oneill

Η εποχή Aitor Karanka τελείωσε πριν καν ξεκινήσει (δεν είναι σοβαρό να πιστεύουμε ότι με ένα ημερολογιακό έτος στον πάγκο ένας προπονητής μπορεί να κριθεί ολοκληρωμένα), η εποχή Martin O'Neill δεν ξεκίνησε με τους καλύτερους οιωνούς. Ας κοιταχτούμε όλοι στον καθρέφτη, από τον κύριο Βαγγέλη Μαρινάκη ως τον έσχατο φίλαθλο, την αφεντιά μου ας πούμε, κι ας αναρωτηθούμε τι πράγματι περιμέναμε να αλλάξει με την έλευση του Βορειοϊρλανδού θρύλου...

Τρεις αγώνες του O'Neill στον πάγκο, δύο ήττες με κακές εμφανίσεις και μία νίκη επί μιας αναμφισβήτητα κατώτερης ομάδας όπως είναι η Wigan. Πέντε βαθμοί απόσταση από την εξάδα με 16 αγώνες να απομένουν. Σημάδια βελτίωσης; Κανένα απολύτως. Ίσα ίσα, που η ομάδα δεν έχει πια ούτε εκείνα τα διαστήματα που έπαιζε καλό ποδόσφαιρο. Με τη Wigan τη νίκη έδωσαν -κακά τα ψέματα- τρεις ατομικές ενέργειες και ισάριθμα φοβερά σουτ. Και ο O'Neill να επιμένει πως προλαβαίνουμε την εξάδα. Ειδικά τώρα που γύρω μας πλάκωσαν και πολλοί ανυπόληπτοι μέχρι πρότινος ανταγωνιστές: η Hull, η Blackburn, η Birmingham...

Περιμέναμε τίποτα καλύτερο; Όπως έχω ξαναγράψει, τα "ηλεκτροσόκ" με την αλλαγή προπονητή λειτουργούν όταν μια ομάδα πάει εντελώς κατά διαόλου... Όχι όταν έχει αποκτήσει μια ταυτότητα που τουλάχιστον δείχνει ότι κάπου πηγαίνει... Αλλά αυτό πάει πια, τελείωσε. Η αλλαγή στον πάγκο συντελέστηκε και μόνο κακό κάνει το κλάμα πάνω από το χυμένο γάλα. Το θέμα είναι τι έχουμε μπροστά μας. Και μπροστά μας έχουμε, δυστυχώς, να λύσουμε ακόμα περισσότερα θέματα απ' όσα είχαμε επί Karanka.

Η μεγαλύτερη σε κόστος μεταγραφή του καλοκαιριού, ο João Carvalho, ξεροσταλιάζει στον πάγκο και μόλις προχθές με τη Birmingham πήρε τα πρώτα του 18 και κάτι λεπτά συμμετοχής επί O'Neill. Ο πρώτος μας σκόρερ Lewis Grabban έχει υποβιβαστεί σε αναπληρωματικό του Daryl Murphy. Ο Claudio Yacob, ηγετική φυσιογνωμία στο κέντρο όταν παίζει, ξεκίνησε ως αρχηγός στο ντεμπούτο του Βορειοϊρλανδού εναντίον της Bristol City, βγήκε μετά το 70' και δεν ξαναπάτησε χορτάρι, ενώ ο ευρισκόμενος σε βαθεία κατάψυξη επί Karanka Ben Watson αποκαταστάθηκε από το επόμενο ματς και έκτοτε δεν έχει βγει ποτέ από το γήπεδο παρά τη μάλλον αναιμική ανασταλτική του παρουσία. 

O Martin είναι ένας άκρως επιτυχημένος μάνατζερ. Όποιος δεν το αναγνωρίζει είναι το λιγότερο κακοπροαίρετος. Πέραν όμως των σαφών μειονεκτημάτων ότι βρίσκεται εκτός μάνατζμεντ συλλόγου από το 2013 (όταν αποχώρησε από τη Sunderland) και δεν έχει ξαναδουλέψει με κανέναν από τους τωρινούς παίκτες του εκτός του Murphy με την Εθνική και του Jack Colback με τη Sunderland, κουβαλάει επίσης ένα μεγάλο καλό κι ένα μεγάλο κακό που έχουν όλοι οι Βρετανοί προπονητές. Και θα εξηγηθώ.

Οι Βρετανοί προπονητές πιστεύουν πολύ στο λεγόμενο "clean slate". Δηλαδή τη δικαιοσύνη που απορρέει από το γεγονός ότι κάθε φορά που αναλαμβάνουν μια ομάδα, ειδικά μεσούσης της αγωνιστικής περιόδου, αξιολογούν όλους τους παίκτες -ή εν πάσει περιπτώσει τη συντριπτική πλειοψηφία- από μηδενική βάση. Δεν τους ενδιαφέρει αν ο προηγούμενος είχε κάποιον συνέχεια στην εξέδρα - θέλουν να τον δουν με τα μάτια τους. Κάπως έτσι ποδοσφαιριστές "αναγεννιούνται" και "θάβονται" - γιατί για κάποιον που επιστρέφει στην ενδεκάδα κάποιος άλλος τρώει πάγκο. Λογικό είναι...

Από αυτό το μεγάλο καλό απορρέει και το μεγάλο κακό. Οι Βρετανοί προπονητές θεωρούν πως δεν θα προσλαμβάνονταν αν ο προκάτοχός τους είχε βάλει την ομάδα σ' έναν σωστό δρόμο. Έτσι μπαίνουν σαν ταύροι σε υαλοπωλείο και αλλάζουν άρδην πράγματα. Στην περίπτωσή μας, ο O'Neill κατέβασε στο ντεμπούτο του με 4-4-2 ομάδα που είχε μάθει από πέρσι (επί Mark Warburton κιόλας!) να παίζει 4-5-1, και χωρίς προφανώς να έχει παρακολουθήσει βίντεο προηγούμενων αγώνων για να δει ότι κάθε φορά που ο Karanka έβλεπε το παιχνίδι να στραβώνει κι αναγκαζόταν να βάλει Grabban και Murphy μαζί, αυτοί τράκαραν μεταξύ τους και ο ένας ακύρωνε την αποτελεσματικότητα του άλλου. Έκρινε δε ότι η ομάδα δεν χρειάζεται έναν δημιουργικό χαφ όπως ο Carvalho, με όλα τα στραβά της απειρίας του, αλλά με κοφτερό μάτι και ικανό να βγάλει την κάθετη μπαλιά σε κάθε στιγμή (έξι ασίστ έχει ήδη φέτος). Και εδώ αρχίζεις κι αναρωτιέσαι αν ο αγαπημένος σε όλους μας Martin -που δε νομίζω να υπάρχει φίλος της Forest επί της γης που να μη θέλει με όλη του την καρδιά να πετύχει- έχει μείνει σε παλιότερες εποχές, ή αν του έχει κάνει κακό το πέρασμά του από την Εθνική Ιρλανδίας, όπου βρήκε μια γενιά χωρίς ιδιαίτερα καλούς παίκτες, με τον μοναδικό της σοβαρό δημιουργικό χαφ (Wes Hoolahan) ήδη στα γεράματα... Υποχρεώθηκε λοιπόν, για να πάει αυτή η μέτρια φουρνιά στο Euro, να υιοθετήσει ένα πιο "βρετανικό" στυλ, με βαθιές μπαλιές, δυνατά μαρκαρίσματα και πολλές σέντρες. Δεν είμαι βέβαιος ότι κάτι τέτοιο θα φτουρήσει σε μας...

Προσοχή: δεν καταδικάζω αυτό το στυλ ως αποτυχημένο. Απλώς χρειάζεται γεροδεμένους παίκτες, έναν σέντερ φορδυνατό σαν ντουβάρι και πλάγια μπακ μανούλες στη σέντρα. Δεν τα έχουμε αυτά τα συστατικά. Ακόμα και τα εξτρέμ μας, ο Joe Lolley και ο Matty Cash, αρέσκονται να συγκλίνουν προς τα μέσα για να σουτάρουν παρά να κάνουν σέντρες. Σε δυναμισμό  χάνουμε έτσι κι αλλιώς, κι όταν λείπει ο Colback ακόμα περισσότερο. Για τον Murphy τα είπαμε. Φοβερά αποτελεσματικός εντός περιοχής ακόμα και στα 35 του, αμαρτία από το Θεό να τον εξαντλείς σε άλματα για κεφαλιές μετά από βολέ του τερματοφύλακα ή βαθιές μπαλιές των μπακ προς το μέρος του. 

Το καλό με τον Martin είναι ότι μάλλον αρχίζει σιγά σιγά να τα κατανοεί όλα αυτά. Τι διάολο, κοντεύει τριάντα χρόνια στο κουρμπέτι των επαγγελματικών κατηγοριών ως προπονητής (συν κάποια λίγα σε ερασιτεχνικές ομάδες νωρίτερα). Ήδη έβαλε τον Carvalho με τη Birmingham και σίγουρα θα κατάλαβε ότι ο μικρός μπορεί να μην έχει συνηθίσει 100% την Championship, αλλά ζημιές μπορεί μια χαρά να κάνει και δεν τον κόβεις εύκολα χωρίς φάουλ. Ήδη έβαλε νωρίτερα τον Grabban, που σίγουρα μπορεί να βλάψει περισσότερο τον αντίπαλο παρέα με τον επίσης κινητικό Léo Bonatini παρά με τον Murphy. Κι όταν μετά τις τιμωρίες αποκατασταθεί και το δίδυμο Yacob-Colback που "δαγκώνει", θα μπορούμε σίγουρα να μιλάμε για καλύτερη παρουσία της Forest στο κέντρο από την υποτονική προχθεσινή.

Ο Martin ζήτησε ο ίδιος εμμέσως, στη συνέντευξή του μετά το προχθεσινό ματς, να του δώσουμε άλλες δεκαπέντε μέρες για να εγκλιματίσει και τους καινούργιους - μην ξεχνάμε ότι ανέλαβε μια ομάδα ουσιαστικά χωρίς σέντερ μπακ, με τους Michael Dawson, Tobias Figueiredo, Michael Hefele εκτός μάχης, τον Joe Worrall δανεικό χωρίς να έχουμε δικαίωμα να τον πάρουμε πίσω και τον Danny Fox φευγάτο. Έφερε αμέσως τον Yohan Benalouane, που μπήκε κατευθείαν στη φωτιά, είναι θηρίο αλλά έχει μια τάση προς την κίτρινη κάρτα. Από τους άλλους νεοφερμένους, ο Alex Milošević δείχνει ακόμα πολύ σκουριασμένος από τη δίμηνη και βάλε αγωνιστική απραξία (Νοέμβριο τελείωσε το σουηδικό πρωτάθλημα), ο Bonatini φαίνεται να έχει αρκετά καλά στοιχεία, Pelé και Molla Wagué δεν τους είδαμε καν ακόμα (ο Wagué ίσως να κάνει και ντεμπούτο με τη Brentford, αφού θα είναι τιμωρημένος ο Benalouane). Πιστεύω πως ο μάνατζέρ μας αξίζει μια πίστωση χρόνου ώστε να μας παρουσιάσει την ομάδα που οραματίζεται - και μαζί το στυλ παιχνιδιού που της ταιριάζει, όπως ο ίδιος ανέφερε σε δηλώσεις του χωρίς να τον ρωτήσει κανείς.

Ο Martin έχει επίσης κάνει κάτι ανήκουστο ως σήμερα για προπονητή της Forest: έχει δώσει ο ίδιος στον εαυτό του διορία ως το καλοκαίρι του 2020 για να ανεβάσει την ομάδα. Αν δεν το πετύχει, θα αποχωρήσει μόνος του - το δήλωσε σαφέστατα. Αξίζει τον κόπο να του δώσουμε την ευκαιρία και να μην τον ξεσκίζουμε ήδη στα social media και τα blog της ομάδας. Είδα σήμερα και τρελάθηκα σε ένα τέτοιο: "Ο O'Neill προετοιμάζει το έδαφος για την αποτυχία του". Κι αυτό από ένα νέο παιδί, που σπουδάζει ακόμα δημοσιογραφία! Έλεος ρε παιδιά, έλεος...

Αν ο O'Neill έχει το τέλος του Stuart Pearce, τον οποίο ο κόσμος με την ίδια ευκολία υποδέχθηκε μετά βαΐων και κλάδων και απέπεμψε ως άσχετο (clueless), θα μπορούμε να πούμε με βεβαιότητα πως ο καλύτερος τρόπος να αποκαθηλωθεί ένας θρύλος της ομάδας μας είναι να καθίσει στον πάγκο της. Κι αυτό, πιστέψτε με, κανενός είδους τιμή δεν μας περιποιεί.

* Η φωτογραφία είναι από την ιστοσελίδα elite soccer.