Παρά τα βήματα προόδου, τελικά κάποια πράγματα δεν λένε ν' αλλάξουν. Στα δύο και κάτι χρόνια της στην Premier League, η Forest έχει πανηγυρίσει νίκες επί ομάδων από το πάνω ράφι, όπως η Liverpool, η Arsenal, η Manchester United, η Aston Villa, η Newcastle. Έχει προκαλέσει αίσθηση και με ισοπαλία κόντρα στη Manchester City που βάδιζε ακάθεκτη προς τον τίτλο. Και δεν μπορεί να νικήσει ομάδες όπως η Bournemouth και οι Wolves. Αυτή η περίεργη παράδοση καλά κρατεί και τη φετινή περίοδο. Ειδικά με τους τύπους με τις χρυσοκίτρινες φανέλες από το Molineux, το αποτέλεσμα μοιάζει πια 100% προβλέψιμο.

Τουλάχιστον, ενώ η Bournemouth κάποιον τρόπο έβρισκε μέχρι φέτος και μας νικούσε μέσα στο City Ground (στην έδρα της όχι), από την αρχική ήττα μας από τους Wolves εκτός στην πρώτη σεζόν και μετά γίνεται φεστιβάλ ισοπαλίας! Δεν μπορούμε εμείς, αλλά δεν μπορούν κι αυτοί! Και μάλιστα σε τρία από τα τέσσερα παιχνίδια οι δύο ομάδες έχουν καταλήξει στο 1-1 (μόνο πέρσι στο City Ground ήρθε 2-2). Ένα αποτέλεσμα που εν προκειμένω διαμορφώθηκε ήδη από το πρώτο τέταρτο του αγώνα, και στάθηκε αδύνατο να αλλάξει παρά τις προσπάθειες και των δύο (ιδιαίτερα των δικών μας).

Οφείλω να ομολογήσω, πάντως, ότι πριν τη σέντρα με ανησυχούσε πολύ η έκβαση του ματς. Και ο λόγος δεν ήταν άλλο από τη μεγαλοπρεπέστατη εξάρα (2-6) που είχαν εισπράξει γηπεδούχοι οι Wolves από την Chelsea. Το αποτέλεσμα έκανε θόρυβο ΑΚΡΙΒΩΣ επειδή η ομάδα του Gary O'Neil δεν είναι τόσο κακή. Ήταν απόλυτα σίγουρο ότι θα έβγαζε αντίδραση, στο πλαίσιο βεβαίως των δυνατοτήτων της που όπως είδαμε και σήμερα δεν είναι και τεράστιες. Στον συγκεκριμένο αγώνα τούς κουβάλησαν τέσσερις παίκτες, που όμως ήταν αρκετοί για να φύγει η ομάδα τους από το City Ground με την ισοπαλία: ο Sam Johnstone, που ήρθε άρον άρον από την Crystal Palace (όπου τον αντικατέστησε ο δικός μας Matt Turner) για να τελειώσει όπως όλα δείχνουν την πολυετή "βασιλεία" του José Sá, ο Craig Dawson που μετά τις περσινές περιπέτειες με τους τραυματισμούς επέστρεψε και ήταν... παντού, ο αρχηγός τους Mario Lemina που συνέχισε ακόμα και όταν κόλλησε το πόδι του στο χόρτο και όλοι πιστέψαμε ότι ήταν χιαστός, και ο άρχοντας του κέντρου (και της γκρίνιας και του θεάτρου, αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία) Matheus Cunha.

Η Forest, από την πλευρά της, δεν άλλαξε κάτι ούτε στη σύνθεσή της (καρμπόν από το παιχνίδι με τη Southampton), ούτε στην τακτική της σ' αυτό το ντέρμπι με τις ιδιαιτερότητες που φέρουν τα ονοματεπώνυμα του Nuno Espírito Santo (προπονητή που μετέτρεψε τους Wolves από φοβισμένους νεοφώτιστους σε Ευρωπαίους) και του υποψήφιου διεθνούς με την Αγγλία πλέον Morgan Gibbs-White. Ειδικά για τον MGW το έχουμε ξαναγράψει: έχει αναπτύξει μια "περίεργη" σχέση με την ομάδα όπου ανδρώθηκε ποδοσφαιρικά και ιδιαίτερα με τον κόσμο της, και όποτε παίζουμε απέναντί της έχει μια τάση να κάνει κάποιες εξεζητημένες ενέργειες, λες κι έχει κάτι να αποδειξει. Σήμερα, με το που έγινε πιο απλός, έγινε και η Forest πιο απειλητική. 

Οι Reds δεν ήταν κακοί απέναντι σε μια ομάδα που σε μεγάλο μέρος του αγώνα αμύνθηκε μαζικά, κυνηγώντας τον πρώτο της βαθμό στο πρωτάθλημα. Πέτυχε ένα γκολ 100% βγαλμένο από  την προπόνηση, ένα ακόμα που ακυρώθηκε για οριακό οφσάιντ, έκανε τον Johnstone να δουλέψει πολύ παραπάνω από τον Matz Sels. Ήταν ατυχία που ισοφαρίστηκε τόσο γρήγορα, με ένα γκολ που δεν πιανόταν και ήταν αποτέλεσμα και συγκυριών. Είχε έναν Elliot Anderson σε καταπληκτική μέρα: ο μέχρι τώρα Σκοτσέζος διεθνής, που όμως κλήθηκε στην Κ21 της Αγγλίας, ήταν ο απόλυτος κουμανταδόρος του κέντρου, έτρεξε πολύ και δίκαια κέρδισε το χειροκρότημα. Αντίθετα, δεν συμφωνώ με τη γενική ατμόσφαιρα καταδίκης του Ibrahim Sangaré, που ναι μεν αδίκησε τον εαυτό του και φλέρταρε με τη δεύτερη κίτρινη στην επανάληψη (γι' αυτό και έγινε αλλαγή), αλλά κέρδισε του κόσμου τις μονομαχίες και είχε καθοριστική συμβολή στο γκολ. Είναι δύσκολο για τον Ιβοριανό να αντιστρέψει το σε βάρος του κλίμα μετά την περσινή κακή σεζόν - δεδομένου ότι έχει στοιχίσει και τόσα χρήματα στην ομάδα. Είδαμε πόσο εύκολα όσοι τον αποθέωναν στα φιλικά (όπου ήταν πράγματι φανταστικός) στράφηκαν πάλι εναντίον του. Αλλά η Premier League θέλει γερό στομάχι...

Δεν μου άρεσε που η ομάδα μπήκε πάλι στο γήπεδο ασυγκέντρωτη, όπως την Τετάρτη με τη Newcastle. Δεν είναι δυνατόν να τρως γκολ στα 18'' και λίγες μέρες μετά να κινδυνεύεις άμεσα πριν καν συμπληρωθούν δύο λεπτά. Τότε ήταν που ο Cunha (βγάλε από τη μηχανή των Wolves αυτόν τον παίκτη και θα σου δείξω την πρώτη υποψήφια για υποβιβασμό) βρήκε με κάθετη στην πλάτη του Neco Williams τον Rayan Aït-Nouri απέναντι στον Sels, ο Αλγερινός πέρασε τη μπάλα κάτω από τα πόδια του τερματοφύλακά μας, αλλά από πίσω ευτυχώς βρισκόταν ο Murillo που έκοψε σε κόρνερ. 

Η φάση έδειξε να αφυπνίζει τους δικούς μας, που βγήκαν στην επίθεση και με τη συμπλήρωση του δεκάλεπτου άνοιξαν το σκορ. Ο Anderson ήταν έτοιμος να χτυπήσει κόρνερ από δεξιά και όλοι έβλεπαν τον Chris Wood έξω από τις μάχες της περιοχής και πολύ πίσω και αριστερά. Με το που έφυγε η μπάλα από το πόδι του Elliot με κατεύθυνση το δεύτερο δοκάρι, ο Sangaré εντόπισε τον Yerson Mosquera που κάτι είχε ψυλλιαστεί και ορμούσε πάνω στον Νεοζηλανδό και του έκανε ένα... σκριν που θα ζήλευε και ο Χρήστος Τσέκος στα καλύτερά του. Πίσω τους αντί του... Bane Prelević πετάχτηκε ο Wood και με διαγώνια κεφαλιά έστειλε τη μπάλα στην απέναντι γωνία του Johnstone, που την άγγιξε αλλά δεν κατάφερε να τη σταματήσει. Ο αγώνας ξεκινούσε με τους καλύτερους οιωνούς.

Δεν πέρασαν όμως δύο λεπτά και βρεθήκαμε σε αμυντική θέση. Ο Sangaré προσπάθησε να απομακρύνει, η μπάλα πήρε ύψος, έπεσε στον άξονα όπου ο Callum Hudson-Odoi απέτυχε να πάρει την κεφαλιά, ο Lemina την άγγιξε όσο χρειαζόταν για να φτάσει στα πόδια του Jean-Ricner Bellegarde και ο Γάλλος από πολύ μακριά έπιασε ένα ασύλληπτο σουτ και κάρφωσε τη μπάλα στο αριστερό "Γ" του Sels, που ήταν σχεδόν αδύνατον να αντιδράσει παρ' όλο που προσπάθησε. Το ματς ξεκινούσε πάλι από την αρχή, χωρίς οι πρωταγωνιστές του να ξέρουν ότι κάπου εκεί... είχε τελειώσει όσον αφορά το αποτέλεσμα.

Οι Reds πάντως ήθελαν να αντιδράσουν και στο 17' ο Nélson Semedo χρειάστηκε να βάλει τα δυνατά του για να κόψει μια χαμηλή σέντρα του Williams που είχε ήδη περάσει από τον Johnstone. Τέσσερα λεπτά αργότερα ο Aina επιχείρησε κάτι παρόμοιο από την άλλη πλευρά και ο Wood βρήκε τη μπάλα, όμως από δύσκολη θέση και πιεζόμενος αστόχησε. Ο Cunha δοκίμασε κι αυτός την τύχη του από μακριά στο 25' και ο Sels ανησύχησε μεν, είδε όμως τη μπάλα να περνάει δίπλα από το δεξί δοκάρι του, λίγο πριν ο Simon Hooper, από τους χειρότερους διαιτητές της Premier League, χαρίσει τη δεύτερη κίτρινη κάρτα στον Bellegarde για ένα σκληρό φάουλ πάνω στον Aina. 

Με τον James Ward-Prowse να παρακολουθεί με ενδιαφέρον από την κερκίδα (μαζί με τον Morato παρουσιάστηκαν στον κόσμο πριν το παιχνίδι και έδειξαν τις καινούργιες τους φανέλες), στο 33' η Forest κέρδισε φάουλ σε πολύ καλή θέση αν και λίγο μακριά. Ο Gibbs-White φάνηκε να σκέφτεται "θα σου δείξω ότι μπορώ κι εγώ" - ίσως και από την πρεμούρα του να σκοράρει εναντίον της παλιάς του ομάδας. Πλάκα-πλάκα, έκανε ένα φανταστικό σουτ στο δεξί "Γ" του Johnstone, που όμως απογειώθηκε και έδιωξε υπέροχα σε κόρνερ. Η Forest έχει να σκοράρει με φάουλ κι εγώ δεν θυμάμαι από πότε (θα το ψάξω), και ελπίζω ο ερχομός του JWP να σπάσει επιτέλους αυτή την κατάρα - και να επιτρέψει και στον ίδιο να πιάσει τον David Beckham στην πρώτη θέση του σχετικού πίνακα. Ο Aït-Nouri με τον Cunha συνδυάζονταν άψογα στην αριστερή πτέρυγα των Wolves, και αυτή τη φορά (43') ο Αλγερινός έβγαλε τον Βραζιλιάνο μπροστά, αυτός πέρασε τον Williams αλλά βλέποντας μπροστά του τον Murillo σούταρε απελπιστικά άστοχα. Την τελευταία φάση του πρώτου ημιχρόνου, όταν σε μακρινή μπαλιά του Gibbs-White προς τον Wood η μπάλα βρήκε εμφανώς στο χέρι του Jørgen Strand Larsen, κρατήστε τη λίγο στο μυαλό σας. Οι δικοί μας ζήτησαν πέναλτι, όμως ο δανεικός από τη Celta Νορβηγός φορ δεν έβλεπε καθόλου την πορεία της μπάλας και είχε τα μάτια του στον Νεοζηλανδό ομόλογό του. Μπορεί ο Hooper να είναι κακός διαιτητής, αλλά πιστεύω πως στη συγκεκριμένη φάση δεν έκανε λάθος που άφησε το παιχνίδι να εξελιχθεί.

Η Forest ξεκίνησε καλά το δεύτερο μέρος, αν και άργησε σχετικά να βγάλει την πρώτη της φάση. Ήταν στο 56', με τον Gibbs-White να δίνει όμορφη κάθετη στον Anderson, που κατάφερε να σουτάρει με το αριστερό, με τον Mosquera να βάζει το πόδι του όσο ακριβώς έπρεπε για να μην πάει η μπάλα στα δίχτυα και να βγει κόρνερ. Ο Nuno έκανε την πρώτη του κίνηση στο 58' με τον Ryan Yates να παίρνει τη θέση του Sangaré για τους λόγους που εξηγήσαμε, και απάντησε σχεδόν αμέσως ο O'Neil, βγάζοντας τον João Gomes που είχε κάρτα και τον Aït-Nouri για λόγους που γνωρίζει μόνο ο ίδιος και περνώντας τους Tommy Doyle και Hee-Chan Hwang. Ο Κορεάτης προσπάθησε, είναι αλήθεια, να μας δημιουργήσει κι αυτός προβλήματα, δεν μας δυσκόλεψε όμως όσο ο Αλγερινός.

Στο 64' με βιρτουόζικες κινήσεις ο Gibbs-White απαλλάχθηκε από όλους τους αμυντικούς που τον τριγύριζαν μέσα στην περιοχή, σήκωσε τη μπάλα για το κεφάλι του Wood και ο Johnstone έκανε μία ακόμα σπουδαία απόκρουση, στερώντας από τον Woody το τρίτο φετινό του γκολ. Στο 66' μια ωραία αντεπίθεση των Wolves έφερε μέσω Lemina και Hwang τη μπάλα στον Doyle, που σούταρε δυνατά από καλή θέση πάνω στο κεφάλι του Murillo, και από την εκτέλεση του κόρνερ και την αδυναμία μας να απομακρύνουμε (δύο φορές μάλιστα) ο Cunha έπιασε ένα ωραίο διαγώνιο σουτ που πέρασε σχεδόν ξυστά από το δεξί δοκάρι του Sels. Μια ωραία επέλαση του Anthony Elanga στο 71' έφερε το γύρισμα στην περιοχή και το βολέ του Wood, ατυχώς πάνω στον Johnstone. Νέα διπλή αλλαγή του O'Neil στο 75' (ο σκόρερ των δύο γκολ των Wolves στο 2-0 επί της Burnley για το League Cup Gonçalo Guedes -ο πασέρ Daniel Podence έλειπε καθώς ετοιμάζει βαλίτσες για Αραβία- και ο Matt Doherty πήραν τις θέσεις των Semedo και Bellegarde), και στο 77' η δικαίωση του Hooper: μακρινή εκτέλεση φάουλ του Cunha με γέμισμα στην περιοχή, ο Wood χωρίς να βλέπει άπλωσε το χέρι και βρήκε τη μπάλα. Ο O'Neil διαμαρτυρήθηκε και πήρε κίτρινη, μετά όμως του εξήγησαν ότι δεν είναι δυνατόν να υπάρχουν δύο κριτήρια και ιπποτικά έδωσε το χέρι του στον διαιτητή.

Ήταν η ώρα της τελικής επίθεσης, που οι Wolves προσπάθησαν να αναχαιτίσουν με πεσίματα, καθυστερήσεις και "κερδισμένα" φάουλ. Δέκα λεπτά κανονικής διάρκειας κι άλλα δέκα καθυστερήσεων. Ο Nuno άλλαξε καταρχάς τον Hudson-Odoi, που δεν έκανε καλό ματς, με τον ορεξάτο Ramón Sosa, που αμέσως (80') βρέθηκε στην κατάλληλη θέση για να πάρει τη μπαλιά από τον Gibbs-White και να γυρίσει στην περιοχή, όπου ο Williams περίμενε στην άλλη άκρη και έπιασε ένα πολύ καλό σουτ που έστειλε τη μπάλα εκατοστά πάνω από το οριζόντιο δοκάρι. Στο 82' άπαντες τρόμαξαν βλέποντας τον Lemina να ουρλιάζει από τον πόνο όταν διώχνοντας μια μπαλιά στην περιοχή του σε κόρνερ το πόδι του κόλλησε στο χόρτο (ο MGW αμέσως γύρισε στον πάγκο των Wolves και ζήτησε ιατρική βοήθεια). Σηκώθηκε για αλλαγή ο νεοφερμένος από τη Fluminense André, αλλά ο Γκαμπονέζος αποδείχθηκε σκληρό καρύδι, σηκώθηκε, το πάτησε, το έτρεξε και συνέχισε! Αφού άπαντες συνήλθαν από το στιγμιαίο σοκ, ο Elanga χτύπησε το κόρνερ, η κεφαλιά του MGW στο πρώτο δοκάρι (φωτογραφία) αποκρούστηκε από τον Johnstone, ακολούθησε αναμπουμπούλα, ο προωθημένος Nikola Milenković (αν δεν κάνω λάθος) σούταρε στα σώματα και ο Wood σκόραρε από την αριστερή γωνία της μικρής περιοχής, αλλά ήταν ελάχιστα εκτεθειμένος και το γκολ δεν μέτρησε δυστυχώς.

Ο André μπήκε τελικά, στο 86' στη θέση του Strand Larsen, καθιστώντας σαφή την πρόθεση του O'Neil να πάει για την ισοπαλία. Ο Nuno, αντίθετα, αποφάσισε να παίξει τις καθυστερήσεις με δύο σέντερ φορ, βάζοντας τον Taiwo Awoniyi και τον Jota Silva αντί του Anderson που καταχειροκροτήθηκε και του Elanga. Έχω την εντύπωση πως οι αλλαγές, ειδικά του Sosa και του Jota, έπρεπε να είχαν γίνει πιο πριν, καθώς τα εξτρέμ μας δεν βρίσκονταν σε καλή μέρα και οι συγκεκριμένοι παίκτες είχαν εντυπωσιάσει απέναντι στη Newcastle. H τελευταία προσπάθεια των Wolves ήρθε στο 94', με τον Doyle να προσπαθεί ανεπιτυχώς από μακριά να κρεμάσει τον Sels, ενώ στο 95' που ο Wood βρέθηκε σε θέση βολής στην περιοχή αναγκάστηκε κι αυτός να παραδεχθεί τον Dawson, βράχο στην κυριολεξία σε όλο το ματς, αφού ο βετεράνος στόπερ έπεσε όλος πάνω στη μπάλα και κόντραρε ιδανικά. 

Η Forest, για να δούμε το ποτήρι μισογεμάτο, πηγαίνει στην πρώτη διακοπή του πρωταθλήματος αήττητη, για πρώτη φορά στην τριετή ιστορία της στην Premier League τον 21ο αιώνα. Βεβαίως ακολουθεί πρόγραμμα φωτιά, με Liverpool και Brighton εκτός, και οι διεθνείς μας κι αυτή τη φορά δεν θα είναι και λίγοι (αφαιρώντας τον Turner που έφυγε έχω ήδη μετρήσει δώδεκα από την πρώτη ομάδα). Εκεί θα δούμε πού περίπου βρίσκονται οι φετινές μας δυνατότητες. Η Brighton το μεσημέρι του Σαββάτου εκμεταλλεύτηκε το γεγονός ότι η Arsenal έπαιζε από το 49' με δέκα λόγω αποβολής του Declan Rice και τσίμπησε βαθμό στο Emirates (1-1), φτάνοντας τους 7 σε τρία ματς. Τρία στα τρία για τη Manchester City, που νίκησε 3-1 στο Λονδίνο τη West Ham, τρίτη αποτυχημένη απόπειρα συλλογής βαθμών από Everton (2-3 εντός από τη Bοurnemouth με ανατροπή) και Southampton (1-3 εκτός από τη Brentford), πρώτος βαθμός για Ipswich (1-1 εντός με Fulham). Είχαμε επίσης Leicester-Aston Villa 1-2 και αναμένουμε τις πολύ ενδιαφέρουσες αναμετρήσεις της Κυριακής (Chelsea-Crystal Palace, Newcastle-Tottenham, Manchester United-Liverpool).

Forest: Sels, Wiliams, Milenković, Murillo, Aina, Sangaré (Yates 58'), Anderson (Awoniyi 91'), Elanga (Jota Silva 91'), Gibbs-White, Hudson-Odoi (Sosa 80'), Wood.
Wolves: Johnstone, Semedo (Doherty 75'), Mosquera, Dawson, Toti, Aït-Nouri (Hwang 60'), Lemina, João Gomes (Doyle 60'), Bellegarde (Guedes 75'), Cunha, Strand Larsen (André 86').
Σκόρερς: Wood 10' - Bellegarde 12'.
Διαιτητής: Simon Hooper. Κίτρινες: Sangaré 40', Anderson 90', Gibbs-White 100' - Bellegarde 9', João Gomes 32', Toti 45', Lemina 53'.
Θεατές: 29.918 (όλο και ανεβαίνει ο αριθμός, μακάρι 30.000 στο επόμενο).

Nuno Espírito Santo: "Το πρώτο ημίχρονο δεν είχε ρυθμό, διακοπτόταν συνέχεια. Και οι δύο ομάδες έχαναν διαρκώς τη μπάλα. Το θετικό ήταν ότι σκοράραμε και το αρνητικό ότι δεχθήκαμε την ισοφάριση τόσο γρήγορα. Η κατάσταση άλλαξε στο δεύτερο, όταν ήμασταν πιο κυρίαρχοι και στριμώξαμε τους Wolves στα σκοινιά. Υπήρχαν στιγμές στις οποίες θα μπορούσαμε να είχαμε συμπεριφερθεί πιο σωστά, αλλά δείξαμε μια σταθερότητα κι αυτό είναι καλό. Όσο περνάει ο καιρός και η ομάδα δένεται περισσότερο, θα παίρνουμε τις τελικές αποφάσεις πιο γρήγορα και πιο καλά. Υπήρχαν στιγμές σήμερα που θα μπορούσαμε να τις είχαμε πάρει πιο γρήγορα. Πάντα είσαι απογοητευμένος όταν πηγαίνεις για τρεις βαθμούς και παίρνεις έναν. Έχουμε όμως πλέον μια πιο ισορροπημένη ομάδα, ο μεταγραφικός θόρυβος κόπασε, όσοι ήθελαν και θέλαμε να μείνουν έμειναν και μπορούμε να καθίσουμε να δουλέψουμε. Η ομάδα αξίζει συγχαρητήρια γιατί οι παίκτες ενσωματώνουν απόλυτα τους καινούργιους και βοηθάνε ο ένας τον άλλο. Συγχαρητήρια και στον Morgan για την κλήση του στην Εθνική, ήταν κάτι που προσδοκούσε και δουλεύει σκληρά καθημερινά για να πετύχει τους στόχους του. Μας κάνη περήφανους ως σύλλογο και του ευχόμαστε ό,τι καλύτερο".

* Το άρθρο γράφτηκε το επόμενο πρωί λόγω επαγγελματικών υποχρεώσεων, στη σκιά του χαμού ενός τζέντλεμαν αντιπάλου μόλις στα 39 του χρόνια. Καλό ταξίδι, Sol Bamba...

* Η φωτογραφία είναι από την ιστοσελίδα της εφημερίδας The Telegraph.