Όσοι έχουν παίξει οργανωμένο ποδόσφαιρο, ακόμα και σε χαμηλό επίπεδο, έχουν να λένε για μια ιδιαίτερη αλληλεγγύη ανάμεσα στους παίκτες της ομάδας που δεν κυνηγάει τίποτα και αυτής που παλεύει να σωθεί, έτσι ώστε να μην τα δίνουν όλα όταν το ματς είναι από τα λεγόμενα "ζωής ή θανάτου" για τους συναδέλφους τους. Κάπως έτσι ήταν τα πράγματα σήμερα στο ιστορικό Hillsborough, όπου η Wednesday, μόλις δύο χρόνια μικρότερη από μας στην "ηλικία", είχε το άγχος να μην υποχρεώσει τη "γενέτειρα του ποδοσφαίρου", όπως λένε την πόλη τους οι κάτοικοι του Sheffield, να γνωρίσει δύο υποβιβασμούς την ίδια χρονιά.

Γιατί τη λένε έτσι; Ε, ας κάνουμε λίγο μάθημα ιστορίας αφού για το ματς δεν έχουμε να πούμε και πολλά... Λόγω του ότι στην πόλη εδρεύει η Sheffield FC, που ναι μεν αγωνίζεται πλέον στις ερασιτεχνικές κατηγορίες, αλλά με έτος ίδρυσης το 1857 είναι η πιο παλιά ομάδα στον κόσμο που υπάρχει ακόμα. Και το Sheffield δεν ήθελε να θρηνήσει εις διπλούν, αφού η United έχει ήδη πέσει και μαθηματικά από την Premiership. Ξέρετε όμως κάτι; Για να μείνεις στην κατηγορία πρέπει και να το αξίζεις. Και η Wednesday σχεδόν μας είχε πείσει γι' αυτό πριν από λίγες εβδομάδες, όταν διέλυε την ακόμα τρέφουσα ελπίδες για πλέι-οφ Cardiff με 5-0, αλλά σήμερα δεν το απέδειξε καθόλου. Ίσα ίσα που το άγχος τής είχε κόψει τα πόδια, και όταν σε τέτοιο παιχνίδι, που πρέπει να μπεις με το μαχαίρι στα δόντια, κάνεις μόνο ένα επικίνδυνο σουτ σε 94 λεπτά, ε, τότε είσαι άξιος της τύχης σου.

Σύμφωνοι, δεν της έχουν τύχει και λίγα φέτος. Οι -12 βαθμοί έγιναν -6, αλλά και πάλι η μείωση δεν ήταν αρκετή (αν της είχαν δοθεί όλοι πίσω τώρα θα είχε ήδη σωθεί). Πρόσφατα ο μάνατζέρ της Darren Moore προσβλήθηκε από κορονοϊό, αφήνοντας την ομάδα στα χέρια του βοηθού του Jamie Smith και του συμπαθούς σε όλους από το πέρασμά του από τα μέρη μας Paul Williams, του κόουτς της πρώτης ομάδας, τη φιγούρα του οποίου πολλοί θα αναγνωρίσατε στον πάγκο των Owls και θα θυμηθήκατε πώς σε ανάλογη δύσκολη κατάσταση είχε οδηγήσει τη Forest στη 16η θέση ως υπηρεσιακός την περίοδο 2015-'16 μετά την απόλυση του Dougie Freedman. Παίκτες όπως ο Joe Worrall και ο Ryan Yates υπήρχαν και τότε στο ρόστερ της ομάδας μας και είναι σχεδόν βέβαιο ότι έβλεπαν με κάποια συμπάθεια την απέλπιδα προσπάθειά του να βοηθήσει την ομάδα του να κρατηθεί στην κατηγορία.

Οι παίκτες και ο προπονητής μας κράτησαν την πιο αξιοπρεπή στάση που μπορούσαν. O Chris Hughton κατέβασε την πιο δυνατή ενδεκάδα που είχε στα χέρια του, κάνοντας μόνο μια αλλαγή σε σχέση με το ματς με τη Stoke κι αυτή αναγκαστική (ο Anthony Knockaert πήρε τη θέση του τραυματία Luke Freeman), ενώ εμφάνισε τιμής ένεκεν στον πάγκο και τον αρχηγό Michael Dawson, που δεν αγωνίστηκε σήμερα, θεωρώ όμως βέβαιο ότι θα πάρει έστω λίγα λεπτά στο τελευταίο παιχνίδι της σεζόν για να κλείσει με όμορφο τρόπο τη σπουδαία του καριέρα. Οι παίκτες μας αγωνίστηκαν "τόσο-όσο": σίγουρα δεν έδωσαν το 100%, έκαναν όμως σαφές εξαρχής στους αντιπάλους τους ότι το πολύτιμο γι' αυτούς τρίποντο δεν θα το έπαιρναν με την άνεσή τους. Έκαναν ευκαιρίες, έχασαν και πέναλτι, ήταν ολοφάνερα καλύτερη ομάδα από τη Wednesday, και στο τέλος βλέποντας ότι οι Owls είχαν πόδια που έτρεμαν "αποφάσισαν" να κατεβάσουν ταχύτητα και να τους αφήσουν να τα βρουν με τη Derby την τελευταία αγωνιστική στο Pride Park. Υπό την προϋπόθεση βέβαια να χάσουν το απόγευμα οι Rams στο Liberty από τη Swansea που κυνηγάει ένα καλό πλασάρισμα στα πλέι-οφ και φυσικά το πλεονέκτημα της έδρας... Αν έρθουν όντως έτσι τα πράγματα, μια νίκη της Wednesday το άλλο Σάββατο έστω και με διαφορά ενός γκολ θα σημάνει τον υποβιβασμό των άσπονδων φίλων μας.

Το πρώτο ημίχρονο, που ξεκίνησε μετά από μια συγκινητική σιγή (στον πίνακα αναγράφονταν τα μέλη της ευρύτερης οικογένειας της Wednesday που χάθηκαν στην πανδημία, εξ ου και τα μαύρα περιβραχιόνια των γηπεδούχων - μια τελετή που ετοιμαζόταν από τον Ιανουάριο, μπας και επιτραπεί η παρουσία κόσμου, αλλά αφού αυτό δεν έγινε δεν υπήρχαν άλλα περιθώρια), είχε ελάχιστες φάσεις. Οι Owls προσπάθησαν να δημιουργήσουν επικίνδυνες καταστάσεις βασιζόμενοι στην ταχύτητα του Kadeem Harris, αλλά ο 27χρονος εξτρέμ κουβαλούσε τόνους άγχους, όπως έδειξε στις δύο πρώτες περιπτώσεις που βρέθηκε σε αρκετά καλή θέση (στο 10' στην κόντρα από τη μπαλιά του Josh Windass υπό την πίεση του Cyrus Christie έστειλε ένα αδύναμο σουτ στην αγκαλιά του Brice Samba και στο 28' από κάθετη του Adam Reach καθυστέρησε και τον πρόλαβε ο Scott McKenna) και όχι μόνο. Αναπόφευκτα οι δικοί μας βγήκαν μπροστά, είχαν το πρώτο (τελείως άστοχο) σουτ στο 35' με τον Ryan Yates, στο 36' ο Knockaert έδωσε πολλή δύναμη στη δική του κάθετη προς τον εφορμούντα Cafú, στο 43' ο Πορτογάλος χαφ σέντραρε στο δεύτερο δοκάρι και ο Filip Krovinović γύρισε τη μπάλα κατευθείαν με το αριστερό στο πρώτο όπου ο Lewis Grabban δεν πρόλαβε να τη σπρώξει μέσα, στο 44' το αριστερό σουτ του Christie ήταν εύκολη δουλειά για τον Keiren Westwood και στο 45' το άγχος κόντεψε να κάνει τη μεγάλη ζημιά στους Owls.

O Westwood με τα πόδια απομάκρυνε πάνω από τον Knockaert προς τον Reach. O κατά συνθήκη αριστερός μπακ-χαφ στο 3-5-2 των γηπεδούχων (όπως και από την άλλη πλευρά ο Callum Paterson) έκανε μια πολύ άσχημη κεφαλιά προς τον τερματοφύλακά του, ο Γάλλος έκλεψε και μπαίνοντας στην περιοχή ανατράπηκε από τον Westwood. Ο Ιρλανδός γκολκίπερ ίσως και να θυμήθηκε την περίοδο 2007-'08, όπου ως γκολκίπερ της Carlisle είδε τη Forest να ροκανίζει τη μεγάλη διαφορά της ομάδας του και να της αρπάζει την άνοδο στο τέλος, όταν πήρε θέση απέναντι από τον Grabban. Ο Lewis προφανώς δεν ήταν για πολλά-πολλά (ούτε) σήμερα. Πήρε ελάχιστη φόρα, ξεκίνησε περπατώντας, σημάδεψε μια γωνία που την είχα μαντέψει κι εγώ (πόσο μάλλον ο Westwood με σχεδόν είκοσι χρόνια στα γήπεδα και 21 συμμετοχές στην Εθνική Ιρλανδίας) και... είδε το σουτ του να αποκρούεται. Για πολλοστή φορά θα πω ότι το μυαλό του Grabban βρίσκεται μάλλον κάπου στα Εμιράτα και στα πετροδολάρια, και παρ' όλο που έχει έναν χρόνο ακόμα συμβόλαιο καλό θα είναι να φύγει το καλοκαίρι. Δεν γουστάρει πια να είναι στο Nottingham, κι αυτό φαίνεται στην κάθε του κίνηση.

Όπως και σε αυτή στο ξεκίνημα του δεύτερου μέρους, δηλαδή. Άλλο ένα λάθος γύρισμα προς τον Westwood, αυτή τη φορά από τον Julian Börner, ενδεικτικό κι αυτό του τρόμου των γηπεδούχων, ο Lewis έκλεψε, απέφυγε τον γκολκίπερ, έφυγε -είναι η αλήθεια- αρκετά πλάγια δεξιά αλλά και πάλι, ο "περσινός" θα έβρισκε τα δίχτυα από τη μέσα πλευρά κι όχι από την έξω (50'). Περιμέναμε ότι μετά από αυτές τις δύο "ενέσεις" ηθικού από μέρους μας στη συνέχεια οι Owls θα μας έπαιζαν μονότερμα, αλλά πού. Αφού στο 55' μετά από ωραία πάσα του Yuri Ribeiro o Grabban απέφυγε έναν αντίπαλό του στην περιοχή τον κόντραρε πάνω στο σουτ ο Paterson, o Smith στον πάγκο αποφάσισε να αποσύρει τον ανύπαρκτο Andre Green και να βάλει τον Jordan Rhodes, ποντάροντας ίσως στην παράδοση που έχει εναντίον μας (τρία γκολ μας έβαλε πέρσι στο αναπάντεχο 0-4 του City Ground). Και πράγματι, ο βετεράνος στράικερ με το που μπήκε είχε μια όχι και πολύ δυνατή κεφαλιά από κόρνερ του Barry Bannan (60') στην αγκαλιά του Samba και άλλη μία, πολύ δύσκολη ομολογουμένως, και άστοχη από σέντρα του Windass από δεξιά στο δεύτερο δοκάρι (67'). 

Από το 66' ο Hughton είχε βγάλει τον Cafú, περνώντας τον Krovinović στη φυσική του θέση πίσω από τον Grabban και τον Alex Mighten στα αριστερά, μήπως και εκμεταλλευτεί την απίστευτη ατσουμπαλιά του Paterson (και είναι αλήθεια ότι στο 74' ο τελευταίος τον τράβηξε απροκάλυπτα μακριά από τη μπάλα μέσα στην περιοχή, με τον διαιτητή Tim Robinson να θεωρεί ίσως... γρουσουζιά να δώσει δεύτερο πέναλτι στην ίδια ομάδα). Οι γηπεδούχοι είχαν την καλύτερη ευκαιρία τους στο 71', όταν ο φορμαρισμένος τελευταία Windass ξέφυγε από αριστερά από τον McKenna, μπήκε στην περιοχή και σούταρε με πολλή δύναμη στην κλειστή γωνία του Samba, που όμως αντέδρασε εξαιρετικά παρά τη δυσκολία του σουτ, βγάζοντας θεαματικά σε κόρνερ. Ο Κονγκολέζος θα διατηρούσε ως το τέλος το 15ο του φετινό "clean sheet", καταρρίπτοντας το προσωπικό ρεκόρ του από πέρσι (14).

Στο 76', και αφού ο Hughton είχε απαλλάξει τον Grabban από την αγγαρεία περνώντας στη θέση του τον (εξίσου βαριεστημένο) Lyle Taylor, ο Bannan έβγαλε σχεδόν έτοιμο γκολ στον Harris, που νικήθηκε πάλι από το άγχος του και καθυστέρησε αρκετά ώστε να φάει το τάκλιν από τον McKenna. Στο 77' από γύρισμα του Ribeiro o Garner πήρε τη μπάλα ανάμεσα στο πέναλτι και τη μικρή περιοχή, έκανε στροφή γύρω από τον εαυτό του αλλά σούταρε άστοχα. Ήταν ουσιαστικά η τελευταία φορά που απειλήσαμε, αφού στη συνέχεια (με εξαίρεση μια επιθετική έξαρσή μας χωρίς ευκαιρία ανάμεσα στο 85' και το 90') καθίσαμε πίσω και περιμέναμε μπας και φιλοτιμηθούν οι Owls και μας βάλουν δύσκολα. Αυτοί συνέχισαν να τρέμουν. Στο 83' ο Reach βγήκε αριστερά απέναντι από το τέρμα και κόντεψε να βγάλει τη μπάλα πλάγιο, στο 84' ο Rhodes έξω από την περιοχή έστειλε το σουτ του ψηλά, στο 91' από σέντρα του Joey Pelupessy ο Börner έπιασε κεφαλιά στα χέρια του Samba, στο 92' ο Harris σπατάλησε εκτελώντας άστοχα ένα φάουλ που ανόητα έδωσε ο Knockaert ένα μέτρο έξω από την περιοχή μας και στο 94' η άψυχη κεφαλιά του Rhodes στη σέντρα του Reach δεν μπορούσε βέβαια να απειλήσει τον Samba.

Οι Reds ολοκληρώνουν τις υποχρεώσεις τους το μεσημέρι του ερχόμενου Σαββάτου στην έδρα μας απέναντι στην Preston, ελπίζοντας να κλείσει με νίκη αυτή η πολύ περίεργη χρονιά και να στρέψουμε όλοι το ενδιαφέρον μας στο "καυτό" καλοκαίρι που προβλέπεται. Πριν ολοκληρωθούν τα ματς των 5 (Birmingham-Cardiff, Brentford-Watford, Huddersfield-Coventry, Luton-Middlesbrough, Millwall-Bristol City, Norwich-Reading, Preston-Barnsley, Stoke-QPR, Wycombe-Bournemouth και φυσικά τα καθοριστικά για την υπόθεση του υποβιβασμού Rotherham-Blackburn και Swansea-Derby) βρισκόμασταν στη 16η θέση, αυτό όμως όπως καταλαβαίνουμε όλοι ενδέχεται να αλλάξει ως το βράδυ.

Sheffield Wednesday: Westwood, Paterson, Palmer, Hutchinson, Börner, Reach, Pelupessy, Bannan, Harris, Green (Rhodes 56'), Windass.
Forest: Samba, Christie, Worrall, McKenna, Ribeiro, Yates, Garner, Knockaert, Cafú (Mighten 66'), Krovinović, Grabban (Taylor 74').
Διαιτητής: Tim Robinson. Κίτρινες: Palmer 41', Paterson 61' - Yates 47', Knockaert 69'. 
Θεατές: -

Chris Hughton: "Γενικά στο 90λεπτο πιστεύω ότι ήμασταν η ομάδα που έδειξε περισσότερο πιθανό να σκοράρει. Οι αντίπαλοί μας μάχονταν να κρατηθούν ζωντανοί και αυτό ήταν εμφανές, παρ' όλα αυτά θεωρώ πως ήμασταν η καλύτερη ομάδα. Με απογοήτευσε το γεγονός ότι προς το τέλος του αγώνα, όταν είχαμε ήδη αρκετές ευκαιρίες να βάλουμε γκολ, φτάσαμε στο σημείο να εξαρτιόμαστε από τον Brice για να κρατήσει το μηδέν με μια σπουδαία απόκρουση. Γενικά όποιος έρχεται σε αυτό το γήπεδο και φεύγει με έναν βαθμό είναι ευχαριστημένος, αλλά σήμερα, αν και η Wednesday πάλεψε, εμείς βρεθήκαμε σε καλύτερες θέσεις για να πάρουμε τη νίκη και θα μπορούσαμε να τις εκμεταλλευτούμε περισσότερο. Η απόκρουση του Westwood στο πέναλτι ήταν πολύ καλή και άλλαξε τα πάντα, αφού αν οι αντίπαλοί μας πήγαιναν στα αποδυτήρια με το 0-1 θα έπρεπε να ανοιχτούν περισσότερο, και ίσως αυτό να μας έδινε την ευκαιρία να μεγαλώσουμε το προβάδισμά μας. Αυτή η απόκρουση τους ανέβασε ψυχολογικά. Αλλιώς θα είχαμε άλλο παιχνίδι, η διάθεσή τους θα ήταν διαφορετική, ίσως να έβαζαν κι άλλο επιθετικό και το παιχνίδι θα άνοιγε, ήταν αναπόφευκτο. Θα είχαμε τους αντιπάλους μας να επιτίθενται κατά κύματα, και θα μας άφηναν κενούς χώρους τους οποίους ίσως να καταφέρναμε να εκμεταλλευτούμε. Δεν μπορώ να κατηγορήσω τους παίκτες μου ότι δεν ήθελαν να νικήσουν, αλλά η μεγάλη απογοήτευση ήταν ακριβώς αυτή: ότι δεν νικήσαμε. Ήμασταν καλύτεροι, αλλά όσο δεν σκοράρεις δίνεις στον αντίπαλο ελπίδες. Δεν έχω όμως κανένα παράπονο από τη συγκέντρωσή τους στο παιχνίδι. Το σημαντικό για μας όταν ήρθαμε εδώ ήταν να τελειώσουμε καλά τη σεζόν. Προερχόμασταν από μια κατά τη γνώμη μου καλή εμφάνιση με τη Stoke, υπήρχε από μέρους μας προσπάθεια αλλά ήρθαν κάποιες λανθασμένες αποφάσεις σε περιόδους που έπρεπε να τους πιέσουμε λίγο περισσότερο και οι πάσες μας δεν ήταν και τόσο καλές. Από πλευράς απόδοσης, με δεδομένο ότι βρισκόμαστε στο τέλος της σεζόν, αυτό που θέλω τη συγκεκριμένη στιγμή οι παίκτες μού το δίνουν, αλλά αυτό το παιχνίδι θα μπορούσαμε να το έχουμε κερδίσει".

* Η φωτογραφία είναι από την ιστοσελίδα της εφημερίδας The Star του Sheffield.