Απόψε, κυρίες και κύριοι, είδαμε ένα πρώτο δείγμα του λεγόμενου "Ange Ball". Του στυλ, δηλαδή, που, ευαγγελίζεται ο νέος μας προπονητής Άγγελος Ποστέκογλου. Σύμφωνα με την ποδοσφαιρική πιάτσα, το στυλ αυτό μπορεί να περιγραφεί λαϊκά με τον όρο "όσα πάνε κι όσα έρθουν". Παίζουμε επιθετικά, δημιουργούμε ευκαιρίες, βάζουμε και γκολ, αλλά ζοριζόμαστε τρελά να κρατήσουμε αποτέλεσμα, γιατί ο κόουτς δεν δίνει τη δέουσα σημασία στην άμυνα (αν και αμυντικός ο ίδιος όσο έπαιζε) και τρώμε γκολ με το τσουβάλι. Αν μπορούμε να βάλουμε περισσότερα, έχει καλώς. Αν όχι, έχει κακώς και χάνουμε.

Αυτή την αφέλεια "καμαρώσαμε" απόψε στο Swansea.com Stadium, ενώ ο ίδιος ο Ποστέκογλου είχε σπεύσει να δηλώσει, μετά την ήττα από την Arsenal, ότι την Τετάρτη κιόλας θα βλέπαμε τη δική του σφραγίδα στην ομάδα. Η Forest επί 93 λεπτά ήταν όχι απλώς καλύτερη της Swansea - θα μπορούσε να είχε βάλει ακόμα περισσότερα γκολ από όσα είχε πετύχει κατά την τελευταία της επίσκεψη εκεί, τον Δεκέμβριο του 2021, όταν είχαμε νικήσει 4-1 με σκόρερς τους Philip Zinckernagel, Lewis Grabban, Brennan Johnson και Cafú. Από εκείνη την ομάδα έχει μείνει μόνο ο Ryan Yates (επάνω), που ως αρχηγός σήμερα ήπιε το πικρό ποτήρι μίας ακόμα πρόωρης εξόδου από το League Cup μετά την περσινή από τη Newcastle. Και τι έγινε που ήταν καλύτερη; Στο 93' το σκορ ήταν 1-2 (πολύ κολακευτικό για τη Swansea), εκεί έγινε το 2-2, στο 97' το 3-2 και χαίρετε. Μια ανατροπή που μόνο μια αφελέστατη αμυντικά ομάδα θα μπορούσε να υποστεί από συγκρότημα χαμηλότερης κατηγορίας.

Και μη μου πει κανείς για το έκτασης σχεδόν 100% rotation, που είχε μόνο τον Morato να ξεκινάει από την ενδεκάδα τού Emirates. Δεν μπορεί κανείς να λέει "δεύτερα" ένα αρχικό σχήμα που είχε μέσα Douglas Luiz και Oleksandr Zinchenko, με αμφότερους να κάνουν το ντεμπούτο τους με το Garibaldi (ειδικά ο Ουκρανός, που θα είχε κάθε δικαίωμα να είναι σκασμένος μετά το κόψιμό του από την ευρωπαϊκή λίστα, προσπαθούσε ως τα τελευταία λεπτά μήπως βάλουμε τρίτο γκολ και καθαρίσουμε). Ούτε παίκτες όπως ο Omari Hutchinson, που δώσαμε ένα σκασμό λεφτά για να τον πάρουμε, ή ο Dilane Bakwa που βλέπω πολύ σύντομα να καθιερώνεται ως βασικός. Και στο κάτω κάτω, αυτό το σχήμα του rotation, πριν τις αλλαγές, δεν κινδύνεψε ιδιαίτερα, πέτυχε δυο γκολ και έβαλε το ματς στις δικές μας ράγες. Ή τουλάχιστον έτσι νομίζαμε... 

Δεν υπάρχει μάλλον για τον Ange αυτό που λέμε, επίσης λαϊκά, "στα τελευταία λεπτά όταν προηγείσαι την τρως τη μπάλα". Και μου κάνει εντύπωση, γιατί είναι ένας ποδοσφαιράνθρωπος ποτισμένος με την αγγλοσαξονική νοοτροπία, που πάντα θέλει τον μικρό να σκίζεται για να κάνει τη ζημιά στον μεγάλο σε διοργανώσεις Κυπέλλου. Γενικά είναι απαράδεκτο να τρως ανατροπή στις καθυστερήσεις, αλλά ακόμα πιο απαράδεκτο να την τρως σε ματς που ελέγχεις απόλυτα. Πόσα τέτοια άραγε μας περιμένουν φέτος; Αυτό ήταν το πιο ανώδυνο, αφού ΟΚ, δεν έγινε και τεράστια ζημιά που βγήκαμε εκτός League Cup. Αν όμως γίνουν στην Premier League ή στην Ευρώπη, μάλλον δεν θα αντιμετωπιστούν και πολύ ψύχραιμα από τον κόσμο και -το κυριότερο- θα κάνουν όντως μεγάλη ζημιά στις όποιες φετινές φιλοδοξίες της ομάδας. Οπότε είτε παρατάμε τη φουλ επίθεση (επειδή στο κάτω κάτω δεν είμαστε και Tottenham να πετάμε φωτιές από τη μέση και κάτω και να ρίχνουμε τέσσερα μπαλάκια μέσα στο Etihad) και φροντίζουμε τα μετόπισθεν, ή τα αφήνουμε στην τύχη τους και τερματίζουμε μάλλον κάτω από τη 17η θέση των Spurs, που άλλωστε έφαγαν πολλές ανατροπές και οι ίδιοι πέρσι... 

Πίστωση χρόνου; Ναι. Όσο μας παίρνει. Στήριξη; Ναι. Αλλά το σύγχρονο ποδόσφαιρο είναι παιχνίδι αποτελεσμάτων. Κι αν δεν έρθουν τα αποτελέσματα, μπορεί ο Ελληνοαυστραλός προπονητής να μη φτάσει καν στη δεύτερη σεζόν του, όπου ως γνωστόν "πάντα κατακτά τρόπαια". 

Να πούμε λοιπόν γι' αυτή την αρχική ενδεκάδα. Όπως αναμενόταν, στο τέρμα ήταν ο John Victor (που δεν κατάλαβα, τουλάχιστον από το ντεμπούτο του, σε τι ακριβώς είναι καλύτερος από τον Carlos Miguel, αλλά μην το κάνουμε θέμα), δεξιά ο Nicolò Savona που πρέπει να ετοιμαστεί να παίζει διαρκώς εκτός αν ο Neco Williams μεταφερθεί στη δεξιά πλευρά με τον Zinchenko αριστερά όπως απόψε, στόπερ όπως είπαμε ο Morato μαζί με τον Willy Boly, στον άξονα το δίδυμο Yates και Douglas Luiz, τριπλέτα μπροστά τους οι Hutchinson, Bakwa και James McAtee και αιχμή του δόρατος ο Igor Jesus. Αυτός δηλαδή που με την Arsenal δεν ήταν καν στην 20άδα, και σήμερα έβαλε δύο γκολ στο πρώτο ημίχρονο (έστω γκολ που έμοιαζαν "εύκολα", δεν είναι μικρό προσόν να βρίσκεσαι την κατάλληλη στιγμή στην κατάλληλη θέση και το είχε δείξει και με την Crystal Palace αυτό) και στην ανάπαυλα αντικαταστάθηκε! Τραυματισμό δεν είδαμε και μείναμε με την απορία...

Μέχρι λοιπόν αυτή η ενδεκάδα που ίσως και να μην ξαναπαίξει ποτέ όλη μαζί να βρει τα πατήματά της στο γήπεδο, οι Ουαλοί του Alan Sheehan, που δεν είχε στη διάθεσή του τον τραυματία Marko Stamenić, προσπάθησαν να βρουν ένα γρήγορο γκολ, και ίσως να το πετύχαιναν στο 7' αν ο Κορεάτης Ji-Sung Eom δεν σούταρε από πολύ καλή θέση πάνω στο σώμα του Morato. Το ξεπεράσαμε εύκολα, και στο 15' ανοίξαμε το σκορ στην πρώτη δική μας καλή επιθετική προσπάθεια. Ο Hutchinson ταλαιπώρησε την άμυνα των Swans αριστερά στην περιοχή, σούταρε από πλάγια, η μπάλα βρήκε στον Cameron Burgess, ο Andy Fisher με μεγάλη δυσκολία έσωσε το αυτογκόλ, στην άλλη γωνία όμως περίμενε ο Jesus και από αρκετά δύσκολη θέση σούταρε δυνατά με το δεξί και με τη μία, παίρνοντας και τα χέρια του γκολκίπερ μέσα μαζί με τη μπάλα. Ήταν το πρώτο γκολ της εποχής Ποστέκογλου και φυσικά το παρθενικό του Βραζιλιάνου με τα κόκκινα. 

Από εκεί κι έπειτα η Forest είχε γενικά τον έλεγχο, αφού μόνο ένα μακρινό σουτ του Eom στο 23' (άστοχο για λίγο) φάνηκε να ανησυχεί τον John, και οι φωνές στο 36' για πέναλτι του Boly στον δανεικό από τη Brighton Malick Yalcouyé ήταν μάλλον υπερβολικές. Στο 19' ο Jesus βρήκε με κάθετη τον Hutchinson σε εξαιρετική θέση, αλλά το σουτ του νεαρού κοντραρίστηκε από τον Burgess. Το δεύτερο γκολ άρχισε να "ψήνεται" στο 40', όταν ο Bakwa έκανε μια εξαιρετική προσπάθεια από δεξιά και γύρισε στον επερχόμενο McAtee που σούταρε σύριζα άουτ από το αριστερό δοκάρι του Fisher, και ήρθε τελικά στο πρώτο λεπτό των καθυστερήσεων, μετά από μια πολύ όμορφη ομαδική προσπάθεια, που κατέληξε με τον McAtee να σεντράρει συρτά και παράλληλα στο τέρμα από δεξιά, τον Hutchinson στο δεύτερο δοκάρι αντί να σκοράρει ο ίδιος να γυρίζει στη μικρή περιοχή και τον Jesus να κάνει ανενόχλητος και σε άδειο τέρμα το 0-2. 

Εκεί ο Ποστέκογλου έβγαλε τον Βραζιλιάνο (για να τον... τιμωρήσει;) και πέρασε στη θέση του τον Arnaud Kalimuendo, που βέβαια χρειάζεται κι αυτός χρόνο συμμετοχής αλλά ίσως να μπορούσε να περιμένει λίγο παραπάνω... Ταυτόχρονα ο Jair πήρε τη θέση του Morato (του πιο κουρασμένου απ' όλους, αφού είχε παίξει 90' στο Λονδίνο), για να κάνει κι αυτός το ντεμπούτο του ως αριστερός στόπερ. Στο 54' ο Yates βρέθηκε στο αντίπαλο "κουτί" αλλά το σουτ του κοντραρίστηκε, ενώ στο 55' οφείλαμε να κάνουμε το 0-3, όταν ο Douglas Luiz έδωσε μέσα στην περιοχή πάσα "πάρτο-βάλτο" στον McAtee, που σούταρε άτσαλα και ψηλά με το αριστερό. Ο Kalimuendo έχασε την πρώτη του καλή ευκαιρία στο 57' από ωραία κάθετη του Yates (του έκοψε το σουτ ο Burgess), και στο 63' σκόραρε στο τετ α τετ, αλλά το γκολ ακυρώθηκε σωστά ως οφσάιντ. Δευτερόλεπτα πριν είχαν βγει ο Douglas Luiz και ο Bakwa για να μπουν ο Morgan Gibbs-White και ο Callum Hudson-Odoi. Ακόμα πιο επιθετικό σχήμα; Στα χαρτιά ναι, αλλά αμέσως ο Sheehan έκανε δική του τριπλή αλλαγή και πολύ σύντομα (68') σε ένα κόρνερ του Eom από αριστερά χάθηκαν τα μαρκαρίσματα στην περιοχή και ο Burgess δεν δυσκολεύτηκε με κεφαλιά να εκτελέσει εξ επαφής τον John. 

Ίσως κάποιοι από μας να το είδαν να 'ρχεται... Όμως η εικόνα του παιχνιδιού τούς διέψευδε συνέχεια, και οι Reds με στοιχειώδη ευστοχία θα μπορούσαν εύκολα να στείλουν εαυτούς στην κλήρωση της ερχόμενης Τετάρτης. Ας πούμε στο 71', όταν o Fisher έσωσε ένα από τα γνωστά σουτ του Hudson-Odoi μετά την αγαπημένη του κίνηση, με τη μπάλα να κατευθύνεται χαμηλά στην αριστερή του γωνία. Ή στο 80', όταν ο Yates έκλεψε, μπήκε στην περιοχή και σούταρε νικώντας μεν τον Fisher, αλλά με τον Kaelan Casey (δανεικός από τη West Ham αυτός) να διώχνει πριν η μπάλα περάσει τη γραμμή. Ή με τον Kalimuendo να σημαδεύει τη λάθος πλευρά των διχτυών δευτερόλεπτα αργότερα. Ή με τον Hudson-Odoi να παίρνει τη μπαλιά από τον Kalimuendo σχεδόν απέναντι από το δεξί δοκάρι του Fisher και να σουτάρει μόλις άουτ... 

Εκεί ο Ποστέκογλου απέσυρε τον McAtee κι έβαλε τον Ibrahim Sangaré, προφανώς για να διαχειριστεί το αποτέλεσμα αφού γκολ δεν έμπαινε. Αλλά δεν ήταν γραφτό, τη στιγμή μάλιστα που ο Sheehan τα έπαιζε όλα για όλα ρίχνοντας στη μάχη και το μεγάλο επιθετικό του όπλο, τον διεθνή Σλοβένο Žan Vipotnik. Η ομάδα γύρισε πίσω, αλλά πάλι δεν έδειχνε να κινδυνεύει ιδιαίτερα. Ώσπου στο 93' ο έμπειρος Liam Cullen, που επίσης είχε μπει στο ματς, έκανε τη σέντρα, ο Vipotnik πρόλαβε πάνω στη μπάλα τον Boly και την άγγιξε όσο έπρεπε για να την περάσει πάνω από τον John που έπεφτε για να την καπακώσει σε περίπτωση που θα περνούσε. Και στο 97', ενώ σκεφτόμασταν ήδη τα πέναλτι και τη ρέντα που είχαμε πέρσι ελέω Matz Sels, οι γηπεδούχοι, που σε όλο το ματς σούταραν συνέχεια από μακριά, δοκίμασαν άλλη μια φορά με τον Ethan Galbraith. Πολύ καλό σουτ, η μπάλα πήγε στη δεξιά συμβολή των δοκών και νομίσαμε πως είχαμε γλιτώσει, αλλά για κακή μας τύχη στρώθηκε στον Burgess που σούταρε αμέσως με το αριστερό. Ο John δεν το περίμενε, η αντίδρασή του ήταν σπασμωδική και να που ένας Αυστραλός κατάφερε μια γενναία σφαλιάρα στον νέο μας προπονητή με δύο γκολ, χώρια την αμυντική του παρουσία. Εξ οικείων τα βέλη, που λένε...

Είναι μετά η Burnley, που δεν είχε ματς League Cup μεσοβδόμαδα (παίζει την Τρίτη με την Cardiff), να μη μας περιμένει με αισιοδοξία το Σάββατο; Το ηθικό της ομάδας είναι εμφανώς χαμηλό, ξεκινώντας από την αλλαγή στην τεχνική ηγεσία και συνεχίζοντας με τις δύο απανωτές ήττες που ακολούθησαν. Ζητείται επειγόντως αντίδραση πριν η ήττα γίνει συνήθεια. Θα έρθει, ή θα πάμε στο πρώτο μας ευρωπαϊκό παιχνίδι μετά από τόσα χρόνια (στη Σεβίλλη με τη Betis την Τετάρτη) περίπου ως πρόβατα προς σφαγή; Είτε ο Edu Gaspar, που ήταν παρών απόψε στο Swansea και "κέρδισε τη μάχη", είτε ο Nuno Espírito Santo που στήλωσε τα πόδια, έκανε τις άστοχες δηλώσεις που έκανε και "την έχασε", είναι ευχαριστημένοι από την εξέλιξη των πραγμάτων; Ο ιδιοκτήτης μας είναι ικανοποιημένος από μια απόφαση που έχει όλες τις προϋποθέσεις να γίνει παρόμοια (για να το πω σε... Ολυμπιακούς όρους και να γίνω πιο κατανοητός) με την αποπομπή του Dušan Bajević από τον Σωκράτη Κόκκαλη και την έλευση του Alberto Bigon το 1999;

Το βέβαιο είναι ότι στη Forest κανείς δε βαριέται ποτέ. 

Swansea: Fisher, Key, Casey, Burgess, Samuels-Smith (Tymon 63'), Gonçalo Franco (Widell 63'), Galbraith, Benson (Ronald 64'), Yalcouyé (Cullen 86'), Eom, Idah (Vipotnik 79').
Forest: John Victor, Savona, Boly, Morato (46' Jair), Zinchenko, Yates, Douglas Luiz (Gibbs-White 62'), Bakwa (Hudson-Odoi 62'), McAtee (Sangaré 84'), Hutchinson, Igor Jesus (Kalimuendo 46').
Σκόρερς: Burgess 68', 97', Vipotnik 93' - Igor Jesus 15', 45+1'.
Διαιτητής: Robert Madley. Κίτρινες: Galbraith 31', Burgess 55', Key 58', Widell 88' - Savona 54', Gibbs-White 74'.
Θεατές: 11.354 (Forest: περίπου 1.950). 

Άγγελος Ποστέκογλου: "Έπρεπε να είχαμε τελειώσει το παιχνίδι και είχαμε πολλές ευκαιρίες να το κάνουμε, Νομίζω πως τα παιδιά ένιωσαν λίγο πιο άνετα απ' ό,τι έπρεπε σε κάποια στιγμή, ενώ πάντα πρέπει να βλέπεις τα προειδοποιητικά σημάδια. Ίσως πίστεψαν ότι το φυσιολογικό ήταν να τελειώσει έτσι το παιχνίδι, και το πληρώσαμε ακριβά. Χρειαζόμαστε βελτίωση. Σήμερα είχαμε μια μεγάλη ευκαιρία να προχωρήσουμε στο League Cup και να δώσουμε στους εαυτούς μας την ελπίδα ότι μπορεί και να το κατακτήσουμε. Είναι πολύ απογοητευτικός ο τρόπος που μας ξέφυγε αυτή η ευκαιρία. Αυτό όμως δεν αλλάζει κάτι, καταλαβαίνουμε κάποια από τα πράγματα που πρέπει να δουλέψουμε. Υπήρχαν κάποια θετικά στοιχεία, όπως και καλές εμφανίσεις από κάποιους παίκτες, αλλά επισκιάζονται από το γεγονός ότι αποκλειστήκαμε ενώ έπρεπε να προκριθούμε. Το θέμα είναι να πάμε μπροστά και να δημιουργήσουμε ένα περιβάλλον όπου μπορούμε να έχουμε πραγματικές επιτυχίες".

* Η φωτογραφία είναι από την επίσημη ιστοσελίδα του συλλόγου.