Με τέτοιο αποτέλεσμα και μέρα που είναι, ομολογήστε το... Περιμένατε τίτλο τύπου "Ανάσταση" και τα συναφή. Ναι, με τη νίκη στο Bramall Lane η Forest έβαλε σοβαρή υποθήκη για την παραμονή της για τρίτη χρονιά στην Premier League. Από την άλλη, βγήκε στην επιφάνεια το αιώνιο ερώτημα: "Τι προτιμάμε; Να παίζουμε καλά κι ας χάνουμε ή να κερδίζουμε κι ας παίζουμε χάλια;" Γιατί σήμερα οι Reds, παρά τη μόλις τέταρτη εκτός έδρας νίκη τους σε δύο σεζόν στη μεγάλη κατηγορία, απέναντι σε μια ομάδα ήδη υποβιβασμένη που οι ίδιοι φιλοδώρησαν με το 100ό φετινό της γκολ, πραγματοποίησαν ίσως τη χειρότερη φετινή τους εμφάνιση. 

Και δεν υπερβάλλω καθόλου. Ξέρω ότι είναι δύσκολο να το πιστέψετε αν δεν έχετε δει το ματς, αλλά έτσι είναι (περιμένετε να αρχίσω να παραθέτω τις φάσεις και θα δείτε). Δεν είναι επίσης υπερβολή να πω ότι αν είχε αποδοθεί ποδοσφαιρική δικαιοσύνη, στο ημίχρονο έπρεπε να πάμε στα αποδυτήρια πίσω με ένα σκορ κάπου στο 4-2. Πού πήγε η ομάδα που έβαλε δύσκολα στην υποψήφια πρωταθλήτρια Manchester City; Πού την έκρυψαν; Η Forest έδειξε πολύ μεγάλη δυσκολία να διαχειριστεί το τεράστιο "πρέπει" που προέκυψε μετά το χθεσινό Luton-Everton 1-1: με νίκη θα φεύγαμε τρεις βαθμούς από τους Hatters και θα ανασαίναμε πολύ πιο ελεύθερα, με δύο ματς να απομένουν για κάθε ομάδα. Και τι είδαμε; Τους δικούς μας αγχωμένους σε βαθμό κακουργήματος και σε κατάσταση πανικού, να μη μπορούν να αλλάξουν δεύτερη πάσα, και μια ομάδα Championship στην ουσία (τεράστια η διαφορά δυναμικότητας των Blades από τους υπόλοιπους, φαίνεται και από τα σκορ που "εισέπραξαν" φέτος) να μας έχει στριμώξει στα σκοινιά και να μη μας παίρνει φαλάγγι μόνο και μόνο εξαιτίας της ταραχής που πάθαιναν οι επιθετικοί τους μπροστά στους κολοσσούς σήμερα Matz Sels και Murillo (ευτυχώς επέστρεψε αμέσως και δυνατός). Τι άλλο να φταίει εκτός από τη λάθος ψυχολογία ή νοοτροπία; Λέω νοοτροπία γιατί δεν αποκλείω καθόλου να τους πήραμε και αψήφιστα, παρά το γεγονός ότι κι εμείς είχαμε μια μετριότατη προς κακή χρονιά (εδώ σηκώνω τα χέρια ψηλά).

Κοιτούσα την ενδεκάδα του Nuno Espírito Santo, με καθαρά επιθετικό προσανατολισμό αφού επιστρέψαμε σε αμυντική τετράδα (μία αναγκαστική αλλαγή, ο Gonzalo Montiel αντί του για τρίτη συνεχόμενη φορά Παίκτη του Μήνα τραυματία Neco Williams, και μία τακτική, με τον Moussa Niakhaté να αφήνει τη θέση του στον Ryan Yates), και πίστευα ότι θα μπαίναμε με το μαχαίρι στα δόντια απέναντι στη United ενώ ταυτόχρονα χάζευα κάτι πραγματικά σπάνιο. Όταν η κάμερα έδειξε τις δύο ομάδες που περίμεναν να βγουν στον αγωνιστικό χώρο του Bramall Lane, και πριν ο γκολκίπερ Wes Foderingham έρθει και "χωθεί" πίσω από τον αρχηγό του τελευταία στιγμή, οι Blades είχαν μπροστά-μπροστά τέσσερις πρώην παίκτες της Forest! Τον Jack Robinson, που σήμερα φορούσε το περιβραχιόνιο το οποίο ο Chris Wilder "περιφέρει" τελευταία για να ανταμείψει κάποιους παίκτες του για τη σταθερή προσφορά τους, τον αγαπημένο Ben Osborn, τον Ben Brereton Díaz, δανεικό στη United από τη Villarreal όπου ανήκει, και τον Anel Ahmedhodžić που τον αφήσαμε Σουηδό και τον ξαναβρήκαμε... Βόσνιο (ανάλογη περίπτωση με τον Άγγλο Brereton, που κότσαρε και το επώνυμο της μαμάς του για να παίξει -με επιτυχία- στην Εθνική Χιλής). Ο τελευταίος είναι μια ιδιαίτερη περίπτωση. Προφανώς ποτέ δεν ξεπέρασε το γεγονός ότι η Forest δεν του έδωσε την ευκαιρία να παίξει στην πρώτη ομάδα της, έφυγε για τη Malmö, πήγε καλά και επέστρεψε στην Αγγλία με το μυαλό του στην εκδίκηση. Αυτό όμως του γύρισε μπούμερανγκ. Ο Anel προωθήθηκε πολλές φορές αφήνοντας μια άμυνα με δύο (3-5-2 έπαιζε ο Wilder), και όταν είδε ότι το παιχνίδι χανόταν έκανε δύο πολύ σκληρά μαρκαρίσματα και αποβλήθηκε. Καλά μυαλά...

Κι όμως, η Forest μπορούσε να είχε ανοίξει το σκορ και λύσει τα πόδια της πολύ νωρίς, στην πρώτη της κιόλας επίθεση. Ήταν το 2', όταν ο Morgan Gibbs-White, τον οποίο οι οπαδοί της United απόδοκίμαζαν από την αρχή ως το τέλος (προφανώς δεν έχουν χωνέψει ακόμα την απώλεια εκείνου του πέναλτι που είχε αποκρούσει ο Brice Samba στέλνοντας τη Forest στον τελικό των πλέι-οφ), ξεχύθηκε από δεξιά, έβγαλε μια καταπληκτική σέντρα στην απέναντι πλευρά και ο Chris Wood, που πλάσαρε δυνατά και με τη μία με το αριστερό, έστειλε τη μπάλα μόλις έξω από το δεξί δοκάρι του Foderingham. Ο Νεοζηλανδός είναι φιλότιμος, προσπαθεί όσο μπορεί, αλλά μάλλον κάποιος τον έχει ματιάσει, όπως θα δούμε και αργότερα (γι' αυτό η παρουσία από σήμερα του Taiwo Awoniyi στον πάγκο μετά από πολύ καιρό ίσως αποδειχθεί ιδιαίτερα χρήσιμη).

Μετά, ανεξήγητα, οι Reds έπεσαν κατακόρυφα, αφήνοντας τους γηπεδούχους (που συνήθως ξεκινάνε πολύ καλά και ύστερα καταρρέουν, όπως πριν από μία εβδομάδα στο St James' Park όταν προηγήθηκαν και μετά έφαγαν πέντε από τη Newcastle) να ξεθαρρέψουν και να βγουν στην επίθεση. Και ήρθε η φάση του 15', όταν σε μια κόντρα τους ο πολύ δραστήριος Cameron Archer απέφυγε τον Murillo που γλίστρησε (το μόνο του λάθος σε όλο το ματς) και έβγαλε πάσα στον Brereton, που μπήκε στην περιοχή και ανατράπηκε άτσαλα από τον Montiel, για να δώσει ο Chris Kavanagh το αναμφσβήτητο πέναλτι (κι εγώ να βρίζω γιατί προτιμήθηκε ο φευγάτος Αργεντίνος, που λέγεται ότι μάλλον καταλήγει στη Βραζιλία, από τον Harry Toffolo με μετατόπιση του Ola Aina στα δεξιά). Ο ίδιος ο Ben, που αν δεν κάνω σοβαρό λάθος δεν είχε ξανασκοράρει ποτέ εναντίον της Forest ως παίκτης της Blackburn, ξεγέλασε τον Sels ανοίγοντας το σκορ για τους Blades.

Στα επόμενα λεπτά, όποιος ήξερε τη σημασία του αγώνα αλλά όχι ποια ομάδα είναι ποια θα νόμιζε ότι αυτή που έπαιζε την παραμονή της ήταν η Sheffield United. Οι δικοί μας έπαθαν τρικυμία και οι γηπεδούχοι έχαναν τη μια τεράστια ευκαιρία μετά την άλλη. Πριν συνέλθουμε καλά καλά (19') κοντέψαμε (ή μάλλον έπρεπε!) να φάμε και δεύτερο. Ο Archer βγήκε τετ α τετ με τον Sels και τον έκοψε τελευταία στιγμή ο Murillo! Μάλιστα οι δύο παίκτες μας τράκαραν μεταξύ τους και ο Βέλγος έμεινε αρκετή ώρα κάτω με τον Matt Turner να ζεσταίνεται, αλλά τελικά συνέχισε. Και ως επιβεβαίωση του αμείλικτου νόμου του ποδοσφαίρου, στην πρώτη της σοβαρή επίθεση μετά το 2' η Forest ισοφάρισε. Στο 27' ο Danilo άνοιξε ωραία αριστερά στον Callum Hudson-Odoi, που μπήκε στην περιοχή, άδειασε τον Jayden Bogle και πριν προλάβει να τον μαρκάρει ο Ahmedhodžić έστειλε τη μπάλα στο αριστερό παραθυράκι του Foderingham, που δεν μπορούσε να κάνει τίποτα απολύτως. Ο CHO έκανε ακριβώς το ίδιο που κάνει πάντα -αυτό που του έδωσε παρεμπιπτόντως και το βραβείο του Γκολ του Μήνα για τη Forest τον Απρίλιο- και αυτή η φάση, όπως θα δείτε παρακάτω, επαναλήφθηκε άλλες δύο φορές στο ματς, με κατάληξη ένα γκολ κι ένα δοκάρι! Είναι να αναρωτιέται κανείς αν ο Wilder, τον οποίο προσωπικά εκτιμώ, έδειξε καθόλου βίντεο στους παίκτες του. Όχι ότι παραπονιόμαστε φυσικά...

Είπαμε λοιπόν, αυτό ήταν, από δω και πέρα ως ομάδα με μεγαλύτερο κίνητρο θα κυριαρχήσουμε. Αμ δε! Πέντε λεπτά μόλις μετά το γκολ του CHO o Bogle απέφυγε τον Yates σαν σταματημένο, μπήκε στην περιοχή και πριν απασφαλίσει τον πρόλαβε πάλι ο άγιος Murillo και έδιωξε σε κόρνερ. Και είχε και συνέχεια, με δύο φάσεις μάλιστα σε ένα λεπτό (34')! Αρχικά ένα σουτ του Ben Hamer (ωραίος παίκτης, τα κάνει όλα στο κέντρο, πολύ θα τον ήθελα) έξω από την περιοχή με το αριστερό έφυγε μόλις άουτ από το δεξί δοκάρι του Sels και σχεδόν αμέσως (είπαμε, τρικυμία) ο Brereton απέφυγε τον Danilo και πρόλαβε να σουτάρει, για να βάλει ξανά το θαυματουργό αριστερό του πόδι ο Murillo και να κόψει πάλι σε κόρνερ! Σειρά του Aina να κάνει λάθος στο 37', με τον Archer να του φεύγει, να κάνει καταπληκτική ντρίμπλα στον Willy Boly και να χάνει τη μάχη τού τετ α τετ από τον Sels που με το στήθος απέκρουσε σε κόρνερ. Στο 39' ο Βέλγος διεθνής (που με τέτοιες εμφανίσεις ανεβάζει συνεχώς τις μετοχές του για το Euro) απογειώθηκε και έδιωξε τη βολίδα του Hamer σε κόρνερ, από την κακή απόκρουσή μας στο οποίο ο 20χρονος Ollie Arblaster επανέφερε με κεφαλιά και ο Archer από τη μικρή περιοχή κατάφερε να στείλει τη μπάλα πάνω από το οριζόντιο δοκάρι! Η United έχανε τις ευκαιρίες με το τσουβάλι, και λίγο έλειψε να τιμωρηθεί ξανά στο 42', όταν στη σέντρα του Gibbs-White από δεξιά ο Wood έπεσε για άλλη μια φορά θύμα της γκαντεμιάς του σημαδεύοντας με κεφαλιά το οριζόντιο δοκάρι...

Τίποτα άλλο δεν έγινε στα επόμενα δέκα λεπτά (ο Kavanagh κράτησε 7 λεπτά καθυστερήσεις από τον τραυματισμό του Sels και κάτι άλλα ψιλά), και στο ημίχρονο περιμέναμε αλλαγές από τον Nuno για να συμμαζευτεί αυτό το χάλι. Παρ' όλα αυτά ο Πορτογάλος διατήρησε το ίδιο σχήμα, και μπορούμε να πούμε ότι δικαιώθηκε εκ του αποτελέσματος. Αφού περάσαμε αβρόχοις ποσί την κρυάδα του 50' (διείσδυση του Bogle στην περιοχή μας και άστοχο αριστερό σουτ), στο επόμενο λεπτό βάλαμε τις βάσεις για τη νίκη-ανάσα. Ο Gibbs-White εκτέλεσε ένα φάουλ πολύ έξω από την περιοχή και αριστερά και έστειλε τη μπάλα στην απέναντι πλευρά, μακριά από το τέρμα. Εκεί ο Elanga γύρισε με τη μία προς το πέναλτι, ο Boly έπιασε την κεφαλιά και ο Yates, σαν έτοιμος από καιρό, με ξερό βολέ τίναξε τα δίχτυα. Ήταν το πρώτο γκολ του αρχηγού στην Premier League στην 59η συμμετοχή του στο κορυφαίο πρωτάθλημα της χώρας και 201η του συνολικά με τη φανέλα της Forest, και ο "one of our own" όπως βλέπετε στη φωτογραφία επάνω το πανηγύρισε ανάλογα - λόγω ανοίγματος λογαριασμού αλλά και σημασίας. Έκανε μάλιστα και μια μεγαλοπρεπέστατη βουτιά στο χορτάρι, σύμφωνα με το γνωστό σύνθημα των φίλων της ομάδας "Αν σκοράρει ο Yatesy, θα πέσουμε στον Trent"! "Παίκτης μεγάλων αγώνων. Ο Yates δεν μας απογοητεύει ποτέ", τουίταρε από την Τουρκία ο "Διόσκουρός" του Joe Worrall, μία μέρα αφότου έδωσε τη νίκη στην Beşiktaş επί της Rizespor με 3-2 με γκολ στο 97'!

Από όσα είδατε παραπάνω, περιμένατε η United απλά να πέσει να πεθάνει; Ποσώς. Αυτός ο διάολος ο Hamer στο 56' έφυγε πάλι από τον Boly (αν είναι δυνατόν ρε Willy μετά από τέτοια εμφάνιση κόντρα στη City, δεν ξέρω βέβαια αν έχει ξεπεράσει 100% τον τραυματισμό του) και από δεξιά στην περιοχή σούταρε στέλνοντας τη μπάλα ελάχιστα άουτ από το απέναντι δοκάρι του Sels. Λίγο αργότερα (60') ο Anthony Elanga, που δεν βλεπόταν με τίποτα, δεν μπορούσε να περάσει ούτε μία φορά τον Robinson αλλά και να κάνει πάσα της προκοπής στα δύο μέτρα, έφυγε στην κόντρα, μπήκε στην περιοχή και έκανε μια απαράδεκτη μπαλιά προς τον Gibbs-White που είχε ακολουθήσει, με αποτέλεσμα να χαθεί μια σπουδαία ευκαιρία να κλειδώσουμε το ματς. Έπρεπε να υποφέρουμε ακόμα λίγο: στο 61' σε μια κόντρα των γηπεδούχων ο Bogle γύρισε ωραία από δεξιά και ο Archer ευτυχώς για μας σούταρε πάνω στον Sels. Κι αμέσως βγήκαμε μπροστά, ο Danilo άνοιξε στον Hudson-Odoi, αυτός έκανε τη γνωστή ντρίμπλα στον Bogle και τον Αμερικανό Auston Trusty, σούταρε απέναντι, χαμηλά αυτή τη φορά... και βρήκε τη ρίζα του κάθετου δοκαριού!

Τώρα κοντέψαμε να τιμωρηθούμε εμείς, αφού στο 64' ο Brereton σούταρε δυνατά και διαγώνια από δεξιά και ο Sels πρόσθεσε στο ενεργητικό του μία ακόμα σπουδαία επέμβαση, πέφτοντας και αποκρούοντας με το ένα χέρι. Όμως ούτε ένα λεπτό αργότερα ο Gibbs-White συνέχισε την τακτική της τροφοδοσίας του Hudson-Odoi στα αριστερά, αφού ο εξτρέμ μας είχε γίνει κακός μπελάς για τους αντιπάλους του. Αυτή τη φορά βρέθηκε μπροστά του ο Ahmedhodžić, αλλά ο CHO το... χαβά του: τον πέρασε συγκλίνοντας προς το κέντρο, αμόλησε το γνωστό σουτ και έστειλε τη μπάλα στο πλαϊνό δίχτυ του Foderingham. Ένα τεράστιο "ουφ" ακούστηκε στην εξέδρα της Forest, ανακατεμένο με πανηγύρια αφού την ίδια στιγμή η Newcastle προηγείτο 4-0 της Burnley στο Turf Moor. Ήταν όπως είπαμε το 100ό γκολ που δέχθηκε φέτος η United, η οποία έχει δύο ακόμα αγωνιστικές για να... καταρρίψει το ρεκόρ της Leicester (102 γκολ παθητικό στην πρώτη κατηγορία της Αγγλίας) που κρατάει από το 1908-'09...

Κάπου εκεί ο Nuno αποφάσισε να αλλάξει όχι μόνο τον παραπαίοντα Elanga, αλλά όλο του το σύστημα. Αντί για κάποιον επιθετικογενή παίκτη έβαλε μέσα τον Niakhaté, γυρίζοντας σε 3-4-1-2. Εκεί ήταν στην πραγματικότητα που είδαμε... λίγη Forest, αφού οι δικοί μας απαλλαγμένοι πια από το άγχος άρχισαν να κυκλοφορούν καλά τη μπάλα, με τα πλάγια μπακ μας να παίζουν απελευθερωμένα και πιο μπροστά. Έκανε κι ο Wilder τις δικές του αλλαγές, αλλά δεν είδε μεγάλη προκοπή. Σε μια εντυπωσιακή του προσπάθεια στο 73' μετά από κλέψιμο στο κέντρο, ο Danilo ντρίμπλαρε δύο αντιπάλους και μπήκε στην περιοχή, αλλά είχε χάσει κάπως την ισορροπία του και σούταρε άστοχα με το αριστερό. Τρία λεπτά αργότερα ο Gibbs-White εκτέλεσε άλλο ένα μακρινό φάουλ από αριστερά, αυτή τη φορά όμως στο πρώτο δοκάρι, όπου πετάχτηκε πιεζόμενος ο Wood και η προβολή του υποχρέωσε τον Foderingham σε δύσκολη απόκρουση σε κόρνερ. Ο Nuno έβαλε και τον Toffolo αντί του Montiel, με ταυτόχρονη μετακίνηση του Aina όπως λέγαμε πριν. Στο 86' είχαμε την τελευταία αναλαμπή των γηπεδούχων, με τον Murillo να προλαβαίνει για νιοστή φορά αντίπαλο (Brereton) πάνω στο σουτ, ενώ στο 88' μια πλαγιοκόπηση του Gibbs-White έβγαλε στην περιοχή σε θέση σέντερ φορ τον Hudson-Odoi, που κλεισμένος από δύο αυτή τη φορά δεν κατάφερε να κάνει κάτι. Ο αγώνας σιγά σιγά έφτασε στο τέλος του, με την επιστροφή του Awoniyi (και την είσοδο και του Nico Domínguez σε θέση επιθετικού χαφ αντί του CHO, που όπως ήταν λογικό αποθεώθηκε από τους φίλους της ομάδας) και τη δεύτερη κίτρινη κάρτα στον... λυσσασμένο Ahmedhodžić στο έκτο λεπτό των καθυστερήσεων...

Τι σημαίνει αυτή η νίκη, που ξεκόλλησε τους Reds από τους 26 βαθμούς δύο αγωνιστικές πριν το φινάλε και ήταν μόλις η τρίτη τους για φέτος μετά τις επιτυχίες επί Chelsea και Newcastle; Ιδού (υπό την προϋπόθεση φυσικά να μην αλλάξει τίποτα σ' αυτή την ιστορία με την αφαίρεση βαθμών και τη σχετική έφεση, το αποτέλεσμα της οποίας περιμέναμε προχθές αλλά πληροφορηθήκαμε ότι θα καθυστερήσει ακόμα...): 

• Όσον αφορά τη Burnley, η οποία συνετρίβη τελικά με 4-1 εντός από τη Newcastle, σχεδόν καθαρίσαμε, όντες πέντε βαθμούς μπροστά της. Η μόνη περίπτωση να μας περιμένουν οι Clarets με ελπίδες την τελευταία αγωνιστική που θα τους επισκεφθούμε είναι το ερχόμενο Σάββατο εμείς να χάσουμε και αυτοί να νικήσουν στο Λονδίνο την Tottenham, η οποία παίζει τα ρέστα της για την έξοδο στο Champions League αύριο στο Anfield με τη Liverpool και έχει στο γήπεδό της και τη Manchester City στις 14 του μήνα. Δύσκολος ο δρόμος για την ομάδα του Άγγελου Ποστέκογλου, αλλά η Burnley που είδαμε σήμερα δεν έχει καμιά τύχη ακόμα και απέναντι σε αδιάφορους Spurs. 
• Όσον αφορά τη Luton, είμαστε τρεις βαθμούς μπροστά της και έχουμε και την ισοβαθμία στη διαφορά τερμάτων, όπως άλλωστε και με τη Burnley (η Forest έχει -18, η Luton -29 και η Burnley -35, νούμερα που δεν ανατρέπονται σε δύο αγωνιστικές), μας αρκεί μια ήττα της το Σάββατο στο Λονδίνο απέναντι στη West Ham, η οποία κυνηγάει ακόμα το ευρωπαϊκό όνειρο, ειδικά αν "τσιμπήσει" κάτι αύριο στο Stamford Bridge απέναντι στην επόμενη αντίπαλό μας Chelsea, που έχει επίσης ελπίδες για ευρωπαϊκή έξοδο. Αν όμως η Luton πάρει βαθμό ή βαθμούς, εμείς, που θα παίξουμε αμέσως μετά (βράδυ Σαββάτου), θα πρέπει αναλόγως να πάρουμε τουλάχιστον τους ίδιους βαθμούς από τoυς φορμαρισμένους τελευταία Blues του Λονδίνου, ώστε να πάμε χωρίς άγχος στο Turf Moor την τελευταία αγωνιστική, την ίδια ώρα που η Luton θα παίζει εντός με τη Fulham. Οπότε... παλιόφιλε Michail Antonio, κάνε το θαύμα σου για την ομάδα όπου κατά δήλωσή σου πέρασες τα ωραιότερα χρόνια της καριέρας σου...

Κατά τα άλλα, μόλις ολοκληρώθηκε ο αγώνας Manchester City-Wolves 5-1, που έφερε τους Citizens πάλι σε απόσταση ενός βαθμού από την πρωτοπόρο Arsenal (νίκησε το μεσημέρι εύκολα 3-0 εντός τη Bournemouth) και με ένα παιχνίδι λιγότερο, ενώ σε ένα αδιάφορο παιχνίδι στο Λονδίνο Brentford και Fulham έμειναν στο 0-0. Αύριο, εκτός από τους αγώνες που ήδη αναφέραμε, γίνεται ακόμα το Brighton-Aston Villa, ενώ η 36η αγωνιστική ολοκληρώνεται τη Δευτέρα με το ματς Crystal Palace-Manchester United. 

Sheffield United: Foderingham, Ahmedhodžić, Trusty, Robinson, Bogle, Arblaster, Hamer, Brooks (McAtee 66'), Osborn, Archer (Souza 74'), Brereton Díaz.
Forest: Sels, Montiel (Toffolo 83'), Boly, Murillo, Aina, Yates, Danilo, Elanga (Niakhaté 67'), Gibbs-White, Hudson-Odoi (Domínguez 90'), Wood (Awoniyi 90'). 
Σκόρερς: Brereton Díaz 17' (πέναλτι) - Hudson-Odoi 27', 65', Yates 51'.
Διαιτητής: Chris Kavanagh. Κίτρινες: Montiel 16' - Ahmedhodžić 75'. Κόκκινη: Ahmedhodžić 96' (δεύτερη κίτρινη). 
Θεατές: 28.516 (Forest: περίπου 2.800).

Nuno Espírito Santo: "Είναι περίεργο το συναίσθημα. Και για τους παίκτες, αλλά ιδιαίτερα για τους οπαδούς μας. Από τότε που ήρθα, όλα αυτά που βγάλαμε στο χορτάρι μάς έκαναν να πιστεύουμε ότι αυτή η στιγμή θα είχε έρθει νωρίτερα. Αντιδράσαμε καλά όταν η United σκόραρε και ισοφαρίσαμε. Αυτό λέει πολλά για τον χαρακτήρα μας. Οφείλουμε όμως να συνειδητοποιήσουμε ότι στο πρώτο ημίχρονο απλώς επιβιώσαμε, αφού οι αντίπαλοί μας ήταν πολύ καλύτεροι από μας και ο Sels μάς κράτησε μέσα στο παιχνίδι. Τίποτα δεν τελείωσε ακόμα. Κάναμε ένα σημαντικό βήμα, αλλά η δουλειά δεν τελείωσε. Από τη στιγμή που δεχθήκαμε γκολ, κυνηγήσαμε το παιχνίδι. Ήταν σημαντικό για μας ότι ο Callum σκόραρε πριν το ημίχρονο, αφού θεωρώ ότι στο δεύτερο ήμασταν πολύ πιο οργανωμένοι, κυριαρχήσαμε, ελέγξαμε τον αγώνα και είχαμε κι άλλες ευκαιρίες να σκοράρουμε. Χαίρομαι πολύ για τον Yates και το πρώτο του γκολ στην Premier League - είναι ένας πολύ σημαντικός παίκτης για μας (σ.σ. απίστευτο στατιστικό: από την άνοδο και μετά, η Forest δεν έχει κερδίσει ούτε έναν πόντο εκτός έδρας χωρίς τον Yates στο γήπεδο). Ο Boly δυστυχώς έμεινε έξω πάρα πολύ καιρό. Μας έλειψε, λόγω των τόσο πολλών πραγμάτων που προσφέρει στην ομάδα. Είμαι χαρούμενος για τον κόσμο, που μας στήριξε και μας βοήθησε να ξεπεράσουμε το κακό πρώτο ημίχρονο. Τώρα πρέπει οπωσδήποτε να διατηρήσουμε το πλεονέκτημά μας. Έχουμε ακόμα δύο δύσκολα ματς. Η παραμονή είναι στα χέρια μας και δεν πρέπει να τη χάσουμε. Είμαστε κύριοι της τύχης μας". 

* Η φωτογραφία είναι από την ιστοσελίδα της εφημερίδας Daily Mail.