Από τη μια πλευρά έμεινε ένα από τα πιο άδικα αποτελέσματα όλων των εποχών. Δεν ξέρω πώς λέγεται στα Euskara (βάσκικα) το κοκαλάκι της νυχτερίδας, αλλά σήμερα ο Unai Emery πρέπει να είχε ένα βασικό στην τσέπη του σακακιού του κι ένα αναπληρωματικό στην τσάντα του. Αλλιώς δεν εξηγείται πώς η ομάδα του γλίτωσε πραγματικά από κάτι που θα μπορούσε να είχε γίνει και συντριβή και έφυγε με τους τρεις βαθμούς στα χέρια. Ήταν πραγματικά πολύ μεγάλο κρίμα να υποστεί η Forest μια τόσο βαριά τιμωρία επειδή άργησε κανένα τέταρτο να μπει στο παιχνίδι, λόγω κυρίως της σύνθεσης ανάγκης με την οποία κατέβηκε.

Από την άλλη, πιστεύω πως πρέπει να νιώθουμε περήφανοι που η ομάδα μας έδειξε ότι η φετινή της πορεία κάθε άλλο παρά φωτοβολίδα είναι. Απέναντι στους γηπεδούχους που προέρχονταν από έξι σερί νίκες (σε Premier League, FA Cup και Champions League) και είχαν το ηθικό στα ύψη και τη φόρμα στα κόκκινα, οι Reds εκτός από την απουσία δύο πλάγιων μπακ (Ola Aina τραυματίας, Àlex Moreno χωρίς δικαίωμα συμμετοχής ως παίκτης της Villa) είχαν να αντιμετωπίσουν και ένα μεγάλο πρόβλημα της τελευταίας στιγμής: ο Taiwo Awoniyi, που θα αντικαθιστούσε πάλι στη γραμμή κρούσης τον Chris Wood που είναι ακόμα ανέτοιμος, τραυματίστηκε σε μία από τις τελευταίες προπονήσεις και δήλωσε αδυναμία να βοηθήσει. Τρίτος φορ, όλοι το ξέρουμε, δεν υπάρχει... Κι όμως, μετά το αρχικό σάστισμα οι δικοί μας καθήλωσαν τους φιλόδοξους Villans μέσα στο ίδιο τους το σπίτι, αλλά η τύχη τούς γύρισε την πλάτη και η μπάλα απλώς δεν ήθελε να μπει μέσα. Έφυγαν όμως από το Birmingham νικητές στις καρδιές μας. Κανένας φίλος της ομάδας δεν δικαιούται να έχει παράπονο για την προσπάθεια που κατέβαλε η ομάδα από το 15' και μετά...

Ο Nuno Espírito Santo, θύμα ίσως της γνωστής "κατάρας" που επιφέρει η βράβευση με τον τίτλο του Μάνατζερ του Μήνα, σκέφτηκε, ζύγισε και αποφάσισε κάτι που εξ ορισμού δεν θα ήταν και πολύ ορθόδοξο: ένα σχήμα 3-4-3, με στόπερ από δεξιά προς τα αριστερά Morato, Nikola Milenković και Murillo, δεξί μπακ-χαφ ο Nico Domínguez για να μείνει ο Neco Willams αριστερά, στον άξονα ο Ryan Yates με τον Elliot Anderson και μπροστά ο Anthony Elanga, o Morgan Gibbs-White και ο Callum Hudson-Odoi να αλλάζουν διαρκώς θέσεις για να μπερδεύουν την όχι ιδιαίτερα αξιόπιστη άμυνα της Villa. Αλλά και μέσα στο ματς ο Nuno πήρε ρίσκα και δοκίμασε πράγματα, με την τολμηρή κίνηση της απόσυρσης του Elanga (ο Σουηδός αν και λίγο κουρασμένος είχε μεγάλη συμμετοχή στο επιθετικό παιχνίδι) και της εισόδου του Jota Silva, που μείωσε το σκορ και έδωσε ό,τι είχε. Το αρχικό πλάνο δεν βγήκε, και ήταν δύσκολο να βγει. Εκ των υστέρων βλέπει κανείς ότι η τακτική του τελευταίου τετάρτου, με κλασικό δεξιοπόδαρο στόπερ (Willy Boly) στα δεξιά και όχι τον Morato, τον καθαρό μπακ Williams δεξιά και ψευτομπάκ-χαφ αριστερά τον Ramón Sosa, δούλεψε καλύτερα, αλλά μπορεί να είναι βέβαιος ότι θα λειτουργούσε και στην αρχή του αγώνα; 

Εν κατακλείδι, που λένε, ήταν μια ήττα που μας πίκρανε, αλλά και μας γέμισε αισιοδοξία για τους επτά αγώνες που απομένουν και θα καθορίσουν τη θέση μας στην τελική κατάταξη και την ευρωπαϊκή διοργάνωση στην οποία θα πάρουμε μέρος (γιατί θα βγούμε Ευρώπη, τα έχουμε ξαναπεί αυτά). Έχουμε παίκτες μαχητές, που δεν τα παρατάνε ποτέ και δεν τους τρομάζει το μομέντουμ του αντιπάλου. Προσωπικά σας υπογράφω ότι με τέτοια εμφάνιση στις δύσκολες έδρες που μας περιμένουν (Tottenham Hotspur Stadium, Selhurst Park, Ολυμπιακό Στάδιο Λονδίνου) και βαθμούς θα πάρουμε, κι όλους θα τους τρελάνουμε, και τη Manchester City στον ημιτελικό θα νικήσουμε! Γιατί αυτή η ομάδα πάνω απ' όλα μας δίνει το δικαίωμα να ονειρευόμαστε...

Ο Emery είναι πολύ καλός προπονητής, όλη η Ευρώπη το ξέρει (κι ας αποδείχθηκε ότι μάλλον δεν είχε αξιόπιστο Plan B, που λένε, όταν η Forest ανέκαμψε). Προσωπικά περίμενα να χτυπήσει την αναγκαστική ανορθογραφία στα δεξιά μας (με Domínguez και Morato), κι αυτό ακριβώς έκανε. Τα καμπανάκια ήχησαν ήδη από το 6', όταν ο Ian Maatsen και ο Morgan Rogers έκαναν το "1-2" και ο Ολλανδός από γωνία σούταρε για να αποκρούσει ο Matz Sels. Κι αφού στο 8' έκαναν ένα διάλειμμα από δεξιά (σέντρα του Andrés García, o αναγεννημένος μετά τον δανεισμό του από την κατά διαβολική σύμπτωση επόμενη αντίπαλο της Villa στο Champions League Paris Saint-Germain Marco Asensio άπλωσε το πόδι και η μπάλα έφυγε λίγο πιο πέρα από το δεξί δοκάρι του Sels. Μετά ήρθε το δίλεπτο της καταστροφής. Στο 13' η βαθιά μπαλιά του Youri Tielemans πέρασε πάνω από το κεφάλι του Morato, o Domínguez δεν πρόλαβε να επιστρέψει και ο Rogers βγήκε απέναντι στον Sels και τον πλάσαρε ιδανικά, ενώ στο 15' ο Maatsen ξέφυγε με ντρίμπλες από τον Domínguez, σέντραρε παράλληλα με το τέρμα, ο Williams ήταν απρόσμενα αφηρημένος και δεν είδε την κίνηση του Donyell Malen που απλώς πετάχτηκε στην πορεία της μπάλας και στην ουσία την έστειλε σε άδειο τέρμα για το 2-0.

Το πλάνο του Emery είχε πάρει άριστα, η Villa είχε πετύχει τον τέλειο αιφνιδιασμό και -για να πω την αλήθεια- εκείνη τη στιγμή φοβήθηκα επανάληψη σεναρίων τύπου Bournemouth και Newcastle. Οι δικοί μας με διέψευσαν πανηγυρικά. Βγήκαν αμέσως μπροστά, πρώτα με δύο μακρινά σουτ: στο 16' από τον Yates που κοντραρίστηκε από τον Tyrone Mings σε κόρνερ κι αμέσως μετά από τον Domínguez που ήταν αρκετά άστοχο. Αν υπήρχε ποδοσφαιρική δικαιοσύνη, όμως, θα έπρεπε να είχαν βρει στόχο σε τουλάχιστον μία από τις δύο κλασικές ευκαιρίες που ακολούθησαν και να πάνε με άλλον αέρα και αισιοδοξία στα αποδυτήρια. Στο 22' ο Elanga πήγε να επαναλάβει το πρόσφατο κατόρθωμά του απέναντι από τη Manchester United από την άλλη (αριστερή) πλευρά, τρέχοντας πάλι όλο το γήπεδο, ξεφεύγοντας μαεστρικά από Mings και Axel Disasi και σουτάροντας αυτή τη φορά δίπλα στο αριστερό δοκάρι του Emi Martínez, ενώ σχεδόν αμέσως (23') από κλέψιμο του Yates στη μεσαία γραμμή ο Hudson-Odoi έφυγε σφαίρα από δεξιά και μπαίνοντας στην περιοχή σούταρε διαγώνια με το δεξί, αστοχώντας επίσης ελάχιστα από το άλλο δοκάρι. 

Και οι Reds συνέχισαν να πιέζουν. Στο 30' από την αριστερή πλευρά μας ο Williams τροφοδότησε πάλι τον Elanga, που μπήκε στην περιοχή κι εκεί τον τζάρτζαρε δυνατά μεν, κανονικά δε (θα συμφωνήσω με τον Simon Hooper, διαιτητή αν θυμάστε κι εκείνου του αξέχαστου 5-5 στο ίδιο γήπεδο πριν μερικά χρόνια, που έπαιξε γενικά λίγο έδρα αλλά εδώ είχε δίκιο) ο Mings και δεν πρόλαβε καν να σουτάρει. Στο 36' ένα φάουλ του Asensio εξουδετέρωσε εύκολα ο Sels, όπως και ο Martínez ένα μακρινό σουτ του Yates στο 40', και οι καλές φάσεις του πρώτου μέρους ολοκληρώθηκαν στο πρώτο λεπτό των καθυστερήσεων, με τη σέντρα του Williams και την κεφαλιά που βλέπετε στη φωτογραφία επάνω από τον Domínguez, αμαρκάριστη αλλά αρκετά αδύναμη για να προβληματίσει τον τερματοφύλακα της Εθνικής ομάδας της χώρας του. Το παιχνίδι ήταν ήδη πολύ όμορφο και όλοι περίμεναν ένα συναρπαστικό δεύτερο ημίχρονο, αυτά που έγιναν όμως, και κυρίως από τους Reds, ξεπέρασαν και τις πιο αισιόδοξες προσδοκίες. 

Μετά λοιπόν την αλλαγή του Elanga με τον Jota που εξέπληξε τους πάντες (και τη σαφώς πιο αναμενόμενη του García που είχε βρει κακό μπελά με Elanga και CHO με τον διεθνή πλέον με την Αγγλία Ezri Konsa), η Forest δεν άργησε καθόλου να δείξει τα δόντια της. Αφού στο 48' ο Williams επιχείρησε από πολύ μακριά και παρά λίγο να βρει στόχο (η μπάλα πάντως δεν είχε δύναμη και ο Martínez έλεγχε την πορεία της), στο 53' ο Gibbs-White βρήκε όμορφα στα αριστερά τον Hudson-Odoi κι αυτός γύρισε στην περιοχή στον Williams, που με ντρίμπλα άφησε καρφωμένο στο χορτάρι τον Amadou Onana αλλά σούταρε άστοχα προς το αριστερό δοκάρι, αποτυγχάνοντας να βάλει τα απαραίτητα φάλτσα ώστε να πάει η μπάλα προς το τέρμα. Πριν καν ολοκληρωθεί το συγκεκριμένο λεπτό, πάλι ο MGW άνοιξε στον CHO, αυτός έκανε τη γνωστή του κίνηση και έστειλε τη μπάλα ξυστά άουτ από το ίδιο δοκάρι. Το Villa Park έβγαλε έναν τεράστιο αναστεναγμό ανακούφισης, ενώ οι δικοί μας στην κερκίδα των φιλοξενουμένων συνέχιζαν να φωνάζουν κι ας μην πίστευαν ότι ήταν δυνατό να μας κάνει η μπάλα τέτοια τερτίπια.

Τελικά δεν μπήκαν τα "εύκολα" και μπήκε το πιο δύσκολο. Στο 57' ο Williams γύρισε συρτά από αριστερά προς το πέναλτι, όπου ο Anderson ετοιμάστηκε να σουτάρει, αλλά... ευτυχώς (θα καταλάβετε παρακάτω γιατί) δεν πρόλαβε. Μάλλον από κεκτημένη ταχύτητα ο Jota του πήρε τη μπουκιά από το στόμα, γύρισε το κορμί του και σούταρε, περνώντας τη μπάλα κάτω από τα πόδια του Konsa και στέλνοντάς τη στην αριστερή γωνία του Martínez, που δεν μπορούσε να κάνει τίποτα, δίνοντας θάρρος στους Reds με τα γαλάζια. Και πριν καν συμπληρωθεί μία ώρα παιχνιδιού, άγγιξαν δύο φορές την ισοφάριση: στο 59' ο Gibbs-White άφησε με τακουνάκι τη μπάλα στον Williams, που γύρισε στο σωστό σημείο όπου ο Tielemans την τελευταία στιγμή κόντραρε την προβολή του Anderson προς το τέρμα, και στο 60' μετά από μια τρομερή ομαδική ενέργεια από τα αριστερά ο Hudson-Odoi βρήκε πάλι τον νεαρό Άγγλο διεθνή, που έφερε τη μπάλα στο δεξί και σημάδεψε και πάλι ξυστά στο αριστερό δοκάρι!

Ο Emery, όπως καταλαβαίνει εύκολα κανείς, είχε θορυβηθεί πολύ, και στο 62' έκανε τριπλή αλλαγή, βγάζοντας τον Ollie Watkins (από την τσέπη του Milenković προφανώς, αφού δεν είχε ακουμπήσει μπάλα), τον σκόρερ του δεύτερου γκολ Malen και τον Onana για να μπουν ο Marcus Rashford, o Jacob Ramsey και ο Boubacar Kamara (κοιτάζοντας πριν το παιχνίδι τον πάγκο της Villa με όλους αυτούς συν John McGinn, Matty Cash, Lucas Digne και Pau Torres σε έπιανε θλίψη τη στιγμή που για να συμπληρώσουμε εμείς 20άδα είχαν επιστρατευθεί οι Κ19 Eric Moreira και Zach Abbott). Οι αλλαγές έγιναν πριν από ένα "κόκκινο" κόρνερ, στο οποίο ο Martínez μπλόκαρε τελικά τη μπάλα, ο Jota τον παρενόχλησε (αρκετά πιεστικά αλλά όχι βρώμικα) και ο Αργεντίνος θεώρησε καλό να αρπάξει τον Πορτογάλο και να τον πετάξει κάτω. Χάρη στους ψυχραιμότερους δεν δόθηκε συνέχεια, αλλά προς γενική κατάπληξη ο Hooper δεν έκανε ούτε παρατήρηση στον γνωστό για τον παλιοχαρακτήρα του γκολκίπερ, κατά του οποίου κινήθηκε με άσχημες διαθέσεις ακόμα και ο κάποτε συμπαίκτης του στην Εθνική Domínguez!

Αντί το επεισόδιο να ρίξει λίγο τον ρυθμό του αγώνα, αντίθετα τον κατέστησε αυτό που λέμε διαβολεμένο. Μετά από πολλή ώρα, στο 66', η Villa έκανε πάλι αισθητή την παρουσία της στο γήπεδο (ακριβώς όπως το γράφω) σε μια φάση όπου φάνηκε ο Rogers να κάνει φάουλ στον Murillo για να του πάρει μια ψηλή μπαλιά, με τον άλλοτε συμπαίκτη τού Brennan Johnson στη Lincoln να φτάνει απέναντι στον Sels, να πλασάρει και ο Βέλγος σαν... χταπόδι να εγκλωβίζει τη μπάλα και να μην την αφήνει να περάσει κάτω από το σώμα του. Ένα λεπτό αργότερα ο Anderson διαπίστωσε και πάλι πως σήμερα δεν ήταν η μέρα του, αφού ο Hudson-Odoi τού έστρωσε τη μπάλα σε καλή θέση στην περιοχή κι αυτός σούταρε στα ύψη. Στο 68' ο CHO έκανε το ίδιο και για τον Gibbs-White στα όρια της περιοχής, η μπαλιά ήταν ελάχιστα πιο δυνατή απ' όσο έπρεπε και ο MGW προσπάθησε πολύ να κάνει προβολή από τόσο μακριά, με τη μπάλα πάντως να περνάει πάλι ξυστά από αυτό το αναθεματισμένο το αριστερό δοκάρι του Αργεντίνου (δεν ξέρω αν το φίλησε μετά), ενώ στο 69' ο Ramsey έκανε μπαλιά στα αριστερά στον Asensio, που από δύσκολη γωνία σούταρε για να απομακρύνει ο Sels. O Βέλγος, σε πολύ καλή μέρα, έπιασε σχετικά εύκολα και το βολέ του Tielemans στη δεξιά του γωνία στο 72'.

Βλέποντας ότι μάλλον ήταν προτιμότερο να προσπαθήσει να κρατήσει μπάλα πιο πολύ στο κέντρο, ο Emery απέσυρε τον Asensio και εμπιστεύτηκε τον McGinn, που μπήκε με αυτόν ακριβώς τον σκοπό -να παγώσει τον ρυθμό της Forest- και γενικά τα κατάφερε. Ο Nuno δεν άργησε να παίξει τα ρέστα του με την έξοδο των Domínguez και Morato και την είσοδο των Sosa και Boly, με ταυτόχρονη μετακίνηση του Williams στα δεξιά. Ο Παραγουανός, που τελευταία δεν παίζει πολύ και κλήθηκε να φέρει σε πέρας μια αποστολή σε σχεδόν άγνωστα νερά, σχεδόν αμέσως (77') σέντραρε από αριστερά και ο MGW από το ύψος του πέναλτι αστόχησε σε μια κεφαλιά με καλές προϋποθέσεις. (Όπως βλέπετε, δεν είναι και τόσο σημαντικό ότι η Villa είχε περισσότερες προσπάθειες στον στόχο από εμάς, 8 έναντι 3. Οι 17-19 τελικές λένε πιο πολύ την αλήθεια. Όπως και το ότι οι γηπεδούχοι χτύπησαν το πρώτο τους κόρνερ στο 84'...) Δευτερόλεπτα αργότερα ο Anderson βρέθηκε στη γραμμή της περιοχής και σούταρε πάλι ψηλά αντί να δώσει στον Williams που περίμενε μόνος στα δεξιά του, και την ίδια τύχη είχε στο 79' το σουτ του Kamara από την πάσα του Rogers. 

Η τελική ευθεία του αγώνα ξεκίνησε με μια φάση που θα μπορούσε να επιτρέψει στον Williams να γιορτάσει ιδανικά τις 100 εμφανίσεις με το Famous Garibaldi που συμπλήρωσε σήμερα. Ο απόλυτος μαέστρος του ματς Gibbs-White τον έβγαλε πλάγια δεξιά αντιμέτωπο μόνο με τον Martínez, το διαγώνιο σουτ ήταν καλό, αλλά... η μπάλα πέρασε βασανιστικά άουτ, γλείφοντας σχεδόν το δεξί αυτή τη φορά δοκάρι. Ο Martínez σε λίγο κιτρινίστηκε επιτέλους για κάτι που έκανε από το πρώτο ημίχρονο (καθυστερήσεις), και στο 88' ο Boly έβαλε όλη την εμπειρία του για να κοντράρει σε κόρνερ τον Rogers που βρέθηκε στην περιοχή μας, έστριψε το σώμα του και σούταρε. Στο 89' ο Sels δεν αιφνιδιάστηκε από κόρνερ του Rashford που πήγαινε κατευθείαν μέσα και στο 91' καταλάβαμε ότι δεν ήταν γραφτό να ισοφαρίσουμε. Ο Murillo πήρε την πάσα από τον Williams, κοντρόλαρε και ετοιμάστηκε να εξαπολύσει έναν από τους γνωστούς κεραυνούς του. Η μπάλα έφυγε με απίστευτη ταχύτητα από το αριστερό του πόδι και νίκησε τον Martínez, που σώθηκε από το οριζόντιο δοκάρι του. Θα ήταν ακόμα πιο άδικο να σκόραρε στο 92' ο Rashford, που επωφελήθηκε από την απέλπιδα προσπάθεια των Reds για την ισοφάριση, έφυγε στην κόντρα και πλάσαρε τον Sels. Και τότε ο Matz έδειξε γιατί είναι ο καλύτερος γκολκίπερ της Premier League αυτή τη στιγμή: η μπάλα βρήκε στο πόδι του, πήρε ύψος, κατευθύνθηκε προς το τέρμα κι αυτός πρόλαβε να σηκωθεί, να τρέξει και να την αποκρούσει πριν περάσει τη γραμμή! Τι θησαυρό ανακαλύψαμε πέρσι τον Ιανουάριο περίπου στο πουθενά, δεν ξέρω αν το έχουμε καταλάβει ακόμα...

Η ήττα δεν έβγαλε τους Reds από την τρίτη θέση, τους απομάκρυνε όμως άλλον έναν βαθμό από τη δεύτερη Arsenal, που υποχρεώθηκε το μεσημέρι σε ισοπαλία στο Goodison Park από τη μετρ του είδους Everton, η οποία θα μας επισκεφθεί το ερχόμενο Σάββατο απαλλαγμένη εδώ και καιρό από το άγχος της παραμονής. Αντίθετα, ένα ακόμα βήμα προς την Championship έκανε η Ipswich, που στο "εξάποντο" (λέμε τώρα) με τους Wolves στο Portman Road νικούσε 1-0 ως το 72', για να δεχθεί τελικά την ολική ανατροπή (1-2). Η Brighton και η Bournemouth έχασαν έδαφος στην κούρσα της Ευρώπης, η πρώτη με την ήττα με 2-1 στο Λονδίνο από την Crystal Palace και η δεύτερη με το 2-2 εκτός με τη West Ham. Για να γυρίσουμε στα δικά μας, η Forest τώρα θα περιμένει τα αυριανά παιχνίδια της Chelsea (εκτός με Brentford) και Manchester City (ντέρμπι στο Old Trafford με τη United) για να δει αν θα μειωθεί η μεταξύ μας απόσταση. Θα παίξουν επίσης την Κυριακή Fulham-Liverpool και Tottenham-Southampton, ενώ η Newcastle, που επίσης μας ενδιαφέρει και έχει και παιχνίδι λιγότερο σε σχέση με τους άλλους, θα αντιμετωπίσει τη Δευτέρα, στον αγώνα που κλείνει την 31η στροφή του φετινού πρωταθλήματος, εκτός την ουσιαστικά καταδικασμένη Leicester που έχει επτά αγωνιστικές όχι απλώς να νικήσει, αλλά και να σκοράρει!

Aston Villa: Martínez, García (Konsa 46'), Disasi, Mings, Maatsen, Onana (Kamara 62'), Tielemans, Malen (Ramsey 62'), Asensio (McGinn 73'), Rogers, Watkins (Rashford 62'). 
Forest: Sels, Morato (Boly 75'), Milenković, Murillo, Domínguez (Sosa 74'), Yates, Anderson, Williams, Elanga (Jota Silva 46'), Gibbs-White, Hudson-Odoi. 
Σκόρερς: Rogers 13', Malen 15' - Jota Silva 57'.
Διαιτητής: Simon Hooper. Κίτρινες: Asensio 51', Martínez 86' - Morato 49', Jota Silva 73'.
Θεατές: 42.743 (Forest: περίπου 3.000).

Nuno Espírito Santo: "Το δεύτερο ημίχρονο ήταν σαφώς καλύτερο από το πρώτο. Δεν ξεκινήσαμε καλά, και τα δύο γκολ που δεχθήκαμε έκαναν τον αγώνα πολύ πιο δύσκολο για μας. Στο δεύτερο ημίχρονο αλλάξαμε συμπεριφορά κι αυτό μας βοήθησε να βελτιωθούμε. Όταν ακολουθούμε τις ρουτίνες μας, τα πράγματα γίνονται πιο εύκολα, και στη διάρκεια της σεζόν έχουμε προσπαθήσει να τις ακολουθούμε, αλλά σήμερα στο πρώτο ημίχρονο παίξαμε αδέξια και χάσαμε πολλές δεύτερες μπάλες. Στο δεύτερο δημιουργήσαμε περισσότερες ευκαιρίες, ίσως τις περισσότερες στα πρόσφατα ματς. Το κύριο μήνυμα προς τους παίκτες στο ημίχρονο ήταν να κάνουμε τα πράγματα σωστά στη συνέχεια του αγώνα. Τώρα πρέπει να αφήσουμε αυτόν τον αγώνα πίσω μας και να προετοιμαστούμε για την Everton. Δεν πρέπει το σημερινό πρώτο ημίχρονο να γίνει σημείο αναφοράς για μας. Θα συνέλθουμε και θα συνεχίσουμε. Είχαμε ένα φορτωμένο πρόγραμμα τον τελευταίο καιρό, αλλά παρ' όλα αυτά στο δεύτερο ημίχρονο τα παιδιά έδειξαν αξιοθαύμαστη ενέργεια. Δουλεύουν σκληρά, και η εβδομάδα που έχουμε μπροστά μας θα τους βοηθήσει να κάνουν την κατάλληλη αποκατάσταση και να είναι έτοιμοι για την επόμενη αναμέτρηση".

* Η φωτογραφία είναι από την ιστοσελίδα της εφημερίδας The Guardian.