Βλέπουμε την παραπάνω φωτογραφία και έχουμε πέσει ήδη σε κατάθλιψη; Γιατί άραγε; Ιδού μερικές σκέψεις σχετικά με το γιατί η μεταγραφή του Britt Assombalonga στη Middlesbrough είναι μεγάλη απώλεια, όχι όμως και το τέλος του κόσμου.

Ναι, χάσαμε τον πρώτο σκόρερ μας. Έναν παίκτη που είναι δεδομένο ότι αν βγάλει μια ολόκληρη σεζόν χωρίς προβλήματα τραυματισμών είναι ικανός να φορτώσει τα αντίπαλα δίχτυα με πάνω από 20 γκολ. Ναι, είναι πολύ δύσκολο να βρεθεί αντικαταστάτης με τέτοια όσφρηση του γκολ και σε τόσο καλή ποδοσφαιρικά ηλικία (24 στα 25). Ναι, τόσο χαρισματικός σκόρερ είχε να πατήσει στο City Ground από τις εποχές του Stan Collymore και του Pierre van Hooijdonk (με εξαίρεση ίσως κάποιες εκλάμψεις του David Johnson και του -αρκετά μεγαλύτερου όταν ήρθε- Rob Earnshaw). Ναι, είχε όλο το μέλλον μπροστά του και αργότερα μπορούσε, αν δεν ήθελε να μείνει, να πουληθεί σαφώς ακριβότερα από τα 14 εκατομμύρια λίρες που κόστισε η μεταγραφή του στη Boro (και από τα οποία βάσει συμφωνίας ένα μικρό μέρος θα πάρει και η προηγούμενη ομάδα του, η Peterborough). Ναι, μείναμε με την πίκρα ότι δεν τον απολαύσαμε ολόκληρη αγωνιστική περίοδο. Ναι μεν, αλλά...

Αλλά, από όλες αυτές τις αλήθειες μέχρι την υστερία που επικράτησε στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης (και κάπου έφτασε τα όρια της παράνοιας, ευτυχώς απο ελάχιστους) υπάρχει τεράστια απόσταση. Και πλήθος επιχειρημάτων, τα κυριότερα από τα οποία θα προσπαθήσω να συγκεντρώσω εδώ.

Πρώτα απ' όλα, υπάρχει ο ένας και μοναδικός απαράβατος κανόνας που οφείλουν να υιοθετούν όλες οι ομάδες ανά τον κόσμο, ανεξαρτήτως φιλοδοξιών: όταν ένας παίκτης θέλει να φύγει, δεν τον κρατάς. Απλώς προσπαθείς να βγάλεις από την πώλησή του όσο περισσότερα χρήματα μπορείς. Η ρήτρα που είχε βάλει στο συμβόλαιο του Britt o Fawaz Al-Hasawi καλύφθηκε από τη Middlesbrough, η οποία μάλιστα του πρόσφερε έναν μισθό επιπέδου Premiership: 60 χιλιάρικα την εβδομάδα! Συγγνώμη, αλλά ένας παίκτης που ούτε μεγάλωσε στο Nottingham, ούτε εκκολάφθηκε στις ακαδημίες της Forest, ούτε είχε ινδάλματα τον Brian Clough και τον Trevor Francis, αλλά αντίθετα είναι επαγγελματίας και κοιτάζει το συμφέρον του, ήταν αδύνατο να μην αποσυντονιστεί και μόνο κακό θα μπορούσε να κάνει στην ομάδα αν έμενε. Γιατί, απλούστατα, θα σκεφτόταν αυτό που θα μπορούσε να είχε γίνει και όχι την πραγματικότητα. Και μοιραία η απόδοσή του θα έπεφτε.

Μην ξεχνάμε, άλλωστε, την εποχή που ο Assombalonga κλήθηκε να υπογράψει νέο συμβόλαιο. Αν και δεν είχε προσφέρει σχεδόν τίποτα ακόμα, λόγω τραυματισμού, ήταν ολοφάνερο από τη συμπεριφορά του ότι επιζητούσε κάτι καλύτερο. Θέλεις οι διαψευσθείσες προσδοκίες του σε ό,τι αφορούσε την καριέρα του στη Forest, θέλεις οι φιλοδοξίες του ίδιου και του τότε μάνατζέρ του, το σίγουρο είναι ότι πήγε να δημιουργηθεί μεγάλο πρόβλημα. Η ανωριμότητά του τελικά φάνηκε σε όλο της το μεγαλείο από τον τρόπο που κάμφθηκαν οι αντιστάσεις του: τον πήρε ο Fawaz στο Κουβέιτ, του έδειξε τα πλούτη του, τον θάμπωσε και απέσπασε την υπογραφή του. Τώρα όμως, έχοντας δει πέρσι να φεύγουν δύο παίκτες-κλειδιά όπως ο Oliver Burke και ο Henri Lansbury, δεν κρατιόταν. Η αλλαγή στο ιδιοκτησιακό καθεστώς δεν ήταν κάτι που θα μπορούσε να τον κάνει να αλλάξει γνώμη. Κι άλλωστε, όπως ξέρουμε καλά εμείς στην Ελλάδα, για τον Βαγγέλη Μαρινάκη οι πάντες έχουν την τιμή τους και κανείς δεν είναι αναντικατάστατος.

Ο Britt είχε αρχίσει να απομακρύνεται από την ομάδα και ως χαρακτήρας. Είχε μεγάλη πρεμούρα να σκοράρει και γκρίνιαζε όταν για να προφυλαχθεί καθόταν στον πάγκο. Χαρακτηριστική ήταν η συμπεριφορά του σε έναν αγώνα, όταν δεν τον άφησαν να εκτελέσει πέναλτι (από τον πάγκο είχε οριστεί άλλος εκτελεστής) και δεν πανηγύρισε μαζί με τους συμπαίκτες του το γκολ. Αργότερα τα πράγματα έστρωσαν σε αυτόν τον τομέα, όταν η ομάδα τον στήριξε μετά τον νέο τραυματισμό του, όμως τα κακά δείγματα είχαν πλέον καταγραφεί.

Μιλώντας για τραυματισμούς, είναι κανείς βέβαιος ότι αν ο Britt χτυπήσει πάλι σοβαρά θα μπορεί για άλλη μια φορά να επανέλθει σε υψηλό επίπεδο; Ας ρωτήσει κάποιος τον αρχηγό Chris Cohen για τις ώρες ψυχολογικού φροντιστηρίου που του είχε κάνει όταν βρισκόταν στο κρεβάτι του πόνου, φέρνοντας μάλιστα ως παράδειγμα τον ίδιο του τον εαυτό. Ένας ψυχισμός όπως του Britt θα άντεχε ένα νέο πλήγμα; Η Middlesbrough παίρνει ένα ρίσκο και το ξέρει. Όμως το ρίσκο για τη Forest θα ήταν ακόμα μεγαλύτερο αν, προσδοκώντας να ανεβάσει ακόμα περισσότερο την τιμή του, διακινδύνευε έναν νέο σοβαρό τραυματισμό. Οπότε η πώληση -σε τιμή μάλιστα τρεις φορές περίπου όσο τον είχε αγοράσει- ήταν σχεδόν μονόδρομος για την ομάδα. Και με τόσα χρήματα σίγουρα μπορεί όχι μόνο να βρεθεί (δεν λέω ισάξιος αλλά) άξιος αντικαταστάτης, όπως και να καλυφθούν αρκετές τρύπες στο ρόστερ και να ελαφρύνει ακόμα περισσότερο το βάρος που κουβαλάει ο σύλλογος λόγω Financial Fair Play.

Τώρα γι' αυτούς που υποστηρίζουν ότι πουλώντας τον Assombalonga η Forest χαμήλωσε τον πήχη για φέτος, θα αναφέρω χαρακτηριστικά το παράδειγμα της Burnley, μιας ακόμα ομάδας που ήθελε να τον εντάξει στο δυναμικό της αλλά έκανε πίσω μετά την εξωπραγματική προσφορά της Boro. Όταν οι Clarets έδωσαν τον Danny Ings στη Liverpool, έπεσε μεγάλο κλάμα στα βόρεια και οι διαμαρτυρίες ήταν πάνω κάτω οι ίδιες. Όμως η ομάδα είχε κορμό, είχε καλό προπονητή, κάλυψε τέλεια το κενό του αποκτώντας τον Andre Gray από τη Brentford (έναν παίκτη που, ας μην ξεχνάμε, αποτελούσε προσωπική ανακάλυψη του δικού μας πλέον Frank McParland) και επανήλθε στην Premiership. όπου συνεχίζει να αγωνίζεται. Ποτέ η απώλεια ενός παίκτη δεν είναι καταστροφή όταν ο σύλλογος λειτουργεί σωστά. Και ευελπιστούμε η Forest να αρχίσει πλέον να λειτουργεί σωστά. Έχει ήδη δώσει κάποια δείγματα γι' αυτό, και σίγουρα διαθέτει τον καλό κορμό που λέγαμε.

Ας του ευχηθούμε λοιπόν τα καλύτερα κι ας τον ευχαριστήσουμε για όσα πρόσφερε, αλλά ως εκεί. Στη φετινή Forest δεν υπάρχει λόγος για μουρμούρα και μεμψιμοιρία. Ζούμε σε μια εποχή όπου το δούναι και λαβείν είναι πλέον αναπόσπαστο στοιχείο του ποδοσφαίρου. Άλλοι φεύγουν, άλλοι έρχονται. Το μοναστήρι να είναι καλά, που λέμε κι εμείς οι Έλληνες...

* Η φωτογραφία είναι από την επίσημη ιστοσελίδα του συλλόγου.