Κόκκινη βάφτηκε η βραδιά απονομής των βραβείων των φετινών πρωταθλημάτων της EFL. Τόσους πολλούς παίκτες της Forest σε μια τέτοια εκδήλωση μάλλον είχαμε να δούμε από την αξέχαστη σεζόν 1977-'78, όταν οι Reds του Brian Clough κατέπληξαν τους πάντες και πήραν το πρωτάθλημα Αγγλίας ως νεοφώτιστοι στην -τότε- Division I. Δεδομένου τού πώς ξεκίνησε η φετινή σεζόν, ποιος περίμενε ότι θα είχε μια τέτοια κατάληξη; Και μάλιστα με την ομάδα να διεκδικεί ακόμα, έστω και μαθηματικά, απευθείας άνοδο και να έχει και "παράπονα" ότι τα τέσσερα χθεσινά βραβεία μπορεί να ήταν και λίγα;

Ας ξεκινήσουμε από τον κύριο δεξιά στη φωτογραφία. Ο Brennan Johnson μπήκε στο φετινό πρωτάθλημα έχοντας μεν εντυπωσιάσει πέρσι στη League One ως δανεικός στη Lincoln, αλλά κουβαλώντας ελάχιστες εμπειρίες σε επίπεδο Championship (είχε παίξει μόλις 4 ματς την περίοδο 2019-'20, επί Sabri Lamouchi, χωρίς να σκοράρει). Τόσο ο Chris Hughton, όσο και ο Steve Cooper τον εμπιστεύτηκαν απόλυτα και αυτός άρχισε να τους δικαιώνει με το "καλημέρα", βγάζοντας την ασίστ στον Lyle Taylor για το πρώτο μας φετινό γκολ στο άτυχο 1-2 εκτός με την Coventry. Ακολούθησαν 15 γκολ στο πρωτάθλημα (συν ένα στο FA Cup) και άλλες 9 ασίστ σε όλες τις διοργανώσεις. Δίκαια ήταν, μαζί με τον "δικό μας" (έστω και δανεικό) Djed Spence και τον Fábio Carvalho της σχεδόν βέβαιης πρωταθλήτριας Fulham, υποψήφιος για το βραβείο του Νέου Παίκτη της Σεζόν. Και το πήρε, μετά από μια φανταστική σεζόν κατά την οποία μάζεψε και αρκετές συμμετοχές στην Εθνική Ανδρών της Ουαλίας και ονειρεύεται φθινόπωρο στο Κατάρ. Συγχαρητήρια και ελπίζουμε όλοι να μην είναι η τελευταία σεζόν του κοντά μας...

Ο Brennan σίγουρα θα βρισκόταν και στην κορυφαία ενδεκάδα της σεζόν, αν για κάποιο λόγο αυτοί που την εξέλεξαν δεν επέλεγαν σύστημα 3-4-1-2 με μπακ-χαφ και χωρίς εξτρέμ! Κι όταν λέμε μπακ-χαφ φέτος εννοούμε Djed Spence, που όργωσε τη δεξιά πλευρά όλων των γηπέδων της κατηγορίας, πετυχαίνοντας 2 γκολ (το τρίτο κακώς ακυρώθηκε...) και 3 συνολικά μαζί με του FA Cup και βγάζοντας 4 ασίστ. Έκπληξη δεν αποτελούσε ούτε η παρουσία του Joe Worrall, ενός δυνατού και αποτελεσματικού σέντερ μπακ με αδιαμφισβήτητα ηγετικά χαρίσματα, που μάλλον του χρόνου θα είναι πρώτος αρχηγός της ομάδας. Αλλά η επιλογή ως ενός από τους δύο αμυντικού χαφ της κορυφαίας ενδεκάδας τού Ryan Yates ήταν μια ηχηρή... μπούφλα που ακούστηκε από εδώ μέχρι το Nottingham με αποδέκτες κάποιους εντελώς άμπαλους επικριτές του, που παρέβλεπαν φυσικά το γεγονός ότι τόσοι προπονητές πέρασαν τα τελευταία χρόνια από το City Ground και δεν βρέθηκε ΕΝΑΣ να τον αφήσει στον πάγκο... Συγχαρητήρια και στους τρεις, και δη στον Ryan (προϊόν της Ακαδημίας μας, όπως και ο Worrall και ο Johnson, για να μην ξεχνιόμαστε), που είναι και προσωπική μου αδυναμία και εκτός από τη συνέπειά του στα αμυντικά του καθήκοντα έχει πετύχει φέτος και 9 γκολ, το ένα πιο καθοριστικό από το άλλο...

Στην ενδεκάδα βρέθηκαν ακόμα: Ως γκολκίπερ ο Lee Nicholls της Huddersfield, που μεταξύ άλλων μάς στέρησε και τουλάχιστον έναν βαθμό στο 0-1 του City Ground με τις σωτήριες αποκρούσεις του. Στην άμυνα πλάι στον Worrall ο Tosin Adarabioyo της Fulham και ο αρχηγός της Bournemouth Lloyd Kelly. Στο αριστερό άκρο ο Antonee Robinson της Fulham, συμπαίκτης του Ethan Horvath στην Εθνική των ΗΠΑ και ήδη "μουντιαλικός". Ως παρτενέρ του Yates στον άξονα ο διεθνής Δανός της Bournemouth Philip Billing. Επιθετικός χαφ ο συμπαίκτης του Johnson στην Εθνική Ουαλίας Harry Wilson, από τους πρωταγωνιστές της ξέφρενης πορείας της Fulham και ανυπόμονος να γυρίσει στη Liverpool όπου ανήκει και να παίξει στην Premiership υπό τις οδηγίες του Jürgen Klopp. Και μπροστά ο Dominic Solanke της Bournemouth με 27 γκολ φέτος στο πρωτάθλημα και 28 συνολικά, "ζευγάρι" με τον φοβερό και τρομερό Aleksandar Mitrović της Fulham, με τα 41 γκολ (ρεκόρ) στο πρωτάθλημα και τα 43 συνολικά, χωρίς να υπολογίσουμε αυτά που έστειλαν την Εθνική Σερβίας στο Κατάρ χωρίς καν να χρειαστεί να δώσει αγώνες μπαράζ. Ο Mitrović ήταν φυσικά και ο Παίκτης της Σεζόν, πέρα από κάθε αμφισβήτηση. 

Και ποιος επελέγη για το τιμόνι αυτής της γεμάτης νιάτα ενδεκάδας-όνειρο ως Μάνατζερ της Σεζόν, λέτε; Ο... Nathan Jones της Luton! Εδώ γελάμε... Ναι, ο άνθρωπος χωρίς να διαθέτει κανένα τρομερό μπάτζετ έφερε τους Hatters πολύ κοντά στην πρόκρισή τους στα φετινά πλέι-οφ (δύο βαθμούς σε δύο ματς χρειάζονται μόνο για να "κλειδώσουν" τη συμμετοχή τους), αλλά -συγγνώμη κιόλας- ο Cooper πήρε μια ομάδα σχεδόν διαλυμένη, που όταν απολύθηκε ο Hughton βρισκόταν στην 24η και τελευταία θέση με μόλις έναν βαθμό σε οκτώ ματς, και την έφερε να διεκδικεί απευθείας άνοδο! Μάλλον μας δουλεύουν... Κάτι είχαμε καταλάβει για το "σπρώξιμο" που τρώει από παντού η Luton φέτος, αλλά δεν το φανταζόμασταν μέχρι τέτοιο σημείο...

* Η φωτογραφία είναι από την επίσημη ιστοσελίδα του συλλόγου.