Το αποψινό ματς η Forest έπρεπε να το χάσει. Ήταν χάλια. ΧΑΛΙΑ. Σε ένα γήπεδο με χορτάρι σε απαράδεκτη κατάσταση μετά από μία σεζόν κοινής χρήσης από Birmingham και Coventry, οι Reds έδειχναν να έχουν υποταχθεί στη μοίρα τους και να μην ενδιαφέρονται και τόσο να βγουν μπροστά. Σε πάνω από δύο πάσες η μπάλα χανόταν, κάθε φορά που κάποιος πήγαινε να κοντρολάρει "ήταν σαν η μπάλα να έβρισκε σε τοίχο από τούβλα" (όπως πολύ σωστά παρατήρησε στο σχόλιό του ο παλιός μας δεξιός μπακ Brian Laws), επίθεση μηδέν, κι όμως ήρθε ένα πέναλτι βαθιά στις καθυστερήσεις να μας χαρίσει έναν βαθμό που δεν αξίζαμε.

Κι όμως, αυτόν τον βαθμό τον πανηγύρισα, ενώ κι εγώ είχα συμβιβαστεί με την ιδέα της ήττας ως το 95'. Τι με έκανε και σκύλιασα τότε; Το ποτήρι που ξεχείλισε από την ελληνική Β' Εθνική δεκαετίας του '80 που έβλεπα μπροστά μου από τους γηπεδούχους. Λίγο πριν είχα δει ένα 18χρονο παιδί, τον Amari Miller που είχε μπει αλλαγή, να βουτάει μπροστά στον Cyrus Christie για να τον εμποδίσει να χτυπήσει γρήγορα ένα πλάγιο. Σε όλο το παιχνίδι έβλεπα μια ομάδα να χτυπάει κάθε φάουλ (ακόμα και πίσω από τη σέντρα) με βαθιά μπαλιά και να στηρίζει αποκλειστικά τη "δημιουργία" της στα δυνατά πλάγια που εκτελούσε ο σέντερ μπακ της Marc Roberts (επίσης ακόμα και πίσω από τη σέντρα!). Ήταν εκνευριστικό εν έτει 2021 να θυμάμαι τους κατά τα άλλα συμπαθέστατους Σταύρο Παπαδόπουλο και Λάκη Σημαιοφορίδη με τα αράουτ-σέντρες. Αυτή την τακτική τη χρησιμοποιούν κι άλλες ομάδες, αλλά όχι σε τέτοιο βαθμό, σαν να μην έχουν άλλο τρόπο να επιτεθούν από το να γεμίζουν την αντίπαλη περιοχή και να προσδοκούν την αναμπουμπούλα, το μπέρδεμα και το γκολ ή το λιγότερο το κόρνερ.

Η σταγόνα, λοιπόν, που ξεχείλισε το ποτήρι της οργής μου απέναντι στον Lee Bowyer και τους παίκτες του ήταν το εξής: Στο 95' η Forest έχει κερδίσει ένα κόρνερ και η μπάλα έχει... εξαφανιστεί πίσω από τις διαφημιστικές πινακίδες. Όλοι οι δικοί μας την ψάχνουν με τεντωμένα νεύρα και τελικά ο Joe Worrall ανακαλύπτει ότι... την έχει πάρει ένας steward (καλά, τι χρειάζονται αυτοί χωρίς κόσμο;) και φεύγει! Πηδάει τις πινακίδες, του την αρπάζει και τη στέλνει στον Cafú για να χτυπήσει το κόρνερ ενώ εγώ ήδη ωρύομαι. Ούτε ο Αλμωπός Αριδαίας ρε γαμώτο μου (με όλο το σεβασμό) όταν έπαιζε στη Β' Εθνική στη δεκαετία του '80 τέτοιες κουτοπονηριές! Μέσα μου φουντώνει η ιδέα ότι πρέπει να τιμωρηθούν. Ο Cafú πάει κατευθείαν για γκολ (φοβερό χτύπημα), ο Neil Etheridge μόλις που προλαβαίνει να απλώσει το χέρι για νέο κόρνερ. Αυτό αποκρούεται εύκολα, η μπάλα φτάνει αριστερά στον Tyler Blackett, που σεντράρει από αριστερά, ο Ryan Yates πιάνει την πρώτη κεφαλιά, o Scott McKenna από το πέναλτι πηδάει για να την καρφώσει μέσα και τη στέλνει πάνω στον Etheridge. Όμως ο διαιτητής Jeremy Simpson έχει δει ότι η κεφαλιά του Σκοτσέζου είναι αδύναμη γιατί έχει πέσει άγαρμπα πάνω του ο Lukas Jutkiewicz και τιμωρεί με πέναλτι τον επιθετικό της City. Μετά από δύο λεπτά (ο McKenna έμεινε αρκετή ώρα κάτω αιμόφυρτος και του έδεσαν και το κεφάλι), ο Lewis Grabban εκτελεί στη δεξιά γωνία του Etheridge, που μαντεύει σωστά αλλά το σουτ είναι δυνατό και πάει μέσα. Η Birmingham βλέπει το σερί των τεσσάρων αγώνων με ανέπαφη την εστία της να σπάει με ένα πέναλτι που τις περισσότερες φορές "δεν δίνεται" τόσο αργά στο παιχνίδι. Το μόνο που βγαίνει από το στόμα μου είναι ένα "Έτσι ρε!" και κάτι άλλα που δεν γράφονται...

Δεν την είχα παρακολουθήσει τη Birmingham τελευταία. Μου έκανε βέβαια μεγάλη εντύπωση η απότομη μεταστροφή της μετά το διαζύγιο με τον Aitor Karanka, η οποία την έκανε από άμεση υποψήφια για πτώση σχεδόν σίγουρη στην Championship και του χρόνου. Απόψε κατάλαβα πολλά. Πώς να κάνει ο Βάσκος χωριό με παίκτες που δεν μπορούν να παίξουν αλλιώς από αυτό το πράγμα που είδαμε απόψε; Ο Bowyer βρήκε το κουμπί τους και τους οδήγησε σε τέσσερις νίκες και μία ισοπαλία στα έξι πρώτα παιχνίδια που κάθισε στον πάγκο τους. Σήμερα ήταν το έβδομο, και φυσικά παρουσιάστηκε ξινός στο τέλος: "Αξίζαμε να κερδίσουμε και μας έκλεψαν. Αντί να μιλάω τώρα για το πόσο καλοί ήμασταν λέω για το πέναλτι, που ήταν λάθος. Χάσαμε τη νίκη χωρίς να φταίμε". Ας παρακάμψουμε το πέναλτι (αν και η εικόνα του McKenna μέσα στα αίματα, που έχει κυκλοφορήσει ήδη στο διαδίκτυο, λέει πάρα πολλά) και ας επικεντρωθούμε στα υπόλοιπα. Άξιζαν τη νίκη; Σαφώς. Θα μπορούσαν μάλιστα να την είχαν καθαρίσει από αρκετά νωρίς αν ο Brice Samba δεν ήταν εκεί για να μας σώσει. Αλλά σιγά ρε φίλε τη διαστημική μπάλα που παίξατε (αντίθετα, για μένα γυρίσατε το ποδόσφαιρο χρόνια και χρόνια πίσω), σε ένα ματς που στο πρώτο ημίχρονο δεν βλεπόταν, και όταν είδατε ότι δεύτερο γκολ δεν έμπαινε αρχίσατε τα καραγκιοζιλίκια. Όσο για το γκολ που βάλατε, θα τα πούμε παρακάτω...

Και πάμε και σε μας. Ο Chris Hughton μπορεί στις δηλώσεις του να παίνεψε την επιμονή των παικτών του μέχρι το τέλος, καλά θα κάνει όμως σιγά σιγά να ξεκινάει το μεγάλο ξεσκαρτάρισμα του καλοκαιριού, γιατί αυτό που παίξαμε σήμερα δεν ήταν ποδόσφαιρο. Ναι, υπάρχει η δικαιολογία του κακού αγωνιστικού χώρου, τον οποίο οι αντίπαλοι φυσικά και έχουν συνηθίσει (παρεμπιπτόντως, το γήπεδο δεν ήταν καθόλου χάλια όταν είχαμε παίξει εκεί με την Coventry), αλλά δεν υπάρχει ΚΑΜΙΑ δικαιολογία για την πλήρη έλλειψη επιθετικού προσανατολισμού, το συνεχές γύρισμα της μπάλας πίσω και την απροθυμία να πιέσουμε λίγο μπροστά (που όταν το κάναμε στα τέλη κάθε ημιχρόνου είδαμε τι έγινε). Πρέπει να πέσει μεγάλη σκούπα, γιατί η ομάδα πάσχει από ενέργεια, από νοοτροπία και από θέληση για διάκριση που είχαν πέρσι παίκτες όπως ο Matty Cash και ο Tiago Silva (ο οποίος όπως είδαμε και σήμερα χαντακώνεται όλο και περισσότερο στον Ολυμπιακό). Υπάρχουν τρεις φάσεις στο δεύτερο ημίχρονο που τα λένε όλα για την αποψινή Forest: μια ακίνδυνη σέντρα που ο Christie διώχνει άτσαλα (παρά λίγο αυτογκόλ) σε κόρνερ επειδή κανένας δεν του λέει ότι δεν υπάρχει ψυχή γύρω του, μια αντίπαλη σέντρα που πάει για αράουτ και ο Blackett κοντρολάρει δίπλα στο σημαιάκι του κόρνερ και τη βγάζει ο ίδιος αράουτ (ο Tyler μάλλον επηρεάστηκε περισσότερο από τον καθένα από το άθλιο γήπεδο, δεν μπορούσε να σταυρώσει σωστή πάσα) και το αποκορύφωμα, ο Cafú που πάει να χτυπήσει πλασαριστά μακρινό φάουλ προς το τέλος αντί να γεμίσει στην περιοχή όπου έχουν κατεβεί οι σέντερ μπακ, στέλνει τη μπάλα πάνω στο τείχος των δύο παικτών (!) και ξεκινάει αντεπίθεση από την οποία παρά λίγο να γίνει το 2-0! Άθλια εικόνα σας λέω, δεν βλεπόμασταν... Και δεν ξέρω πλέον πότε θα αποκτήσει η ομάδα την ικανότητα να τιμωρεί τέτοιους αντιπάλους, που το πάνε στη δύναμη και το στυλ του ποδοσφαίρου που κάνει τον Brian Clough να στριφογυρίζει στον τάφο του, με τη δική της αγωνιστική ταυτότητα.

Το πρώτο ημίχρονο, με τη Forest να εμφανίζεται με δύο αλλαγές στη σύνθεσή της (έξω ο Grabban και ο Anthony Knockaert, μέσα ο Lyle Taylor και ο Luke Freeman), όπως είπα ήδη ήταν για κολύριο στα μάτια. Υπήρχε μόνο στο 15' μια σέντρα του Kristian Pedersen από αριστερά με τον Scott Hogan να σηκώνεται αμαρκάριστος στο ύψος της μικρής περιοχής (μεγάλο λάθος του Worrall) αλλά να βρίσκει τη μπάλα ελάχιστα, μάλλον επειδή δεν πάτησε καλά και λίγο αργότερα αντικαταστάθηκε λόγω αυτού του τραυματισμού από τον Jonathan Leko, μια δυνατή κεφαλιά του Harlee Dean από ωραία χτυπημένο κόρνερ του Iván Sánchez ευτυχώς πάνω στον Samba στο 41' και φυσικά η μεγαλύτερη φάση της Forest στο ματς στο 42', όταν από δεξιά ο Taylor άνοιξε στον Freeman, εκείνος σέντραρε από την τελική γραμμή και για πολλοστή φορά φέτος ο Yates, που ήταν στην κατάλληλη θέση στην κατάλληλη στιγμή, σιχτίρισε τη γκαντεμιά του βλέποντας την κεφαλιά του να χτυπάει στο οριζόντιο δοκάρι με τον Etheridge εξουδετερωμένο.

Οι γηπεδούχοι μπήκαν στην επανάληψη για να μας αιφνιδιάσουν και το κατάφεραν. Στο 48' ο Sánchez ελίχθηκε όμορφα έξω από την περιοχή μας και έπιασε δυνατό αριστερό σουτ, με τον Samba να αποκρούει εξίσου εντυπωσιακά στη δεξιά του γωνία και την άμυνα να απομακρύνει σε κόρνερ. Ο Ισπανός εκτέλεσε στο δεύτερο δοκάρι, όπου ο Pedersen γκρέμισε τον Taylor (πράγμα που δεν είδε ο διαιτητής) και ο Roberts που ερχόταν από πίσω με κεφαλιά με όλη του την άνεση έδειξε ότι μπορεί να κάνει ζημιά και με άλλους τρόπους εκτός από πλάγια. Η Forest κάτι πήγε να κάνει, πρώτα στο 56' με κλέψιμο του James Garner από τον Jérémie Bela και σουτ εκτός περιοχής που δεν αστόχησε για πολύ, και κυρίως στο 60', όταν μετά από ένα από τα γνωστά εντυπωσιακά βολέ του Samba μια λάθος κεφαλιά του Roberts προς τα πίσω έβγαλε τον Taylor φάτσα με τον Etheridge. Ο φορ μας είχε την άνεση να κοντρολάρει, το πλασέ του όμως ήταν αδύναμο (ίσως πάλι λόγω γηπέδου), ο γκολκίπερ με τις φιλιππινέζικες ρίζες απέκρουσε και σα να μην έφτανε αυτό μετά το πλασέ έπεσε με δύναμη πάνω στον Lyle και ο Dean και τον ξάπλωσε κάτω. Το χτύπημα πρέπει να ήταν ζόρικο, γιατί ο Taylor δεν συνέχισε. Ήταν ένας από τους τρεις που βγήκαν αμέσως μετά (οι άλλοι δύο ο Freeman και ο γενικώς κινούμενος στα ρηχά Filip Krovinović) για να μπουν ο Grabban, o Knockaert και ο Glenn Murray. Και οι τρεις μαζί πρέπει να ακούμπησαν μπάλα γύρω στις δέκα φορές. Ευτυχώς ο Grabban έβαλε το πέναλτι...

Στο 71', από το παρά λίγο αυτογκόλ του Christie o Bela χτύπησε το κόρνερ και ο Samba αναγκάστηκε να απογειωθεί ξανά για να απαγορεύσει στον Roberts να σκοράρει για δεύτερη φορά, ενώ στο 76' ένα βολέ του Max Colin μετά από απόκρουση του McKenna και αδυναμία του οπισθοχωρημένου Alex Mighten να απομακρύνει έφυγε ψηλά αλλά όχι πολύ. Στο 89' μετά από την τραγική εκτέλεση φάουλ του Cafú, που είχε πάρει στο 78' τη θέση του Garner, η City βγήκε γρήγορα μπροστά και τελικός αποδέκτης έγινε ο Αυστραλός αναπληρωματικός της Riley McGree, που με στροφή γύρω από τον εαυτό του απέφυγε τον Christie και σούταρε με το αριστερό για να αποκρούσει σωτήρια ο Samba με το... δικό του αριστερό. Όπως βλέπετε, οι γηπεδούχοι δεν είχαν πολλές φάσεις, είχαν όμως σίγουρα καλές ευκαιρίες να μας στερήσουν κάθε ελπίδα και δεν τις εκμεταλλεύτηκαν. Τα υπόλοιπα τα είπαμε και τα ξέρετε...

Πριν το πέναλτι η Forest ήταν στη 19η θέση. Τώρα είναι στη 18η, έχοντας πάντως εξασφαλίσει ότι δεν τη φτάνουν ούτε η 23η Sheffield Wednesday (παρά τη χθεσινή εντός έδρας νίκη της με 1-0 επί της Blackburn), ούτε η 24η Wycombe (κι ας νίκησε 2-1 απόψε στο γήπεδό της τη Bristol City, με πέναλτι της ατραξιόν του πρωταθλήματος Adebayo Akinfenwa επίσης στις καθυστερήσεις). Όσο για την 22η Rotherham, πήγε απόψε να βάλει πίεση προηγούμενη στο 4' εντός επί της Middlesbrough, όμως στο 18' έμεινε με δέκα και η Boro νίκησε 2-1, αυξάνοντας ταυτόχρονα την απόστασή μας από τους Millers στους έντεκα βαθμούς. Η ήττα της Rotherham ανακούφισε προσωρινά τη... Derby, που συνετρίβη χθες με 3-0 εκτός από την Preston και είναι 21η με τέσσερις βαθμούς διαφορά από τους Millers και επτά πίσω μας (όπερ σημαίνει ότι με μια νίκη σωζόμαστε και μαθηματικά, αφού οι Rams δεν θα μπορούν πια ούτε αυτοί να μας φτάσουν). Μεγάλη ανάσα στην ουρά πήρε η Coventry, που νίκησε εκτός 3-2 την επόμενη αντίπαλό μας Stoke (το Σάββατο στο City Ground ξαναβγαίνουν τα φαντάσματα του φινάλε του περσινού πρωταθλήματος) και μας προσπέρασε κι αυτή. Στα ψηλά η Norwich είναι μεν πρώτη, αλλά έχασε 1-0 στο ντέρμπι κορυφής στο γήπεδό της από τη Watford, που κάνει όνειρα για πρωτάθλημα εφόσον την πλησίασε στους πέντε και θέλει μόνο τρεις βαθμούς στα τρία ματς που της μένουν για να κλειδώσει και μαθηματικά την άνοδο. Στην τρίτη θέση ανέβηκε η Bournemouth, που απόψε διέλυσε 4-1 τη Millwall στο Λονδίνο, τέταρτη είναι η Swansea μετά τη χθεσινή ήττα-σοκ εντός από την ανεβασμένη QPR (0-1), πέμπτη η Brentford που χθες έμεινε στο 1-1 στο Λονδίνο με την Cardiff και έκτη η Barnsley, νικήτρια απόψε με 1-0 στην έδρα της Huddersfield και τέσσερις βαθμούς μακριά από την οριστικοποίηση της παρουσίας της στα πλέι-οφ μετά την αποψινή λευκή ισοπαλία-αυτοκτονία της Reading στο Luton. 

Birmingham: Etheridge, Colin, Dean, Roberts, Pedersen, Šunjić, Gardner (Harper 87'), Sánchez (McGree 63'), Bela (Miller 87'), Hogan (Leko 19'), Jutkiewicz.
Forest: Samba, Christie, Worrall, McKenna, Blackett, Yates, Garner (Cafú 78'), Freeman (Knockaert 64'), Krovinović (Grabban 64'), Mighten, Taylor (Murray 63').
Σκόρερς: Roberts 49' - Grabban 98' (πέναλτι).
Διαιτητής: Jeremy Simpson. Κίτρινες: -
Θεατές: -

Chris Hughton: "Οφείλω να συγχαρώ την ομάδα, είχαμε μια πολύ καλή ευκαιρία με τον Taylor πριν από το πέναλτι και όπως ήρθαν τα πράγματα νομίζω πως ο βαθμός είναι πολύ καλός για μας. Πιστεύω πως στο πρώτο εικοσάλεπτο ήμασταν καλοί και ανώτεροι από την αντίπαλό μας, αλλά χειρότεροι σε όλο τον υπόλοιπο αγώνα και τυχεροί που μετά το γκολ της δεν εκμεταλλεύτηκε και άλλες ευκαιρίες που της παρουσιάστηκαν. Αν το είχε κάνει, είμαι βέβαιος ότι δεν θα παίρναμε τίποτα από το ματς. Όσο όμως μένει το 1-0 ψάχνεις μια μικρή εύνοια της τύχης, και σίγουρα η εκτέλεση του πέναλτι από τον Lewis ήταν πολύ ποιοτική. Δεν μπορώ να πω ότι αξίζαμε την ισοπαλία, αλλά την πήραμε επειδή προσπαθήσαμε ως το τέλος. Στο καλό μας σερί δεν είχαμε δεχθεί γκολ από αμυντικά λάθη ή στημένες φάσεις, αλλά στα δύο τελευταία ματς πάθαμε αυτό ακριβώς. Ξέρουμε ότι πρέπει να βελτιώσουμε το επιθετικό μας παιχνίδι και να βρούμε λύσεις για να βάζουμε και γκολ και να παίρνουμε και νίκες. Τα 70 λεπτά αυτού του αγώνα με ανησύχησαν, γιατί όσο χάναμε 1-0 θεωρούσα πιο πιθανό να δεχθούμε κι άλλο γκολ από το να ξαναμπούμε στον αγώνα, γιατί οι αντίπαλοί μας ανέβαιναν διαρκώς. Μπορούμε να πούμε ότι είχαμε κι εμείς δύο πολύ καλές ευκαιρίες με τους Yates και Taylor και αν είχαμε σκοράρει μπορεί το παιχνίδι να είχε εξελιχθεί διαφορετικά, αλλά απόψε το μομέντουμ δεν ήταν στη δική μας πλευρά. Ήρθαμε εδώ να πάρουμε αποτέλεσμα και το πήραμε, αλλά δεν σταθήκαμε ικανοί να φτάσουμε στη νίκη που θέλαμε. Είναι δύσκολο να έρχεσαι εδώ και να παίζεις απέναντι σε μια ομάδα που είναι πολύ καλή στα στημένα και στα μακρινά πλάγια. Τα τελευταία μάλιστα σπάνε και τον ρυθμό του αγώνα, αφού κάνουν περίπου ένα λεπτό μέχρι να εκτελεστούν. Ίσως όταν ηρεμήσω και το σκεφτώ καλύτερα το πρωί να είμαι πιο ευχαριστημένος με το αποτέλεσμα, αλλά απόδοση και αποτέλεσμα είναι δύο διαφορετικά πράγματα. Είμαι πολύ ικανοποιημένος με το αποτέλεσμα δεδομένου του τρόπου με τον οποίο ήρθε, αλλά απογοητευμένος από την απόδοση".

* Η φωτογραφία είναι από την ιστοσελίδα της εφημερίδας Nottingham Post.