Να βάζεις για πρώτη φορά γκολ με την ομάδα που αγαπάς από μικρό παιδάκι και να μη σ' αφήνουν να πανηγυρίσεις νίκη. Κι όμως, ο Ryan Yates, που στη φωτό πνίγεται στις αγκαλιές των συμπαικτών του λίγο αφού έχει γράψει το 1-2 μέσα στο Hawthorns, βρήκε το κουράγιο όχι μόνο να πει δυο λόγια στην κάμερα του Sky, αλλά και να μην εκθέσει τον πραγματικό υπεύθυνο. Όχι "είδατε όλοι τι έγινε", όπως θα έλεγε με ύφος ένας Έλληνας συνάδελφός του. Απλώς: "Νιώθω καταρρακωμένος. Όταν είσαι μπροστά 2-1 πρέπει να φροντίζεις να τελειώνεις τον αγώνα νικητής".

Κι όμως, οι Reds δεν τελείωσαν νικητές. Αυτή τη φορά από ανικανότητα όχι δική τους, αλλά ενός ρέφερι κοντά στη σύνταξη. Και ρέφερι Premiership, τρομάρα του! Ο Lee Mason, που βαδίζει πλέον στα 48, είδε τη βουτιά του Dwight Gayle στο 88' για πέναλτι και έκλεισε τα μάτια στο πεντακάθαρο και παρατεταμένο τράβηγμα της φανέλας του Joe Lolley από τον Kieran Gibbs μέσα στην περιοχή. Ίσως, για το καλό του αθλήματος, βλέποντας ξανά τις φάσεις απόψε πίνοντας το ουισκάκι του στη θαλπωρή του σπιτιού του στο Bolton, να καταλάβει και ο ίδιος ότι το αισθητήριό του έχει μειωθεί σε βαθμό κακουργήματος. Άλλωστε μιλώντας μετά τη λήξη με τον Martin O'Neill ζήτησε εμμέσως πλην σαφώς συγγνώμη, κατά τα λεγόμενα του μάνατζερ της Forest. Τίμιο μεν, αλλά τι να την κάνουμε; Να, κάτι τέτοιο με κάνουν, εμένα τον ορκισμένο εχθρό του modern football, να έχω πάρει ξεκάθαρη θέση υπέρ του VAR...

Για τρίτη φορά φέτος η Forest στερείται τη νίκη σε ένα εκτός έδρας ντέρμπι από κακές διαιτητικές αποφάσεις. Πρώτα ήταν το γκολ με το χέρι του Kemar Roofe στο Leeds. Μετά τα εντελώς αδικαιολόγητα οκτώ λεπτά καθυστερήσεων στο Norwich. Και τώρα αυτό. Έξι βαθμοί χαμένοι από ληστείες. Τώρα θα ήμασταν αγκαλιά με την εξάδα (για να μη μιλήσω για την ηρεμία που χάσαμε και ήρθαν οι αλλαγές που αναστάτωσαν την ομάδα). Αντίθετα, σήμερα μας ψαλίδισαν ίσως τις τελευταίες μας ελπίδες να χτυπήσουμε πλέι-οφ, καθώς εμάς μας ισοφάρισαν, ενώ η Bristol City γύρισε το 0-1 από την QPR και νίκησε 2-1 (κι αυτή με πέναλτι στο 93'), αφήνοντάς μας επτά ολόκληρους βαθμούς πίσω. Ήταν που ήταν δύσκολη η αποστολή μας (ο O'Neill πριν το ματς υπολόγισε ότι χρειαζόμαστε δύο βαθμούς κατά μέσο όρο από κάθε παιχνίδι από δω και πέρα), μας την έκανε ακόμα πιο δύσκολη ο διαιτητής με το όνομα που θυμίζει... ελευθεροτέκτονα.

Και θα πει κάποιος που δεν είδε τον αγώνα (παρεμπιπτόντως, φοβερό το καψόνι της Nova να μην τον δείξει παρ' όλο που τον έδειχνε το Sky, με σχολιαστή μάλιστα τον Aitor Karanka!), αλλά μόνο τα στατιστικά: "Για σιγά ρε παιδιά, 67-33 κατοχή σας είχαν, τρία σουτ στο τέρμα κάνατε όλα κι όλα και θέλατε να κερδίσετε κι από πάνω;" Και η απάντηση είναι φυσικά ΝΑΙ! Πού ήταν οι ευκαιρίες της πάμπλουτης West Brom που χτυπάει απευθείας άνοδο; Της κάναμε δώρο ένα γκολ, είχε κι ένα σουτ στο δοκάρι και από κει και πέρα τι; Μια φλύαρη υπεροχή, παντελής αδυναμία να διασπάσει την άμυνά μας και στο τέλος σανίδα σωτηρίας από τον κύριο με τα μαύρα για να μη χάσει τρίτο σερί ματς στο γήπεδό της, μετά τις ήττες από τη Middlesbrough στο πρωτάθλημα και τη Brighton στο FA Cup!

Μια West Brom που υπέστη τον απόλυτο αιφνιδιασμό, όχι μόνο από το σύστημα του Martin (4-1-4-1, με τον Ben Watson μπροστά από τα σέντερ μπακ και τον Yates με τον επανακάμψαντα από την τιμωρία των δύο αγωνιστικών Jack Colback πιο προωθημένους), αλλά και από το γκολ από τα αποδυτήρια. Πίστεψαν προφανώς ο Darren Moore και οι παίκτες του ότι θα τα χάναμε με την πίεσή τους ψηλά από το πρώτο κιόλας δευτερόλεπτο μετά τη σεμνή τελετή και το χειροκρότημα (πόσο πιο ωραίο από το λεπτό σιγής!) για τον τεράστιο Gordon Banks, που έφυγε σήμερα στα 81 του χρόνια. Την πάτησαν μόλις στο 6'. Ο Ben Osborn έκλεψε τη μπάλα και άνοιξε στον Colback, αυτός έκανε το τέλειο 1-2 στην περιοχή με τον Lewis Grabban και σέντραρε συρτά και παράλληλα. Με εξουδετερωμένο τον Sam Johnstone, o Yates είχε εύκολη δουλειά να σπρώξει τη μπάλα στο κενό τέρμα. Η υπερβολική συγκίνηση του παρθενικού του γκολ με τους Reds τον έκανε να στραβοκλωτσήσει, αλλά ούτε ο Θεός δεν ήθελε να χαθεί αυτό το γκολ. Έτσι η μπάλα χτύπησε στο πόδι του Stefan Johansen, που έκανε το τάκλιν της απελπισίας, και ο Νορβηγός στη μόλις δεύτερη εμφάνισή του με τους Baggies (ήρθε τον Ιανουάριο δανεικός από τη Fulham) χρεώθηκε με αυτογκόλ.

Πάλι θα πει ο δικηγόρος του διαβόλου: "Ναι, αλλά από κει και πέρα η Forest έπαιξε κλεφτοπόλεμο". Και τι έπρεπε να παίξει, παιχνίδι κυριαρχίας απέναντι στην κορυφαία επίθεση του πρωταθλήματος; Σοβαροί να είμαστε. Η Forest έκανε αυτό που έπρεπε: εξαφάνισε τα μεγάλα ατού των αντιπάλων της (τον Gayle τον είχε καταπιεί ο μασκοφόρος λόγω του κατάγματος στο ζυγωματικό που τον ταλαιπωρεί Yohan Benalouane, ενώ ο Jay Rodriguez βολόδερνε μεταξύ κέντρου και περιοχής μας μπας και πάρει μπάλα) και έβγαλε το ημίχρονο χωρίς να δεχθεί, στην ουσία, φάση. Κοιτάζω το μπλοκάκι μου και δεν έχω γράψει ούτε μία ευκαιρία! Αντίθετα, υπήρχε αρκετό ξύλο στις μονομαχίες του κέντρου και πολλή γκρίνια στην εξέδρα των γηπεδούχων...

Το ότι με την έναρξη της επανάληψης η West Brom θα μας πετούσε ακόμα και το νεροχύτη της κουζίνας (φοβερή αυτή η αγγλική έκφραση για το σφυροκόπημα μιας ομάδας από μια άλλη, πολύ μ' αρέσει) το ξέραμε. Δεν της πήρε ούτε δέκα λεπτά να φέρει το παιχνίδι στα ίσα. Αφού γλιτώσαμε ένα υπέροχο γκολ, φάγαμε ένα πάμφθηνο. Στο 53' ο Gibbs σέντραρε παράλληλα με τη γραμμή της μεγάλης περιοχής και ο 18χρονος Rekeem Harper έπιασε ένα φοβερό βολέ. Ο Costel Pantilimon, που τινάχτηκε αλλά τη μπάλα ούτε κατά διάνοια δεν την έπιανε, ευχαριστούσε την τύχη του, αφού όταν ξανασηκώθηκε το οριζόντιο δοκάρι του κουνιόταν ακόμα. Ένα λεπτό μετά, όμως, ο Watson σε μια ακίνδυνη μπαλιά έκανε ό,τι μπορούσε για να μπερδέψει τον (ηρωικό και σχεδόν αλάνθαστο) Benalouane, που είδε κι απόειδε και απομάκρυνε... με το τακουνάκι προς τη δεξιά γωνία της μεγάλης περιοχής. Εκεί για κακή μας (αυτή τη φορά) τύχη βρέθηκε ο δεξιός μπακ Mason Holgate, που σούταρε αμέσως. Η μπάλα χτύπησε... στην πλάτη του Rodriguez που είχε πέσει για την προβολή και στρώθηκε στον Jacob Murphy, που δεν δυσκολεύτηκε με δυνατό σουτ να την περάσει ανάμεσα από τα πόδια του Pantilimon.

Παρά το γεγονός ότι είχε πλέον την ψυχολογία με το μέρος της, η West Brom άρχισε πάλι να πιέζει χωρίς ιδιαίτερο πλάνο, με την άμυνά μας να ανταποκρίνεται εξαιρετικά. Και φτάσαμε στο 64', με τον Moore να κάνει την πρώτη μετάγγιση φρέσκων ποδιών (έστω και αν αυτά ανήκαν στον προσεχώς 38χρονο Gareth Barry), με την ευκαιρία της διακοπής του αγώνα για ένα πλάγιο υπέρ των Reds. Ο Jack Robinson περίμενε τον σεβάσμιο Barry να μπει, και μετά έστειλε στην περιοχή ένα αράουτ (που λέγαμε μικροί) σκέτη ρουκέτα. Ο Grabban, που τον γνωρίζει, δεν αιφνιδιάστηκε, κοντρόλαρε άψογα και συγχρόνως έστρωσε στον επερχόμενο Yates. Σουτ ανάμεσα από τα πόδια του Craig Dawson που έπεφτε για το τάκλιν, δοκάρι και μέσα: αυτή τη φορά κανένας δεν θα έκλεβε από τον νεαρό το πρώτο του γκολ, που πανηγυρίστηκε δεόντως από τον ίδιο και πάνω από δύο χιλιάδες φίλους της ομάδας πίσω από το τέρμα. 

Ο Moore στράφηκε και πάλι στα περήφανα γηρατειά. Έβαλε τον Wes Hoolahan των 36 Μαΐων, με σαφή εντολή για γεμίσματα. Ο πρώην παίκτης του O'Neill στην Εθνική Ιρλανδίας έκανε ακριβώς αυτό, αλλά η άμυνα της Forest δεν μασούσε. Ίσα ίσα -κι εδώ ήταν το μόνο παράπονό μου από την ομάδα απόψε- οι Reds ήταν αυτοί που έχασαν τη μεγάλη ευκαιρία για να κλειδώσουν το ματς. Ήταν το 75', όταν ο Yates με ένα πεισματάρικο τάκλιν κέρδισε μια χαμένη μπαλιά, τροφοδοτώντας ταυτόχρονα τον Lolley, αυτός έβγαλε τον Grabban τετ α τετ με τον Johnstone και ο πρώτος μας σκόρερ νικήθηκε από τον γκολκίπερ των Baggies. Αν είχε μπει αυτό το γκολ, δεν θα μας απασχολούσαν καθόλου τώρα οι ατυχείς στιγμές του μίστερ Mason.

O O'Neill άλλαξε τον Yates με τον Claudio Yacob (ο οποίος αποθεώθηκε από τους φίλους των γηπεδούχων, που τον λάτρευαν στην εκεί θητεία του) και τον Grabban με τον Daryl Murphy (το δικό μας περήφανο γηρατειό), αμφότερους προφανώς λόγω κούρασης. Από τη στιγμή της ευκαιρίας του Grabban ως το 88' δεν έγινε απολύτως ΤΙΠΟΤΑ. Η Forest κρατούσε πανεύκολα το 2-1 και ετοιμαζόταν να πανηγυρίσει την πρώτη της εκτός έδρας επιτυχία μετά το 2-0 επί της Hull τον Νοέμβριο και την πρώτη νίκη του O'Neill επί των Baggies μετά από τρεις σερί ήττες στο τιμόνι της Sunderland. Εκεί ο αόρατος ως τότε Gayle δέχθηκε μια μπαλιά με προφίλ στο τέρμα ανάμεσα από τρεις δικούς μας, χώθηκε ανάμεσά τους και σηκώνοντας τα πόδια στον αέρα έριξε μια βουτιά που θα τη ζήλευε και ο θρυλικός Greg Louganis. Αν και κοντά στη φάση, ο Mason, που λίγα λεπτά νωρίτερα είχε κάει τον Κινέζο σε ολοφάνερο φάουλ του Barry στον Lolley λίγο έξω από την περιοχή της West Brom, σφύριξε αμέσως πέναλτι, σαν ανακουφισμένος που του είχε δοθεί η ευκαιρία. Ο κοντοπίθαρος Gayle αποσύρθηκε σε μια γωνιά περήφανος για το κατόρθωμά του και ο Rodriguez νίκησε τον Pantilimon (που με το όνομά του να ακούγεται ρυθμικά στα αυτιά του από τους φίλους της Forest έπεσε στη σωστή γωνία αλλά το σουτ ήταν συρτό και δυνατό), σκοράροντας για έκτη φορά, παρακαλώ, εναντίον μας.

Νομίζετε πως οι Reds τα παράτησαν απογοητευμένοι; Απατάσθε! Στο 91' ο Lolley μπήκε σαν ταύρος σε υαλοπωλείο από τα αριστερά στην περιοχή, και φανταστείτε πως παρά το ότι ο Gibbs τον τραβολογούσε επί ώρα και του είχε ξεχειλώσει τη φανέλα (πάλι μπροστά στα μάτια του ασυγκίνητου Mason!) αρνήθηκε να πέσει και έπιασε ένα δυνατό αριστερό σουτ, κατευθείαν όμως πάνω στον Johnstone. Και στο 93' πάλι ο Joe απέφυγε στο κέντρο όποιον βρισκόταν μπροστά του και ξεχύθηκε προς το τέρμα, με τον Dawson να τον ανατρέπει κυνικά από πίσω και να εισπράττει μόνο κίτρινη κάρτα. Ο Watson καθυστέρησε χαρακτηριστικά να κάνει το γέμισμα στην περιοχή και με τη μπάλα στον αέρα ο Mason σφύριξε για τελευταία φορά, ολοκληρώνοντας την τέλεια ληστεία.

Δυστυχώς έχει πλέον χαθεί πολύ και πολύτιμο έδαφος, και οι Reds επισκέπτονται το Σάββατο την Preston, μια ομάδα που παραδοσιακά τους δυσκολεύει, με τις ελπίδες για εξάδα να γέρνουν πλέον προς το μαθηματικό. Μείναμε ένατοι, μην καταφέρνοντας καν να περάσουμε τη Birmingham, που υπέστη ήττα-σοκ στο St. Andrew's από τη Bolton και είναι ακόμα μπροστά μας στη διαφορά των γκολ. Σήμερα είχαμε ακόμα Hull-Rotherham 2-2 και Millwall-Sheffield Wednesday 0-0, με την 32η αγωνιστική να ολοκληρώνεται αύριο με το μεγάλο ντέρμπι Sheffield United-Middlesbrough και τους αγώνες Brentford-Aston Villa, Ipswich-Derby, Leeds-Swansea, Preston-Norwich, Wigan-Stoke και Reading-Blackburn.

West Brom: Johnstone, Holgate, Dawson, Adarabioyo, Gibbs, Johansen (Hoolahan 70'), Livermore (Barry 64'), Harper, J. Murphy, Gayle, Rodriguez.
Forest: Pantilimon, Janko, Milošević, Benalouane, Robinson, Watson, Colback, Yates (Yacob 77'), Lolley, Osborn, Grabban (D. Murphy 79').
Σκόρερς: J. Murphy 54', Rodriguez 89' (πέναλτι) - Johansen 6' (αυτογκόλ), Yates 65'.
Διαιτητής: Lee Mason. Κίτρινες: Livermore 40', Dawson 93' - Watson 16', Milošević 73'.
Θεατές: 22.691 (Forest: 2.205).

Martin O'Neill: "Ο διαιτητής έκανε ένα ανθρώπινο λάθος, Μίλησα μαζί του και είπε ότι πίστεψε πως είδε ανατροπή. Δεν έχω επιχειρήματα απέναντι σ' αυτό, και είναι πλέον αργά για να το αμφισβητήσω. Σε δύο εβδομάδες θα το έχουμε ξεχάσει, αλλά μας έφερε μεγάλη απογοήτευση. Θα ήταν καταπληκτικό να παίρναμε τρεις βαθμούς απέναντι σε μια ομάδα που στοχεύει την απευθείας άνοδο. Πετύχαμε δύο γκολ και παίξαμε καλά στα διαστήματα που καταφέραμε να κάνουμε το παιχνίδι μας. Βέβαια αρκετές φορές πουλήσαμε και τη μπάλα, ενώ θα μπορούσαμε να είχαμε κάνει κάτι καλύτερο. Γενικά, πάντως, είμαι πολύ ευχαριστημένος από την ομάδα. Σωματικά οι παίκτες έκαναν μεγάλη προσπάθεια, δούλεψαν πολύ σκληρά και είμαι ικανοποιημένος από αυτούς, αλλά και απογοητευμένος για λογαριασμό τους, όπως και του κόσμου, που δεν πήραμε τους τρεις βαθμούς. Δεν μπορούσα να τους ζητήσω κάτι παραπάνω. Δείξαμε πολύ δυνατοί, αμέσως μόλις χάναμε τη μπάλα προσπαθούσαμε να ανασυνταχθούμε, υπήρξε μεγάλη βελτίωση και θα υπάρξει ακόμα μεγαλύτερη".

* Η φωτογραφία είναι από την ιστοσελίδα της εφημερίδας Nottingham Post.