Το άδειο βλέμμα του Nuno Espírito Santo μετά τη λήξη, ενώ στον αγωνιστικό χώρο γινόταν ο κακός χαμός, τα έλεγε όλα. Και πολύ ψύχραιμος ήταν. Πολλά, πολλά χιλιόμετρα μακριά από εκεί, δύο ηλικιωμένα ζευγάρια κοιτούσαν σχεδόν με δέος έναν τύπο που χτυπιόταν, αναποδογύριζε τραπέζια, νερά καφέδες, ενώ στο βάθος οι φίλοι της Liverpool πανηγύριζαν ένα ανέλπιστο γκολ στην τελευταία φάση ενός αγώνα που έπρεπε να είχε ήδη λήξει. Η Forest μέσα σε τρεις μέρες έχασε δεύτερο ματς στην έδρα της με γκολ στα τελευταία λεπτά και ο τύπος που χτυπιόταν (ο υπογράφων δηλαδή) θεωρεί ότι αυτό είναι ένας πολύ κακός προάγγελος...

Πέρσι χάναμε με διαφορές, πολλά παιχνίδια με τα χέρια κάτω, και σωθήκαμε. Φέτος, πώς ν' αντέξει το ηθικό μετά από τέτοιες ήττες; Να έχεις φέρει την πρωτοπόρο της βαθμολογίας (ΔΕΝ ΜΕ ΝΟΙΑΖΟΥΝ οι απουσίες της όταν το ρόστερ της στοιχίζει δυόμιση φορές όσο το δικό μας) στα όριά της έχοντας παλέψει μανιασμένα σε όλη τη διάρκεια ενός αγώνα όπου μπορούσες μέχρι και να νικήσεις, να έχεις απέναντί σου έναν διαιτητή που -πέραν του ότι στις έτσι κι αλλιώς υπερβολικές καθυστερήσεις που έδειξε πρόσθεσε επιπλέον- μετά το 90' έδειχνε καθαρά ποιος ήθελε να νικήσει, να αποκρούεις εύκολα το τελευταίο κόρνερ και να μη στέλνεις τη μπάλα στην κερκίδα αναγκάζοντάς τον να σφυρίξει λήξη; Και να δέχεσαι γκολ από τη σέντρα της απελπισίας; 

Λίγο πριν, η μπάλα βρισκόταν στην περιοχή της Liverpool, που είχε αποκρούσει ένα δικό μας κόρνερ. Τα οκτώ λεπτά (επαναλαμβάνω, πάρα πολλά) των καθυστερήσεων που είχε υποδείξει ο Paul Tierney έφταναν στο τέλος τους. Ενώ ο πάγκος μας διαμαρτυρόταν για ένα τράβηγμα του Joe Gomez στο σορτσάκι του Morgan Gibbs-White (με κάθε επιφύλαξη, αν είδα καλά), ο διαιτητής διέκοψε -σωστά- το παιχνίδι επειδή ο Ibrahima Konaté είχε πέσει πάνω στον γκολκίπερ του και χτυπήσει στο κεφάλι, ενώ η μπάλα βρισκόταν στην αριστερή μας πτέρυγα και στα πόδια του Callum Hudson-Odoi,  με έναν παίκτη της Liverpool απλώς να τρέχει να τον μαρκάρει χωρίς καν να τον ενοχλήσει τελικά. Ο CHO ήδη σκεφτόταν να πάει προς το σημαιάκι για να κρατήσει τη μπάλα όσο μπορεί όταν άκουσε το σφύριγμα. Κι όταν ο Γάλλος σηκώθηκε, ο Tierney έδωσε τη μπάλα... στον τερματοφύλακα της Liverpool, σε μια εξόφθαλμη καταστρατήγηση του κανονισμού, που επέτρεψε στους αντιπάλους μας να αντεπιτεθούν. Κέρδισαν μάλιστα κόρνερ ενώ το 98' είχε ήδη περάσει. Η μπάλα μετά την αρχική απόκρουση της άμυνάς μας βγήκε έξω από την περιοχή στον Κώστα Τσιμίκα, το σουτ του οποίου κοντραρίστηκε και ο Hudson-Odoi κέρδισε εύκολα. Αλλά αντί να την πετάξει στου διαόλου τη μάνα, ένας θεός ξέρει τι σκέφτηκε (να κάνει κόντρα ενώ παίζαμε πλέον με τα δευτερόλεπτα;), μπερδεύτηκε με τον Taiwo Awoniyi, o Alexis Mac Allister που έκλεψε έκανε τη σκαφτή σέντρα, ο Darwin Núñez κέρδισε -αναμενόμενα- την κεφαλιά από τον Williams, έναν από τους κορυφαίους της Forest σήμερα απέναντι στην ομάδα που τον ανέθρεψε, και σκόραρε. Με τη σέντρα, τέλος. Η Liverpool είχε μείνει όρθια, είχε νικήσει για πρώτη φορά τη Forest στο City Ground για το πρωτάθλημα από την καθιέρωση της Premier League και μετά (τρεις νίκες μας κι άλλες τόσες ισοπαλίες μέχρι σήμερα) και είχε αναγκάσει τη Manchester City να την κυνηγάει για μία επιπλέον αγωνιστική.

Και με τη λήξη έγινε πανδαιμόνιο. Ο Nuno είχε μείνει καρφωμένος στη θέση του, ανίκανος να πιστέψει -όπως όλοι μας- τι έχει συμβεί, αλλά το υπόλοιπο προπονητικό τιμ της Forest, με το δίκιο του εκτός εαυτού, περικύκλωσε τον Tierney. Άλλο που δεν ήθελε αυτός, αρχίζει να βγάζει κάρτες. Μέσα στη σύγχυση είδε κίτρινη και ο Felipe που δεν έπαιξε αλλά πετάχτηκε από τον πάγκο, ενώ ο βοηθός του Nuno Steven Reid δέχθηκε κόκκινη. (Ναι, πλήρωσαν αυτοί τη νύφη ενώ ο Jürgen Klopp διαμαρτυρόταν και ειρωνευόταν σε όλο το ματς.) Και το αποκορύφωμα: Ο ιδιοκτήτης της Forest, νομίζοντας προφανώς ότι βρίσκεται στην Ελλάδα, κατέβηκε από τη θέση του στο γήπεδο και επιτέθηκε λεκτικά στον διαιτητή, καλώντας τον να "σεβαστεί τους παίκτες γιατί αυτά γίνονται κάθε εβδομάδα". Άλλο ένα βήμα για να μπούμε ακόμα πιο βαθιά στη μπούκα του αγγλικού διαιτητικού κατεστημένου, το οποίο μετά τις ονομαστικές καταγγελίες της διοίκησης της Forest για διαιτητές και τα αιτήματα εξαίρεσης κάποιων από αγώνες μας (που έτσι κι αλλιώς γράφτηκαν εκεί που δεν πιάνει μελάνι, o Stuart Attwell για παράδειγμα ήταν VAR σήμερα) μας περνάει χειρουργείο σχεδόν κάθε αγωνιστική, αγνοώντας ολοφάνερα υπέρ μας πέναλτι, και τα λοιπά και τα λοιπά. Εγώ λοιπόν, που φυσικά ούτε διαθέτω την περιουσία του ούτε έχω δική μου την ομάδα αλλά την υποστηρίζω με πάθος από τότε που ο κύριος Βαγγέλης Μαρινάκης πήγαινε στο δημοτικό και ίσως να μην ήξερε καν το όνομά της, τον καλώ να σεβαστεί ο ίδιος και τους παίκτες του, και τον κόσμο. Ο ιδιοκτήτης μιας ομάδας δεν έχει ΚΑΜΙΑ δουλειά στον αγωνιστικό χώρο, και θα του το βεβαιώσουν όσοι ομόλογοί του στην Ευρώπη (πλην των αθανάτων Βαλκανίων φυσικά) ρωτήσει. Και κάτι άλλο: πιστεύω να αντιλαμβάνεται και ο ίδιος ότι η συμπεριφορά του θα παίξει ρόλο και στην απόφαση της "ανεξάρτητης επιτροπής" -εδώ γελάμε τρανταχτά- της Premier League σχετικά με την τιμωρία μας για το PSR. Αν όχι, του το λέω εγώ. (Α, και τι είχε να πει για όλα αυτά ο πολύς κύριος Mark Clattenburg, που πληρώνεται από το σύλλογο; "Ο ιδιοκτήτης έχει δίκιο να είναι εκνευρισμένος. Ο κανονισμός είναι σαφής, αφού ο αγώνας διακόπηκε λόγω τραυματισμού στο κεφάλι η μπάλα έπρεπε να δοθεί στην ομάδα που την είχε στην κατοχή της εκείνη τη στιγμή και ο αντίπαλος να βρίσκεται τουλάχιστον ένα μέτρο μακριά". Οκέι, το είπε, και λοιπόν; Κερδίσαμε κάτι; Ή μήπως θα κερδίσουμε όταν "συζητήσει με κάποιες γνωριμίες του" από το διοικητικό όργανο των διαιτητών και την Premier League; Θα αλλάξει αυτό το χάλι; Ας μου επιτρέψει να έχω τις αμφιβολίες μου.)

Και τώρα δηλαδή πρέπει να πω για το ματς; Πιο πολύ με απασχολεί που θα με δει αύριο-μεθαύριο στην τηλεόραση ένας από τους θαμώνες του μαγαζιού και θα πει με το δίκιο του: "Ρε συ, αυτό το νούμερο χτυπιότανε μπροστά σε τόσο κόσμο για μια αγγλική ομάδα". Σε όλη τη διαδρομή από το Περιστέρι, όπου τηρήσαμε το έθιμο να παρακολουθήσουμε την αναμέτρηση παρέα με τα παιδιά της Liverpool (τα οποία και ευχαριστούμε κι από δω για τη φιλοξενία), μέχρι το σπίτι αυτό τριγύριζε στο μυαλό μου. Το είπα, εγώ δεν έχω βάλει τα λεφτά μου για ν' αγοράσω την ομάδα (εδώ που τα λέμε ούτε τα τέρματα του City Ground δε θα μπορούσα ν' αγοράσω), αλλά εδώ και αισίως 47 χρόνια τη λατρεύω τόσο που δε θυμάμαι να έχω παραφερθεί έτσι σχεδόν για τίποτα άλλο στη ζωή μου. Επιπλέον νιώθω την ανάγκη να ζητήσω συγγνώμη που άργησα πολύ να ξεκινήσω να γράφω. Ήθελαν μια στοιχειώδη ηρεμία όλα αυτά... Όμως αρκετά ως εδώ. 

Ο Nuno έδειξε εμπιστοσύνη στο κεντρικό αμυντικό δίδυμο των Murillo και Andrew Omobamidele, που τον δικαίωσε μέχρι κεραίας. Ήταν από εκπληκτικοί μέχρι συγκινητικοί. Οι άλλες αλλαγές σε σχέση με τον αγώνα του Villa Park αφορούσαν την παρουσία από την αρχή του αρχηγού Ryan Yates αντί του Danilo και του Divock Origi αντί του Awoniyi. Ούτε αυτοί τον απογοήτευσαν. Το παιχνίδι και στα δύο ημίχρονα είχε έναν τρελό ρυθμό, με τη μπάλα πάνω-κάτω, που έμεινε αμείωτος και μετά το 70', όταν η λιακάδα στο Nottingham έδωσε τη θέση της σε καταρρακτώδη βροχή. Μέχρι το 25λεπτο υπήρχαν μόλις τέσσερις ευκαιρίες, με τη Liverpool να απαντάει αμέσως όταν η Forest έχανε δική της. Ας πούμε, στο 15' ο Origi ξέφυγε με διαδοχικές ντρίμπλες από δύο παίκτες της πρώην ομάδας του και έφτασε έξω από την περιοχή απ' όπου με το αριστερό σημάδεψε εκατοστά έξω από το αριστερό δοκάρι του Caoimhín Kelleher ("Κουίβιν" προφέρεται το μικρό του όνομα, πολύ παράξενη γλώσσα τα κελτικά) και στο 17' το δεξί σουτ του Luis Díaz από το αριστερό άκρο της περιοχής μας ήταν καλό αλλά κόντραρε στον Omobamidele κι έφυγε κόρνερ. Ή στο 23' όταν η Forest έπρεπε να προηγηθεί, με (άλλη μια) φοβερή κάθετη του Origi που έβγαλε τον Anthony Elanga στην πλάτη του Virgil van Dijk και τετ α τετ με τον Kelleher και ο Σουηδός επιβεβαίωσε ότι είναι τσακωμένος με τα τελειώματα πλασάροντας πάνω στο πόδι του Ιρλανδού (φωτογραφία επάνω), και καπάκι (24') ένα άλλο δεξί σουτ, από τον Bobby Clark αυτή τη φορά, έφυγε ελάχιστα πάνω από το οριζόντιο δοκάρι του Matz Sels.

Από εκεί και πέρα η Liverpool άρχισε σταδιακά να φαίνεται περισσότερο. Και πριν είχε την κατοχή, αλλά οι δικές μας επιθέσεις ήταν όπως είδατε πιο επικίνδυνες. Στο 27' είχαμε μια καταπληκτική επέμβαση του Murillo, που μετά από κόντρα σε σουτ του Clark πήρε τη μπουκιά απ' το στόμα του Díaz, ο οποίος είχε βρεθεί απέναντι στον Sels και είχε ήδη οπλίσει (παρεμπιπτόντως, αναρωτιέμαι πόσο καλύτερος είναι αυτός ο Murilo -με ένα "l"- της Palmeiras που κάλεσε ο ομοσπονδιακός προπονητής της Βραζιλίας Dorival Júnior για τα επερχόμενα φιλικά με Αγγλία και Ισπανία από τον δικό μας). Στο 29' ο Harry Toffolo, που προσωπικά με έχει εντυπωσιάσει η ακρίβεια κάθε μπαλιάς που στέλνει στην περιοχή (θα δείτε και παρακάτω), σημάδεψε τον Origi που έμπαινε κατά μέτωπο, εκεί όμως μίλησε η κλάση του van Dijk που χώθηκε στην τροχιά της μπάλας και με ψύχραιμη κεφαλιά τη γύρισε στον γκολκίπερ του. Η τελευταία φάση του πρώτου μέρους σημειώθηκε στο 30', με μια κάθετη του Mac Allister στον Díaz, που όμως αντί να σουτάρει έκανε κάτι σαν συρτή σέντρα μακριά από τις θέσεις των συμπαικτών του. Το τελευταίο τέταρτο ήταν ίσως το πιο βαρετό του αγώνα.

Αντίθετα, μετά την ανάπαυλα οι φάσεις άρχισαν από νωρίς να διαδέχονται η μια την άλλη. Στο 50' ο Omobamidele μάς γλίτωσε από το 0-1, αποκρούοντας πριν η μπάλα περάσει τη γραμμή και με εξουδετερωμένο τον Sels το σουτ του Andrew Robertson. Στο επόμενο λεπτό ο Βέλγος γκολκίπερ μάλλον θα έβγαζε εύκολα ή δύσκολα το σουτ του Mac Allister, τον απάλλαξε όμως από το μπελά ο Murillo που έβαλε το πόδι του κι έδιωξε σε κόρνερ. Ο Klopp ήδη είχε αρχίσει να ανησυχεί και μόλις συμπληρώθηκε μία ώρα παιχνιδιού έβγαλε Clark και Robertson και πέρασε στον αγώνα τον προερχόμενο από τραυματισμό Núñez και τον Ιάπωνα Wataru Endō, "πέτρα του σκανδάλου" για το γκολ της Liverpool που δεν μέτρησε στον τελικό του League Cup για να μετρήσει η φωτοτυπία του στον αγώνα μας με τη Manchester United! Από τα ωραία του αγγλικού ποδοσφαίρου... Ο Núñez δεν άργησε να κάνει αισθητή την παρουσία του, καθώς στο 64' από μπαλιά του Díaz σούταρε με το αριστερό από δύσκολη θέση, βρίσκοντας τα δίχτυα του Sels από την εξωτερική πλευρά. Δύο λεπτά αργότερα, και ενώ είχε μόλις μπει στον αγώνα ο Awoniyi στη θέση του μάλλον κουρασμένου Origi (που χειροκροτήθηκε θερμά από τους οπαδούς της LIverpool - δεν είναι δυνατόν άλλωστε να ξεχάσουν τη συμβολή του στην κατάκτηση του Champions League το 2019), ο Toffolo, που λέγαμε προηγουμένως, βρέθηκε στα αριστερά της αντίπαλης περιοχής και με θαυμαστή ψυχραιμία σημάδεψε στην άλλη άκρη της (!) τον Elanga, που είχε όλο τον χώρο και τον χρόνο να πλασάρει σωστά, μοιράστηκε όμως τελικά τον τίτλο του μοιραίου με τον Hudson-Odoi στέλνοντας τη μπάλα να κυλήσει βασανιστικά κοντά αλλά έξω από το απέναντι δοκάρι. Ήταν -γιατί να το κρύψουμε;- η τελευταία μας ευκαιρία να πάρουμε το τρίποντο από τη Liverpool, όπως είχαμε άλλωστε κάνει και πέρσι, στη διάρκεια ενός μικρού διαστήματος σαφούς υπεροχής της Forest, που στο 68' είδε τον Hudson-Odoi να βρίσκει όμορφα στην περιοχή τον Awoniyi. Παρ' όλο που είχε μόλις μπει στο ματς, ο Taiwo έδειξε εξίσου βαρύς με την Τετάρτη, αντί να σουτάρει προσπάθησε να ελιχθεί ανάμεσα στον Conor Bradley και τον van Dijk και έχασε τη μπάλα...

Ένα λάθος του Gibbs-White στο κέντρο έδωσε ευκαιρία κόντρας στους φιλοξενούμενους στο 70', αλλά ο τελικός αποδέκτης της μπάλας Cody Gakpo δεν ζύγισε καλά το σουτ του και βρήκε κι αυτός δίχτυα από τη λάθος πλευρά. Η βροχή ξεκίνησε και στο 73' είχαμε τον προάγγελο της μοιραίας φάσης, όταν σε σκάψιμο του Mac Allister o Núñez έπιασε την κεφαλιά προς τα πίσω χωρίς να βλέπει τέρμα και αστόχησε. Ο Αργεντίνος, που στο δεύτερο ημίχρονο ανέβηκε αισθητά, άλλαξε ωραία τη μπάλα και με τον Díaz, που από το ύψος της περιοχής σούταρε λίγο άουτ από το αριστερό δοκάρι του Sels (76'). O Klopp έβαλε και τον έτερο ανακάμψαντα Dominik Szoboszlai στη θέση του υστερήσαντα Harvey Elliott, και ο Nuno αναγκαστικά τον Danilo αντί του Nico Domínguez που είχε τρέξει πολύ και όταν τελικά τραυματίστηκε δεν μπορούσε καν να πατήσει το αριστερό του πόδι και βγήκε υποβασταζόμενος (ώρα είναι να τον χάσουμε κι αυτόν, ευτυχώς επέστρεψε στην αποστολή ο Ibrahim Sangaré στη θέση του Gio Reyna που χτύπησε ελαφρά στην προπόνηση. Ο Nuno πάντως μετά ήταν καθησυχαστικός, μίλησε απλώς για ένα μυικό σφίξιμο). Στο 81' ο Hudson-Odoi επιχείρησε την αγαπημένη του κίνηση μέσα στην περιοχή, απέφυγε τον Bradley αλλά το σουτ στη δεξιά γωνία του Kelleher δεν ήταν πολύ δυνατό και ο Ιρλανδός έπεσε και μπλόκαρε.

Οι καθυστερήσεις πλησίαζαν, και ο Klopp έπαιξε το τελευταίο του χαρτί με τον Τσιμίκα και τον νεαρό Jayden Danns, έναν επιθετικό με πλούσια κόμη που στον τελικό του League Cup είχε εντυπωσιάσει με τη μαχητικότητά του. Αυτή τη φορά βέβαια το παράκανε, και ένα λεπτό μετά την είσοδό του έπεσε άγαρμπα πάνω στον Sels, με συνέπεια να πάρει την κίτρινη κάρτα και ο Βέλγος να μείνει τρία λεπτά κάτω, με τον Matt Turner έτοιμο να πάρει τη θέση του αν χρειαζόταν. Τελικά σηκώθηκε, και όταν ήρθε η ώρα ο Tierney έδειξε οκτώ λεπτά καθυστέρηση. Γιατί όμως; Ο ρυθμός όπως είπαμε ήταν σχεδόν καταιγιστικός, τρία λεπτά ο ένας και μοναδικός τραυματισμός στο παιχνίδι, άντε κι άλλο μισό μέχρι να βγει ο Domínguez, συν δυόμισι λεπτά από τις πέντε διακοπές για αλλαγές, πού στην ευχή βρέθηκαν τα οκτώ λεπτά; Σ' ένα ακόμα σουτ του Díaz στο 91' ο Murillo έκανε νέα παρέμβαση διώχνοντας σε κόρνερ και σχεδόν αμέσως μετά ο Τσιμίκας, από τα πόδια του οποίου έφυγε πριν από έξι μέρες το κόρνερ για να πετύχει με κεφαλιά ο van Dijk το γκολ που έδωσε στη Liverpool το League Cup, έκανε μια πολύ πονηρή συρτή σέντρα που κατάλαβε ο Sels και πρόλαβε να μπλοκάρει πριν επωφεληθούν οι αντίπαλοι επιθετικοί. Ο Matz ήταν πολύ σταθερός σήμερα και για πρώτη φορά έκανε μια απόκρουση πέραν του προσδοκώμενου σε μια πολύ επικίνδυνη φάση στο 95': κόρνερ του Τσιμίκα από δεξιά, πρώτη κεφαλιά στο δεύτερο δοκάρι από τον Núñez και η μπάλα πήρε μια παράξενη τροχιά από το κεφάλι του Díaz που απλώς βρέθηκε εκεί και κατευθυνόταν στη δεξιά του γωνία, αλλά ο γκολκίπερ μας αντέδρασε ενστικτωδώς και έσωσε τον κίνδυνο, δευτερόλεπτα πριν ο Hudson-Odoi σε μία ακόμα υποδειγματική κόντρα βρει στην άλλη πλευρά τον Gibbs-White και αυτός απογοητευτεί βλέποντας το σουτ του να σταματάει στο σώμα του van Dijk.

Τα υπόλοιπα τα είπαμε, μην τα ξαναλέμε. Το επιπλέον λεπτό ο Tierney μπορεί ίσως να το δικαιολογήσει μιλώντας για τις δύο κίτρινες που έδειξε σε ένα λεπτό (93'), τις πρώτες σε παίκτες της Forest, στον Gibbs-White για καθυστέρηση στην εκτέλεση ενός κόρνερ (δέκα δευτερόλεπτα βαριά, το ορκίζομαι) και στον Danilo που σούταρε μετά από σφύριγμα. Τα οκτώ όμως, πραγματικά, δεν ξέρω πού στην ευχή τα βρήκε... Και νομίζω ότι με όσα έκανε μετά δικαιούμαι να πιστεύω ότι αν η Liverpool δεν σκόραρε στο 99' θα κρατούσε κι άλλα...

Η Forest, όπως γίνεται εύκολα κατανοητό, κόλλησε πάλι στη 17η θέση, όπου βρέθηκε μετά την επιστροφή τεσσάρων βαθμών στην Everton από τη μερική δικαίωση της έφεσής της, αλλά για καλή μας τύχη τα άλλα αποτελέσματα γενικά μάς ήρθαν βολικά. Κυρίως αυτό της Luton, που αν και βρέθηκε να χάνει 2-0 στην έδρα της από την Aston Villa κατάφερε να ισοφαρίσει, αλλά τελικά δέχθηκε το 2-3 στο 89' από κεφαλιά του Lucas Digne. H Everton, που άνοιξε το σκορ στο Goodison Park απέναντι στη West Ham, τελικά ηττήθηκε με 3-1, ενώ και η Brentford, επίσης γηπεδούχος, ανέτρεψε το 0-1 αλλά ισοφαρίστηκε από την Chelsea (2-2). Λίγο πιο πάνω, η Crystal Palace (που δεν έχει ξεμπλέξει ακόμα και την έχουμε και στην έδρα μας) σκόραρε κι αυτή πρώτη στο Tottenham Hotspur Stadium αλλά έφυγε με το κεφάλι κάτω (3-1). Η δε αντίπαλός μας την επόμενη Κυριακή, η Brighton, συνετρίβη με 3-0 στο Λονδίνο από τη Fulham και πριν μας αντιμετωπίσει θα ταξιδέψει στην Ιταλία για να παίξει με τη Roma την Πέμπτη για το Europa League... Με το ίδιο σκορ (3-0) φιλοδώρησε στο γήπεδό της και η Newcastle τους Wolves και αναπτέρωσε τις ελπίδες της για νέα ευρωπαϊκή έξοδο. Αύριο αγωνίζονται Burnley-Bournemouth νωρίς και αργότερα Manchester City-Manchester United, και η 27η αγωνιστική ολοκληρώνεται τη Δευτέρα με το ματς Sheffield United-Arsenal. 

Forest: Sels, Williams, Omobamidele, Murillo, Toffolo, Yates, Domínguez (Danilo 79'), Elanga, Gibbs-White, Hudson-Odoi, Origi (Awoniyi 65').
Liverpool: Kelleher, Bradley (Τσιμίκας 84'), Konaté, van Dijk, Robertson (Núñez 60'), Gomez, Mac Allister, Clark (Endō 60'), Elliott (Szoboszlai 76'), Díaz, Gakpo (Danns 84'). 
Σκόρερ: Núñez 99'.
Δαιτητής: Paul Tierney. Κίτρινες: Gibbs-White 93', Danilo 93', Felipe 101' (εκτός αγώνα) - Robertson 59', Danns 85'.
Θεατές: 29.603 (φετινό ρεκόρ για το City Ground).

Nuno Espírito Santo: "Συγγνώμη, δεν θέλω να μιλήσω για τον διαιτητή (σ.σ. στη συνέντεξη Τύπου εκνευρίστηκε και χτύπησε το χέρι του στο τραπέζι όταν του το ζήτησαν επίμονα). Είμαστε λυπημένοι, είμαστε απογοητευμένοι, είμαστε θυμωμένοι. Κάναμε καλή δουλειά, και το City Ground ήταν όπως πάντα στο πλευρό μας. Η απογοήτευσή μας είναι ότι δεν δίνουμε στον κόσμο μας αυτό που αξίζει. Μετά από τέτοια προσπάθεια που καταβάλαμε έπρεπε να πάει στο σπίτι του ευχαριστημένος, οπότε οφείλουμε να προσπαθήσουμε ακόμα περισσότερο. Ο αγώνας ήταν παρόμοιος με αυτόν απέναντι στη Manchester United: δημιουργήσαμε ευκαιρίες, δεν σκοράραμε και στο τέλος τιμωρηθήκαμε. Σ' αυτό υπάρχει μία και μόνη λύση: προπόνηση και διαρκής επανάληψη. Παίξαμε καλά απέναντι σε μια πολύ καλή ομάδα στην οποία δεν επιτρέψαμε να μας κάνει πολλές φάσεις, αφού δουλέψαμε πολύ σκληρά στην άμυνα, είχαμε πίεση, αλληλοκάλυψη και αλληλοβοήθεια, ελέγξαμε το κέντρο και την περιοχή μας, οι εξτρέμ έδιναν καλές βοήθειες στα μπακ, ενώ μπροστά είχαμε καλές στιγμές και καθαρές ευκαιρίες. Τα παιδιά τα πήγαν πραγματικά περίφημα. Έχουμε στενοχώρια τώρα, θα μας πάρει κάποιο χρόνο μέχρι να το ξεπεράσουμε".

* Η φωτογραφία είναι από την ιστοσελίδα της εφημερίδας Nottingham Post.