Η είδηση έπεσε σήμερα το πρωί πραγματικά σαν βόμβα, αφού δεν είχε κυκλοφορήσει κάτι ιδιαίτερο περί σοβαρού προβλήματος υγείας. Μετά τον Trevor Francis, που μας άφησε τον περασμένο Ιούλιο, ο Larry Lloyd έγινε ο δεύτερος της παρέας των "Miracle Men" που εγκατέλειψε αυτόν τον μάταιο κόσμο, λίγους μήνες πριν κλείσει τα 75 του χρόνια. Μπορεί να μην έφυγε πλήρης ημερών, που λένε, σίγουρα όμως έφυγε πλήρης αναμνήσεων, έχοντας παίξει σε δύο τεράστιες ομάδες και έχοντας κατακτήσει σχεδόν ό,τι μπορούσε να κατακτηθεί σε συλλογικό επίπεδο σε Αγγλία και Ευρώπη. 

Ήταν ένας αγαθός γίγαντας ο Larry. Έδειχνε σκληρός μέσα στο γήπεδο (αλλιώς δεν επιβίωνες ως σέντερ μπακ σ' εκείνη την ημιάγρια εποχή), αλλά είχε καρδιά μικρού παιδιού. Αυτήν την έβγαζε προς τα έξω πολύ πιο συχνά αφότου κρέμασε τα ποδοσφαιρικά του παπούτσια, είτε στις μεταδόσεις του από το ραδιόφωνο, είτε όταν τον καλούσαν να μιλήσει για το μεγάλο θαύμα της Forest της περιόδου 1977-'80. Είχε ένα χιούμορ που ξεχείλιζε από παντού και όλοι κρέμονταν από τα χείλη του όποτε ξεκινούσε να λέει μια ιστορία για τον Brian Clough και για όλα όσα έγιναν τα αξέχαστα εκείνα χρόνια.

Τον Larry τον έφερε στο Nottingham μια μάλλον κακή για τον ίδιο συγκυρία. Γεννήθηκε στις 6 Οκτωβρίου 1948 στο Bristol και προωτόπαιξε επαγγελματικό ποδόσφαιρο στους τοπικούς Rovers, πριν μπει στο ραντάρ της Liverpool και μετακομίσει στο Anfield το 1969 σχεδόν... τσάμπα (50.000 λίρες). Ήταν τα τελευταία χρόνια της παντοκρατορίας του Bill Shankly, αλλά και του σέντερ μπακ και αρχηγού της ομάδας Ron Yeats που ήταν πια κοντά στη σύνταξη, και ο νεαρός, ψηλός, γεροδεμένος Larry φάνταζε ως ο ιδανικός αντικαταστάτης του τελευταίου. Πράγματι, από την επόμενη κιόλας χρονιά ο Shankly ανανέωσε εκ βάθρων την ομάδα της Liverpool και ο Lloyd βρέθηκε βασικός. Στο τέλος μάλιστα εκείνης της σεζόν (1970-'71) η Liverpool έφτασε στον τελικό του FA Cup, όπου έχασε από την ήδη πρωταθλήτρια Arsenal 2-1 στην παράταση. Τα καλύτερα όμως ήταν μπροστά, αφού το 1973 ο Lloyd και οι Reds του Merseyside πανηγύρισαν δύο τίτλους: το πρωτάθλημα Αγγλίας και το Κύπελλο UEFA. Μάλιστα ο Larry έπαιξε και στα 54 ματς της σεζόν χωρίς να χάσει λεπτό!

Όλα έδειχναν να βαίνουν καλώς, καθώς ο Larry είχε βρει θέση και στην Εθνική Αγγλίας (στην οποία θα έπαιζε τέσσερις φορές), αλλά... Δυστυχώς γι' αυτόν όμως το ίδιο καλοκαίρι ο Shankly αποφάσισε ότι είχε γευτεί αρκετές επιτυχίες στην καριέρα του και ο διάδοχός του Bob Paisley είχε άλλα σχέδια. Προτιμούσε τον νεαρό τότε Phil Thompson για το κέντρο της άμυνας και ξεκαθάρισε στον Larry ότι... δεν τον υπολόγιζε και πολύ. Αυθόρμητος χαρακτήρας από τα νιάτα του εκείνος, ζήτησε αμέσως μεταγραφή (ο ίδιος λέει ότι μετάνιωσε, αλλά ήταν αργά), προτιμώντας να πάει κάπου όπου θα έπαιζε, και αποκτήθηκε από την Coventry. Σχεδόν αμέσως έπεσε στη μιζέρια (άλλου είδους σύλλογος όπως και να το κάνουμε, άλλοι στόχοι), από την οποία τον έβγαλε ο Peter Taylor! Η Forest, στη δεύτερη κατηγορία τότε, χρειαζόταν έναν έμπειρο σέντερ μπακ και ο Clough άκουσε τη συμβουλή του Taylor και έφερε τον Lloyd στο Nottingham μόλις για 60.000 λίρες. Αμέσως του ξεκαθάρισε ότι χάρη του έκανε, σώζοντας την καριέρα του. Ο Larry δεν τον πολυπήρε στα σοβαρά, όμως οι εξελίξεις δικαίωσαν την -ας πούμε- επιλογή του. Η Forest ανέβηκε στην πρώτη κατηγορία την τελευταία αγωνιστική και τη συνέχεια τη γνωρίζουμε όλοι!

Δεν το ήξερε τότε, αλλά μετά από ένα πρωτάθλημα, δύο League Cup, ένα Charity Shield, δύο Κύπελλα Πρωταθλητριών και ένα Super Cup Ευρώπης, θα ήταν ένας από τους πρώτους που θα έφευγαν από την ομάδα των θαυμάτων. Λίγους μήνες μετά τον τελικό της Μαδρίτης (όπου ο Lloyd έπαιξε με το πόδι... τούμπανο απέναντι σε Kevin Keegan, Horst Hrubesch και σία, και μάλιστα το πρωί του τελικού είπε ψέματα ότι ήταν καλά και ο Clough έβαλε τους παίκτες να παίξουν 5Χ5 και έπαιξε και ο ίδιος... κλωτσώντας συνέχεια τον Lloyd εκεί που πονούσε), η Forest βρέθηκε να διεκδικεί το Διηπειρωτικό Κύπελλο στο Τόκιο. Μετά την ήττα με 1-0 από τη Nacionál του Montevideo και την επιστροφή στην Αγγλία, ο Clough τον ενημέρωσε ότι δεν τον χρειαζόταν άλλο. "Από εκεί που πήγαινα να γίνω πρωταθλητής κόσμου", γράφει ο ίδιος, "βρέθηκα παίκτης και προπονητής στη Wigan, να παίζω εκτός έδρας με τη Rochdale για την τέταρτη κατηγορία! Και μάλιστα χάσαμε 1-0!"

Στους Latics o Larry έμεινε αρκετό καιρό ώστε να τους ανεβάσει στην τρίτη κατηγορία και να τους δει να παραμένουν σ' αυτή, προσελκύοντας το ενδιαφέρον της άλλης ομάδας του Nottingham, της Notts County, που εκείνο τον καιρό έπαιζε στην πρώτη κατηγορία! Είχε βαρύ φορτίο στις πλάτες του -την αντικατάσταση του εμβληματικού μάνατζερ Jimmy Sirrell που είχε μεγαλώσει πια και είχε αναλάβει διοικητικό πόστο- και δεν τα κατάφερε. Η County υποβιβάστηκε και ο Lloyd απολύθηκε, για να αποσυρθεί πλέον οριστικά από το ποδόσφαιρο, το οποίο στη συνέχεια υπηρέτησε μόνο με την ιδιότητα του ραδιοφωνικού σχολιαστή. Παράλληλα δούλεψε στις δημόσιεες σχέσεις της Forest και ασχολήθηκε για πρώτη φορά με την εστίαση, αγοράζοντας μια παμπ στην κομητεία του Nottinghamshire. "Είναι ο μοναδικός ιδιοκτήτης παμπ που ξέρω και είναι μεγαλύτερος από το μαγαζί του", είχε πει πειράζοντάς τον για άλλη μια φορά ο Clough, αφού ο Larry είχε πάρει ήδη αρκετά παραπανίσια κιλά. Από τις παμπ της Αγγλίας πέρασε στα παραθαλάσσια μπαρ της Ισπανίας, όπου ασχολήθηκε και με αγοραπωλησίες ακινήτων, πριν επιστρέψει το 2021 οριστικά στην πατρίδα για τα τελευταία, όπως έμελλε, χρόνια της ζωής του...

Ο Larry παντρεύτηκε δύο φορές. Με την πρώτη του σύζυγο, τη Sue, απέκτησαν δύο παιδιά, τον Damian και τη Yolanda, ενώ με τη δεύτερη, τη Debbie, δεν έκαναν παιδιά.  

Ως επίλογο, παραθέτω ένα απόσπασμα από την αυτοβιογραφία του ("Hard Man: Hard Game"), κάτι σαν συμπέρασμα ζωής:
"Παλιά ήμουν ο Larry Lloyd ο ποδοσφαιριστής. Ήμουν πρώτα το παιδί των Bristol Rovers που τα κατάφερε και μετά ο ήρωας του Kop της Liverpool. Ο παίκτης που θα γινόταν τόσο καλός όσο ο Jackie Charlton, ο ίδιος που στάλθηκε στην Coventry και σώθηκε με δραματικό τρόπο από τον Brian Clough και μετά έγινε διεθνής αστέρας και ένα από τα Παιδιά της Δόξας στη Nottingham Forest.
Τις περισσότερες φορές, σε συζητήσεις περί ανέμων και υδάτων, ο κόσμος λέει: 'Τον θυμάσαι αυτόν; Πω πω, καταπληκτικός δεν ήταν; Τι ν' απόγινε άραγε;'
Κάποιοι ήρωες παραμένουν στην αγκαλιά των ΜΜΕ και όλοι τούς τιμούν και εκθειάζουν το μεγαλείο τους, ενώ άλλοι γλιστράνε αθόρυβα στη λήθη.
Εγώ έχω μάθει ότι, όσο και να θέλουμε να είναι η ζωή ίση για όλους και δίκαιη, δεν είναι. Μπορεί να είναι θαυμάσια, μπορεί να είναι και απαίσια. Μπορεί επίσης να είναι κάπου στη μέση. Όταν είσαι επαγγελματίας ποδοσφαιριστής, ζει σε ταχύτατους ρυθμούς, στην αριστερή λωρίδα του δρόμου. Όταν όλα τελειώνουν, μετακινείσαι στη δεξιά, ή, αν είσαι άτυχος, στη λωρίδα έκτακτης ανάγκης".

Εμείς πάντως δεν θα σε ξεχάσουμε, ψηλέ.

* Η μεγάλη φωτογραφία είναι από την ιστοσελίδα της εφημερίδας Daily Mail και η ένθετη από την αντίστοιχη της Independent.