Ας μη γελιόμαστε, αργά ή γρήγορα θα έπεφτε το κάστρο του City Ground και θα γνωρίζαμε την πρώτη ήττα μας από τον Απρίλιο και μετά. Το θέμα είναι ότι δεν ήταν ανάγκη να γίνει τόσο άδοξα, με τρόπο που ξύπνησε μνήμες από την περσινή σεζόν. Αλήθεια, σας ήρθε κι εσάς στο μυαλό εκείνη η ήττα από τη Fulham; Η διακύμανση του σκορ, πάντως, ήταν εντελώς ίδια. Με τη διαφορά ότι δεν είμαστε πια πρωτάρηδες, οπότε η αφέλεια με την οποία αφήσαμε μια ομάδα που είχαμε ρίξει νοκ-ντάουν από τα αποδυτήρια να αποδράσει από την έδρα μας με τρεις βαθμούς παρά τα μύρια της προβλήματα είναι εντελώς αδικαιολόγητη.

Τι γίνεται φέτος με την αμυντική μας λειτουργία; Απορώ και εξίσταμαι. Στην αρχή της χρονιάς φαινόταν να έχουμε ξεπεράσει τις παιδικές ασθένειες, κι αυτές επανέρχονται δριμύτατες και μας στερούν βαθμούς που, αν τους είχαμε, όχι μόνο δεν θα κοιτούσαμε με ανησυχία πίσω απ' την πλάτη μας, αλλά ίσως να ονειρευόμασταν κρυφά και μια ευρωπαϊκή θέση. Πάνω που είπαμε δόξα σοι ο Θεός με την επίθεση που πέρσι είχε πάθει αφλογιστία (μην υποτιμάτε τα 1,23 γκολ που βάζουμε ανά αγώνα, μια χαρά είναι για ομάδα του δικού μας βεληνεκούς), πέσαμε ξανά στο βόηθα Παναγιά μου με την άμυνα, που έχει αρχίσει και ρετάρει άσχημα. Μετά το clean sheet με την Aston Villa, ακολούθησε παθητικό έξι γκολ σε δύο αγώνες, το ένα πιο χαζό από το άλλο. Πού θα πάει αυτή η ιστορία, κανείς δεν μπορεί να ξέρει. Φταίει η απουσία του Felipe, που πέρσι στο δεύτερο μισό του πρωταθλήματος ήταν καταλυτικός (και φημολογείται ότι θα δοθεί δανεικός ή με άλλο τρόπο στον Ολυμπιακό); Φταίει που βιαστήκαμε να ξεγράψουμε τον Joe Worrall; Φταίει που έχουμε δύο αριστεροπόδαρα σέντερ μπακ; Φταίει που δεν παίζει ο Willy Boly, από τους κορυφαίους όσο ξεκινούσε; Φταίει το κακό το ριζικό μας, φταίει ο θεός του ποδοσφαίρου που μας μισεί;

Στην επίθεση, ναι, το πλήγμα από τον νέο τραυματισμό του Taiwo Awoniyi σε ματς "άγονης γραμμής" της Νιγηρίας με αντίπαλο το Λεσότο (υποτροπή μάλιστα της ζημιάς από την οποία είχε σχεδόν μόλις επανέλθει) είναι τεράστιο, αλλά δεν σκοράρουν μόνο οι φουνταριστοί. Ο Anthony Elanga δείχνει ότι έχει πάρει μπρος για τα καλά, ο Morgan Gibbs-White στην καλύτερη φετινή του εμφάνιση έσπασε το ρόδι έστω κι από την άσπρη βούλα, οι υπόλοιποι παίκτες βοηθάνε καθώς τα φετινά 16 γκολ μας έχουν πετύχει 9 Reds. Και μην τα ρίχνουμε όλα στον Chris Wood - άσχετα αν σήμερα έκανε ένα πέναλτι για μένα τραβηγμένο από τα μαλλιά μεν, αλλά ήταν χαζό που άπλωσε το χέρι του έτσι κι αλλιώς. Ο Νεοζηλανδός χρειάζεται σωστή τροφοδοσία, είναι παίκτης περιοχής, δεν είναι δυνατόν να του ζητάμε περασμένα 30 να κάνει μπροστά ό,τι και ο Taiwo. Επιπλέον προερχόταν κι αυτός από τραυματισμό, και ευτυχώς δηλαδή που είχε και τα ματς με την Εθνική του για να επανέλθει κάπως - όπως είδαμε δε κι εκεί ο Darren Bazeley δεν τον πίεσε ακριβώς επειδή βρισκόταν σε φάση ανάρρωσης (45 λεπτά έπαιξε με την Ελλάδα και 50 με την Ιρλανδία). Γενικώς, όπως θα έχετε καταλάβει, η προσωπική στοχοποίηση δεν μου αρέσει, και ειδικά όταν βλέπω ότι ο φετινός Wood δεν έχει καμιά σχέση, ας πούμε, με τον περσινό André Ayew...

Είπα παραπάνω ότι αυτή η ήττα πονάει ακόμα περισσότερο δεδομένου ότι η Brighton είχε να λύσει πολλά δικά της προβλήματα. Ο Roberto de Zerbi είχε δει τους παίκτες του να μένουν έξι ματς πρωταθλήματος χωρίς νίκη, να συντρίβονται 6-1 από την Aston Villa, να μη μπορούν στο γήπεδό τους να νικήσουν ούτε τη Sheffield United, να χάνουν στην ευρωπαϊκή τους πρεμιέρα εντός από την ΑΕΚ (την οποία παρεμπιπτόντως αντιμετωπίζουν ξανά στην Αθήνα την Πέμπτη, οπότε ένας πονοκέφαλος παραπάνω καθώς πρόκριση δεν έχουν εξασφαλίσει ακόμα). Πήγε στο Nottingham χωρίς παίκτες-κλειδιά όπως ο Kaoru Mitoma, o Solly March ή ο Pervis Estupiñán. Στο πρώτο ημίχρονο έμεινε πίσω στο σκορ στο 3' και έκανε δύο αναγκαστικές αλλαγές -η μία μάλιστα τον άφησε χωρίς καθαρό αριστερό μπακ ενώ έπαιζε ήδη χωρίς καθαρό δεξί- και τελείωσε τον αγώνα με δύο παίκτες γεννημένους το 2004 και το 2005! Ναι, θα μου πείτε ότι από την πρώτη αναγκαστική αλλαγή προέκυψε ο άνθρωπος που έκρινε το ματς, πλην όμως ο Ιταλός εκείνη τη στιγμή δεν το γνώριζε και από την τηλεόραση φάνηκε στο ακέραιο η απογοήτευσή του... Και μετά βρέθηκαν κάποιοι να τον κοροϊδέψουν επειδή, λέει, μετά τη λήξη πανηγύριζε σαν να είχε κατακτήσει το... Champions League. Σοβαρά τώρα ή πλάκα μας κάνετε;

Φυσικά, το μεγαλύτερο "γαμώτο" για τη Forest, που ξεκίνησε με παρόντες τους δύο "αμφίβολους" Elanga και Murillo και με δύο αλλαγές σε σχέση με το τελευταίο παιχνίδι πριν τη διακοπή (ο Wood πήρε τη θέση του Awoniyi και ο Danilo ξεκίνησε αντί του Ibrahim Sangaré που δεν ήταν καν στην 20άδα - κανείς από τους τρεις Ιβοριανούς μας δεν έπαιξε ενώ από την άλλη ο συμπαίκτης τους στην Εθνική Simon Adingra ήταν κανονικά παρών και βασικός), ήταν ότι ο αγώνας ξεκίνησε ιδανικά. Δεν είχαν συμπληρωθεί τρία λεπτά αγώνα όταν όλη η δεξιά πλευρά της Brighton κοιμήθηκε, ο Gibbs-White έκανε ανενόχλητος την κούρσα του, σέντραρε στην περιοχή και η μπάλα, αρκετά μακριά από τον Wood, έφτασε στο πίσω δοκάρι, όπου ο Elanga με σκαστή κεφαλιά σημάδεψε με επιτυχία την αριστερή γωνία του Bart Verbruggen. 

Τη συνέχεια την είχαμε μαντέψει: οι Reds θα έδιναν την πρωτοβουλία στους αντιπάλους τους και θα προσπαθούσαν να εκμεταλλευτούν τους χώρους που θα τους άφηναν στην προσπάθειά τους για την ισοφάριση. Βεβαίως αυτό δεν λειτούργησε και τόσο καλά, αφού οι Seagulls πίεζαν ψηλά και μας ανάγκαζαν να ψάχνουμε τις βαθιές μπαλιές μπροστά. Όταν βρισκόμασταν σε καλή θέση για μπροστινή πάσα συνήθως κάναμε λάθος, και ένα από αυτά τα λάθη το πληρώσαμε ακριβά στο 26'. Η Brighton, που δεν είχε απειλήσει σχεδόν καθόλου, αν εξαιρέσουμε μια ωραία εναλλαγή της μπάλας που κατέληξε σε σουτ του Billy Gilmour το οποίο έπεσε και μπλόκαρε ο Οδυσσέας Βλαχοδήμος στο 18', είχε χάσει ήδη με τραυματισμό τον δανεικό από τη Barcelona Ansu Fati, που έδωσε τη θέση του στον João Pedro. O Danilo είχε την ευκαιρία να βγάλει τον MGW σε καλή θέση στην κόντρα αλλά πάσαρε σε αντίπαλο, η μπάλα κατέβηκε γρήγορα ως τον Evan Ferguson στο ύψος της περιοχής, ο Moussa Niakhaté παρά την ικανότητα του νεαρού Ιρλανδού στα τελειώματα τον μάρκαρε... διακριτικά και από απόσταση και τελικά έβγαλε για να κοντράρει το λάθος πόδι (!!!), ο πρώτος σκόρερ της Brighton φέτος δεν έχασε καιρό και με φαλτσαριστό σουτ έστειλε τον Οδυσσέα να μαζέψει τη μπάλα από τη δεξιά γωνία του - δοκάρι και μέσα. (O βετεράνος Adam Lallana βρισκόταν στο οπτικό πεδίο του Βλαχοδήμου και η φάση εξετάστηκε από το VAR, αλλά ο Άγγλος πρώην διεθνής καλυπτόταν για λίγο.)

Η αντίδραση της Forest ήρθε στο 30' με μια μακρινή μπαλιά ακριβείας του συνήθους υπόπτου Murillo, την οποία ο Gibbs-White κατάφερε να κατεβάσει αριστοτεχνικά, να αποφύγει τον Tariq Lamptey και να βρεθεί απέναντι στον Verbruggen, αλλά πάνω στο πλασέ του εμφανίστηκε ο Lewis Dunk και με τάκλιν πέταξε τη μπάλα κόρνερ, στην εκτέλεση του οποίου (από τον Harry Toffolo, που πήρε αρκετά στημένα) ο Niakhaté έπιασε την κεφαλιά, χωρίς να βρεθεί κάποιος στο δεύτερο δοκάρι να ολοκληρώσει την προσπάθεια. Πέντε λεπτά αργότερα ήταν η σειρά του Lamptey να αποχωρήσει με πρόβλημα και να αντικατασταθεί από τον 18χρονο Jack Hinshelwood, που είναι... αμυντικός χαφ! Το κατάλαβαν οι δικοί μας κι άρχισαν να χτυπάνε από τη δεξιά μας πτέρυγα. Στο 44' ο Ola Aina έβγαλε μπροστά τον MGW, που από την τελική γραμμή σέντραρε προς τον Wood ελάχιστα πιο δυνατά απ' ό,τι χρειαζόταν, με συνέπεια ο φορ μας να αναγκαστεί να κάνει βήμα πίσω για την κεφαλιά και να στείλει τη μπάλα σαν σε προπόνηση στην αγκαλιά του Ολλανδού γκολκίπερ των Seagulls. Τα έξι λεπτά που έδωσε ο Anthony Taylor ως καθυστερήσεις για τους δύο τραυματισμούς απέβησαν μοιραία, καθώς στο 49' ο Pascal Gross, κατ' ανάγκη δεξιός μπακ κι αυτός, είδε τον Elanga να... μην τον πλησιάζει και έβγαλε με όλη του την άνεση τη σέντρα στην περιοχή μας, όπου ο Aina άργησε ένα κλάσμα του δευτερολέπτου να πάει πάνω στον João Pedro, κι αυτός, εκμεταλλευόμενος και την... υψομετρική διαφορά, με καλοζυγισμένη κεφαλιά σημάδεψε ακριβώς το σημείο όπου είχε στείλει τη μπάλα και ο Ferguson, με το ίδιο ακριβώς αποτέλεσμα. Οι δικοί μας προσπάθησαν στον λίγο χρόνο που απέμενε και είχε φτάσει πια το... 52' όταν ο Gibbs-White πάτησε περιοχή αλλά το σουτ του κοντραρίστηκε και στο ριμπάουντ ο Aina δεν κατάφερε να στείλει τη μπάλα εντός εστίας. 

Το δεύτερο ημίχρονο, για να πω την αμαρτία μου, λόγω επαγγελματικών υποχρεώσεων δεν το είδα, αλλά μου το μετέφεραν με την ευγένεια και τον γλαφυρό τους τρόπο οι καλοί φίλοι Γιάννης Πλευράκης και Στέλιος Φράγκου (Στέλιο, χρόνια σου πολλά). Ας δούμε τι παρατήρησαν:

Η Brighton ξεκίνησε με άλλη μια αλλαγή, τον Facundo Buonanotte αντί του Lallana, και η Forest άρχισε να πιέζει ψηλά, φυσικά, με στόχο την ισοφάριση. Κέρδισε ένα κόρνερ στο 52' και στην εκτέλεση, πάλι από τον Toffolo, o Danilo στο δεύτερο δοκάρι δεν έπιασε το σουτ όπως θα ήθελε και η ευκαιρία χάθηκε, για να έρθει η φάση του 55', όπου μια χαζή ενέργεια του Wood έβαλε ουσιαστικά τέλος στις ελπίδες μας να πάρουμε κάτι από το ματς. Ενώ ο Βλαχοδήμος μάζευε μια αδύναμη κεφαλιά, άπλωσε το χέρι του βλέποντας τον João Pedro να πάει να διεκδικήσει μπάλα (δεν προλάβαινε με τίποτα). Ο Βραζιλιάνος, προφανώς σχολής Neymar, το έκανε λύσσα, αλλά o Taylor έδειξε πέναλτι και το VAR δεν τον έκανε να αλλάξει γνώμη, με συνέπεια ο (εντός πολλών εισαγωγικών) παθών, που ανέλαβε και την εκτέλεση, να ξεγελάσει τον Οδυσσέα και να κάνει το 1-3. 

Με τον Βαγγέλη Μαρινάκη να παρακολουθεί προβληματισμένος από την κερκίδα (και πάλι "απάτησε" τον Ολυμπιακό που έπαιζε την ίδια ώρα για να βρεθεί στο City Ground), o Steve Cooper ρίσκαρε βγάζοντας Wood και Danilo και βάζοντας τον Divock Origi και τον επανακάμψαντα Callum Hudson-Odoi. Λίγο αργότερα πέρασε και ο Ryan Yates στη θέση του Nico Domínguez, που δεν βοήθησε όσο άλλες φορές. Κι αν ο πρώτος μάλλον πέρασε και δεν άγγιξε, ο δεύτερος ήταν δραστήριος και έγινε η αφορμή να αναπτερωθούν οι ελπίδες μας και ο τρίτος έδειξε την έλλειψη ρυθμού του χάνοντας σημαντικές ευκαιρίες στο τέλος... Στο 70', και ενώ η πίεση των Reds προς την περιοχή της Brighton είχε αρχίσει να γίνεται ασφυκτική, ο Taylor δεν έδειξε την ίδια ευαισθησία με το πρώτο πέναλτι σε ένα μαρκάρισμα του νεαρού Hinshelwood στον Hudson-Odoi, αρνούμενος να δώσει την εσχάτη των ποινών. Τελικά η εξέταση από το VAR έβαλε τα πράγματα στη θέση τους και μετά από έξι ολόκληρα λεπτά ο Gibbs-White ψύχραιμα έστειλε τον Verbruggen από την άλλη γωνία. Το επιπλέον κέρδος ήταν η αποβολή του Dunk, που παρά τη μεγάλη του εμπειρία εισέπραξε δύο κίτρινες κάρτες για διαμαρτυρία μέσα στο ίδιο λεπτό! 

Ο MGW, στο καλύτερο φετινό του παιχνίδι, είχε την ευκαιρία να γίνει ο απόλυτος ήρωας της βραδιάς στο 86', όταν έγινε σε καλή θέση αποδέκτης μιας σέντρας του Hudson-Odoi από δεξιά, η μπάλα όμως χτύπησε κάπου ανάμεσα στο κεφάλι και τον ώμο του και πέρασε άουτ. Στα δέκα λεπτά των καθυστερήσεων έπεσαν κορμιά, και παρά την πίεση των Reds χρειάστηκε στο 97' ο Murillo να κάνει ένα πολύ ωραίο τάκλιν για να ανακόψει τον João Pedro που έμπαινε για το τέταρτο γκολ. Από πλευράς μας άρχισαν οι σέντρες και τα γεμίσματα (έστω και με... πλάγια του Niakhaté), και εκεί δυστυχώς δεν τα κατάφερε ο Ryan, που μέσα σ' ένα λεπτό -θα λέγαμε στις δύο τελευταίες επιθέσεις του αγώνα- είδε την πρώτη του κεφαλιά να αποκρούεται εντυπωσιακά από τον Verbruggen (πολύ καλή ευκαιρία αυτή, σχεδόν εξ επαφής) και τη δεύτερη να κοντράρει κάπου, ελάχιστα πριν ο Taylor σφυρίξει λήξη και ξεκινήσουν τα πανηγύρια του De Zerbi, ο οποίος συν τοις άλλοις πήρε τη ρεβάνς της περσινής του ήττας με 3-1 στο City Ground.

Έτσι, με δύο σερί ήττες στην πλάτη της, η Forest, για την ώρα ακόμα στη 14η θέση, υποδέχεται το άλλο Σάββατο την Everton, η οποία έμεινε προτελευταία μετά την αφαίρεση των δέκα βαθμών για παραβάσεις του Financial Fair Play και αύριο αντιμετωπίζει στο Goodison Park τη Manchester United (το άλλο ματς της Κυριακής είναι το Tottenham-Aston Villa, ενώ η 13η αγωνιστική ολοκληρώνεται τη Δευτέρα με το Fulham-Wolves). Το Σάββατο είχαμε αλλαγή φρουράς στην κορυφή, καθώς η Arsenal, που ήξερε ήδη το αποτέλεσμα του Etihad (Manchester City-Liverpool 1-1), νίκησε 1-0 εκτός τη Brentford και προσπέρασε. Ανησυχητικό ότι μας πλησίασε στον έναν βαθμό η Bournemouth, κι ας βύθισε περισσότερο τη Sheffield United νικώντας τη με 3-1 στο Bramall Lane, δεν μας άρεσε η νίκη της Luton εντός επί της Crystal Palace (2-1) που την έφερε τέσσερις βαθμούς πίσω μας, και μια χαρά ήταν η επικράτηση της West Ham μέσα στο Turf Moor επί της Burnley με 2-1. Το σκορ της ημέρας, βέβαια, πέτυχε η Newcastle, που έκοψε τη φόρα της Chelsea με το εντυπωσιακό 4-1 στο St' James' Park.

Forest: Βλαχοδήμος, Aina (Williams 90'), Niakhaté, Murillo, Toffolo, Mangala, Danilo (Hudson-Odoi 62'), Domínguez (Yates 69'), Gibbs-White, Elanga, Wood (Origi 63').
Brighton: Verbruggen, Veltman, van Hecke, Dunk, Gross, Gilmour (Baleba 77'), Lamptey (Hinshelwood 35'), Adingra, Lallana (Buonanotte 46'), Fati (João Pedro 21'), Ferguson (Moder 77').
Σκόρερς: Elanga 3', Gibbs-White 76' (πέναλτι) - Ferguson 26', João Pedro 45+4', 58' (πέναλτι).
Διαιτητής: Anthony Taylor. Κίτρινες: Toffolo 54', Niakhaté 74' - Adingra 65', Dunk 72', Ferguson 74', Verbruggen 82', Buonanotte 94'. Κόκκινη: Dunk 73' (δεύτερη κίτρινη).
Θεατές: 29.404.

Steve Cooper: "Δεν θέλω να κρυφτώ πίσω από το γεγονός ότι δεν ήμασταν αρκετά καλοί με τη μπάλα στα πόδια, ειδικά στο πρώτο ημίχρονο. Αυτό έπαιξε ρόλο στο να μην πάρουμε το αποτέλεσμα που θέλαμε. Κάναμε το ιδανικό ξεκίνημα, αλλά δεν το εκμεταλλευτήκαμε. Είχαμε πολλές ευκαιρίες να παίξουμε με περισσότερο θάρρος και μεγαλύτερη πίστη απ' ό,τι παίξαμε απέναντι σε μια ομάδα με καλή τεχνική, που της αρέσει η κατοχή της μπάλας και είναι πάρα πολύ καλή στο στενό μαρκάρισμα. Ήταν απογοητευτικό το ότι της επιστρέφαμε τη μπάλα τόσο συχνά και τόσο εύκολα. Στο πρώτο γκολ των αντιπάλων μας δεν υπήρχε πίεση στη μπάλα. Μόνοι μας τη χάσαμε, βγήκαν στην κόντρα και μας τιμώρησαν. Στο δεύτερο δεν ελέγξαμε σωστά τη μπάλα, κι όταν γίνεται αυτό επιτρέπεις στον αντίπαλο να βγάλει εύκολες σέντρες ή σουτ στην περιοχή σου. Θα ήταν εύκολο για μένα να κρυφτώ πίσω από μια απαράδεκτη απόφαση του διαιτητή να δώσει πέναλτι σε βάρος μας, αφού έπρεπε να παίξουμε καλύτερα απ' ό,τι στο πρώτο ημίχρονο. Και πράγματι, στο δεύτερο μέρος παίξαμε με περισσότερη ορμή. Όσο για το πέναλτι, αν ήταν πέναλτι αυτό πρέπει να δίνονται ένα σωρό πέναλτι σε κάθε ματς. Στη διακοπή για τις Εθνικές ομάδες έχεις την ευκαιρία να σκεφτείς διάφορα, κι εγώ σκέφτηκα πόσο θέλω να βοηθήσω τους διαιτητές όσο μπορώ. Αυτή τη στιγμή η διαιτησία έχει πολύ αρνητικό αντίκτυπο στο πρωτάθλημά μας. Λέω στον εαυτό μου να μη βιαστεί να ακολουθήσει το ρεύμα, να είναι λογικός στις σκέψεις και τα σχόλιά του. Αλλά πώς να κρατηθείς όταν βλέπεις τέτοια πράγματα από τον Taylor, που θεωρείται ένας από τους κορυφαίους διαιτητές. Πρώτα έδωσε αυτό το πέναλτι και μετά του ξέφυγε αυτό που τελικά δόθηκε μέσω VAR και σκόραρε ο Gibbs-White, προκαλώντας εκνευρισμό στο γήπεδο και στην εξέδρα. Είναι ένας ήρεμος διαιτητής, με αποτέλεσμα να σφυρίζει σε μεγάλα παιχνίδια εντός κι εκτός συνόρων. Μάλλον στις συγκεκριμένες φάσεις έχασε τον έλεγχο. Εμείς δεν παίξαμε καλά στο πρώτο ημίχρονο κι αυτός είναι ένας βασικός λόγος που δεν πήραμε το αποτέλεσμα. Αλλά μεγάλο ρόλο έπαιξε και ο καταλογισμός του πέναλτι σε βάρος μας. Τώρα πρέπει να σκεφτούμε γιατί στο πρώτο ημίχρονο δεν ήμασταν τόσο καλοί όσο οφείλαμε".

* Η φωτογραφία είναι από την ιστοσελίδα της εφημερίδας The Sun.