Τριάντα και πλέον χρόνια είχε η Manchester United να φύγει νικημένη από το City Ground. Για την ακρίβεια, από τις 20 Απριλίου 1992, την τελευταία χρονιά της παλιάς Division I, όταν είχαμε νικήσει πάλι 2-1 με γκολ των Ian Woan και Scot Gemmill. Στον πάγκο καθόταν ακόμα ο Brian Clough! Στα μετέπειτα χρόνια, σε όλες τις διοργανώσεις, η Forest κατάφερε να νικήσει μόνο μία φορά, πάλι 2-1 (!!!) στο Old Trafford στις 17 Δεκεμβρίου 1994, με προπονητή τον Frank Clark και σκόρερς τους Stan Collymore και Stuart Pearce. Ο επόμενος αγώνας έληξε ισόπαλος 1-1 και ακολούθησαν 11 συνεχόμενες ήττες!

Τα γράφω αυτά μπας και συνειδητοποιήσω κι εγώ τη σημασία αυτής της μεγάλης νίκης, που έβαλε τέρμα σε μια μακρόχρονη "κατάρα" απέναντι στους "Κόκκινους Διαβόλους" του Manchester, η οποία περιλάμβανε και αρκετά εξευτελιστικά σκορ όπως το 5-0 του 1996 στο Old Trafford και το 1-8 στο City Ground το 1999, τη χρονιά δηλαδή του υποβιβασμού που θα μας κρατούσε 23 χρόνια εκτός μεγάλης κατηγορίας. Για να πάρετε μια ιδέα τι σήμαινε αυτό το 2-1 προσωπικά για μένα, χθες γύρισα στο σπίτι στις δύο το πρωί και ξεχνώντας την κούρασή μου κάθισα να δω ολόκληρο το παιχνίδι (thank God for Nova). Τι είδα; Μια ομάδα γεμάτη πάθος και σπρωγμένη από τον κόσμο, που δεν το έβαλε κάτω στιγμή, να λυγίζει μια United με πολλά προβλήματα, σύμφωνοι, αλλά που είχε την ψυχική δύναμη πριν από λίγες μέρες να ανατρέψει το 0-2 στην έδρα της απέναντι στη φιλόδοξη Aston Villa και να πάρει τη νίκη με 3-2. Όπως ακριβώς δηλαδή είχε κάνει και με τους Reds, που είχαν πιστέψει τον Αύγουστο ότι θα έφευγαν από το λεγόμενο "Θέατρο των Ονείρων" με το τρίποντο...

Αυτή η ομάδα, λοιπόν, που δεν δίστασε να παίξει ποδόσφαιρο κατοχής απέναντι στην (ακόμα) μεγάλη της αντίπαλο, που την περιόρισε σε ρόλο κομπάρσου στο πρώτο μέρος, που για άλλη μια φορά έβγαλε κόντρες για σεμινάριο κι ας είχε αλλάξει σύστημα ο Nuno Espírito Santo, που δεν πτοήθηκε από την ισοφάριση από άλλο ένα παιδικό λάθος του τερματοφύλακά της, αν συνεχίσει έτσι μπορεί να σταματήσει γρήγορα να κοιτάζει πίσω της και να αρχίσει να κοιτάζει μπροστά της... Έγραψε κάποιος σήμερα στα social media: "Όταν κλείνεσαι πίσω, έχεις πολλές πιθανότητες να χάσεις. Όταν βγαίνεις μπροστά, έχεις πολλές πιθανότητες να κερδίσεις". Τόσο απλό είναι. Οι Reds ολοκλήρωσαν μια σχεδόν ονειρεμένη εορταστική περίοδο (να έλειπε και η ήττα-διαιτητικό έκτρωμα από τη Bournemouth...) και θα επιστρέψουν στις υποχρεώσεις τους στην Premier League στις 20 Ιανουαρίου, απέναντι στη Brentford, την οποία προσπέρασαν μόλις στη βαθμολογία και αποσπάστηκαν πέντε βαθμούς από την επικίνδυνη ζώνη. 

Ο Nuno τόλμησε, και για άλλη μια φορά του βγήκε. Έβαλε αυτή τη φορά τρεις στο κέντρο (δεδομένης μάλιστα και της απουσίας του Ibrahim Sangaré λόγω καρτών), με τον Nico Domínguez να αποδεικνύεται το κρυφό χαρτί που ξεχαρβάλωσε τα σχέδια του Erik ten Hag. Ο Αργεντίνος έβγαινε διαρκώς μπροστά να βοηθήσει τον Morgan Gibbs-White και τον Anthony Elanga, κι αυτές οι προωθήσεις απέφεραν και το πρώτο γκολ. Ο Πορτογάλος, που ήξερε ότι η United θα έπαιζε αναγκαστικά, λόγω της απουσίας του Rasmus Højlund, με σέντερ φορ τον Marcus Rashford που προτιμά να δημιουργεί από αριστερά, φρόντισε να περιορίσει τη δράση των δύο ακραίων της: του φορμαρισμένου Alejandro Garnacho και του Antony. Ο δεύτερος εξαφανίστηκε από τον Ola Aina και έγινε αλλαγή, ο πρώτος αναγκάστηκε να κυνηγάει τις προωθήσεις του συμπατριώτη του Gonzalo Montiel (ρε Gonzalo, ειλικρινά, αυτόν τον παίκτη πού μας τον έκρυβες τόσο καιρό;) και φάνηκε περισσότερο προς το τέλος. Και όπως φαίνεται για τους full-back μας υπήρχε το σχέδιο "Δώστε τα όλα όσο αντέξετε, μετά θα σας αλλάξω", καθώς στα τελειώματα του αγώνα μπήκαν φρέσκα πόδια στη θέση τους. Οι παίκτες δεν ανταποκρίθηκαν απλώς στο πλάνο - το απόλαυσαν. Δεν υπάρχει κανένας που να υστέρησε: ακόμα και ο Matt Turner, που ευθύνεται σαφώς για το γκολ της United, έσωσε το 2-2 στις καθυστερήσεις. Θα ξεχωρίσω όμως την καταπληκτική για άλλη μια φορά εμφάνιση του Gibbs-White, που ήρθε στη Forest για να γίνει ο ηγέτης της και δείχνει πια ξεκάθαρα ότι μπορεί να ανταποκριθεί, και τη συγκινητική παρουσία του Ryan Yates, που πέρα από την ατέλειωτη δουλειά που έριξε στο γήπεδο συμμετείχε και στα δύο γκολ. Από κοντά και ο Elanga, που πήρε το παιχνίδι "προσωπικά", όπως δήλωσε μετά ο ίδιος, καθώς πέρσι έπαιζε πεντάλεπτα και δεκάλεπτα και σε ελάχιστους αγώνες, και πλήγωσε την ομάδα στην οποία ανήκε ως το καλοκαίρι (προσθέστε μία ασίστ ακόμα, την έκτη φετινή).

Δεν είναι τυχαίο ότι το χρονόμετρο δεν είχε καταγράψει ακόμα ούτε ένα λεπτό παιχνιδιού όταν η Forest δημιούργησε την πρώτη της ευκαιρία. Από δεξιά ο Elanga γύρισε στον Domínguez, που βγήκε πρώτη φορά ως κρυφός σέντερ φορ και σούταρε δυνατά, για να βάλει το κεφάλι του ο Kobbie Mainoo και να διώξει σε κόρνερ. Στο 7' ο Chris Wood, που όπως καταλαβαίνετε τραβούσε όλο τον κόσμο πάνω του μετά το χατ-τρικ στο Newcastle, αιφνιδιάστηκε μάλλον και ο ίδιος που είδε τους αντιπάλους του να τον παρακολουθούν... πολύ διακριτικά στο ύψος της περιοχής και σούταρε με το αριστερό, λίγο πιο ψηλά απ' ό,τι θα έπρεπε. Και στο 12', σε κόντρα που έβγαλε τον Elanga αριστερά, ο Σουηδός σέντραρε με φάλτσο στην περιοχή και ο Raphaël Varane έβαλε άτσαλα το πόδι του για να αποκρούσει, κάνοντας τον André Onana να βγάλει έναν βαθύ αναστεναγμό ανακούφισης που η μπάλα πέρασε απλώς παράλληλα με το τέρμα του με τον ίδιο εξουδετερωμένο. Η United έκανε αισθητή την παρουσία της μόνο στο 13', όταν ο Bruno Fernandes προσπάθησε ωραία από δεξιά να βρει στην περιοχή τον Garnacho, ο οποίος όμως άργησε για δέκατα του δευτερολέπτου στο ραντεβού του με τη μπάλα. Άλλη αξιοσημείωτη φάση στο πρώτο ημίχρονο δεν υπήρχε, με τη Forest πάντως να έχει την πρωτοβουλία, να πέφτει πάντα πρώτη στη μπάλα και να μην επιτρέπει σχεδόν στη United να βγει από το δικό της μισό. 

Το δεύτερο μέρος, όμως, ήταν φουλ στις συγκινήσεις, αρχίζοντας από τη φάση του 55', με τον Aaron Wan-Bissaka να βρίσκει στο "D" τον Diogo Dalot και τον Πορτογάλο να σημαδεύει το αριστερό δοκάρι του Turner, που έπεσε αλλά δεν είχε και πολλές πιθανότητες να βρει τη μπάλα αν πήγαινε λίγο πιο δεξιά. Ακολούθησαν πολλά νεύρα, που ξεκίνησαν από μια φάση με πρωταγωνιστή τον Gibbs-White (ζήτησε φάουλ που δεν δόθηκε και στη συνέχεια έκανε δύο σκληρά τάκλιν σε αντιπάλους του), αναγκάζοντας τον Tim Robinson να δείξει τρεις κίτρινες κάρτες μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα. Και η επόμενη φάση (64') σήκωσε το City Ground στο πόδι. Ο Yates άνοιξε δεξιά στον Elanga, που είδε το εσωτερικό overlap του Montiel και του πέταξε τη μπάλα μπροστά. Αυτός έκανε ένα "αργεντίνικο" γλυκό κοντρόλ, γύρισε προς το τέρμα και δεν χρειάστηκε να ρίξει ούτε μια ματιά: ήξερε ότι το πατριωτάκι του θα περίμενε πάλι στο "D". Ούτε ο Domínguez το σκέφτηκε καθόλου: πλάσαρε με το δεξί εκεί όπου "δεν υπήρχε γκολκίπερ", που έλεγε ο μέγιστος Pelé. O Onana ήταν στην αριστερή του γωνία και απλώς είδε όρθιος τη μπάλα να σφηνώνεται στη δεξιά του. Ο δρόμος για τη μεγάλη νίκη είχε ανοίξει. 

Η United μούδιασε, αλλά δεν ήταν δυνατόν να μην αντιδράσει, και στο 67' σε κόρνερ του Fernandes από δεξιά ο Garnacho έπιασε ένα δύσκολο βολέ, με τη μπάλα να παίρνει περίεργη τροχιά και να προσγειώνεται στο έξω μέρος του ουρανού των διχτυών. Λίγο πιο δύσκολη ήταν η δυνατή σέντρα-σουτ του Christian Eriksen στο 74', που όμως ο Turner μπλόκαρε με περισσή ψυχραιμία (δευτερόλεπτα μετά ο Neco Williams πήρε τη θέση του Montiel). O Matt είναι ένας πολύ καλός τερματοφύλακας κάτω από τα δοκάρια του, με χέρια-τανάλιες κυριολεκτικά, υστερεί όμως στο παιχνίδι με τα πόδια, οι αντίπαλοι το ξέρουν και φροντίζουν να τον πιέζουν όταν οι αμυντικοί τού επιστρέφουν τη μπάλα - πράγμα που είχε ήδη γίνει αρκετές φορές στο ματς και συνήθως απέφερε πλάγια άουτ από κακές απομακρύνσεις του. Έτσι έγινε και στη φάση του 78', όταν ο Moussa Niakhaté υπό την πίεση του Rashford βρήκε καταφύγιο στον Αμερικανό. Εκείνος όμως δεν έδιωξε δυνατά, έστω να πάει η μπάλα πλάγια άουτ. Αντιθέτως προσπάθησε να βρει τον Danilo στον άξονα, απρόσεκτα, ο Garnacho έπεσε με τάκλιν και έκλεψε, σηκώθηκε, μπήκε στην περιοχή πριν η άμυνα προλάβει να οργανωθεί ξανά και γύρισε στην απέναντι πλευρά στον Rashford, που με μονοκόμματο δεξί πλασέ άφησε κι αυτός τον Turner όρθιο να κοιτάζει τη μπάλα να καταλήγει στην αριστερή του γωνία. Για άλλη μια φορά η Forest είχε πληρώσει ακριβά ένα λάθος που συνιστάται να αποφεύγεται ακόμα και από προπονητές ακαδημιών. 

Ο Nuno όμως δεν το έβαλε κάτω, παρ' όλο που αυτομάτως τα προγνωστικά "γύρισαν" και έδειχναν πλήρη ανατροπή για τη United. Έβγαλε τον Domínguez και πέρασε πιο καθαρόαιμο επιθετικό, τον Callum Hudson-Odoi. Η Forest βγήκε πάλι μπροστά και στο 82', σε μια "τρελή" φάση με τη μπάλα πάνω-κάτω, βρήκε το γκολ που έψαχνε. Σε αντεπίθεση της United ο Amad Diallo βρήκε τον Eriksen και ο Δανός σούταρε δυνατά από το ύψος της περιοχής, με τον Turner να πέφτει και να διώχνει. Η μπάλα απομακρύνθηκε και κατέληξε στον Yates, που μέσα από την περιοχή μας άρχισε να τρέχει σαν τρελός μπροστά (ναι, αυτός που κατά κάποιους "οπαδούς" μας δίνει τη μπάλα μόνο πλάγια και πίσω...). Πέρασε το κέντρο, πέτυχε την υπεραριθμία, έβγαλε δεξιά στον Elanga και αυτός σημάδεψε πάλι το "D", όπου αυτή τη φορά βρισκόταν ο Gibbs-White. Πλασέ με τη μία, με πολλά φάλτσα, έτσι ώστε να περάσει η μπάλα ανάμεσα στο δοκάρι και τον Onana που έπεφτε, και να το 2-1, το δεύτερο φετινό γκολ του MGW και πρώτο σε ροή αγώνα (το πρώτο ήταν με πέναλτι), με την ευχή τώρα που πήρε φόρα να ακολουθήσουν και άλλα πολλά, γιατί μας έλειψαν!

Ήταν πια ώρα να θωρακιστεί η ομάδα για να αντέξει στο τελευταίο γιουρούσι της United, και ο Nuno απέσυρε Aina, Danilo και Elanga για να βάλει Harry Toffolo, Orel Mangala και Willy Boly. O Mangala μάλιστα χρειάστηκε να θυσιαστεί αμέσως, υπό την έννοια της κίτρινης που πήρε δευτερόλεπτα μετά την είσοδό του σταματώντας αντικανονικά τον Diallo που έβγαινε στον αιφνιδιασμό. Ο Robinson έδωσε δέκα λεπτά καθυστερήσεων (μάλλον πολλά), που παίχτηκαν μέσα στη βροχή, αλλά οι δικοί μας δεν λύγισαν. Στην πραγματικότητα κινδυνέψαμε σοβαρά μόνο στη φάση του 96', όταν ο Eriksen χτύπησε κόρνερ από αριστερά και σημάδεψε τον Fernandes στα δεξιά του "D", το απευθείας βολέ του Πορτογάλου κόντραρε στα απλωμένα πόδια των Yates και Murillo και πήρε τροπή προς τον ουρανό της εστίας μας, αλλά ο Turner έδειξε εξαιρετικά αντανακλαστικά και έδιωξε σε κόρνερ, "σβήνοντας" κατά κάποιον τρόπο το λάθος του στο γκολ της ισοφάρισης. Στο 98' ένας ελιγμός του Diallo που απέφυγε τον Toffolo και σουτ στην κλειστή γωνία βρήκε πανέτοιμο τον Αμερικανό, που έπεσε και μπλόκαρε, ενώ στην τελευταία φάση του ματς (ο Robinson σφύριξε λήξη αμέσως μετά) ο Diallo βρήκε στην περιοχή τον Eriksen, που όμως αστόχησε στο σουτ του. Τα πανηγύρια που ακολούθησαν τα φαντάζεστε. Η πέμπτη νίκη ήταν γεγονός, και η ομάδα υποδεχόταν τον καινούργιο χρόνο γεμάτη αισιοδοξία.

Το 2024 θα ξεκινήσει με τη Forest στη 15η θέση της βαθμολογίας, αφού η Everton χθες συνετρίβη με 3-0 από τους Wolves και η Brentford, που δεν πατάει καλά τελευταία, έχασε 3-1 στο Selhurst Park από την Crystal Palace, που έτσι εξακολουθεί να βρίσκεται έναν βαθμό πάνω από μας. Ευνοϊκά για τους Reds ήταν και τα αποτελέσματα των άλλων ομάδων της ουράς (Luton-Chelsea 2-3, Aston Villa-Burnley 3-2, Manchester City-Sheffield United 2-0). H 20ή αγωνιστική, πρώτη του δεύτερου γύρου σα να λέμε, επιστρέφει σήμερα με τους αγώνες Fulham-Arsenal και Tottenham-Bournemouth, συνεχίζεται την πρωτοχρονιά με το ντέρμπι Liverpool-Newcastle και ολοκληρώνεται τη δεύτερη μέρα του νέου έτους με τη West Ham να φιλοξενεί τη Brighton.

O πρώτος αγώνας του 2024, την άλλη Κυριακή, θα βρει τους Reds πάλι στο City Ground, όπου θα προσπαθήσουν να "ανταποδώσουν" στη Blackpool τον περσινό τους αποκλεισμό από το FA Cup. Από το ματς θα λείπουν σίγουρα οι εκπρόσωποί μας στο Κύπελλο Εθνών Αφρικής: ο Boly, ο Sangaré και ο Serge Aurier  βρίσκονται ήδη στην 27άδα της Ακτής Ελεφαντοστού και οι Niakhaté και Cheikhou Kouyaté στην αντίστοιχη της Σενεγάλης, ενώ και ο Aina είναι στην προεπιλογή της Νιγηρίας, που θα ανακοινώσει τη δική της αποστολή σύντομα. Ο Taiwo Awoniyi δεν κλήθηκε σ' αυτή την προεπιλογή (όπου υπάρχει και ο... Emmanuel Dennis, παρά τον παραγκωνισμό του στη Başakşehir όπου παίζει δανεικός, δείγμα της λειψανδρίας των Super Eagles στην επίθεση) δεδομένου του τραυματισμού του, όμως τα νέα από το Nottingham λένε ότι κάνει άλματα προόδου στην αποθεραπεία του και αναμένεται να επιστρέψει πιο γρήγορα απ' όσο αρχικά υπολογιζόταν...

Τέλος, να πούμε ένα αντίο στον Gustavo Scarpa, που δεν έπιασε ούτε στον Ολυμπιακό και επιστρέφει οριστικά στην πατρίδα του, αφού η Forest αποφάσισε να δεχθεί την πρόταση 5 εκατομμυρίων ευρώ της Atlético Mineiro. Αγαπητέ και συμπαθέστατε Gustavo, κύβο του Rubik είδαμε, σκέιτμπορντ είδαμε, προβλήματα με τραυματισμούς, απάτες κλπ. είδαμε, αλλά πολύ ποδόσφαιρο δεν είδαμε. Κρίμα, γιατί με τόσο ντόρο που είχε γίνει γύρω από το όνομά σου σίγουρα περιμέναμε πολλά παραπάνω...

Forest: Turner, Montiel (Williams 74'), Niakhaté, Murillo, Aina (Toffolo 87'), Yates, Danilo (Mangala 87'), Domínguez (Hudson-Odoi 79'), Elanga (Boly 87'), Gibbs-White, Wood. 
Manchester United: Onana, Wan-Bissaka (Reguilón 90'), Varane, Evans, Dalot, Mainoo (McTominay 46'), Eriksen, Fernandes, Antony (Diallo 54'), Garnacho, Rashford.
Σκόρερς: Domínguez 64', Gibbs-White 82' - Rashford 78'.
Διαιτητής: Tim Robinson. Κίτρινες: Gibbs-White 56', Mangala 88' - Dalot 57', Varane 58', Garnacho 85', Eriksen 99'.
Θεατές: 29.529 (φετινό ρεκόρ προσέλευσης για το City Ground).

Nuno Espírito Santo: "Ας πανηγυρίσουμε. Ας απολαύσουμε τη στιγμή, γιατί την αξίζουμε και με το παραπάνω. Πιστεύω πως παίξαμε καλά. Ξεκινήσαμε δυνατά, είχαμε τον έλεγχο του αγώνα και ήμασταν συμπαγείς στην άμυνα. Είχαμε και αρκετά διαστήματα κατοχής. Στο δεύτερο ημίχρονο πήγαμε να πάρουμε το ματς και φτιάξαμε κάποιους καλούς συνδυασμούς. Το πρώτο γκολ ήταν πολύ όμορφο, αφού ξέρουμε ότι για να δημιουργηθούν τέτοια κενά πρέπει να συνδυαστείς καλά. Πολύ καλό και το τελείωμα, πανέμορφο γκολ. Ειλικρινά, εγώ δεν έκανα τίποτα. Αυτό που προσπαθούμε να κάνουμε εμείς είναι να δημιουργήσουμε μια ιδέα. Ταλέντο υπάρχει, οπότε χρειάζεται μόνο αυτοπεποίθηση. Ευθύνη μας είναι το πώς θα αμυνθούμε. Όμως πρέπει οι παίκτες να πιστέψουν σ' αυτή την ιδέα. Οι κενοί χώροι υπήρχαν, οι παίκτες αξίζουν τα συγχαρητήρια που δούλεψαν πολύ σκληρά και τους βρήκαν. Εμείς είμαστε εδώ μόλις 11 μέρες... Ο πρώτος αγώνας που δώσαμε μαζί δεν... χωνεύεται εύκολα, αλλά οι παίκτες έβγαλαν αντίδραση στο St James' Park και ξανά απόψε. Ξέρουμε ότι έχουμε πολύ δρόμο μπροστά μας. Τώρα θα το απολαύσουμε, αλλά ύστερα πρέπει να πιάσουμε και πάλι δουλειά. Πρέπει να προετοιμαστούμε για το Κύπελλο και μετά να συνεχίσουμε την προσπάθειά μας στο πρωτάθλημα. Δεν μπορούμε να χαλαρώσουμε. Είμαστε ακόμα σε διαδικασία γνωριμίας, όχι μόνο στις προπονήσεις αλλά και στις άλλες συναντήσεις μας. Οι παίκτες δείχνουν ότι μπορούν, εγώ είμαι εδώ για να τους βοηθήσω. Δεχθήκαμε γκολ από μια κακή πάσα του Turner, σε μια φάση που θεωρώ ότι ελέγχαμε, αλλά αυτό που ακολούθησε είναι αυτό που θέλουμε: να πιστεύουμε στην ιδέα και να προσπαθούμε να παίξουμε ποδόσφαιρο. Μόνο έτσι μπορείς να βρεις κενά, με συνδυασμούς και αυτοπεποίθηση στην κυκλοφορία της μπάλας. Μόνο έτσι μπορούμε να δημιουργήσουμε. Τον Gibbs-White τον είχα παίκτη ξανά όταν ήταν μόλις 16 ετών, αλλά σήμερα είναι ένας διαφορετικός άνθρωπος και αξίζουν συγχαρητήρια στον Steve Cooper που ήρθα και βρήκα έναν άλλο παίκτη. Είναι ώριμος πλέον. Αυτό που του ζητάμε είναι να γίνει ο παίκτης στον οποίο θα μπορούμε να βασιζόμαστε και να του δίνουμε τη μπάλα, γιατί είναι εξαιρετικά ταλαντούχος". (σ.σ. Όταν αγκαλιάστηκαν μετά το παιχνίδι, ο MGW αποκάλυψε ότι ο Nuno τού είπε: "Αυτή είναι μόνο η αρχή". Μακάρι!)

* Η φωτογραφία είναι από την επίσημη ιστοσελίδα του συλλόγου.