαφορούσαμε δε τι θα κάνει σε λίγες ώρες στο Ολυμπιακό Στάδιο του Λονδίνου η Leeds απέναντι στην κουρασμένη από τον θρίαμβό της στην Ολλανδία West Ham, αφού θα είχαμε βάλει από κάτω δύο αντιπάλους και ο στόχος θα είχε επιτευχθεί. Έτσι στον αγωνιστικό χώρο του City Ground εμφανίστηκαν έντεκα καμικάζι (ακριβώς οι ίδιοι που είχαν ξεκινήσει και με την Chelsea), με το μαχαίρι στα δόντια, αποφασισμένοι να επιβάλουν τον δικό τους νόμο και να πανηγυρίσουν στο τέλος με αυτόν τον υπέροχο κόσμο που τους στήριξε όλη τη χρονιά, στα καλά και στα άσχημα. Όπερ και εγένετο!

Παρών και ο Βαγγέλης Μαρινάκης, με τα γνωστά του γούρια, τις εικονίτσες και τα σταυροκοπήματα που είχαμε δει και πέρσι στον τελικό του Wembley και ο σαδιστής Άγγλος σκηνοθέτης δεν δίσταζε να βγάζει στον αέρα με κάθε ευκαιρία. Ο ιδιοκτήτης της Forest πρέπει να νιώθει δικαιωμένος που δεν άκουσε κανέναν και έκανε αυτό που υποδείκνυε η λογική. "Πιστεύω ότι κρατώντας τον Steve Cooper ενώ όλες οι ομάδες που κινδύνευαν άλλαξαν προπονητή, κάποιες μάλιστα και δύο φορές, πήρα τη σωστή απόφαση", έλεγε μετά χαμογελώντας στους δημοσιογράφους, αφού πρώτα αγκάλιασε τον συνιδιοκτήτη του Σωκράτη Κομινάκη, τον ίδιο τον Steve και γενικώς όποιον έβρισκε μπροστά του και σηκώσει τα χέρια μπροστά στο κοινό που τον αποθέωνε. Τα παθήματα δείχνουν να έχουν γίνει μαθήματα για την ελληνική διοίκηση του συλλόγου, που πλέον έχει μπροστά της νέες προκλήσεις, και -για να μην το ξεχνάμε- το μεγάλο πρότζεκτ του γηπέδου που όλοι ανυπομονούμε να δούμε να υλοποιείται.

To "Mull of Kintyre" ακούστηκε για προτελευταία φορά φέτος (αφού το τραγουδάμε και πριν αρχίσει το δεύτερο ημίχρονο!), η Forest έκανε σέντρα και κόντρα ίσως στα προγνωστικά προσπάθησε να αιφνιδιάσει την αντίπαλό της στα πρώτα λεπτά, φέρνοντας τη μπάλα αρκετές φορές προς την περιοχή της αλλά χωρίς να κάνει κάποια ιδιαίτερη φάση για γκολ. Το μαχητικό πνεύμα ήταν πάντως παρών και φαινόταν. Την πρώτη ευκαιρία την έφτιαξαν οι Gunners στο 11', όταν ο Leandro Trossard έβγαλε τον Gabriel Jesus σε (δύσκολη) πλάγια θέση απέναντι στον Keylor Navas και ο Κοσταρικανός με γρήγορα αντανακλαστικά βγήκε και μάζεψε (υπήρχε πάντως και υποψία οφσάιντ στη θέση του σέντερ φορ της Arsenal). Τρία λεπτά αργότερα μάλλον κάναμε την προσευχή μας ακόμα και οι άθεοι, αφού ο Martin  Ødegaard έχασε την ισορροπία του και προσγειώθηκε ολόκληρος πάνω στο πόδι του Moussa Niakhaté, που έμεινε αρκετή ώρα στο χορτάρι αλλά τελικά σηκώθηκε και συνέχισε. Ο Jesus απείλησε και στο 17', όταν σε κόρνερ του Bukayo Saka από δεξιά ο Serge Aurier έπιασε την κεφαλιά προς το δεύτερο δοκάρι μας κι εκεί ο Βραζιλιάνος αστόχησε στη δική του. 

Και ήρθε η φάση του 19', που κατά κάποιο τρόπο ήταν η... περίληψη του φετινού επιθετικού παιχνιδιού της Forest και προήλθε (ειρωνεία) από λάθος του κορυφαίου παίκτη της Arsenal στη σεζόν που κλείνει όπου να 'ναι. Ο Ødegaard από το χώρο της επίθεσής του έκανε μια τραγική πάσα προς τα πίσω, ο Morgan Gibbs-White έκλεψε, προχώρησε στον πολύ χώρο που βρήκε μπροστά του και άνοιξε δεξιά του στην περιοχή στον Taiwo Awoniyi. Ίσως τελικά να μην ήταν η πιο κατάλληλη, αφού ο Gabriel φάνηκε πιο πιθανό να φτάσει πρώτος στη μπάλα ενώ ταυτόχρονα έβγαινε και ο Aaron Ramsdale. Για πες όμως του Taiwo να παρατήσει μια φάση που έχει έστω και ελάχιστες πιθανότητες να βγάλει κάτι καλό... Και συνέβη το απίθανο. Πάνω που ο Νιγηριανός όπλισε για να πλασάρει, ο Gabriel βρήκε ελάχιστα τη μπάλα, που ακολούθως βρήκε το πόδι του Awoniyi πάνω στην κίνηση του πλασέ, πέρασε πάνω από τον Ramsdale και κατέληξε στο άδειο τέρμα. Η κερκίδα άνοιξε σαμπάνιες χαιρετίζοντας το "χρυσό" δέκατο φετινό γκολ του Taiwo (ένατο στο πρωτάθλημα), που τον φέρνει "ισόβαθμο" στην κορυφή των σκόρερς της ομάδας μαζί με τον Brennan Johnson, ο οποίος όμως στο πρωτάθλημα έχει οκτώ. Το "τανκ" της Forest σκόραρε για τρίτο σερί ματς, και όπως πάλι μας πληροφορούν τα στατιστικά έχει γράψει το 1-0 για τους Reds σε επτά διαφορετικά παιχνίδια, τα δε γκολ του έχουν προσφέρει στην ομάδα 12 βαθμούς, πράγμα που τον κατατάσσει έβδομο στον σχετικό πίνακα της Premier League! Να μην υπήρχε κι αυτός ο τραυματισμός, τι "παπάδες" θα είχε κάνει άραγε;

Η Arsenal προσπάθησε να ξεπεράσει το αρχικό μούδιασμα, και στο 22' πάλι ο Jesus πλάσαρε κάτω από τα πόδια του Felipe προς το τέρμα, όμως ο Navas που ήταν σε διαρκή ετοιμότητα έπεσε και μπλόκαρε. Ο διαιτητής Anthony Taylor, που είχε την κακή συνήθεια στα γεμίσματά μας από στημένα στην περιοχή των Gunners να βλέπει επιθετικό φάουλ... πριν καν η μπάλα φτάσει στην περιοχή (δεν κάνω πλάκα, έγινε τουλάχιστον σε τρεις περιπτώσεις σε κόρνερ και φάουλ), επινόησε κίτρινη κάρτα στον Awoniyi για μια μονομαχία στο κέντρο με τον Gabriel σαν αυτές που βλέπουμε συνέχεια στα γήπεδα. Η τελευταία φάση του πρώτου μέρους έγινε στο 27', με μια πονηρή εκτέλεση κόρνερ του Saka που έβγαλε τη μπάλα συρτά στο "D", όπου ο Trossard σούταρε άστοχα. Κατά τα άλλα οι Reds "έσβησαν" το ματς όσο μπορούσαν (εξ ου και η κίτρινη στον Niakhaté στις καθυστερήσεις για... καθυστέρηση) και πήγαν στα αποδυτήρια με προβάδισμα.

Όσοι περίμεναν να γείρει το γήπεδο με το ξεκίνημα του δεύτερου μέρους διαψεύστηκαν. Και όπως θα παρατηρήσετε, παρά τα... σταλινικά ποσοστά κατοχής της ομάδας του Mikel Arteta, τις καλύτερες ευκαιρίες σε αυτό το διάστημα τις είχαμε εμείς! Αρχής γενομένης από τη φάση του 48', όταν σε μια αναστάτωση στην περιοχή της Arsenal o Renan Lodi βρήκε την ευκαιρία να γυρίσει από την τελική γραμμή και για καλή τύχη των φιλοξενουμένων ο Gabriel πρόλαβε να κοντράρει τον Felipe πάνω στο πλασέ στη βραζιλιάνικη "σεντερμπακίσια" μονομαχία, ενώ στη συνέχεια για καλό και για κακό ο Ramsdale έπεσε και έβγαλε σε κόρνερ. Ο Joe Worrall, αρχηγός με τα όλα του, που δείχνει να ωρίμασε απίστευτα στο φινάλε του πρωταθλήματος και δεν έκανε το παραμικρό λάθος στον αγώνα, κάπως το παράκανε στο 54' βάζοντας το χέρι του στον ώμο του Jesus καθώς εκείνος έμπαινε στην περιοχή. Ο Βραζιλιάνος βέβαια το έκανε... λύσσα με το πέσιμό του και πήρε και κίτρινη για διαμαρτυρία. Ο Saka βρέθηκε κι αυτός απέναντι στον Navas στο 61' σε ωραία βαθιά μπαλιά του Thomas Partey (που αποδοκιμαζόταν συνέχεια, ένας θεός ξέρει γιατί), αλλά και πάλι σε πλάγια θέση, με συνέπεια ο γκολκίπερ μας να αποκρούσει το σουτ του. Ο Arteta κατάλαβε ότι το ματς είχε στραβώσει για τα καλά και έβαλε τον συνήθη σωτήρα του από τον πάγκο Eddie Nketiah αντί του ανύπαρκτου Granit Xhaka και άλλαξε αριστερό μπακ, με τον Kieran Tierney να παίρνει τη θέση του άοσμου Πολωνού Jakub Kiwior.

Πάλι όμως κόντεψε να την πάθει από τον Gibbs-White, που στο 67' έκλεψε από Partey και Ben White και μπήκε από αριστερά στην περιοχή, δεν υπήρχε όμως κανείς για να πασάρει και πήγε μόνος του για το γκολ, βρίσκοντας δίχτυα από τη λάθος μεριά. Ο Taylor στο 69' προσπάθησε πάλι να μας κάνει να ξεχάσουμε κι αυτά που ξέρουμε από ποδόσφαιρο, επιστρέποντας στον Jorginho να σουτάρει από μακριά (άστοχα) ενώ ο Gabriel είχε γκρεμίσει άτσαλα τον MGW που προσπαθούσε να απομακρύνει. Ο Trossard αποχώρησε στο 70' για να μπει ο Fabio Vieira, που έκανε την παρουσία του αισθητή μόνο λόγω... επωνύμου, και στο 72' ο Awoniyi βγήκε στην κόντρα και βρήκε αριστερά τον Lodi, που βιάστηκε όμως να σουτάρει και αστόχησε αρκετά. Είχε έρθει η ώρα για την πρώτη κίνηση του Cooper, αφού ο Danilo, που είχε σχετικό πρόβλημα και πριν το ματς, δεν μπορούσε πια να συνεχίσει και τη θέση του πήρε ο Cheikhou Kouyaté. Λίγο αργότερα, αφού Gabriel και MGW είχαν κιτρινιστεί στην ίδια φάση για σκληρό φάουλ του πρώτου και απάντηση του δεύτερου με το γνωστό "μούρη με μούρη", θα αποχωρούσε και o κατάκοπος Awoniyi για να μπει ο Johnson και ο ελαφρά τραυματίας Felipe (με νέο λουκ αφού του κούρεψε το χαρακτηριστικό του κοτσιδάκι ο... Navas!) θα άφηνε τη θέση του στον Willy Boly.

Από κει και πέρα δεν έγινε τίποτα αξιοσημείωτο πλην της φάσης του 90', με τον Gibbs-White να χορεύει όλη την αντίπαλη άμυνα και να σουτάρει δυνατά μεν, πάνω στον Ramsdale δε. Για πάνω από μισή ώρα (το ματς με τις καθυστερήσεις έληξε κάπου στο... 100') η επίδοξη πρωταθλήτρια δεν απείλησε καθόλου σοβαρά μια Forest που ο χαρακτηρισμός "ψυχωμένη" μάλλον την αδικεί. Ενδεικτική ήταν η υπερέκταση του Navas στο 99' για να μπλοκάρει μια πολύ δύσκολη σέντρα, που οδήγησε στον ελαφρύ τραυματισμό και την αντικατάστασή του από τον Wayne Hennessey. Ο Ουαλός, υπόδειγμα επαγγελματία, που αν και βασικός της Εθνικής του στο Μουντιάλ έπαιξε κυρίως σε κάποια παιχνίδια κυπέλλων και αποδέχθηκε στωικά όλη τη χρονιά τον ρόλο του αναπληρωματικού, θα επιβραβευθεί προφανώς με την υπεράσπιση της εστίας της ομάδας στα μέχρι πέρσι λημέρια του, στο Selhurst Park, όπου η Forest θα πάει κατά τον καλό Γάλλο φίλο και φανατικό οπαδό της ομάδας Franck Beneytou, με πεδιλάκι και κάλτσα. Για τουρισμό... 

Ο Hennessey απλώς έδωσε ένα βολέ, κι αμέσως ο Taylor σφύριξε τη λήξη. Η Forest είχε νικήσει εντός έδρας την Arsenal για τρίτη συνεχόμενη φορά, πράγμα που είχε να συμβεί από τον Σεπτέμβριο του 1986! Όπως καταλαβαίνετε, έγινε το έλα να δεις. Αγκαλιές σε εξέδρες και αγωνιστικό χώρο, χαρά και κλάματα. Και καλά να δακρύζει ο Worrall, που είναι από παιδάκι στην ομάδα και σήμερα φοράει το περιβραχιόνιο του αρχηγού της. Ο Lodi, που είναι δανεικός, να κλαίει με λυγμούς στην αγκαλιά του Cooper; Αν μη τι άλλο, αυτό αποδεικνύει τι είδους κλίμα επικρατούσε φέτος στην ομάδα και τι είδους χαρακτήρες μαζεύτηκαν φέτος στο City Ground (με την εξαίρεση ενός που έλαμψε δια της απουσίας του από τα πανηγύρια και δεν βλέπω να ξαναφοράει την κόκκινη φανέλα). Ο άτυχος Giulian Biancone, o (επίσης δανεικός) Dean Henderson με τις πατερίτσες, νομίζω κάπου πήρε το μάτι μου και τον Jack Colback που ενημερώθηκε πρόσφατα ότι δεν θα συνεχίσει στην ομάδα μετά από πέντε χρόνια παρουσίας, ήταν όλοι εκεί. Ακόμα και ο Brice Samba, που του χρόνου θα παίξει Champions League με την εκπληκτική Lens, πανηγύριζε στο Twitter! Ο Cooper έκανε βόλτα στα πέταλα και έδειχνε τις γροθιές του, αφού είχε υποσχεθεί ότι θα προέβαινε και πάλι σ' αυτή την τόσο αγαπημένη στον κόσμο χειρονομία μόνο όταν η δουλειά θα είχε πια τελειώσει. Ποια ήταν άραγε η μεγαλύτερη επιτυχία; Η περσινή άνοδος, δεδομένου μάλιστα ότι αναρριχηθήκαμε από τα... τάρταρα της βαθμολογίας, ή η φετινή παραμονή, μετά από τη μάχη που έδωσε μια άπειρη ομάδα να βρει πρώτα απ' όλα τη χημεία της και να ξεπεράσει την έλλειψη εμπειρίας της και τις τόσες αναποδιές που της έτυχαν στην πορεία; Ωραίο θέμα συζήτησης...

Το αποτέλεσμα του αγώνα σημαίνει, εκτός από την οριστική σωτηρία της Forest, ότι το απόγευμα η Manchester City θα κάνει φιέστα στο Etihad απέναντι στην Chelsea, και σε λίγη ώρα η Leeds θα επιστρατεύσει όλα τα βουντού του μπαρμπα-Sam Allardyce μπας και κερδίσει στο Λονδίνο τη West Ham και συνεχίσει να ελπίζει. Ανάμεσα στα δύο ματς η Brighton στο γήπεδό της προφανώς και θα αυξήσει τις μετοχές της στο κυνήγι μιας θέσης στο Europa League με αντίπαλο την υποβιβασμένη Southampton, αφού χθες η ανεκδιήγητη Tottenham έχασε εντός με ανατροπή 3-1 από τη Brentford, που αναπτέρωσε και τις δικές της ελπίδες για το Conference League, εκτός αν έχει διαφορετική άποψη η Aston Villa, που στο Anfield ισοφαρίστηκε (1-1) από τον αποχωρούντα και συγκινημένο Roberto Firmino στις καθυστερήσεις και η Liverpool αποχαιρέτησε κάθε ελπίδα να παίξει του χρόνου Champions League... Εκεί θα πάει η Manchester United, νικήτρια με μεγάλη δυσκολία στο Bournemouth (1-0), μαζί με τη City, την Arsenal και τη Newcastle, που τη Δευτέρα με νίκη στο St James' επί της Leicester τη σπρώχνει στο γκρεμό (και μπράβο στον τζέντλεμαν Gary Lineker, που παρά την πίκρα του που βλέπει και τις δύο αγαπημένες ομάδες του σε δεινή θέση έδωσε δημόσια συγχαρητήρια στη Forest). Μέσα σ' όλα υπήρχε κι ένα εντελώς αδιάφορο παιχνίδι, το 2-2 της Fulham στο Craven Cottage με την Crystal Palace, αντίπαλό μας στην τελευταία στροφή αυτής της γεμάτης αγωνία χρονιάς που τελείωσε με την απόλυτη ανακούφιση...

Forest: Navas (Hennessey 99'), Worrall, Felipe (Boly 79'), Niakhaté, Aurier, Yates, Mangala, Danilo (Kouyaté 73'), Lodi, Gibbs-White, Awoniyi (Johnson 79').
Arsenal: Ramsdale, Partey, White, Gabriel, Kiwior (Tierney 63'), Ødegaard, Jorginho, Xhaka (Nketiah 63'), Saka, Trossard (Vieira 70'), Jesus.
Σκόρερ: Awoniyi 19'.
Διαιτητής: Anthony Taylor. Κίτρινες: Awoniyi 25', Niakhaté 45+2', Gibbs-White 78' - Jesus 54', Gabriel 78'.
Θεατές: 29.514 (ναι, ρεκόρ προσέλευσης στη φετινή σεζόν για το City Ground με τη... λήξη).

Steve Cooper: "Είμαι περήφανος που ανήκω εδώ, σ' ένα πολύ ιδιαίτερο και σημαντικό κομμάτι της ζωής μου. Είναι μια υπέροχη μέρα για τους παίκτες μας και για τον κόσμο μας και την αξίζαμε. Σ' αυτόν τον σύλλογο είναι δύσκολο να χρησιμοποιήσεις τη λέξη 'κατόρθωμα', πρέπει να είσαι προσεκτικός λόγω ιστορίας, αλλά είναι φοβερό συναίσθημα για μένα που κατάφερα να τον βοηθήσω να πάει μπροστά. Αυτός είναι άλλωστε ο σκοπός όλων μας εδώ. Ανήκουμε όλοι μας σε κάτι που είναι πολύ μεγαλύτερο από έναν και μόνο άνθρωπο. Ήξερα εξαρχής ότι η φετινή χρονιά θα ήταν η μεγαλύτερη πρόκληση στην προπονητική μου καριέρα, αλλά κι ότι θα την απολάμβανα, δεν θα μου προκαλούσε αρνητικά συναισθήματα. Νιώθω θαυμάσια. Όμως περισσότερο σκέφτομαι ότι αυτή η επιτυχία θα μας βοηθήσει να κάνουμε κι άλλα βήματα προς τα εμπρός. Για τους οπαδούς μας τι να πω. Η οικογένειά μου κι εγώ τούς είμαστε υπόχρεοι για πάντα. Αυτό που μου πρόσφεραν όλη τη χρονιά, σε μια εποχή που συνέχεια ζητάει αλλαγές και δεν έχει υπομονή, και όχι μόνο σε ό,τι αφορά το ποδόσφαιρο, οι οπαδοί μας έκαναν το εντελώς αντίθετο. Ήταν τρομερά καλοί μαζί μου ακόμα και στις πιο δύσκολες στιγμές. Θέλει μεγάλη προσπάθεια αυτό. Ήμουν κάπου που ένιωθα ότι με ήθελαν και όπου ανήκα, κι αυτό είναι ένα πολύ δυνατό συναίσθημα. Γι' αυτό και ήθελα με όλη μου την ψυχή να είμαι ο καλύτερος που μπορούσα, είτε μετά από μια ήττα, είτε μετά από αρκετές εβδομάδες χωρίς νίκη. Οι οπαδοί μας έδειξαν πώς πρέπει να υποστηρίζεις μια ομάδα. Έτσι κι αλλιώς δεν παρατάς ποτέ την ομάδα σου, γιατί αυτό σημαίνει οπαδός, αλλά καμιά φορά τα παρατάς για μια στιγμή, ή σταματάς να στηρίζεις κάποιον. Ακόμα κι όταν δεν συμφωνούσαν με ορισμένες αποφάσεις μου, πράγμα που αποτελεί αναφαίρετο δικαίωμά τους και δεν υπάρχει καμιά περίπτωση να μην κάνει κάποιος ποτέ λάθος, δεν το έδειξαν ποτέ. Θα τους το χρωστάω για πάντα".
Joe Worrall: "Είναι φανταστικό αυτό που συμβαίνει μετά από μια τόσο δύσκολη για μας σεζόν. Θα προσπαθήσω πολύ για να μη... βρίσω όπως πέρσι στο Wembley! Αυτή η σωτηρία ανήκει σε όλους όσους συνδέονται με τον σύλλογο. Στα παιδιά που ήρθαν στην ομάδα, με μεταγραφή ή δανεισμό, στους οπαδούς μας, στον προπονητή μας, σε όλους. Σημαίνει πάρα πολλά για πάρα πολλούς ανθρώπους. Έχω δουλέψει πολύ σκληρά για να φτάσω ως εδώ και να παίξω στη Forest. Ήταν πάντα αυτό που ήθελα. Το είπα και πέρσι: άνθρωποι έρχονται και φεύγουν, μα όλοι βάζουν το λιθαράκι τους. Αυτός είναι ο σύλλογός μας, και το μέλλον του είναι λαμπρό".
Morgan Gibbs-White: "Τα καταφέραμε όλοι μαζί, σαν οικογένεια".
Felipe: "Πετύχαμε τον μεγάλο μας στόχο. Χαίρομαι που βοήθησα την ομάδα σ' αυτή τη δοκιμασία. Η σημερινή βραδιά είναι απίστευτη για μένα. Δεν έχω ξαναζήσει τέτοια εμπειρία σαν αυτή της στιγμής της επιβράβευσης. Ευχαριστούμε όλους όσους μας έστειλαν τη θετική ενέργειά τους για να τα καταφέρουμε".
Renan Lodi: "Τα καταφέραμε! Αποστολή εξετελέσθη!"
Orel Mangala: "Μεγάλη μέρα για τη Forest!"
Taiwo Awoniyi: "Όταν ο Θεός λέει ΝΑΙ, κανένας δεν μπορεί να πει ΟΧΙ!"

* Η φωτογραφία είναι από την ιστοσελίδα του BBC.