Ο κύβος. λοιπόν, ερρίφθη. Μετά την άρνηση του Roberto Mancini να αναλάβει μια ομάδα στην Premier League μεν, στη ζώνη του υποβιβασμού δε, και την αναμενόμενη απόφαση του Marco Silva να παραμείνει στη Fulham (γιατί άλλωστε να φύγει από εκεί που τον λατρεύουν, έστω και με 7 εκ. λίρες αποζημίωση;), στον πάγκο της Forest ως το καλοκαίρι του 2027 (καλά, δεν ορκίζομαι κιόλας) θα κάθεται ο Sean Dyche, κάτοικος Nottingham και μέλος της ακαδημίας της ομάδας ως ποδοσφαιριστής, που όλα αυτά τα χρόνια σιωπηλά περίμενε την ευκαρία να κοουτσάρει την ομάδα της πόλης του.

Οι πρώτες πληροφορίες από τις συζητήσεις με τον Άγγλο προπονητή, όπως διέρρευσαν ή "διέρρευσαν", ήταν ότι δεν συμφωνούσε στη διάρκεια του συμβολαίου. Δεν ήθελε, σα να λέμε, να είναι κάτι σαν υπηρεσιακός, μόνο και μόνο για να ανοίξει ο δρόμος για ένα "όνομα" τύπου Mancini, Silva ή ίσως του Luciano Spaletti που έδιναν επίσης ως ένα από τα φαβορί οι Άγγλοι μπουκμέικερς. Του δίνει άδικο κανείς; Τελικά φάγαμε δύο πόρτες και καταλήξαμε σ' αυτόν. Θα έρθει πιθανότατα παρέα με δύο πρόσωπα του μόνιμου επιτελείου του που ξέρουν πολύ καλά τα κατατόπια στο City Ground, τον Steve Stone και τον Ian Woan, μέλη της τελευταίας ομάδας της Forest που έπαιξε στην Ευρώπη πριν τη σημερινή. Παρήγορο αν μη τι άλλο...

Με βλέπετε επιφυλακτικό, άσχετα με το ότι θα στηρίξω τον Dyche όπως και ΟΛΟΥΣ τους άλλους προπονητές της Forest που προηγήθηκαν. Ο λόγος είναι ότι ο συμπαθέστατος κατά τα άλλα Sean έχει ταυτιστεί στη συνείδηση όσων παρακολουθούν την Premier League με τον "άνθρωπο των ειδικών αποστολών", που αναλαμβάνει μια ομάδα όταν κινδυνεύει και προσπαθεί να τη σώσει. Όπως άλλωστε με την Everton στην τελευταία του δουλειά. Τα κατάφερε δύο χρονιές, αλλά την επόμενη οι Toffees βρέθηκαν πάλι στην επικίνδυνη ζώνη, και τελικά τον απέλυσαν μετά από μια περίοδο με μία νίκη σε 11 αγώνες. Σας θυμίζει κάτι; Την εποχή εκείνη η ομάδα του Liverpool, που ετοιμαζόταν κιόλας να μετακομίσει στο νέο της γήπεδο, έπαιζε ένα ποδόσφαιρο που απείχε πάρα πολύ από το να το πεις "θελκτικό", με μεγάλη έμφαση στην άμυνα αλλά και φοβερή επιθετική δυστοκία. Όπως μη ελκυστικό ήταν και το ποδόσφαιρο που έπαιζε η Burnley, μια ομάδα στην οποία έμεινε επτά χρόνια και προς έκπληξη όλων κέρδισε μια χρονιά την τελευταία θέση που οδηγούσε στην Ευρώπη, στο Europa League (Conference δεν υπήρχε ακόμα), όπου και αποκλείστηκε στα προκριματικά από τον Ολυμπιακό του Βαγγέλη Μαρινάκη και του Pedro Martins (1-3 στο "Γ. Καραϊσκάκης" όπου μάλιστα είχε σκοράρει με πέναλτι και ο... Chris Wood, που ξανασμίγει με τον πρώην προπονητή του, και 1-1 στο Turf Moor). 

Και εύλογα διερωτάται κανείς: Πού πήγαν οι μεγάλες φιλοδοξίες, τόσο του ιδιοκτήτη όσο και ολόκληρου του οργανισμού, να καθιερωθεί η Forest ως μία από τις δυνάμεις της Premier League και να διακριθεί και στην Ευρώπη; Πάμε να σώσουμε την παρτίδα -βλέπε παραμονή- και ξεχνάμε το Europa League, από το οποίο ξεκινάει η θητεία του Dyche στον πάγκο μας την Πέμπτη, με ένα πολύ δύσκολο ματς απέναντι στην Porto; Υπό αυτή την έννοια, είναι η πρόσληψή του ένα ιστορικό πισωγύρισμα για τον σύλλογο και μια εντελώς προσωρινή και αναλώσιμη λύση; Αυτά, δυστυχώς ή ευτυχώς, μόνο ο χρόνος θα τα δείξει. Όλα αυτά τα χρόνια, πάντως, για να του το αναγνωρίσουμε, ο Sean παρακολουθούσε τη Forest από τις κερκίδες του City Ground, κυρίως όταν δεν είχε δουλειά, χωρίς να κάνει σχόλια ή να τρέφει τον Τύπο με θεωρίες συνωμοσίας. Από διάθεση να αναλάβει, λοιπόν, έχει και περίσσευμα, κι αυτό μετράει σίγουρα στα υπέρ του, όπως και η δεδομένη προσπάθεια που θα κάνει να λύσει το αμυντικό πρόβλημα της ομάδας, ειδικά στις στημένες φάσεις από τις οποίες φέτος έχουμε ήδη δεχθεί διψήφιο αριθμό γκολ. 

O Sean Mark Dyche γεννήθηκε στο Kettering (κοντά στο Northampton) στις 28 Ιουνίου 1971. Πήγε στη Forest σε ηλικία 16 ετών, αλλά δεν κατάφερε ποτέ να αγωνιστεί στην πρώτη της ομάδα. Ήταν παρών στην τραγωδία του Hillsborough το 1989, καθώς όλη η ομάδα νέων της Forest ήταν μέσα στο γήπεδο. Πήρε μπόι, έφτασε το 1,83, καλό ύψος για σέντερ μπακ την εποχή εκείνη, αλλά όπως υποστηρίζει ο ίδιος ένας τραυματισμός τον έφερε πολύ πίσω και δεν του επέτρεψε να φτάσει όσο ψηλά μπορούσε. Έτσι το 1990 ο Brian Clough τον ενημέρωσε ότι δεν τον χρειαζόταν άλλο, κι εκείνος πήγε στην κοντινή Chesterfield. Έπαιξε ακόμα στη Bristol City (που τον έδωσε και δανεικό στη Luton), στη Millwall, στη Watford και στη Northampton, απ' όπου αποσύρθηκε το 2007 (δεν τον "πήγαινε", λένε, ο προπονητής της ομάδας και επίσης "παιδί" της Forest και βασικός στον τελικό του Διηπειρωτικού Κυπέλλου το 1980 Stuart Gray!) μετά από μια καλούτσικη καριέρα, αλλά χωρίς να έχει παίξει ποτέ στη μεγάλη κατηγορία της Αγγλίας. Στη Northampton παίζει σήμερα ο γιος του, ο Max!

Αμέσως επανήλθε στα γήπεδα ως προπονητής και ανέλαβε την ομάδα Κ18 της Watford. Το 2009 προήχθη σε βοηθό του τότε προπονητή της ανδρικής ομάδας Malky Mackay, και όταν ο τελευταίος έφυγε το 2011 για να αναλάβει την Cardiff ο Dyche πήρε το τιμόνι στα χέρια του. Δεν έμεινε πολύ. Η Cardiff τερμάτισε στην 11η θέση της Championship, την καλύτερή της μετά από τέσσερα χρόνια στα πιο κάτω πατώματα, όμως το ιδιοκτησιακό καθεστώς άλλαξε, η πολυιδιοκτησιακή ιταλική οικογένεια Pozzo (είχε ακόμα τη Granada και την Udinese) ανέλαβε τις τύχες του συλλόγου και ο ίδιος απολύθηκε. 

Τον Σεπτέμβριο του 2012 βρέθηκε στο προπονητικό τιμ της Εθνικής Αγγλίας Κ21, που τότε καθοδηγούσε ο Stuart Pearce (με την ευκαιρία, δεν υπάρχουν λόγια ούτε παρηγοριάς ούτε ανακούφισης για τον "Psycho" μας, που έμαθε ότι ο μόλις 21χρονος γιος του Harley σκοτώθηκε σε τροχαίο ατύχημα...), αλλά όχι για πολύ, καθώς μόλις τον επόμενο μήνα ο Eddie Howe έφυγε από τη Burnley για να αναλάβει ξανά τη Bournemouth και οι Clarets τον προσέλαβαν, μετά την αποτυχημένη και ολιγοήμερη απόπειρα του "δικού μας" Brian Laws να καθίσει στο τιμόνι της ομάδας. Εκεί, αφού την πρώτη χρονιά έσωσε την παρτίδα, τη δεύτερη έκανε το θαύμα του: με τους Danny Ings και Sam Vokes σε μεγάλα κέφια (41 γκολ είχαν οι δυο τους), η ομάδα που πριν τη σεζόν δινόταν ως φαβορί για υποβιβασμό τερμάτισε δεύτερη και ανέβηκε στην Premier League μετά από απουσία τεσσάρων ετών. Κι όλα αυτά χρησιμοποιώντας μόνο 23 παίκτες στο πρωτάθλημα και ξοδεύοντας μόνο 400.000 λίρες για τη μεταγραφή του στράικερ Ashley Barnes, ο οποίος είχε αποκτηθεί επειδή το αστέρι της ομάδας, ο Charlie Austin, είχε πάει στην QPR!

Τα θαύματα δεν κράτησαν πολύ. Δεν άντεξε στον ανταγωνισμό της Premier League η ομάδα της μικρότερης σε πληθυσμό πόλης της κατηγορίας, αφού ξαναβυθίστηκε αύτανδρη στην πρώτη της σεζόν. Όμως η διοίκηση του συλλόγου ανανέωσε την εμπιστοσύνη της στον Dyche και δικαιώθηκε: στη σεζόν 2015-'16 η Burnley αναδείχθηκε πρωταθλήτρια στην Championship, τερματίζοντας μάλιστα με 23 ματς χωρίς ήττα, και προβιβάστηκε ξανά. Και πάλι η διοίκηση έδειξε πόσο πίστευε τον Dyche αφού δεν πήρε κάποιον πιο έμπειρο στα μεγάλα σαλόνια προπονητή, και δικαιώθηκε για δεύτερη φορά. Το 2016-'17 η Burnley τερμάτισε στη 16η θέση, έξι βαθμούς πάνω από τη γραμμή του υποβιβασμού, και τον Φεβρουάριο του 2018 ο Dyche, που είχε λάβει ενεργό μέρος και στον σχεδιασμό του νέου προπονητικού κέντρου του συλλόγου, ανανέωσε ως το 2022. Οι Clarets πήγαιναν βλέπετε καλά, και τελικά τερμάτισαν 7οι και βγήκαν στην Ευρώπη, όπως είπαμε, μετά από 51 χρόνια! Αποκλείστηκαν βέβαια όπως είπαμε γρήγορα, στον τρίτο προκριματικό γύρο του Europa League, αφού πρώτα έβγαλαν από τη μέση τη σκοτσέζικη Aberdeen και την τουρκική İstanbul Başakşehir. Ο Dyche θα παρέμενε σχεδόν μέχρι τη λήξη του συμβολαίου του, αφού είχε καταφέρει το σχεδόν ακατόρθωτο (να στεριώσει η Burnley στην Premier League), αλλά λίγο πριν αυτό εκπνεύσει, τον Απρίλιο του 2022, απολύθηκε από τους νέους Αμερικανούς ιδιοκτήτες (είχαν αναλάβει από το 2020), με τη Burnley κάτω από τη γραμμή του υποβιβασμού. Η ομάδα δεν τη γλίτωσε τελικά, και υποβιβάστηκε την τελευταία αγωνιστική τερματίζοντας 18η. 

Επόμενος σταθμός του ήταν η Everton, όπου το ποσοστό νικών του, σταθερό στις δύο προηγούμενες ομάδες του (Watford 34,69%, Burnley 35,06%), έπεσε στο 30,95%. Τον Ιανουάριο του 2023 αντικατέστησε τον Frank Lampard, που δεν τα είχε πάει και περίφημα για να το πούμε ευγενικά. Στον πρώτο κιόλας αγώνα του στον πάγκο οι Toffees νίκησαν 1-0 την τότε πρωτοπόρο Arsenal, και τελικά τερμάτισαν 17οι κερδίζοντας πάνω στο νήμα την παραμονή τους από τη Leeds και τη Leicester που υποβιβάστηκαν (τη χρονιά που τη γλιτώσαμε κι εμείς την προτελευταία αγωνιστική). Μέσα στη σεζόν, όμως, η Everton έμαθε ότι κάποιες οικονομικές ατασθαλίες που είχε διαπράξει (και κυρίως αφορούσαν την κατασκευή του νέου γηπέδου της) θα της στοίχιζαν αφαίρεση 10 βαθμών από την περίοδο 2023-'24. Μάλλον το μεγαλύτερο επίτευγμα της καριέρας του Dyche ήταν η παραμονή της ομάδας, που παρά το δυσβάσταχτο φορτίο τερμάτισε 15η, πετυχαίνοντας μάλιστα και κάποια σπουδαία αποτελέσματα, όπως το 2-0 επί της Liverpool στο ντέρμπι του Merseyside. Όμως τα άσχημα αποτελέσματα που προαναφέραμε το 2024-'25 σήμαναν και το τέλος της θητείας του. Απολύθηκε στις 9 Ιανουαρίου 2025, τρεις ώρες (!) πριν καθοδηγήσει την Everton σ' ένα ματς του FA Cup απέναντι στην Peterborough, και αντικαταστάθηκε από τον David Moyes, που επέστρεφε στον πάγκο των "μπλε" μετά από 12 χρόνια. Δηλαδή ο άνθρωπος που έχει αναδειχθεί τρεις φορές Μάνατζερ του Μήνα στην Premier League (Μάρτιος 2018, Φεβρουάριος 2020, Απρίλιος 2024) έμεινε άνεργος μόλις 9 μήνες...

Καλή τύχη, Sean. Θα σου χρειαστεί...

* Η φωτογραφία είναι από την επίσημη ιστοσελίδα του συλλόγου.