Αυτό που συζητιόταν εδώ και πολύ καιρό -για την ακρίβεια από τότε που με απόφαση του Steve Cooper είχαν αρχίσει να προπονούνται χωριστά από την ομάδα μαζί με τον Scott McKenna- πήρε χθες το βράδυ σάρκα και οστά. Μετά από 14 χρόνια στην ομάδα, ο Joe Worrall αποχαιρέτησε τη Forest για να γίνει παίκτης της Burnley, αφού παρά το γεγονός ότι ο Nuno Espírito Santo τον επανέφερε και του έδωσε ευκαιρίες (έπαιξε και σε κάποια από τα φετινά φιλικά) τελικά δεν τον έκρινε απαραίτητο για τα πλάνα του. Έτσι ο αρχηγός της ανόδου επέστρεψε στην Championship, μια κατηγορία που γνωρίζει πολύ καλά, με τη φανέλα των Clarets.

Ίσως να ήταν η καλύτερη λύση. Δεν θα ήταν ωραίο να κρατάς έναν παίκτη με τέτοια προσφορά ως έκτο σέντερ μπακ. Ο σύλλογος σεβάστηκε την ιστορία του Joe και του επέτρεψε να πάει κάπου όπου θα παίζει μπάλα - 27 ετών είναι μόνο άλλωστε. Δεν θα μάθουμε μάλλον ποτέ τι έγινε τότε και ο Cooper (ή η διοίκηση, προσωπικά δεν είμαι πεπεισμένος ότι ήταν αποκλειστικά απόφαση του κόουτς) απέκοψε τον αρχηγό του από την ομάδα, κάτι μήνες μάλιστα αφού είχε υπογράψει επέκταση συμβολαίου. Ο Joe τα έλεγε πάντα έξω από τα δόντια - θυμόμαστε άλλωστε ότι μόλις στο δεύτερο (!) παιχνίδι του με την πρώτη ομάδα κατηγόρησε ευθέως κάποιους συμπαίκτες του ότι δεν προσπαθούσαν όσο έπρεπε για την ομάδα. Ίσως να είπε κάτι που "δεν έπρεπε"...

Δεν αξίζει πάντως να μας μείνει αυτό από έναν παίκτη που στα 19 του έκανε ντεμπούτο στην ομάδα που αγάπησε, φόρεσε το περιβραχιόνιό της, έπαιξε στην Κ20 της Αγγλίας (σήκωσε μάλιστα ως αρχηγός και τρόπαιο σε τουρνουά, αν θυμάστε), έζησε ένα σωρό στιγμές απογοήτευσης πριν δακρύσει στο χορτάρι του Wembley όταν η άνοδος έγινε πια πραγματικότητα, έδωσε ό,τι είχε -και με επιτυχία- για να κρατηθεί η Forest στην κατηγορία στη δύσκολη πρώτη χρονιά της. Αυτά θα θυμόμαστε. 

Ο σύλλογος τον αποχαιρέτησε με ένα βίντεο όπου ο ίδιος ο Joe λέει τα εξής: "Το ταξίδι μου στη Forest ήταν καταπληκτικό, αν και... ταραχώδες κατά καιρούς. Απόλαυσα την κάθε του στιγμή: τις επιτυχίες, τις κακές μέρες, τις δύσκολες μέρες, αυτές που σίγουρα μας δυνάμωσαν ως ομάδα και ως πόλη. Ήμουν στην ακαδημία από τα 13 μου, όταν πρωτοπέρασα την πύλη της, και από τότε έχουν αλλάξει τόσο πολλά. Ο σύλλογος είναι αγνώριστος τώρα που πια περνάω την πόρτα της εξόδου. Ένα τεράστιο ευχαριστώ στον ιδιοκτήτη και όλους όσους δουλεύουν στον σύλλογο - ήταν πάρα πολλοί τόσα χρόνια, και το λέω με την καλή έννοια. Τα βήματα προς τα εμπρός που έχει κάνει ο σύλλογος είναι απίστευτα και είμαι ευγνώμων που υπήρξα κομμάτι όλου αυτού. Από όλες τις στιγμές μου στην ομάδα θα ξεχώριζα φυσικά το Wembley. Θα πω γι' αυτό σε λίγο. Αλλά στις αρχές της προηγούμενης σεζόν πέρασα μια πολύ δύσκολη κατάσταση εκτός γηπέδου (σ.σ. εννοεί τον φόνο του αγαπημένου του θείου). Τα ξέρετε, τα έγραψε και ο Τύπος. Έγιναν και διάφορα στο παρασκήνιο (σ.σ. ο παραγκωνισμός του), πέρασα δύσκολα και είμαι περήφανος για το παιχνίδι που έκανα απέναντι στην Chelsea, με όλα όσα συνέβαιναν στην καριέρα μου και στη ζωή μου. Πολλοί είπαν ότι ήταν καλύτερο να μιλάω στο γήπεδο παρά έξω απ' αυτό, και νομίζω πως αυτό έκανα εκείνη τη μέρα. Ανεβήκαμε στην Premier League, είχα επιτέλους την ευκαιρία να παίξω στο πιο υψηλό επίπεδο όπως ήθελα σε όλη μου την καριέρα. Και ονειρευόμουν να το κάνω με την ομάδα της πόλης μου και να είμαι κοντά στους φίλους και τους συγγενείς μου, που με ακολουθούσαν όπου κι αν παίζαμε. Δεν έχασαν ούτε έναν αγώνα. Κι εκείνη η μέρα στο Wembley ήταν η καλύτερη. Η καλύτερη! Τι άλλο να πω; Είμαι τόσο ευγνώμων που ανεβήκαμε στην Premier League, και χάρηκα τόσο πολύ για τον κόσμο μας που μας στήριξε στα δύσκολα χρόνια. Κρίμα για όσους δεν ήταν εκεί, αλλά ευχαριστώ το κομμάτι της οικογένειας της Forest που ήταν στο γήπεδο εκείνη τη μέρα. Αλλά για μένα ακόμα μεγαλύτερη επιτυχία από του Wembley ήταν η νίκη επί της Arsenal που εξασφάλισε την παραμονή μας. Το Wembley ήταν απίστευτο, αλλά η ικανοποίηση που νιώσαμε εκείνη τη μέρα ως επαγγελματίες, που μείναμε στην κατηγορία με τόσους καινούργιους παίκτες που είχαν έρθει, με τέτοια πίεση στον προπονητή και τους παίκτες, ήταν το κάτι άλλο. Και τα καταφέραμε απέναντι σε μια ομάδα που χτυπούσε πρωτάθλημα. Το λέω κι ανατριχιάζω. Εκείνη τη μέρα η ομάδα μάς έκανε όλους περήφανους, και μαζί με το Wembley έγιναν το εφαλτήριο για να πάει ο σύλλογος ακόμα πιο ψηλά. Η Forest είναι για μένα κάτι πολύ ιδιαίτερο, γιατί είναι το σπίτι μου. Το Nottingham είναι το σπίτι μου και θα είμαι πάντα εδώ. Είναι ο σύλλογος που μου έδωσε τόσο πολλά όλα αυτά τα χρόνια. Μου έδωσε ένα μέρος να μείνω, ένα μέρος να προπονούμαι, με αγκάλιασε όταν ήθελα να νιώσω ασφάλεια, μου έδωσε και μια κλωτσιά στον πισινό όταν έπρεπε να διορθωθώ. Αυτή είναι η Forest για μένα, και είμαι φοβερά περήφανος για όσα έκανα με τη φανέλα της και που έπαιξα τον ρόλο μου στην επιτυχία της ανόδου και της παραμονής. Με τίποτα δεν είμαι εγώ ο λόγος που φτάσαμε στην Premier League ή που είμαστε ακόμα εκεί, αλλά ήμουν ένα μέρος όλου αυτού του πράγματος που όλοι οι φίλοι μας θα πέθαιναν για να πετύχουμε. Είμαι εξαιρετικά τυχερός και περήφανος. Σας ευχαριστώ όλους για τη στήριξη, και που μου επιτρέψατε να τα καταφέρω αυτά. Ο κόσμος της ομάδας ήταν εκπληκτικός. Κατά καιρούς ήταν σκληρός απέναντί μας, και είχε δίκιο. Αλλά γενικά λατρεύει την ομάδα, είναι η οικογένειά μας και έχει κάθε δικαίωμα να λέει τη γνώμη του. Εγώ το βρίσκω υπέροχο που έχουν βήμα να μας λένε τη γνώμη τους. Για μένα δεν υπάρχει άλλο μέρος σαν το City Ground. Μπορείς να πας οπουδήποτε, σε ολόκληρο τον κόσμο, έχουμε παίξει σε φοβερά γήπεδα, αλλά για μένα το City Ground είναι το σπίτι μου. Λάτρευα να παίζω ακόμα και Τρίτη βράδυ μέσα στη βροχή και το κρύο. Αυτό είναι για μένα το Nottingham και η Forest. Σας ευχαριστώ".

Υπάρχει και ένα άλλο βίντεο, όπου ο αγαπημένος μας Colin Fray, η "φωνή" της Forest από το ραδιόφωνο του BBC εδώ και δεκαετίες, φανερά συγκινημένος κατευοδώνει τον αρχηγό: "Ήταν απόλαυση να παρακολουθώ τον Joe Worrall να εξελίσσεται ως ποδοσφαιριστής για οκτώ χρόνια, από τότε δηλαδή που έπαιξε για πρώτη φορά στην ανδρική ομάδα, με προπονητή τον Philippe Montanier, τον Οκτώβριο του 2016 στο Reading, ένα ντεμπούτο που κατέληξε σε ήττα με 2-0. Ήταν μόλις 19 ετών. Την επόμενη εβδομάδα έκανε το ντεμπούτο του και εντός έδρας, στο 1-1 με την Ipswich, μπροστά σε 20.000 κόσμο στο City Ground. Και όπως θυμάμαι, τότε σκεφτόμουν ότι το παιδί μπορεί να ήταν μόνο 19 ετών, αλλά κούμπωσε αμέσως στην ομάδα. Θυμάμαι επίσης τη μέρα μετά το Wembley, στο Δημαρχείο, όταν του ζήτησα να βγούμε οι δυο μς φωτογραφία μαζί με το τρόπαιο. Εγώ μόνο μια selfie ήθελα, αλλά για τον Joe δεν ήταν αρκετό. Άρπαξε τον φωτογράφο της ομάδας, με έσυρε στην κυριολεξία στο μπαλκόνι, με έβαλε να σηκώσω μαζί του το τρόπαιο μπροστά στους οπαδούς που βρίσκονταν ακόμα στη Market Square και μετά έβαλε τον φωτογράφο να τραβήξει μερικές φωτογραφίες μας μαζί. Αυτός είναι ο Joe - γενναιόδωρος μέχρι παρεξήγησης, κι αυτό θα το θυμάμαι σε όλη μου τη ζωή. Δεν ξέρω αν μπορώ να ποσοτικοποιήσω με ακρίβεια όλα όσα έχει κάνει ο Joe για τη Forest, αλλά νομίζω πως, αν θυμάστε, ακόμα και από τις πρώτες του συνεντεύξεις το έκανε σαφές τι σήμαινε γι' αυτόν να παίζει για τον σύλλογο. Και όταν τον είδα δακρυσμένο στο χορτάρι του Wembley, αφού είχε βοηθήσει την ομάδα να εξασφαλίσει την άνοδο στην Premier League, νομίζω πως όλος ο κόσμος μπορούσε πια να διαπιστώσει τι σήμαινε για τον Joe να παίζει στη Nottingham Forest και να γνωρίζει επιτυχίες μαζί της. Και πάντα ένιωθα όμορφα με τον Joe όταν στεκόμουν δίπλα στο γήπεδο και τον περίμενα για συνέντευξη μετά από έναν αγώνα, άσχετα αν αυτός είχε τελειώσει με νίκη, ισοπαλία ή ήττα. Πάντα, όταν έφευγε, ή πριν πάει για προθέρμανση, στεκόταν και μου έσφιγγε το χέρι, με ρωτούσε πώς ήμουν, πώς ήταν η οικογένειά μου, τέτοια. Σίγουρα θα μας λείψει ως παίκτης, αλλά και έξω από το γήπεδο. Θεωρώ πως, αν ήθελε κάποιος να κάνει μια περίληψη της καριέρας του Joe στη Forest, θα είχε στο μυαλό του την εικόνα ενός παίκτη με το περιβραχιόνιο του αρχηγού στο μανίκι, τη γροθιά του σφιγμένη, κάπου κάπου μια πονεμένη έκφραση στο πρόσωπο, αλλά πάντα να συσπειρώνει την υπόλοιπη ομάδα σαν παλικάρι. Δεν του πήγαιναν όλα πάντα όπως τα ήθελε, αλλά στο τέλος τα κατάφερε. Οδήγησε την ομάδα στην Premier League ως αρχηγός και μετά την οδήγησε από τα αποδυτήρια στο γήπεδο στον πρώτο της αγώνα εκεί, πάλι ως αρχηγός. Είμαι βέβαιος ότι ήταν μια στιγμή περηφάνιας γι' αυτόν. Έτσι, μετά από όλα αυτά τα χρόνια, Joe, ήρθε η ώρα να σου πω αντίο. Καλή επιτυχία στη Burnley και στην υπόλοιπη καριέρα σου. Ήταν για μένα απόλαυση να βλέπω την καριέρα σου να εξελίσσεται, από τα μικρά σου χρόνια και να παρακολουθώ σχεδόν όλους τους αγώνες που έπαιξες με τη Forest και να τους περιγράφω. Ήταν μεγάλη μου ευχαρίστηση που σε γνώρισα. Σ' ευχαριστώ για εκείνη τη στιγμή στο μπαλκόνι της Market Square, και για όλες τις στιγμές μέσα στο γήπεδο. Καλή τύχη, Joe". 

Τι άλλο να πούμε εμείς; Τα είπαν όλα. Καλή τύχη, αρχηγέ.

* Η φωτογραφία είναι από την επίσημη ιστοσελίδα του συλλόγου.