Τελικά στον Chris Wood μάλλον αρέσει πολύ να σκοράρει εκεί που... ξέρει τα κατατόπια. Μετά τα τρία γκολ στο St James' Park απέναντι στη Newcastle, όπου αγωνίστηκε τη μισή περσινή περίοδο (πριν έρθει δανεικός σε μας), ήρθε η σειρά και του Turf Moor, που τον είχε φιλοξενήσει για μια ολόκληρη πενταετία (2017-'22), να γευτεί την εκτελεστική δεινότητα του 32χρονου Νεοζηλανδού, ο οποίος με δύο γκολ έσπασε τη γκίνια που τον τριγύριζε τις τελευταίες αγωνιστικές και ταυτόχρονα υπέγραψε την τέταρτη φετινή εκτός έδρας νίκη της Forest στην Premier League και την πανηγυρική παραμονή της στη μεγάλη κατηγορία. 

Λέω "πανηγυρική" γιατί ουσιαστικά όλοι το ξέραμε ότι η ομάδα θα έμενε μετά τις εξελίξεις της προηγούμενης αγωνιστικής, όπου οι Reds βρέθηκαν με ένα προβάδισμα τριών πόντων και 12 γκολ απέναντι στη Luton. Σήμερα οι Hatters δεν νίκησαν καν στο τελευταίο τους παιχνίδι στο γήπεδό τους (αντίθετα ηττήθηκαν 4-2 από την αδιάφορη Fulham) και η ομάδα μας έφτασε τους 32 βαθμούς, έξι λιγότερους από πέρσι δηλαδή, δύο λιγότερους μέσα στο γήπεδο αν λογαριάσουμε και το -4. Περίεργο πράγμα, θα σκεφτούν πολλοί, αφού η φετινή Forest και καλύτερα στάθηκε, ειδικά απέναντι στους λεγόμενους "μεγάλους", και πιο ωραία μπάλα έπαιξε, και τις περσινές συντριβές έκοψε μαχαίρι. Ίσως να μην υπήρχε τόσο πολύ το αίσθημα του κατεπείγοντος, καθώς οι τρεις ομάδες που ανέβηκαν πέρσι φάνηκε από νωρίς ότι θα ήταν τα μεγάλα φαβορί για τον υποβιβασμό, πράγμα που επιβεβαιώθηκε. Μεγάλη κουβέντα. Ίσως την κάνουμε κάποια άλλη στιγμή...

Η Forest σήμερα στην ηλιόλουστη βόρεια Αγγλία δεν έπαιξε καμιά μπαλάρα. Ήταν, θα έλεγα, μια Forest που δεν έχουμε συνηθίσει να βλέπουμε, πρώτον επειδή έδειξε μεγάλη αποτελεσματικότητα μπροστά (τουλάχιστον στην αρχή του αγώνα, αλλά ήταν αρκετό) και δεύτερον επειδή αρκέστηκε να παραχωρήσει ένα τεράστιο ποσοστό κατοχής μπάλας (μιλάμε για 73-27%) στους ήδη υποβιβασμένους Clarets, που ήθελαν να αποχαιρετήσουν το κοινό τους με ένα καλό αποτέλεσμα πριν ξεκινήσουν πάλι την περιπέτεια της Championship. Οι Reds έφυγαν με τη νίκη απέναντι σε αντιπάλους που ολοκλήρωσαν τη σεζόν με μόλις 19 γκολ στο γήπεδό τους και έδειχναν να μην ξέρουν κατά πού πέφτουν τα τέρματα, και θα μπορούσαν να πετύχουν κι άλλα γκολ αν από τη στιγμή που πήραν το μαξιλαράκι ασφαλείας δεν εμφανιζόταν ξανά η γνωστή φετινή τσαπατσουλιά στο επιθετικό τρίτο. Τέλος πάντων, τέλος καλό όλα καλά, και του χρόνου με υγεία, και ας ελπίσουμε με μια θέση πολύ καλύτερη από την περσινή 16η και τη φετινή 17η. 

Τα προβλήματα τραυματισμών του Ola Aina και του Nico Domínguez (ο οποίος έκανε και μια μικροεπέμβαση την ώρα που ακούγεται έντονα το όνομά του για τη Milan) τους κράτησαν εκτός αποστολής, ανοίγοντας την πόρτα της επιστροφής για τους Gio Reyna και Rodrigo Ribeiro. Ο μικρός έπαιξε λίγο στο τέλος, ενώ ο Αμερικανός επιστρέφει στη Borussia Dortmund χωρίς να έχει πείσει ότι μπορούσε να ελαφρύνει λίγο από το βάρος της δημιουργίας τον σεληνιασμένο από ένα σημείο κι έπειτα Morgan Gibbs-White (του ευχόμαστε πάντως να πανηγυρίσει σε λίγες μέρες το Champions League και να πάρει και το μεταλλιάκι του, αφού αγωνίστηκε σε δύο ματς της φάσης των ομίλων). Ο τελευταίος -είναι λίγο στενάχωρο να το σκεφτόμαστε, αλλά- ίσως σήμερα να έπαιξε τον τελευταίο του αγώνα με τη Forest, φορώντας μάλιστα το περιβραχιόνιο του αρχηγού μετά την αποχώρηση του Ryan Yates. Το ίδιο ισχύει και για τον Murillo, αφού πάνω και από τους δύο άρχισαν να κόβουν βόλτες σαν τα όρνια του Lucky Luke οι ισχυροί της Αγγλίας (όχι ρε παιδιά, η Premier League δεν είναι πρωτάθλημα δύο ταχυτήτων, πώς σας πέρασε αυτή η ιδέα από το μυαλό;). Τα οικονομικά του συλλόγου δεν είμαι σε θέση να τα γνωρίζω, και η φετινή ψυχοφθόρα περιπέτεια με το PSR καλό θα είναι να μην επαναληφθεί, αλλά να, δεν είναι ωραίο κάθε καλοκαίρι να πουλάς τους καλύτερούς σου παίκτες. (Ή καλύτερα τους Παίκτες της Χρονιάς, αφού, μετά τον Gibbs-White πέρσι, φέτος τη σκυτάλη πήρε δίκαια ο Murillo, που με το που πάτησε το πόδι του στην Αγγλία έγινε αυτόματα απαραίτητος και αναντικατάστατος.)

Παρά τη σίγουρη ουσιαστικά παραμονή, ο Nuno Espírito Santo αποφάσισε να κατεβάσει την πιο δυνατή ενδεκάδα του, και μάλιστα φουλ επιθετική (4-2-3-1), με τον Harry Toffolo να παίρνει αναγκαστικά τη θέση του Aina και τον Anthony Elanga αυτή του Moussa Niakhaté. Το σκεπτικό του αποδείχθηκε σωστό, αφού οι Reds στο πρώτο τέταρτο είχαν βάλει ήδη δύο γκολ, αλλά η μείωση των γηπεδούχων από καραμπόλα και ένας τραυματισμός του Danilo τον υποχρέωσαν να βασιστεί και πάλι σε σχήμα με τρία σέντερ μπακ. Να τα πάρουμε από την αρχή, όμως.

Εν αρχή, λοιπόν, ήσαν τα δύο γκολ. Πριν καν συμπληρωθούν 90 δευτερόλεπτα στο ματς, ο Elanga έκανε από δεξιά μια από τις πλαγιοκοπήσεις στις οποίες μάς είχε συνηθίσει πριν τραυματιστεί, πέρασε σαν αέρας τον άτυχο Charlie Taylor και από την τελική γραμμή έβγαλε μια εξαιρετική συρτή και δυνατή σέντρα στο δεύτερο δοκάρι. Ο Aro Muric, ένας τερματοφύλακας που εμείς... καταλάβαμε γρήγορα και του πήραμε τα γάντια με συνοπτικές διαδικασίες, αλλά ο Vincent Kompany σπάω το κεφάλι μου να καταλάβω τι του βρήκε και τον προτίμησε σε όλο το φινάλε του πρωταθλήματος αντί για τον υπερταλαντούχο James Trafford (πρωταθλητή Ευρώπης με την Κ21 της Αγγλίας και του Gibbs-White το περασμένο καλοκαίρι) τη στιγμή που ο στόχος της παραμονής ήταν από φοβερά δύσκολος ως ανέφικτος, είδε απλώς τη μπάλα να περνάει από μπροστά του και τον Wood να πλασάρει σε ανυπεράσπιστο τέρμα. Ωραίο γκολ, ό,τι χρειάζονταν δημιουργός και εκτελεστής για να πάρουν λίγο απάνω τους. Πήγαν να αντιδράσουν οι γηπεδούχοι, ένα σουτ του Josh Cullen στο 5' πέρασε λίγο έξω από το δεξί δοκάρι του Matz Sels και στο 8' ο Danilo παρά λίγο να βάλει το αυτογκόλ της χρονιάς, γυρίζοντας με το κεφάλι στον Sels μετά από σέντρα του Lorenz Assignon και κόντρα από τον Toffolo χωρίς,.. να έχει δει πού βρισκόταν ο Βέλγος, που μάζεψε τελικά με μεγάλη δυσκολία. Αντί γι' αυτό, στο 14' βρέθηκαν πίσω με 2-0. Ο Gibbs-White ελίχθηκε από αριστερά στην περιοχή, έστρωσε στον επερχόμενο Yates, στο σουτ του αρχηγού έβαλε πονηρά (και απολύτως εκούσια) το πόδι του ο Wood, από τη μία ο Muric και από την άλλη η μπάλα. Αρχικά ο επόπτης σήκωσε για οφσάιντ και όλοι -εδώ που τα λέμε- αυτό πιστέψαμε, αλλά η εξέταση από τον VAR Thomas Bramall έδειξε ότι ο πρώτος σκόρερ της Forest καλυπτόταν από τον Assignon και το 15ο φετινό του γκολ (14ο στο πρωτάθλημα, που του έδωσε τη 13η θέση στη σχετική κατάταξη) μέτρησε κανονικά. 

Όσο η φάση εξεταζόταν με τη βοήθεια της τεχνολογίας, ο γνωστός φυσιοθεραπευτής της Forest με το κούρεμα από την εποχή των Beatles (Jon Alty λέγεται) φρόντιζε τον Gonzalo Montiel δένοντάς του το κεφάλι. Ο Αργεντίνος, που ανέπτυξε μια σχέση... στοργής με τον Jacob Bruun Larsen (μέχρι το ημίχρονο που ο Δανός αντικαταστάθηκε), από εκεί κι έπειτα κάτι έπαθε και άρχισε να κυνηγάει με λύσσα μπάλες και παίκτες, κάνοντάς μας να αναρωτιόμαστε αν βλέπαμε τον ίδιο παίκτη που έλαμψε διά της αδιαφορίας του και το καλοκαίρι θα επιστρέψει στη Σεβίλλη, όπου ανήκει, για να ετοιμάσει βαλίτσες -όπως λέγεται- μάλλον για Βραζιλία. Παρ' όλα αυτά στο 22' ο Bruun Larsen, αποδέκτης μιας βαθιάς μπαλιάς με μπόλικη δόση τύχης από την άμυνα και συγκεκριμένα από τον Dara O'Shea, πρόλαβε τη μπάλα παρά την παρουσία του και γύρισε συρτά στο πέναλτι, όπου ο Zeki Amdouni, σκόρερ του γκολ της ισοφάρισης στο 1-1 του City Ground για το πρωτάθλημα αλλά και του 0-1 που μας απέκλεισε από το League Cup μέσα στην έδρα μας, αυτή τη φορά σούταρε απελπιστικά ψηλά. Λιγότερο πάνω από το αριστερό "Γ" του Sels πέρασε το μακρινό σουτ του Γάλλου σέντερ μπακ Maxime Estève στο 26', για να χάσει την ευκαιρία για το χατ τρικ ο Wood στο 31', για δέκατα του δευτερολέπτου αργοπορημένος στο ραντεβού του με τη μπάλα μπροστά σε άδειο τέρμα σε εκτέλεση φάουλ του Gibbs-White από δεξιά. Στο 42' ο Elanga προσπάθησε να μιμηθεί την κίνηση και εκτέλεση του Callum Hudson-Odoi αλλά το φαλτσαριστό σουτ του έστειλε τη μπάλα πολύ ψηλά και στο 44' ο Bruun Larsen έβγαλε σε θέση για σουτ τον πολύ δραστήριο νεαρό Γάλλο Wilson Odobert και χρειάστηκε η καίρια επέμβαση του Toffolo για να τον κοντράρει σε κόρνερ. Με τον Amdouni να αστοχεί ελάχιστα σε μακρινό σουτ και τον Willy Boly να γυρίζει επικίνδυνα με κεφαλιά στη μικρή περιοχή μετά από ένα ακόμα φάουλ του MGW αλλά την άμυνα να απομακρύνει (αμφότερες οι φάσεις στις καθυστερήσεις) ολοκληρώθηκε το πρώτο ημίχρονο. 

Αν και ο Kompany αιφνιδίασε στην ανάπαυλα βγάζοντας τον φιλότιμο Bruun Larsen (και τον αρνητικό Assignon) για να μπουν ο βετεράνος Ισλανδός Jóhann Berg Guðmundsson και ο Βραζιλιάνος Vitinho, το σκηνικό δεν άλλαξε σχεδόν καθόλου: η Burnley με τη μπάλα στα πόδια συνεχώς και η Forest να ψάχνει, έστω και όχι με ιδιαίτερη ζέση, την αντεπίθεση. Τρίτο φάουλ του Gibbs-White από δεξιά στα πρώτα δευτερόλεπτα (μάλλον τον βόλεψε που ο Danilo ανέλαβε τα κόρνερ) με τον Wood να σημαδεύει με κεφαλιά τον Muric και πολύ καλή απόκρουση του μεγαλωμένου στην Ελβετία Κοσοβάρου σε δυνατό διαγώνιο σουτ του Νο10 της Forest στο 55', με τον Danilo να βρίσκει τον Wood με ωραία κάθετη δευτερόλεπτα αργότερα και τον Νεοζηλανδό να μη γυρίζει ως όφειλε στον αμαρκάριστο MGW και να πηγαίνει για το χατ-τρικ αλλά να σουτάρει ψηλά. Τρία λεπτά αργότερα αποχώρησε λόγω ελαφρού τραυματισμού ο Yates, αφήνοντας τη θέση του στον Ibrahim Sangaré (μη ρωτάτε πάλι, όχι, τίποτα το σπουδαίο κι αυτή τη φορά). Ο Odobert, που είχε αλλάξει πλευρά και είχε περάσει αριστερά, απείλησε στο 61' με ένα καλό σουτ που πέρασε λίγο έξω από το αριστερό δοκάρι. Έτσι προσπαθούσε η Burnley (με σουτ κυρίως μακρινά), και έτσι τελικά σκόραρε κιόλας, αλλά τέρμα δεν έβρισκε (τελικές 20-12, εντός εστίας 3-6). Η Forest είχε μια καλή ευκαιρία στο 63', όταν ο Hudson-Odoi κινήθηκε από αριστερά και πέρασε στον Gibbs-White αλλά ο Estève κόντραρε σωστά, και στην εξέλιξη της εκτέλεσης του κόρνερ που προέκυψε ο Murillo, που μάλλον δεν ήθελε να μας αφήσει χωρίς να βάλει κι ένα γκολ, έκανε μια από τις γνωστές ατομικές του προσπάθειες, μπήκε στην περιοχή και αριστερά και σούταρε διαγώνια αλλά άτσαλα. Το δοκίμασε και με πλασέ στο 66' από πάσα-φάουλ του Danilo, αυτή τη φορά όμως ήταν η σειρά του Muric να του στερήσει αυτό το γκολ που ίσως δεν έρθει ποτέ... Και στο 69' ο Hudson-Odoi με εξαιρετική μπαλιά βρήκε τον Elanga, που μπήκε στην περιοχή και... είναι εύκολο να μαντέψετε: του έφυγε το κοντρόλ και ο O'Shea έδιωξε σε κόρνερ. Κάτι παθαίνει αυτό το παιδί με το τέρμα μπροστά του...

Το τυχερό γκολ της Burnley στο 72' έδωσε -ας το πούμε έτσι- νέο ενδιαφέρον στα τελευταία λεπτά του παιχνιδιού. Ένα ακόμα μακρινό σουτ από τον Cullen, μάλλον χωρίς ιδιαίτερες πιθανότητες επιτυχίας, χτύπησε στο πόδι του Murillo και ξεγέλασε τον Sels, καταλήγοντας στη δεξιά γωνία του ενώ εκείνος έπεφτε προς την αριστερή. Ο Kompany είπε να το παλέψει με δύο ακόμα αλλαγές, τους έμπειρους Josh Brownhill και Jay Rodriguez αντί των Taylor και Amdouni, αλλά μη φανταστείτε ότι φάγαμε καμιά πολιορκία. Ίσα ίσα, το σουτ του Elanga στο 77' με τον Vitinho να τον παρενοχλεί και τον Muric να μπλοκάρει ήταν από τις τελευταίες άξιες λόγου φάσεις του παιχνιδιού. Ο Nuno απέσυρε τον Wood για να δώσει λίγα λεπτά στον Taiwo Awoniyi, αλλά είπε και να φυλάξει τα ρούχα του όταν τραυματίστηκε ο Danilo και πέρασε στη δική του θέση (και όχι του Murillo που ετοιμαζόταν να βγει) τον Niakhaté, δίνοντας πιο αμυντικό προσανατολισμό στην ομάδα. Ο Sels αντέδρασε σωστά στο 82' μπλοκάροντας εντυπωσιακά ένα δυνατό σουτ του Guðmundsson και ο Odobert και πάλι δεν βρήκε τέρμα στην τελευταία του προσπάθεια από καλή θέση στο 88', στα χασομέρια μπήκαν ο Ribeiro και ο -προς αποχώρηση- Cheikhou Kouyaté αντί των Hudson-Odoi και Elanga και η σεμνή τελετή έλαβε τέλος υπό τους ήχους του γνωστού "Waka Wka Eh Eh" από την κόκκινη κερκίδα, που πίκαρε όσους ήθελαν τον υποβιβασμό μας. Ανώνυμους και επώνυμους... O Nuno επιτέλους χαμογελούσε, χαιρετούσε τον κόσμο και δεχόταν τα πειράγματα του MGW, ενώ ο Yates έκανε πλάκα με μια φουσκωτή κούκλα (από τις... γνωστές) που κάποιος τής είχε ζωγραφίσει τρίχες στο στήθος και της είχε κολλήσει το κεφάλι του...

Μετά το αυτοκτονικό εντός έδρας 0-2 από την Aston Villa (που από τη στιγμή που εξασφάλισε την έξοδο στο Champions League έχει τα χάλια της, ευρωπαϊκό τελικό δεν πήγε και σήμερα συνετρίβη στο Selhurst Park από την εκ-πληκ-τι-κή στο φινάλε της σεζόν Crystal Palace του Oliver Glasner με 5-0) πριν λίγες αγωνιστικές, στην ουσία όλοι ήξεραν ότι τελικά η Arsenal θα έχανε και αυτό το πρωτάθλημα από τη Manchester City, και αυτό ακριβώς συνέβη, αφού η ομάδα του Pep Guardiola ήθελε το τρίποντο στην έδρα της και το πήρε απέναντι στη West Ham (3-1), ενώ αυτή του Mikel Arteta, απογοητευμένη, νίκησε με την ψυχή στο στόμα και με ανατροπή στο τέλος την Everton στο Emirates (2-1). Αξίζει να σημειωθεί ότι και οι οκτώ πρώτες ομάδες της βαθμολογίας πλην της Villa νίκησαν στο φινάλε του πρωταθλήματος. Εκτός της City, της Arsenal και των 4ων Villans, στο Champions League βγαίνει η 3η Liverpool (2-0 εντός τους Wolves στο αντίο του Jürgen Klopp), στο Europa League η 5η Tottenham (3-0 στην έδρα τής ουραγού Sheffield United) και στο Conference League η 6η Chelsea (2-1 εντός τη Bournemouth). Εκτός Ευρώπης έμειναν η 7η Newcastle (4-2 στο Λονδίνο τη Brentford), η 8η Manchester United (2-0 εκτός τη Brighton) και φυσικά όσες ακολούθησαν. Ραντεβού στις 18 Ιουνίου για την κλήρωση του νέου πρωταθλήματος!

Burnley: Muric, Assignon (Vitinho 46'), O'Shea, Estève, Taylor (Brownhill 75'), Cullen (Cork 83'), Berge, Bruun Larsen (Guðmundsson 46'), Foster, Odobert, Amdouni (Rodriguez 75'). 
Forest: Sels, Montiel, Boly, Murillo, Toffolo, Yates (Sangaré 58'), Danilo (Niakhaté 80'), Elanga (Kouyaté 88'), Gibbs-White, Hudson-Odoi (Ribeiro 88'), Wood (Awoniyi 79'). 
Σκόρερς: Cullen 72' - Wood 2', 14'.
Διαιτητής: Graham Scott. Κίτρινη: Estève 65'.
Θεατές: 21.109 (Forest: περίπου 2.300).

Nuno Espírito Santo: "Είμαστε πολύ χαρούμενοι και περήφανοι για τον τρόπο που ολοκληρώσαμε τη σεζόν. Ξέραμε πόσο δύσκολο ήταν, πόσο κοπιάσαμε όλοι στον σύλλογο και πόσο σημαντικό ήταν να τελειώσουμε με ένα θετικό αποτέλεσμα, νικώντας και πετυχαίνοντας τον κύριο στόχο που είχε τεθεί όταν ήρθαμε στην ομάδα: την παραμονή στην Premier League. Ως προπονητικό επιτελείο, για πρώτη φορά αναλάβαμε ομάδα μεσούσης της περιόδου. Ήταν μια καινούργια εμπειρία και δεχθήκαμε την πρόκληση. Αυτό όμως που δεν είχαμε και το αποκτούμε τώρα ήταν αυτό που κατά κανόνα δημιουργείται στην περίοδο της προετοιμασίας: δεσμούς. Αναγκαστήκαμε να χτίσουμε τις σχέσεις μας μέσα στη σεζόν ενώ ταυτόχρονα αγωνιζόμασταν, οπότε ο λόγος που όλα αυτά που περάσαμε ήταν πολύ δύσκολα ήταν ότι δεν είχαμε χρόνο να δημιουργήσουμε αυτούς τους δεσμούς μεταξύ μας. Τώρα μόλις αρχίζουμε να βλέπουμε ότι οι παίκτες εμπιστεύονται περισσότερο και εμάς, και ο ένας τον άλλο. Σίγουρα αυτό ήταν το πιο δύσκολο που είχαμε να αντιμετωπίσουμε. Τι θα γίνει τους επόμενους μήνες στο μεταγραφικό κομμάτι, κανείς ποτέ δεν μπορεί να ξέρει στο ποδόσφαιρο. Πρέπει να καταλάβουν όλοι ότι έτσι όπως ολοκληρώσαμε τη σεζόν, μοιραία κάποιοι παίκτες μας θα προσελκύσουν το ενδιαφέρον άλλων συλλόγων. Είναι νέοι και ταλαντούχοι και βρίσκονται σε μια πολύ καλή στιγμή της καριέρας τους. Αυτά τα πράγματα δεν τα ελέγχεις, οπότε περιμένεις να δεις τι θα γίνει. Θα πρέπει να πάρουμε αποφάσεις, που όμως δεν θα είναι δύσκολες - θα βασίζονται στις πεποιθήσεις μας. Είναι κι αυτές οι αποφάσεις μέρος της δουλειάς μας. Για την ώρα θα χαρούμε, όπως και οι φίλαθλοί μας που του χρόνου θα ξαναδούν ποδόσφαιρο επιπέδου Premier League, και θα ξεκουραστούμε, γιατί το έχουμε μεγάλη ανάγκη".

* Η φωτογραφία είναι από την ιστοσελίδα της εφημερίδας The Independent.