Αρχίζουμε να αποκτούμε μια ροπή προς το ονομαζόμενο στην Αγγλία late drama ή μου φαίνεται; Ποσώς με χαλάει, βέβαια! Χρόνια και χρόνια τα γκολ που δεχόμασταν στα τελευταία λεπτά ήταν ο βραχνάς μας, καιρός λοιπόν να δουν λίγο και οι αντίπαλοι τη γλύκα. Στο Λονδίνο η Forest ήταν στα σκοινιά ως το 91', έτοιμη να επιστρέψει σπίτι με μια ήττα που δεν της άξιζε και δεν ανταποκρινόταν καθόλου στην εμφάνισή της και στην προσπάθεια των παικτών της. Το ποδόσφαιρο όμως καμιά φορά είναι πιο δίκαιο από όσο φαίνεται. Απόδειξη ότι ο λυτρωτής ήταν κάποιος που δεν σκοράρει καθόλου συχνά, αλλά σήμερα ήταν ο κορυφαίος μας.

Η ιστορία του Jack Colback στη Forest έχει περάσει από σαράντα κύματα. Βασικός, αναντικατάστατος και συχνός Man of the Match στην πρώτη του θητεία ως δανεικός από τη Newcastle, μεταξύ πάγκου και εξέδρας ως παίκτης πλέον της Forest, είναι ένας από τους παίκτες που με ευχαρίστηση εγγράφει ο Steve Cooper στη λίστα με τους "αναγεννημένους" επί των ημερών του (περίοπτα μέλη της οποίας αποτελούν και ο Joe Lolley και ο Lyle Taylor). Σήμερα τα έκανε απλώς όλα. Αν και έπαιζε καθαρά μπροστά από τα σέντερ μπακ, με τον Ryan Yates σαφώς πιο προωθημένο, ήταν σταθερότατος από το κέντρο και πίσω και βοήθησε αρκετά και επιθετικά, συμμετέχοντας σε αρκετά "τριγωνάκια" στην αριστερή πλευρά με τους Max Lowe και Scott McKenna (ο Σκοτσέζος είχε πάλι τάση για προωθήσεις και με τη δύναμή του έβαζε δύσκολα στην αριστερή πλευρά των γηπεδούχων). Το επιστέγασμα στην καταπληκτική βραδιά του ήταν το γκολ της ισοφάρισης.

Αν και φοβερά ευχάριστος για κάθε... ουδέτερο, ήταν πολύ περίεργος ο αγώνας του Loftus Road (το "Kiyan Prince Foundation Stadium" ας το κρατήσουν οι άνθρωποι του μάρκετινγκ, εμείς έτσι το μάθαμε και έτσι θα το λέμε, από την εποχή κιόλας που έπαιξε εκεί μέσα η ΑΕΚ στα τέλη της δεκαετίας του '70, δηλαδή λίγο πριν μπει ο πρώτος πλαστικός χλοοτάπητας στην ιστορία της Αγγλίας, που ευτυχώς αποσύρθηκε νωρίς). Περίεργος υπό την έννοια ότι σε κάθε ημίχρονο η ομάδα που ήταν εμφανώς καλύτερη δέχθηκε γκολ στις καθυστερήσεις. Γενικά όμως, παρά την απογοήτευση του "πρώην" μας Mark Warburton, το αποτέλεσμα το θεωρώ δίκαιο. Όπως θα δούμε παρακάτω, η Forest είχε στο πρώτο ημίχρονο διαιτησία και τύχη κόντρα, αλλά προς τιμή της συνέχισε να παλεύει στο δεύτερο, όπου το αβαντάζ έδωσε πολύ καλύτερη ψυχολογία στους πρωτευουσιάνους, και δικαιώθηκε με τον βαθμό που αποκόμισε.

Ο Cooper συνέχισε να ακολουθεί την τακτική των ελάχιστων ως καθόλου αλλαγών σε σχέση με τα προηγούμενα ματς, δείχνοντας πέρα από κάθε αμφισβήτηση ότι ακόμα και μετά από μεγάλες "στραβές", όπως η εντός έδρας συντριβή από τη Fulham την Κυριακή, έχει εμπιστοσύνη σε αυτό που θεωρεί βέλτιστο σχήμα του. Το είχε πει άλλωστε ότι θεωρούσε το σκορ πλασματικό και δεν θα το άφηνε να τον επηρεάσει, όπως κι έγινε. Στην περίπτωση του αποψινού αγώνα, η μόνη αλλαγή σε όλη την αποστολή ήταν η απόσυρση του Philip Zinckernagel στον πάγκο και η τοποθέτηση του Lolley στην ενδεκάδα, ως επιβράβευση για τα καλά παιχνίδια που έκανε ο Joe μπαίνοντας ως αλλαγή (ειδικά στο Bristol η παρουσία του ήταν καταλυτική, καθώς ήταν μέσα και στα δύο γκολ που μας χάρισαν εκείνη τη χιτσκοκική νίκη).

Μετά από τη σεμνή τελετή με τη σάλπιγγα προς τιμή των πεσόντων των πολέμων, η ανάμνηση των οποίων στόλισε όπως κάθε χρόνο με παπαρούνες τις φανέλες των παικτών, οι Reds έκαναν γνωστό ότι είχαν πάει στο Λονδίνο... για δουλειά με τη σέντρα κιόλας, κι ας την είχαν οι αντίπαλοι! Έκλεψαν τη μπάλα αμέσως μετά την καθιερωμένη μπαλιά προς τα πίσω από τον αρχηγό Stefan Johansen, και ο Brennan Johnson που έγινε τελικός αποδέκτης μπήκε στην περιοχή και σούταρε άστοχα ενώ στο ρολόι είχαν περάσει μόλις 13 δευτερόλεπτα. Στην ίδια φάση τραυματίστηκε και έμεινε στο χορτάρι ο παλιόφιλος Albert Adomah, που απόψε είχε ρόλο δεξιού μπακ-χαφ. Ο πάγκος της QPR θορυβήθηκε, ο Moses Odubajo ξεκίνησε ζέσταμα, αλλά ο "θείος Albert" δήλωσε ότι μπορούσε να συνεχίσει. Κι όχι μόνο αυτό, αλλά έπαιξε ουσιαστικότατο ρόλο στο παιχνίδι και αναδείχθηκε Man of the Match από τον χορηγό των Hoops. Στο δρόμο για τα 34 (τα κλείνει τον Δεκέμβριο), ο γεννημένος στην Αγγλία αλλά πρώην διεθνής με τη γενέτειρα των προγόνων του Γκάνα εξτρέμ παραμένει ένας πολύ καλός παίκτης σε επίπεδο Championship - και ένα πολύ καλό παιδί.

Οι γηπεδούχοι τελικά δεν γλίτωσαν την αναγκαστική αλλαγή στο πρώτο ημίχρονο - έκαναν μάλιστα δύο, με τον Odubajo να παίρνει τη θέση του δανεικού από τη Norwich Sam McCallum (27') και τον Jimmy Dunne να αντικαθιστά τον Ολλανδό Jordy De Wijs (36'), για να παίξει και αυτός όπως θα δούμε τον δικό του ρόλο στο αποψινό δράμα. Η ουσία είναι όμως ότι σε όλο το πρώτο μέρος ο Brice Samba έπιασε τη μπάλα μόνο στο 22', μπλοκάροντας μάλλον εύκολα ένα διαγώνιο σουτ του Lyndon Dykes από πλάγια δεξιά, ενώ από την άλλη ο Seny Dieng είχε αρκετή δουλειά (άλλο ένα αξιοσημείωτο του ματς, δύο Αφρικανοί τερματοφύλακες - ένας Κονγκολέζος και ένας Σενεγαλέζος). Οι Reds έψαχναν από την αρχή στα δεξιά την κούρσα του Johnson, ο οποίος έβαλε σε αρκετούς μπελάδες την άμυνα των γηπεδούχων. Στο 15' ο Yates του άνοιξε με βαθιά μπαλιά και ο διεθνής Ουαλός μπήκε στην περιοχή, όπου όπως έδειξαν τα ριπλέι σπρώχθηκε καθαρά από τον Yoann Barbet, όμως ο Γάλλος είχε βάλει το χέρι του αρκετά πονηρά ώστε να ξεγελάσει τον Andy Davies, που έμεινε ασυγκίνητος. Στο επόμενο λεπτό ο Lolley ελίχθηκε αριστερά έξω από την περιοχή και σούταρε πολύ δυνατά με το αριστερό, για να πεταχτεί στο δεξί του "Γ" ο Dieng και να αποκρούσει σε κόρνερ.

Στο 27' είχαμε μάλλον την καλύτερη ευκαιρία μας, όταν ο Lolley έκανε πανέμορφη κάθετη στον Johnson και αυτός από πλάγια δεξιά σούταρε, ο Dieng απέκρουσε χωρίς να συγκρατήσει τη μπάλα και ο Adomah με υπερπροσπάθεια μπροστά στον Yates που καραδοκούσε έδιωξε σε κόρνερ. Δύο λεπτά αργότερα ο μπαρμπα-Albert είχε στην περιοχή μια "ύποπτη" μονομαχία με τον Djed Spence, με τον Davies και αυτή τη φορά να δίνει το πλεονέκτημα της αμφιβολίας στην QPR καταλογίζοντας αντί για πέναλτι (που οκέι, μπορεί και να μην υπήρχε) επιθετικό φάουλ που εγώ σίγουρα δεν είδα. Η Forest συνέχισε να κυριαρχεί χωρίς όμως άλλες άξιες λόγου φάσεις, και στο 45' προς γενική κατάπληξη ο Davies έδωσε έξι (6) λεπτά καθυστέρησης, προκαλώντας απορία γιατί στους τραυματισμούς και τις αλλαγές δεν είχε περάσει τόσος χρόνος. Η απόφασή του έμελλε να αποβεί μοιραία. Η QPR έφτασε κοντά στο γκολ στο δεύτερο λεπτό των καθυστερήσεων -όταν από ένα λάθος διώξιμο του McKenna και μια στραβοκλωτσιά του Dykes η μπάλα έφτασε αριστερά στον Ilias Chair και χρειάστηκε να ξαπλώσει ο Joe Worrall στο χορτάρι για να μη φτάσει το σουτ του Μαροκινού ως τον Samba- και το πέτυχε τελικά στο πέμπτο. Ο Adomah, που ένας θεός ξέρει πώς είχε βρεθεί αριστερά στην περιοχή μας, έσκασε τη ντρίμπλα στον Spence και από την τελική γραμμή έστειλε γλυκιά σέντρα στο δεύτερο δοκάρι, όπου περίμενε αμαρκάριστος ο Dykes. Για τον Σκοτσέζο, που φέτος σκοράρει για πλάκα με QPR και Εθνική, ήταν καλύτερα και από πέναλτι (τα οποία συνήθως εκτελεί άτσαλα και στο κέντρο). Άλμα, κεφαλιά, 1-0 και άντε βρες άκρη πώς η Forest πήγε στα αποδυτήρια όχι μόνο χωρίς να προηγείται, αλλά έχοντας και βουνό να ανεβεί.

Η αλλαγή στην ψυχολογία των Hoops, που άλλωστε δεν μπαινοβγαίνουν στην εξάδα χωρίς λόγο φέτος, δεν άργησε να φανεί. Στο 54' ο Chair, που εκτός του Dykes είχε σκοράρει κι αυτός στο 2-0 της πρεμιέρας εναντίον μας στο Λονδίνο στις αρχές του 2020-'21, εκτέλεσε φάουλ, ο προωθημένος Dunne έπιασε την κεφαλιά και ο Adomah, σε θέση οφσάιντ που δεν υποδείχθηκε στο δεύτερο δοκάρι, είδε τον Max Lowe να τον προλαβαίνει και να διώχνει σε κόρνερ. Σε ένα άλλο κόρνερ των Hoops μετά από δύο λεπτά ο Lewis Grabban κέρδισε τη μπάλα και άνοιξε πανέμορφα στον Johnson, που έκανε κούρσα πολλών μέτρων και μπήκε στην περιοχή, αλλά δεν είχε αρκετές δυνάμεις και το αριστερό σουτ του βρήκε την έξω πλευρά των διχτυών με τον Dieng να ελέγχει. Ήταν η τελευταία ενέργεια του Lewis, που δεν είχε και πολλές ευκαιρίες να κάνει πράγματα σήμερα (λίγο μετά την εμφάνιση της στατιστικής που τον θεωρεί τον πιο επικίνδυνο κυνηγό της Championship με 38% των τελικών του να μπαίνουν γκολ έναντι μόλις 27% του δεύτερου Harry Cornick της Luton) και στο 61' έδωσε τη θέση του στον Taylor, με τον Alex Mighten να αντικαθιστά ταυτόχρονα τον Tobias Figueiredo στη συνηθισμένη αλλαγή σχήματος του Cooper από 3-4-3 σε 4-3-3. Για να πούμε του στραβού το δίκιο, ούτε ο ένας ούτε ο άλλος βοήθησαν ιδιαίτερα, ενώ και ο Zinckernagel που μπήκε στο 67' αντί του Lolley δεν ήταν και πολύ καλύτερος.

Στο 63' σε προσπάθεια του Spence o Lolley έγινε κάτοχος της μπάλας, προχώρησε παράλληλα στη γραμμή της περιοχής προς τα αριστερά και σούταρε, για να δει ο Dieng ανακουφισμένος τη μπάλα να φεύγει λίγο έξω από το αριστερό δοκάρι του. Ο Samba έκανε την πιο σπουδαία επέμβασή του στο 66', όταν Dykes και Chair έκαναν το "1-2" με το κεφάλι (!) και ο Σκοτσέζος βγήκε τετ α τετ, αλλά νικήθηκε από τον γκολκίπερ της Forest που είχε βγει έγκαιρα. Αν είχε γίνει το 2-0 εκεί, τα πράγματα θα ήταν πολύ δύσκολα πια, με τη Forest να έχει χάσει την κυριαρχία της στο κέντρο. Ο Spence στο 69' σταμάτησε πάνω στο σουτ τον Dykes από ωραία κάθετη του Johansen, ο Dieng έβγαλε δύσκολα με τις γροθιές στο 72' πολύ δυνατό σουτ του Zinckernagel που όμως πήγε κατευθείαν πάνω του, ο Yates ("πρωταθλητής" των έγκαιρων επεμβάσεων στην ομάδα μας σύμφωνα με τη σχετική κάρτα του Sky πριν το ματς) στο 76' μετά από κάθετη του Adomah και γύρισμα του Chair από δεξιά πρόλαβε και έδιωξε σε κόρνερ προ του Dykes.

O σκόρερ της QPR θα προσπαθούσε με δύο σουτ στο 81' και στο 89', το πρώτο σε μια γρήγορη κόντρα και το δεύτερο από το κέντρο σχεδόν βλέποντας τον Samba εκτός εστίας, να εδραιώσει τη νίκη της ομάδας του αλλά σημάδεψε και τις δύο φορές την εξέδρα. Η QPR έμελλε να πληρώσει το γκολ του πρώτου ημιχρόνου με το ίδιο νόμισμα. Αφού στο 84' ο Taylor κόντραρε πάνω στην απομάκρυνση τον διαρκώς αβέβαιο με τη μπάλα στα πόδια Dieng και γύρισε με τακουνάκι στον Johnson που σέντραρε για να πάρει ο Odubajo τη μπουκιά από το στόμα του Mighten διώχνοντας σε κόρνερ, στο 91' ήρθε η λύτρωση. Ο Yates έκανε σέντρα από δεξιά, ο Rob Dickie απέκρουσε με κεφαλιά, η μπάλα βγήκε από την περιοχή κι εκεί ο Colback κοντρόλαρε με το στήθος και σούταρε με πολλή δύναμη, για να βρει η μπάλα στον Dunne που έκανε τη βουτιά αυτοθυσίας όσο χρειαζόταν για να μπερδέψει τον Dieng και να τον αναγκάσει να τη μαζέψει από τα δίχτυα του. Οι Reds πανηγύρισαν με την ψυχή τους, αλλά είπαν και να επαναλάβουν την ιστορία του Bristol! Στο 94', σε φάουλ του Zinckernagel, o Mighten πήγε να γίνει ο Taylor του Λονδίνου, αλλά ο Andre Dozzell ήταν κατά τι πιο γρήγορος πάνω στη μπάλα και έδιωξε σε κόρνερ που πέρασε ανεκμετάλλευτο. Το δράμα τελείωσε εκεί, και οι δύο ομάδες πήραν ό,τι άξιζαν.

Ο αγώνας άνοιξε την αυλαία της 15ης αγωνιστικής, που συνεχίζεται και ολοκληρώνεται αύριο με το μεσημεριανό ντέρμπι Fulham-West Brom, τα απογευματινά Bristol City-Barnsley, Derby-Blackburn, Huddersfield-Millwall, Hull-Coventry, Middlesbrough-Birmingham, Preston-Luton, Sheffield United-Blackpool, Stoke-Cardiff, Swansea-Peterborough και το βραδινό Reading-Bournemouth. H Forest έχει τώρα πριν από τη νέα (και τελευταία για το 2021) διακοπή του πρωταθλήματος δύο σερί εντός έδρας παιχνίδια, την Τρίτη το βράδυ με τη Sheffield United (όπου δεν θα παίξει ο Lowe που ανήκει στους Blades) και το Σάββατο το απόγευμα με την Preston.

QPR: Dieng, Dickie, De Wijs (Dunne 36'), Barbet, Adomah, Johansen, Dozzell, McCallum (Odubajo 27'), Chair (Amos 78'), Willock, Dykes.
Forest: Samba, Worrall, Figueiredo (Mighten 61'), McKenna, Spence, Colback, Yates. Lowe, Johnson, Lolley (Zinckernagel 67'), Grabban (Taylor 61').
Σκόρερς: Dykes 45+5' - Colback 91'.
Διαιτητής: Andy Davies. Κίτρινες: Dozzell 43', Johansen 83' - Worrall 92'.
Θεατές: 15.089 (Forest: 2.885).

Steve Cooper: "Ήταν ένα καλό παιχνίδι και η απόδοσή μας μου άρεσε πραγματικά. Η QPR είναι μια ομάδα ζόρικη στην προετοιμασία για να την αντιμετωπίσεις, τακτικά μάς ήταν πολύ δύσκολο να διαχειριστούμε κάποιες αλλαγές που έκανε στο κέντρο του γηπέδου. Αυτό που δεν θέλαμε ήταν να μείνουμε πίσω και να τους δώσουμε χώρο να μας επιτίθενται. Θέλαμε να κάνουμε ακριβώς το αντίθετο, και κοντέψαμε να βάλουμε γκολ στα 10 δευτερόλεπτα. Ήταν λοιπόν ένα καλό παιχνίδι και χαίρομαι που πήραμε κάτι από αυτό. Τα συναισθήματά μου είναι ανάμικτα γιατί θεωρώ ότι έπρεπε να πάρουμε και τους τρεις βαθμούς, αλλά με ικανοποιεί πολύ το γεγονός ότι τα παιδιά δεν έχασαν. Πιστεύω ότι σε κάθε παιχνίδι το ζητούμενο είναι τι κάνεις εσύ και τι φέρνεις μέσα στο γήπεδο. Και έτσι όπως παίξαμε δεν θα μπορούσα να έχω παράπονα από τα παιδιά, ακόμα και αν χάναμε. Είναι απίστευτο που μας ακολούθησε τόσος κόσμος στο Λονδίνο, είναι τέλος του μήνα και κάποιοι άνθρωποι δεν έχουν καν πληρωθεί ακόμα από τη δουλειά τους. Το σέβομαι και το εκτιμώ βαθύτατα. Θέλω να πιστεύω ότι δεν θα ήταν και τόσο απογοητευμένοι από την απόδοσή μας αν χάναμε, γιατί παίξαμε καλά. Το γκολ ανήκει σ' αυτούς όσο και σε μας. Είμαι περήφανος για τους οπαδούς μας απόψε, όπως είμαι σε κάθε αγώνα. Η στήριξή τους είναι κάτι πολύ ιδιαίτερο για μας".

* Η φωτογραφία είναι από την επίσημη ιστοσελίδα του συλλόγου.