Το περασμένο Σάββατο (8/4) η ομάδα μας νίκησε με 2-0 τη Huddersfield στο City Ground και αποσπάστηκε πέντε βαθμούς από την επικίνδυνη ζώνη, πέντε αγωνιστικές πριν από τη λήξη του φετινού πρωταθλήματος της Championship. Αυτό ήταν αρκετό για να μας δώσει χαρά, όμως ίσως κάποιοι από μας, οι παλιότεροι, να χάρηκαν ακόμα περισσότερο γιατί στον συγκεκριμένο αγώνα -που ήταν «τελικός», προσέξτε- έπαιξαν βασικοί τέσσερις παίκτες από την Ακαδημία της και ένας ακόμα που κλείνει φέτος δέκα χρόνια με τη φανέλα της.

Ωχ, θα πουν κάποιοι που με ξέρουν, θα μας αρχίσει πάλι τα «Forest against modern football», τις «σημαίες» και τις παλιές ηρωικές εποχές. Ηρεμήστε, κι ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή.

Ρίξτε λοιπόν μια ματιά στην ενδεκάδα του Σαββάτου. Τερματοφύλακας ο Jordan Smith, από την Ακαδημία. Σέντερ μπακ ο Joe Worrall, από την Ακαδημία. Αμυντικός χαφ ο Chris Cohen, ο εμβληματικός αρχηγός με τη δεκαετή παρουσία (ο οποίος ελπίζω ότι με τις τελευταίες εμφανίσεις του έχει κλείσει αρκετά στόματα γκρινιάρηδων, που δεν ήθελαν να ανανεωθεί το συμβόλαιό του). Αριστερός εξτρέμ ο Ben Osborn, από την Ακαδημία. Και προωθημένος ο Ben Brereton, το τελευταίο παιδί-θαύμα του φυτωρίου της Forest και πρωτοεμφανιζόμενος νεαρός παίκτης της χρονιάς στην Championship.

Τι θέλω να πω; Η Forest αρχίζει σιγά σιγά να «Forestοποιείται», αν μου επιτρέπετε τον αυθαίρετο όρο, υπό την έννοια ότι αγωνίζονται περισσότεροι παίκτες που αγαπούν τη φανέλα της ή, τουλάχιστον, είναι μαχητές και έχουν δείξει ότι γουστάρουν που βρίσκονται στο City Ground και δεν τους απασχολεί η προοπτική να αλλάζουν ομάδα κάθε τρεις και λίγο. Σε αυτή την κατηγορία εμπίπτουν, πάντα από την αρχική ενδεκάδα του Σαββάτου, και ο Eric Lichaj, o Jamie Ward και ο David Vaughan, ο καθένας για τους δικούς του λόγους. Εννέα στους έντεκα, δηλαδή, με τον νέο μάνατζερ Mark Warburton να δείχνει ένθερμος υποστηρικτής αυτής της λογικής. Όσο για τους άλλους δύο: ο Matt Mills έχει μεγάλο ιστορικό ταξιδιών (λίγο πριν τα 31 έχει αλλάξει επτά ομάδες, χώρια τους δανεισμούς), αλλά έχει βρει γόνιμο έδαφος στους Reds και δεν είναι τυχαίο ότι μόλις γύρισε από τον τραυματισμό του στρογγυλοκάθισε κατευθείαν στην ενδεκάδα. Για τον δε 27χρονο Armand Traoré είμαστε μόλις η τρίτη ομάδα στην οποία ανήκει - και πέραν αυτού, στη θέση του υπάρχει, ως πρώτη μάλλον προτεραιότητα, ο Dani Pinillos.

Σκέφτεστε την ομάδα του χρόνου με Smith, Worrall, Osborn και Brereton όλους βασικούς και τον Matty Cash, που τόσο εντυπωσιακά ξεκίνησε φέτος πριν τον τραυματισμό του, από κοντά να περιμένει την ευκαιρία του; Με τον Britt Assombalonga στα καλά του, το «μαμούνι» Ward να οργώνει το γήπεδο με την αυτοπεποίθηση που δείχνει στην Εθνική της Βόρειας Ιρλανδίας (όχι άλλο δανεισμό, please), τον αρχηγό μας Cohen γερό και ηγέτη, τον Vaughan που ξέρουμε και αγαπάμε να λύνει και να δένει στο κέντρο, τα «πιτ-μπουλ» Lichaj και Pinillos στα άκρα και τον Zach Clough να προσφέρει απλόχερα ενέργεια, εμπνεύσεις και φρεσκάδα στη μεσοεπιθετική γραμμή; Ίσως μια εικόνα βγαλμένη από τα πιο υγρά μας όνειρα... Που φυσικά δε μας εγγυάται καμιά άνοδο, αλλά σφύζει από υγεία, νιάτα και διάθεση, και χωρίς τον κίνδυνο του βραχνά που λέγεται Financial Fair Play να πλανιέται πάνω από το κεφάλι μας. Έχουμε έναν κορμό που με ελάχιστες προσθήκες είναι έτοιμος να πρωταγωνιστήσει! Και το εννοώ!

Θυμάμαι την εποχή που ο αείμνηστος Nigel Doughty είδε ότι η ομάδα πήγαινε φουλ για χρεοκοπία, το καλοκαίρι του 2001. Έδιωξε από μάνατζερ τον David Platt, που με τις αλλοπρόσαλλες και πολυέξοδες μεταγραφές του κόντευε να ρίξει την ομάδα στο γκρεμό, οικονομικά και αγωνιστικά, και έδωσε τα ηνία στον υπεύθυνο της Ακαδημίας Paul Hart, με σαφή εντολή να στηριχτεί η ομάδα στο (από τότε πλούσιο) φυτώριό της. Αποτέλεσμα: παρά την απώλεια του Jermaine Jenas, τότε «διαμαντιού» της Ακαδημίας, που έφυγε για τη Newcastle τον Ιανουάριο για να κλείσουν κάποιες τρύπες, η Forest, με «παιδάκια» όπως οι μέλλοντες διεθνείς με Αγγλία και Ιρλανδία Michael Dawson και Andy Reid και άλλα μειράκια τύπου David Prutton, Marlon Harewood και Gareth Williams, όχι μόνο έσωσε άνετα την κατηγορία (16η), αλλά την επόμενη χρονιά έφτασε μέχρι τα πλέι-οφ, όπου έχασε μετά από συνδυασμό ατυχίας και αδικίας την πρόκριση στον τελικό του Wembley...

Μήπως τελικά αυτή παραμένει η σωστή συνταγή, έστω κι αν πέρασαν πάνω από 15 χρόνια και το ποδόσφαιρο έχει αλλάξει τόσο δραματικά;

Κάτι μου λέει πως θα το διαπιστώσουμε πολύ σύντομα…

* Η φωτογραφία είναι από την ιστοσελίδα της εφημερίδας Nottingham Post.