lamouchi2

Το 2019, η δεκαετία του 2010 αν προτιμάτε, έληξε για τη Forest με δύο νίκες στη σειρά, οι οποίες συνοδεύτηκαν από ισάριθμα clean sheets και την έφεραν στην πέμπτη θέση της βαθμολογίας, μόλις δύο βαθμούς από την τρίτη Fulham και με ένα παιχνίδι λιγότερο. Έχει καιρό η Πρωτοχρονιά να μας βρει σε τέτοια θέση. Όπως και να μας βρει χωρίς μουρμούρα για αλλαγή (ή ακόμα και αλλαγή) στον πάγκο. Κάτι γίνεται σωστά φέτος στους Reds, όμως (ευτυχώς κατά μία έννοια) υπάρχουν και τα καμπανάκια που χτυπάνε και μας εμποδίζουν να πετάμε στα σύννεφα. Είναι κι αυτή η συσσωρευμένη πείρα τόσων ετών μακριά από την Premier League…

Ο Sabri Lamouchi έχει κι αυτός τις εμμονές του. Όπως είχε ο Mark Warburton με τις "λεπτομέρειες" (fine margins), όπως ο Aitor Karanka με το "ομαδικό πνεύμα" (spirit of the team), όπως κάθε προπονητής. Η εμμονή του Γάλλου εστιάζεται στην προσωπικότητα και τη νοοτροπία. Και έχει δίκιο! Παρ’ όλη την καλή ως τώρα πορεία της, η Forest δεν δείχνει ομάδα που είναι έτοιμη να πάρει την κατάσταση στα χέρια της και να επιβληθεί ως διεκδικήτρια της ανόδου, παρά απλώς μια ομάδα με μαχητικό πνεύμα, που όμως μπορεί να εμφανίσει τεράστια κενά στην απόδοσή της και μοιάζει έτοιμη να εκμεταλλευτεί ό,τι θα της δώσει ο αντίπαλος και όχι να αποσπάσει με το "έτσι θέλω" ό,τι χρειάζεται από ένα ματς. Υπάρχει διαφορά, και μάλιστα πολύ σημαντική!

Η Forest δεν είναι όσο κυνική χρειάζεται, αμυντικά και επιθετικά, ώστε να μετατρέψει μια διαφαινόμενη ισοπαλία σε μια "επαγγελματική" νίκη ή μια διαφαινόμενη ήττα σε έναν βαθμό κατακτημένο δια πυρός και σιδήρου. Δυσκολεύεται περισσότερο κόντρα σε ομάδες που της παραχωρούν τον πρωταγωνιστικό ρόλο στο ματς και λιγότερο με εκείνες που θεωρητικά είναι φαβορί απέναντί της. H Forest έχει φτιαχτεί για να χτυπάει στην κόντρα. Και το παιχνίδι αυτό το παίζει αριστοτεχνικά. Έχει ήδη σκοράρει δύο φορές με τη μπάλα να περνάει από τα πόδια όλης της ενδεκάδας. Γι’ αυτό άλλωστε και δεν πρέπει να εκπλήσσει κανέναν το γεγονός ότι τα πηγαίνει πολύ καλύτερα μακριά από το γήπεδό της απ’ ό,τι μέσα σ’ αυτό.

Ας είμαστε ρεαλιστές. Αυτό το έλλειμμα δεν καλύπτεται από τη μια μέρα στην άλλη. Ούτε θα αποκτήσουν ξαφνικά όλοι μας οι παίκτες ηγετική στόφα, ούτε υπάρχουν μεταγραφές που και να είναι οικονομικά εφικτές, και να αλλάξουν τόσο ριζικά την εικόνα μας. Οπότε η λύση είναι μάλλον η προσήλωση στο υπάρχον πλάνο, που τουλάχιστον δείχνει να λειτουργεί πολύ περισσότερο από αυτά των περασμένων χρόνων, και ένα απλό ρεγουλάρισμα σε ορισμένες περιοχές του γηπέδου ώστε και να ανεβούν οι στροφές, και να διατηρηθούν σε αυτό το επίπεδο για μεγαλύτερα χρονικά διαστήματα.

Ο Lamouchi σε πρόσφατες δηλώσεις του επισήμανε ότι ο σύλλογος γνωρίζει πού ακριβώς χρειάζεται ενίσχυση η ομάδα, και ότι -μετά από 12 καλοκαιρινές μεταγραφές- το βάρος θα πέσει στην απόκτηση δύο, το πολύ τριών παικτών. Πιστεύω πως αν αναλύσουμε την κατάσταση ανά θέση, είμαστε πολύ κοντά σε μια ασφαλή πρόβλεψη του τι ακριβώς παίκτες μπορεί να έρθουν στη Forest στην επικείμενη μεταγραφική περίοδο του Ιανουαρίου, η οποία πάντα προκαλεί την κατανάλωση άφθονου μελανιού αλλά σπάνια αλλάζει δραματικά τα δεδομένα υπέρ μιας ομάδας σε έναν μαραθώνιο όπως η Championship.

Τερματοφύλακας: Μόλις μια μέρα μετά την απόκρουση πέναλτι του Brice Samba απέναντι στη Wigan, είναι πια φανερός ο λόγος που ο Κονγκολέζος γκολκίπερ έχει αναδειχθεί σε αγαπημένο παιδί της κερκίδας, η οποία του συγχώρησε ακόμα και το λάθος που απέφερε την ισοφάριση της Millwall στις αρχές του μήνα. Ο Brice είναι ό,τι ακριβώς είχαμε προβλέψει βλέποντας βίντεο από τη δράση του στη Γαλλία: ένας τερματοφύλακας με φοβερή αυτοπεποίθηση, που του αρέσουν τα δύσκολα και έχει πάει στην Αγγλία για να μείνει. Μετά από χρόνια, από τότε δηλαδή που έφυγε ο Dorus de Vries για τη Celtic, αισθανόμαστε απόλυτα καλυμμένοι σ’ αυτή τη νευραλγική θέση. Ο Aro Muric ήρθε για πρώτος, αλλά τον έφαγαν τα λάθη της πρεμιέρας (άλλα σοβαρά δεν έκανε στα υπόλοιπα ματς που έπαιξε) και ενώ διατηρεί τη θέση του ως Νο1 της Εθνικής Κοσόβου και ετοιμάζεται για τα πλέι-οφ του Nations League, τελευταία δεν εμφανίζεται ούτε στη 18άδα και όπως φαίνεται επιστρέφει στη Manchester City, αφήνοντάς μας με backup του Brice τον Jordan Smith, που έχει να παίξει από το πρώτο ματς του League Cup 2018-’19 (όσο έπαιξε δηλαδή πριν αποβληθεί). Μάλλον κάτι ψήνεται στη συγκεκριμένη θέση, εκτός αν ανακληθεί ο Luke Steele από τη Millwall όπου δεν παίζει σχεδόν καθόλου. Και μια και το ’φερε η κουβέντα, τι να κάνει άραγε αυτή η ψυχή ο Costel Pantilimon; Μέγα μυστήριο η περίπτωσή του…  

Δεξιός μπακ: Εδώ πρέπει να υποκλιθούμε στη δύναμη της Ακαδημίας μας και να μη λέμε κουβέντα. Πήγαμε να ξεκινήσουμε με βασικό τον Tendayi Darikwa και αναπληρωματικό του τον Carl Jenkinson, ώσπου είδαμε και τους δύο να παροπλίζονται με σοβαρούς τραυματισμούς. Εδώ μπήκε στην εξίσωση ο Matty Cash, τον οποίο -για να τα λέμε κι αυτά- είχε αρχίσει να δοκιμάζει στη θέση από πέρσι ο Martin O’Neill και αυτή τη στιγμή παίζει να είναι ένας από τους καλύτερους full backs στο πρωτάθλημα, αν και ουσιαστικά εξτρέμ! Ο μικρός έβαλε τα δυνατά του, δούλεψε πάνω στο αμυντικό κομμάτι των υποχρεώσεών του και μας ανάγκασε να του βγάλουμε το καπέλο. Έβαλε και δύο γκολ, άρχισαν να μιλάνε γι’ αυτόν και πιο πάνω. Όλα του πηγαίνουν μια χαρά, βρίσκεται σχεδόν κάθε εβδομάδα στην κορυφαία ενδεκάδα της Championship, o Jenkinson γύρισε (18άδα στα δύο τελευταία ματς) αλλά αυτός δεν κουνιέται και με τον τρόπο του κόβει εν τη γενέσει της κάθε κουβέντα για μεταγραφή!

Αριστερός μπακ: Κι εδώ ο τραυματισμός του Yuri Ribeiro μας τα χάλασε, αφού ο νεαρός Πορτογάλος είχε καθιερωθεί προσπερνώντας τον Jack Robinson, ο οποίος παρουσιάζει φέτος κάποια αστάθεια στο παιχνίδι του, σε σημείο μάλιστα στα τρία τελευταία παιχνίδια να αγωνίζεται στη θέση ο Chema. Ο Ισπανός βέβαια είναι σέντερ μπακ (και μάλιστα πληροφορίες τον ήθελαν να συζητάει με την Almería για να επιστρέψει τον Ιανουάριο στην πατρίδα του), αλλά τηρουμένων των αναλογιών μια χαρά τα πήγε, ειδικά πάνω στον Jarrod Bowen της Hull, από τα πιο επικίνδυνα εξτρέμ της Championship. Με τον Ribeiro να ετοιμάζεται σιγά σιγά να επιστρέψει, μάλλον καλυμμένοι είμαστε κι εδώ.  

Σέντερ μπακ: Εδώ γίνεται ο κακός χαμός, κι αυτό είναι καλό μεν από άποψη ανταγωνισμού, αλλά ο αριθμός είναι μεγάλος και θα χρειαστεί κάποιοι να φύγουν. Πρώτος υποψήφιος για αποχώρηση ο πλήρως αποθεραπευμένος πλέον Michael Hefele που δεν παίρνει ευκαιρίες ούτε κατά διάνοια, αλλά ίσως και ο Yohan Benalouane που δεν είναι ακόμα σε φουλ αγωνιστικούς ρυθμούς. Κατά τα άλλα, υπάρχει ο βιονικός Joe Worrall που δεν έχει παίξει μόνο με την Arsenal στο League Cup και κάνει καταπληκτική χρονιά (άλλος παίκτης μετά την επιστροφή του από τους Rangers), ο Tobias Figueiredo που δείχνει να κουμπώνει μαζί του μια χαρά, ο Michael Dawson που λειτουργεί ως μέντορας και των δύο και κατά την ταπεινή μου άποψη αδικήθηκε τρώγοντας πάγκο μετά από το μοναδικό του κακό ματς φέτος (με τη Sheffield Wednesday, όταν στο κάτω κάτω όλη η ομάδα ήταν ελεεινή). Και ο Chema φυσικά, ο μοναδικός αριστεροπόδαρος σέντερ μπακ που έχουμε, εκτός από τον Robinson που μπορεί να παίξει εκεί κατά συνθήκη. Το βάθος σε ποσότητα και ποιότητα είναι σπάνιο για ομάδα της Championship. Άρα... μάλλον δεν θα χρειαστεί κάποια προσθήκη. Βέβαια ακούστηκε το ενδιαφέρον για τον Σκοτσέζο στόπερ της Aberdeen Scott McKenna, που θεωρήθηκε εξαιρετική περίπτωση, όμως λέγεται ότι έχει καπαρωθεί ήδη από ομάδα της Premiership.

Κεντρικά χαφ: Είναι φυσικά η μεγάλη χρονιά του Ben Watson από τότε που φόρεσε τη φανέλα της Forest. Εξαιρετικός στο να καταστρέφει το παιχνίδι του αντιπάλου, αλλά και να ηρεμεί τα δύο σέντερ μπακ και πού και πού να πετάει κάτι ωραίες μπαλιές μπροστά, είναι αδιαμφισβήτητα ο πιο βελτιωμένος μας παίκτης φέτος. Όλα αυτά, όμως, δείχνουν να δουλεύουν ρολόι μόνο με την παρουσία του Samba Sow στο πλάι του. Ο Ryan Yates γύρισε από τον τραυματισμό του φιλότιμος και ορεξάτος όπως πάντα, αλλά δεν καλύπτει 100% την προσφορά του Sow, ο οποίος επιβάλλεται με τον όγκο και τη δύναμή του σε όλο το χώρο του κέντρου, ενώ για τον Alfa Semedo οι ένορκοι δεν έχουν βγάλει ακόμα ετυμηγορία σε ποια θέση παίζει! Καθαρό "εξάρι" δεν είναι, καθαρό "οκτάρι" δεν είναι, για πιο μπροστά δεν το συζητάμε καν. Πιο μπροστά υπάρχουν ο João Carvalho και ο Tiago Silva. Ο δεύτερος, αν και πιο καινούργιος, δείχνει να προσαρμόζεται πολύ πιο εύκολα στα δεδομένα της Αγγλίας από τον πρώτο, τον οποίο ο τραυματισμός και η έλλειψη προετοιμασίας έφεραν λίγο πίσω, του τη δίνει εμφανώς πλέον ότι ο Lamouchi τον χρησιμοποιεί ως εξτρέμ, και αν πιστέψουμε όσα γράφονται εδώ στην Ελλάδα μπορεί από Ιανουάριο να είναι κάτοικος Πειραιά. Κατά τα άλλα, ο John Bostock δεν δικαίωσε τις προσδοκίες και μπορεί κι αυτός να επιστραφεί στην Toulouse που πάει χάλια στη Γαλλία, ενώ και ο Brennan Johnson έχει απομακρυνθεί από το κάδρο της πρώτης ομάδας μετά από ένα ελπιδοφόρο ξεκίνημα. Υπάρχει σχετική πληρότητα στον άξονα, αν αναλογιστεί κανείς ότι παίκτες σαν τους Liam Bridcutt και Claudio Yacob είναι δανεικοί ή υπό παραχώρηση. Έλλειμμα ποσοτικό ή ποιοτικό δεν υπάρχει, απλώς ούτε ο Carvalho ούτε ο Silva δείχνουν να διαθέτουν τα ηγετικά προσόντα που θα καθιστούσαν κάθε αναζήτηση στο κέντρο εκ του περισσού. Αν φύγει ο πρώτος, ίσως η Forest κινηθεί και προς αυτή την κατεύθυνση.

Εξτρέμ: Πλην του Cash υπάρχουν άλλοι τρεις, όμως κανένας τους δεν έχει βγάλει μάτια, που λέμε, ως τώρα. Ένα από τα βασικά προβλήματα της ομάδας φέτος είναι το γεγονός ότι η απόδοση του Joe Lolley δεν βρίσκεται καν κοντά στα περσινά επίπεδα που τον ανέδειξαν δίκαια Παίκτη της Σεζόν. Οι κακές γλώσσες λένε ότι ίσως να τον επηρέασε αρνητικά η απόρριψη της πρότασης της αγαπημένης του Aston Villa το καλοκαίρι. Δεν είναι και μικρό πράγμα μια ευκαιρία να παίξεις με την ομάδα που υποστηρίζεις από μικρός στην Premiership, όμως εδώ που τα λέμε ούτε με τη Huddersfield είδε προκοπή στα μεγάλα σαλόνια. Ο Joe δείχνει να ενεργεί πολύ με το συναίσθημα - δεν είναι άλλωστε τυχαίο ότι το καλύτερο φετινό του παιχνίδι το έκανε με αντίπαλο τη "μισητή" στους Villans Birmingham. O Lamouchi έχει προσπαθήσει να τον ηρεμήσει, τον άφησε μια-δυο φορές στον πάγκο, αλλά εκείνος δεν έχει ξαναπάρει μπρος, τουλάχιστον με τα δικά του δεδομένα. Έτσι η παραγωγή μας σε γκολ από τα άκρα έπεσε, αφού ο Sammy Ameobi πέραν της σχετικής αστάθειάς του (μπορεί να εντυπωσιάσει σ’ ένα ματς και να εξαφανιστεί στο επόμενο) δεν "έχει" και πολύ το γκολ, ενώ ο Albert Adomah είναι φανερό πλέον ότι αποκτήθηκε για συμπληρωματικό ρόλο. Εδώ λοιπόν παίζει πολύ η πιθανότητα μεταγραφής και ήδη έχει ακουστεί το όνομα του Bowen που λέγαμε προηγουμένως, από τους πιο παραγωγικούς εξτρέμ της Championship και εκτελεστικά, και δημιουργικά. Η Hull μιλάει για ταμπελίτσα 20 εκατομμυρίων, αλλά προφανώς και το κάνει μπας και πιάσει κάτι παραπάνω…

Επιθετικός: Εδώ είμαστε… Δυστυχώς αυτό ήταν το μόνο τρωτό σημείο του καλοκαιρινού σχεδιασμού. Έγιναν προσπάθειες που δεν τελεσφόρησαν, πουλήθηκε και ο Arvin Appiah, έφυγαν ο Daryl Murphy και ο Jason Cummings που δεν υπολογίζονταν, ξέμεινε ο Zach Clough που είναι εντελώς στο περιθώριο, με αποτέλεσμα να μείνει ο Lewis Grabban σχεδόν μόνος του. Λέμε σχεδόν γιατί αποκτήθηκε μεν στην τούρλα του Σαββάτου ο Rafa Mir, αλλά αποδείχθηκε μια μεγάλη απογοήτευση στις ευκαιρίες που πήρε (ο Lamouchi τον ξεκίνησε και δύο φορές βασικό) και είναι πολύ πιθανό να επιστρέψει στους Wolves και από εκεί να γυρίσει στην Ισπανία και δη στη Segunda División! O Grabban διανύει άλλη μια σεζόν μεγάλης παραγωγικότητας με 12 γκολ ήδη στο ενεργητικό του (μετά τα 17 περσινά), αλλά δε βγαίνει η χρονιά χωρίς να του δώσουμε ένα στήριγμα, προσευχόμενοι απλώς να μη χτυπήσει. Η ομάδα δεν χρειάζεται έναν, αλλά δύο ακόμα επιθετικούς, αφού ο Alex Mighten είναι μάλλον πολύ μικρός και άγουρος για τις απαιτήσεις της κατηγορίας. Ή έναν ακόμα, αν τελικά αποφασιστεί να επιστρέψει από τη Lincoln o Tyler Walker, που έχει ήδη σκοράρει 10 φορές σε 26 αγώνες σε League One και Κύπελλα και μπορεί κάλλιστα να είναι ο τρίτος της παρέας. Ο δεύτερος όμως; Ποιος ικανός σκόρερ θα έρθει για να είναι στον πάγκο (αφού ο Lamouchi δεν παίζει ποτέ 4-4-2 και ο Grabban δεν κουνιέται ούτε με σεισμό); Σίγουρα όχι ο Dwight Gayle και ο Glenn Murray που ακούγονται. Ίσως πιτσιρικάς από ομάδα Premiership… Αλλά μπορεί να κάνει τη διαφορά; Δεν είναι όλοι οι πιτσιρικάδες της Premiership Tammy Abraham… Γι’ αυτό συζητιέται όλο και περισσότερο ότι η Forest ίσως ρίξει δίχτυα σε πρωτάθλημα εκτός Αγγλίας (όπως π.χ. η περίπτωση του Σκοτσέζου Lawrence Shankland της Dundee United), ή ακόμα και εκτός Βρετανίας (όπως ο βετεράνος της Young Boys Guillaume Hoarau).

Αν θα αντέξει ως το τέλος η ομάδα, ώστε να μπει τουλάχιστον στα πλέι-οφ μετά από εννέα ολόκληρα χρόνια, δεν το ξέρουμε. Είναι βέβαιο όμως ότι η συνταγή της αποδίδει κάτι κοντά στο επιθυμητό αποτέλεσμα. Δεν χρειάζονται τα μεγάλα ανακατέματα προηγούμενων Ιανουαρίων, παρά μόνο μερικές πολύ στοχευμένες κινήσεις προς παίκτες που μπορούν να δώσουν κάτι παραπάνω υπηρετώντας το αγωνιστικό πλάνο. Γιατί φέτος υπάρχει και τέτοιο. Και υπομονή από την εξέδρα, κι ό,τι και να βγει στο τέλος, πάλι Forest θα είμαστε…

* Η φωτογραφία είναι από την ιστοσελίδα της εφημερίδας Nottingham Post.