Τα μάθατε τα νέα; Δεν είναι καταπληκτικό, που και πάλι δεν έχουμε προπονητή; Δεν είναι φανταστικό που ο Mark Warburton πήρε παραμονιάτικα το χαρτί της απόλυσής του και μαζί του αποχαιρέτησαν David Weir και Frank McParland; Οπότε δεν έχουμε πλέον ούτε τεχνικό διευθυντή; Δεν είναι συναρπαστικό που μέσα σε πεντέμισι χρόνια θα πάρουμε τον ενδέκατό μας μάνατζερ; Μετρήστε, από το τέλος της σεζόν 2011-'12: Steve Cotterill, Sean O'Driscoll, Alex McLeish, Billy Davies, Stuart Pearce, Dougie Freedman, Philippe Montanier, Warburton και οι υπηρεσιακοί Gary Brazil και Paul Williams. Ουάου!

Εννέα μήνες κράτησε η προσπάθεια του Warburton να αναστήσει μια ομάδα που έμπαζε από παντού. Αγωνιστικά και εξωαγωνιστικά. Γιατί μη νομίζει κανείς ότι ο μάνατζερ δεν ασχολείται με "τετριμμένα" θέματα όπως η εικόνα του συλλόγου εκτός γηπέδου ή η εμπιστοσύνη που δείχνουν οι υποψήφιοι παίκτες και η αγορά γενικότερα στη διοίκηση. Είναι βέβαιο πως ο Βαγγέλης Μαρινάκης θα βρει γρήγορα νέο μάνατζερ. Ακούστηκε ότι πριν από μήνες συζητούσε με τον Aitor Karanka γιατί τον ήθελε στον Ολυμπιακό, πριν καταλήξει στον Τάκη Λεμονή ως αντικαταστάτη του Besnik Hasi. Νέος και φιλόδοξος είναι, ξέρει και την Championship πολύ καλά αφού ανέβασε τη Middlesbrough, τι του λείπει;

Καλά όλα αυτά, και η ζωή συνεχίζεται και μπλα μπλα μπλα, αλλά προσωπικά δεν ενδιαφέρομαι καθόλου για το ποιος θα έρθει. Φυσικά και θα τον στηρίξω, όπως και όλους τους άλλους πριν απ' αυτόν. Όμως ποιο το όφελος αφού -το ξέρουμε, δεν το ξέρουμε;- με τα μυαλά που κουβαλάει αυτός ο σύλλογος (και δεν βελτιώθηκαν μάλλον με την αποχώρηση του Fawaz Al-Hasawi) και ο καινούργιος του χρόνου τέτοια εποχή θα έχει φύγει για άλλες πολιτείες. Αυτό είναι που με κάνει και θυμώνω, και μου επιβεβαιώνει πως η Forest μας δε θα ξαναγίνει ποτέ μεγάλη όσο διαιωνίζεται αυτή η κατάσταση.

Ήταν αλάνθαστος ο Warburton; Φυσικά και όχι! Αντιγράφω από το χθεσινό match report που έγραψα για τον αγώνα με τη Sunderland: "Όταν η ομάδα από την αρχή της χρονιάς α) αμυντικά υποφέρει εμφανώς και κάνει συνέχεια τα ίδια λάθη και β) δεν έχει τα κότσια να ανατρέψει τα δεδομένα όταν το ματς στραβώνει, σόρι κιόλας αλλά ο προπονητής έχει πάντα ευθύνη. Είτε γιατί παραχαϊδεύει τους παίκτες, είτε γιατί υπάρχουν κάποιοι που δεν θέλουν να παίζουν γι' αυτόν και διοχετεύουν την κακή τους ενέργεια και στους υπόλοιπους".

Αυτό όμως σημαίνει ότι διώχνεις έναν άνθρωπο πριν καν του δώσεις την ευκαιρία να αποκτήσει τη "δική του" ομάδα; Γιατί τι έκανε ο Warburton; Πήρε μια ομάδα που παρέπαιε, αφού η λύση Brazil (μετά τον Montanier) δεν εξασφάλιζε με τίποτα τη σωτηρία, και έκανε ό,τι του είπαν: πούλησε τον Britt Assombalonga για να ισορροπήσουν κάπως τα οικονομικά μας, αγόρασε παίκτες κοψοχρονιά για τον ίδιο λόγο (κάποιοι μάλιστα του βγήκαν και λαβράκια), προώθησε νεαρούς, έκανε κινήσεις ουσίας και όχι εντυπωσιασμού. Με αυτά τα δεδομένα, ποιος ήταν τόσο αιθεροβάμων ώστε να περιμένει να χτυπήσει η ομάδα εξάδα; Μα, οι επαναστάτες των social media, που ξαφνικά ανακάλυψαν ότι βλέπουν τη χειρότερη Forest της τελευταίας δεκαετίας (λες και έβλεπαν ποτέ μπαλάρα την ίδια περίοδο, πλην ίσως της πρώτης περιόδου Davies, όταν η κάνουλα που έβγαζε λεφτά ήταν ακόμα ανοιχτή) και απαιτούσαν την κεφαλή του Warburton επί πίνακι. Όπως και του Montanier, του Freedman και ούτω καθεξής. Ξέρετε καμιά ομάδα που να πήγε μπροστά επειδή έκανε πάντα το χατίρι των οπαδών; Εγώ δεν ξέρω.

Η δεύτερη παράμετρος είναι οι παίκτες. Υποτίθεται ότι στη Forest παίζει ρόλο ο χαρακτήρας του παίκτη για να αποκτηθεί. Τρίχες! Όταν ο παίκτης δεν είναι αρκετά κωλόπαιδο ώστε να μην τον τρομάζει ο αντίπαλος μέσα στο γήπεδο με το σκληρό παιχνίδι του, αλλά είναι αρκετά κωλόπαιδο ώστε να έχει μειωμένη απόδοση για να φύγει ο προπονητής του (πράγμα το οποίο είδαν και οι τυφλοί, ακόμα και από νεαρούς σε ηλικία παίκτες, στο ματς με τη Sunderland), να τη βράσω την καλοσύνη του. Γαμπρό δε θέλω, η κόρη μου είναι ακόμα μικρή. Παίκτη θέλω, και παίκτη νικητή! Ποιος ήταν ο τελευταίος τέτοιος που πέρασε από το City Ground; Ελάχιστοι ως κανείς από τον Pearce και μετά! Όλοι κώλωναν στα δύσκολα, κανένας δεν τραβούσε το αυτί του άλλου, κανένας δεν έπαιρνε την ομάδα στις πλάτες του. Εντάξει, παίκτες-ηγέτες με τη στενή έννοια του όρου δεν θα βρεις εύκολα σε ομάδες Championship. Φεύγουν μικροί από την κατηγορία γιατί δεν τους χωράει, και μετά τους βαλσαμώνουν οι μεγάλοι μέχρι τα βαθιά γεράματα, για να μην ακούγεται κιχ στα αποδυτήρια. Ήρθε ο Des Walker στη Forest μισό βήμα πριν από τη σύνταξη και δεν τον κοιτούσαν καν στα μάτια, παρ' όλο που οι καλές του μέρες ήταν μακριά. Τυχαίο που εκείνη τη μοναδική χρονιά που έμεινε φτάσαμε ως τα πλέι-οφ με μια ομάδα γεμάτη πιτσιρίκια; Τυχαίο που ο Michael Dawson, που είχε την τύχη να παίζει πλάι του στο κέντρο της άμυνας, έφυγε στα 18 για την Tottenham και έπαιξε Εθνική Αγγλίας;

Τι είναι οι σημερινοί παίκτες; Η δουλειά τους είναι να προσέχουν τον εαυτό τους και να παίρνουν τα λεφτά τους στην ώρα τους (εξ ου και τα παράπονα στον Fawaz κάθε φορά που καθυστερούσε μια-δυο μέρες τις πληρωμές). Δεν υπάρχει κανένα δέσιμο με την ομάδα, εκτός ίσως όσον αφορά τους μικρούς - αν δεν έχουν κι αυτοί καβαλήσει καλάμι, όπως κάποιος συγκεκριμένος που έχω στο μυαλό μου και περιμένω να δω πώς θα εξελιχθεί η πορεία του. Δεν θέλουν τον προπονητή; Δεν τους "ταιριάζει" το σύστημα που παίζει; Κάνουν λευκή απεργία και περιμένουν την απόλυσή του. Συγγνώμη για τον θυμό που βγάζουν αυτά που γράφω, αλλά ήταν τόσο εξοργιστικά ολοφάνερο στο χθεσινό ματς!

Εδώ λοιπόν είναι ο ρόλος της στιβαρής διοίκησης και του προπονητή-δικτάτορα. Αντιπαθώ, για παράδειγμα, όσο ελάχιστους τον Neil Warnock. Τον θεωρώ καραγκιόζη στη συμπεριφορά προς τους διαιτητές μέσα στον αγώνα. Για πείτε μου όμως, ποιοι... παικταράδες της Championship θα τολμούσαν να του εναντιωθούν; Αμέσως θα τους έτρωγε το μαύρο σκοτάδι. Ίδιες περιπτώσεις και οι Mick McCarthy, Steve Bruce. Προπονητές με χιλιάδες ώρες πτήσης, που έχουν αποδείξει ποιοι είναι και θεωρούν -ίσως και σωστά- ότι έχουν επιλέξει τον ορθό δρόμο προς την επιτυχία. Ο Warburton δεν είναι ακόμα σε θέση να εμπνεύσει τέτοιου είδους σεβασμό/φόβο, κι ας είχε τις επιτυχίες του με Brentford και Rangers. Επέμεινε όμως στο πλάνο του. Τον είπαν "πεισματάρη" - και λοιπόν; Δεν υπήρξε μεγαλύτερος πεισματάρης από τον Brian Clough. Ο οποίος, για όποιον δεν θυμάται καλά, στην πρώτη του (μισή) σεζόν στο City Ground έφερε την ομάδα στη 16η θέση της τότε Division II, στη δεύτερη στην 8η και μόλις στην τρίτη ανέβηκε τελευταία στιγμή ως 3η χάρη σε ένα αποτέλεσμα άλλου αγώνα! Τη συνέχεια την ξέρουμε όλοι... Αλλά τότε δεν υπήρχαν social media για να εκφράζονται οι γκρινιάρηδες της εποχής. Και -το πιο σημαντικό- ο κόσμος τότε, έχοντας ζήσει κι έναν μεγάλο πόλεμο και τα απόνερά του, είχε περισσότερη υπομονή και δεχόταν μια 8η θέση ως πρόοδο σε σχέση με τη 16η... Ενώ αν φέτος τερματίζαμε π.χ. 14οι, πόσοι θα το δέχονταν ως πρόοδο σε σχέση με την περσινή 21η, όταν σωθήκαμε την ύστατη ώρα και μόνο χάρη σε διαφορά τερμάτων;

Ιδού ένα ακόμα παράδειγμα: Bristol City. Πέρσι; Μαύρα χάλια. Ο Lee Johnson που την ανέλαβε μέσα στο 2016 κόντεψε να την υποβιβάσει. Σώθηκε λίγες αγωνιστικές πριν από μας. Το καλοκαίρι ο Johnson έπιασε δουλειά, απέκτησε τους παίκτες που ήθελε (έχοντας μάλιστα χάσει και τον πρώτο του σκόρερ Tammy Abraham, που γύρισε στην Chelsea όπου ανήκε) και επέβαλε τη δική του φιλοσοφία, που ήταν δύσκολο να περάσει πέρσι εξ ολοκλήρου με ομάδα που δεν είχε στήσει ο ίδιος. Αυτή τη στιγμή οι Robins έχουν ριζώσει στην πρώτη τετράδα και έχουν φτάσει στους "4" του League Cup, αποκλείοντας μεταξύ άλλων τέσσερις ομάδες της Premiership (Watford, Stoke, Crystal Palace και πρόσφατα Manchester United). Επειδή παρέμειναν πιστοί στην επιλογή τους.

Αλλά η Bristol City, βλέπετε, στην ιστορία της έχει πάρει όλα κι όλα τρία League Trophy. Είναι ταπεινή. Και ο κόσμος της είναι ταπεινός. Ο δικός μας έχει δυστυχώς μείνει καρφωμένος στη δεκαετία του '70 και του '80 και νοσταλγεί τα περασμένα μεγαλεία. Σαν εμάς τους Έλληνες, που σε κάθε ζόρια θυμόμαστε τους αρχαίους, αντί να προσπαθούμε να προκόψουμε εμείς οι νέοι. Έτσι και οι σημερινοί Reds... ευτυχώς όχι όλοι. Αρνούνται να ξυπνήσουν και να συνειδητοποιήσουν ότι η ιστορία δεν μας οφείλει απολύτως τίποτα και μόνο με δουλειά και επιμονή θα ξαναγίνουμε πάλι κάποιοι...

Τι λέγαμε; Α! Δεν είναι καταπληκτικό, που και πάλι δεν έχουμε προπονητή...;

* Η φωτογραφία είναι από την ιστοσελίδα του BBC.