Πριν καν ο Tony Harrington στήσει τη μπάλα στο κέντρο του γηπέδου, η Forest ήξερε ότι στην ουσία είχε σωθεί. Στα απογευματινά παιχνίδια, η Burnley και η Luton είχαν ηττηθεί στο Λονδίνο, και οι δύο με ανατροπή, η πρώτη 2-1 από την Tottenham και η δεύτερη 3-1 από τη West Ham. Οι Clarets χαιρέτησαν από σήμερα, οι Hatters είχαν φτάσει πια το -31 στη διαφορά τερμάτων ενώ οι Reds βρίσκονταν (ακόμα) στο -18. Σε απλά ελληνικά, ακόμα κι αν την τελευταία αγωνιστική η Forest έχανε από τη Burnley και η Luton νικούσε τη Fulham και την έπιανε στη βαθμολογία, ήταν περίπου αδύνατο να ανατρέψει και το χάντικαπ της διαφοράς.
Τα μαντάτα από την πρωτεύουσα, όπως καταλαβαίνετε, γέμισαν με ευφορία τις κερκίδες του City Ground (που στο τελευταίο εντός έδρας παιχνίδι των Reds έσπασε και το φετινό ρεκόρ προσέλευσης με 29.708 θεατές) και χιλιάδες γελαστές φάτσες απολάμβαναν ένα ακόμα φοβερό πανό στο Trent End, έμπνευση όπως πάντα των υπέροχων Forza Garibaldi: "Όταν προσπαθούν να μας κρατήσουν χαμηλά, εμείς τους δείχνουμε ποιοι είμαστε". Μήνυμα με πολλούς αποδέκτες... Η Forest ήθελε έναν πόντο για να εξασφαλίσει και μαθηματικά την παραμονή της, αλλά σοβαροί να είμαστε, ακόμα και σε περίπτωση ήττας όλοι ήξεραν ότι τέτοιο χάσμα στη διαφορά δεν γεφυρώνεται ούτε σε ταινία επιστημονικής φαντασίας. Αυτό έπαιξε έναν διπλό ρόλο στη διαμόρφωση του τελικού αποτελέσματος. Εντελώς απαλλαγμένοι από το άγχος, οι δικοί μας μπήκαν με στόχο τη νίκη, δέχτηκαν γκολ πολύ νωρίς κόντρα στη ροή του αγώνα αλλά ισοφάρισαν σχεδόν αμέσως και, με τη "συμπαράσταση" της Chelsea, που κυνηγάει ακόμα ένα ευρωπαϊκό εισιτήριο και είχε τεράστιο κίνητρο, πρόσφεραν στον κόσμο ένα τρελό παιχνίδι. Στο δεύτερο ημίχρονο στρίμωξαν την πολύ φορμαρισμένη αντίπαλό τους στα σκοινιά, έσπασαν τα δοκάρια και τελικά κατάφεραν να προηγηθούν. Μετά... χαλάρωσαν, και τελικά αυτοί που ήθελαν το ματσάκι περισσότερο πέτυχαν μια γρήγορη ανατροπή και το πήραν. Όμως δεν πιστεύω κανείς από όσους τραγουδούσαν στην κερκίδα το γνωστό από πέρσι "Waka waka eh eh" να χάσει τον ύπνο του από αυτό... Μεταξύ μας, έχω την εντύπωση ότι η ομάδα δεν θα χάσει καν στο Burnley (μη σας πω κι ότι αμφιβάλλω ότι η Luton θα νικήσει τη Fulham).
O Nuno Espírito Santo, που για μένα κακώς συζητιέται καν ότι μπορεί να μη συνεχίσει στη Forest (έχοντας κάνει -ας το παραδεχθούμε, με όλη μας την αγάπη προς τον Steve Cooper που παραμένει δεδομένη κι αδιαπραγμάτευτη- μια ομάδα που δεν επέλεξε ο ίδιος να παίξει πολύ καλύτερο ποδόσφαιρο από τότε που ανέλαβε παρά τη λαίλαπα των τραυματισμών, της αφαίρεσης βαθμών και του... Copa Africa), ήταν κι αυτός χαμογελαστός στον πάγκο, αλλά κάθε άλλο παρά έτοιμος να χαλαρώσει απλώς και να το απολαύσει. Αποφάσισε να ξαναδοκιμάσει το σύστημα με τα τρία σέντερ μπακ (με τον Moussa Niakhaté να παίρνει στην ενδεκάδα τη θέση τού ευρισκόμενου εντελώς αλλού στα τελευταία ματς Anthony Elanga) και έκανε τον Mauricio Pochettino, που επίσης έχει αναλάβει να ξαναχτίσει μια ομάδα από την αρχή, να φτάσει στα όριά του, πριν σώσουν ουσιαστικά τον Αργεντίνο -πέρα από το αίσθημα του "πρέπει" στις τάξεις μόνο των δικών του παικτών πια- οι αλλαγές που έκανε.
Ακόμα κι έτσι, η Forest έδωσε ένα πολύ πειστικό δείγμα του ποδοσφαίρου που θα μπορούσε να παίξει πολλές φορές στη σεζόν που τελειώνει αν δεν την έπνιγε το άγχος που της δημιούργησαν οι παραπάνω παράγοντες (αφαίρεση βαθμών κλπ.) και το αδιάκοπο κυνηγητό από τη διαιτησία που είχε ως αποτέλεσμα να καταντήσουν ανέκδοτο τα συνεχή "συγγνώμη" του ισχυρού άνδρα της PGMOL Howard Webb. Αυτή η χρονιά δεν θα έπρεπε ποτέ να φτάσει να κριθεί στην προτελευταία αγωνιστική, όπως ακριβώς και πέρσι, και χάρη όχι σ' ένα δικό μας θετικό αποτέλεσμα αλλά σε δύο αρνητικά των ανταγωνιστών μας. Η ομάδα ήταν πολύ καλύτερη από πέρσι (αν εξαιρέσουμε ίσως την παροιμιώδη αδυναμία της να αμυνθεί σε στημένες φάσεις) και ακόμα και σε μέρες άσχημων αποτελεσμάτων έδωσε πολλές υποσχέσεις ότι η τρίτη χρονιά στην Premier League που έρχεται θα είναι, επιτέλους, η χρονιά της καθιέρωσης.
'Ετσι οι Reds μπήκαν φουριόζοι στον αγώνα, και μόλις στο 2' με καταπληκτική μπαλιά στην πλάτη του Benoît Badiashile ο Willy Boly έβγαλε τον Chris Wood απέναντι στον εξερχόμενο Đorđe Petrović. O Ο Νεοζηλανδός προσπάθησε να περάσει τη μπάλα πάνω από τον Σέρβο, που όμως με άλμα τη μπλόκαρε. Ήταν η πρώτη πιστοποίηση ότι η γκίνια του πρώτου μας σκόρερ συνεχίζεται, και δυστυχώς μέσα στον αγώνα θα ακολουθούσαν κι άλλες, ακόμα πιο χαρακτηριστικές... Κι ενώ στο 6' ένα πολύ δυνατό πλάγιο του Ola Aina από δεξιά κατέληξε σε κεφαλιά του Ryan Yates πάνω από την εστία, στο 8' το σκορ άνοιξε, όπως είπαμε, κόντρα στη ροή του αγώνα. Ο ευρισκόμενος σε... ημιάγρια κατάσταση και σίγουρος για το Euro με την Αγγλία Cole Palmer (τον οποίο η Chelsea πήρε... κοψοχρονιά από τη Manchester City, για να μην ξεχνιόμαστε) με τρομερή κάθετη εξέθεσε τη δεξιά πλευρά της άμυνάς μας (Boly και Gonzalo Montiel) και ο αποδέκτης της μπάλας Mykhailo Mudryk μπήκε στην περιοχή και πριν προλάβει ο Murillo να σπεύσει για βοήθεια από πλάγια θέση την έστειλε με συρτό πλασέ στην απέναντι γωνία τού Matz Sels, που δεν μπορούσε να κάνει και πολλά για να αποσοβήσει το γκολ.
Η Forest δεν τα έχασε, και στο 10' από κάτι... μαγκιές που προσπάθησε να κάνει στην περιοχή του ο Palmer o Callum Hudson-Odoi βρήκε τον Wood, που γύρισε προς τη μικρή περιοχή για να αποκρούσει ο Marc Cucurella και ο επερχόμενος Yates να σουτάρει πολύ ψηλά. Και η ισοφάριση δεν άργησε να έρθει. Στο 15' μετά από κόρνερ της... Chelsea ο Murillo πήρε τη μπάλα από την περιοχή μας και όρμησε μπροστά, με τον Badiashile να τον ανατρέπει καμιά δεκαριά μέτρα πριν μπει στην περιοχή και λίγο αριστερά και να παίρνει κίτρινη κάρτα (ευτυχώς για τον Γάλλο υπήρχαν κι άλλοι συμπαίκτες του κοντά και δεν θεωρήθηκε τελευταίος παίκτης). Ο Morgan Gibbs-White εκτέλεσε στο απέναντι δοκάρι και ο Boly με κεφαλιά ρεφάρισε για το λάθος του στη φάση του 0-1. Παρεμβολή και του ποδιού του Conor Gallagher, δοκάρι και μέσα, δεύτερο γκολ για τον Ιβοριανό φέτος μετά τον αγώνα με τη Manchester United στο Old Trafford στις αρχές της σεζόν, σ' έναν αγώνα όπου κατά διαβολική σύμπτωση είχαμε επίσης χάσει 3-2... (Το VAR μάς ανησύχησε λιγάκι μήπως τσεκάροντας τη φάση για οφσάιντ -που δεν υπήρχε- έβλεπε "κάτι" σ' ένα τραβολόγημα του Yates με τον Cucurella πολύ μακριά από τη μπάλα, έξω από την περιοχή, αλλά ευτυχώς δεν... Αν το βλέπαμε κι αυτό...)
Από κει και πέρα η Chelsea άρχισε να κυκλοφορεί εκνευριστικά (και αργά!) τη μπάλα στο κέντρο, γράφοντας νούμερα κατοχής αλλά... από τηγανίτα τίποτα, που λέμε. Η Forest περίμενε και παραμόνευε να χτυπήσει. Στο 23' ο Danilo χτύπησε κόρνερ από δεξιά προς το δεύτερο δοκάρι, ο Petrović βγήκε με γροθιά χωρίς να απομακρύνει πολύ και ο Wood, από δύσκολη ομολογουμένως θέση, έστειλε την κεφαλιά του λίγο πιο ψηλά απ' όσο έπρεπε. Στη θέση του ο Βαγγέλης Μαρινάκης, εκστασιασμένος από την πρόκριση του Ολυμπιακού στον τελικό του Conference League (άντε και στα δικά μας) και για πρώτη φορά με κοντομάνικο που άφηνε εκτεθειμένο στην κάμερα το τατουάζ του (DREAM, LOVE, CREATE, FIGHT, SURVIVE, WIN - να ονειρεύεσαι, να αγαπάς, να δημιουργείς, να μάχεσαι, να επιβιώνεις, να νικάς), παρακολουθούσε συνοφρυωμένος, προφανώς ήδη σκεπτόμενος τις καλοκαιρινές κινήσεις για να μην έχουμε πάλι του χρόνου τις ίδιες καταστάσεις...
Η νέα ωραία κάθετη του Palmer στο 33' έβγαλε τετ α τετ τον Σενεγαλέζο Nicolas Jackson, που όμως νικήθηκε από τον Sels πριν ο Niakhaté πετάξει τη μπάλα κόρνερ, από την εκτέλεση του οποίου και την απόκρουση του Danilo ο Hudson-Odoi, στο 100ό του ματς στην Premier League και αντιμέτωπος με την ομάδα όπου ανήκε μέχρι πέρσι, έφυγε σαν άτι στην κόντρα και κόπηκε με φάουλ από τον Gallagher λίγο πριν μπει στην περιοχή (φωτό επάνω, εδώ ο Harrington μάλλον χαρίστηκε στον αρχηγό της Chelsea και έβγαλε μόνο κίτρινη, αφού ο Cucurella που προσπαθούσε να έρθει για βοήθεια δεν προλάβαινε, αφήνοντας τον CHO με το στόμα ανοιχτό). Ο Gibbs-White εκτέλεσε με τον ίδιο ακριβώς τρόπο με τη φάση του 1-1 αλλά χωρίς την ανάλογη επιτυχία. Στο 39' κοντέψαμε να πληρώσουμε μια λάθος απομάκρυνση του Hudson-Odoi, αλλά το σουτ του Badiashile κόντραρε στον Boly κι έφυγε κόρνερ. Άλλη αξιόλογη φάση στο πρώτο ημίχρονο δεν υπήρξε, αφού στις καθυστερήσεις, από άλλη μια προώθηση και πάσα του Murillo, Hudson-Odoi και Wood δεν κατάφεραν να σουτάρουν όπως ήθελαν.
Το 1-1 βόλευε τη Forest και καθόλου την Chelsea, οπότε λογικό δεν ήταν να περιμένουμε αυξημένη πίεση από τους Λονδρέζους; Κι όμως, το αντίθετο έγινε, και μάλιστα για έναν ακόμα αγώνα η Forest έχασε γκολ που υπό κανονικές συνθήκες δεν χάνονται. Στο 49' από ένα φάουλ του Gibbs-White, κεφαλιά του Murillo και απόκρουση της άμυνας ο Aina έπιασε σουτ από πολύ μακριά, όχι πολύ πάνω από το οριζόντιο δοκάρι. Τέσσερα λεπτά αργότερα, και ενώ -χωρίς υπερβολή- στο 90% του ενδιάμεσου χρόνου η μπάλα παιζόταν από τη σέντρα προς την περιοχή της Chelsea και οι Blues φαίνονταν ανήμποροι να απομακρύνουν, ο Yates έπιασε συρτό αριστερό σουτ εκτός περιοχής που χτύπησε στη ρίζα του αριστερού δοκαριού του Petrović κι έφυγε άουτ. Ο Palmer στο 54' σπατάλησε μια ωραία λόμπα του Moisés Caicedo πλασάροντας απελπιστικά με το αριστερό, και οι Reds επανήλθαν στο 57' με μια απίστευτη φάση: η σέντρα του Hudson-Odoi από αριστερά πέρασε τον Petrović και βρήκε τον Gibbs-White, που εξ επαφής υπό την πίεση του Cucurella με κεφαλιά σημάδεψε το δοκάρι και στην επαναφορά ο Wood με το τέρμα να χάσκει μπροστά του έστειλε τη μπάλα ψηλά! Μάλλον η χαμένη ευκαιρία της χρονιάς, διπλή κιόλας, με MGW και Wood να μην πιστεύουν τι είχαν μόλις χάσει...
Ο Pochettino είχε δει πια αρκετά ώστε να βγάλει τον υστερήσαντα Noni Madueke και τον Badiashile και να περάσει στο παιχνίδι τον Christopher Nkunku και τον Malo Gusto. H Chelsea... ζήλεψε και είχε κι εκείνη δοκάρι στο 63', σε φάουλ του Palmer (φυσικά) από δεξιά και γυριστή κεφαλιά του Thiago Silva. H Forest έδειξε πάλι τα δόντια της στο 69', με μια γρήγορη κόντρα και πάσα του Hudson-Odoi στον Aina που σούταρε από μακριά, δυνατά και συρτά, αστοχώντας ελάχιστα. Τρίτο δοκάρι, οριζόντιο, για τους Reds στο 71', πάλι στην κόντρα και από πραγματικά δύσκολη θέση σε ένα από τα γνωστά σουτ του CHO και με Chalobah και Caicedo μπροστά του, κι αμέσως διπλή αλλαγή από τον Nuno που έδειξε πια ξεκάθαρα ότι πήγαινε να πάρει το παιχνίδι: έξω Montiel και Yates, μέσα Harry Toffolo (με τη γνωστή μετατόπιση του Aina δεξιά) και Elanga. Στη σχεδόν ταυτόχρονη αλλαγή του Pochettino, με Raheem Sterling στη θέση του Mudryk, οι φίλοι της Forest άρχισαν να κοροϊδεύουν τραγουδώντας "Πεταμένα λεφτά". Δυστυχώς, ο Sterling γέλασε τελευταίος...
Πριν απ' αυτό, πάντως, πανηγυρίσαμε μια δίκαιη ανατροπή. Αφού στο 74' ο Nkunku σπατάλησε σουτάροντας αδέξια μετά από μία ακόμα εξαιρετική μπαλιά του Palmer στην καρδιά της κόκκινης άμυνας, δευτερόλεπτα αργότερα από τον Sels ξεκίνησε η φάση που μέσω Aina και Elanga θα έβρισκε τον MGW να ανοίγει στον CHO κι εκείνος να αποφεύγει στην κλασική του κίνηση τον Gusto και να καρφώνει τη μπάλα με φαλτσαριστό πλασέ στην αριστερή γωνία του Petrović. Αν πιστεύετε ότι δεν πανηγύρισε από σεβασμό στην Chelsea, γελιέστε. Αντίθετα, στάθηκε προσοχή κι έδειξε με το δάχτυλο το... μυαλό του. Σε 72 αγώνες με την Chelsea στη μεγάλη κατηγορία είχε 4 γκολ, σε 28 με εμάς έχει ήδη 8... Και σχεδόν όλα καρμπόν! Όλοι ξέρουν τι κάνει, αλλά... την πατάνε!
Τι καλά που θα ήταν κάπου εκεί να έληγε το ματς... Όμως οι δικοί μας επέτρεψαν στον εαυτό τους να "σβήσει" και το πλήρωσαν, καθώς η Chelsea ανασκουμπώθηκε. Η Newcastle είχε φέρει εντός 1-1 με τη Brighton και εκείνοι βρίσκονταν πλέον τρεις βαθμούς πίσω της, ισόβαθμοι της Manchester United (που έχει και δεύτερη ευκαιρία μέσω τελικού FA Cup) με αγώνα παραπάνω. Στο 79' ο Pochettino αποφάσισε να αποσύρει τον Gallagher και να ξαναβάλει μετά από πέντε μήνες απουσίας λόγω τραυματισμού τον αρχηγό του Reece James. Κάποιοι ίσως να το είδαν ως απλώς μια κίνηση αβρότητας και ουσιαστικά πέταγμα πετσέτας, όμως αποδείχθηκε εντελώς το αντίθετο. Το πρώτο σοκ ήρθε στο 80' με τον Sterling να παίρνει το αίμα του πίσω, να αποφεύγει με κίνηση... Hudson-Odoi τον μάλλον κουρασμένο πια Aina, που είχε κάνει άλλο ένα σπουδαίο παιχνίδι από τότε που επανήλθε, και να καρφώνει τη μπάλα στην απέναντι γωνία του Sels, σκοράροντας για τέταρτη φορά απέναντί μας. Και πριν καν ο Nuno φρεσκάρει τα χαφ του για να διαχειριστεί τη νέα κατάσταση (είχε σηκώσει Nico Domínguez και Ibrahim Sangaré, έβαλε τελικά μόνο τον πρώτο, τον Ιβοριανό τον ξαναφώναξε στον πάγκο για να μπει ο Taiwo Awoniyi και έβγαλε Hudson-Odoi και Niakhaté), ήρθε στο 82' η διαγώνια μπαλιά του Caicedo και η καταπληκτική σέντρα του James στο δεύτερο δοκάρι, όπου με τον Sels εξουδετερωμένο (έχασε εντελώς τον βηματισμό του) ο Jackson είχε πανεύκολο έργο στέλνοντας τη μπαλα στα δίχτυα εντελώς αμαρκάριστος με κεφαλιά. Και είναι αλήθεια ότι οι πρωτευουσιάνοι στη διαχείριση μάς έβαλαν τα γυαλιά, αφού πανεύκολα και σβηστά άντεξαν άλλα 15 λεπτά μαζί με τις καθυστερήσεις χωρίς φάση, αν εξαιρέσουμε αυτή του 92' όπου άλλαξαν ωραία τη μπάλα στην περιοχή μας με τον Sels να σταματάει το πλασέ του Gustο). Χάσαμε έχοντας 20 τελικές έναντι 12 των αντιπάλων μας με 32-68% κατοχή! Τι να πει κανείς...
Η Chelsea, λοιπόν, έφτασε τη Newcastle κι έκανε τη δουλίτσα της, κι εμείς θέλουμε έναν βαθμό στο Turf Moor για να σωθούμε και μαθηματικά (αν και όπως είπαμε η διαφορά των 12 γκολ υπέρ μας δεν ανατρέπεται ούτε στα πιο υγρά όνειρα των Hatters), αλλά όλη η Premier League ασχολείται πλέον με τη μάχη της κορυφής, όπου η Manchester City προσπέρασε την Arsenal με τη νίκη της με 4-0 μέσα στο Λονδίνο επί της Fulham. Όλα θα ξεκαθαρίσουν μάλλον την Κυριακή στον αγώνα Manchester United-Arsenal, κι αν δεν γίνει αυτό ίσως την Τετάρτη στο εξ αναβολής Tottenham-Manchester City. Οι Spurs νίκησαν όπως είπαμε τη Burnley και θέλουν μόνο νίκη για να συνεχίσουν να ελπίζουν για το Champions League, κι αυτό μόνο αν η Aston Villa χάσει εντός από τη Liverpool τη Δευτέρα, στο ματς που κλείνει την αυλαία της προτελευταίας αγωνιστικής. Σε εντελώς αδιάφορα παιχνίδια είχαμε επίσης Bournemouth-Brentford 1-2, Everton-Sheffield United 1-0 και Wolves-Crystal Palace 1-3 (εντυπωσιακή η φόρμα της Palace στο τέλος της σεζόν, πάντως).
Forest: Sels, Boly, Murillo, Niakhaté (Awoniyi 86'), Montiel (Elanga 72'), Yates (Toffolo 72'), Danilo, Aina, Gibbs-White, Hudson-Odoi (Domínguez 86'), Wood.
Chelsea: Petrović, Chalobah, Thiago Silva, Badiashile (Gusto 58'), Cucurella, Caicedo, Gallagher (James 79'), Palmer, Madueke (Nkunku 58'), Mudryk (Sterling 73'), Jackson.
Σκόρερς: Boly 16', Hudson-Odoi 74' - Mudryk 8', Sterling 80', Jackson 82'.
Διαιτητής: Tony Harrington. Κίτρινες: Niakhaté 77', Domínguez 92' - Badiashile 15', Gallagher 34', Jackson 82'.
Θεατές: 29.708.
Nuno Espírito Santo: "Ήταν ένα ωραίο ματς για να το παρακολουθήσει κανείς. Μετά την ανατροπή μας και το 2-1 απογοητεύτηκα. Ήμασταν κυρίαρχοι και ελέγχαμε τον αγώνα, αλλά τον χάσαμε από δικά μας λάθη. Επιτρέψαμε στην Chelsea να σκοράρει. Ξέραμε ότι ήταν στο χέρι μας να πετύχουμε τον κύριο στόχο μας, την παραμονή στην Premier League. Δεν έχει επιτευχθεί ακόμα, όμως οι παίκτες αφοσιώθηκαν σε αυτά που είχαν να κάνουν και είμαστε αισιόδοξοι ότι την άλλη εβδμάδα η δουλειά θα τελειώσει επιτέλους. Οι φίλοι της ομάδας μάς δείχνουν πόσο σημαντικό είναι γι' αυτούς. Μας στηρίζουν απίστευτα. Είμαστε απογοητευμένοι που τους στενοχωρήσαμε σήμερα, γιατί άξιζαν μια στιγμή χαράς. Θα το προσπαθήσουμε στο επόμενο ματς, αλλά τους ευχαριστούμε για τη στήριξή τους. Απλώς δεν ήταν γραφτό να γίνει σήμερα. Είμαι περήφανος για τα παιδιά, που δούλευαν σκληρά κάθε μέρα με όλον τον θόρυβο που γινόταν γύρω από τον σύλλογο. Τα έχουμε σχεδόν καταφέρει. Ως σύλλογος έχουμε γερά θεμέλια για να χτίσουμε πάνω τους το μέλλον. Μας περιμένει πολλή και σκληρή δουλειά".
* Η φωτογραφία είναι από την ιστοσελίδα της εφημερίδας Daily Mail.