Αυτό το πλατύ χαμόγελο που βλέπετε εμφανιζόταν στο πρόσωπο του Nigel Doughty κάθε φορά που μιλούσε για την αγαπημένη του Forest. Από τα παιδικά του κιόλας χρόνια, όταν μεγάλωνε στο Newark του Nottinghamshire, στις όχθες του ποταμού Trent. Ήταν ένας άνθρωπος "Forest πέρα για πέρα" -όπως τον χαρακτήρισε κάποτε ο Andy Reid-, που μπορεί να μην έπαιξε ποτέ μπάλα στην ομάδα που λάτρευε, έγινε όμως ο σωτήρας της σε μια πολύ δύσκολη φάση της ιστορίας της. Η καρδιά του ήταν πέρα για πέρα κόκκινη. Μια μεγάλη καρδιά που σταμάτησε πριν ακριβώς δέκα χρόνια, στις 4 Φεβρουαρίου του 2012.

Δεν έγινε ποδοσφαιριστής, έγινε όμως ένας σούπερ επιτυχημένος επιχειρηματίας στον τομέα των επενδυτικών κεφαλαίων, έγινε μέλος του Παγκόσμιου Οικονομικού Φόρουμ που εδρεύει στο Davos της Ελβετίας, έγινε χορηγός και υψηλόβαθμο στέλεχος του Εργατικού Κόμματος, έγινε γνωστός σε όλο το Ηνωμένο Βασίλειο για τη φιλανθρωπική του δράση. Και έγινε και ιδιοκτήτης της Forest. Στα 42 του χρόνια.

Ο Doughty αγόρασε τη Forest όταν τα πράγματα ήταν πολύ ζόρικα για τον σύλλογο. Το 1999 η ομάδα είχε μόλις υποβιβαστεί από την Premier League και ήταν σε δεινή οικονομική κατάσταση. Τα λεγόμενα "parachute payments", δηλαδή η οικονομική ενίσχυση της λίγκας προς τις ομάδες που υποβιβάζονται για να εκπληρώσουν όλες τους τις εκκρεμούσες υποχρεώσεις με λιγότερα πλέον έσοδα, δεν υπήρχαν ακόμα (ξεκίνησαν τη σεζόν 2006-'07). Η Forest ανήκε τότε σε μια κοινοπραξία επιχειρηματιών της πόλης του Nottingham, με επικεφαλής τους Phil Soar, Irving Scholar και Nigel Wray. Την είχαν αγοράσει το 1997, όταν ήδη το πλοίο είχε αρχίσει να μπάζει νερά, την παράτησαν πάνω κάτω στην τύχη της και την παρέδωσαν σε πολύ χειρότερη θέση στον Doughty, που κατέβαλε ως τίμημα 11 εκατομμύρια λίρες. Στα 13 χρόνια της διοίκησής του το ποσό που έβαλε από την τσέπη του με τη μορφή άτοκων δανείων υπολογίζεται με επίσημα στοιχεία σε περίπου 76 εκατομμύρια, αλλά υπάρχουν πολλοί που μιλάνε για πάνω από 100, συμπεριλαμβάνοντας και κάποιες "δωρεές" που δεν φαίνονταν πουθενά.

Ο νέος ιδιοκτήτης μπήκε στον κόσμο του επαγγελματικού ποδοσφαίρου με φιλοδοξία να ξανακάνει μεγάλη την ομάδα της καρδιάς του, την απόκτηση της οποίας χαρακτήριζε ως "επένδυση στην τοπική κοινωνία, που έκανα για καθαρά συναισθηματικούς λόγους, χωρίς να σκέφτομαι αν θα πάρω τα χρήματά μου πίσω - αλλιώς θα είχα ενημερωθεί καλύτερα για την οικονομική της κατάσταση". Είχε εξαιρετικές προθέσεις, που όμως δυστυχώς του γύρισαν μπούμερανγκ, κυρίως λόγω ενθουσιασμού και απειρίας. Έκανε το τραγικό λάθος να εμπιστευτεί το χτίσιμο της νέας εποχής του συλλόγου στον David Platt. Σε μια εποχή που δεν υπήρχαν ακόμα τεχνικοί διευθυντές και το "αγγλικό μοντέλο" ήταν ακόμα στα πάνω του, ο μάνατζερ έκανε τα πάντα και αποφάσιζε για τα πάντα. Ο Platt δεν είχε προπονητική πείρα (μάλιστα έκανε και δελτίο στην ομάδα και υπέγραψε ως παίκτης-μάνατζερ), αλλά ως διεθνής ποδοσφαιριστής είχε πολύ καλό βιογραφικό αγωνιζόμενος σε Αγγλία και Ιταλία. Γέμισε λοιπόν την ομάδα με παίκτες προερχόμενους κυρίως από το Campionato, δίνοντάς τους εξωπραγματικές για την Championship (τότε Division I) αμοιβές και έχοντας υπέρμετρη εμπιστοσύνη στον εαυτό του: η ομάδα θα ανέβαινε στην Premiership και θα ρέφαρε την οικονομική ζημιά και με το παραπάνω. Όπως ξέρουμε όλοι, αυτό δεν έγινε ποτέ. Αντίθετα, ανοίχτηκε μια μαύρη τρύπα, την οποία πληρώνουμε ακόμα και σήμερα.

Καταλαβαίνοντας κάποια στιγμή ότι ο σύλλογος οδηγείτο με μαθηματική ακρίβεια στο γκρεμό (ρεπορτάζ της εποχής ανέφεραν ότι η Forest έχανε κάπου 100.000 λίρες την εβδομάδα), ο Doughty αποφάσισε να βάλει το μαχαίρι στο κόκαλο: το καλοκαίρι του 2001 απέλυσε τον Platt, έδιωξε όσους παίκτες είχαν μεγάλα συμβόλαια, ανέθεσε το τιμόνι της ομάδας στον επικεφαλής προπονητή των ακαδημιών Paul Hart και του έδωσε σαφή εντολή να δουλέψει με πιτσιρικάδες όπως ο Reid, ο Marlon Harewood και ο Michael Dawson. Ο Hart, που ήταν παλιός παίκτης της Forest και πονούσε την ομάδα, σήκωσε τα μανίκια, απέφυγε τον υποβιβασμό στην πρώτη του σεζόν και στη δεύτερη έκανε κάτι που ισοδυναμούσε με θαύμα: την έβγαλε στα πλέι-οφ. Εκεί ο Neil Warnock, η Sheffield Wednesday, ένας απαράδεκτος διαιτητής και μια άνευ προηγουμένου γκαντεμιά "φρόντισαν" να μην πάει η Forest στον τελικό του Wembley.

Η συνέχεια δεν ήταν ρόδινη. Το 2003-'04 η ομάδα, που αναγκάστηκε να πουλήσει Reid και Dawson στην Tottenham για να μπαλώσει κάποιες τρύπες, κινδύνεψε με υποβιβασμό, ο Hart απολύθηκε, ο Joe Kinnear αρχικά την έσωσε αλλά την επόμενη σεζόν πήγε ακόμα χειρότερα, ο Gary Megson που τον διαδέχθηκε τα θαλάσσωσε και η Forest, σε μια περίοδο που είχε ήδη αρχίσει φρικτά με τον θάνατο του Brian Clough και την πώληση και του Harewood, τελικά έπεσε στη League One. Θα έμενε εκεί τρία χρόνια. Ο Doughty έτρωγε τις απογοητεύσεις τη μια μετά την άλλη, αλλά συνέχιζε να ενισχύει τον σύλλογο. Λόγω του ανεκδιήγητου Megson η Forest κινδύνεψε και με δεύτερο σερί υποβιβασμό και σώθηκε χάρη στην προσπάθεια του προπονητικού διδύμου της Κ23, του Ian McParland και του Frank Barlow, που ανέστρεψαν εντυπωσιακά την κατάσταση, φτάνοντας μια ανάσα από τα πλέι-οφ.

Εκεί θα πήγαινε την ομάδα ο Colin Calderwood, που ανέλαβε το καλοκαίρι του 2006, αλλά και πάλι το σοκ στα ημιτελικά των πλέι-οφ ήταν μεγάλο, αφού, μετά τη νίκη μέσα στo Yeovil με 2-0, στη ρεβάνς του City Ground η Forest έχασε 5-2 και αποκλείστηκε. Ο Doughty πάντως ανανέωσε την εμπιστοσύνη του στον Calderwood και δικαιώθηκε, με την ομάδα να ανεβαίνει απευθείας ως δεύτερη τον Μάιο του 2008. Έχουν μείνει στην ιστορία οι φωτογραφίες του προέδρου από τους πανηγυρισμούς στα αποδυτήρια, όπου οι παίκτες τον έχουν περιλούσει με σαμπάνια. Ο Calderwood πάντως δεν άντεξε πολύ στην πίεση της Championship και ακολούθησε η εποχή του Billy Davies, που έσωσε αρχικά την ομάδα από τον υποβιβασμό και στη συνέχεια την έβγαλε δύο φορές στα πλέι-οφ, χάνοντας αμφότερες στα ημιτελικά από τις Blackpool και Swansea, που τελικά θα έπαιρναν το εισιτήριο για τη μεγάλη κατηγορία.

Ο Doughty δεν άντεξε την παροιμιώδη γκρίνια και χολή που έβγαζε ο Davies επειδή "ο σύλλογος δεν τον είχε βοηθήσει στη μεταγραφική περίοδο του Ιανουαρίου", και έκανε το δεύτερο μεγάλο λάθος, αποφασίζοντας να δώσει τα ηνία στον Steve McClaren, πρώην προπονητή της Εθνικής Αγγλίας, που είχε γνωρίσει επιτυχίες με ομάδες μέτριου βεληνεκούς όπως η Middlesbrough και η ολλανδική Twente. Ο McClaren κουβάλησε στην ομάδα παίκτες που γνώριζε από παλιά αλλά είχαν πλέον περάσει τα τριάντα (όπως ο Jonathan Greening και ο γνωστός μας από τη θητεία του και στην Ξάνθη George Boateng). Η συνταγή αποδείχθηκε αποτυχημένη και η θητεία του κράτησε μόλις 111 μέρες. Ο ίδιος ο Doughty παραδέχθηκε με αφοπλιστική ειλικρίνεια ότι η πρόσληψή του "ήταν μια πολύ κακή απόφασή μου". Τον διαδέχθηκε ο Steve Cotterill και η ομάδα έπαιξε όσο έπρεπε για να σωθεί, κυρίως χάρη σε πανέξυπνες κινήσεις του νέου μάνατζερ τον Ιανουάριο (Adlène Guédioura, Danny Higginbotham κλπ.), που αντιστάθμισαν την αποχώρηση της "σημαίας" Wes Morgan (αλλά και του πολλά υποσχόμενου νεαρού Patrick Bamford) για να ανασάνει ο σύλλογος από τον βραχνά των χρεών. 

Όμως ο Doughty είχε αρχίσει πια να κλονίζεται. Ένιωθε απίστευτη πικρία για την αγαπημένη του ομάδα, είχε σταματήσει να πηγαίνει στα παιχνίδια και να κουβεντιάζει, όπως συνήθιζε, στο δρόμο από τον σταθμό του τρένου που τον είχε φέρει από το Λονδίνο (!) ως το City Ground, με φιλάθλους που τον αναγνώριζαν. Ήταν αδύνατο να κρυφτεί άλλωστε, με το εντυπωσιακό του μπόι... Η τελευταία του ευεργεσία προς τον σύλλογο ήταν η εξαγορά με δικά του χρήματα (200.000 λίρες) του συμβολαίου του Cotterill με την Portsmouth για να αναλάβει την ομάδα. Οι φωνές κάποιων που δεν σκέφτονταν τι είχε κάνει αυτός ο άνθρωπος για τη Forest όλο και πλήθαιναν, ώσπου κατέληξαν στο απαράδεκτο "Doughty Out" και στη διαδήλωση διαμαρτυρίας έξω από το City Ground. Τον Οκτώβριο του 2011 ανακοίνωσε την παραίτησή του από τη θέση του Προέδρου (όπου διόρισε τον πρώην παίκτη και προπονητή της ομάδας Frank Clark, μια σεβαστή προσωπικότητα στις τάξεις των οπαδών) και την πρόθεσή του να πουλήσει τη Forest. Δεν πρόλαβε να το κάνει ο ίδιος. Στις 4 Φεβρουαρίου 2012 τον πρόδωσε η καρδιά του μέσα στο γυμναστήριο του σπιτιού του, στο Skillington των East Midlands. Εκεί έμενε ακόμα, αν και οι δουλειές του ήταν στο Λονδίνο. Η διάγνωση των γιατρών ήταν σύνδρομο αιφνιδίου θανάτου λόγω αρρυθμίας (SADS). Πιο λαϊκά θα λέγαμε ότι η μεγάλη καρδιά του είχε ραγίσει, μην αντέχοντας τόση αχαριστία. Και όσοι απαιτούσαν να φύγει αναρωτιέμαι τι θα σκέφτονταν στη διάρκεια της σχεδόν καταστροφικής πενταετίας του Fawaz Al-Hasawi που ακολούθησε...

Ο Doughty, κατά τις εκτιμήσεις των ειδικών, είχε περιουσία 130 εκατομμυρίων λιρών και ήταν ο 537ος πλουσιότερος άνθρωπος στη Βρετανία. Ήταν όμως και μέσα στους πρώτους 50 της λίστας με τους ανθρώπους που πρόσφεραν ένα μεγάλο ποσοστό της περιουσίας τους για φιλανθρωπικούς σκοπούς. Λίγο καιρό πριν πεθάνει είχε δωρίσει ένα εκατομμύριο στο νοσοκομείο του Newark, στη μνήμη της μητέρας του που εργαζόταν εκεί. Ο Ed Miliband, αρχηγός του Εργατικού Κόμματος, στο οποίο είχε συνεισφέρει συνολικά σχεδόν 4 εκατομμύρια λίρες, την εποχή του θανάτου του, χαρακτήρισε τον Doughty "έναν ευγενικό και γενναιόδωρο άνθρωπο που λαχταρούσε να κάνει τον κόσμο καλύτερο". 

Ο Doughty παντρεύτηκε δύο φορές κι απέκτησε συνολικά τέσσερα παιδιά: από τον πρώτο του γάμο τον Michael, που ήταν επαγγελματίας ποδοσφαιριστής και αποσύρθηκε το 2020 μόλις στα 28 χρόνια του (μάλιστα ο Nigel δεν τον είχε γράψει στις ακαδημίες της Forest αλλά της QPR, για να μη θεωρηθεί ότι ήθελε ευνοϊκή μεταχείριση για το γιο του), και την Helena, που είναι ηθοποιός, σκηνοθέτις και φανατική οπαδός των Reds και εξακολουθεί να πηγαίνει σε αγώνες της, και από τον δεύτερο άλλους δύο γιους. Η δεύτερη σύζυγός του αποκάλυψε ότι σκεφτόταν έντονα το ενδεχόμενο ξαφνικού θανάτου του, είχε κάνει διαθήκη αν και σε σχετικά μικρή ηλικία και στις οικογενειακές διακοπές ταξίδευε με χωριστό αεροπλάνο για να αποφευχθεί εντελώς η πιθανότητα να ξεκληριστεί η οικογένεια...

Δέκα χρόνια μετά, κανένας πραγματικός φίλος της ομάδας δεν τον ξεχνάει. Και φυσικά περιμένουμε από τη σημερινή διοίκηση το καθιερωμένο χειροκρότημα στο δέκατο λεπτό του μεθαυριανού αγώνα με τη Leicester...

* Η φωτογραφία είναι από την επίσημη ιστοσελίδα του συλλόγου.