southampton24252

Έχουν περάσει πια αρκετές ώρες μετά το σφύριγμα της λήξης (λόγω επαγγελματικών υποχρεώσεων δεν μπορούσα να γράψω πιο πριν) και νομίζω ότι, ανακουφισμένος πλέον, μπορώ να το ρίξω στην παλαβή: Σήμερα στο City Ground είχαμε μια ωραία αναβίωση του τελικού του League Cup του 1979, όπου διασταύρωσαν τα ξίφη τους η Nottingham Forest του Brian Clough και η Southampton του Laurie McMenemy. Η νικήτρια ήταν η ίδια, το αποτέλεσμα ήταν το ίδιο, ακόμα και οι εμφανίσεις των ομάδων ήταν οι ίδιες. Το μόνο που διέφερε σήμερα ήταν η διακύμανση του σκορ (τότε 0-1, 3-1, 3-2, όπως μπορείτε να δείτε εδώ).

Βέβαια τότε η Southampton δεν ήταν ο σάκος του μποξ όλης της πρώτης κατηγορίας, αφού τερμάτισε στην αξιοπρεπή 14η θέση (επί 22 ομάδων όμως). Η Forest ήταν και τότε ψηλά (2η πίσω από τη Liverpool, όπως και σήμερα). Και φυσικά δεν υπήρχε VAR. Διαιτητής ήταν κάποιος Peter Reeves, που δεν σήκωνε μύγα στο σπαθί του (όπως άλλωστε και η πλειοψηφία των συναδέλφων του της εποχής), σήμερα ήταν ο γνωστός Anthony Taylor. Και για να μην τον αδικούμε, σήμερα δεν έκανε το χοντρό λάθος (εκτός ίσως του ότι έπρεπε να αφήσει τη Southampton με δέκα από νωρίς), αλλά πώς τα κατάφερε και πάλι γι' αυτόν μιλάμε; Κατόρθωμα... Είναι απλώς ένας διαιτητής χωρίς προσωπικότητα ("χωρίς σπονδυλική στήλη", spineless, που λέει και η ωραία αγγλική έκφραση). Δεν διαμόρφωσε αποτέλεσμα, απλώς το αφήνουμε να υπάρχει...

Αν πρέπει να ψάξουμε την αιτία που ο αγώνας από το 3-0 πήγε στο 3-2 και παρά ένα παπούτσι του Ola Aina στο 3-3 και στο έμφραγμα, μάλλον θα πρέπει να αναζητήσουμε την αιτία στα δικά μας χωρικά ύδατα. Δεν εκμεταλλευτήκαμε τις ευκαιρίες που μας έδωσε η άμυνα-παιδική χαρά των Saints, η χειρότερη του πρωταθλήματος, να συνεχίσουμε στον ρυθμό του πρώτου ημιχρόνου, όταν ό,τι πήγαινε μέσα έγραφε. Ήρθε η μείωση με ένα τυχερό γκολ, και στο τέλος του αγώνα δύο κόρνερ στο πρώτο δοκάρι όπου δυστυχώς θυμηθήκαμε τα περσινά... Προσοχή: δεν καταδικάζω κανέναν. Μοιραίο ήταν να επέλθει κούραση, λίγες μέρες μετά από έναν αγώνα υψίστων απαιτήσεων όπως αυτός της Τρίτης με τη Liverpool. Και σίγουρα στην κόπωση συνέβαλε τα μέγιστα η προσπάθεια των παικτών της Forest μετά το 3-1 να πετύχουν κι άλλο ένα γκολ για να βάλουν το ματσάκι για ύπνο. Το ήθελαν και το είδαμε. Απλά από ένα σημείο και μετά μάλλον δεν μπορούσαν πια. Τους αγαπάμε (όπως θα τους αγαπούσαμε φυσικά και αν έμπαινε το γκολ της ισοφάρισης) και τους ευχαριστούμε για το τρίποντο που μας έφερε αγκαλιά με την Arsenal στη δεύτερη θέση της βαθμολογίας.

Ήταν πονηρό το παιχνίδι. Η Southampton είχε κάνει καλό ματς την Πέμπτη στο Old Trafford, όπου έχασε 3-1 δεχόμενη τρία γκολ από το 82' και μετά (και αυτοί λοιπόν ήταν κουρασμένοι, και περισσότερο από εμάς, όμως η δική τους κούραση φάνηκε μάλλον στην αρχή). Αυτό που προσωπικά φοβόμουν περισσότερο απ' όλα ήταν μη χρειαστεί να παίξουμε κάτι που δεν συνηθίζουμε (ποδόσφαιρο κατοχής) και βρούμε μπροστά μας κανένα πούλμαν. Όμως ο Nuno Espírito Santo έμεινε πιστός στις αρχές του και παραχώρησε την κατοχή της μπάλας ακόμα και στην ουραγό (45,5-55,5% ήταν η ετυμηγορία του υπολογιστή). Ξεθάρρεψαν οι αφελείς Saints, και μέχρι να καταλάβουν τι γινόταν είχαν φάει τρία γκολ, φτάνοντας στα 11 παθητικό στους τρεις τελευταίους αγώνες, από τότε δηλαδή που ο Ivan Jurić αντικατέστησε τον Russell Martin. Και θα ήταν ακόμα περισσότερα αν...

Ο Nuno εμπιστεύτηκε σχεδόν αυτούσια την ενδεκάδα της Τρίτης, με μόνη αλλαγή τον Nico Domínguez στη θέση του Ryan Yates, και από την πρώτη μας επίσκεψη στα αντίπαλα καρέ άρχισε ο βομβαρδισμός της... δεξιάς γωνίας του Aaron Ramsdale. Ήταν το 11', όταν κάπου στο κέντρο ο Neco Williams εκτέλεσε ένα κοντινό πλάγιο, ο Morgan Gibbs-White άφησε στον Elliot Anderson κι αυτός έτσι απλά, αφού έβλεπε ότι δεν τον μάρκαραν, προχώρησε μέχρι έξω από την περιοχή και με δυνατό δεξί σουτ έστειλε τη μπάλα να αναπαυθεί για πρώτη φορά στα δίχτυα τού (κάποτε διεθνούς και βασικού στην Arsenal) Άγγλου τερματοφύλακα, που έπεσε χωρίς αποτέλεσμα, για το πρώτο του γκολ με τη φανέλα της Forest το οποίο βλέπετε και στη φωτογραφία επάνω. 

Οι φιλοξενούμενοι προσπάθησαν να ξεπεράσουν το σοκ φορτώνοντας τη δεξιά πλευρά τους, όπου στο 3-4-1-2 του Jurić (που είχε την ατυχία να χάσει στο Old Trafford από τραυματισμό στον αστράγαλο αυτόν τον απίθανο πιτσιρικά που ακούει στο όνομα Tyler Dibling και μακάρι να τον προσεγγίσουμε το καλοκαίρι) κινείτο ο Yukinari Sugawara. Στο πρώτο συρτό γύρισμα του Ιάπωνα στην περιοχή στο 15' ο Murillo σε καίρια θέση πρόλαβε τον Cameron Archer, στο δεύτερο στο 17' η μπάλα ξέφυγε από τον Βραζιλιάνο στόπερ αλλά επενέβη ο Domínguez για να κοντράρει τον Mateus Fernandes και στο 24', πάλι από δεξιά, αυτή τη φορά σε κόρνερ του Fernandes που πέρασε από το τέρμα, ο Flynn Downes βρήκε μπροστά του τον Murillo και το σουτ του δεν πρόλαβε να ανησυχήσει τον Sels. Και σα να μην τους έφτανε αυτό, στο 28' ο αρχηγός τους Jan Bednarek έκανε κακό κοντρόλ υπό την πίεση του Chris Wood, o Callum Hudson-Odoi κέρδισε και με το δεξί σημάδεψε και πάλι, επίσης με επιτυχία, σχεδόν το ίδιο σημείο που είχε βρει και ο Anderson για το 2-0.

Ο πρώτος πονοκέφαλος του Nuno ήρθε δέκα λεπτά αργότερα, όταν ο CHO κάπου στραβοπάτησε και δεν ήταν σε θέση να συνεχίσει, αφήνοντας τη θέση του στον Jota Silva με ταυτόχρονη μετατόπιση του Anthony Elanga στο αριστερό άκρο της επίθεσης. "Ελπίζω να μην είναι κάτι σοβαρό", έγραψε αργότερα ο ίδιος στα social media, και το ίδιο ελπίζουμε κι εμείς γιατί θα είναι απαραίτητος το Σάββατο απέναντι στη Bournemouth. Όμως οι Reds δεν μάσησαν. Στο 41' ο Wood κέρδισε  ανάμεσα στο κέντρο και την περιοχή της Southampton, πάσαρε δεξιά στον Aina, αυτός σέντραρε στην καρδιά της περιοχής, ο Bednarek έχασε τελείως τη φάση και ο Νεοζηλανδός που είχε πάρει θέση με κεφαλιά έστειλε τη μπάλα -συγχαρητήρια, κερδίσατε- στη δεξιά γωνία του Ramsdale για το 14ο φετινό του γκολ, που τον ανεβάζει στην τέταρτη θέση των σκόρερ του πρωταθλήματος (μαζί με τον Cole Palmer της Chelsea), τέσσερα πίσω από τον Mo Salah που δεν σκόραρε χθες. Όταν λέω "ό,τι πήγαινε μέσα έγραφε" κυριολεκτώ: τρεις τελικές είχε η Forest ως τότε, και οι τρεις στο στόχο, και οι τρεις γκολ. Η πρώτη εκτός εστίας ήταν ένα απευθείας φάουλ του Gibbs-White που έφυγε ψηλά στο 45', ενώ στις καθυστερήσεις η Southampton απείλησε με ατομική ενέργεια του Kyle Walker-Peters και δεξιό σουτ εκτός περιοχής, που έφυγε λίγο έξω από το δεξί δοκάρι του Matz Sels.

O Jurić δεν μπορούσε να περιμένει άλλο και έβαλε τον Lesley Ugochukwu στη θέση του Downes, ο οποίος μάλλον έπρεπε να είχε χαιρετήσει από το 33', όταν είχε ρίξει μια μεγαλοπρεπέστατη αγκωνιά στον Gibbs-White και ξεκάθαρα με πρόθεση, για να αντικρίσει απλώς την κίτρινη κάρτα του Taylor. O Γάλλος μέσος με τις νιγηριανές ρίζες είχε πολύ πιο καλή παρουσία στο κέντρο των Saints και έπαιξε σοβαρό ρόλο και στη φάση του 3-1, όπως θα δούμε παρακάτω. Προηγουμένως, όμως, οι Reds είχαν μοναδική ευκαιρία να κάνουν το 4-0 στο 55', όταν σε ωραία χαμηλή μπαλιά του Jota στην περιοχή ο Wood έστρωσε στον Elanga που πλάσαρε από κοντά για να αποκρούσει ο Ramsdale, και στο ριμπάουντ ο Bednarek να προλάβει να κοντράρει τον Gibbs-White. Το πράγμα ήθελε πιο ριζικές αλλαγές και στο 58' ο Jurić έκανε τρεις μαζεμένες, ρίχνοντας στο ματς τον Kamaldeen Sulemana (πολύ καλός στο Old Trafford, κανείς δεν κατάλαβε γιατί δεν ξεκίνησε), τον Ryan Manning και -κυρίως- τον θηριώδη Paul Onuachu των 2,01 μ., έναν ατσούμπαλο και άτεχνο σέντερ φορ με μεγάλη όμως ευχέρεια στο ψηλό παιχνίδι. Από αυτόν ξεκίνησε η ζημιά στο 60', αφού κέρδισε κεφαλιά σε εκτέλεση φάουλ του Fernandes με βαθιά σέντρα, ο Ugochukwu που υποδέχθηκε σούταρε δυνατά και ο Bednarek, που είχει προωθηθεί στην περιοχή μας, άπλωσε το πόδι του για να χτυπήσει η μπάλα πάνω του και να κρεμάσει τον Sels. O Πολωνός ήταν εκτεθειμένος όσον αφορά τον παίκτη που τον μάρκαρε (Domínguez), αλλά η εξέταση του VAR έδειξε ότι τον κάλυπτε οριακά ο Aina, που βρισκόταν λίγο πιο πέρα, και το γκολ μέτρησε. 

Η δεύτερη υπόδειξη του VAR ήταν κι αυτή εναντίον μας. Οι Reds έπαιξαν φοβερή μπάλα για τα επόμενα 15' προσπαθώντας να βάλουν και τέταρτο γκολ, και η Southampton δε μπορούσε να περάσει τη σέντρα. Στο 64', λοιπόν, ο Elanga χτύπησε ένα φάουλ από αριστερά και στην καρδιά της μικρής περιοχής πετάχτηκε ο Nikola Milenković, που έπιασε η δυνατή κεφαλιά κατευθείαν πάνω στον Ramsdale. Ο τελευταίος, τον οποίο αρκετοί επέμεναν να πάρουμε για βασικό πέρσι που ψάχναμε για τερματοφύλακα, είδε τη μπάλα να χτυπάει στο στήθος του, να του φεύγει μέσα από τα χέρια και να καταλήγει στην αριστερή του γωνία αυτή τη φορά. Το γκολ όμως ακυρώθηκε γιατί ο Wood, που είχε ξεκινήσει τη φάση ευρισκόμενος μπροστά από την άμυνα, είχε κάνει το λάθος να πηδήσει προς τη μπάλα μετά την εκτέλεση του Elanga. Να κερδίσει την κεφαλιά από τον Milenković δεν υπήρχε περίπτωση, όμως αυτή η ενστικτώδης κίνηση του Νεοζηλανδού στέρησε από τη Forest στο γρήγορο τέταρτο γκολ και... την ησυχία της. Ο Wood είχε δύο ευκαιρίες να επανορθώσει: στο 67' βρήκε σε καλή θέση τον Jota που κέρδισε μια κόντρα αλλά άργησε και τον πρόλαβε ο Fernandes, και στο 73' μετά από σέντρα του Domínguez και κεφαλιά του Jota βρέθηκε μπροστά στο τέρμα, αλλά πιεζόμενος από τον Bednarek βρήκε τη μπάλα με το γόνατο και την έστειλε πάνω από το οριζόντιο δοκάρι.

Η αλλαγή του Elanga με τον Morato στο 74' έδωσε στους Saints την (ίσως σωστή) εντύπωση ότι η Forest θα έκανε από κει και πέρα διαχείριση και ταυτόχρονα θάρρος για να επιχειρήσουν να ξαναβγούν μπροστά (αν και σχεδόν αμέσως μετά την αλλαγή ο Gibbs-White άνοιξε ωραία στον Williams που απέφυγε το φάουλ του Walker-Peters και γύρισε προς τη μικρή περιοχή, όπου ο Manning πρόλαβε στο τσακ τον Jota που ήταν έτοιμος να σκοράρει). Το πρώτο καμπανάκι ήρθε στο 79' με μια ατομική προσπάθεια του Joe Aribo στα αριστερά της περιοχής μας και τον Sels να επεμβαίνει για πρώτη φορά διώχνοντας το σουτ του από πλάγια θέση σε κόρνερ, αλλά οι Reds άρχισαν να αποδιοργανώνονται κάπως με έναν τραυματισμό του Murillo, που παρ' όλο που είχε σηκωθεί ο Willy Boly επέλεξε, ίσως όχι σοφά ποιών, να συνεχίσει. Και στο 82' ο Nuno αποφάσισε ότι μάλλον είχε έρθει η ώρα να ξεκουράσει κόσμο, προχωρώντας στις τρεις τελευταίες του αλλαγές, με Yates, Ramón Sosa και Taiwo Awoniyi αντί των Domínguez, Gibbs-White και Wood. 

Να βιάστηκε άραγε; Μετά Χριστόν προφήτης δε μου αρέσει να γίνομαι, και σίγουρα οι συγκεκριμένοι παίκτες είχαν ανάγκη από ανάσες, το ζήτημα όμως είναι πως από κει και πέρα η Forest υποχώρησε σχεδόν άτακτα και οι φιλοξενούμενοι άρχισαν να κερδίζουν μπάλες, χώρους, ηθικό και... συμπάθειες (παρεμπιπτόντως, ένα μεγάλο "μπράβο" στους πολυάριθμους φίλους τους που ακολούθησαν και σήμερα μια ομάδα που κινδυνεύει να σπάσει το αρνητικό ρεκόρ της Derby με 11 βαθμούς σε ολόκληρο πρωτάθλημα). Στο 88' σε σέντρα του Walker-Peters o Onuachu έπιασε πάλι την κεφαλιά και ο Sels τινάχτηκε στην κλειστή του γωνία και έστειλε τη μπάλα κόρνερ, κάνοντας το ίδιο και στο 91' σε επικίνδυνη σέντρα-σουτ του Sulemana. Δευτερόλεπτα αργότερα, και ενώ ο Taylor είχε δείξει 12 λεπτά καθυστερήσεων (!) και όλοι αναρωτιόμασταν πού στην ευχή τις βρήκε, ο Fernandes χτύπησε το κόρνερ από αριστερά και στο πρώτο δοκάρι ο Onuachu σηκώθηκε σαν ουρανοξύστης πριν προλάβουν Milenković και Morato και κάρφωσε τη μπάλα στα δίχτυα για το παρθενικό του γκολ στην Premier League. Ο περσινός εφιάλτης των κόρνερ επέστρεψε: δεύτερο σερί παιχνίδι που δεχόμασταν γκολ έτσι (έστω κι αν αυτό της Liverpool ήταν σαφέστατα φάουλ στον Sels), και το κακό κόντεψε να τριτώσει στο 95'! Πάλι ο Fernandes από αριστερά, πάλι στο πρώτο δοκάρι, αυτή τη φορά την κεφαλιά την έπιασε ο Bednarek, η μπάλα πέρασε τον ανήμπορο Sels και κατευθυνόταν στην αριστερή του γωνία, όταν ο πολυμήχανος Aina, με πρόσωπο στο τέρμα, άπλωσε το δεξί του πόδι και με κάτι σαν ψαλιδάκι πρόλαβε κυριολεκτικά την τελευταία στιγμή να τη διώξει πριν περάσει τη γραμμή. Το καμπανάκι είχε γίνει πλέον... Big Ben, και ευτυχώς οι Reds σοβαρεύτηκαν και δεν απειλήθηκαν ξανά σ' αυτό το ατέλειωτο όσο και αδικαιολόγητο 12λεπτο. Μάλιστα στην τελευταία φάση του ματς ο Murillo, μη λογαριάζοντας πια ούτε τραυματισμό ούτε τίποτα, πήρε τη μπάλα λίγο πριν το κέντρο και ξεχύθηκε προς την αντίπαλη περιοχή περνώντας όποιον έβρισκε μπροστά του. Θα ήταν το γκολ της χρονιάς, αλλά μόλις μπήκε στο "κουτί" τον έκοψαν. Πού θα πάει, κάποια στιγμή θα του κάτσει...

Η ανακούφιση από το τριπλό σφύριγμα του Taylor έφερε και τη συνειδητοποίηση ότι είχαμε πια οκτώ νίκες στα δέκα τελευταία ματς (ποιος να το πίστευε), είχαμε πιάσει στη βαθμολογία τη δεύτερη Arsenal (που χθες από 2-0 μπροστά έφερε 2-2 με την Aston Villa στο Emirates) και απείχαμε πλέον έξι πόντους από Newcastle (ήττα 1-4 στο γήπεδό της από την εκπληκτική Bournemouth που μας περιμένει στο Vitality το Σάββατο έχοντας τις δικές της ευρωπαϊκές βλέψεις) και Manchester City (ξέσπασε 6-0 στην Ipswich στο Portman Road). Αυτοί βεβαίως μπορεί να μειωθούν στους τέσσερις αν αύριο η Chelsea νικήσει στο Λονδίνο τους Wolves, στον αγώνα που κλείνει την αυλαία της 22ης αγωνιστικής. Στο μεταξύ η Liverpool διατηρεί αέρα έξι βαθμών στην κορυφή (2-0 στο Λονδίνο τη Brentford με δύο γκολ του Darwin Núñez στο τέλος) και με ένα ματς λιγότερο, ενώ η κατρακύλα συνεχίζεται για τη Manchester United (1-3 εντός από τη Brighton), την Tottenham (2-3 εκτός από την Everton) και τη Leicester (0-2 εντός από τη Fulham). Είχαμε επίσης την πρώτη ήττα του Graham Potter στον πάγκο της West Ham, 0-2 στο Ολυμπιακό Στάδιο από την Crystal Palace.

Forest: Sels, Aina, Milenković, Murillo, Williams, Domínguez (Yates 83'), Anderson, Elanga (Morato 74'), Gibbs-White (Sosa 83'), Hudson-Odoi (Jota Silva 38'), Wood (Awoniyi 83').
Southampton: Ramsdale, Bree (Smallbone 86'), Bednarek, Harwood-Bellis, Sugawara (Manning 58'), Downes (Ugochukwu 46'), Aribo, Walker-Peters, Fernandes, Archer (Sulemana 58'), Armstrong (Onuachu 58').
Σκόρερς: Anderson 11', Hudson-Odoi 28', Wood 41' - Bednarek 60', Onuachu 91'.
Διαιτητής: Anthony Taylor. Κίτρινες: Downes 33', Walker-Peters 57', Aribo 95', Ugochukwu 101'.
Θεατές: 30.180.

Nuno Espírito Santo: "Είμαστε πανευτυχείς που νικήσαμε. Ξέραμε πόσο δύσκολο θα ήταν το παιχνίδι. Πρέπει να κοιτάμε και πίσω και να βλέπουμε πόσο απαιτητικό ήταν το προηγούμενο ματς, η υψηλή ένταση στην οποία χρειάστηκε να λειτουργήσουν οι παίκτες, ο μεγάλος βαθμός συγκέντρωσης. Ξέραμε ότι μπορούσε να συμβεί αυτό που συνέβη σήμερα. Ήταν μια προειδοποίηση προς όλους, για να καταλάβουν ότι αυτό το πρωτάθλημα είναι πολύ σκληρό. Μιλούσαμε εδώ και καιρό για το πόσο ανταγωνιστικό είναι. Πρέπει να τα δίνεις συνεχώς όλα και να μην εκτιμάς ποτέ ότι ο αγώνας έχει τελειώσει. Δίνω πολλά συγχαρητήρια στη Southampton για τα προβλήματα που μας δημιούργησε. Εμείς αρχίσαμε πολύ καλά, πιέσαμε, κερδίσαμε μπάλες και σκοράραμε, οπότε όλα έγιναν πιο εύκολα. Στο πρώτο ημίχρονο δεν αφήσαμε να δημιουργηθούν φάσεις που θα μπορούσαν να μας απειλήσουν. Στις αρχές του δεύτερου ημιχρόνου είχαμε τον έλεγχο της κατοχής. Ήταν όμως ένα περίεργο ημίχρονο, με πολλές διακοπές, το παιχνίδι δεν είχε ροή και είχαμε τις αποφάσεις του VAR και τα 12 λεπτά των καθυστερήσεων. Νομίζω πως αυτή η κατάσταση ευνοεί πάντα την ομάδα που προσπαθεί να ξαναμπεί στο παιχνίδι. Και δεν τη διαχειριστήκαμε και τόσο καλά. Οπότε είμαι πολύ ικανοποιημένος που νικήσαμε. Το ακυρωμένο γκολ το είδα. Η κρίση ανήκει στον VAR. Ο κανονισμός είναι σαφής. Αν ένας παίκτης είναι σε θέση οφσάιντ και έρθει σε επαφή με τη μπάλα ή επηρεάσει τη φάση, το γκολ πρέπει να ακυρωθεί. Δεν έχω τίποτα να πω γι' αυτό".

* Η φωτογραφία είναι από την ιστοσελίδα της εφημερίδας The Guardian.