Αν μας έλεγαν πριν τον αγώνα "Κοιτάξτε, αν θέλετε δεν παίζουμε και παίρνει κάθε ομάδα από έναν βαθμό", τι θα απαντούσατε; Ως οπαδοί, όσο μπορώ να πιάσω τον σφυγμό μας από όσα διάβαζα στα social media, θα την παίρναμε την προσφορά και θα λέγαμε κι ευχαριστώ. Λογικός αυτός ο συντηρητισμός αν λογαριάσει κανείς το όνομα του αντιπάλου και τα βαριά, ακριβοπληρωμένα ονόματα που κατέβασε στο City Ground. Άλλο όμως εμείς, άλλο η ομάδα, η οποία -πέστε με της παλιάς σχολής, αλλά- πρέπει να παίζει πάντα για να νικάει. Κι όταν βρίσκει έναν αντίπαλο μπόσικο, να μην την ενδιαφέρει καθόλου το όνομα και η σύνθεσή του. 

Ναι, από τη σύνθεση της Chelsea τρόμαξα κι εγώ μόλις τη διάβασα (κι ακόμα περισσότερο τρόμαξα από τον πάγκο της, αλλά αυτή είναι μια άλλη ιστορία). Σίγουρα είναι δικαιολογημένος ο Steve Cooper που τράβηξε πρώτα τον ομαλό δρόμο, να δώσει χώρο και να επιδιώξει να βγει στην κόντρα. Μέσα του, όμως, ο ποδοσφαιριστής όταν του λες να παίξει συντηρητικά παίζει... ακόμα πιο συντηρητικά. Στα όρια του φοβισμένου. Και δεν λογαριάζει, ας πούμε, ότι αυτή η ίδια Chelsea έχει μόλις μία νίκη στους έξι τελευταίους αγώνες της και λίγες μέρες πριν διακοπεί το πρωτάθλημα έχει φάει μια ξεγυρισμένη τεσσάρα από τη Brighton. Ή ότι την περασμένη αγωνιστική στο Stamford Bridge έβαλε δύο γρήγορα γκολ στη Bournemouth, αλλά στο δεύτερο ημίχρονο "έσβησε" και με νύχια και με δόντια κράτησε το μηδέν πίσω και τη νίκη - αυτή τη μία που λέγαμε. Είτε το πιστεύετε είτε όχι, ο ποδοσφαιριστής φοβάται τη "στραβή" και δεν βλέπει πόσο εύκολα τρυπιέται η άμυνα του "μεγάλου αντιπάλου", όπως ας πούμε στη φάση του 10'. Ε, αν συμβαίνουν αυτά, έρχεται και η στραβή, και μάλιστα με τρόπο που λες "την τύχη μου μέσα", όπως συνέβη στη δική μας περίπτωση. 

Η Forest, η νέα Forest της Premier League, δεν έχει μάθει ακόμα κάτι που η περσινή Forest της Championship διέθετε στον υπερθετικό βαθμό: δεν έχει μάθει να μυρίζει το αίμα. Να σκοτώνει τον αντίπαλο όταν αυτός αιμορραγεί. Προς τιμή τους, Cooper και παίκτες συμφώνησαν μετά το ματς ότι οι Reds απόψε έπρεπε να είχαν νικήσει και μαζί να είχαν ξεκολλήσει μετά από πολύ καιρό από τη ζώνη του υποβιβασμού. Δεν έγινε. Παρ' ότι οι Λονδρέζοι, κάνοντας το ίδιο λάθος με το προηγούμενη παιχνίδι τους, μπήκαν μετά το ημίχρονο πιστεύοντας ότι είχαν καθαρίσει, παρασυρμένοι ίσως από το γεγονός ότι η Forest δεν είχε ανατρέψει ποτέ ως σήμερα την κατάσταση όταν ο αντίπαλος άνοιγε το σκορ. Ξεκάθαρα, αυτή η πρώτη φορά ήταν κέρδος. Υπήρχαν και άλλα πολλά, όπως ας πούμε η εμφάνιση του Taiwo Awoniyi που δείχνει όλο και πιο απαραίτητος, έκανε γιογιό τον Kalidou Koulibaly και δίκαια βγήκε Man of the Match κι ας μη σκόραρε. Ή η δυναμική επιστροφή του Morgan Gibbs-White. Ένα πράγμα παρακαλάμε όλοι: να σωθεί φέτος η ομάδα, γιατί ώρες ώρες φαίνεται μέσα στο γήπεδο τι ωραία πράγματα μπορεί να κάνει του χρόνου. Όταν θα έχει πια και το ένστικτο του δολοφόνου και θα παίζει πιο ελεύθερα, ίσως και απαλλαγμένη από το άγχος της επιβίωσης...

Οι Reds έκαναν ποδαρικό για το 2023 στο γήπεδό τους φορώντας για πρώτη φορά φανέλες με το λογότυπο της UNHCR, της Ύπατης Αρμοστείας του ΟΗΕ για τους Πρόσφυγες -που καλό είναι να μην ονομάζουμε "χορηγό", αφού δεν δίνει εκείνη χρήματα στην ομάδα αλλά το αντίθετο- και με μόλις δύο αλλαγές στη σύνθεσή τους σε σχέση με τον αγώνα απέναντι στη Manchester United, αφού ο Dean Henderson επέστρεψε στην εστία μας και ο Gibbs-White, που αποθεραπεύτηκε από τον τραυματισμό του στο ματς με τη Valencia, πήρε τη θέση του Jesse Lingard, ο οποίος όπως μαθαίνουμε έπαθε θλάση στον οπίσθιο μηριαίο στο Old Trafford και θα απουσιάσει από την αγωνιστική δράση για ένα μήνα περίπου (μάλλον η διαθεσιμότητα του Gustavo Scarpa, που ως μεταγραφή του Ιανουαρίου θα μπορεί να παίζει από την επόμενη αγωνιστική, έρχεται την κατάλληλη στιγμή). Πριν από όλα, όμως, οι παίκτες συγκεντρώθηκαν στο κέντρο του γηπέδου για να τιμήσουν τον μέγιστο Pelé, που την Πέμπτη πήγε να συναντήσει κάπου ψηλά τον Johan Cruijff, τον Diego Maradona και άλλους κολοσσούς με τους οποίους μεγαλώσαμε και σήμερα γελάμε με τη GOATομανία που πιστεύει ότι το ποδόσφαιρο ξεκίνησε στις αρχές του 21ου αιώνα... Τα μαύρα περιβραχιόνια των παικτών και αρκετές φανέλες και σημαίες της Βραζιλίας στην κερκίδα ήταν ένα ταιριαστό κατευόδιο για τον άνθρωπο που από φτωχός έγινε μάγος και μετά "Βασιλιάς".

Το ότι η Chelsea θα επιδίωκε να ανοίξει νωρίς το σκορ δεν έπρεπε να είναι κανείς μάντης για να το ξέρει. Σε κάθε αγώνα αυτό προσπαθεί. Και πράγματι στο 2' ο Koulibaly έκανε από το κέντρο μια βαθιά μπαλιά που πέρασε πάνω από το κεφάλι του Ryan Yates (στην 150ή εμφάνισή του με τη φανέλα της Forest) και βρήκε στην περιοχή και αριστερά τον Mason Mount, που σούταρε άσχημα και άστοχα. Η Forest είχε ξεκινήσει χωρίς να πιέζει ιδιαίτερα ψηλά, περιμένοντας ένα λάθος στο κέντρο. Το πρώτο από αυτά ήρθε στο 10', με τον Gibbs-White να γίνεται κάτοχος της μπάλας και να βγάζει πανέμορφη μπαλιά σε θέση μέσα αριστερά -που έλεγαν οι παλιοί- στον Brennan Johnson, που έφυγε στο σπριντ πιεζόμενος από τον προσωπικό του αντίπαλο (ουσιαστικά) Marc Cucurella, που τον είχε ακολουθήσει από τη δεξιά μας πλευρά, αλλά και τον Thiago Silva, και είχε την ατυχία να χρειαστεί να σουτάρει δύο φορές με το λιγότερο καλό του πόδι, το δεξί. Στο πρώτο σουτ ο Kepa έδιωξε, στο δεύτερο που ήταν ακόμα πιο δύσκολο μπλόκαρε. Δεν πέρασαν πέντε λεπτά και ο Johnson έκανε ο ίδιος την ωραία ενέργεια από δεξιά, γύρισε στην περιοχή και ο Gibbs-White είδε το σουτ του να κοντράρεται από τον Thiago Silva, που παρά τα χρονάκια του ήταν ο κορυφαίος της λονδρέζικης άμυνας.

Το εντυπωσιακό ήταν ότι στην αμέσως επόμενη επίθεση η Chelsea βρήκε ένα γκολ που δεν άξιζε. Ο Christian Pulisic βρέθηκε σε θέση αριστερού εξτρέμ και έκανε τη σέντρα στην περιοχή προς τον Kai Havertz. Δεν ήταν καλή, αφού πέρασε πίσω από τον Γερμανό και τον Willy Boly που είχε τρέξει πάνω του. Ο Ιβοριανός, πάντως, ενστικτωδώς έψαξε με το πόδι του τη μπάλα, που χτύπησε στη φτέρνα του, μετά από μια περίεργη πορεία βρήκε το οριζόντιο δοκάρι (!) και προσγειώθηκε στα πόδια του Raheem Sterling, ο οποίος με τον Henderson εκτός θέσης και μόνο τον Renan Lodi στη γραμμή του τέρματος σούταρε κατευθείαν και σκόραρε. Ο ορισμός, σα να λέμε, του τυχερού γκολ. "Ο Boly μπορούσε να κάνει κάτι καλύτερο. Και φοβερό τελείωμα από τον Sterling, δεν ήταν καθόλου εύκολο", έγραψε ο Graeme Souness στη ζωντανή περιγραφή της ιστοσελίδας του Sky Sports, κι εμείς αναρωτιόμασταν αν ο Σκοτσέζος τα είχε παραπιεί ή απλώς βγάζει ακόμα χολή για τις δύσκολες ώρες που περνούσε ως παίκτης της Liverpool απέναντι στην ομαδάρα του Brian Clough. Αν είναι δυνατόν... 

Στο υπόλοιπο διάστημα του πρώτου ημιχρόνου η Forest, σαφώς επηρεασμένη από το γκολ και από τη συνωμοσία του σύμπαντος που είχε χρειαστεί για να μπει, προσπαθούσε κάτι να κάνει, αλλά σκόνταφτε συνέχεια στον Peter Bankes, που σφύριζε απροκάλυπτα υπέρ της Chelsea ανακαλύπτοντας ανύπαρκτα φάουλ και κόβοντας τον ρυθμό της. Έτσι οι φιλοξενούμενοι έκαναν δύο ακόμα αξιόλογες φάσεις, στο 40' με σουτ του César Azpiliqueta που μόλις βρήκε στον Lodi και έφυγε κόρνερ ενώ ο Henderson έλεγχε απόλυτα την πορεία της μπάλας και στο 43', όταν σε σύγχυση στα καρέ μας μετά από εκτέλεση φάουλ ο Pulisic βρήκε την ευκαιρία να σουτάρει, αλλά σημάδεψε την αγκαλιά του Henderson. Το φάουλ είχε δοθεί (μαζί με κίτρινη κάρτα) σε ένα κράτημα του Yates στον Denis Zakaria, που άρχισε τους φτηνοτσαμπουκάδες και προσωπικά απορώ πώς ο συμπαίκτης του στην Εθνική Ελβετίας (και γενικά ευέξαπτος) Remo Freuler δεν πήγε να του τραβήξει τ' αυτί.

Στο δεύτερο ημίχρονο η κατάσταση άλλαξε άρδην, που λένε. Η Forest βγήκε στο γήπεδο γεμάτη ενέργεια και, αφού απείλησε δύο φορές από τα αποδυτήρια με σουτ των Awoniyi και Serge Aurier, στο 49' θα έπρεπε να σκοράρει. Όμως ο Johnson καλός-καλός, αλλά όταν επελαύνει από δεξιά δεν σηκώνει το κεφαλάκι του να δει τι γίνεται στην περιοχή, και αυτό δεν είναι δυνατόν να μην του το έχει πει κανείς ακόμα. Ο Awoniyi περίμενε ολομόναχος και το γκολ ήταν περίπου βέβαιο, αλλά ο Ουαλός προτίμησε να σουτάρει ο ίδιος, ο Kepa απέκρουσε και η ευκαιρία χάθηκε. Όπως και με τη Bournemouth, η Chelsea περπατούσε και θα μπορούσε να τιμωρηθεί και στο 54', όταν ο Yates έκοψε όμορφα στο "D" για τον Gibbs-White, που έπιασε ένα φανταστικό σουτ για να δει τη μπάλα να χτυπάει στο οριζόντιο δοκάρι και να σκάει έξω από τη γραμμή, η δε δεύτερη προσπάθειά του μετά από τακουνάκι του Awoniyi σταμάτησε στα σώματα. Ο Graham Potter λογικά θορυβήθηκε και απέσυρε τον... βαρύ κι ασήκωτο Zakaria για να βάλει τον Mateo Kovačić και να ελέγξει λίγο περισσότερο το κέντρο γιατί το γήπεδο πλέον έγερνε. Δεν απέφυγε όμως την ισοφάριση. Στο 63' ο Gibbs-White χτύπησε κόρνερ από αριστερά, ο Havertz απέκρουσε, η μπάλα πήρε ύψος, ο Boly που έψαχνε για εξιλέωση (σημειωτέον ότι πριν το ματς είχε γνωρίσει μόλις μία ήττα στην καριέρα του από την Chelsea σε 6 αγώνες) πήρε τη δεύτερη κεφαλιά προς τον προωθημένο Aurier, κι αυτός αριστερά στη μικρή περιοχή κοντρόλαρε με το στήθος και κεραυνοβόλησε τον Kepa με πολύ όμορφο βολέ, σκοράροντας και πάλι στην Premier League μετά από πάνω από δύο χρόνια (το τελευταίο του γκολ ήταν στο θριαμβευτικό 6-1 της Tottenham μέσα στο Old Trafford τον Οκτώβριο του 2020). 

Εκεί λοιπόν που θα μπορούσαν να μπουν τρία γκολ μπήκε ένα, αλλά η Forest συνέχισε να προσπαθεί. Στο 72' ο Lodi έστρωσε από αριστερά με συρτή σέντρα στον Yates, που όμως μπερδεύτηκε με τον Awoniyi που κινήθηκε κι εκείνος προς τη μπάλα και σούταρε άσχημα. Ήταν ουσιαστικά η τελευταία μας καλή προσπάθεια. Ο Orel Mangala, που είχε τρέξει πολύ και με κάποιες ενέργειές του είχε δώσει και πάλι άλλο αέρα στο κέντρο μας, άφησε τη θέση του στον Jack Colback, λίγο πριν ο Potter ρίξει στο ματς τα βαριά χαρτιά του πάγκου του, τον Hakim Ziyech και τον Pierre-Emeric Aubameyang. O δεύτερος λίγο μετά την είσοδό του μετά από σέντρα του πρώτου από δεξιά δεν κατάφερε να πιάσει σωστά την κεφαλιά από πολύ κοντά, καταγράφοντας την πρώτη και μοναδική απειλητική ενέργεια της Chelsea στο δεύτερο μέρος μόλις στο 81'! O Sam Surridge άλλαξε τον Johnson, που για άλλη μια φορά έτρεξε και προσπάθησε αλλά υστέρησε στην ουσία, και λίγο αργότερα βγήκε και ο Awoniyi που αποθεώθηκε για να περάσει ο Neco Williams, σε μια προσπάθεια να διατηρήσουμε τα κεκτημένα, αν και στο 90' ο Surridge επιχείρησε να βγει στην κόντρα αναγκάζοντας τον Conor Gallagher να τον γκρεμίσει και να κιτρινιστεί. Κρατήσαμε την ισοπαλία μάλλον άνετα, μείναμε αήττητοι στο γήπεδό μας για έκτο ματς σε όλες τις διοργανώσεις και προσωπικά νευρίασα με τους σχολιαστές του Sky που επέμεναν ότι "η Chelsea πέταξε δύο βαθμούς στο City Ground". Μάλλον εμείς τους πετάξαμε, κύριοι...

Την Τετάρτη, σε μια από τις λίγες "εμβόλιμες" αγωνιστικές του φετινού πρωταθλήματος, η Forest, που με τον έναν βαθμό απλώς πέρασε τους Wolves (0-1 χθες εντός από τη Manchester United) και ανέβηκε πάλι στη 18η θέση ενώ με νίκη θα βρισκόταν στη 16η, θα αντιμετωπίσει εκτός τη Southampton, που χθες έχασε 2-1 στο Λονδίνο από τη Fulham, μετράει πλέον πέντε σερί ήττες, είναι ουραγός και καίγεται για βαθμούς. Κλασικό εξάποντο... Από τις ομάδες που κυνηγάμε, η Everton έκανε τη μεγάλη έκπληξη αποσπώντας ισοπαλία εκτός από τη Manchester City (1-1), πράγμα που επέτρεψε στην Arsenal, νικήτρια στο Brighton με 4-2, να φύγει επτά βαθμούς μπροστά στην κορυφή, ενώ και η Leeds πήρε το 0-0 στην έδρα της φορμαρισμένης Newcastle. Οι άλλοι ευτυχώς έχασαν: οι Wolves όπως είπαμε, η West Ham εντός από τη Brentford (0-2) και η Bournemouth επίσης εντός με το ίδιο σκορ από την Crystal Palace. Στα υπόλοιπα αποτελέσματα της 18ης αγωνιστικής: Liverpool-Leicester 2-1 και Tottenham-Aston Villa 0-2.

Forest: Henderson, Aurier, Worrall, Boly, Lodi, Yates, Freuler, Mangala (Colback 78'), Johnson (Surridge 82'), Gibbs-White, Awoniyi (Williams 88'). 
Chelsea: Kepa, Azpilicueta, Koulibaly, Thiago Silva, Cucurella, Zakaria (Kovačić 61'), Jorginho (Ziyech 72'), Mount (Aubameyang 73'), Sterling (Gallagher 72'), Pulisic (Chukwuemeka 87'), Havertz.
Σκόρερς: Aurier 63' - Sterling 16'.
Διαιτητής: Peter Bankes. Κίτρινες: Yates 43', Lodi 93' - Azpilicueta 53', Gallagher 90'.
Θεατές: 29.229.

Steve Cooper: "Αν μια ομάδα άξιζε να νικήσει, αυτή ήμασταν σίγουρα εμείς. Αν ρίξεις μια ματιά στις ευκαιρίες του αγώνα, οι περισσότερες ήταν δικές μας. Σε κάθε γκολ που δέχεσαι θα μπορούσες να είχες κάνει κάτι καλύτερα, όμως στο σημερινό ήμασταν άτυχοι. Η μπάλα θα μπορούσε να πάει οπουδήποτε. Αν και δεν είχαμε στην πίεσή μας την ένταση που θέλαμε στο πρώτο ημίχρονο, δεν δείχναμε ότι θα δεχόμασταν γκολ. Σίγουρα παίξαμε καλύτερα στο δεύτερο ημίχρονο, αλλά και στο πρώτο δημιουργήσαμε κάποιες καλές ευκαιρίες. Στο δεύτερο δεν αλλάξαμε κάτι, απλώς πιέζαμε σε πιο κατάλληλες χρονικές στιγμές. Ήμασταν η καλύτερη ομάδα και κανείς δεν μπορεί να το αρνηθεί αυτό. Έχω ανάμικτα συναισθήματα που δεν νικήσαμε. Αλλά για να είμαστε ρεαλιστές πρέπει να δούμε με ποια ομάδα παίζαμε και τι παίκτες έχει. Οφείλουμε να είμαστε θετικοί με κάποια από τα πράγματα που κάναμε σωστά". 

* Η φωτογραφία είναι από την ιστοσελίδα της εφημερίδας Daily Mirror.