Στις 15 Φεβρουαρίου 1969, όταν η Forest πετύχαινε την τελευταία νίκη της μέσα στο Anfield επί της Liverpool (2-0 με δύο γκολ του σταρ της εποχής Barry Lyons), ο άνθρωπος... δεν είχε πατήσει ακόμα στο φεγγάρι. Θα το κατάφερνε πέντε μήνες αργότερα, τότε που ο κυβερνήτης του "Apollo 11" Neil Armstrong είπε το περίφημο: "Ένα μικρό βήμα για μένα, ένα τεράστιο άλμα για την ανθρωπότητα". Περισσότερα από 55 χρόνια μετά, οι Reds το διέπραξαν και πάλι. Ένα μικρό βήμα για τον Nuno Espírito Santo, ένα τεράστιο άλμα για τη Forest στην προσπάθειά της να ανεβεί επίπεδο στο κορυφαίο πρωτάθλημα του κόσμου.

Όλοι το ξέρουμε ότι μόνο με επιτυχίες μέσα σε γήπεδα όπου μέχρι σήμερα μπαίναμε και είχαμε χάσει πριν ο διαιτητής σφυρίξει την έναρξη μπορεί να συντελεστεί αυτή η μετάβαση. Θα πει κάποιος, ωραία, και πέρσι νικήσαμε μέσα στο Stamford Bridge την Chelsea, αλλά πάλι αγωνιούσαμε ως το τέλος αν θα σωθούμε. Πρώτον, μία νίκη δεν φέρνει την άνοιξη - χρειάζονται αρκετές τέτοιες για να αρχίσουν οι αντίπαλοί μας να μας υπολογίζουν πραγματικά. Δεύτερον, ας μη συγκρίνουμε την περσινή αλλοπρόσαλλη σεζόν της Chelsea με τη φετινή της LIverpool, που με τον Arne Slot να προσπαθεί να μπει στα παπούτσια του Jürgen Klopp είχε ξεκινήσει με 3/3 και μάλιστα χωρίς να δεχθεί γκολ. Ο Ολλανδός πήγαινε για ένα ρεκόρ στην ιστορία της Premier League: να γίνει ο πρώτος προπονητής που η ομάδα του δεν θα δεχόταν γκολ στις τέσσερις πρώτες αγωνιστικές. Άλλη φορά... Το πόσο "έτσουξε" η πρώτη φορά που μπήκε φέτος η μπάλα στα δίχτυα του Alisson και οι "άλλοι" Reds, αυτοί του Merseyside, έφυγαν με σκυμμένα κεφάλια προς τα αποδυτήρια κρατώντας το απόλυτο... τίποτα φάνηκε, άλλωστε, στις δηλώσεις τους...

Και γιατί δεν λέω "ένα μικρό βήμα για την ομάδα"; Επιτρέψτε μου, αλλά αυτή η νίκη είχε ονοματεπώνυμο, και μάλιστα με τρεις λέξεις. Χθες (τι να κάνουμε, οι επαγγελματικές υποχρεώσεις με αναγκάζουν να γράψω αυτό το κομμάτι πολλές ώρες μετά, αλλά αγκαλιάζοντας σφιχτά το πανέμορφο δώρο της ομαδάρας μας για τα γενέθλιά μου) ο Nuno πήρε από τον Slot την ταυτότητα, το πορτοφόλι, την άδεια παραμονής και την αριστερή του κάλτσα, σε ένα από τα πιο εντυπωσιακά τακτικά "ματ" που έχουμε παρακολουθήσει ποτέ. Ο Πορτογάλος τεχνικός πήγε το ματς εκεί ΑΚΡΙΒΩΣ που ήθελε, και όταν ο Ολλανδός πήρε χαμπάρι (;) τι συνέβαινε έτρεχε και δεν έφτανε. Είχαμε μιλήσει αρκετές φορές στα φιλικά γι' αυτό το περίεργο σχήμα χωρίς εξτρέμ, το οποίο χρησιμοποιούσε ο γενειοφόρος κόουτς για περιπτώσεις ακριβώς σαν αυτή: 4-5-1 με συμπαγές κέντρο, βοήθεια από τα χαφ στα πλάγια, διπλή ζώνη άμυνας και άμεσο ποδόσφαιρο στην κόντρα, που έδινε στον αντίπαλο την εντύπωση πως είχαμε κατεβεί κυρίως για το "Χ" (άσχετα αν η συμπεριφορά της ομάδας, που προσπαθούσε να παίξει μπάλα και να βγει μπροστά, συνηγορούσε για το αντίθετο). Όταν του βγήκε και έβγαλε ένα ημίχρονο και κάτι με το μηδέν πίσω, πέταξε μέσα τα δύο καθαρόαιμα (Callum Hudson-Odoi και Anthony Elanga) και το Anfield άρχισε να ιδρώνει - ορθώς, όπως φάνηκε. Βοήθησαν και οι αλλαγές του... Slot και ήρθε κι έδεσε το γλυκό. Σίγουρα ο Nuno θα διηγείται αυτό το παιχνίδι στο μέλλον, όχι μόνο στα εγγόνια του αλλά και σε σεμινάρια προπονητικής όπου θα τον καλούν. Ο απόλυτος τακτικός θρίαμβος!

Η αρχική ενδεκάδα δεν ήταν προϊόν μόνο τακτικής, αλλά και ανάγκης. Μην ξεχνάμε ότι o Ibrahim Sangaré δεν ήταν διαθέσιμος, αφού πήγε στην Ακτή Ελεφαντοστού κουβαλώντας έναν τραυματισμό από τον αγώνα με τους Wolves (ενώ εμείς οι αφελείς πιστεύαμε ότι είχε βγει λόγω της κίτρινης κάρτας), ο οποίος του απαγόρευσε να αγωνιστεί στην Εθνική του και δυστυχώς θα τον κρατήσει εκτός για κάπου δύο μήνες, κόβοντάς του τη φόρα με την οποία είχε ξεκινήσει τη σεζόν. Στη θέση του επιστρατεύτηκαν... δύο, ο αρχηγός Ryan Yates και ο Nicolas Domínguez, που είχαν εντολή να βοηθάνε και στα άκρα και να αναχαιτίζουν όσο μπορούσαν τις συχνές κατεβασιές του Trent Alexander-Arnold και του Andrew Robertson. Πίσω από τον μοναδικό προωθημένο Chris Wood, αλλά έχοντας σαφώς ως πρώτο μέλημα τις βοήθειες στη μεσαία γραμμή, βρίσκονταν ο Elliot Anderson και ο Morgan Gibbs-White, φρέσκος από την εμπειρία ζωής που είναι για κάθε παίκτη η πρώτη συμμετοχή στην Εθνική του, και στη μέση ο James Ward-Prowse, που έκανε ένα μεστό ντεμπούτο ως κουμανταδόρος του κέντρου μας. Άφησα τελευταία την άμυνα, γιατί εκεί έγινε επίσης μια εξαιρετική κίνηση: αντί για τον "απόφοιτο" του Anfield Neco Williams, που είχε βγάλει και δύο 90λεπτα με την Ουαλία, ο Nuno έβαλε δεξιά τον -έτσι κι αλλιώς δεξιό μπακ στην Εθνική του- Ola Aina και άφησε το αριστερό άκρο στον νεοφερμένο Àlex Moreno, κίνηση που βγήκε 1000%, αφού ο Ισπανός έκανε ένα καταπληκτικό παιχνίδι και περιόρισε τον Mo Salah σε επίπεδα που και ο ίδιος ο Αιγύπτιος δεν πίστευε πριν αφήσει, κατάκοπος και με κάρτα, τη θέση του στον Williams.

Το Anfield είχε φορέσει τα καλά του, αφενός για να αποχαιρετήσει τον θρύλο της Liverpool Ron Yeats για τον οποίο τηρήθηκε ενός λεπτού σιγή στο ξεκίνημα, αφετέρου για να σπρώξει την ομάδα του στο 4/4. Ο Nikola Milenković πριν το ματς είχε πει: "Τι να μου πει η ατμόσφαιρα στο Anfield όταν έχω αγωνιστεί στο 'Maracana' απέναντι στον Ερυθρό Αστέρα ως παίκτης της Partizan...". Δεν τον άκουσαν! Βοήθησαν και οι δικοί μας 3.000 και βάλε εκδρομείς (είχαν μάλιστα αναρτήσει και ένα υπέροχο πανό που έγραφε: "Σεβασμός στους 97 [σ.σ. τα θύματα του Hillsborough] - Αλληλεγγύη στους επιζήσαντες - Όχι στα συνθήματα που προσβάλλουν την τραγωδία"), αλλά και κάποιες πρόσφατες προσθήκες θέσεων που έγιναν στο γήπεδο, για να φτάσουμε στους 60.344 θεατές, αριθμό που αποτελεί ρεκόρ προσέλευσης όλων των εποχών στο Anfield για αγώνα πρωταθλήματος, με το απόλυτο να παραμένει 61.905 από έναν αγώνα του FA Cup με τους Wolves το 1952. Δεν κρατιέμαι, θα το πω:  "Αγάλματα, να γινόμασταν αγάλματα", που λέει και το άσμα... 

Δεν ήταν φυσικά έκπληξη για κανέναν το γεγονός ότι οι γηπεδούχοι θα ξεκινούσαν όσο πιο δυνατά μπορούσαν, ει δυνατόν για να "καθαρίσουν" το ματσάκι από την αρχή, γιατί έχουν και Champions League την Τρίτη (παίζουν εκτός με τη Milan). Μάλλον όμως θα αιφνιδιάστηκαν βλέποντας τους δικούς μας να αμύνονται πολύ σωστά και να μην τους δίνουν χώρους και ευκαιρίες. Για να πω την αλήθεια, σε ολόκληρο πρώτο ημίχρονο απειληθήκαμε μόνο δύο φορές, αμφότερες από δικά μας μεγάλα λάθη! Στο 17' ο Yates προσπάθησε μετά από μια κακή μπαλιά να αφήσει τη μπάλα να βγει άουτ αλλά δεν πρόσεξε, ο Luis Díaz του την έκλεψε πάνω στη γραμμή και από πολύ πλάγια θέση αριστερά κατάφερε μεν να νικήσει τον Matz Sels, το σουτ του όμως χτύπησε στη ρίζα του δοκαριού. Και στο 40', όταν από σέντρα του Ryan Gravenberch πάλι ο Κολομβιανός έπιασε μια ψηλοκρεμαστή κεφαλιά χωρίς δύναμη που φαινόταν πανεύκολη δουλειά για τον Sels, όμως προς γενική κατάπληξη ο Βέλγος, γενικά υπόδειγμα σταθερότητας κάτω από τα δοκάρια του, σαν να τον στράβωσε ο ήλιος που είχε έτσι κι αλλιώς απέναντί του, έχασε τη μπάλα μέσα από τα χέρια του, αυτή γκέλαρε στο χορτάρι, πέρασε ανάμεσα στα πόδια του και μόλις που κατέφερε να γυρίσει και να τη μπλοκάρει πριν το goal line technology κάνει "μπιπ" στο ρολόι του Michael Oliver. Βρε τι πήγαμε να πάθουμε από το πουθενά! 

Κατά τα άλλα δεν είχαμε και πολλά: Αφού ο Gibbs-White ξέφυγε στο 25' μετά από εντυπωσιακή ντρίμπλα και κάθετη του Murillo πίσω από την άμυνα της Liverpool αλλά ήταν όσο εκτεθειμένος χρειαζόταν για να σηκωθεί η σημαία του επόπτη (είχε αστοχήσει έτσι κι αλλιώς στο τετ α τετ με τον Alisson), δευτερόλεπτα μετά, από όμορφη μπαλιά του Alexis Mac Allister με εξωτερικό φάλτσο, o Diogo Jota έκανε την προβολή του πάνω στον Sels, στο 29' από κόρνερ του Robertson o Virgil van Dijk αστόχησε ελάχιστα στην κεφαλιά του, στο 36' ο Alexander-Arnold πήγε να γίνει... Βασίλης Χατζηπαναγής (ή Ward-Prowse αν προτιμάτε) και να σκοράρει με απευθείας κόρνερ αλλά ο Sels τον κατάλαβε και έδιωξε, όπως και στο επόμενο λεπτό στην κεφαλιά του Mac Allister από σέντρα του διεθνούς Άγγλου μπακ, και αυτό ήταν όλο... Η Liverpool είχε μια φλύαρη υπεροχή, αλλά διαδρόμους δεν έβρισκε και το Anfield μουρμούριζε όλο και πιο πολύ, με χαρακτηριστική τη φάση του 34', όταν ο Dominik Szoboszlai έκανε λάθος πάσα ενώ περίμεναν σε καλές θέσεις Díaz, Salah και Jota. Η Forest, αντίθετα με την εικόνα της των πρώτων αγωνιστικών, δεν είχε ούτε μία τελική προσπάθεια (βέβαια στις καθυστερήσεις σε κόρνερ του σπεσιαλίστα των στημένων Ward-Prowse η άμυνα δεν απομάκρυνε σωστά και ο Gravenberch κατάφερε με δυσκολία να διώξει πριν σκοράρει ο MGW από τη μικρή περιοχή), αλλά ο Nuno στον πάγκο έτριβε τα χέρια του περιμένοντας να εφαρμόσει τη δεύτερη φάση του σχεδίου...

Ο Πορτογάλος είχε δει (όπως και αρκετοί ακόμα φαντάζομαι) ότι παρά τα τρία σερί clean sheets η άμυνα της Liverpool είχε κάτι προβληματάκια, κυρίως στο θέμα της ταχύτητας (μέχρι και απέναντι στην Ipswich στην πρεμιέρα είχαν φανεί), και από πολύ νωρίς αποφάσισε να τα εκμεταλλευτεί. Βλέποντας στο 52' τον Salah να περνάει για μία και μοναδική φορά τον Moreno και να σουτάρει από πλάγια για να εξουδετερώσει και πάλι ο Sels, σήκωσε αμέσως τον Hudson-Odoi και τον έριξε στο ματς στη θέση του Domínguez, που περίσσευε στον καινούργιο σχεδιασμό, τα αποτελέσματα του οποίου φάνηκαν σχεδόν αμέσως: στο 55' μετά από κλέψιμο του Aina και πάσα του Gibbs-White, o Wood βρέθηκε απέναντι στον Alisson και πλάσαρε σωστά, αλλά ο Βραζιλιάνος έδειξε γιατί θεωρείται από τους κορυφαίους γκολκίπερ στον κόσμο και απέκρουσε (η φάση τελικά δεν μέτρησε γιατί ο MGW ήταν πάλι οριακά οφσάιντ), ενώ στο 60' σε βολέ του Alisson που είχε βγει μακριά από το τέρμα του o Yates επανέφερε αμέσως με κεφαλιά στο μισό της Liverpool και εκεί ο Gibbs-White βρήκε επιτέλους χώρο για την πρώτη μας τελική, που όμως ήταν άστοχη. 

Εκεί έγινε και η τριπλή κίνηση του Slot που έφερε στην ουσία και την καταστροφή του. Έβγαλε τον κινητικό Díaz, τον Jota που και άφαντος να είναι πάντα βρίσκει τρόπο και μας βάζει γκολ (6 σε 5 ματς!) και τον Mac Allister που έφτιαχνε όλο του το παιχνίδι και έβαλε τον σκόρερ του γκολ που μας πλήγωσε πέρσι στο City Ground Darwin Núñez, τον Cody Gakpo και -κυρίως- τον 21χρονο Conor Bradley για να παίξει σε τριάδα στόπερ μαζί με τον Ibrahima Konaté και τον van Dijk και να προωθηθούν ακόμα πιο πολύ τα πλάγια μπακ του. Ο Bradley, που έζησε τον απόλυτο εφιάλτη με αντίπαλο τον CHO, μάλλον εύχεται να μην είχε μπει ποτέ. Η Forest αναθάρρησε και άρχισε να ενισχύει με κάθε τρόπο την παρουσία της στο ματς. Στο 68' βγάλαμε μια αντεπίθεση όπου χάθηκε η μπάλα και ακόμα και η ιστοσελίδα του Sky, σαφώς με τάσεις υπέρ Liverpool ως τότε, μίλησε για "εκπληκτικό γκολ αν έμπαινε", με τον Ward-Prowse να κλέβει μια πάσα του van Dijk, τον Hudson-Odoi να περνάει τον Bradley σαν σταματημένο και τον Gibbs-White μέσω Wood να βρίσκει τον Elanga, που όμως σούταρε ψηλά. Ο Σουηδός είχε αντικαταστήσει τον κουρασμένο αλλά με μεγάλη προσφορά στο πρώτο μέρος Anderson αμέσως μετά την τριπλή αλλαγή του Slot και στην πρώτη του επαφή με τη μπάλα είχε "πάρει" την κίτρινη του Robertson... 

H Liverpool απάντησε και στο 69' ο Aina απέκρουσε μπροστά από τη γραμμή του τέρματός μας μία μάλλον τυχαία κεφαλιά του van Dijk (η μπάλα βρήκε στο κεφάλι του αφού τρεις πήδησαν μαζί και απέτυχαν να την αγγίξουν) σε κόρνερ του Alexander-Arnold, αλλά το νερό είχε μπει στο αυλάκι και στο 72' ήρθε και το γκολ. Κλέψιμο του Milenković, πάσα του Gibbs-White, πάλι ο Elanga έφυγε σίφουνας από δεξιά και την κατάλληλη στιγμή άλλαξε εκπληκτικά παιχνίδι προς τον Hudson-Odoi, που στη χαρακτηριστική του κίνηση (καλά, δεν την ήξεραν;) άφησε πίσω τον Bradley και πριν προλάβει να τον κλείσει ο Konaté με δεξί σουτ με εσωτερικό φάλτσο έστειλε τη μπάλα... εκεί που τη στέλνει συνήθως. Δοκάρι και μέσα, ο Alisson μπορούσε απλώς να γονατίσει παρακολουθώντας την πορεία της και οι Reds στην κερκίδα τρελάθηκαν βλέποντας να πάει να σπάσει μια παράδοση που κρατούσε πάνω από μισόν αιώνα! Τρελάθηκε βεβαίως και ο Nuno, που με σφιγμένες γροθιές στον πάγκο έλεγε "μπράβο" σε κάθε συνεργάτη του που τον πλησίαζε, τρελάθηκε και ο Callum, που μετά από ένα εκπληκτικό δεύτερο μισό στην περσινή περίοδο δεν είχε ξεκινήσει καλά φέτος και είχε μεγάλη ανάγκη αυτό το γκολ (η χειραψία με τον Elanga στους πανηγυρισμούς μάς θύμισε εκείνες του MGW με τον Brennan Johnson στην πρώτη σεζόν μας στην Premier League...).

Ο Slot κατάλαβε ότι και ο Robertson (που δεν έχει κάνει κανονική προετοιμασία μετά το Euro) τα έβρισκε σκούρα με τον Elanga και έβαλε τον Κώστα Τσιμίκα, τον οποίο είχε έτσι κι αλλιώς σηκώσει πριν το 0-1, αποσύροντας ταυτόχρονα και τον Konaté και βάζοντας τον πιο προωθημένο Curtis Jones. Κάτι σαν 3-4-3 με τον Έλληνα... αριστερό στόπερ, που πήρε κάποιο διάστημα στους δικούς μας να το συνηθίσουν. Στο μεταξύ στο 77' ο Salah έκανε κι αυτός την αγαπημένη του κίνηση φέρνοντας τη μπάλα στο αριστερό αλλά με τον Moreno να τον πιέζει σούταρε πάνω στον Sels, ενώ στο 80' ο Bradley που τραβούσε των παθών του τον τάραχο μάρκαρε λίγο άγαρμπα από πίσω τον Hudson-Odoi μέσα στην περιοχή, αλλά τόσο ο Oliver όσο και ο VAR Graham Scott έμειναν ασυγκίνητοι.

Ήταν ώρα να αλλάξει ο Nuno τους κουρασμένους πολεμιστές με φρέσκα πόδια: έξω Gibbs-White, Wood και Moreno, μέσα Diogo Jota, Williams και Morato, με τον Ουαλό να παίζει αριστερό μπακ και τον Βραζιλιάνο στο δικό του ντεμπούτο να ενισχύει ακόμα πιο πολύ το κέντρο της άμυνας. Ο Jota έχει ένα μεγάλο προσόν: μπαίνει στον αγώνα με τη μία! Μέσα σε δευτερόλεπτα πήρε κι αυτός την κίτρινη του Gravenberch μετά από μια θεαματική "ποδιά" που του έκανε, και αμέσως μετά (85') από βολέ του Sels έβγαλε με κεφαλιά στην περιοχή τον Elanga, που σούταρε δυνατά αλλά ο Alisson απέκρουσε! Η Liverpool αγωνιζόταν πια απεγνωσμένα για να πάρει τουλάχιστον έναν πόντο, και στο 88' ο Szoboszlai βρέθηκε σε καλή θέση στην περιοχή και σούταρε, μόνο για να δει το τεράστιο κορμί του Murillo να πέφτει πάνω στη μπάλα και να κοντράρει σε κόρνερ, από το οποίο η κεφαλιά του van Dijk πέρασε πάνω από το οριζόντιο δοκάρι. Δεν μας πείραξε καθόλου ούτε που o Slot διαμαρτυρήθηκε στον Oliver για τα (λίγα κατά την άποψή του) πέντε λεπτά των καθυστερήσεων (μάλλον περίμενε να κρατήσει όσα χρειάζονταν για να βάλουν γκολ, όπως πέρσι στο City Ground), ούτε που ο Alexander-Arnold πλήρωσε κι αυτός με κίτρινη τη μάλλον όχι και τόσο κόσμια έκφραση της απογοήτευσής του στον διεθνή Άγγλο ρέφερι, ούτε οι δηλώσεις Slot περί διαιτησίας και Alisson περί συνεχούς διακοπής του ρυθμού από τη Forest μετά τη λήξη. Οι μάγκες του Nuno είχαν καταφέρει αυτό που δεν πέτυχε ποτέ ο τρισμέγιστος Brian Clough, είτε με την "Ομάδα των Θαυμάτων", είτε με οποιανδήποτε άλλη στη 18χρονη θητεία του στη Forest: να φύγουν από το Anfield νικητές!

Κοιτάζαμε τη βαθμολογία και δεν πιστεύαμε στα μάτια μας: για δυόμισι περίπου ώρες (πριν δηλαδή η Aston Villa νικήσει μετά κόπων και βασάνων την Everton των μηδέν βαθμών με 3-2 και μας προσπεράσει), η Forest, αήττητη σε τέσσερις πλέον αγώνες, βρισκόταν στη βαθμολογία σε θέση... Champions League (4η)! ΟΚ, είμαστε ήδη 5οι και μετά τα σημερινά ματς Tottenham-Arsenal και Wolves-Newcastle ενδέχεται να βρεθούμε και 7οι, αλλά ποιος νοιάζεται; Αυτή η νίκη των Reds ήταν αυτό που λένε οι Άγγλοι statement: δήλωση ότι είμαστε εδώ για να μείνουμε και να καταφέρουμε πολύ περισσότερα απ' ό,τι στις δύο πρώτες σεζόν προσαρμογής. Χθες είχαμε ακόμα Southampton-Manchester United 0-3 (οι Saints είναι οι μόνοι εκτός της Everton που δεν έχουν ακόμα βαθμό), Brighton-Ipswich 0-0 (μαγκιά των νεοφώτιστων στο γήπεδο όπου θα παίξουμε τον επόμενο αγώνα μας την Κυριακή 22/9), Crystal Palace-Leicester 2-2 (με τους γηπεδούχους να μένουν πίσω 0-2 και να ισοφαρίζουν με πέναλτι στις καθυστερήσεις), Fulham-West Ham 1-1 (εδώ ισοφάρισαν οι Hammers στο τέλος), Bournemouth-Chelsea 0-1 και φυσικά τη νίκη με ανατροπή της μόνης πλέον πρωτοπόρου Manchester City στην έδρα της επί της Brentford με 2-1 (ο Erling Haaland έφτασε τα 9 γκολ και έγινε ο πρώτος στην ιστορία της Premier League που πετυχαίνει κάτι τέτοιο στις τέσσερις πρώτες αγωνιστικές).

Liverpool: Alisson, Alexander-Arnold, Konaté (Jones 75'), van Dijk, Robertson (Τσιμίκας 75'), Gravenberch, Mac Allister (Bradley 60'), Szoboszlai, Salah, Jota (Núñez 60'), Díaz (Gakpo 61').
Forest: Sels, Aina, Milenković, Murillo, Moreno (Williams 80'), Yates. Domínguez (Hudson-Odoi 54'), Ward-Prowse, Anderson (Elanga 61'), Gibbs-White (Morato 81'), Wood (Jota Silva 81').
Σκόρερ: Hudson-Odoi 72'.
Διαιτητής: Michael Oliver. Κίτρινες: Robertson 62', Gravenberch 83', Szoboszlai 86', Alexander-Arnold 94' - Moreno 44', Yates 45+1', Sels 66', Elanga 92'.
Θεατές: 60.344.

Nuno Espírito Santo: "Είμαστε πολύ χαρούμενοι. Πολλοί από τους φιλάθλους μας που βρέθηκαν κοντά μας δεν είχαν καν γεννηθεί το 1969, κι αυτό λέει πολλά ως προς το πόσο δύσκολο είναι να παίζεις στο Anfield. Είμαι περήφανος για τους παίκτες μου και τον τρόπο που συμπεριφέρθηκαν ως ομάδα. Όλοι ξέρουμε πόσο καλή ομάδα είναι η Liverpool, κι αυτό απαιτούσε από τους παίκτες μεγάλη προσπάθεια, οργάνωση, μαρκαρίσματα και καλύψεις. Ο μόνος τρόπος να πετύχεις οτιδήποτε εδώ μέσα είναι να είσαι οργανωμένος και να κάνεις ό,τι καλύτερο μπορείς. Έπρεπε να ρισκάρουμε την κατάλληλη στιγμή, και αυτό κάναμε. Στο πρώτο ημίχρονο κάναμε κάποια λαθάκια - αφήναμε πολλές μπαλιές να φτάνουν στο κέντρο της άμυνάς μας κι εκεί ο van Dijk μας δυσκόλευε. Τα εξτρέμ μας που μπήκαν χρειάστηκαν τεράστια αποθέματα ενέργειας για να παρακολουθούν από κοντά τα πλάγια μπακ της Liverpool. Η ομάδα χρειαζόταν φρέσκα πόδια κι αυτοί έπαιξαν πολύ καλά. Όπως και ο Jota, o Neco και ο Morato που έκαναν επίσης καλή δουλειά. Προσπαθούμε να φτιάξουμε καλή ομάδα και τους χρειαζόμαστε όλους. Δουλεύουμε σκληρά και χτίζουμε την πεποίθηση ότι μπορούμε να εξελιχθούμε ως ομάδα".

* Η φωτογραφία είναι από την ιστοσελίδα Outlook India.